Glenn Shorrock

Vandaag 76 jaar en een van de oprichters van The Little River Band. De band werd half jaren 70 in Australië opgericht en met name de platen die ze in de eerst vijf jaar waren een groot succes. 

Shorrock speelde voor hij samen met Beeb Birtles, Ric Formosa, Graeham Goble, Roger McLachlan, Derek Pellicci in diverse andere bandjes. Oa speelde hij in The Twilights en Axiom The Twilights waren een typisch product van de jaren 60. 

Sommige nummers klinken ze als The Beatles zoals op Bad Boys en op What's Wrong With The Way I Live. Maar er is ook een flirt met The Beach Boys op Cathy Come Home. Ik heb vroeger een singletje van ze gehad maar geen idee meer welk nummer dat was. 

Na vijf jaar The Twilights was dat avontuur over en ging Glenn verder met de band Axiom. De band is qua ontwikkeling een logische stap op The Twilights en de nummers worden iets complexer. Oudjes onder ons kennen wellicht A Little Ray of Sunshine. 

Een lichte flirt met de Psychedelische Rock met een stevige BeeGees saus. Zelf weet ik van Axiom vooral de pure Country Rock te waarderen zoals Arkansas Grass. 

Ja het kunnen verborgen opnames van The Byrds zijn. Met My babys gone mixen ze begin jaren 70 een overgebleven restje (we waren ook wel weer klaar mee) Psychedelische Rock met een soort van Phil Spector wall. Zelf ben ik altijd wel een fan van het nummer Fool's Gold geweest. Een meesleper met zo’n heerlijk orgeltje. Smullen.

Koffie met Derek

De meeste van ons kennen nog wel die geweldige Unplugged serie van MTV. Dat was voor de tijd dat ze van die onnozele programma’s maakte over tiener-bruiden en meer van die real-live-diaree.
Maar een groot deel van de mensen laat zich graag vermaken door de ellende van een ander en dat verkoopt blijkbaar beter dan een optreden van een topartiest of band.
De laatste jaren zijn er nog wel Unplugged concerten gemaakt maar het staat toch op een laag pitje in vergelijk met de begin jaren 90 toen we keer op keer getrakteerd werden op een uurtje smullen.

Gelukkig zijn van heel veel unplugged optredens DVD's, CD’s en LP’s gemaakt.
In die jaren deden artiesten ook echt hun stinkende best om er wat moois van te maken. Soms tot het absurde.
Neil Young was niet tevreden over zijn optreden en is een tweede keer gegaan om dat recht te zetten. Niet dat het eerste slecht was, maar de eigenzinnige Neil heeft wat last van perfectie en competitiedrang. Want hoe je het ook wendt of keert de Unplugged concerten werden door de fans toch in een volgorde gezet.
Absolute winnaar is natuurlijk het Unplugged concert van Nirvana. Het was al geen flauwe band, maar die dag ontstegen ze alles wat ze tot dan toe gemaakt hadden.

Van Springsteen heb ik het altijd een beetje flauw gevonden dat hij zich niet aan het akoestische concept kon houden. The Boss plugde na één nummer de stekker in een plank en gaf vervolgens met z'n band (niet de E-Street) een “gewoon” elektrisch concert. Goed, heel goed. Ik heb de plaat ook staan en draai hem graag. Maar het is een gewoon goed live album en geen Unplugged.
Jammer want Bruce heeft genoeg prachtig akoestisch werk gemaakt.

In de top tien van Unplugged staan naast Nirvana ook zeker Pearl Jam, Alicia Keys en Mariah Carey. De laatste twee niet mijn smaak maar wie de Unplugged concerten wat objectief probeert te beoordelen zal toe moeten geven dat dit pareltjes zijn. Neil Young redt de meubelen met z’n tweede optreden om op die manier ook in de top tien te komen.
Had ik op CD maar heb helaas nog niet de vinyl versie.
Als iemand hem heeft liggen op vinyl en er vanaf wil? Ik heb ook een mooi ruillijstje!

Een ander waar ik inmiddels wel vinyl van heb ik Eric Clapton Unplugged. Ook goed voor een top tien plaats en tikje beter dan ome Neel.
Mooi, ingetogen en toch krachtig en met overtuiging gespeeld en gezongen. Zuiver gitaarspel en Clapton helemaal in z’n rol waar hij blijkbaar happy is. Lekker muziek maken en mensen blij maken.
Wel bijzonder blijft het dat het publiek bij het tweede nummer heel enthousiast gaat staan klappen: “Before You Accuse Me”. Toch een beetje triest liedje en ieder staat mee te klappen of het een feestnummer is.

Het concert is begin 1992 opgenomen in de Bray Studios. Eigenlijk zijn dat vooral filmstudio's maar iedere setting kan dus worden opgebouwd. Trouwens een prachtig gebouw aan de buitenkant. Net een wit kasteel en heeft ook wel wat van het witte huis. Binnen zijn veel films en TV series gemaakt maar ieder zal ook de buitenkant herkennen die ook regelmatig in films en series opduikt.
En prachtige setting voor een concert met een klein publiek om die maximale intieme sfeer te creëren wat voor 100% is gelukt.

Vier kantjes om te smullen.......

Johnny Neel

Vandaag zelfs een oude Neel want Johhny is 65 geworden.
Ik laat natuurlijk geen kans voorbij gaan om een plaat van The Allman Brothers uit de kast te trekken.
Neel heeft één album als officieel lid van de The Allman Brothers meegespeeld.

Neel is een songwriter, toetsenist en zanger en heel veel van zijn nummers zijn door anderen (oa John Mayall) opgenomen.
Daarnaast speelt Neel bij veel andere artiesten als studiomuzikant zoals bij Michael McDonald die we kennen van oa The Doobie Bros en Steely Dan.

Neel zit wel heel erg in de Allman Brothers hoek want hij maakt(e) ook deel uit van zijlijn-projecten zoals The Dickey Betts Band en Gov’t Mule (Warren Haynes).

De flirt met Blues en Southern Rock voert dan ook de boventoon.
Neel heeft een tiental soloalbums gemaakt.
Op vinyl ben ik die nog niet tegengekomen.
Gelukkig zijn er veel digitale kanalen om eens wat van zijn muziek te proeven.

Muziek die Neel met The Allman Bros, Gov’t Mule en Dickey Betts Band heeft gemaakt is doorgaans wat steviger.
Veel solowerk is mooie relaxe warme soulful Blues.
Soms een vleugje Jazz.
Kom je op een beurs voor een paar Euro een Cdtje van hem tegen? Gewoon meenemen. En een LP’s voor een tientje. Ook meenemen en mij even bellen.

Uitstekende zanger, songwriter en toetsenman die formeel met pensioen gaat vandaag.
Maar hij heeft recent met wat mannen van The Outlaws (ook zo’n heerlijke band) opgezocht en Johnny is nog lang niet klaar om stil te zitten.

Als album bij de koffie Seven Turns. Het enige album waar Johnny officieel lid is van The Allman Bros.
Dit album kwam toen de band goed 30 jaar bestond.
Veel bands hebben het beste dan wel gehad.
De twee voorgaande studioalbums (Reach for the Sky en Brothers of the Road) waren geen hoogvliegers en velen dachten dat het feestje van de ABB wel over zou zijn.
MIS!
Met Seven Turns zetten ze in 1990 een album neer wat mee kan met de beste albums uit hun begin periode. Na het wegvallen en wisselen van bandleden een enorm knappe prestatie.
Gregg, Dickey, Butch en Jaimoe als oorspronkelijke leden bewaken de hermitage maar blenden perfect met nieuwkomers zoals Warren Haynes (gitaar zang) en Johnny Neel (zang, toetsen) en Allen Woody (bas).

Opmerkelijke bijdrage is die van Duane Betts die een nummer mee mag spelen. Ja dat is inderdaad de zoon van Dickey en vernoemd naar Duane Allman.

Johnny is van vier van de nummers op dit album de mede componist en het laat mooi zien hoe de oude garde aan een aantal nieuwkomers voldoende creatieve ruimte geeft.
Het resultaat is een album om duimen en vingers bij af te likken.

Happy Birthday Johnny

 

Danny Vera

De lokale cultuur maar eens gesteund. Eigenlijk ken ik Danny Vera vooral van zo’n suf wielerprogramma waar hij voor de muzikale ondersteuning zorgde.
Verder ken ik hem natuurlijk van z’n recente hit "Roller Coaster".

Van de week had ik het op deze blog even over Americana en Danny Vera is daar toch wel een meester in.
De flirt met Country en Rock is groot maar de opening van dit album heeft dan weer heerlijke blues invloeden.
In de opener Year of the snake blend Danny zomaar drie muziekstijlen en is de blues ondertoon heel lekker. Wel boeiend is de vraag: hoe persoonlijk is de tekst?
Dan een paar nummers waar er iets meer Country dan Rock in de Americana blender is gegaan.
Voor je het idee krijgt dat het te Country Rock gaat worden gooit Danny met "Honey South" er even een flink partij Rock & Roll tegenaan. Heerlijk tempo en goeie strakke Rock & Roll.
Om kant A af te sluiten met het nummer "Be-utiful". En dat is het zeker.
Heerlijke blending met ingetogen maar krachtige zang met mooi vol akoestisch gitaar.
BEAUTIFUL!!!

Dan gaan we al weer naar kant B
Deze kant begint het rustige (daar waar American tegen de Pop aanleunt) "Oblivious Desire". Hoe onwetend het verlangen is zullen we niet weten het nummer verlangd echter zeker naar meer.
Ondersteund met een mooi strijkje en ook in het volgende nummer horen wat strijkers, maar daar schuift Danny weer wat meer naar de Country hoek.

Nummer 3 op kant B is de titelsong en briljant hoe in een paar seconden er voor verwarring wordt gezorgd. De eerste tonen zou je zomaar een Soul nummer verwachten en wat blazers in het nummer kunnen echt zo in een Soul band gaan spelen. Danny trek met z’n heerlijk stem het echter volledig naar het centrum van de Americana, waar dat zwoele Bluesy ondertoontje van de blazzers nooit uit beeld verdwijnt . Brrrr wat goed.

………….dan volgt "Roller Coaster". Ga ik niet eens meer wat over zeggen.
Briljant!

Na zo’n nummer is het lastig om de luisteraar nog tweemaal op de banken te krijgen.
Geen nood. Danny doet het

"Every Time" en "Born Again" zijn twee waardige afsluiters van dit album.
Beide ingetogen maar met overtuiging gezongen.

Album een beetje “in the blind” gekocht maar definitief een fan van de beste man.

Allman Brother 1986

Ik ben net een paar LP’s bij een vriend op wezen halen. Geen hoogvliegers maar gewoon leuke aanvulling op de collectie.
Ben ik net thuis wordt er een pakje bezorgd met daarin oa dit dubbel live album van The Allman Brothers Band.

Het gaat om live opnames van het Crackdown concert in 1986. Op de cover een nog jonge Gregg en Dickey. Mooi om te zien.
Het gaat hier om een niet officieel album. Of het dan gelijk een bootleg is weet ik niet. Die lijn is de laatste jaren heel erg gaan vervagen.
Maar op het belangrijkste platform (Discogs) om platen te kopen en verkopen mag je deze niet aanbieden.
Dat alles doet niks af aan de heerlijke set die de mannen spelen.

Smullen voor wie van dit genre houdt en de ABB is toch nog steeds een van de beste jam-bands die we hebben gehad. Als iemand vijf betere weet te noemen? Ga je gang!

Ze spelen vrij vertrouwd materiaal zoals "Midnight Rider" en heerlijke versies van "One Way Out" en "Statesboro" Blues.
Uiteraard ontbreken "Southbound" en "Jessica" niet.
Smullen is ook "Key To The Highway". Een Blues klassieker die 80 (!!) jaar geleden voor het eerst werd opgenomen door Charlie Segar.
Die opname klinkt misschien wat knullig maar heel veel latere Bluesrock artiesten hebben zich enorm door deze opname laten inspireren zoals Clapton en The Allman Brothers.

Voor The Allman Brothers is het altijd een bijzonder nummer gebleven omdat het is gespeeld op de uitvaart van Duane Allman………………

Verder rest er na het luisteren van de eerste twee kantjes ( van de vier) de vraag die ik bij ieder live album van de ABB stel: kan je teveel live albums van deze gasten hebben?

 

Howard and David

Geen quizvraag. Maar gewoon leuk testje.
Geef gewoon even gevoelsmatig antwoord.
Hoeveel studioalbums hebben Howard and David gemaakt?

Die hele Country hoek gaat toch aan ons voorbij. Nu snap ik dat niet ieder op die hele zoete Country zit te wachten.
Hoewel een keer wegzwijmelen bij Dolly is ook niks mis mee.

De Bellamy broertjes hebben toch wel een eigen positie weten te verwerven.
Gram Parons had ons allen geleerd dat Country en Rock prima samen gaan. In Byrds maatjes Roger en Chris had hij geweldige sponsors.
De Eagles populariseerde het concept en Poco blijf ik zien als eens van de bewakers van het concept.
The Allman Brothers waren al niet vies van muziekstijlen mengen en Rock , Blues en Jazz hadden ze al in de blender gedaan. Ze gooide er nog een deel Country in en we waren getuigen van de geboorte van de Southern-Rock.
Ook iemand als Neil Young was niet bang om Country aan de Rock toe te voegen.
Naast muziekstijlen die uit twee andere muziekstijlen bestaan zoals Folk-Rock, Blues-Rock en Country-Rock onstond er zelfs een mix van velen van die stijlen en wordt aangeduid als Americana.

Aan de Rock kant was dus een enorme waaier aan muziekstijlen ontstaan met invloeden van de Country.
Maar ook in de Country muziek is heel veel diversiteit.
Ik weet daar niet zo heel veel van. Kan je ook een leven aan wijden!
Maar er zijn stijlen als Outlaw, Truck-driver Country (kennen jullie die nog?), Bluegrass, Canadian Country, Brit Country, Hillbilly.....het is bizar hoeveel stromingen er zijn.
De broertje Bellamy zitten iets meer aan de Country kant maar flirten met Rock, Pop en Folk.
Als we ze moeten oormerken is het vooral Country-Pop.

In Country-Pop zijn ze ook bizar groot met indrukwekkende verkoopcijfers.
Maar hoeveel studioalbums hebben die gasten gemaakt?
Niet Googelen gewoon even gokken.

Gewoon lekker op de zaterdagochtend.

 

Relaxe Jazz uit Vlaanderen