zondag 29 januari 2023

A Jazzman's Blues

Deze ruim twee uur durende film verscheen vorig jaar september en als muziekliefhebber werd ik natuurlijk aangetrokken door de titel. De film is gebaseerd de vele trieste gebeurtenissen die vorige eeuw plaatsvonden in het diepe zuiden van de VS.
Een schitterende omgeving en de kraamkamer van heel veel muziek, maar ook een omgeving met een gruwelijke historie.

Het verhaal speelt zich af in de Mississippi Delta in de jaren kort na de oorlog. Afro Amerikanen werden als tweederangs burger behandeld en als ze te lastig waren werden in de Deep South zelfs gewoon uit de weggeruimd.

Zo ook Bayou die de hoofdrol speelt in dit schitterend gefilmde drama. Alle ingrediënten komen voorbij van armoe, intimidatie, geweld, drugs gebruik, slechte opleiding, liefde tussen twee klasses, de vlucht naar het noorden en de gruwelijke lynchpartijen.
De film is een fraai kijkspel geworden maar is wat mij betreft net een tikje te zoetsappig om de juiste sfeer uit die tijd neer te zetten. De kijker wordt toch een beetje gespaard en de romantiek wint het teveel van een stuk geschiedenis, waar we misschien liever niet aan herinnerd worden.

Ook had het aspect muziek iets meer naar voren mogen komen omdat muziek in het verhaal een zeer significante rol speelt.
Wel een aantal erg geslaagde optredens waaronder in een juke joint. Deze juke joint is in mijn ogen overigens wel een veel te fraaie weergave van de werkelijkheid.
Juke joints waren in die tijd smoezelige schuren die half op instorten stonden. Geen dure instrumenten en fraai ingerichte bar.

De film geeft een inkijk in net naoorlogs leven van de Afro Amerikaanse bevolking in de Deep South. Het inkijkje is helaas door een iets te roze zonnebril. Iets meer echte blues (pijn, verdriet, ellende) en iets minder romantiek hadden de film een stuk realistischer gemaakt. 

Ondanks deze kritiek is de soundtrack die afgelopen vrijdag verscheen (en zeer slecht leverbaar is) meer dan de moeite waard. Grappig detail voor de oplettende kijker van deze film: op het einde van de film is er een scene waarin de hoes van de soundtrack zichtbaar is. Deze ligt nonchalant tussen een aantal andere platen bij een pick-up. 

Wie belangstelling heeft in de Mississippi Delta en alles wat zich daar heeft afgespeeld doet er niet verkeerd aan de film een keer te kijken. Daarbij in acht nemen dat de romantiek nogal dominant is.
Ook de soundtrack is wat zoetjes maar uitvoeringen van "If You See My Rooster", "Let The Good Times Roll", "Make Me A Pallet (On Your Floor)" en "Rocks in my Bed" zullen door de liefhebbers van Smooth Jazz toch stevig omarmt worden.

vrijdag 27 januari 2023

50 jaar "ik ben de boodschapper maar"

Gister vierde dit album haar 50ste verjaardag. Het was Elton's zesde studio-abum en was commercieel een megasucces. In de VS maar liefst driemaal platina en twee zeer succesvolle singles. 
De singles "Crocodile Rock" en "Daniel" werden in een groot aantal landen een nummer 1 hit.
 

De eerste zeven albums van Elton vind ik echt om te smullen. Helaas schoof zijn muziekstijl daarna teveel op naar toch wat lauwe en flauwe disco. Drank en drugs deden hem in de jaren 80-90 ook niet veel goeds maar gelukkig is het met Elton goedgekomen.

Deze Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player valt wat mij betreft in de goede periode van Elton en mogen we echt wel een klassieker noemen.
 

De titel is natuurlijk al helemaal goed en die sprak mij als jonge snaak al enorm aan. Overigens vind het nog steeds een geweldige titel. Daarnaast beschikt het album over een schitterende klaphoes.
 
In de late zomer van '73 het album wezen halen bij Radio Leo. Ik werkte toen op de Heemraadsingel in Rotterdam en om de hoek op de Vierambachtsstraat zat Radio Leo. 
Zowel wit (wasmachines, koelkasten) als bruin (hifi, tv's) goed werd daar verkocht en ze hadden een redelijke collectie LP's.
Tijdens de lunchpauze ging ik daar regelmatig staan neuzen. Ik verdiende niet veel en betaalde een crimineel bedrag aan kostgeld dus ik stond vaker met lege handen buiten dan met een nieuwe aanwinst.

 
Radio Leo had echter regelmatig aanbiedingen. Vooral als een album uit de lijsten was verdwenen. Dan zakte de prijs behoorlijk, omdat de bakken vrij moesten komen voor de nieuwste platen.

Voor een ieder met een klein budget mooie momenten om toe te slaan. Zo ook - en ik weet het nog goed - een snikhete late zomerdag in 1973.
Ik ben geen uitgesproken fan van Elton maar op de een of andere manier is deze plek in Rotterdam onlosmakelijk met dit album verbonden. Dat terwijl ik bij Leo ook albums van The Who, Doobie Brothers, Deep Purple, Santana en weet ik van wie allemaal gekocht heb.

Ieder jaar wandel ik daar wel een paar keer met een vriend die daar om de hoek woont en Radio Leo flitst dan altijd even door mijn hoofd.
Dit album is op de een of andere manier een van de stepping stones in het krokkelpaadje naar mijn onafhankelijkheid.
Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player is niet alleen een lekker album, maar voor mij dus ook een flink portie sentiment en daar is natuurlijk niks mis mee. Sterker..........misschien wel een van de fijne dingen aan muziek...........

toch? .................nou ik ben ook maar de boodschapper............

donderdag 26 januari 2023

Lucinda 70

Op deze blog heb ik al zeer veel aandacht aan Lucinda Williams besteed die nog steeds actief is. Vorige week trad ze nog op in Paradiso. Dat heb ik aan mij voorbij laten gaan want die malligheid dat ik ergens eerst lid van moet worden krijg ik pukkeltjes van. Vreemd concept en natuurlijk niks meer dan een truc om de prijs op te voeren zonder dat het naar de artiest gaat. Even overwogen naar Antwerpen (daar was het dus ook goedkoper!) te gaan maar dat kreeg ik agendatechnisch niet voor elkaar.

Lucinda op tournee en gaat dus voorlopig nog niet met pensioen. Sterker.... ze zit mogelijk in haar meest productieve periode. Ik ben al meermaals uitvoerig ingegaan op de LU's Jukebox serie die in 2021 en 2022 verscheen. Een zestal albums live in de studio opgenomen tijdens de Coronacrisis. In deze serie brengt Lucinda een ode aan muziek die haar geïnspireerd heeft.

Lucinda schijnt op dit moment een nieuw album afgerond te hebben wat eerdaags zal verschijnen. In 2020 bracht Lucinda haar laatste album uit met eigen werk met als titel Good Souls Better Angels. Samen met de zes Lu's Jukebox albums en het nieuwe album staat de teller dan op 8 albums in 36 maanden!

Natuurlijk brengt iemand als Neil Young meer platen uit in dezelfde tijd, maar daar zit vooral veel oud materiaal tussen.
Lucinda mag dan 70 worden vandaag er zit blijkbaar nog genoeg energie in. Dat ondanks haar herseninfarct in 2020. Het publiek tijdens haar optreden vorige maand in Paradiso was ook laaiend enthousiast en ook in de pers krijgt haar optreden de allerhoogste score.

Lucinda kan bij mij sowieso niet zoveel fout doen. Ze staat in m'n top 10 artiesten en dan is de mantel der liefde dichtbij om uitglijders te bedekken. Veel uitglijders op haar albums ga je echter niet ontdekken, want wie van deze muziekstijl en haar stem houdt kan dit de hele dag op hebben staan. 

Hoewel ik zo even ga fietsen is dat wel precies wat ik ga doen vandaag: Een dagje Lucinda.

Happy Birthday Lucinda.

woensdag 25 januari 2023

50 jaar Dixie Chicken

Het derde album van deze alleskunners viert vandaag haar 50e verjaardag. Helaas heb ik het album niet als los exemplaar maar wel in de serie 2 Originals Of....
Deze serie verscheen halverwege de jaren 70 speciaal voor de Europese markt. Van bands/artiesten die bij labels als Atlantic en WB waren aangesloten zoals Led Zeppelin, Neil Young, Stephen Stills, The Doors, The Allman Brothers en Yes werden twee albums in één klaphoes aangeboden tegen een scherpe prijs.
 
De buitenzijde van de hoes kreeg in alle gevallen een wat artistiek motief, maar had niet veel met de oorspronkelijke ontwerpen te maken. Aan de binnenzijde van de hoes stond dan links en rechts de voorkant van oorspronkelijke twee hoezen afgebeeld.
In die jaren een prima manier om een collectie uit te bouwen. Al mijn vriendjes in die tijd hadden wel een paar albums uit deze serie.
 
De 2 Originals Of Little Feat bevat het prima debuut album uit 1971 en het derde album wat vandaag haar 50e verjaardag viert.
Little Feat is in Nederland niet heel erg bekende en daar doen veel muziekliefhebbers zich wel flink tekort mee. Zoals ik hierboven al aangaf zijn het alleskunners. Probeer dit jarige album maar eens te oormerken met één enkele muziekstijl?
Rock? Southern Rock? Bayou Funk? Swap? Laidback? Folk Rock? Blue Eyed Soul? Louisiana Blues? Country Rock?
Zelf hou ik het op een heerlijk blend van een groot aantal muziekstijlen die in de Deep South hun oorsprong hebben gevonden. Opmerkelijk want Little Feat komt oorspronkelijk uit Californië.
 
Strikt genomen is Little Feat het gevolg van een "ontslagronde" bij Frank Zappa. Zowel zanger/gitarist Lowell George als bassist Roy Estrada kwamen bij Zappa vandaag toen ze in 1969 het startschot gaven voor Little Feat.
Ondank de nodige wisselingen bestaat de band nog steeds, maar de betere albums zijn echt wel in de eerste 10 jaar gemaakt. Onder die albums een aantal pareltjes met deze Dixie Chicken als absoluut hoogtepunt in de zeer rijke historie van Little Feat.
 
Deze Dixie Chicken staat ook steevast in lijstjes als de 1000 beste albums. Smaken verschillen maar er zullen maar weinig mensen zijn die dit geen lekkere muziek zullen vinden. 
Mega relax zonder dat het ooit slap wordt. Fenomenale zang en het neusje van de zalm aan muzikanten. Geen brei aan geluid maar alles mooi in harmonie. 
Leuk detail: als backing vocals horen we Bonnie Bramlett en Bonnie Raitt.
 
Dit album is beslist laagdrempelig en maakt het de luisteraar niet erg moeilijk. Daarom is het ook extra opmerkelijk en vooral jammer dat Dixie Chicken niet bij een breder publiek bekend is. 
Wie het niet kent doet z'n oren echt een plezier het eerdaags eens te streamen en zal ontdekken dat 50 jaar helemaal niet oud is!

vrijdag 20 januari 2023

R.I.P. David Crosby

Door het slechte weer besloot ik vanmorgen nog even op bed te blijven liggen. Het nieuws even vanaf bed kijken. Op TV en op de telefoon..................David Crosby is niet meer.
 
Het voelt of ik een sloophamer tegen m'n voorhoofd heb gekregen. Ik was altijd een groot fan van David geweest en zo'n bericht voelt of je jeugd aan het dood gaan is.
We kennen David natuurlijk als medeoprichter van supergroepen The Byrds en Crosby, Stills, Nash (Young). 
Minder bekend is dat David ook heel even in Buffalo Springfield heeft gespeeld.
Daarnaast heeft David albums als duo met Graham Nash de nodige albums gemaakt en heeft hij een aanzienlijk rij solo albums gemaakt.

Zijn solodebuut album If I Could Only Remember My Name is al 50 jaar een van mijn favoriete albums. Het gaat ook zeker mee als ik met 50 albums naar een onbewoond eiland wordt verbannen.
Omdat ik al jaren groot fan van David ben is dat ook terug te zien aan mijn muziekcollectie. Meer dan 50 albums - waaronder de nodig bootlegs - waar David een hoofdrol speelt en nog tientallen waar hij als sessiemuzikant te horen is.

In alle nieuwsberichten komt onvermijdelijk de gezondheid, drankproblemen en arrestatie voor wapens en drugs naar voren. 
Ook dat was David Crosby maar zijn politieke betrokkenheid en zijn inzet voor jonge artiesten mag wel genoemd worden. 
David gaf de laatste jaren bij zijn soloprojecten meer en meer jong talent de kans zich te tonen. Recent heeft dat het album Live At The Capitol Theatre 2018 opgeleverd. Op dat album speelt hij samen met The Lighthouse Band een heerlijke set bij elkaar speelt.
 
Ondanks zijn gezondheid was David niet het type om stil te zitten dus was er altijd wel een muziekproject. In de zomer van de 2021 verscheen - wat nu dus blijkt - het laatste album van David Crosby met als titel For Free. 
David was toen al jaren ziek maar ook op dit album geeft hij - naast de leden van The Lighthouse Band die ook van de partij zijn - veel jong talent een podium om zich te bewijzen. Met een fenomenaal resultaat. Het regent 4 en 5 sterren in de recensies. Overal krijgt het album mega hoge cijfers.

Helaas is For Free David's laatste kunstje. Een beetje verslagen zit ik achter m'n toetsenbord. Het trieste grijze weer symboliseert op pijnlijke wijze mijn gevoel............
 
Rust zacht David
 

donderdag 19 januari 2023

Janis

Neem een blender en vul die met:
3 delen rock
2 delen blues
1 deel soul
7 delen passie
9 delen energie
Kort mengen en je hebt Janis Joplin.


Vandaag zou Janis 80 jaar geworden zijn maar helaas is ze lid van 27 Club.

Ik wordt altijd oprecht en intens verdrietig als ik denk aan jonge mensen die dood gaan.
Jonge mensen zouden de kans moeten krijgen hun idealen na te streven. Hun talenten te ontdekken.
Hun dromen te leven. Domme dingen kunnen doen. Dingen uitvlooien. Op hun snuit gaan. Successen vieren……………

Er zijn ons heel veel rockartiesten op diverse wijze veel te jong ontvallen. Motorongelukken zoals twee leden van de Allman Brothers Band. Door vliegtuigongelukken zijn we er velen kwijt geraakt zoals Buddy Holly, Ritchie Valens, The Big Bopper, Ronnie Van Zant, Ricky Nelson, John Denver, Stevie Gaines, Stevie Ray Vaughan, Otis Redding en Jim Reeves.
Een bizar rijtje en het is verre van compleet want uit het hoofd ingetikt. Het rijtje rockartiesten dat door drugs en drank ons is ontvallen is helaas nog vele malen langer en een immens triest rijtje.

Neil Young heeft eens als commentaar op het nummer The Needle And The Damage Done het volgende gezegd: "I am not a preacher, but drugs killed a lot of great men".

Ook ik ben geen predikant maar mijn advies is toch om geen lijstje te gaan zitten maken van rockartiesten die door drugs en drank zijn overleden. Daar word je echt heel, heel, heel deprie van.
Beter is het om zo nu en dan een plaat van ze te draaien. En dit is van Janis wel een heel lekkere verzamelaar.
 

woensdag 18 januari 2023

Driemaal Sticky Fingers

Het kwartet Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main St. zijn op afstand mijn favoriete Stones albums. Inmiddels bestaan The Stones 60 jaar en zijn deze albums zelf ook al meer dan 50 jaar oud.
Het zijn echter nog steeds vier klassiekers van de bovenste plank, die nog dagelijks door vele fans worden beluisterd. Een groot aantal nummers van deze vier album vinden we ook terug in de Top 2000.

Voor de meeste muziekliefhebbers die ik ken is Sticky Fingers echter wel het HET Stones album. Het voert ook nagenoeg alle Stones album-lijstje aan. In alle opzichte heeft het album een legendarische status bereikt. De muziek is brutaal, rauw maar soms ook gewoon wonderschoon zoals het nummer "Dead Flowers". Sommige teksten waren wat controversieel en zelf The Stones hebben besloten het nummer "Brown Sugar" tijdens hun laatste US-toer niet te spelen.

Naast de legendarische muziek kreeg het album een al even legendarische hoes met de inmiddels beroemdste spijkerbroek. In de eerste versie van deze hoes zat een echte rits en zelf was ik daar niet zo enthousiast over. De rits kon de plaat en hoes beschadigen en de hoes van de eerstvolgende plaat die er naast stond.

Dus zelf heb ik die rits gelijk uit de hoes getrokken. Spaanse Stones fans hadden daar dan weer geen last van, want de hoes met de spijkerbroek was in het land van Franco in de ban gestopt omdat het ontwerp van de hoes te schokkend is.
Het alternatief wat in Spanje werd gebruikt is wat mij betreft een heel stuk schokkender. Veel bloed aan een hand en eigenlijk onbedoeld een pijnlijke verwijzing naar Franco.

Ook de setlist werd voor de Spaanse markt aangepast want het nummer "Sister Morphine" ging in de ban en werd vervangen door “Let It Rock” van Chuck Berry.
Zowel de hoes met een echte rits als een Spaanse versie zijn erg geliefd onder verzamelaars. De Spaanse versie deze week aan de collectie toe kunnen voegen. Een mooi moment om nog eens aandacht aan dit fenomenale album te besteden. Let eens op de labels van de Spaanse versie waar de titels van een aantal nummers in het Spaans zijn vertaald. Ook weer niet alles want dat zou vast- zeker in het geval van "Bitch" - te confronterend zijn geweest.............

Uiteraard zijn er van zowel het originele album als van de Spaanse versie inmiddels jubileum edities verschenen al of niet met extra bonus materiaal.
Daarmee is de liefhebber van dit album er echter nog niet. In 2017 verscheen een 3LP/DVD set met de registratie van een concert gehouden in 2015 in het Fonda Theatre.
Dit is het eerste concert waar tijdens één enkel optreden ALLE nummers van Sticky Fingers werden gespeeld.

Het Fonda Theatre vinden we aan de Hollywood Boulevard (Hollywood, Californië) en is een vrij kleine zaal met slechts plaats voor 1200 bezoekers. Dit beperkte aantal bezoekers zorgt voor een intieme sfeer die zowel op de platen als op de DVD erg goed is vastgelegd.

Sticky Fingers blijft een klassieker onder klassiekers en heeft er vooral voor gezorgd dat maar één band de titel The Greatest Rock And Roll Band In The World verdiend. Juist!

dinsdag 17 januari 2023

Neil Young - Le Noise

Dit album verscheen in 2010 en de oorspronkelijke planning was een akoestisch solo album met als titel Twisted road. Het idee van een geheel akoestisch album was ingegeven door het album Hitchhiker. 
Dat album had Neil in 1976 had opgenomen, maar lag in 2010 nog steeds op de plank en zou pas in 2017 verschijnen.
 
Van het album Hitchhiker is overigens de titelsong voor deze deze Le Noise gebruikt. Het idee voor een volledig akoestisch album werd al rap losgelaten. Van de acht nummers zijn er uiteindelijk maar twee in de categorie akoestisch gekomen. Daaronder wel het bloedstollend mooie "Love and War".
In vier nachten in de studio - waar het album naar vernoemd is -  van producent Daniel Lanois werd het album opgenomen. S'nachts aan het werk zijn is niet een ieder gegeven, maar Neil en Daniel wisten er wel raad mee.
Neil speelt alles solo en als je goed naar sommige nummers luistert kan je je dat maar lastig voorstellen. Een deel van de muziek is verre van laagdrempelig en dit is een album van Neil waar ik best even werk aan heb gehad.
 
Bij het verschijnen van dit album in 2010 heb ik de CD gekocht en ik hoorde gelijk dat dit een meesterwerk is. Dat wil nog niet zeggen dat het makkelijk naar binnen glijdt. Dit is een album waar je als luisteraar aan het werk moet. Na een 5-6 tal keer het door je oren te laten waaien is het dan tijd om ook eens goed naar de teksten te gaan luisteren.
 
Ieder haalt weer wat anders uit de doorgaans wat complexe teksten van Neil en dat is prima. Toch is er geen zware analyse nodig om te horen dan Neil forse kritiek heeft op de Irak oorlog die toen aan de gang was.
Een aantal nummers laat een Neil horen als een soort van reiziger. Een reiziger langs al of niet kansloze liefde en vooral langs een boze wereld zoals in het nummer "Angry World".
 
Het album verscheen in de periode dat de LP nog niet aan de grote heropstanding bezig was. Dat betekend dat er bij de introductie van dit album maar een hele kleine batch aan LP's is gemaakt.
Originele exemplaren zijn schaars en prijzen van boven de 200 Euro zijn heel normaal.
 
Als het om Neil Young gaat heb ik toch een beetje last van een soort van compleetheidssyndroom. Wat Neil allemaal heeft uitgegeven gaat mij toch niet lukken om dat te verzamelen maar  daarom is het ook een leuk verzamelgebied. 
Het gaat mij immers - net als Neil op deze Le Noise - om de reis en als ik regelmatig wat toevoeg aan de collectie is dat prima. 
 
Recent liep ik voor een prikkie aan tegen een niet officiële versie van dit album. Toch maar gedaan. Deze heruitgave is uit 2013 en speelt duidelijk in op de heropleving van de LP.
De geluidskwaliteit valt mij niet tegen, maar helemaal foutloos is het niet gegaan. Het nummer "Walk With Me" is op de achterkant van de stemmige hoes geschreven met een V.

Fijne aanwinst en onder de vele experimenten die Neil heeft gemaakt is dit toch wel een van de beste.

maandag 9 januari 2023

Jimmy Page

Deze gitarist van Led Zeppelin doet er vandaag een jaartje bij. Aanvankelijk begonnen als sessiemuzikant en z'n eerste grote band was The Yarbirds. Na een tijdje was daar de chemie echter weg en de andere leden verlieten een voor een de band.
Er lag echter wel een contract met een aantal verplichtingen voor optredens in met name Scandinavië. Dus Jimmy op zoek naar andere muzikanten om weer een complete band te krijgen. Aanvankelijk zou de band gaan toeren onder de naam The New Yarbirds.
Toen Robert Plant, John Bonham en John Paul Jones eenmaal waren aangeschoven werd het echter snel Led Zeppelin.

Overigens een naam die - volgens de overlevering - zou zijn ontstaan na van een wat cynische grap van Keith Moon. De drummer van The Who had er blijkbaar niet veel vertrouwen in. 
Uiteindelijk werd Led Zeppelin een van de best verkopende bands en vooral de grondlegger voor de Hardrock muziek.
 
Page heeft een enorme invloed gehad op de sound van Led Zeppelin, want hij was altijd aan het experimenteren hoe een nummer werd opgenomen. Led Zeppelin speelde doorgaans live in de studio en Page bleef net zo lang aan de opstelling knutselen tot het naar zijn zin was.
 
Het knutselen aan geluid heeft hij nooit verleerd. Een aantal jaar geleden zijn alle albums van Led Zeppelin opnieuw uitgebracht. Deze zijn door Page geremasterd en luxe edities voorzien van extra outtakes en live opnames.

Een fenomenaal gitarist, geluidstechnicus, producer en ook nog een zakelijk instinct. Het was echter niet altijd rozengeur en maneschijn want in het tweede deel van de 70er jaren was Page zwaar verslaafd aan de heroïne. 
Gelukkig is het met Page - in tegenstelling tot drummer Bonham die zwaar aan de drank was - goedgekomen. Page heeft immers zelfs met z'n oude maatje Plant en Jones in het Witte Huis voor Obama opgetreden.

Page heeft nadat Led Zeppelin was gestopt een aantal soloplaten gemaakt en de diverse andere muzikale project waaronder een aantal met Robert Plant.

Jimmy Happy Birtday!

zondag 8 januari 2023

Elvis & Bowie

Wat hebben die twee gemeen? Muzikaal niet zo heel veel maar om te beginnen zijn ze beide op 8 januari geboren. Elvis in 1935 en Bowie in 1947.
Beide zijn helaas al naar de Rock hemel maar beide hebben gelukkig een fenomenale erfenis voor ons achtergelaten.

De belangrijkste overeenkomst van beide giganten is dat ze muziek die ze maakte overstegen. Niet alleen maar geweldige muziek maken, maar beklijvende elementen als artiest toevoegen.
 
Toen Elvis met z'n heupwiegende danspasjes kwam kregen cameralui van de TV opdracht het onderste deel niet in beeld te brengen. Een trend was echter gezet.
Bowie deed qua performance natuurlijk niet onder voor de King die op zijn beurt dan als een van de eerste via een satelliet een concert gas. Bowie zocht het dan weer in het internet door als een van de eerste providers te investeren omdat hij - ook voor de muziek - veel mogelijkheden in het internet zag.
 
Daar waar Elvis een mannelijk sexsymbool was leerde Bowie ons dat seksualiteit een veel ruimer aspect is.
Beide waren meermaals op het witte doet te zien en op het podium was geen outfit te gek. Daarnaast lieten beide zich niet vastpinnen op één bepaalde muziekstijl.

De nalatenschap die beide hebben achtergelaten voor de cultuur sector in het algemeen en de muziekwereld  in het bijzonder is gigantisch. Ontelbare artiesten hebben zich door Elvis en Bowie laten inspireren.
 
Bij de koffie toch maar een plaat van de heren zelf. Lekker om de zondag mee te beginnen!
 

zaterdag 7 januari 2023

Revisited: Highway 61 Revisited

Op een beursje in Schiedam kocht ik vorig jaar dit aantrekkelijke verzamelobject. De box bevat het album Highway 61 Revisited en een fraai fotoboek.

Bij de LP gaat het om een "gewone" Columbia – CL 2389 en kenners weten dan dat we te maken hebben met een mono uitvoering. Prima want in begin van het stereotijdperk wat stereo meer een doel dan een middel. De vreselijk stereo mix van Revolver van The Beatles is daar een mooi voorbeeld van. Ook het tweede album van Buffalo Springfield klinkt mono serieus beter. Het zijn maar een paar voorbeelden van albums waar je beter de mono van kan beluisteren.

Het fotoboek wandelt door de nummers die we op dit fenomenale album vinden. Een dubbele pagina met een analyse van het betreffende nummer met een fraaie foto. Een klassieker als "Like A Rolling Stone" krijgt zelfs vier pagina's aandacht.

Het boek is - net als dit briljante album - smullen, smullen en nog eens smullen. Helaas is het in de Franse taal en dat was op school niet mijn sterkste vak. Het hoogste cijfer wat ik op een rapport voor Frans heb gehad was een 3! Wel een mooi contrast met de drie negens voor wiskunde, natuurkunde en aardrijkskunde!

De jaren van mijn dramatische cijfers voor Frans kwamen ook in de periode dat Dylan het ene na het andere meesterwerk aan het afleveren was.

De dubbelaar Blonde On Blonde ligt hier nog steeds meermaals per jaar op de draaitafel. Samen met Bring It All Back Home en deze Highway 61 Revisited mijn favoriete albums van Dylan uit dat decennium.

Highway 61 Revisited is wat mij betreft ook eigenlijk een must have voor iedere collectie of je Dylan nu wel of niet goed vindt. Dit album is in alle opzichten een mijlpaal in de carrière van Dylan. Het is zijn zesde album en hier gaat hij voor het eerst op de Rock toer.

Tien briljante nummers en het album kreeg in die nazomer van 1965 unaniem 5 sterren. Zelden was de muziekpers het zo met elkaar eens. Het albums is muziekgeschiedenis en zou op iedere middelbare school tijdens muziekles behandeld moeten worden.
Overigens kan het album ook zomaar behandeld worden bij Nederlands want hier horen we een heel grote woordenkunstenaar aan het werk.

Uiteraard stond Highway 61 Revisited hier al in de kast, maar deze box kon ik voor een prikkie krijgen en het fotoalbum voegt heel veel toe aan de beleving van dit album. 

Nog wel even dat drietje ophalen naar een zesje, want m'n Frans is echt heel erg mager..............

donderdag 5 januari 2023

1973

Dit jaar zijn er weer een hele rij legendarische albums toe aan hun 50ste verjaardag. 1973 was voor mij een van de jaren dat in korte tijd mijn collectie enorm aan het groeien was.
Begin dat jaar was ik gaan werken en hoewel ik een belachelijk (zeg maar crimineel) bedrag aan kostgeld moest betalen kon ik door veel over te werken iedere week wel een LP kopen. Daarnaast sponsorde mijn oma zo nu en dan mijn collectie.
 
Tel daar verjaardag en Sinterklaas bij op en in 1973 had ik een indrukwekkende collectie voor een ventje dat die zomer 17 werd.
In 1973 kocht ik ook vooral LP's die in dat jaar ook waren uitgekomen. 1973 is zelfs nu nog een van de meest dominante jaren in mijn collectie. 
Het was periode van m'n eerste baantje, de eerste keer sex, de eerste keer dronken, eerste keer groot concert en het was vooral de periode van mijn eigen weg gaan en zoeken. Veel muziek zit aan gebeurtenissen gekoppeld

Als ik niet aan het werk was zat ik op de racefiets (ook dat is vrijheid), in de platenwinkel of was ik platen aan het draaien in m'n kamertje.

In m'n huidige collectie zit dan ook een bizarre hoeveelheid platen uit 1973. De jaren 1969 t/m 1972 waren vooral een muzikale ontdekkingsreis geweest en ik was er achter gekomen dat ik eigenlijk heel veel soorten muziek goed vind. 

Toen ik bedacht dit blogje te maken besloot ik een m'n persoonlijk top 10 van 1973 te plaatsen. Als snel kwam ik er achter dat ik dan teveel albums niet ging noemen die meer dan de moeite zijn.
Dus toen maar een top 15,20,.............25 en bij 30 ben ik maar gestopt.

De volgorde is wel degelijk dat ik de albums die bovenin staan beter vind dan die onderaan sta maar gemoedstoestand kan volgende week zomaar voor wat verschuivingen zorgen.

1973 was voor mij het jaar naar zelfredzaamheid, autonomie, veel en veel meer energie, eigen keuzes en heel veel geweldige muziek uit dat haar zit daar onlosmakelijk aan vastgekoppeld.
 
Mijn 1973 lijstje:
  1. Leon Russell    -    Leon Live
  2. Gram Parsons     -    GP
  3. The Allman Brothers Band    -    Brothers And Sisters
  4. Eagles    -    Desperado
  5. Bruce Springsteen    -    Greetings From Asbury Park
  6. Led Zeppelin    -    Houses Of The Holy
  7. Steely Dan    -    Countdown To Ecstasy
  8. The Byrds    -    Byrds
  9. Jethro Tull    -    A Passion Play
  10. David Bowie     -    Aladdin Sane
  11. Derek & The Domino's    -    In Concert
  12. Ten Years After     -    After recorded live
  13. The Doobie Brothers     -    Captain And Me
  14. Pink Floyd    -    Dark Side Of The Moon
  15. Neil Young    -    Time Fades Away
  16. Poco    -    Crazy Eyes
  17. Bob Dylan    -    Pat Garrett & Billy the Kid
  18. Eric Clapton    -    Rainbow concert
  19. Stephen Stills & Manassas    -    Down The Road
  20. Elton John     -    Dont Shoot Me, Im Only The Piano Player
  21. Joe Cocker    -    Something To Say
  22. J.J. Cale    -    Really
  23. Procol Harum    -    Grand Hotel
  24. Roger McGuinn    -    Roger McGuinn
  25. The Rolling Stones    -    Goat's Head Soup
  26. Cat Stevens    -    Foreigner
  27. Mike Oldfield ‎    -    Tubular Bells
  28. The Rare Earth    -    Ma
  29. Golden Earring    -    Moontan
  30. Boudewijn de Groot    -    Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser