John Bonzo Bonham

Vandaag is het de geboortedag van misschien wel de beste drummer die we ooit gehad hebben. In 1980 op tragische wijze overleden, nadat hij verdronken was in z'n eigen braaksel na overmatig alcohol gebruik.

John was dan misschien de meest brute en heftigste drummer die we gekend hebben, maar hij was ook een enorm familiemens. Hij kon daarom ook eigenlijk helemaal niet zo goed tegen al die lange tournees waarbij hij naar zijn smaak te veel lang van huis was. Naast de drumkit verstopte hij zich dan in de alcohol en ik ken nog geen geval waar dat een goeie oplossing bleek te zijn.

 

De overige drie leden van Led Zeppelin besloten om te stoppen, omdat zonder John Led Zeppelin geen Led Zeppelin zou zijn. Een moedig maar terecht besluit.
De band had op dat moment een achttal officiële studio albums gemaakt:

• Led Zeppelin (1969)
• Led Zeppelin II (1969)
• Led Zeppelin III (1970)
• Untiteld aka IV (1971)
• Houses of the Holy (1973)
• Physical Graffiti (1975)
• Presence (1976)
• In Through the Out Door(1979)

Na de dood van John Bonham kwam 1982 het album Coda uit. Dit is een soort verzamelalbum met nummer die opgenomen zijn tussen 1970 en 1978. Het zijn geen nummers die op eerdere albums hebben gestaan en het album wordt ook wel eens als het negende album van Led Zeppelin gezien.

 

Het album kreeg ook de nodig kritiek maar het bevat één nummer dat vandaag wel even onder de aandacht mag komen en dat is "Bonzo's Montreux". John gaat helemaal los en op zijn geboortedag even mijn top 5 John die volgens mij geen uitleg hoeft:

 

1. “Rock and Roll”

2. “When The Levee Breaks”

3. “Moby Dick”
4. “Good Times Bad Times”
5. "Bonzo’s Montreux"

Wat kon die gast een klappen geven: 

 

Nobody beats like Bonham en nobody beats Bonham!

 

Pete Townshend

Deze rocker en gitarist van The Who wordt er vandaag 77. Veel mensen denken bij Pete gelijk aan het in elkaar slaan van gitaren en aan Tommy. Het vernielen van gitaren zien we maar even als een jeugdzonde in een creatieve zoektocht.

Tommy kunnen we moeilijk zien als een jeugdzonde. Tommy zag in 1969 het levenslicht en is een geniale rockopera en is zelfs heden ten dagen nog een benchmark. Na het succes van Tommy had Townshend de smaak te pakken en startte hij het project Lifehouse. Dat is nooit helemaal van de grond gekomen en van "de restjes" is het succesvolle album Who's Next gemaakt. Nummers van de album horen we nog dagelijks op de TV als intro bij de diverse Amerikaanse politieseries.
Lifehouse was wellicht ook een succes geworden, maar Townshend is nu eenmaal een perfectionist die zelfs met een perfect resultaat nog niet tevreden is.

Toch bleef het bij Townshend kriebelen en zo kwam The Who in 1973 met de rockopera Quadrophenia. Net al bij de opera Tommy is ook hier disfunctioneren weer een belangrijk thema. Ook deze opera mogen we zien als de vele hoogtepunten die The Who heeft weten te bereiken.

Formeel bestaat The Who nog maar hebben meermaals een adempauze gehouden. Niet zo gek want als het om creativiteit gaat is Townshend een zeer veeleisende muzikant. Zeer veeleisend! Logisch dat collega's dan zo nu en dan even een break willen.

Townshend heeft met The Who 12 studio albums gemaakt en maar liefst 16 live albums. Uit die laatste categorie is Live At Leeds (1970) een meesterwerk en nog steeds een inspiratie voor veel bands hoe je een live album moet maken.

Naast zijn bijdrage aan The Who heeft Townshend zeven solo album gemaakt en 10 (!!!!) solo live albums.
Het solowerk van Townshend is zeer divers. Zo is de musical The Iron Man uit 1989 met oa John Lee Hooker en Nina Simone totaal niet te vergelijken met het album White City: A Novel.
Het laat echter wel de reikwijdte van Townshend zien en dat creatieve grenzen voor hem niet bestaan.

Briljante artiest!

Pete Happy Birthday!

Henry Saint Clair Fredericks

Nooit van gehoord zullen velen van jullie zeggen. De artiestennaam van Henry is dan ook Taj Mahal en ook die naam zal bij veel Nederlanders geen bel doen rinkelen. Nu vind ik persoonlijk Taj Mahal ook een erg onhandige artiestennaam voor een Blues artiest. Het verhaal gaat dat deze naam hem in een droom is aangereikt.

Vandaag wordt Taj Mahal 80 jaar en een mooie aanleiding om dit blogje even af te stoffen.

Taj Mahal komt uit een muzikale familie en muziek is hem als het ware met de paplepel ingegoten. Z’n moeder zong in het kerkkoor (Gosspel) en z’n vader was beroepsmuzikant.
Tragisch verloor hij op vrij jonge leeftijd al zijn vader, maar ook z’n stiefvader maakte muziek.
Daarnaast was in huize Taj Mahal muziek een vanzelfsprekendheid. In huize Mahal was muziek van alle windstreken - met name Afrika en de Caraïben - nadrukkelijk aanwezig.

De diverse muziekstijlen waar de jonge Mahal mee geconfronteerd werd zorgde tevens dat hij belangstelling ontwikkelde voor veel soorten instrumenten.
Taj Mahal is dan ook een echte multi-instrumentalist zoals we dat zo mooi zeggen. Het genre wat hij speelt is nagenoeg altijd Blues, maar regelmatig zijn andere elementen aanwezig

Het had echter heel anders kunnen lopen want  Taj Mahal had een zeer sterke affiniteit met de landbouw. Hij studeerde dat en had in die jaren al een krachtige visie hoe de voedselketen in elkaar moet zitten.
Toch koos hij voor de muziek en begin 60er jaren verruilde hij New York voor Santa Monica aan de westkust van de VS.
Daar kwam hij in contact met muzikanten als Ry Cooder die zich eveneens graag door vele muziekstijlen heeft laten inspireren.
Naast Cooder kwam de jonge Mahal ook in aanraking met Blues legendes als Howlin 'Wolf, Buddy Guy en Muddy Waters.

Vanaf dat moment ging het snel voor Mahal en tussen 1968 en nu heeft hij ruim 30 puike albums gemaakt.
Voor een aantal van die albums heeft Mahal prijzen gekregen als beste Blues album van het jaar.
Omdat Mahal altijd wel aan het zoeken en experimenteren is met andere muziekstijlen zitten er ook een paar albums bij met - al of niet begrijpelijk - wat lagere noteringen. 

Mahal is nu eenmaal niet de standaard Blues artiest. Dat begint al bij zijn wat typische artiestennaam, maar veel albums bevatten culturele uitstapjes die niet altijd door een ieder worden gewaardeerd.
Naast de nodige soloplaten heeft Mahal als sessiemuzikant bij vele anderen (oa The Stones) gespeeld en heeft hij een grote hoeveelheid filmmuziek gemaakt.

Het album wat nu opstaat bevat een aantal klassieke Bluesnummers als wel een aantal composities van Mahal zelf. Opmerkelijk is dat Mahal nagenoeg alle instrumenten op dit album zelf speelt. Daarnaast zijn de Pointer Sisters op een aantal nummers duidelijk aanwezig als achtergrondkoor.

Op dit album onder andere de klassieker Frankie and Johnny. Het trieste verhaal van Johnny die overspel pleegt en Frankie geen andere optie geeft hem met een 44 overhoop te schieten.
Het nummer is echt door honderden artiesten opgenomen. Daar zitten veel onbekenden artiesten bij maar Frankie and Johnny is ook uitgevoerd door grootheden als Bob Dylan, Johnny Cash, Sam Cooke, Stevie Wonder, Van Morrison en vele, vele anderen.
Het nummer is een zogenaamde traditional wat betekend dat er geen componist/songwriter bekend is.
Meermaals is het liedje ook inspiratie geweest voor een film zoals in 1936 met de prachtige klassieke Helen Morgan. Daarna in 1966 met Elvis in de hoofdrol en in 1991 met Al Pacino en Michelle Peiffer.

Op dit album ook de klassieker Dust My Broom waar Elmore James op het label de credits krijgt. Die credits horen natuurlijk bij Robert Johnson.
Niet echt belangrijk want Mahal geeft aan deze klassieker toch weer zijn geheel eigen invulling.

In totaal een geslaagd album met de nodige klassieke Blues met hier en daar wat knipogen naar Folk en Jazz.

Mahal is nog steeds actief en heeft recent een album uitgebracht met Ry Cooder. De titel van het album is Get On Board met als subtitel The Songs Of Sonny Terry And Brownie McGhee en is dus een oude aan deze twee Blues legendes. 

Mahal is een minder bekend artiest in Nederland en dat is jammer. Zo nu en dan een album van Mahal is toch echt een traktatie.
Daarnaast geeft Mahal een prachtig inzicht hoe Blues verrijkt kan worden door gebruik van andere muziekstijlen.

Gemiste Kans #009

Pink Floyd heeft vorige maand een single uitgebracht als steun voor de slachtoffers van de speciale militaire operatie in Oekraïne. Het nummer heet "Hey Hey Rise Up" en is samen gemaakt met de Andriy Khlyvnyuk die we kennen van de Oekraïense band Boombox.

Even zat ik te wachten op een echte plaat maar die komt maar niet. Gemiste kans zeg ik dan!

Een fraaie wat klassiek aandoend nummer met een wat bombastische onderlaag. David Gilmour en Nick Mason zijn duidelijk nog niet versleten en geven een lekker stukje muziek weg.

David en Andriy kennen elkaar al wat langer maar toen David een video van Andriy zag staan op social media was hij verkocht. Het contact was snel gelegd en de heren hebben en fantastisch resultaat neergezet. 

 

De opbrengst van het nummer gaat naar humanitaire hulp, maar het nummer is alleen als download beschikbaar. Dat vind ik echt een zwaar gemiste kans. Een mooie 10" of liever 12" single met bovenstaand artwork van de Cubaanse kunstenaar Yosan Leon had het als echt plaat echt goed gedaan.

De helft van de oplage in blauw en de andere helft in geel vinyl. Gaan een hoop verzamelaars er gewoon twee kopen. Dergelijke tastbare producten kunnen serieus geld opleveren en dat zijn prima fondsen voor de humanitaire organisaties.

In de categorie gemiste kansen is dit er een die echt niet nodig was.

 

 

De Dertiende (13e)

Het is vandaag vrijdag de dertiende en het internet staat vol met lijstjes met muziek die het erg goed doen op een dag als vandaag. In m'n eigen collectie kon ik niet direct een nummer vinden wat perfect aansluit op dit thema. Uit m'n hoofd kom in niet veel verder dan het album V(5) van J.J. Cale met daarop zowel het nummer "Thirteen Days" als het nummer "Friday". Dat vond ik toch wat te mager.

Om muziek voor bij de koffie uit te zoeken die aansluit bij vandaag heb ik het over en andere boeg gegooid. Van een aantal artiesten ben ik eens gaan kijken wat hun 13e album is en of dat dan ook als een ongelukje gezien mag worden. Met 13e bedoel ik dan het 13e studio-album en het is gebruikelijk om live en verzamelalbums uit deze telling te houden.

Een leuke zoektocht en ik begin natuurlijk bij een aantal zeer productieve artiesten:

Het album Everybody's Rockin' van Neil Young uit 1983 wordt toch als een van z'n slechtste platen gezien. Platenbaas David Geffen was ook totaal niet happy wat Neil in die periode maakte en het kwam zelfs tot een rechtszaak. Neil won en dus de creatieve vrijheid, maar daarmee waren het nog geen goede albums. 

Ook Neil's vriend Bob Dylan bracht met zijn 13e album niet een geweldig album uit. Daar was echt totaal geen sprake van creatieve drang. Het album dat in 1973 verscheen kreeg inspiratieloos de titel Dylan en werd gevuld met wat outtakes die dat voor een groot deel ook beter hadden kunnen blijven. De aardige vertolking van het nummer "Mr. Bojangles" is zeker moeite maar onvoldoende om dit album te redden. 

Er is een best rijtje te maken van dertiende albums die misschien beter niet gemaakt hadden kunnen worden. Aan de andere kant zijn er dan weer een hele berg top bands die nooit aan dertien album zijn toegekomen. Denk aan The Beatles (12), Talking Heads (8), Led Zeppelin (8), The Police (5), Creedence Clearwater Revival (7), Steely Dan (9), Supertramp (11), Eagles (7) en Buffalo Springfield (3).

Het zal ook heel moeilijk zijn om over een heel lange periode het als band met elkaar uit te houden en ook nog eens voldoende creativiteit te genereren. Wie de namen hierboven ziet begrijpt dat het lastig is om überhaupt dertien albums te maken.

The Stones blijven een bijzondere band en ook met hun dertiende album is het net even anders gegaan. The Stones hebben immers tweemaal een dertiende album uitgebracht! Mensen die bang zijn om oud te worden zitten nu waarschijnlijk op het puntje van hun stoel, want met die tip kan je ook vast twee keer 18 worden!

Helaas is het veel eenvoudiger. In die jaren was het niet ongebruikelijk dat met name Britse band in de VS andere platen uitbrachten dan in de UK. Soms was er alleen een wijziging in de tracklist, maar bij de Stones werden er in de beginperiode in de VS zelfs twee extra albums uitgebracht.

Zo kan het gebeuren dat het album Goats Head Soup 1973 in de VS al het dertiende album was en in de UK stond de teller pas op 11. Op het Britse eiland en Europa moesten we tot Black & Blue uit 1976 wachten voor "onze" Stones teller op 13 kwam.

Zijn het dan ook allebei een ongelukje? Nee maar een kanttekening is toch op z'n plaats. Met Goats Head Soup haalde The Stones niet het onwaarschijnlijk hoge niveau van de vier voorgangers. Toch is Goats Head Soup een heel, heel goede Rock plaat. Van mij had het nummer "Angie" niet gehoeven. Dat vind ik echt een zeiknummer en heb het ook veel te vaak gehoord. Toch bepaald zo'n nummer tevens in heel hoge mate dat de eeuwigheidswaarde van een album als Goats Head Soup erg hoog is.

Dat kunnen we wat minder zeggen van dat tweede dertiende album. Black & Blue is geen slecht album maar het is vooral een kind van die tijd. Funky en zelfs wel een beetje Disco. Het paste geheel in die jaren en ik zie het vooral als een plaat om te overleven. Er waren in het tweede deel van de jaren 70 veel ontwikkelingen op het gebied van muziekstijlen en The Stones moesten even koers bepalen. In dat licht zie ik dit album en gelukkig werd opvolger Some Girls weer een echte Rock plaat met de bijbehorende hoge waardering.
Overigens de single "Fool To Cry" die van Black & Blue werd gehaald wist ik heel wat meer te waarderen dan "Angie".

Beide platen toch een must have voor echt Stones fans. 

Vrijdag de 13e? Gewoon lekker koffie met twee platen van The Stones.

Meer Bootlegs van Neil

Gisteren besteedde ik al aandacht aan de officiële bootleg Dorothy Chandler Pavilion 1971 die vorige vrijdag verscheen.

In totaal verschenen er die dag drie albums uit de OBS (official bootleg serie) onderdeel van de NYA (Neil Young Archives). In alle drie de gevallen gaat het om solo concerten die begin jaren 70 zijn opgenomen. Als behoorlijk enthousiast Neil Young fan deze alle drie maar aan de collectie toegevoegd..

 

Dorothy Chandler Pavilion 1971 dus van de week aan uitvoerige luisterbeurt onderworpen en dat is gewoon een prima plaat. Vandaag wat meer tijd besteed aan de andere twee en daar ben ik al net zo enthousiast over.

Royce Hall 1971 (links op de foto) is op 30 januari 1971 opgenomen Dus twee dagen eerder dan Dorothy Chandler Pavilion. De setlist is ook nagenoeg hetzelfde en maakt het album voor de doorsnee fan overbodig, want zelfs Dorothy Chandler Pavilion was met al die live albums van ome Neel al niet echt nodig.

Toch is het voor de echte fan smullen om die subtiele verschillen tussen de optredens te analyseren.

Op Royce Hall 1971 vinden we Down By The River wat niet op Dorothy Chandler Pavilion 1971 te horen is. Ook deze Royce Hall is een heerlijke live registratie maar wie aan één solo concert van Neil uit deze periode voldoende heeft zal in de platenshop waarschijnlijk een bak verder zoeken.

Een stuk interessanter is dan ook het album Citizen Kane Jr. Blues 1974. Dit concert is opgenomen op 16 mei 1974. Hierop vier nummers van het album On The Beach wat niet lang na dit optreden zou verschijnen. Voor de luisteraars dus nieuw materiaal. Zo ook en aantal nummers die nooit een officieel album hebben gezien zoals "Pushed It Over The End" en "Greensleeves". Ook de nummers
"Long May You Run" (Long May You Run -1976), "Roll Another Number (For The Road)" (Tonight’s The Night - 1975) en "Pardon My Heart" (Zuma - 1976) waren ten tijden van dit concert nieuw voor het publiek. Leuk om te horen hoe enthousiast het publiek deze toendertijd nieuwe nummers ontving!

Citizen Kane Jr. Blues 1974 behoort wat mij betreft tot een van de betere uitgaven van de NYA omdat de setlist niet de volledig uitgemolken 1970-1972 periode bevat. 

Strikt ben ik met de lawine uit die jaren een extra happy luisteraar en toch zou Neil van met wat paardensprongen door zijn door hemzelf aanbeden tijdlijn mogen gaan. Dus 1970, 1991, 2013, 1982, 1969, 1973, 1997, 2015 etc. Die wat autistische houding t.a.v. die tijdlijn (ook met de boxen die uitkomen) is overigens het enige minpunt van de NYA series, want wat er muzikaal uit dat archief komt is keer op keer om vingers en duimen bij af te likken.

 

 

Tracklist Royce Hall 1971 (OBS 04)

1. On The Way Home
2. Tell Me Why
3. Old Man
4. Journey Through The Past
5. Cowgirl In The Sand
6. Heart Of Gold
7. A Man Needs A Maid
8. See The Sky About To Rain
9. Sugar Mountain
10. Don't Let It Bring You Down
11. Love In Mind
12. The Needle And The Damage Done
13. Ohio
14. Down By The River
15. Dance Dance Dance
16. I Am A Child

Tracklist Citizen Kane Jr. Blues 1974 (OBS 05)

1. Pushed It Over The End
2. Long May You Run
3. Greensleeves
4. Ambulance Blues
5. Helpless
6. Revolution Blues
7. On The Beach
8. Roll Another Number (For The Road)
9. Motion Pictures
10. Pardon My Heart
11. Dance Dance Dance

Twee volgende albums uit deze serie staan al in de steigers. Beide zeer interessant. Een van de albums betreft een optreden met The Santa Monica Flyers. Dat is een soort Crazy Horse light.

Een andere officiële bootleg die op stapel staat is een optreden met de The Ducks. Dat is een Hard Rock project van Neil in het tweede deel van de jaren 70.

50 jaar Exile on Main St.

Deze dubbelaar was mijn eerste Stones album. Inmiddels heb ik behoorlijk collectie Stones albums maar Exile on Main St. behoort nog steeds tot mijn favoriete kwartet Stones albums.

Op 1 september 2020 schreef ik op deze blog:

Dit kwartet platen is van zo’n bizar hoog niveau. Wat mij betreft ook het setje platen wat in een beetje collectie wel thuis hoort. Voor wie het niet uit het hoofd weet: Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main St.
Briljant wat een rij platen......

Voor mij blijft dit de meest significante periode van The Rolling Stones. Wat de heren ervoor en erna hebben gemaakt is ook niks mis mee. Ik smul van hun Blues album Blue & Lonesome uit 2016. Ook oudjes als Aftermath en Between The Buttons zou ik niet graag missen. Verder is er natuurlijk een heerlijk rij uitstekende live albums door de heren gemaakt. Toch blijft het hierboven genoemde kwartet voor mij de signature muziek van The Stones. Vier mijlpalen met Exile on Main St. stiekem misschien wel als mijn favoriet.

Van Exile on Main St. zijn inmiddels diverse jubileum edities verschenen en je kan alleen al rond dit album een hele collectie beginnen. Meest opmerkelijke uitgave is een flightcase met daarin LP's, CD's en een enorme berg prullaria zoals toegangskaarten, pasjes en speldjes. Tweedehands gaan dat soort koffertjes probleemloos weg voor 1500 Euro. Wie diepe zakken heeft leuk, maar ik ben toch wat allergisch voor te grote rariteiten.

Toen het album in 1972 verscheen waren de kritieken nogal divers. Zelf was ik mega enthousiast en snapte niet zo goed dat er misverstand kon zijn over de kwaliteit van dit album. Het kwam ook precies op het juiste moment in mijn leven. Ik was nog net geen 16 en op zoek naar een eigen weg en eigen identiteit. Dus ik vond dit een heerlijk album. Duidelijk hier en daar wat ondeugende teksten. Of ik het allemaal al begreep deed er niet toe want het was smullen. Een album vol met heerlijke Rock.

Nog beter: een dubbelalbum waar niet alle "kenners" het over eens waren.

Inmiddels is de collectieve muziekpers wel bijgedraaid en staan ze unaniem achter een vijf sterren waardering. Terecht zeg ik dan!

 

Vier kantjes de beste Rock & Roll band van dit deel van het heelal met hier en daar een wat steviger nummer en zo nu en dan een lekkere uitstap naar de Blues.

 

Liefhebbers van dit album doen zichzelf beslist een plezier om de documentaire Stones In Exile te bekijken. De toeschouwer krijgt een kijkje in de keuken hoe dit meesterwerk 50 jaar geleden tot stand is gekomen.

 

50 jaar...........

 

Neil Young: Dorothy Chandler Pavilion 1971

Vrijdag 6 mei jl. verschenen drie reeds eerder aangekondigde offciele bootlegs van deze eigenzinnige muzikant. Van alle drie had ik een pre-order gedaan en de eerste is een dezer dagen binnengekomen.

Het gaat hier om het laatste concert van de solo tournee die Neil in 1971 heeft gehouden. Van dit concert zijn tientallen bootlegs gemaakt met zeer uiteenlopen titels. Een kleine opsomming:

• At The Los Angeles Music Center - TMQ 1971
• Coming Home - TMQ 1971
• I'm Glad Y'all Came Down - Rubber Dubber Records 1971
• I'm Happy That Y'all Came Down - Collectors Record 1971
• Live On Sugar Mountain: February 1, 1971 - White Cover Folks 1971
• Live On Sugar Mountain: February 1, 1971 - Skylonda 1971
• Young Man's Fancy Los Angeles - Contra Band Music 1971
• Live At The Los Angeles Music Center - AER Records 1972
• 'Neil' Live - Ditolino Records 
• Young Man's Fancy -  Zerocks
• Young Man's Fancy - Verzyl

Zoals je ziet een mega populaire bootleg waar heel veel mensen veel geld aan hebben verdiend behalve ome Neel zelf. Daar is sinds afgelopen vrijdag dus verandering in gekomen.

Met als titel Dorothy Chandler Pavilion 1971 maakt het album nu onderdeel uit van de officiële bootleg serie kortweg OBS genaamd.

De setlist bestaat uit een vijftiental nummers waarvan ongeveer de helft nog niet op een album was verschenen toen dit concert werd gehouden. Dus de bezoekers aan dit concert werden verwend met veel nieuw materiaal.

Het concert is van 1 februari 1971 en Harvest - waar Neil vier nummers van speelt - zou pas een jaar (ook op 1 februari) later verschijnen. Neil speelt ook twee nummer die pas op Time Fades Away (1973) zouden verschijnen en het nummer "See The Sky About To Rain" vinden we pas op het album On The Beach uit 1974.

Hier de volledige setlist met de albums/singles waar ze officieel voor het eerste op verschenen.

1. On The Way Home (Buffalo Springfield, Last Time Around, 1968)
2. Tell Me Why (After The Gold Rush, 1970)
3. Old Man (Harvest, 1972)
4. Journey Through The Past (Time Fades Away, 1973)
5. Cowgirl In The Sand (Everybody Knows This Is Nowhere, 1969)
6. Heart of Gold (Harvest, 1972)
7. A Man Needs A Maid (Harvest, 1972)
8. Sugar Mountain (b-side The Loner, 1969)
9. Don’t Let It Bring Me Down (After The Gold Rush, 1970)
10. Love In Mind (Time Fades Away, 1973)
11. The Needle and the Damage Done (Harvest, 1972)
12. Ohio (CSN&Y, 4 Way Street, 1971)
13. See The Sky About To Rain (On The Beach, 1974)
14. I Am A Child (Buffalo Springfield, Retrospective, 1969)
15. Dance Dance Dance (Crazy Horse, Crazy Horse, 1971)

Wie naar de setlist kijkt en al wat live albums van Neil heeft zal dit een overbodig album vinden. Dat is het ook. Voegt nauwelijks wat toe. Toch smullen fans zoals ik van de kleine verschillen tussen deze opnames en die van een paar maanden eerder of juist van die van een paar maanden daarna. 

Sommige mensen kunnen de stem van Neil niet verdragen. Ik kan er echter geen genoeg van krijgen. Dit soort concerten mogen van mij de hele dag opstaan. Probleemloos draai ik vier, vijf, zes van dit soort albums achter elkaar.

Vroeger had ik de nodige bootlegs van vooral TMQ en meestal op dat zuurstok kleurige vinyl. Matige tot slechte kwaliteit en heb het ook allemaal van de hand gedaan. Ik draai dat gewoon niet meer. Als puber vond ik het echter mega interessant, maar ik laat geen platen in de kast staan die ik toch niet draai. Zeker niet als verzamelaars ook nog eens absurde bedrage voor dat soort bootlegs neerleggen.

De geluidskwaliteit van deze officiële bootleg is dik in orde en wie nog geen live album van Neil uit deze periode heeft doet hier geen miskoop aan. Er zijn wat betere zoals Live at Massey Hall 1971en wellicht vind ik Royce Hall - 1971 die gelijk met deze Dorothy Chandler Pavilion 1971 werd uitgebracht net een tikkie beter. Neemt niet weg dat deze Dorothy Chandler Pavilion 1971 gewoon een puike live plaat en een periode die voor veel fans toch het interessants is.

Voor de hoes is de afbeelding "gepikt" die onder andere gebruikt is voor de de bootleg I'm Glad Y'all Came Down van Rubber Dubber Records.
Leuk detail is dat zelfs de ringwear is overgenomen. Dat was natuurlijk een fluitje van een cent om dat met Photoshop weg te werken. Omwille van de authentieke sfeer is voor dit aardige detail gekozen.

Toch is de conclusie dat het een zwaar overbodig album is en ben er dan ook er blij mee. Overbodig kan zo rijk zijn ben ik vandaag maar weer eens achter gekomen!

 

Chris Frantz

We kennen Chris vooral als drummer van de The Talking Heads. Deze New Wave band werd in 1974 in New York opgericht en werd in 1991 ontbonden. In 2002 is en er nog een reünie geweest maar daar is het verder blij gebleven.

Chris is samen met David Byrne en Tina Weymouth (de vrouw van Chris) de gehele periode bij de band geweest. In totaal maakte The Talking Heads een achttal studio-albums en twee live-albums. Eigenlijk zijn al hun albums dik en dik in orde en kan je stellen dat het jammer is dat ze uit elkaar zijn gegaan.

Aan de andere kant kan je ook stellen dat heel veel bands wel een paar albums te lang bij elkaar zijn gebleven. Puike platen hebben ze dus gemaakt die - ondanks dat New Wave niet meer in de frontline staat - nog steeds een grote herdraaibaarheidsfactor hebben. 

Na het uiteenvallen van The Talking Heads speelde Chris nog in een aantal andere bandje zoals Tom Tom Club. Met die projecten haalde hij (samen met Tina Weymouth) niet de successen en belangstelling als met The Talking Heads.

Chris is een uitstekende drummer en is meermaals in diverse polls heel hoog geëindigd. Muzikaal op de achtergrond nog heel actief maar de laatste jaren zit het Chris niet mee. Twee jaar geleden een hartaanval en een paar maanden geleden een ongeluk met een dronken bestuurder. 

Des te meer: Happy Birthday Chris!

Roze Project

Naast een enorme muziekliefhebber ben ik ook een heel groot fan van de wielersport. Deze twee hobby's zijn ook min of meer gelijk opgegaan. Tussen m'n eerste racefiets en m'n eerste pick-up zat niet heel veel tijd. Beide aftandse tweedehandsjes, maar ik was er enorm gelukkig mee.

Met fietsen mag ik graag zelf een flink stuk op pad gaan en wielrennen op TV ga ik zelden missen. Zeker gister niet toen in Hongarije de Giro (Ronde van Italië) van start ging. Op afstand mijn favoriete etappekoers. 

Mathieu van der Poel was een kanshebber voor de eerste etappe en dus voor de eerste roze trui. In de Giro is de leiderstrui roze. Met zo'n van der Poel lijkt met wel of hij van dit soort doelen een soort van project maakt. In dit geval dus een roze project. Zeg maar Pink Project.

Daar heb ik wel een plaat van een heel toepasselijk is het ook nog eens Italo-Disco. Een plaat die m'n collectie is binnengesmokkeld maar het markeert een periode in de ontwikkeling van de moderne muziek. Een paar van dit soort platen tolereer ik dus............

Ja het is Disco en nog eens Disco. Het gaat ook nog eens om een dubbelalbum en dan is dit voor bij de koffie toch een hele zit. Ik snap wel dat het met dit soort muziek ook niet de bedoeling is dat je blijft zitten.
Zelf ben ik totaal niet van het dansen en dat zal er ook wel mee te maken hebben dat deze muziek nooit bij mij echt geland is.

Straks gewoon lekker Giro kijken of het roze project van Mathieu van der Poel nog wat langer gaat duren.

Note: er is een Nederlandse band die ook de naam Pink Project heeft. Hierbij gaat het om een tributeband vol met Pink Floyd wannabees. Net als Italo Disco zijn tribute bandjes ook niet mijn glaasje whisky.

Daylight Again

Het is vandaag bevrijdingsdag maar met de oorlog in Oekraïne vind ik het allerminst een reden voor een feestje. Natuurlijk zijn er altijd conflicten ergens op de wereld. Afrika en Midden Oosten staan dan doorgaans vooraan in de rij. Vreselijk wat daar gebeurd, maar toch is de oorlog in Oekraïne van een heel andere orde.
Deze heeft namelijk alles in zich om uit te groeien tot een derde wereldoorlog, die al of niet gepaard gaat met inzet van kernwapens. 

Ik ben niet eens zelf bang dat ik atoombom op m'n kop krijg. Ik heb een prachtig leven gehad en als dat met een forse knal eindigt dan is dat maar zo. Alleen zou ik het vreselijk vinden voor alle jonge mensen die nog vol met ambitie zitten.

Daarnaast gaat een derde wereldoorlog er natuurlijk al helemaal niet voor zorgen dat conflicten in Afrika en het Midden Oosten opgelost gaan worden. Sterker die zullen alleen maar verder escaleren.

 

Het is ook triest aan welke strohalmen we ons op dit moment vast houden. In Oekraïne in de belegerde stad Marioepol werd deze week een groep mensen geëvacueerd die maanden geen daglicht hadden gezien. Dat vinden we dan ineens een succes. Mensen die weer daglicht zien? Serieus?

Geen feest voor mij vandaag en natuurlijk kan ik niet stilstaan bij alle problemen op deze wereld. Toch moest ik meermaals aan die mensen denken die maanden in het donker hebben gezeten: Daylight Again!

 

Een album van Crosby, Stills en Nash heeft deze titel en die maar eens tevoorschijn gehaald. Het album verscheen in 1982 en er werden drie singels van het album getrokken. 

"Wasted on the Way" en "Southern Cross" werden een redelijke hit en het album zelf haalde de platina status. Bijna twee zelfs.

Dat lijkt een succes maar is toch een schril contrast met hun debuut uit 1969 wat ruim vier maal de status platina wist te verwerven. Daylight Again is een behoorlijk Folk Rock en Country Rock album en niet meer dan dat. Als een onbekend groepje dit had gemaakt waren we verschijnkijk uit ons stoel gesprongen, maar deze drie talenten hadden best wat beter hun best mogen doen.

Het album is gewoon te gepolijst en overgeproduceerd. Hiermee bedoel ik niet de uitstekende geluidskwaliteit. Dat is prima maar het is net even te braaf allemaal. Ik mis het rauwe pittige randje. 

Dat neemt niet weg dat er wel wat fraaie teksten (wel dit keer met de nodige hulp van anderen) op het album te vinden zijn. 

Zo is de titelsong "Daylight Again" op een geslaagde manier met een couplet van "Find the Cost of Freedom" verweven tot een universele anti-war-song.

 

Wellicht heeft het brave van dit album ook te maken met de magere bijdrage van David Crosby. Geduvel met drugs zorgde dat hij slechts één enkel nummer voor dit album heeft geschreven en dat is tevens het enige nummer waar Crosby op te horen is. Het album had ook Stills & Nash mogen heten!

Opmerkelijk is de zeer ruime bijdrage van Timothy B. Schmit die we kennen van de Eagles.

Niet een slecht album en prima om bij de koffie te draaien, maar geen album wat je meeneemt als je een avond bij vrienden platen gaat draaien met een stoer glas whisky.

Bij je vrienden met een glaasje whisky een plaatje draaien ?.............voor heel veel mensen is dat heel ver weg.

Voor mij geen groot feest vandaag. Ik geniet vandaag nog meer dan normaal van een heel klein ding en ben daar dankbaar voor: koffie met een plaat: Daylight Again!

 

 

Star Wars-Dag

Het is vandaag May The Fourth wat een leuke verbastering is van "May the Force be with you". Duizenden en duizenden Star Wars fans zullen deze dag niet zomaar aan zich voorbij laten gaan.

Zelf heb ik niks met Star Wars, maar ik vind het prachtig om te zien hoe sommige mensen helemaal doorslaan in adoratie voor deze film serie. Ik heb nu eenmaal een enorme zwak voor mensen die heel gedreven en vol passie met een hobby bezig zijn. Deels om mijn eigen gedrag te legitimeren, maar waarom zou je in vredesnaam veel geld en tijd aan iets uitgeven als er geen passie is?

Zelf heb ik best veel interesses maar Star Wars valt net als voetbal bij mij in de categorie dat ik er niks maar dan ook niks over kan vertellen.

Dat neemt niet weg dat ik altijd met belangstelling naar het verschijnsel enthousiaste Star Wars aanhangers kijk. Als ik dan zie wat er aan merchandise is dan ben ik eigenlijk ook wel blij dat ik geen Star Wars fan ben. Ik zou m'n hele leven droog brood eten.
Zeker als ik dan ook nog los zou gaan op de vele mooi LP's die gemaakt zijn. Soundtracks in boxen, de vele limited editions, de schitterende picture discs en, en, en......... Op de foto's een paar fraaie voorbeelden die met 10 seconden Googelen al tevoorschijn komen.

Vinyl verzamelen EN Star Wars fan moet je al banken gaan overvallen om een beetje je collecties op peil te houden. Ik hou het even ALLEEN op vinyl en doe vandaag even een Star Wars album streamen.

Fijne Star Wars dag allen!

Blues Arbeidsvitaminen

Ik zou vandaag naar kantoor gaan maar m'n collega waar ik overleg zou hebben is er niet. De leukste dagen omdat we erg goed kunnen hebben samen en elkaar echt versterken. 

Toch ga ik dan niet in de file staan om op kantoor in m'n eentje te zitten. Dan zit ik liever in m'n eentje in m'n werkkamer/cave.

Als ik thuis werk draai in muziek als achtergrond. Voordeel als je dan platen draait dat je regelmatig op moet staan. Vooral als ik een wat uitvoerig ontwerp zit te maken blijf ik - als ik niet uitkijk - zomaar vier uur achter de PC zitten. 

Dus gisteravond even 10 fijne Blues verzamelaars uitgezocht als arbeidsvitaminen voor vandaag.

 

Today's Blues Vol. 1 t/m 4

Heel fijne serie verzamelaars uit 1986. Ooit had ik een deel als CD maar kon voor een koopje aan vier als nieuwe vinyl exemplaren komen. Als liefhebber van de Blues laat je die dan niet staan.

 

Lonesome & Blue Vol. 1 & 2

Deze serie bestaat uit drie delen die in 2017, 2019 en 2020 verschenen. Vol. 3 moet in nog eens proberen te bemachtigen want is een heerlijke serie. Vol. 1 is geïnspireerd op het heerlijke Blues album Blue & Lonesome van The Rolling Stones uit 2016. Op dit album de originele versies van de door The Stones gebruikte setlist.

Blues Legends - Classics By The Blues Pioneers

Fenomenale verzamelaar uit 2018 met een schitterende foto op de cover. Vol met grote namen!

The Blues Volume 3

Een "oudje" uit 1976 met wat minder bekend materiaal. Misschien op een beursje eens kijken of ik nog wat meer delen kan vinden.

Blues Album

Deze dubbelaar verscheen in 1987 en had ik eerst op CD. Het is wat modernere Blues en toen ik deze op een beurs voor een paar Euro tegenkwam kon ik - ondanks dat ik geen heel groot fan van verzamelaars ben - deze niet laten staan.

Blues Selection

Heerlijke authentieke en wat minder bekende Blues. Dit dubbelalbum uit 1972 heeft bij mij al voor veel inspiratie gezorgd om verder te zoeken in de rijke wereld van de Blues.

10 heerlijke verzamelaars met totaal een dozijn aan platen. Lekker Blues als arbeidsvitaminen en ook nog een geen file!

50 jaar: Les Harvey geëlektrocuteerd

Het is op de kop af 50 jaar geleden dat dit horror scenario plaatsvond. Tijdens een optreden van Stone The Crows werd gitarist Les Harvey geëlektrocuteerd. Omdat alles onder stroom stond was het niet mogelijk hem snel te redden en Harvey overleed in de ambulance op weg naar het ziekenhuis.

Het drama voltrok zich Swansea's Top Rank Suite. Van oorsprong een bioscoop en heeft tot 2016 voor entertainment dienst gedaan, maar het gebouw moest daarna plaats maken voor "new businesses" zoals dat dan zo mooi heet.

 

Een venue waar - ondanks de beperkte capaciteit - veel grote namen op het podium hebben gestaan. Wham, Elvis Costello, Dexy Midnight Runners, The Police, The Stranglers, Badfinger, Ten Years After, Nazareth, Hawkidn, Genesis, Jeff Beck, Deep Purple, The Who en zelfs onze "eigen" Golden Earring hebben hier op de planken gestaan.

Gezien die namen zullen daar veel legendarische en beklijvende optredens bij hebben gezeten, maar 2 mei 1972 blijft in de historie van deze venue een git en gitzwarte dag.

Stone The Crows was een Blues Rock band die in 1969 is opgericht. De band bestond uit 

• Maggie Bell - zang  
• Les Harvey - gitaar  
• Colin Allen - drums  
• James Dewar - bas en zang  
• John McGinnis - toetsen

Met deze bezetting maakte de band twee albums waarvan ik persoonlijk het debuut prima weet te waarderen. Overigens was er heel veel waardering voor dit album want het leverde de band een plekje op bij het legendarische festival in het Kralingse Bos.

Het debuutalbum werd razendsnel opgevolgd door het album Ode to John Law.

Na deze twee albums vond er een wisseling plaats in de bezetting en werden James Dewar en John McGinnis vervangen door Steve Thompson en Ronnie Leahy.

In 1971 volgende met deze nieuwe bezetting het album Teenage Licks en dat is tevens het laatste album waar gitarist Les Harvey op alle nummers te horen is.

Een vierde album (Ontinuous Performance) waar met Harvey al een aantal opnames voor waren gemaakt, werd afgerond met behulp van Steve Howe die we kennen van de de band Yes en Jimmy McCulloch die later speelde bij onder andere Wings.

Na het vierde album - wat toch een beetje een ode werd aan Les Harvey - was de ziel teveel uit de band het ging ieder zijns weg.

 

Hoe had het eruit gezien als die kabel op 2 mei 1972 niet kapot was geweest....................

Met het debuut is het toch wel lekker worden op deze vroege maandagochtend. Meeslepende Blues Rock van een prima band met helaas een gitzwart hoofdstuk in hun te korte geschiedenis.

 

Pearl Jam - MTV Unplugged

De opnames van deze Unplugged zijn van het voorjaar 1992, maar het duurde maar liefst tot 2019 voor een officiële release beschikbaar kwam. Inmiddels waren er al wel de nodige bootlegs en grijze versies verschenen. Bizar hoeveel van die mistige handel er is rond een band als Pearl Jam. Vage labels en dan weer nog vagere labels die vage labels imiteren.

Dat kan natuurlijk eenvoudig voorkomen worden door gewoon op tijd van een dergelijk concert een officiële release uit te brengen. Als dat niet gebeurd krijg ik altijd een beetje jeuk. Moet er dan eerst geld verdient worden via een grijs circuit en daarna nog een keer met officiële releases?

Helemaal begrijpen doe ik het dan ook niet en als je iets niet begrijpt heeft het doorgaans met geld te maken. Dat neemt niet weg dat vanaf 2019 er officiële releases zijn. 

Voor de vinyl liefhebber in eerste instantie een Black Friday RSD 2019 editie. Uiteraard in een te kleine oplage (14.000) en de zoveelste keer dat ik mij erger aan het verschijnsel RSD. In dit geval extra want blijkbaar eerst cashen via het grijze circuit, dan via RSD en dan nog een keer gewoon............... Tsja zolang fans het pikken en menig Pearl Jam fan lijkt toch een beetje een melkkoe te zijn.

Gelukkig is het album inmiddels goed verkrijgbaar en met wat zoeken zelfs voor onder de 20 Euro. Je hoeft geen groot Grunge of Pearl Jam fan te zijn om deze MTV Unplugged toch een heerlijk album te vinden.

Het legendarische debuut Ten uit 1991 is hofleverancier voor deze Unplugged en is aangevuld met het nummer "State of Love and Trust" wat we kennen van de film Singles.
Het album Ten en deze Unplugged mogen eigenlijk niet ontbreken in een beetje muziekcollectie. Het is toch de geboorte van een van de beste Grunge bands die inmiddels al weer ruim 30 jaar aan de weg timmeren.

Op dit album het begin van de carrière van deze mannen en dus nummers als "Porch", "Alive!" en het geweldige "Black". 

Energie, stevig, intens..............smullen!