The Teskey Brothers – Live At The Hammersmith Apollo

Eerder deze maand verscheen van The Teskey Brothers het derde live album en ook nu is het weer smullen.

Zoals we van deze broertjes gewend zijn klikt het weer als een klok. Toch begin ik met een minpuntje te noemen. Van de acht nummers op dit album komen er zes van het album The Winding Way uit 2023.

Allemaal heerlijke nummers maar iets meer spreiding over de catalogus was welkom geweest. 

 

Het album begint echter met "Man Of The Universe" van het album Run Home Slow (2019). De setlist wordt compleet gemaakt met "Forever You And Me" wat nog niet eerder op een album was verschenen.

Ondanks de grote overlap met het album The Winding Way kon ik mij gister toch niet beheersen. 

Als het The Teskey Brothers betreft heb ik namelijk behoorlijk last van het compleetheids-syndroom.

Dus toen in gister met m'n lief door de stad liep stond ik "ineens" in een platenwinkel.............en geen spijt. 

 

Nu bij de koffie met draaibeurt twee bezig en wat zijn deze gasten live toch goed. Van deze gasten kan ik gewoon bij het eerste album beginnen en als ik de laatste gedraaid heb weer bij de eerste beginnen.

Het is voor mij ook een schitterend voorbeeld dat er tegenwoordig nog steeds fenomenaal goede muziek wordt gemaakt.

Dat dit nauwelijks (eigenlijk niet) te horen is op de populaire radiostations is triest maar het grote publiek  wil tegenwoordig vooral PPP muziek. PPP staat voor pizza, patat en pannenkoeken. Als het maar makkelijk naar binnen glijdt.

Best een keer lekker maar fijnproevers kunnen niet meer terecht bij populaire radiostations.

 

Ik had pas een Top 40 van 1970 in m'n handen. In die lijst: George Harrison, Jimi Hendrix, Deep Purple, Led Zeppelin, The Who, Neil Young, Black Sabatth...............moet ik nog verder gaan?

Ja er stond ook muziek in die de tand des tijds wat minder goed heeft overleefd, maar de diversiteit was veel groter dan de huidige PPP lijstjes. 

 

Gelukkig zijn er andere manieren om nieuwe muziek te ontdekken en dat ik tegen The Teskey Brothers ben aangelopen is een geweldig muzikaal cadeautje.

 

Kersttip #04: The Teskey Brothers - Highway Home For Christmas

 

 

 "Highway Home For Christmas"

I've been away
For a month of Sundays
December almost gone
I've been working hard
Been making my bread
But a month is far too long

Don't have a hundred million
But I got presents for the children
Gonna keep my promise true, yeah
Heavy is my heart
Plowing through the gentle snow
Racing to get home to you

Denver to Chicago
Load it up with cargo
Tryna get home to you

I'm tryna get home
Tryna get home

I'm running outta gas
But I don't wanna stop
My eyes growing heavy
Gas station coffee
Taste bittersweet
But keeps my hands steady

I keep my appetite
Christmas morning
Baked ham and [?]
Keep my eyes on the road
As I fight for your man
To see the children with their brand new toys

Denver to Chicago
Load it up with cargo
Tryna get home to you
Oh, please don't wake the children
In the morning if they're dreaming
I'll be coming home to you
(I'll be coming, I'll be coming home)

Yeah, I will be your little drummer boy
I will be your little drummer boy
Highway got me seeing double lines
Highway got me losing my mind

Denver to Chicago
Loaded up with cargo
Tryna get home to you
Running miles down the highway
Staying [?]
I'll be coming home to you
(I'll be coming, I'll be coming home to you)
But please don't wake the children
In the morning if they're dreaming
I'll be coming home to you
The only present that I desire
Is to hold you by the fire
I'll be coming home to you, yeah
I'll be coming home to you, yeah
I'll be coming, I'll be coming home, hey
I'll be coming home to you
I'll be coming, I'll be coming home

The Teskey Brothers - The Winding Way

Van de week blogde ik nog of er nog wel goede muziek wordt gemaakt. Wellicht zijn The Teskey Brothers wel het beste voorbeeld dat er nog steeds geweldige muziek wordt gemaakt. De eerste twee studio albums (2017 en 2019) heb ik ook gelijk gekocht omdat deze beslist over eeuwigheidswaarde beschikken.

Vorig jaar zomer verscheen - nadat er inmiddels ook al twee live albums waren verschenen - het derde studio album. 

 

Op dat moment was er echt een lawine aan fijne albums die verschenen of heruitgave van meesterwerkjes. Een hobby mag geld kosten maar ik wil ook de tijd hebben om van nieuwe albums te genieten. Als ik wil kan ik gerust naar de platenzaak lopen en gelijk 40 albums kopen............en dan?

Gewoon per keer een paar (of zoals vandaag gewoon één)  platen en daar echt van genieten. Deze The Winding Way begon een beetje aan mijn aandacht te ontsnappen en dat heb ik vanmiddag toch even recht gezet.

 

Ik had het album al gehoord maar het verdict is simpel: smullen, smullen en nog eens smullen! Blue Eyed Soul van de bovenste plank!

In thuisland Australië kwam het album dan ook direct op de eerste plaats van de hitlijsten. The Teskey Brothers doen het ook erg goed in Nederland en het album kwam op een knappe zesde plaats in de album top 100.

Het album heeft eveneens een groot aantal nominaties (sommige lopen nog) en prijzen in de macht gesleept.

 

Na een tweede draaibeurten van de vinyl versie durf ik nog geen favorieten aan te wijzen. Nagenoeg alle nummers zijn overigens door de broertjes Josh en Sam zelf geschreven. 

Toch paar favorieten: "Carry Me Home" lijkt een wat ingetogen nummer maar hoe het aanzwelt met de achtergrondzang is toch wel heel erg fijn.

Kant B begint niet zoals je zou verwachten met "This Will Be Our Year". Dit nummer vinden we wel op de CD, maar is omwille van de speelduur op vinyl weggelaten. Eigenlijk is dat ook het enige minpuntje van kritiek die je op deze vinyl versie van dit album kan geven.

 

Kant B begint nu met hartverscheurende "Blind Without You":

 

I'm blind without you
Without you in my arms
Blind without you
Without you in my arms

 

Heerlijk...............tenminste als je op dit moment geen liefdesverdriet hebt. Gelukkig wordt met het daarop volgende "Rich Man" een mooie knipoog gemaakt dat je naast de liefde niet veel nodig hebt.

Liefde en liefde die er niet meer is vormt de rode draad van dit album en juist dat is zo'n thema dat het zo lekker doet als er soulfull gezongen wordt. Als er iemand soulfull kan zingen dan is het Josh Teskey wel!

Wat mij betreft een jaar te laat in de collectie maar wat een meesterwerk!

The Teskey Brothers - The Circle Session

Nog geen 27 minuten duurt de registratie van dit optreden van de broertjes, maar het is champagne voor de oren. Met een dergelijke speelduur mag het niet een volwaardig album genoemd worden en staat deze The Circle Session dan ook als een EP te boek. 

Het album was al even digitaal beschikbaar en sinds afgelopen vrijdag ook op vinyl beschikbaar. Korte speelduur maar wel vijf pareltjes. De setlist bestaat  uit vier nummers van het vorig jaar verschenen album  The Winding Way. De set wordt compleet gemaakt met "Drown in My Own Tears". Met dat nummer gaan ze overigens wel in hele grote schoenen staan. 

Deze klassieker is geschreven door Henry Glover, maar het was vooral Ray Charles die het nummer op de kaart heeft gezet. Later is het nummer veelvuldig door andere artiesten opgenomen.
Zelf vind ik de versie van Joe Cocker op Mad Dogs & Englishmen (1970) helemaal geweldig,  Grote namen zoals Jeff Buckley, Etta James, Gregg Allman, Norah Jones, Janis Joplin en Percy Sledge hebben het nummer inmiddels vertolkt. Wie naar deze namen kijkt weet dan gelijk dat een beetje Soulfull kunnen zingen wel een voorwaarde is.

Dat is echter geen probleem voor Josh Teskey die het begrip Blue Eyed Soul altijd weer een extra dimensie weet mee te geven. Zo ook op deze heerlijke live registratie van The Circle Sessions.

The Circle Sessions is een YouTube kanaal dat op een Unplugged-achtige wijze een enorme diversiteit aan muziek wil presenteren. Ze doen die optredens op uiteenlopende locaties en geven de uitvoerende artiesten alle ruimte om tot een authentiek resultaat te komen.

We horen The Teskey Brothers op een zeer minimalistische wijze, maar wel met een maximale impact. Schitterend gedaan en naast de twee broertje die voor zang, harmonica en gitaar zorgen horen we alleen nog toetsenist Olaf Scott. 

Dit optreden is mooi klein en toch groots. Knap!

Deze EP had van mij dan ook een volwaardig album mogen zijn. Zeker als je kijkt welk bedrag je neer moet leggen. Voor dat geld koop je van een andere top-act makkelijk een volwaardige LP.
Los van de ongemakkelijke prijsstelling is de aanschaf voor liefhebbers van dit genre dik de moeite waard.

De jeugd

Greta van Fleet en The Teskey Brothers zijn twee jonge bandjes met beide nog een beperkte discografie.
Van beide jonge bandjes heb ik inmiddels alles wat op vinyl is verschenen. Het zijn twee muziekstijlen die wat uit elkaar liggen maar beide wel raakvlakken hebben met de Blues
Bij Greta van Fleet ligt de nadruk op Hardrock en Bluesrock terwijl bij The Teskey Brothers vooral de (blue-eyed) soul omarmen maar ook flirten met de Bluesrock.
Greta gaat doorgaans voor wat hoger tempo en Teskey gaat wat meer voor slow.

Onmiskenbaar moet je aan Led Zeppelin denken als je sommige nummers van Greta van Fleet hoort.
Zo moet je ook beslist aan Otis Redding denken als je The Teskey Brothers hoort.
Is dat goed?
Is dat slecht?
Ik vind het prima want iedere band heeft zich door een ander laten inspireren en wat voor stem iemand heeft kan hij al helemaal niks aan doen.
En als ik een lijstje ga maken waar de Beatles alles vandaan hebben gehaald van Berry tot Bach dan blijft er van de vier van Liverpool ook niet veel over als vernieuwers.

Sowieso handig als de Led Zeppelin fans hun mond houden want als er één band is die graag wat leende waren zij het wel.
En verder is het heel simpel: Led Zeppelin bestaat niet meer en Otis Redding is al een tijdje dood.
Overigens van beide ben ik een groot fan maar hoe er soms in zowel de pers als media wordt gereageerd doet wel eens de wenkbrauwen fronzen.

Vreemd is aan het geheel de inconsistentie bij de muziekpers en de oude garde.
The Teskey Brothers worden geroemd om hun mooie soul die aan Otis moet denken en Greta van Fleet krijgt best veel kritiek dat het teveel op Led Zeppelin zou lijken.
Sterker regelmatig wordt de ene echt de hemel ingeprezen en de ander verketterd.
Raar.

Voor mij geven beide bands mij het gevoel of ik weer twintig ben. Pure muziek met grote eeuwigheidswaarde.
Het is beide recht voor z’n raap. Het is allebei puur. Beide met geweldige zangers. Beide met uitstekende muzikanten.
Bij Greta van Fleet kunnen ze allemaal het hoge tempo aan als dat moet en bij The Teskey Brothers zijn ze allen meester in slow al dat gewenst is.
Ik lees best veel albumrecensies maar vooral als kennisgeving dat er iets nieuws is. Wat ik van een album vind bepaal ik graag zelf.
Net zoals jullie een plaat niet goed hoeven te vinden die ik wel geweldig vind. Maar als ik zo nu en dan iemand een tip geef is dat leuk! Een tip voor iets nieuws of een tip voor iets ouds om dat weer eens op te pakken.

Nou genoeg geleuter bij de koffie.

Het woord is aan de jeugd:

Aussie Soul

Met het kopen van platen uit deze eeuw ben ik wat spaarzaam. Simpel: zowel de fysieke als de budgettaire ruimte is beperkt en tweedehands aanbod van platen uit deze eeuw te verwaarlozen.
Daarnaast koop ik alleen platen met een bepaalde eeuwigheidswaarde. Alle andere muziek kan ik via radio, youtube en spotify horen.
Maar soms heb je geen keus. Met dit album van The Teskey Brothers had ik geen keus.
Album al een paar keer in m’n handen gehad en toen ik van de week “Pain and Misery” weer een keer hoorde ben ik even stil in een hoekje gaan zitten.
 
De prikkel om naar de platenzaak te gaan wilde echter maar niet zakken!
Nog een keer koffie en een koekje. Even een half uurtje onder de zonnebank. Glaasje single malt. Niks hielp.

Ouwe echte soul (niet te verwarren met die disco troep) door een stel bleke aussies! Vleugje Blues-Rock.
Is het Blue Eyed Soul? Ja maar niet zoals Hall & Oates dat maken.
Dit is doorleefd en minder gepolijst.
Als Joe Cocker? Nee dit is net wat minder rauw en iets meer soulfull.
Eigenlijk doen een hoop nummers je vooral aan Otis Redding denken.
Wat ik als liefhebber van Otis wel weet te waarderen.
Vooral de echte soul nummers. Een aantal nummers (zoals Shinny Moon) waar ze iets meer de blues kant opgaan zullen liefhebbers van J.J. Cale en Clapton zich bedient voelen.
Maar wat een achterlijk goed album. Dit debuut album komt uit 2017 en een paar maanden geleden hebben ze opvolger gemaakt die ik recent in de trein heb zitten luisteren. Ook bizar goed!
Ik vond de keuze lastig maar “Pain and Misery” heeft de doorslag gegeven.
Maar opvolger “Run Home Slow” gaat er zeker komen.
Dit is muziek met eeuwigheidswaarde die een plekje in de kast verdient!

Brrrrrrrrr wat goed!