Glen Hansard – All That Was East Is West Of Me Now

Volgens sommige fans z'n beste tot nu toe. Zelf kan ik dat niet beoordelen want ik ben nieuw als het om Glen Hansard gaat. Zijn naam viel op toen ik dit weekend keek hoe goed Hackney Diamond het deed in de Album Top 100. De laatste van The Stones gaat als een malle en kwam nieuw binnen op 1 en heel gek staan we daar natuurlijk niet van te kijken.

 

Zo nu en dan speur ik door die Album Top 100 en zoek dan online wat nummers op van albums die mij niks zeggen.

Vrijdag 20 oktober kwam Glen met dit album - dat gelijktijdig met Hackney Diamond verscheen - binnen op plek 50 van de Album Top 100.

Met schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik nog nooit van de beste man gehoord had. Nadat ik een paar nummers op Youtube had geluisterd ben ik gelijk naar de platenwinkel gelopen.

Dit is echt een heel fijn album van een artiest die al sinds 1983 actief is. Glen komt uit Ierland en heeft in diverse bandjes gespeeld en z'n muziekstijl beweegt zich tussen Folk, Rock en Indie.

 

Naast een rij albums met diverse bandjes is dit inmiddels Glen's vijfde solo album. Ik was geïntrigeerd door het feit dat dit album gelijk halverwege de Album Top 100 binnenkwam en dat is geheel terecht. 

All That Was East Is West Of Me Now ligt nu op de draaitafel voor de derde draaibeurt en ik vind het echt een mega fijn album. Verwacht geen spektakel want dit is een singer-songwriter in een pure vorm die op subtiel wijze wat moderne invloeden toepast. Voor zijn stem ben ik gelijk voor gevallen. Warm en overtuigd.

 

Lekker voor de zondagochtend of in de auto als je in het donker met de ruitenwissers naar huis rijdt. Of gewoon als achtergrond als je aan het werk bent maar kan ook prima met een mooi glaasje Ierse Whiskey en de beentjes languit. 

Ik had tot afgelopen weekend nog nooit van Glen Hansard gehoord, maar kan mij nu niet meer voorstellen dat hij in mijn muziekcollectie zou ontbreken. Fijne aanwinst!

 

Grace Slick 84 jaar

Als je in een beroemde band hebt gespeeld valt het niet mee om waardering te krijgen voor je solowerk. Vraag het maar aan de vandaag jarige Grace Slick. Alles wat je maakt wordt gelijk 1 op 1 vergeleken met je werk wat je met de band gemaakt hebt,

Natuurlijk was Grace helemaal op haar plek bij de Jefferson Airplane en de bands die in het verlengde daar van lagen. Sommige artiesten hebben echter zo nu en dan behoefte aan een soloproject en dan is het wel zo far dat op een andere wijze te beoordelen. Helaas snapt een groot deel van de muziekpers dat maar heel erg slecht.

Op Welcome to the Wrecking Ball! wat nu op de draaitafel ligt trekt Grace van leer richting de muziekpers.  Dat met als resultaat dat dit album een magere twee sterren kreeg. De arrogantie van vakpers die het heerlijk vindt als artiesten de president, de koning, de oorlog, het klimaat en de liefde stevig onder handen nemen, maar kom niet aan de media zelf.

Dat is ook altijd wel mijn probleem met de media die alles maar denkt te kunnen beoordelen. Wie beoordeeld de media? We zien de laatste jaren niet voor niets dat met name jonge mensen zich volledig afkeren van de gevestigde media en ik snap dat wel.

Arrogant, protectionistisch, tunnelvisie en vooral een volledig gebrek aan zelfreflectie en zelfspot. Dat heeft Grace bij de beoordeling van het in 1981 verschenen Welcome to the Wrecking Ball! vast in de weg gezeten.

Nee het album is geen hoogvlieger, maar het is wel gewoon een lekkere partij tikje brutale Rock. Leunt zelfs tegen de Punk aan en hier en daar voel je zelfs wel wat boosheid.

Niks mis mee en vier sterren verdient dit album niet maar drie toch zeker want het is gewoon ok. PUNT!

Happy birthday Grace!

Give Peace A Chance

Het is 1968 en het ongenoegen bij jonge mensen is groot. Heel groot en er is totaal geen vertrouwen in de gevestigde orde. 

Een blog als deze is te beperkt om de enorme rij aan ongenoegens te behandelen, maar deze kunnen als een blauwdruk dienen op de huidige ontwikkelingen.

De gruwelijke beelden die uit Vietnam kwamen speelde dan ook een zeer belangrijke rol in de vele protesten over de hele wereld.......

 

Een van de grootste protesten was die aan de Colombia Universiteit in New York. Uiteindelijk werd de bezetting van universiteit door de Nationale Garde op zeer gewelddadige wijze uit elkaar geslagen.

Dat met als resultaat een zeer groot aantal arrestaties en gewonden. 

 

Van deze gebeurtenissen is een film gemaakt op basis van een verhaal van Israel Horovitz. Het idee van de film zit erg goed in elkaar omdat je als kijker zeer dicht bij de gebeurtenissen wordt gebracht. 

Een jongen met een wat oppervlakkige levensstijl wordt aangetrokken door een maatschappijkritische jonge vrouw. Als kijker krijg je op een presenteerblaadje hoe radicalisering werkt. In dit geval voor de goede zaak maar fascinerend is het wel.

 

De film is in mijn ogen in het licht wat er de laatste jaren op deze wereld gebeurd (of juist NIET gebeurd) een aanrader. Een aanrader die eigenlijk wel heel confronterend is.

De film is hier en daar wat fragmentarisch en ik denk dat ze 200 minuten terug hebben geknipt naar 100. Misschien zijn de ontwikkelingen van de laatste jaren een inspiratie om een editors cut te maken.

De film won diverse prijzen en binnen het kader van deze blog is vooral de soundtrack het waard om te noemen.

 

Bij de soundtrack gaat het om een dubbelalbum. Deze verscheen in 1970 gelijktijdig met de film.

Op dit album een aantal nummers van Crosby, Stills & Nash en een aantal samen met Neil Young. Van Neil Young ook nog solowerk. Dit was ooit de reden om dit album in mijn collectie op te nemen, maar de rest van deze soundtrack is ook dik in orde (zie tracklist onderaan).

 

Het laatste nummer is "Give Peace A Chance" dat door de cast van de film gezongen wordt. 

In de film zien we een grote cirkel studenten die samen  "Give Peace A Chance" zitten te zingen. Dat stukje film kijken met de huidige gebeurtenissen op je netvlies kan toch niemand koud laten?

Leg 2023 maar eens over 1968 en dan kan je het lerend vermogen van de mens toch onmogelijk hoog waarderen?

Gelukkig komt AI eraan want wie zijn wij om bang te zijn dat computers en robots het gaan verprutsen.........

 

 

 

Kant A

Buffy Sainte-Marie - The Circle Game

Ian Freebairn-Smith - Market Basket

Neil Young - Down By The River

Kant B

Crosby, Stills & Nash - Long Time Gone

Ian Freebairn-Smith - Cyclatron
Thunderclap Newman - Something In The Air
 

Kant C

Richard Strauss - Also Sprach Zarathustra - Karl Böhm Berlinner Philharmonic Orchestra

Neil Young - The Loner

Ian Freebairn-Smith - Coit Tower

 The Red Mountain Jug Band - Fishin' Blues

Alessandro Marcello - Concerto In D Minor
Conductor - Ian Freebairn-Smith

Kant D

Crosby, Stills, Nash & Young - Helpless

Ian Freebairn-Smith - Pocket Band

The Cast - Give Peace A Chance

One More Weekend

Aantal jaren geleden had ik een collega die keek vanaf maandagochtend als hij binnenkwam al uit naar het weekend. Natuurlijk is het lekker om vrije tijd te hebben, maar vrije tijd bestaat alleen bij de gratie van tijd die niet vrij is.

Geen warm zonder koud, geen hoog zonder laag, geen geluk zonder verdriet, geen wit zonder zwart. 

 

Ik barst van de hobby's maar toen ik - mede door de Corona - een tijdje aan de kant zat werden alle dagen weekend en dat vond ik niet fijn. Helemaal niet fijn. Ik ben verre van een workaholic maar ik vind het wel fijn een bijdrage aan de maatschappij te leveren.

 

Met de hierboven genoemde collega liep het overigens niet goed af. Vervroegd met pensioen gegaan en..............nog geen zes maanden later was hij dood. Heel z'n leven uitgekeken om niet te hoeven werken en daar amper een half jaar van genoten.

 

Weekend............

 

Een hele fraaie song met weekend in de titel staat op het album New Morning van Bob Dylan uit 1970. Het album is de opvolger van Selfportrait wat een paar maanden eerder dat jaar was verschenen.

Met Selfportrait steekt Dylan eigenlijk z'n middelvinger op naar de volledige muziekpers met als boodschap Dylan doet waar Dylan zin in heeft. Zo ook op deze New Morning. 

 

Dylan heeft in die fase van z'n leven gekozen voor het platteland en een gezin. Of dat helemaal lukt is de vraag want juist het nummer waarvoor ik deze plaat uit de kast trek roept wat vraagtekens op.

Binnen de context lijkt het een om iemand te gaan die binnen een relatie om commitment vraagt maar dat zelf blijkbaar niet zo goed kan geven.

Zou je het nummer in de huidige tijd los beoordelen komt waarschijnlijk het woord stalker in je op.

 

Ook "Time Passes Slowly" geeft het gevoel van iemand die de ander geen ruimte geeft. Het nummer creëert een schijnbaar relaxe sfeer, maar roept ook het gevoel van gevangen te zitten in de bergen.

 

Het album is overigens heerlijk gevarieerd getuige de aanwezigheid van Maeretha Stewart op "If Dogs Run Free". Een jazzy nummer met een uitstekende Al Kooper op piano.

 

Het album is overladen met een boodschap naar een teruggetrokken leven en komt in een groot aantal nummers aan bod. Je zou het haast een conceptalbum kunnen noemen!

Dylan eens niet wuivend met de anti oorlogsvlag, maar als vaandeldrager van het gezin als ultieme bestemming.

 

Ook muzikaal is dit een heel lekker album door de enorme diversiteit. De eerder genoemde knipoog naar de Jazz maar er is Countryrock, Folk, Rock, Blues en een vleugje Gospel. 

 

Mijn persoonlijke favoriete nummers op dit album zijn "If Not for You", "Went to See the Gypsy",  "Winterlude", "The Man in Me" en Three Angels.

Uit zijn beginperiode niet de meest bekende plaat, maar na 50 jaar nog steeds een uitstekend album om het weekend mee te te beginnen.

The Blues

 

Led Zeppelin 55 jaar

Het is vandaag 55 jaar geleden dat de naam Led Zeppelin in gebruik is genomen. De band bestond op dat moment al een paar maanden en had onder de naam The New Yarbirds net een toer afgewerkt.

Gitarist Jimmy Page had begin 1968 een contract voor een aantal optredens voor The Yarbirds, maar voor het einde van de tournee haakte de rest van de band af.
Page zat met dat contract in z'n maag en regelde een drietal muzikanten om de toer af te maken. Die drie waren Robert Plant (zang), John Bonham (drums) en John Paul Jones (bas).

 

Na een aantal concerten onder de naam The New Yarbirds trok het viertal de studio in. Keith Moon van The Who had het niet hoog op met het viertal getuigen zijn uitspraak 'would go down like a lead balloon'.

De combinatie tussen licht en zwaar sprak de band aan en Led Zeppelin was een feit en: "the rest is history".

 

Het debuut dat in januari 1969 verscheen werd een megasucces en er is eigenlijk geen vergelijkbaar visitekaartje dat door een band is afgegeven. 

Hoewel er is eerste instantie bij wat vakpers wat aarzeling was krijgt het album in de volle breedte vijf sterren en in de VS haalde het album acht (!!!) keer platina. Acht keer!

 

Ter vergelijk daar had The Who van Keith Moon zes albums voor nodig inclusief successen als Tommy en Who's Next. Moon zal nog wel eens achter z'n oren hebben gekrabbeld. 

Overigens het debuut van The Stones kwam in de VS maar aan een halve platina en The Beatles aan slechts één! Led Zeppelin dus acht (!!!!) keer platina voor het debuutalbum.

Led Zeppelin heeft helaas maar acht studio albums gemaakt, want toen in september 1980 drummer John Bonham overleed besloten de andere drie leden te stoppen.

Ondanks het korte bestaan van Led Zeppelin hebben ze meer dan 200 miljoen albums verkocht en hebben ze grote invloed op andere artiesten gehad. 

Niet onlogisch want - zeker de eerste albums - zijn toch een benchmark:

Led Zeppelin - brute Bluesrock zoals nog niet eerder vertoond.

Led Zeppelin II - de officiële geboorte van de Hardrock

Led Zeppelin III - beste albumopener en een nieuwe standaard voor Folkrock

Led Zeppelin IV - de introductie van de Hobbitrock

 

De andere albums blinken vooral uit door de diversiteit, met als een van de hoogtepunten het met oosterse invloeden doorspekte nummer "Kashmir".

 

Voor het 55 jarige bestaan van de naam Led Zeppelin kies ik toch voor het debuut. Niet de gewone versie maar een heruitgave uit 2014.

Deze heruitgave bevat twee extra platen met daarop een optreden van september 1969 in de legendarisch Olympia in Parijs dat tot dat moment alleen op matige bootlegs beschikbaar was.

 

Smullen!

Top 10 Stones albums

Het album  Hackney Diamonds heeft na een tiental draaibeurten er voor gezorgd dat ik mijn top 10 lijst van favorieten Rolling Stones studio albums moet herzien. 

Nieuw binnen op 9!

1. Exile on Main St. (1972)
2. Sticky Fingers (1971)
3. Beggars Banquet (1968)
4. Let It Bleed (1969)
5. Blue & Lonesome (2016)
6. Tattoo You (1981)
7. It's Only Rock 'n Roll (1974)
8. Some Girls (1978)
9. Hackney Diamonds (2023)
10. Aftermath US edition (1966)

De eerste vier albums zijn no brainers en niet alleen voor mij maar voor velen. Dan kan je discussiëren over de volgorde van dat kwartet maar dit is toch een briljant viertal.

Blue & Lonesome op vijf is voor mij heel simpel. Ben ooit op The Stones gevallen door de sterke invloed van Blues in hun muziek. Deze dubbelaar is een schitterende ode aan muzikanten die een inspiratie zijn geweest, maar het is daarnaast het enthousiasme wat mij bij dit album heeft gegrepen.

 

Daarna wordt het lastig...............

Is Tattoo You nu echt beter dan Aftermath? Moet dit lijstje ten koste gaan van Between The Buttons? Het is een lastige groep achtervolgers maar na wijs (lees: laat de emoties stromen) beraad heb ik Hackney Diamonds in mijn Stones Top 10 opgenomen. 

Bij een eerste impuls zetten ik dit album gelijk op zes, maar laten we eerst maar eens kijken of het na het voorjaar nog steeds tot mijn 10 meest gedraaide Stones albums hoort.

Voorlopig ben ik heel blij met Hackney Diamonds en past het prima in mijn Top 10 lijstje. Vooral omdat net als de eerste vier albums in mijn lijstje Hackney Diamonds een heerlijk divers album is.

Er gaan geruchten dat The Stones mogelijk nog een studio album in petto hebben en ik maak graag een nieuwe Top 10! Toch?

The Rolling Sones - Hackney Diamonds

Het vorig studioalbum van The Stones dateert van december 2016. Met als albumtitel Blue & Lonesome speelde The Stones een dozijn Blues covers als ode aan de vele muzikanten die voor hun een inspiratie zijn geweest. 

Het enthousiasme spat van dat album en het staat dan ook in mijn top 10 van mijn favoriete Stones albums.

Voor een album met eigen werk van The Stones moeten we echter terug naar het album A Bigger Bang dat in 2005 verscheen.

A Bigger Bang zullen we niet terug zien in top 10 lijstjes, maar is toch een prima rockalbum en kreeg overwegend positieve kritiek.

Tussen het album A Bigger Bang en de vrijdag verschenen nieuwkomer Hackney Diamonds is over de fans wel een enorme lading aan verzamelaars en live albums uitgestort. Soms echt wel iets te!

De doorsnee Stones-fan heeft dus niet stil hoeven zitten. Toch hoopte de fans dat de heren ons nog één keer op een studioalbum zouden trakteren.

Die intentie was er wel maar Corona en het overlijden van Charly Watts maakte het er allemaal niet makkelijker op.

Toch wisten de heren een nieuw album te maken dat vorige maand met veel gevoel voor theater werd aangekondigd.

 

De singles "Angry" en "Sweet Sounds Of Heaven" die al het levenslicht zagen werden uitstekend ontvangen en het smaakte bij veel fans naar meer.

Zelf ben ik een grote Stones fan, maar ik ben niet het type dat dan alles dan maar goed vind. "Angie" vind ik een zeiknummer en een album als  Dirty Work vind ik gewoon heel matig en dat komt ook eigenlijk niet meer meer op de schijvendraaier. Ook een album als Their Satanic Majesties Request vind ik zonde van de grondstoffen die daar voor zijn gebruikt.

 

Hackney Diamonds stelt mij echter niet teleur. Integendeel. Dit album zou zomaar in mijn Top 10 Stones lijstje kunnen komen.

Voor de eerste luisterbeurt van Hackney Diamonds had ik met een paar vrienden afgesproken. Lekker wat gebakken voor bij de koffie, tapas erbij en samen een eerste beoordeling maken en die was mega, mega positief.

 

Hoewel het hier en daar wat glad is geproduceerd is het toch heerlijk brutaal, vuig en op sommige momenten zelfs een "moeders hou je dochters binnen" album geworden.

Songtitels als "Angry", "Bite My Head Off", "Mess It Up", "Live by the Sword" en "Driving Me Too Hard" maken gelijk duidelijk dat het niet om het regionaal kampioenschap madeliefjes rijgen gaat.

 

Op Hackney Diamonds spelen grote namen mee zoals Lady Gaga, Paul McCartney, Stevie Wonder, Elton John en oud Stones bassist Bill Wyman. Ook Charly Watts - aan wie dit album is opgedragen - is nog op een tweetal nummers te horen.

 

Ook na meerdere luisterbeurten zakt mijn enthousiasme niet. Dat neemt niet weg dat "Sweet Sounds Of Heaven" - dat vorige week op single verscheen - toch een van mijn favoriete nummers is.

Een nummer als "Bite Your Head Off" is lekker stevig en zweeft tussen Punk en Hard Rock in. Een nummer als "Dreamy Skies" is dan weer een heerlijke ballad om wat tegengas te geven. De oplettende luisteraar hoort zo nu en dan wat Country en een echte Blues ontbreekt niet.

Het album wordt immers afgesloten met het nummer "Rolling Stone Blues". Dat nummer is geschreven door Muddy Waters en dat dit album er mee afgesloten wordt is een fraaie ode aan deze Blues grootheid.

Voor mij is Hackney Diamonds beslist een reden om mijn Stones album top 10 lijst te herzien. Gaat geen top 5 worden, maar dit album verdient zeker 4 en mogelijk 4,5 ster.

Het album is daarnaast voor een ieder een geweldige inspiratie dat je nooit te oud bent om nog eens flink in actie te komen en wat nieuws te maken.

Neil Young: Austin City Limits 1984

De afspraak die ik met mijzelf heb om niet teveel unoffical releases van Neil Young te kopen stond gisteren even onder druk.

Zodanig onder druk dat ik deze niet kon weerstaan. Van de week kreeg ik van een vriend een tip dat bij de Lidl dit album te koop staat. 

14,95 is niet een bedrag om overstuur van te raken, dus gisteren de biefstuk in het schap laten liggen en deze LP ging de boodschappenkar in.

 

De opnames zijn van 25 september 1984 en Neil wordt bij dit optreden begeleid door de International Harvesters. Hoewel een er lekker stevige versie van "Down By The River" wordt gespeeld is de setlist heel fors doorspekt met Country en Country Rock. Niks mis mee want ook dat is een kant die ik van Neil enorm weet te waarderen.

 

Lekker live album met een niet alledaagse setlist uit een periode waar ik van Neil nog niet veel live materiaal heb. Dat is natuurlijk ook een beetje goedpraten dat het dit weekend geen biefstuk wordt...........

Geluidskwaliteit valt mij niet tegen, maar de info op de hoes had wel iets uitvoeriger mogen zijn. 

De plaat zelf is uitgevoerd in oranje vinyl.

 

Het album was zo kakelvers dat ik hem zelf moest toevoegen aan Discogs!

Setlist Kant A

Comes A Time (3:04)

Helpless (4:44)

Old Man (3:39)

Down By The River (9:24)

 

Setlist Kant B

Hawks And Doves (4:00)

Bound For Glory (5:58)

Heart Of Gold (3:40)

Amber Jean (4:00)

The Needle And The Damage Done (2.20)

Sweet Sounds Of Heaven

Officieel verscheen op vrijdag 13 oktober jl de tweede single van het album Hackney Diamonds. Zoals dat gaat met vrijdag de 13e ging het even fout, maar vier dagen later heb ik deze nieuwe single in handen.
Het nieuwe album van The Stones verschijnt - als het ook niet uitloopt - aanstaande vrijdag en het is commercieel natuurlijk een briljante zet om eerste twee singles uit te brengen.

Fans als ik kunnen die dan toch niet in de winkel laten liggen. "Angry" de vorige single vond ik al helemaal ok en is zelfs wel een beetje een oorwurm. Opvolger "Sweet Sounds Of Heaven" vind ik persoonlijk toch een flinke stap beter.
Het nummer werd eind september door The Stones digitaal vrij gegeven en is nu ook als CD en op 10 inch vinyl beschikbaar.

Op dit heerlijke nummer zijn overigens een paar andere grote namen te horen, want zowel Lady Gaga als Steve Wonder zijn van de partij. Geweldig moet dat zijn om met zoveel talent in de studio te staan.
"Sweet Sounds Of Heaven" is een heerlijke zwoele Blues geworden met een flinke scheut Soul en Gospel. Bijdrage van Lady Gaga mag er ook echt zijn en vraagt zelfs om meer.
Smullen en na "Angry" en de deze "Sweet Sounds Of Heaven" is het nog meer uitkijken naar 20 oktober wanneer het volledige album beschikbaar is.

2222 dagen aan het vinyl

Al vrij snel had ik als puber een behoorlijke collectie platen. Toen ik uit huis ging moest ik ook een paar keer de trap op en af om m'n platen te verhuizen.

Tussen begin jaren 70 en half jaren 80 ruim 1000 albums verzameld en een paar honderd op tape (reel tot reel) opgenomen. In dat laatste geval ging het om platen die ik van vrienden of de platenleenclub (De Doelen - Rotterdam) had geleend 

 

Half jaren 80 deed de CD haar intreden en in ben resoluut overgestapt. Favoriete albums kocht ik opnieuw op CD en van de LP's werd afscheid genomen.

De CD paste perfect bij de fase van mijn leven waarin ik carrière maakte en papa werd. CD's zijn met kleine kinderen minder kwetsbaar en als je carrière aan het maken ben heb je geen tijd om platen om te draaien laat staan ze schoon te maken. Carrière maken in de digitale wereld en lp's draaien paste toen ook niet echt in mijn hoofd.

 

Toen ik de 60 naderende kreeg ik meer en meer de behoefte het leven te vertragen. Fietsen (racefiets) en wandelen deed ik al veel, maar ik ging meer en meer kleinere weggetjes en paadjes zoeken........ het leven vertragen.

Al m'n hele leven ben ik een hobbykok, maar ook daar ga ik meer en meer voor slowcoocking....... tijd nemen voor dingen.

Fotografie: lekker de tijd nemen kleine dingen te "vangen". 

Op enig moment (eind 2013) zag ik de revival van de LP en het voelde goed. Ik heb er nog een maand of veertien tegen gevochten maar toen ging de muisklik toch naar: "bestel draaitafel"

 

M'n lief had nog wat LP's en met Wish You Where Here maakte ik een prima start van mijn tweede LP-termijn.

CD's bijna allemaal weggedaan en begonnen met het opnieuw kopen van favoriete albums. Het liefst tweedehands want ik ben voor hergebruik maar soms lukt dat niet.

 

Heb ik spijt van de switch van LP naar CD en vervolgens van CD naar vinyl? Nee!

Beide overstapjes mogen dan geld gekost hebben maar beide overstapje zorgde voor een opschoning van de collectie EN ook voor openstaan voor nieuwe muziek. 

Door het overstappen ga ik al weer jaren naar beurzen. "Oudjes" zoeken die je toch weer wilt hebben maar ook weer nieuwe dingen ontdekken. De lol van platenwinkels in het buitenland en een regenachtige middag op Marktplaats.......heerlijk.

 

Een album als Harvest kocht ik in 1972 en ik had toen een vrij eenvoudige pick-up. Zo'n koffer van Philips. Ik was er dol gelukkig mee, maar toen Harvest er 100 draaibeurten met 10 gram op had zitten was de kwaliteit toch fors teruggelopen. 

Dus toen ik een tweedehands Thorens kocht uiteraard een nieuwe versie van Harvest gehaald.

Daarna kwam er in 1985 een CD van Harvest om een jaar of vier gelden weer ingewisseld te worden voor een LP. 

De 50th Anniversary Edition van Harvest die eind vorig jaar verscheen kon ik ook niet laten staan.

Vijf keer dus geld neergelegd voor dit album, maar dat is een verkeerde manier van kijken. De reis langs deze Harvest versies had ik voor geen goud willen missen.... Daarnaast heeft dit album mij meer luisterplezier gegeven dan het heeft gekost.

Harvest is maar een voorbeeld want albums als Who's Next, Sticky Fingers, Blonde On Blonde, Tapestry, IV, Deja Vu en velen anderen hebben een zelfde historie in mijn collectie. 

 

Al vanaf puber een groot liefhebber van muziek maar sinds een jaar of tien groot aanhanger van het het vertragen van het leven.............. muziek helpt dan zeker.........vooral als het op vinyl zit........

 

Robert Lamm

Deze multi-instrumentalist, singer-songwriter is een van de oprichters van Chicago. Geboren in Brooklyn maar als puber verkast naar Chicago waar de band ook haar naam aan te danken heeft.

De band Chicago werd in februari 1967 opgericht Walter Parazaider (sax), Terry Kath (gitaar), Danny Seraphine (drummer), James Pankow (trombone), Lee Loughnane (trompet) en de vandaag jarige Robert Lamm die de zang en toetsen voor zijn rekening nam.

 

Aan de bezetting zien we dat Chicago met een ijzersterke koperbezetting uit de startblokken ging. Hiermee realiseerde de band een geweldige mix tussen Jazz en Rock. Na zeven albums ging de Pop en de Softrock het echter meer en meer winnen van de Jazzrock. Voor fans als ikzelf jammer en mijn favoriete albums van Chicago zitten dan ook bij de eerste zeven.

 

Toch zijn een paar latere albums zoals deze Chicago XI uit 1977 in mijn collectie gekomen. Op deze XI het hitje "Baby, What A Big Surprise". Het is natuurlijk niet slecht want het album is best heel erg gevarieerd maar de luisteraar wordt nauwelijks echt uitgedaagd.
Lekker op een regenachtige ochtend zoals nu. Goeie bak koffie erbij en als achtergrond van het opruimen van m'n werkkamer.

 

Commercieel is de transitie van Jazzrock naar Pop/Softrock echter geen slechte keuze geweest, want in thuisland de VS is de band onwaarschijnlijk populair. Deze Chicago XI werd dan ook gewoon platina.

Veel oude fans waren wat ouder en hadden inmiddels een gezin en dat zorgt vaak voor iets gematigdere muziekkeuzes. Door de toegankelijkheid van de nieuwe richting kwamen er ook nieuwe fans bij.

 

Toch op deze Chicago XI een opvallende nummer: "Take Me Back To Chicago".

Is het gewoon een sentimenteel deuntje? Of is het meer? Is het wellicht een verborgen boodschap? Het besef dat ze een weg zijn ingeslagen die weliswaar veel geld en roem oplevert, maar niet meer de creatieve uitdaging van de beginperiode. Een hang naar het oude Chicago? 

 

In Chicago, whoa
Take me back, take me back, take me back
To Chicago
To Chicago oh oh

 

Overigens op deze XI toch nog wel een paar nummers die iets meer van de luisteraar vragen zoals "Vote For Me" met daarop Terry Kath die heerlijk gitaarles geeft. Overigens zou Terry een paar maanden na het verschijnen van dit album om het leven komen bij een ongeluk met een vuurwapen.

Ook het door Kath gezongen "Little One" smaakt mij wel. Lekker die blazers en achtergrond zang.

Chicago bestaat nog steeds en van de oorspronkelijk bezetting zijn naast Robert Lamm ook Lee Loughnane en James Pankow van de partij. 

Naast zijn werk met Chicago heeft Robert ook een dozijn soloalbums gemaakt. Ken ik er eigenlijk geen een van. Misschien toch eens wat aan doen..........

 

Robert Happy Birthday 

Melvin Franklin

Het is vandaag de geboortedag van deze fenomenale soulzanger. Melvin werd in 1942 geboren als David English en is een van de oprichters van de legendarische soulgroep TheTemptations.

Tussen 1960 en zijn dood in 1995 maakte hij met The Temptations een kleine 40 (!) albums. Vijftien van die albums haalde in de VS de eerste plaats in de Top R&B/Hip-Hop Albums. 

Melvin was herkenbaar aan zijn warme, volle en zeer lage stem en zorgde op die manier voor een zeer belangrijke bijdrage in de line-up van The Temptations. Melvin behoort ook beslist tot de crème de la crème onder de baszangers in de moderne muziek.

Ik ben niet vies van een goed stukje Soul, maar het is niet een onderwerp waar ik mij op stuk lees. Toch kan niemand met hits als "My Girl", "I Can't Get Next to You" en "Papa Was a Rollin' Stone" om The Temptations heen.

"Papa Was a Rollin' Stone" bezorgde hen een eerste plaats in vele hitlijsten, in de VS een platina plaat en maar liefst drie Grammy's.

"Papa Was a Rollin' Stone" vinden we terug op het album All Directions wat in de zomer van 1972 en net als "Papa Was a Rollin' Stone" een megasucces werd. Het nummer is ook onafgebroken te vinden in de Top 2000.

Wereldmeisjesdag 2023

Meisjes staan wereldwijd nog steeds met 3-0 achter. Laten we hierbij niet te makkelijk naar het buitenland wijzen, want in Nederland is er ook nog genoeg ruimte voor verbetering. Heel veel zelfs.......

 

Met alle conflicten (het waren er nog nooit zoveel) die nu in de wereld gaande zijn is het voor meisje nog eens veel en veel erger. Hoe meisjes in oorlogsgebieden worden behandeld moet je al helemaal geen voorstelling bij maken..........

.....

...

 

In 1971 bracht Joni Mitchell haar vierde studio album uit en was - zeker qua uitstraling - zelf nog een meisje. Ze zette met het album Blue echter een zeer volwassen meesterwerk neer. Een meesterwerk wat unaniem vijf sterren kreeg en een klassieker onder de klassiekers is.

Ingetogen maar met overtuiging en let bij Joni eens op haar gitaarspel. Behoort gewoon te de beste gitaristen, maar omdat het niet hard en op een plank is krijgt het die aandacht niet.

 

Mooie luisterliedjes die ook zonder naar de tekst te luisteren voor een ingetogen sfeer zorgen en prima muzikaal behang zijn voor een bezinning.

Wil je toch in de teksten duiken zal je snel merken dat Joni niet alleen een heerlijke zangeres is en een uitstekend muzikante (naast gitaar speelt ze ook piano) maar ook hele knappe songteksten kan maken.

 

Joni wordt volgende maand 80 jaar en ondanks haar broze gezondheid heeft ze vorig jaar nog opgetreden. 

De catalogus van Joni is indrukwekkend: 19 studio albums, 6 live albums en maar liefst 15 officiële verzamelalbums.

 

Hoewel de meeste album van Joni lovende kritieken kregen blijft het album Blue voor velen toch haar beste album. Een tiental pareltjes waarbij titelsong "Blue" en het nummer "River" voor veel luisteraars als favoriet worden gemarkeerd. Zelf ben ik erg gecharmeerd door de nummers "California" en "This Flight Toning". Dat vooral door de speels muzikale wendingen.

Op dit album ook het nummer "Little Green" met daarin de verwijzing naar de dochter die Joni heeft afgestaan.................. er zal een heel goede reden geweest zijn, maar op wereldmeisjesdag pakt zo'n nummer je dan net wat steviger bij de keel...............

 

Who's Next | Life House

Twee jaar geleden vierde het album Who;s Next haar 50e verjaardag. In het blogje wat ik daar over schreef valt te lezen dat dat album net als de voorgang Tommy een rockopera had moeten worden.

De nieuwe rockopera kreeg de naam Life House maar naast creatief wonder Townsend was het enthousiasme bij de overige leden van de band ver te zoeken. 

Voor Life House was een enorme batterij aan speciale (elektronische) instrumenten aangeschaft, welke ook te horen zijn op Who's next wat strikt genomen de overblijfselen zijn van Life House.

Who's Next werd een mega succes en haalde in de VS maar liefst drie platina platen. 

 

Dagelijks horen we bij Amerikaanse politie series bij de intro nummers van The Who en het album Who's Next is daarbij een belangrijke hofleverancier. Tijdloos goed!

Zelden heb ik mij dan ook bij een album afgevraagd hoe de leftovers zouden zijn. Towsend is een genie, Daltrey een geweldige zanger en als muzikant hoefde je de jongens van The Who ook helemaal niks wijs te maken.

 

Om het 50 jarig jubileum te vieren (en als platenmaatschappij lekker te cashen) verschenen er diverse jubileumedities van dit album.

Op die speciale edities een groot aantal nummers die voor Life House waren bedoeld en alternatieve versies van nummers die uiteindelijk op Who's Next terecht zijn gekomen.

De meest uitgebreide set is een box van 10 (!!!) cd's. Een schitterende box met een truckload aan artwork, maar met een prijs van een kleine 300 Euro laat ik die even in de winkel staan. 

Er is genoeg aanleiding om aan mijn verstandelijke vermogens te twijfelen, maar als ik mij laat uitkleden is dat niet door een platenmaatschappij.

 

Dat alles nam nog niet mijn interesse weg hoe het met de leftovers zit. Het rocktijdschrift Uncut bracht de oplossing door bij de editie van november 2023 een cd te leveren met daarop een tiental nummers uit het oorspronkelijke project.

Op de cd - die in een keurige hoesje zit - diverse onbekende nummers en een aantal alternatieve versies van nummers die we van Who's Next kennen.

 

Voor de liefhebber van het album Who's Next - die net als ik niet heel z'n verstandelijke vermogen is verloren - is dit een leuk mini alternatief voor de crimineel dure box.

Persoonlijk vind ik het een heel fijne aanvulling op mijn collectie en als ik eerlijk ben..............is de versie van "Behind Blue Eyes" op deze teaser cd niet beter dan op het originele album? 

Minder gepolijst en de akoestische gitaar klinkt fenomenaal.

Ook het begin van live versie van "Won't Get Fooled Again" laat zich erg goed smaken. Rauwer dan het origineel en deze versie had waarschijnlijk CSI niet gehaald. Die USA TV series zijn zo gladjes geproduceerd dat muziek ook niet TE brutaal mag worden.

Het begin van de live versie van "Baba O'Riley" vind ik dat een tikje mager ten opzichte van de versie op "Who's Next". Knap om dit live zo te doen. Heel knap, maar het laat gelijk horen hoe fenomenaal complex stuk muziek dat nummer wel niet is. Overigens is het opzwepende einde echt fenomenaal...........

 

Lekkere aanwinst!

 

 

Nationale Ouderendag

Bedoeling van deze dag is dat je een oudere een dagje mee op pad neemt. Niets liever had ik dat gedaan maar het is eigenlijk triest dat we dit soort dagen moeten hebben.

Jarenlang hebben we mijn schoonouders naar van alles en nog wat meegenomen. Laatste jaren was mijn schoonvader nog alleen maar niet eenzaam. 

Hij at iedere week een keer hier en wij een keer daar. Hoewel hij slecht ter been was namen we hem regelmatig mee uit eten of naar vrienden van hem.

Helaas is hij dit voorjaar overleden.

 

Een gewone maar onwijs lieve man en - deze blog gaat nu eenmaal over plaatjes draaien - hij was ook nog eens jaren een enorme sponsor voor mijn muziekcollectie geweest. De laatste plaat - een van de Foo Fighters - die ik van hem heb gekregen zal altijd een bijzonder plekje in de collectie houden........

Hij genoot ook als hij mij wat Euro's had toegestopt ik dan een paar dagen later een appje stuurde met m'n nieuwe aanwinst. Hij kon dan ook heerlijke grappen maken als "weet ik tenminste waar m'n geld blijft en dat is gelukkig niet bij de belastingdienst"

 

Ouderendag...........ik ben zelf officieel met pensioen maar voel mij niet oud dus werk ik nog 24 uur per week. In de vrije tijd kook, wandel en fiets (zie de Fotofietser) graag maar als ik thuis ben staat er altijd muziek op.

Songs over ouderen zijn er genoeg. Uiteraard kan ik als groot fan van Neil Young niet om het nummer "Old Man" heen. Maar Neil krijgt op deze blog al genoeg aandacht dus dat doen we even niet.

 

Toch kan ik niet echt een nummer in m'n collectie vinden die het gevoel onderstreept wat hoort bij het fijn vinden om met oudere dierbaren op pad te gaan.

Dus...................ik kies even voor makkelijk en pak het laatste album wat ik van opa (zo noemde ik mijn schoonvader) heb gekregen

Met nummers als "All My Life", "Best Of You" en "Everlong" ook geen slechte keuze dit album.............."Pretender" zal dan stiekem een boodschap van opa zijn en "My Hero" is een boodschap AAN opa. 

There goes my hero
Watch him as he goes
There goes my hero
He's ordinary

 

Angry

Op de dag dat ik nota bene op vakantie ga kondigt een van mijn favoriete bands een nieuw album aan. Het nieuwe album van The Rolling Stones krijgt de titel Hackney Diamonds en ligt 20 oktober in de winkel.
Uiteraard gelijk besteld maar ik kon het ook niet laten om ook de eerste single ("Angry") van dit album te bestellen.

Naast een CD is deze single als 7 inch en 10 inch vinyl beschikbaar. Zo'n single op vinyl is gewoon veel te duur maar ik kon echt niet wachten tot 20 oktober wanneer het nieuwe album er is. Ik moest al iets tastbaars hebben van het nieuwe album van The Stones.

Daarnaast is het natuurlijk ook gewoon een heel lekker Stones nummer. Het nummer is voorzien van een wat ondeugende (in brave kringen was er ook al wat kritiek) videoclip, waar ook nog eens een hele rij aan heerlijke montage technieken zijn gebruikt.

In de beginperiode van The Stones kwamen singles heel vaak niet op een regulier album terecht en gelukkig hebben we die tijd ver achter ons gelaten. "Angry" is straks gewoon te vinden op de nieuwe telg van The Stones.

Normaal koop ik dit soort albums op de dag dat ze verschijnen en draai ik ze gelijk. Met Hackney Diamonds maken we het vanwege een aantal agenda-issues extra spannend, want met een paar vrienden afgesproken om de dag erna gezamenlijk de eerste draaibeurt te doen. Kijk er nu al naar uit maar voorlopig moet ik het nog even doen met de single "Angry" en daar ben ik helemaal niet boos om...........lekker zeg!

Dierendag

Om voor deze dag een plaat uit te zoeken is niet zo heel erg moeilijk. De lijst met Bands en artiesten met dieren in hun naam is om te beginnen al een enorm.
In mijn eigen collectie staan - uit het hoofd en dus niet compleet - al de volgende "dieren": Howlin'Wolf, Steppenwolf, Cat Stevens, Black Crowes, Crazy Horse, Buffalo Springfield, Iron Butterfly, The Monkees, Fish, The Byrds, Camel, Hot Tuna, The Yardbirds, Eagles, The Beatles en uiteraard The Animals.

De lijst met liedjes die over dieren gaat is helemaal eindeloos. Toch een paar die de moeite zijn: 

"Black Dog" van Led Zeppelin en Emmylou Harris zingt zelfs over een "Big Black Dog".

Cat Stevens hield het dan weer gewoon bij "I Love My Dog" terwijl de The Monkees er nog een moesten kopen en dus zongen ze "I’m Gonna Buy Me a Dog"

 

Katten doen het dan weer goed bij Al Stewart met "In The Year Of The Cat" terwijl Elton John het houdt bij "Honky Cat"

 

Paarden zijn aan de beurt in "A Horse With No Name" van America en vleermuizen in "Bat out of hell" van Meatloaf,
Johnny Preston zingt in "Running Bear" over beren wat in dit geval geen echte beer is maar het platgewalste thema van twee geliefde uit twee verschillende milieus.

Bij vogels gaat het echter pas echt los. "Free Bird" van Lynyrd Skynyrd met wellicht een van de beste gitaarsolo's is er een die mij gelijk te binnen schiet.

Over vogels zijn het er echter veel, veel, heel veel.

De categorie liedjes over vogels heeft mogelijk maar één winnaar en dat is "Bird on Wire" van Leonard Cohen. Een nummer waar ook schitterende covers van zijn gemaakt zoals door Perla Batalla, Joe Cocker, Tedeschi Trucks Band, Rita Coolidge, Joe Bonamassa en een hele rij artiesten.

Voor vandaag hou ik het op dierendag ook op een nummer over vogels. Namelijk een nummer waar de duif en de adelaar samen vliegen.

Voor mij is dat een nummer wat valt in de categorie gratis recepten tegen de verdeeldheid in onze maatschappij.

Het gaat om het nummer "Love The One Your With" en staat op het debuutalbum van Stephen Stills uit 1970.

"Love The One Your With"..............zo simpel kan het zijn............

"Love The One You're With"

If you're down and confused
And you don't remember who you're talking to
Concentration slip away
Because your baby is so far away

Well there's a rose in a fisted glove
And the eagle flies with the dove
And if you can't be with the one you love, honey
Love the one you're with

Don't be angry - don't be sad
Don't sit crying over good times you've had
There's a girl right next to you
And she's just waiting for something to do

Well there's a rose in a fisted glove
And the eagle flies with the dove
And if you can't be with the one you love honey
Love the one you're with

Turn your heartache right into joy
'Cause she's a girl and you're a boy
Get it together come on make it nice
You ain't gonna need any more advice

Well there's a rose in a fisted glove
And the eagle flies with the dove
And if you can't be with the one you love, honey
Love the one you're with

Charlie Musselwhite

Geboren op 31 januari 1944 in Kosciusk (Mississippi) als Charles Douglas Musselwhite. Charlie zoals hij uiteindelijk door het leven ging groeide op in een muzikale familie die na een aantal jaar naar Memphis verhuisde.

Een belangrijke stad in de ontwikkeling van de moderne muziek en het was daar waar Charlie in aanraking kwam met muziekstijlen als Rockabilly.  Elvis Presley, Jerry Lee Lewis maar ook iemand als Johnny Cash waren voor Charlie een inspiratiebron.
Als jonge snaak trok hij - en hoe mooier kan het om dat langs Highway 51 te doen - naar Chicago om zijn opleiding af te maken. Daar ontdekte hij artiesten als  Muddy Waters, Buddy Guy, Sonny Boy Williamson II en Howlin' Wolf.

Het Blues virus was gepland en vanaf dat moment wilde hij alles maar dan ook alles van de Blues weten. Om aan de kost te komen werkte Charlie in een platenzaak en als chauffeur. Charlie raakte bevriend met John Lee Hooker en vanaf dat moment gaat het snel.

In 1967 breng Charlie zijn eerste plaat uit en de teller van officiële albums staat op ongeveer 40 stuks. Veel soloalbums maar ook een aantal samenwerkingen. Uiteraard een album samen met John Lee Hooker, maar ook met mannen als Elvin Bishop, James Cotton en Billy Branch.

Charlie is een uitstekende zanger en heeft een heerlijke stem, maar heeft vooral veel waardering gekregen voor zijn skills op de mondharmonica. Vanwege zijn uitstekende kwaliteiten op het mondorgel werd Charlie ook meermaals gevraagd door grote sterren. Een van zijn leukste bijdrages is die in de band The Louisiana Gator Boys.
Deze fictieve band met onder anderen B.B. King, Billy Preston, Clarence Clemons, Eric Clapton, Isaac Hayes, Jimmie Vaughan, en Steve Winwood speelde in de film The Blues Brothers 2000.

Charlie staat bij mij al jaren in playlists en ik had wat nummers op verzamel CD's, maar een volwaardig album was er gek genoeg nog niet van gekomen.

Afgelopen zondag op de platenmarkt tijdens het Haarlem Vinyl Festival dat maar eens recht gezet en het album Ace Of Harps uit 1990 gekocht. Harps moeten we niet verwarren met een harp met snaren maar is een verwijzing naar de bluesharp wat een mondharmonica is.

Heerlijk relax album en op een bepaald moment lijkt het bij een mondharmonica solo wel even of je naar Toots Tielemans zit te luisteren. De inbreng van de zang en gitaar van Charlie zorgen echter voor een heel eigen sound. Echt mega lekkere Blues dat ik mij afvraag waarom ik zo lang gewacht heb een album van Charlie aan m'm collectie toe te voegen...............Smullen!

Haarlem Vinyl Festival 2023

Van afgelopen vrijdag tot en met vandaag was in Haarlem dit geweldige festival. Optredens, rondleidingen in platenfabriek en een flink platenmarkt.

Ik was zelf maar net terug van vakantie en mij niet verdiept in de optredens, maar vandaag toch even op de platenmarkt wezen neuzen. Met drie vrienden er een leuke dag van gemaakt. Bij aankomst in Haarlem eerste koffie.

 

Toen de rechterkant van de markt gedaan en voor we aan het linker deel begonnen eerst even een lunch. Het was schitterend weer dus de terrassen zaten vol, maar even heerlijk gezeten voor het tweede deel browsen.

 

Ik heb een mankolijst met 13 albums daarop maar geen van alle kunnen vinden. Nu zijn er ook veel handelaren die het je niet makkelijk maken met zoeken. Veel en veel te volle bakken en niet de moeite nemen de platen een beetje te rubriceren. Ik hoef niet van iedere artiest een tabblad maar voor veel handelaren is een simpel a,b,ctje al teveel.

Ik loop dan gelijk door naar de volgende kraam. 250 Euro had ik in m'n zak en die mochten op, maar sommige handelaren willen blijkbaar helemaal geen platen verkopen. Wellicht wordt het geld in deze booming business gewoon te makkelijk verdient. 

Bij een paar handelaren die wel de moeite hadden genomen hun handel fatsoenlijk uit te stallen toch een paar lekkere platen gescoord.

Vooral album van Charlie Musselwhite ben ik erg blij mee. Staat nu op en wat een heerlijke Blues is dit. Soul To Soul heb ik op CD gehad en die moest er gewoon een keer op vinyl komen. Music From The Big Pink van The Band heb ik jaren op tape (reel to reel) gehad en die moest er ook maar eens op vinyl komen. Rory Block was een koopje die ik echt niet kon laten staan. Vier stuks dus. Slechts!

 

Voor mijn doen een gedisciplineerde dag maar blij met deze aanwinsten. Daarnaast is een dagje met een paar vrienden op pad ook een heerlijke manier om een dag stuk te slaan.