No Other - Gene Clark

Voor de vogel-liefhebber die alles al heeft. Maar let op als je voor mij deze box gaat kopen om in m'n schoen te doen.
Laagste prijs is 169,99 en de hoogste 251,99. Dat is nogal een verschil.
Opletten dus.
Zelf laagste prijs is nog best serieus voor een album wat eigenlijk maar 8 nummers heeft.
Maar wat een geile box is dit zeg. 

No Other is overigens een van aller, aller, aller, aller beste albums dat er gemaakt is.
Aanvankelijk keek men er wat schuin naar dit album in 1974 maar toen het kwartje viel waren alle experts het wel met elkaar eens: een briljant album!

Nu zojuist verschenen in deze box inclusief alle versies van de nummers die het toentertijd niet gehaald hebben. 
Plus filmmateriaal. Mooi eerbetoon aan een veel te jong overleden rock-gigant. Gene Clark had afgelopen week 75 had moeten worden!

Schitterende muziek maar de prijs van zo'n box is wel een hindernis.

Concert Knight Area

Gisteravond naar een optreden van Knight Area geweest in Het Paard in Den Haag.
Kleine zaal wat voor een intieme sfeer zorgt.
Knight Area heeft recent het album D-Day uitgebracht. Een schitterend concept album.
Neo-Prog van de bovenste plank en dit album hebben ze volledig gespeeld tijdens dit optreden.

De muziek werd opgevuld met een aantal anekdotes in relatie tot D-Day en het bezoek van de band aan Omaha Beach. Dat maakte het geheel tot een zeer persoonlijk en indrukwekkend gebeuren.
Verder werd op de achtergrond foto's van D-Day geprojecteerd om de muziek extra kracht bij te zetten.

Het album is voorlopig helaas alleen op CD verkrijgbaar maar begin 2020 komt het album op vinyl uit.

CSN&Y

Gister was ik “op pad” in Utrecht. Nee geen tijd om uren in platenwinkels te struinen. Maar op het station wel de nieuwe Record Collector gekocht.
Ik ben iemand die meer is van beleven dan van bezit. Ik geef m’n geld ook vooral aan vakanties en uitjes uit.
LP’s die ik niet meer draai gaan ook gewoon de deur uit. Begin deze maand een kwart van m’n collectie weggedaan omdat deze platen waarschijnlijk de draaitafel niet meer gingen zien.
Paar mensen heel blij gemaakt, maar ook m’n spaarvarkens weer te eten kunnen geven.
Ik ben ook niet van eerste persingen (1 bevalling gezien en dat was genoeg), misprints, TP’s en tientallen landen-persingen van één en dezelfde plaat. Het boeit me geen zak.
Er staan wel een paar (maar dat zijn er echt maar een paar) in de kast die er eigenlijk niks staan te doen. Maar in algemeenheid ben ik heel simpel en zijn platen om te draaien.
Draai ik ze niet? Weg ermee!
Zonde van de fysieke en budgettaire ruimte.

Dat neemt niet weg dat ik met een tijdschrift als Record Collector uit moet kijken dat ik niet alsnog te hebberig wordt.
Zeker niet als het een editie betreft van een van m’n favoriete stambomen.
Eigenlijk twee zelfs: The Byrds en The Buffalo Springfield.

Een aantal leden smolten samen in de supergroep CSN&Y.
Er is al genoeg over deze groep geschreven, maar 12 kantjes over de historie en discografie van CSN&Y gaat toch niet vervelen. Ik begin dan al in de trein. Smullen!
Zit nu de rest te lezen en maar even drie plaatjes van de heren uitgezocht.

Crosby & Nash (1971)
Een bootleg met daarop een deel van de setlist die David en Graham begin 70er jaren speelde in Londen. Ik heb nagenoeg al m’n bootlegs weggedaan en ik had er heel veel. Met veel bedoel ik echt veel.
Alleen ik draaide die dingen nooit en mensen gingen 3-4 meer betalen dan ze gekost hadden.
Deze heb ik echter goeie herinneringen aan en is ook nog redelijk draaibaar en levert geen zak op. Dus deze mag blijven en is gewoon een leuke plaat!

Neil Young – Live at a Cellar Door (2013)
Ome Neel is al een aantal jaren bezig om oud materiaal alsnog uit te brengen. Soms gaat dat om een studioalbum zoals het album de Hitchhiker dat ruim 40 jaar na opname alsnog is uitgebracht.
Maar meestal gaat het om live opnames al of niet behorende bij de promotie van indertijd een nieuw album. Live at  a Cellar Door is opgenomen voor het album Harvest op de markt was. Leuk om je dat even voor te stellen.
We horen hier een jonge Young solo op gitaar of piano. Een beetje voorzichtig als hij praat, maar als hij gaat zingen en spelen is dit een jonge knaap die van wanten weet. Mooie kleine setting en het is net of Neil bij je in de kamer zit. Album valt niet in het rijtje gewone live albums, maar is onderdeel van de Neil Young Archive Performance Serie kortweg NYA-PS genoemd.
Ik mis nog een enkele maar er komen er ook steeds bij zoals recent Tuscaloosa. Ik wacht echter met nieuwe platen tot de introductieprijs wat gezakt is. Maar in deze serie mogen ze er van mij ieder jaar twee uitbrengen!

Stills & Collins – Everybody Knows (2017)
Aan de mislukte liefde tussen Judy en Stephen hebben we een aantal meesterwerken te danken. Suite: Judy Blue Eyes is de bekendste.
Maar als Stephen en Judy ouder worden zakt de pijn en is het zelfs mogelijk nog wat leuks samen te doen. En dat hebben ze gedaan. Vrij recent kwamen ze met dit fraaie album. Beide een tikje minder dan vroeger, maar samen toch wel bijzonder. 1+1=3……...misschien de tekst van Helplessly Hoping er nog eens bij halen!
Mooie liedjes op dit album van Judy en Stephen zelf, maar ook composities van Leonard Cohen, Tim Hardin, Sandy Denny en de baas van alle liedjes-schrijvers-bazen : Bob!
Een van de liedjes van Dylan is Girl from the North Country. Dat is een van mijn favorieten songs. Mooi gedaan door Stephen en Judy maar de versie van Joe Cocker samen met Leon Russell blijft voor mij nummer 1.

Drie niet alledaagse platen uit de CSN&Y stamboom………….en heerlijke muziek om de lunch mee aan te kleden.

De Kringloopwinkelblues

Als ik in sommige vinyl-groepen kijk wat sommige in de kringloopwinkel scoren ben ik echt verbaasd.

Met uitzondering van een paar behoorlijke Jazz-platen in al die jaren nog niks bijzonders gevonden.

Ik ga er ook niet meer speciaal voor op pad. 

In bakken struinen vind ik heerlijk maar er moet wel enige kans zijn dat ik iets fatsoenlijks tegen kom.

En vandaag had ik zowaar wat mazzel.

Drie platen samen voor 1,50

Moest ik contant betalen. Zeg ik tegen die gast: Deze twee (de platen van Johnny) snap ik maar waarom ik deze (Muziek Mozaïek) ook contant moet betalen snap ik niet.

Het kwartje viel niet bij hem.

Als je grappen uit moet leggen zijn ze blijkbaar niet zo goed.

Tweemaal Cash. Vinyl in uitstekende staat en een hoes met een knakje en de ander de lijmrand los.

De derde plaat is van een platenwinkel die we in Rotterdam hebben gehad.

Dit is een van de winkels die er voor gezorgd heeft dat vrouwen nooit vanwege mijn geld op mij gevallen zijn.

Bizar hoeveel plaatsen je toen in Rotterdam platen kon kopen. Ook bizar wat een poen ik daar achter gelaten heb!

Ik heb geen eens gekeken wat voor muziek er op deze plaat staat. In die winkel heb ik vele uren doorgebracht. 

Als ik maar twee juutjes (joetjes) in m’n zak dan pakte ik wel 40 keer een plaat waarvan ik dacht deze te gaan kopen en zetten er weer 39 keer een terug.

M’n tante werkte in die jaren op de platenafdeling van de Galerie Modern en daar ging ik dan gratis koffie drinken en de nieuwste singletjes luisteren.

Ik sjouwde op een zaterdag wel 20 winkels af waar je platen kon kopen! Slenterde ik de hele dag door de stad.

 

Sowieso hadden alle warenhuizen een grote platenafdeling: Bijenkorf, V&D, Galerie Modern, aantal filialen Radio Modern, Radio Star en later de meer underground platenwinkels waar je die fijne bootlegs kon kopen en hele speciale sigaretten rookte.

Als ik al m’n geld wat ik in lp’s, cd’s, tape’s, apparatuur, muziektijdschriften en concerten heb gestopt opzij had gelegd, dan plaatste ik dit bericht nu van mijn luxe jacht in San Tropez.

Maar ja, al die muziek heeft wel een grote bijdrage geleverd voor wat en wie ik ben. Verder heb ik nooit last van de Ik-mis-een-grote-boot-Blues.

 

Ik heb hooguit wel eens last van een beetje Kringloopwinkelblues.

Vandaag iets minder.

Dat dan weer wel!

Even een wasje gedaan

Ik ben echt verbaasd over het resultaat. 
Eerste keer dat ik de Knosti gebruikte maar ik heb ineens zeven kampvuur platen minder.
Ik heb het eerste model in de aanbieding gekocht. 
Het nieuwe model heeft een extra slingertje, maar ik ga geen 100 platen achter elkaar staan wassen en dit model werkt prima
Nogmaals..........verbaasd over het resultaat!

A Letter Home

Ik ga er geen wedstrijd van maken maar Neil Young is wel een van de meest eigenzinnig rockartiesten die er op deze aardkloot rondloopt.

In creatieve zin heeft dat geleid tot een enorme diversiteit aan muziekstijlen waarin hij albums heeft gemaakt.

Soms briljant, soms gewoon mooi, soms lekker ruig, soms kabbelt het wat voort en soms valt het wat tegen.

 

Ik ben inmiddels uit alle Neil Young groepen en fora gestapt. Teveel HALO-effect. Een psychologisch verschijnsel dat als iets van een bepaald persoon komt je het per definitie geweldig is.

Brrrrr. Krijg ik pukkeltjes van.

Ik durf wel wat kritischer te zijn en ik vind het ook helemaal niet erg als hij eens een mindere plaat maakt. De ontwikkeling van een artiest en diens zoektocht weet ik ook te waarderen.

In de Geffen-periode heeft Neil toch een paar platen gemaakt waarvan er drie van mij niet hadden gehoeven. Ze staan hier wel in de kast. Ieder jaar draai ik ze een keer om alle nieuwe inzichten die ik over Neil Young heb opgedaan nog eens tegen deze platen aan te houden. Na de laatste ronde nog 3 x een onvoldoende!

Iemand met een discografie als Neil Young kan je een boek schrijven over de boeken die er allemaal zijn geschreven. En als je denkt dat je alles wel gehad hebt komt hij in 2014 met “A Letter Home”. Een onschuldige titel en dit keer geen boodschap aan een president! De plaat kent een aantal opmerkelijke aspecten:

– een persoonlijke boodschap aan z’n overleden moeder

– alle nummers zijn covers

– de opnames zijn gedaan in een Voice-o-Graph

– Niet op het Reprise label maar Third Man Records

– naast een gewone CD en LP een bizarre box

Moeder 

De moeder van Neil was al 25 jaar dood maar Neil vond het blijkbaar NU het moment om daar wat aan te doen. We zien dat overigens in heel z’n gedrag. Dingen nog doen voor hij zelf naar de rock-hemel gaat. Dat levert soms wat rafelige producten maar als je zijn motivatie begrijpt heeft het ook een bepaalde schoonheid.

Covers
Op dit album covers van artiesten die Neil bewonderd en in een aantal gevallen ook mee heeft samengewerkt. Covers van Bert Jansch, Bruce Springsteen, Willie Nelson, Tim Hardin om er een paar te noemen. In de luxe box zit een extraatje met een cover van Dylan. 

Voice-o-Graph
Dit is een soort van telefooncel die als opnamedevice heeft gediend. Mensen konden daar vroeger een opname maken die dan op een plaatje kwam welke ze naar familie of andere dierbaren konden sturen. Gewoon deze cel in. Muntje erin en praten of zingen maar! Je kan er je kont niet keren maar Neil vouwde zich met gitaar en al in deze cel om ruim een dozijn nummers op te nemen.

Third Man Records
Los van het tussenstapje bij Geffen in de 80er jaren heeft Neil altijd bij Reprise gezeten. Ze kunnen daar met de eigenzinnige Canadees omgaan wat een prestatie op zich  is. Voor dit project viel de keuze echter op Third Man Records van Jack White die ook een rol heeft gespeeld in het tot stand komen van dit opmerkelijke album.

The Luxe Box
Je koopt een luxe box maar hij ziet er aan de buitenkant uit of de box al 37 feestjes is afgesjouwd. Los even van de muziek en de prijs is dit wel een schitterende box:

• 1 “gewone” LP  op 180-gram black vinyl
• 1 "audiophile” LP op 180-gram black vinyl
• 6 maal een  6 inch single op transparant vinyl met de nummers van de LP
• 1 bonus 6 inch single met een cover van Dylan
• 1  CD
• 1 DVD met beelden van de opnames
• 1 12x12 inch boek
• 1 kaart voor download 

De box is echt een feestje. Ik had tot voor kort alleen de standaard CD en kon nu de box voor een koopje krijgen.

Dit soort boxen zijn nu eenmaal prijzig en ik geef al serieus teveel geld uit aan LP’s.

Toch laten komen en blij mee. Vooral omdat het iets geks is. Het is apart. Het is speciaal. Het is eigenzinnig. Het is zelfs wel een beetje brutaal maar minimaal ondeugend.

Het barst van de leuke details zoals teksten die in het vinyl tussen de uitloopgroeven zijn gekrast. Heerlijk fotoboek met songteksten, de singeltjes in de stijl van de oorspronkelijke Voice-o-Graph en op de rug van de hoezen van de LP’s zogenaamde prijsstickers. Op de buitenkant van de doos is met plakband een foto - die op iedere box anders is - gefixeerd.

En de muziek zullen jullie nu vragen?

Ik vind het wel leuk maar ook niet veel meer dan dat. Het heeft iets rauws, iets puurs maar ook iets kleins en breekbaars. Daarnaast is het zeker heel authentiek.

De geluidskwaliteit is gewoon damesplasser. Het past echter binnen het concept. De geluidskwaliteit is nog het beste te vergelijken met die hele matige Dylan bootlegs van een halve eeuw geleden, die onder de naam GWW op de markt kwamen. Die heb ik toch ook vele, vele, vele malen afgespeeld.

Behoort het tot de betere albums van Neil? Zeker niet. Ik trek er zo 25 uit de kast die beter zijn.

Ik trek er echter niet vijf uit de kast die zo origineel zijn 

 

Toch is het vooral een box voor de Neil Young fan die alles al heeft. Prijzig als je hem nieuw in de winkel gaat halen, dus misschien op een verlanglijstje in de December-maand.

Of gewoon een brief naar huis…………….je zou voor minder!

 

Gene Clark

Vandaag had deze medeoprichter van de Byrds een extra kaarsje uit moeten blazen. Helaas te jong overleden. Niet aan drugs, met een motor of vliegtuig. Dat levert doorgaans nog wat mythische verhalen op en is meestal wat populariteits-verhogend.

Gene had gewoon pech met z’n gezondheid. De leefstijl van een rock-artiest zal wel iets hebben bijgedragen maar sommige mensen hebben helaas pech.

 

Uiteraard kennen we Gene Clark van The Byrds die hij samen met onder andere Roger McGuinn en David Crosby begin jaren 60 heeft opgericht.

Gene was er in het begin bij en misschien wel de stille kracht om dit project van de grond te trekken.

Alleen na een paar jaar ging Gene z’n eigen gang.

Gelukkig was hij er weer wel bij in 1973 toen de originele leden van de Byrds het fantastische album Byrds opnamen. Het laatste album van deze vogels in een gemeenschappelijk vlucht.

Maar alle leden van The Byrds waren daarna betrokken bij andere mooie muziekprojecten.

Zoveel dat het bijna geen doen is om ze op te noemen. Zal zeker lastig zijn om compleet te zijn.

Ik had vroeger een enorm vel karton met daarop de legacy van The Byrds en The Buffalo Springfield. Met pijltjes, lijntjes etc. Met de kennis die ik tegenwoordig heb van datamodeleren misschien nog eens opnieuw doen. Kan je wel wat moois van maken.

Naast allerlei samenwerkingen die ex-Byrds leden aangingen, kwam er ook een enorme rij prachtige solo-platen uit deze hoek.

Een daarvan is dit album van Gene Clark. Voor Byrds-fans een 5 sterren album, maar een ieder die een beetje neutraal muziek beoordeeld gaat echt niet onder 4 sterren zakken.

Heerlijke rustige Folk/Country Rock om de zondag mee te beginnen.

Leo Kottke

Als je op een grijze zaterdag niet van plan bent om snel in actie te komen, dan is Leo Kottke wel je maatje.
Prachtig en soms onwerkelijk gitaarspel en heerlijke stem.

De beste man heeft een unieke discografie bij elkaar gespeeld. Veel Folk en Blues invloeden en soms mengt hij het gewoon lekker door elkaar.
Maar puristen zullen zo nu en dan ook wat Country en Jazz riedeltjes ontdekken.
Z’n uniek fingerpicking gitaarspel maakt hem tot een van beste akoestische gitaristen in dit deel van het heelal.
Zowel op 6 als 12 snarig en ruim voor anderen artiesten (we rekenen Roger McQuinn even niet mee) de 12 snaren ontdekte bracht Kottke het album “6- and 12-String Guitar” uit.
Gewoon een van de beste op akoestisch 12 snaren.

Kottke is nooit voor het succes gegaan. Hits boeide hem niet. Hij wilde muziek maken en dat was in zijn geval niet vanzelfsprekendheid.
Een trofee voor doorzetter zou op z’n plaats zijn. Beide oren serieus beschadigd door oefeningen in het leger.
Z'n auditieve voorstellingsvermogen is echter zo groot dat hij toch de ene na de andere wonderschone plaat wist te maken.
Naast de problemen met z’n oren kwam daar na een aantal jaar een tendinitis bovenop.
Ik blijf het bizar knap vinden dat hij daarna toch nog indrukwekkende platen heeft weten te maken.

Het album (niet op de foto) “6- and 12-String Guitar” is in mijn ogen nog steeds een referentie voor modern akoestische gitaar. Plaat is ook helemaal instrumentaal en briljant gitaarspel, maar ik geef zelf de voorkeur aan de platen waar hij zingt. Die kabbelen zo lekker weg op de vroege ochtend!
Greenhouse is m’n persoonlijke favoriet.

Kottke heeft ook een aantal albums met bassist Mike Gordon (bekend van Phish) gemaakt en vooral het album Clone (uit 2002 en helaas heb ik die niet op vinyl) kan ik enorm waarderen. Voor mij is dat een album waar Folk, Country en Blues op een perfecte wijze worden samengevoegd en een voorbeeld voor prachtige Americana.

Leo bracht in 1969 z’n eerste album uit en treed nog steeds op!

Leon Russell - Americana

Leon is een meester is in het bij elkaar brengen van mensen.Wat hij deed voor de Mad Dogs tour van Joe Cocker was echt uniek en nergens anders vertoont.

Leon werkte eigenlijk met ieder samen. Algemeen bekend zijn samenwerking met Elton John en begin bij Elton niet over Leon want dan laat hij echt een traantje.

Leon was niet alleen een uitstekende bruggenbouwer, maar ook een geweldige songwriter en multi-instrumentalist. Daardoor vaak gevraagd als studio-muzikant of om een band /artiest tijdens een concert te ondersteunen.
Leon stond onder meer op het podium of in de studio met Mick Jagger, Bob Dylan, George Harrison, Eric Clapton, Joe Cocker, Rita Coolidge, Bobby Keys (mijn favo saxofonist), Willie Nelson, Doris Day, Ray Charles, J.J. Cale, en, en, en.

Als je Leon kende dan kende je eigenlijk de hele muziekscene.

 

Doordat Leon met zeer verschillende artiesten samenwerkte mag het geen verrassing zijn dat hij met een album Americana op de proppen kwam.

Americana is een muziekstijl die zich wat lastig laat omschrijven. Eigenlijk laat het zich nog het beste omschrijven dat je naar een buffet gaat en van ALLES een BEETJE neemt.

Dus een beetje folk, een beetje blues, een beetje country, een scheutje R&B.

En mensen en muziek samenvoegen kon je aan niemand beter over laten dan aan Leon Russel.

Dus een album Americana was een logische zet.

Toch met 74 jaar wel te jong naar de Americana-hemel. Laatste jaren zag hij ook al heel oud uit.

Niet eens door dat lange witte haar maar echt oud in z’n gezicht. Die man heeft ook wel geleefd. Altijd, altijd, altijd met muziek bezig, componeren, in de studio, op het podium, produceren……….het houdt een keer op.

 

Jammer want mensen die voor verbinding zorgen mogen van mij extra lang op aarde blijven.

Gelukkig heeft hij een prachtige erfenis achtergelaten. Jullie hebben allemaal tientallen albums in de kast staan waarvan je misschien niet eens weet dat hij meespeelt of de componist van een nummer is. Leuk om eens in de gaten te houden.

Leon! Altijd smullen!

 

Four Tops - Live

De Roostertail is een uitspan in Detroit aan de oever van de Detroit River. Inmiddels met een rijke historie van meer dan 60 jaar.

Roostertail betekend hanenstaart. Het is tevens de naam van de enorme spray die achter een grote wedstrijd speedboot ontstaat. Al zo’n 100 jaar worden hier speedboot-races gehouden en de naam is dus een knipoog naar deze imposante boten.

Hoewel de Roostertail een relatief kleine tent is, hebben alle grote acts hier wel gestaan.

Even een paar uit de losse mouw: Supremes, Eric Clapton, Bill Haley, Temptations, Everly Brothers, Rare Earth, Bo Diddley en volgens mij hebben ook de Stones er een keer gespeeld.

Doordat het om een kleine ruimte gaat geven opnames die hier gemaakt zijn een heel intieme sfeer en het gevoel of je erbij bent.

Zeker bij dit geweldig live album van The Four Tops. Sfeer, sfeer en nog eens sfeer en hun hits uit de begin periode komen voorbij. Smullen! Zelfs de grootste houten klaas gaat hier van swingen.

Dit album behoort tot een van m’n favoriete live-albums.

Door de rijke historie van the Roostertail zijn er fanatieke verzamelaars die opnames (er is vrij veel op vinyl), kaartjes, posters en programmaboekjes verzamelen.

Tegenwoordig wordt de Roostertail vooral gebruikt voor trouwerijen en bedrijfspresentaties. Maar neem genoeg Dollars mee want de locatie en de rijke historie hebben beide de prijs fors op weten te jagen.

Even het trieste weer (hier is het grijs en nat) opvrolijken met The Four Tops......

 

 

Neil: Happy Birthday

Vandaag mag Neil een extra kaarsje uitblazen. 74 als ik goed tel.
Uit een Interview deze week in Mojo valt op te maken dat dat niet zo vanzelfsprekend is.  Maar hij gaf in het zelfde interview aan tegenwoordig een stuk gezonder te leven.
Op de verjaardag van Neil kunnen we natuurlijk z’n laatste plaat draaien?
We kunnen z’n eerste solo album draaien.
Het tweede album van The Buffalo Springfield wat zonder meer de beste van de drie is.
Of een van CSN&Y en dan kom je haast op Deja Vu of 4 Way Street uit.
Of Neils grootste succes: Harvest.

Het zou geen eer doen aan het karakter van de Canadees die zelf graag eigenzinnige keuze’s maakt.
Daarom:

Buffalo Springfield ‎– The Source (1970)
Deze verzamelaar is speciaal voor de Nederlandse markt gemaakt. Opmerkelijk is dat er vrij veel nummers van het derde en laatste album van Buffalo Springfield op terecht zijn gekomen.
Gek genoeg staan er maar twee nummers van Neil op waarvan eentje ook nog samen is gemaakt met Richie Furray.
Eigenlijk – zoals zovele – een overbodige verzamelaar en eigenlijk alleen een leuk object voor de Buffalo Springfield fan die alles al heeft.
Wel met het wonderschone "I’am a Child"

Everybody’s Rocking (1983)
Neil heeft nagenoeg z’n hele carrière bij Reprise gezeten. Tussen 1982 en 1987 heeft hij echter een uitstapje gemaakt naar Geffen Records. Neil zat in die jaren in een creatieve zoektocht wat door David Geffen niet werd gewaardeerd. Buiten de financiële aspecten was in het contract afgesproken dat Neil alle vrijheid had om te maken wat hij wilde maken.
Het eerste album bij Geffen was Trans. Een elektronisch album met een voicevervormer en niet ieder wist dat te waarderen. Ik draai de plaat 1 keer per jaar, maar de 4 sterren die het blad Rolling Stones gaf gaan er echt niet komen. Na dit experiment met elektronica kwam er een country album. Alleen daar was David Geffen het niet mee eens en het country album verdween op de plank en werd pas later uitgegeven.
David Geffen wilde een Rock album en hij kon het krijgen. Neil trommelde een band bij elkaar met de geweldige naam The Schocking Pinks en schokkend werd het.
Weinig muziek en gewoon platte Rock & Roll. Slecht? Niet echt maar verre van een hoogvlieger. Ik kan mij dan ook voorstellen dat Geffen zich toch een beetje genept voelde. Dus David stapte dan ook naar de rechter. Dat verloor hij natuurlijk, maar later was Neil zo sportief wat financieel water bij de wijn te doen.
Het album laat vooral zien dat Neil wars is van iedere vorm van hiërarchie en hij zijn maximale artistieke vrijheid opeist. Daarmee is het belang van dit album groter dan de muziek zelf. Veel platenbazen zullen toch met een schuin oog naar deze uitspraak hebben gekeken.

Dead Man (1996)
Een Western in prachtig zwart/wit met Johnny Depp in de hoofdrol. Neil maakte er de soundtrack voor. Wellicht had Johnny dat zelf gekund, want die kan zelf toch ook een beetje gitaar spelen. Met Alice Cooper en Joe Perry vormt hij al een aantal jaren de Hollywood Vampires.
Dead Man is een dubbelalbum met vooral sfeerondersteunende gitaarwerkjes en hier en daar wat gebrabbel van Depp zelf.
In mijn ogen een zeer geslaagde soundtrack, maar de hoes geeft geen enkele aanwijzing over de muziek.
Wel een 4 tal prachtige foto’s op de binnenhoezen.

Roxy: Tonight's the Night Live (2018)
Roxy is een theater in Los Angeles en  Tonight's the Night is Neil’s 6de (had de vijfde moeten zijn) studioalbum uit 1975.
Deze live opnames zijn ruim van voor het betreffende studio-album werd uitgebracht en voor het publiek was het dus allemaal nieuw materiaal.
Deze live opnames hebben uiteindelijk ook nog jaren op de plank gelegen, maar vorig jaar op een dubbelalbum vrijgegeven. Dubbelalbum is een groot woord want kant 4 is geëtst.
Maar net als het studioalbum een indrukwekkende set muziek.
Neil en de band hadden immers twee vrienden verloren. Danny Whitten voormalig lid van Crazy Horse en roadie Bruce Berry waren beide aan een overdosis gestorven.
Deze tragische gebeurtenissen hadden wel de nodige impact op de composities en uitvoeringen.
Heb je Tonight's the Night staan moet je je afvragen of dit album wat toevoegt. Ben je een Neil Young liefhebber die het interessant vindt hoe de artiest en hoe nummers zich ontwikkelen, is dit om vingers en duimen bij af te likken.

NEIL: HAPPY BIRTHDAY

Stephen Stills - 4 maal anders

Niemand anders dan Stills heeft mij door de diepste putten van het liefdesverdriet gehaald. Ok en een paar hele goedkope flessen whisky.
Met name de songs die Stephen in de beginperiode met Crosby, Stills & Nash heeft gemaakt deden het erg goed bij me.
De “wond” die Judy Collins bij hem achterliet was blijkbaar inspiratie voor een enorme rij prachtige songs.

Stills heeft een aantal albums op z’n naam staan die tot de absolute top behoren. Al of niet met een paar maatjes, maar de albums Buffalo Springfield Again, Crosby, Stills & Nash (1969), Deja Vu (CSN&Y), Stephen’s eerste twee solo platen (1970-1971) en de thematische dubbelaar Manassas (1972) behoren tot het neusje van de zalm.

Toch heb Ik vier albums van/met Stills uit de kast getrokken die we niet snel in de top lijstjes zien staan.

 

Buffalo Springfield

Deze dubbelaar (1973) bevat het belangrijkste en bijna complete werk van de Buffalo Spingfield. Voor wie de drie normale studio albums heeft misschien overbodig zou je dan denken?

Mis!

Deze compilatie bevat namelijk een 9 minuten lange versie van Bluebird. Stills gaat daar helemaal los. Must have voor fans van Stephen! Verder alle bekende nummers van dit kruitvat aan ego’s.

Best Of Bread & Roses Festival 1978

Een onofficiële uitgave van een live registratie. Als je minder dan 10 platen van/met Stephen Stills hebt zou ik deze plaat maar lekker in de winkel laten staan.

Deze plaat zal vooral op waardering kunnen rekenen op wie het werk van Stills al vrij goed kennen.

Een aantal van z’n bekende nummers brengt Stephen klein en fijn in een heel intieme sfeer. Het gevoel van een heel klein theater. De waarde in deze plaat zit er vooral in als je de originele versie kent en deze fijne bijna broze uitvoeringen hoort. Maar aan het eind kan Stephen het niet laten om het tempo toch wat op te voeren en besluit met een rommelige maar sfeervolle medley met 49 bye-byes en For What it’s Worth.

Voor fijnproevers die niet struikelen over imperfectie. Want zowel qua geluidskwaliteit en uitvoering is er ook over dit product wel wat te zeggen. Info op de hoes over de setlist mankeert wel wat aan. Alleen daarom al handig als je een beetje vertrouwd bent met Stephen’s werk.

Spanish Suite (staat ook foutief op de hoes) is m’n favoriet en mooi hoe het publiek even in verwarring is en Stephen nog even een couplet doortrekt. Smullen!

Super Session (1968)

Stills is hier alleen op kant twee te horen waar hij een heerlijke set afwerkt samen Al Kooper die we kennen van de begin periode van Blood, Sweet en Tears.

Zalige versies van It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry en van Season of the Witch

The Rides – Can't get enough (2013)
Stills was al ruim op de pensioengerechtigde leeftijd, maar ging nog een aantal keer naar de studio om een aantal heerlijke platen af te leveren.
Twee platen daarvan met z’n “hobby” blues band The Rides. Samen met gitarist Kenny Wayne Shepherd (oa bekend van de G3) en toetsenist Barry Goldberg die wel ook al meespeelde op Super Session
Twee platen met heerlijke elektrische blues. Geen commerciële hoogstandjes, maar gewoon lekker recht voor z’n raap muziek. Deze Can't get enough vind ik persoonlijk het beste.

 

Vier maal Stills maar dan anders!

 

 

1969

Gister zijn we aan de laatste twee maanden van dit jaar begonnen. 50 jaar geleden was best een bijzonder jaar en dat merken we op TV.

De ene na de andere documentaire waarbij stilgestaan wordt bij een 50 jarig jubileum of een 50 jarige herdenking van een tragische of bijzondere gebeurtenis.

Even een paar:

• Eddy Merckx wint z’n eerste Tour de France.
• En voor ons Nederlanders: Harm Ottenbros werd wereldkampioen.
• Neil Armstrong was de eerste mens op de Maan
• Het legendarische rockfestival Woodstock
• Eerste uitvoering Tommy van The Who
• Noord Korea schiet een Amerikaans vliegtuig uit de lucht
• Eerste vlucht met een 747 maar ook met een Concorde
• Brian Jones overlijdt
• Belgen zijn vanaf dat jaar verplicht een rijbewijs te hebben
• Legendarisch dakterras concert van de 4 van Liverpool
• John Lennon en z’n lief gaan een week in bed liggen voor de vrede
• En ze scoren een megahit met “Give Peace a Chance”
• En Liesbeth List en Ramses Shaffy scoren met Pastorale
• Een derde duo:Serge Gainsbourg & Jane Birkin met "Je T'aime...Moi Non Plus"
• En om het duo kwartet vol te maken Simon & Garfunkel: "The Boxer"
• Eerste kunsthart
• Musical Hair
• Heinenoordtunnel gaat open
• Kadafi in Libië aan de macht
• Invoering Euro-cheque
• Voetbaloorlog (niet te verwarren met: voetbal is oorlog)
• Lauwersmeer wordt van de zee afgesloten
• Dodewaard gaat open

Een bijzonder jaar!
Ook een jaar waar een gigantische berg fenomenale albums zijn uitgebracht. Iedere muziekliefhebber zou er zomaar 100 in de kast willen hebben staan.

Om de zaterdag door te komen er even zeven uitgepakt

The Rolling Stones – Let It Bleed
Laatste Decca studio album van de Stones voor ze hun eigen label begonnen, maar je kan moeilijk zeggen dat ze zich er met een Jantje van Leiden hebben afgeholpen.
Met daarop mijn favoriete Stones nummer: “Gimme Shelter”
En als laatste nummer “You Can't Always Get What You Want”
Of dat een knipoog naar Decca is weten we niet, maar wel leuk om er zo naar te kijken.

Led Zeppelin – II
Je kon je nauwelijks voorstellen dat Led Zeppelin na het bizar goede debuut album eerder dat jaar ze met nog zo’n meesterwerk zouden komen.
Led Zeppelin was nooit geïnteresseerd in hits. Albums en concerten waren hun ding. Maar "Whole Lotta Love" kennen we allemaal. Op dit album alleen maar parels zoals "Heartbreaker" en "Ramble On" en natuurlijk "Moby Dick" waar drummer Bonham de rest van de wereld laat horen hoe je op trommels moet slaan.

Creedence Clearwater Revival – Bayou Country
Daar waar Led Zeppelin de mix tussen Blues Rock en Hard Rock zocht slaagde CCR er als geen ander in een mix tussen Blues Rock en Southern Rock te maken.
Op dit pracht album "Born on the Bayou" het veel gecoverde "Proud Mary". Heerlijk!

Leonard Cohen – Songs From A Room
De Meester onder de Meesters. Eigenlijk eerst alleen songwriter, maar dankzij Judy Collins ook aan het zingen gegaan. Ik ben haar daar nog steeds eeuwig dankbaar voor. THNX Judy!
Een plaat om met een mooi glas whisky en een klein sigaartje in je hoofd wat te gaan zitten filosoferen. Op dit album het prachtige “Bird on a Wire” dat door tientallen artiesten is gecoverd.

Johnny Cash – Johnny Cash At San Quentin
Het tweede gevangenis album van Cash en wat een juweel. De titel song doet hij twee keer en......het verveelt niet. Johnny zoals Johnny bedoeld is. Jammer van de piepjes.

Bob Dylan – Nashville Skyline
Dylan heeft wat projecten met Cash gedaan en of dat invloed heeft gehad op dit album?  Zeker weten want het schitterende “Girl from the north country” zingt Bob samen met de “gevangenisdirecteur”. Voor Dylan een gewaagd album, maar na een paar keer draaien besef je dat dit een diamantje is.

Neil Young & Crazy Horse ‎– Everybody Knows This Is Nowhere
Voor mij een van de beste albums van een van de beste rock artiesten die we hebben. Een bizar productief baasje. Ook een enorm ego. Vraag het maar aan z’n maatjes van Buffalo Springfield en van CSN&Y.
Maar topprestaties gaan zelden met poeslief gedrag. Neil is iemand die altijd de grenzen zoekt. Van zichzelf maar……….ja ook van anderen.
Album met nummers als “Cowgirl in the Sand” (smullen) en “Cinnamon Girl” maar ook met meeslepers als Running dry.
Mij favoriet? “Down by the River” Neil is geen geweldige zanger en het lijkt soms dat de zangversterker staat te clippen. Maar het is zo in balans met het schitterende gitaarwerk! Brrrrr wat goed. Ik vind het zo geweldig dat deze gast schitterende rustige nummers kan maken, maar ook als een beest op een gitaar te keer kan gaan.

En dan het vraagteken? 1969 heeft bizar veel geweldige albums opgeleverd. Er staan er hier nog zeker 50 in de kast. Maar welke mag je nu echt niet missen?