Il Divo uit een doosje

Een tijdlang ging ik zonder CD speler door het leven. De paar CD's die ik nog had draaide ik wel op de PC.
Dat is toch een beetje als soep uit een pakje. Je gaat er niet gelijk dood aan, maar om het nu smakelijk te noemen gaat echt te ver.

Dus sinds kort staat er weer een (eenvoudige) CD speler en ik had ook nog een paar CD's uit de collectie van m'n schoonouders. Daaronder een CD van Il Divo. Niks mis mee om een keer te draaien en eigenlijk wel erg lekker. Zeker voor een Mediterrane fan die ik ben.

Dus die CD kreeg het label "blijft in collectie". 

Loop ik gister met een kater (niet van de drank trouwens) door een kringloopwinkel. Gewoon even een half uur funshoppen en eigenlijk zocht ik wat keukenspullen. Toch even door de bakken met Lp's en CD's gelopen.

Lp's was ruk en dat zien we bij veel kringloopwinkels. Bij de CD's een paar leuke vondsten. Daaronder twee CD's van Il Divo in nieuwstaat.

Eurootje per stuk dus twee uur muziek voor minder geld dan één liter Euro loodvrij! Beter kan je je geld haast niet uitgeven.

Il Divo - wat gewoon mannelijke diva betekent - is een zangkwartet van mannen van vier verschillende nationaliteiten. 

De catalogus van de zanggroep is dan ook enorm divers. Zo vinden we klassieke operastukken, maar ook moderne popnummers die ze bewerkt hebben.

Wat te denken van het nummer "Va Todo Al Ganador" wat............de winnaar is die alles pakt. Met nummers als "Amazing Grace" en "Aleluya" snapt ieder wat je mag verwachten.

Bij nummers als "Notte Di Luce" en "Un Regalo Que Te Dio La Vida" herkennen we op basis van de titel niet gelijk dat we hier met grote nummers te maken hebben. IK verklap niks je mag zelf even googelen.....

De heren zingen niet zomaar wat covers. Ze voegen zelf echt iets toe en hoewel ik dit niet iedere dag hoef te horen is de verleiding als het opstaat om de volumeknop extra open te draaien erg groot. 

Gewoon echt lekker!

Danny Seraphine

Vandaag doet deze drummer er een jaartje bij. Seraphine was in 1967 een van de zes oprichters van Chicago. De band noemde zichzelf aanvankelijk The Big Thing. Het debuutalbum Chicago Transit Authority zorgde er mede voor dat het uiteindelijk Chicago werd.

 

Seraphine is een uitmuntende drummer die op een heel natuurlijke wijze Jazz en Rock in elkaar laat overlopen. Seraphine was ook mede verantwoordelijk dat nummers lekker lang werden uitgesmeerd. Met name in die eerste jaren van Chicago toen de Jazz Fusion nog niet verdrongen was door de Pop Rock.

Seraphine werd in 1990 ontslagen door een meningsverschil over zijn boek Street Player: My Chicago Story. 

Op het moment van zijn vertrek had hij samen met Chicago een twintigtal albums gemaakt. Van de zes oorspronkelijke oprichters was Terry Kath door een tragisch vuurwapenongeluk in 1978 al eerder weggevallen.
Opmerkelijk is dat de overige vier oprichters nog steeds deel uitmaken van de huidige bezetting. 

Na zijn periode bij Chicago heeft Seraphine niet stilgezeten, maar is hij toch een minder commerciële weg gaan bewandelen dan waar Chicago op terecht was gekomen.

 

Seraphine hield zich bezig met een enorme diversiteit aan muziek gerelateerde projecten. Het boek wat er toch kwam, producer van een film en een instructie DVD voor drummers. Uiteraard kwamen er signature drumsticks van Danny en ontving hij de nodige onderscheidingen zoals bij The Cape Drum Festival.

De belangrijkste is echter een Grammy Lifetime Achievement Award.

 

Een van de initiatieven die Seraphine na e Chicago periode op poten zetten was California Transit Authority. Duidelijk een bandnaam met een knipoog naar het eerste album van Chicago. 

Met CTA - zoals de band kortweg wordt genoemd - heeft Seraphine twee albums gemaakt die in eigen beheer zijn uitgebracht. 

De albums bevatten klassieke Rock met hier en daar wat Blues en Jazz invloeden. Als fan van de beginperiode van Chicago kan ik deze "nieuwe" Transit Authority prima waarderen.

Het album Sacred Ground uit 2013 bevat wel een leuke knipoog met het nummer "Take Me Back To Chicago". Dat het niet realistisch is om het oude Chicago terug te krijgen heeft Seraphine ook wel door want het - overigens zeer geslaagde - album eindigt met het nummer "Daydream Lover".

 

CTA is nog steeds actief maar dit voorjaar kwam het nieuws dat Seraphine last van zijn hart zou hebben. De berichten waren wat wisselend en we wensen Danny natuurlijk het beste. Zeker op een dag als vandaag.

Danny Happy Birthday!

De dag van het paard

Geen internationale dag en zelfs geen nationale dag. De dag van het paard is een traditie op de Veluwe maar ik doe vandaag gewoon lekker mee.
Wij hebben zelf ook een paard en als je dochter om een paard begint te zeuren geef niet toe. Hobby's mogen geld kosten maar aan het paard geef ik per maand drie-vier keer meer uit dan aan m'n muziek hobby. Van een maand stalling koop je al een leuke CD speler of een box van The Stones.

De paardenhobby heeft ons gezin echter ook al heel veel plezier gebracht. Zelf een paar keer gereden maar ik doe het als stalknecht een stuk beter dan als ruiter.

Dat stalknecht vooral toen onze dochter nog heel jong was. Stond ik voor tien van die hummels paarden op te zadelen, omdat ouders hun kind dan gewoon dumpen op de manege en weer weg waren.

Toch vond ik het heerlijk om te doen. De diverse karakters van die paarden en natuurlijk de diverse karakters van de jonge amazones.

Genoeg over de manege. Platen met paarden! 

Uiteraard heb ik forse aantal platen met Neil Young en Crazy Horse. Neil is dit jaar op deze blog al flink aan de beurt geweest dus die doen we even niet.

Ook liedjes met paard in de collectie te over. ter inspiratie:

"Rockin' Horse" - Allman Brothers

"Horse With No Name" - America

"The Horse Song" - Mike Oldfield

"One Horse Town"- Elton John

En een van mijn favorieten "Pale Horse Rider" van The Allman Betts Band.

Voor de start van de toch wat grijze zaterdag kies ik voor een paar hoezen met daarop een paard. Ook daar is de keuze enorm.

Gewoon uit het hoofd er een paar uit de kast getrokken

Stephen Stills – Thoroughfare Gap (1978)

Misschien we Stills matigste album en in veel recensies kreeg het album ook maar één enkele ster. Ook de opvolger Right By You zou flink tegenvallen. Duidelijk niet de beste periode van Stills. Wellicht was hij iets te gelukkig, want het beste werk maakte Stills nu eenmaal als het liefdesverdriet het grootst was.

Toch is het geen slecht idee dit album om de paar jaar eens te draaien. Stills kan vele male beter maar echt heel slecht is het nu ook weer niet.

Carole King – Thoroughbred (1976)

Deze geweldige artieste heeft "de pech" gehad door in 1971 met Tapestry  een meesterwerk onder de meesterwerken af te leveren. Vanaf dat moment werd ieder nieuw album van Carole langs die lat gelegd. In mijn ogen niet eerlijk en vooral niet realistisch. Rembrandt heeft ook maar één echte Nachtwacht gemaakt. Deze Thoroughbredis is dik de moeite en voordeel is dat de liedjes minder in je hoofd zitten dan bij Tapestry en dat je als luisteraar nog een beetje wordt uitgedaagd.

Poco - Live (1976)

Misschien een kleine streepje minder dan het sublieme live album Deliverin' uit 1971 maar voor de liefhebber van Countryrock is dit album smullen, smullen en nog eens smullen.

Over dit album was in die jaren wel wat te doen. Epic had de opnames gemaakt in het kader van de promotietoer van het album Cantamos (1974). Poco besloot in die jaren over te stappen van Epic naar ABC. Toen haalde Epic wel een nare streek uit. Ze hielden dit live album achter tot Poco de eerste albums voor ABC ging uitbrengen. 

Head over Heels was in 1975 het eerste album dat Poco voor ABC uitbracht en kort achter elkaar bracht Epic The Very Best en dit Live album uit. 

Contractueel zal het wel geklopt hebben maar chique is anders. Evengoed is dit Live album meer dan dikke aanrader. 

De dag van het paard dus. Alleen op de Veluwe en ook een beetje hier........Lekker met koffie en een spritskoek.....

Blessed - The Kitchen Tapes

In 2011verscheen Blessed het tiende album van Lucinda Williams. Als je van dit genre en houdt en de stem van Lucinda weet te waarderen kan je eigenlijk alles blind van haar kopen. Heerlijke intense Americana dus met vleugjes Folk, Country, Blues en Rock. 

Zoals gebruikelijk had Lucinda voor dit album weer een aantal uitstekende muzikanten verzameld. Zo is Elvis Costello opgetrommeld maar ook snarenkunstenaar Greg Leisz.

 

Deze laatste kennen we van de 12 snarige gitaar en de pedal steel guitar en hij heeft niet bij de minste gespeeld. Greg is bijvoorbeeld te horen op albums van Eric Clapton, Sheryl Crow, Gregg Allman, Joe Cocker, John Mayer, Emmylou Harris, Jackson Browne, Randy Newman, Joni Mitchell en Bruce Springsteen. Dat mag je gerust een indrukwekkende CV noemen!

Verder heeft Lucinda alternatieve rocker Matthew Sweet voor dit album weten te strikken. Met inmiddels zelf dertien albums in z'n catalogus ook niet de eerste de beste.

Lucinda heeft voor dit album echt op alle vlakken haar best gedaan. Ze schreef een dozijn uitstekend songs, zocht een geweldige band bij elkaar en zetten ook nog eens zeer authentieke performance neer.

Bij introductie kocht ik het album op CD en sinds kort heb ik de vinyl versie. De vinyl versie bestaat uit twee platen omdat de totale speelduur bijna een uur is past het niet op een enkele LP. 

Bij de LP zaten een tweetal CD's. De eerste met het zwarte label bevat dezelfde set aan nummers die op de twee LP's staan.

De tweede CD bevat de zogenaamde Kitchen Tapes.

 

Ik zat echter al een tijd zonder CD speler en ondanks dat ik een groot fan van Lucinda ben bleven de Kitchen Tapes op de plank liggen. 

Jammer want op deze Kitchen Tapes doet Lucinda het zonder band en dus echt aan de keukentafel om het zo maar te zeggen. Juist dus dik de moeite om de heerlijke setlist ook eens zonder band te horen.

Deze Kitchen Tapes is geen uitzondering in m'n collectie en er kwamen steeds meer CD's met extraatjes die niet op de LP staan. Dus toch maar weer een CD speler aangeschaft. Hopelijk blijft deze het wat langer doen. Al m'n CD spelers begeven het op de een of andere manier na een paar jaar terwijl ik nog nooit een defecte draaitafel heb gehad............

CD spelers die ik al een uitvaart heb mogen bezorgen zijn een Philips, Marantz (high end model), Quad, NAD, Mission, Yamaha..........

De nieuwe speler (een eenvoudige Cambridge) heeft in ieder geval de Kitchen Tapes overleefd.
De doorsnee fan kan prima zonder deze extra's, maar als je originele album regelmatig hebt gehoord zorgen deze Kitchen Tapes toch voor een heerlijke aanvulling. De verschillen tussen de twee sets zijn zelfs zo groot dat je ze gerust achter elkaar kan draaien.

Lucinda alleen in de keuken en het klinkt mega intens............waarbij deze vinyl liefhebber zich natuurlijk gelijk afvraagt waarom juist deze opnames niet op vinyl staan!

Amy Macdonald

Vandaag doet Amy er een jaartje bij en ze wordt pas 35 en dat terwijl ze al een hele carrière achter haar heeft. Als jonge meid - van als ik het goed heb nog geen 20 jaar - maakte ze al haar eerste album.

Inmiddels staat de teller op vijf studio album, vier live albums en één verzamelalbum.

Als je van Folk Rock en Pop Rock houdt kan je bij Amy eigenlijk geen fout album pakken. Het zijn misschien nooit echte vijf sterren albums, maar het klinkt gewoon met een heel klein vleugje accent heel erg lekker.

Naast een prima zangeres staat Amy ook haar mannetje op gitaar en is ze daarnaast een uitstekende songwriter. Nagenoeg altijd alleen en soms met behulp van anderen zoals op het album Under Stars wat nu op de platenspeler ligt.

Het album deed het erg goed in Duitsland en Zwitserland, maar haalde wereldwijd niet het succes van haar debuut album. Op zich vreemd want deze Under Stars doet wat mij betreft niet onder voor haar debuut This Is The Life. 

Wellicht was haar debuut in 2007 voor veel mensen heel verfrissend en brengen de opvolgers te weinig nieuws.

Van artiesten als Neil Young en Ry Cooder verwacht ik dat ze experimenteren, maar een artiest als Amy mag van mij gewoon bij de basis blijven. Juist omdat Amy een heerlijk mix maakt van Folk, Rock en een vleugje Indie. 

Iedere twee jaar zo'n muzikaal album afleveren is wat mij betreft prima. Gewoon zo lekker muziek blijven maken!

Dat vonden ook fans tijdens het Vlaamse Na Fir Bolg festival vorige maand waar Amy op het hoofdpodium stond.

 

Amy Happy Birthday!

 

Sentiment

Afgelopen week zat ik te zoeken naar een alternatief voor het verschrikkelijk zuinige vilten matje op mijn nieuwe Pro-Ject draaitafel.

Tijdens die zoektocht kwam ik een foto tegen van een van mijn eerste draaitafels. De derde in de rij.

Ik begon ooit met een Philips koffergrammofoon. Deze had ik overgenomen van een vriend die over meer geld en vooral over grote ogen beschikte, maar eigenlijk geen muziekliefhebber was. Onwijs aardige gast maar muziek was niet zijn ding.

 

De koffergrammofoon was als nieuw alleen ik draaide wel 4,5,6 platen op een dag. In het begin had ik maar een paar platen maar het begin al snel te groeien. 

Het koffertje heb ik echt uitgewoond. Daarna was het de beurt aan een platenspeler die uit zo'n lomp stereo-meubel kwam. Ook een Philips met zo'n platenwisselaar maar dat hele mechanisme was naar de vaantjes dus voor ik die speler kon gebruiken moest ik hem eerst strippen.

Zelf een sokkel voor het spelertje gemaakt en het versterkerdeel (buizen) uit de radio gehaald en een box gebouwd.

 

Kort daarop beschikte ik over een eenvoudige stereo transistor versterker. De Sint was gul dat jaar zullen we maar zeggen.

Twee boxen gebouwd en ik kon weer even verder. Tot ik de kans kreeg om een Thorens 184 over te nemen. Een loei zware semi professionele draaitafel uit 1958.

Zelfs toen (1973?) zag het er niet uit maar het was een beest van een speler. Enorm stabiel en ondanks het wat lompe uiterlijk van de arm kon deze een hoogwaardig Shure element prima over de plaat laten gaan.

Ook hier een sokkel voor gemaakt en er waren dagen dan draaide ik wel 15 platen op dat lompe ding.

Vooral toen ik gevloerd werd door de ziekte van Pfeifer. Op bed liggen, wat lezen en platen draaien. Zelden zal een draaitafel zo'n duurtest hebben ondergaan als deze Thorens 184.

In mijn verzameling zaten in die jaren heel wat bootlegs van Bob Dylan en voor ik weer wat actiever mocht zijn kende ik het hele repertoire van Dylan uit mijn hoofd.

Ander artiesten die aan de beurt kwamen op de 184 waren The Stones, The Who, Cat Stevens, Neil Young, Rare Earth, Procol Harum, Carole King en onze eigen Boudewijn de Groot. 

 

De speler maakte uiteindelijk plaats voor een zeer knappe Kenwood draaitafel, maar met de Thorens 184 heb ik toch de grootste stap gezet in mij belangstelling voor muziek. Voor mij staat deze 184 toch een beetje symbool voor de stap naar passionele muziekliefhebber. Ik kan ook niet aan Dylan denken zonder deze speler te zien.

En zelfs nu is het nog steeds een heel stoer ding. Stoer? Is toch gewoon een geil ding!

Moon The Loon

Vandaag is het de geboortedag van de in 1978 veel te jong overleden Keith Moon. Natuurlijk moet je ook een beetje mazzel hebben met je gezondheid, maar de giftige cocktail van alcohol en pillen die Keith regelmatig naar binnen schoof werden hem toch noodlottig.

 

Daarmee ging een van de beste drummer verloren die tevens een inspiratie was voor vele anderen zoals John Bonham en Ginger Baker. Daar waar deze laatste twee de naam hadden als een "gek" te keer te kunnen gaan op een drumkit ligt dat patent wel degelijk bij Keith Moon.

 

Zoals veel muzikanten die later beroemd werden heeft Keith ook een zoektocht achter de rug en heeft hij zelfs even op koper geblazen. In 1964 voegde Keith Moon zich bij de legendarisch Britse band The Who.
Daar speelde hij tot zijn dood in 1978 en vormde zo een onderdeel van de absolute hoogtijdagen van de band met successen als de albums The Who Sell Out, Live at Leeds, Tommy, Who's Next en Quadrophenia.

 

Keith was niet de eerste drummer want voor The Who haar eerste album maakte zat Doug Sandom achter de drumkit. Een groot succes was dat niet en het werd door de manager van The Who aannemelijk gemaakt dat door de matige drummer een platencontract de mist in ging.

Doug werd na wat gezoek vervangen door Keith en het enige wat we nog van Doug hebben gehoord is een boek over de The Who. 

Veel opzienbarende zaken als drummer heeft hij niet meer gedaan. Keith aan de andere kant heeft een dozijn jaren op een fenomenale manier bij The Who zitten drummen. 

Agressief en er ging vooral in de beginjaren wel eens wat stuk. Keith was echter vooral een technisch uitmuntende drummer en een onwaarschijnlijk hoog energieniveau. Sommige beweerde dat hij als een gek zat te drummer en daar heeft hij ook zijn bijnaam Moon The Loon aan te danken.

Roger Daltrey was met zijn zang en performance in die jaren een briljante frontman en Pete Townshend had met zijn creatieve inbreng een enorme invloed op The Who. Toch vond ik dat de band eigenlijk dood was na het overlijden van Keith. 

In mijn ogen hadden ze dezelfde keuze moeten maken als toen drummer John Bonham van Led Zeppelin kwam te overlijden. Stoppen!

Het werk van The Who waar Keith achter de drumkit zit kan ik nog steeds enorm waarderen. Iedere maand komt er wel een album van The Who op de draaitafel en kan ik daar enorm van genieten.

Overigens heel veel van jullie zullen zomaar een paar keer per week Keith te keer horen gaan als je een of andere Amerikaanse politie serie op hebt staan. Vooral het briljante album Who's Next is daar hofleverancier.  

Vandaag is het echter de beurt aan een ander meesterwerk: Tommy!

Misplaatste balans

Ieder die muziek weet te waarderen zal een balans zoeken tussen het aanbod van de muziek en de wijze hou hij het afspeelt. Zelf heb ik totaal geen oordeel of iemand de voorkeur geeft aan Spotify, CD;s, LP;s of zelfs aan cassettes die weer populair aan het worden zijn.

 

Waar je ook voor kiest zal je altijd een balans zoeken tussen aanbod muziek en hoe je er naar luistert. Ook de verstokte Spotifier zal op zoek gaan naar oortjes die net wat meer laag en dynamiek geven. De CD liefhebber zal z'n vakantiegeld met plezier uitgeven aan een SACD speler en ik probeer binnen normale budgetten een vinyl configuratie naar een optimum te stuwen.

 

Een van de maatregelen die ik heb genomen is de aanschaf van en leren platenspeler mat. Ik verwachte niet gelijk een enorme winst in geluidskwaliteit, maar ik was het statische effect van de vilten mat helemaal zat.

Na de revival van de LP is de strijd tussen fabrikanten van platenspelers misschien wel harder dan ooit. Dus iedere fabrikant probeert in ieder segment een top speler neer te zetten, maar wel scherp geprijsd t.o.v. de concurrent.

 

Beknibbelen is altijd een slecht idee maar zo werkt dat dus blijkbaar. De ene fabrikant beknibbelt op het element, een ander op de interlink en weer een ander op de mat.

Zo zat er bij mijn nieuwe Pro-Ject platenspeler een heel zielig vilten matje. Het voelde toch een beetje als eten in een sterrenrestaurant en na afloop een bak oploskoffie krijgen.

 

Nadeel van een vilten mat is dat ze enorm verzamelaars zijn van stof, haren en wat er zo door de lucht kan zweven. Verder zijn ze zo statisch als de pest en blijven ze aan je platen hangen. Gewoon prut. 

Dus een andere oplossing. Ik had nog een rubber mat liggen maar na een aantal luisterbeurten vond ik deze rommelig (niet helemaal het goede woord) klinken.

 

Dus wat rond gekeken wat tegenwoordig met het woeste wilde web wel heel eenvoudig is. Al snel zat ik te twijfelen tussen kurk en leer. Ik heb ooit een heel huis met kurk gehad en ik kan dat spul eigenlijk niet meer zien.

Dus ik ging voor leer............

 

Van Pro-Ject hebben ze een leren mat van 50 Euro die ik ergens in de aanbieding tegen kwam. Het statische probleem is opgelost en het klinkt mooi rustig. 

Wat ik alleen niet snap is dat een fabrikant blijkbaar niet is staat is een stukje leer van 30cm uit te snijden zonder lelijke plekken. Echt lelijke plekken!

Vanuit audiofiel oogpunt (of moet je dan hoorpunt zeggen) is het een prima mat. Visueel lijkt het echter nergens naar en voor dit geld mag je echt wat meer verwachten. 

De Pro-Ject speler die ik heb ben ik echt mega enthousiast over. Dit soort accessoires moeten echt beter! Nu voelt zo'n mat toch een beetje als makkelijk geld binnen harken met wat restjes leer. Eigenlijk respectloos naar hun klanten.

Pro-Ject dit is echt slecht want een stukje leer van deze kwaliteit koop ik op de markt voor vijf euro.

 

John Hiatt

Vandaag doet John er een jaartje bij. Dit is typisch een van die artiesten die ik op een bepaald moment teveel gedraaid heb. Vooral de albums Bring the Family (A&M, 1987) en Slow Turning (A&M, 1988). Beide verschenen in de begin periode van de CD en omdat die zilveren schijf in die begin jaren crimineel duur waren was de collectie nog beperkt. Dus de plaatjes die ik had zaten vaak in de speler.

Ik was John (en de Dire Straits en Joe Jackson om er nog een paar te noemen) dus op een bepaald moment helemaal zat. Dat ondanks dat de twee genoemde albums absolute toppers zijn. Alleen ik zing ze van voor tot achter mee en dan ga ik mijn aandacht voor muziek toch wat verliezen. Muziek moet mij wel blijven uitdagen of zoals bij Dylan de teksten die iedere keer weer een ander of nieuw inzicht kunnen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat de teksten van Hiatt niemendalletjes zijn, maar ieder zal het met mij eens zijn dat woordentovernaar Dylan in een andere league speelt.

Uiteraard ken ik Hiatt ook van de supergroep Little Village die het in 1992 helaas bij slechts één album hebben gelaten. Het blijft jammer dat daar niet meer is uitgekomen.

Hiatt is in 1972 begonnen met professioneel muziek te maken en is nog steeds actief. John's laatste solo album is van 2018 en in 2021 bracht hij een album uit samen met Jerry Douglas. Die laatste kennen we natuurlijk vooral van de Dobro en de slide gitaar. 

Omdat ik een beetje bij Hiatt was afgehaakt kende ik dat latere werk nauwelijks. Een paar jaar geleden kocht ik tweedehands een album van John en het is beslist minder dan Bring the Family en Slow Turning.
Het gaat om het album All Of A Sudden en is echt wel 1 misschien wel 2 sterren minder dan de twee top albums.
Toch heeft All Of A Sudden er voor gezorgd dat mijn belangstelling voor John Hiatt weer aan het toenemen is. Het album met eerlijke Rock hebik  natuurlijk nog niet zo vaak gedraaid, maar het is ook veel minder toegankelijk en ik ervaar dat als een groot pluspunt.

Komende platenbeurs toch nog eens een album van Hiatt opsnorren!

John Happy Birthday!

Elvis Forever

Het is vandaag 45 jaar geleden dat Elvis Presley overleed. Het is niet direct muziek dat ik dagelijks opzet, maar we kunnen onmogelijk negeren welke enorme impact Elvis op de hedendaagse muziek heeft gehad.
Niet alleen als zanger maar ook als performer en in de beginjaren deden TV zenders maar wat hun best om de sexy danspasjes van Elvis buiten beeld te houden.

Er zullen ook maar weinig artiesten zijn waar zoveel imitators van rondlopen. Aan dat laatste is in Las Vegas recent een halt gehouden, want Elvis huwelijken zijn niet meer toegestaan. Toch is het bijna onwerkelijk dat 45 jaar na de dood van een artiest mensen nog willen trouwen als of door Elvis. Dan heb je wel een beetje indruk gemaakt!

De impact die Elvis heeft gemaakt in de muziek en entertainment wereld is bizar. Daarom niet verwonderlijk dat het gerucht dat Elvis nog zou leven jarenlang hardnekkig is rond blijven dolen en werd zelfs recent nog in reclames gebruikt.

Voor veel fans is Elvis dan ook nooit doodgegaan..............Elvis Forever!

David Crosby

Vandaag tikt David er een jaartje bij en wordt vandaag 81 jaar. Met al die kwalen (wat niet?) die hij heeft is dat toch een klein wonder. In het verleden gearresteerd voor drugs en wapenbezit en dan begeef je je in kringen die doorgaans niet voor heel hoge leeftijden gaan zorgen.

Toch is David Crosby een van de artiesten die ik wel had willen zijn. Geweldige componist en fantastische zanger. Dat laatste vooral in close harmonie.
Daarnaast is David ook nog eens een geweldige gitarist. Dan vooral op de akoestische gitaar en door de aanwezigheid in zijn omgeving van Stephen Stills en Neil Young sneeuwde de gitarist Crosby een beetje onder.
Struin Youtube maar eens af. David is een gitaar gigant!

Z’n carrière begon bij The Byrds en David heeft zelfs een aantal optredens gedaan met Buffalo Springfield.
Uit beide top bands ontstond Crosby, Stills & Nash later aangevuld met Neil Young.
Naast dit trio en kwartet heeft Crosby ook een aantal platen gemaakt als duo met alleen Graham Nash.
Ook zonder z’n maatjes staat David z’n mannetje want hij heeft een fraaie reeks soloalbums afgeleverd.

De laatste jaren geeft hij andere onbekende artiesten wat ruimte. In 2018 verschenen “Here If You Listen” en op deze top plaat geeft David nieuwkomers een geweldig platform om ervaring op te doen.
Aanrader voor wie niet wil blijven hangen bij het standaard CSN&Y werk.
 

Vorig jaar kort voor z'n 80e verjaardag kwam David met het album For Free. Ik heb het album - om de een of andere duistere reden - nog steeds niet beluisterd terwijl het van alle kanten 4 en 5 sterren waarderingen krijgt.

 

Voor vandaag even acht andere albums van en met David uit de kast gepakt.
Whistling Down the Wire is een lekkere plaat om de dag mee te starten…….
Eerste plaat gedraaid, ontbijt zit erin, koffie op. Het is droog.....kurkdroog zelfs. Eerst even een blokje fietsen dan doen we de rest van David op deze feestdag.

 

David Happy Birthday!

 

Internationale Dag van de Linkshandigen

Voor wie rechtshandig is zal het nauwelijks opvallen hoeveel dingen ingericht zijn op rechtshandig gebruik. Zelf ben ik rechts maar kan (gelukkig) wel alle gereedschap probleemloos met links gebruiken maar schrijven wil niet. Met dat schrijven zag ik vroeger op school kinderen die links waren behoorlijk lopen prutsen. We schreven nog met inkt en het beruchte inktpotje zat rechts van de lessenaar ingebouwd.

Een linkshandig moest de net ingedoopte pen dus een veel langere afstand af laten leggen met minimaal één vlek op het proefwerk. Als de pen dan eenmaal op het papier stond had de linkshandige leerling een volgende uitdaging. Want voor je het wist ging de hand dan over de zoals gekrabbelde maar nog natte letters.

Het is maar een voorbeeld van linkshandig ongemak. Veel gereedschap is vooral gemaakt voor rechtshandige. Zeker als het voorzien is van een beetje ergonomisch handvat.
Vandaag wordt terecht aandacht gevraagd voor linkshandigen. Hoewel het om een internationale dag gaat behoort Nederland tot de koploper met de meeste linkshandigen. Bij ons zijn ongeveer 13% van de mensen linkshandig. In een land als China zijn dat er maar 3,5%. Ik sluit niet uit dat in een land als China het ook een stuk minder wordt geaccepteerd als je afwijkt van de norm.
Hoewel er veel te klagen valt door ons Nederlanders, mogen we ons gelukkig voelen dat er bij ons ruimte is om linkshandig te zijn.

Overigens zijn als het om muziek gaat linkshandige in heel erg goed gezelschap. Zonder iemand over te slaan even een maar linkshandige muziek giganten:

Kurt Cobain, Micky Dolenz, Paul McCartney, Dennis Wilson, Ian Paice, Phil Collins, Tony Iommi, ,Jimmy Cliff, Steve Morse, Buddy Miles, Mark Knopfler, Noel Gallagher en natuurlijk Jimi Hendrix.

Even zes lefties uit de kast getrokken en dat is wel een hele fijne set platen om deze dag te onderstrepen.

Hot August Night

Zelf kan ik er erg goed tegen zowel de kou en tegen de hitte. Gister 90km gefietst en met goed drinken en je inspanning net een paar procent onder wat je normaal zou doen ga je een heel eind komen.
Zelf behoor ik ook niet tot het jammerende deel van de natie. Op mijn werkkamer zijn de temperaturen serieus, maar niemand aan de andere kant van de lijn hoort dat ik in m'n zwembroek zit.

Als je nog kan klagen gaat het doorgaans nog wel goed met je. Toch kan je dan je energie beter stoppen in de kwetsbaren in je omgeving. Want voor ouderen en zwakkeren zijn hoge temperaturen beslist aanleiding om ze wat extra aandacht te geven.
Uit de zon blijven, goed drinken, huis door laten tochten (let op inbrekers!) in de avond en ramen dicht als het buiten warmer is. Ook goed eten al zijn het maar lekker stukjes meloen die in de koelkast hebben gelegen.

Voor deze warme augustus dagen toch even een passende plaat op de draaitafel gelegd. Het gaat om het dubbel live album Hot August Night van Neil Diamond. De opnames zijn gemaakt op 24 augustus 1972 en het album lag dat zelfde jaar enkele weken voor de Kerst in de winkel.
Het album werd een mega succes met twee keer platina in de VS en in Australië werden ze helemaal mal. Bij de Aussies haalde het album maar liefst 10 keer platina!

Op het album een groot aantal hits van Neil zoals "Holy, Holy", "I Am.... I Said", "Red Red Wine", "Solitary Man","Cherry, Cherry" en natuurlijk de meezinger "Sweet Caroline".
Een prima setlist en keurig uitgevoerd voor een zeer enthousiast publiek.

Zelf ben ik verre van een Neil Diamond fan, maar dit album hoort toch wel in een vinyl collectie. Een aantal live albums hebben toch een bepaalde legendarische status verworven dat ze in een beetje collectie niet mogen ontbreken. Woodstock, Concert For Bangla Desh, Simon & Garfunkel - The Concert In Central Park, Nirvana - Unplugged, Johnny Cash - At San Quentin, Allman Brothers - At the Fillmore en Get Yer Ya-Ya's Out! van The Stones om er even een paar te noemen.

Platen van Neil Diamond liggen in kringloopwinkels voor doorgaans een Euro per stuk. Hoewel de man een indrukwekkende carrière bij elkaar heeft gespeeld doet hij het bij het huidige vinyl publiek niet erg goed. Ik ken heel veel mensen die gek zijn op muziek maar niemand die z'n vinger opsteekt en beweert een heel groot fan van Neil Diamond te zijn. Goed vinden is iets anders. Ik vind het ook goed maar een fan heeft 20-25 platen of CD's staan en weet alles over de beste man te vertellen.

Zo kan ik over The Stones, Dylan, The Allman Brothers, Led Zeppelin en Neil Young wel een avondvullend college geven. Over Neil Diamond kan ik werkelijk niks maar dan ook eigenlijk niks vertellen.........

Wat ik dan wel over hem weet is dan weer heel triest nieuws. Een aantal jaar geleden werd immers bekend (kwam echt overal in het nieuws) dat Neil de ziekte van Parkinson heeft. Deze ziekte heeft als gevolg gehad dat Neil geen concerten meer geeft. Voor een ieder is dergelijk nieuws natuurlijk vreselijk.

Op deze hete augustusdag deze dubbelaar weer eens uit de kast getrokken en als het vanavond wat is afgekoeld toch nog maar eens een luisterbeurt geven.

Neil Young - Noise & Flowers

Na de lading live albums uit de begin jaren 70 eindelijk nu opnames uit 2019. Daarmee wordt mijn wens vervuld niet teveel met die nagekomen releases uit de Harvest periode te blijven hangen.

Afgelopen vrijdag zag deze Noise & Flowers het levenslicht en ik kan albums van Neil maar moeilijk laten staan.

De opnames zijn gemaakt tijdens een tournee die Neil in 2019 hield. Niet met zijn vaste begeleidingsband Crazy Horse maar met Promise Of The Real.

Met deze band heeft Neil al eerder platen gemaakt zoals het ijzersterke protest album Monsanto Years uit 2015. In 2016 verscheen de 3LP live set Earth met hen als begeleiding en ook dat is een forse maatschappelijke aanklacht.

In 2017 laat Neil zich door deze gasten begeleiden op het album The Visitor met daarop het nummer "Already Great" en dan snappen we dat dit album niet met een love song begint.

Het laatste album wat Neil met Promise Of The Real maakte is de soundtrack van de wat vage - maar wel mooi geschoten - film Paradox.

Nu is er dan een dubbel live album en het klinkt een beetje als een heel goede bootleg. Dat is overigens als een compliment bedoeld want de opnames geven je het gevoel tussen het publiek te staan.

De opnames zijn voor zover ik weet niet eerder als bootleg verschenen en Neil plaats het album in zijn catalogus dan ook in de Performance Serie en niet in de Bootleg Series.

Aan de binnenzijde van de klaphoes valt te lezen dat twee weken voor de optredens Neil zijn manager en goede vriend Elliot Roberts heeft verloren. Neil geeft aan dat ze om die reden extra hun best hebben gedaan.

Daar zullen ongetwijfeld wel wat meningen over verschillen. Wie perfectie zoekt maakt met Neil sowieso al een verkeerde keuze. Daarnaast is dit album eerder authentiek en ongedwongen dan muzikaal perfect.

Niet clean maar heel puur. Niet gepolijst maar energiek vliegt het diverse kanten op. Van stevige rock tot soms meeslepend ingetogen zoals met het nummer "On The Beach"

Neil speelt met z'n kameraden een setlist bij elkaar die een eigenzinnige samenvatting van de carrière van Neil kan zijn. We gaan zelfs ver terug want zo wordt er begonnen met het nummer "Mr. Soul" wat we kennen uit de periode van Buffalo Springfield.

Een groot deel van het album rockt het als een malle en een nummer als "Rockin’ In The Free World" zit je voor je het weet mee te blèren. Heerlijk hoe je denkt dat het nummer eindigt met een intermezzo tussen gitaar en drums. Op het moment dat je de laatste klap verwacht zet Neil met z'n gevolg weer mega stevig in. Wat een energie!

 

Neil blijft natuurlijk meester om lekker te rocken om vervolgens wat lekker luisterliedjes over het publiek uit te strooien. Zo mogen nummers als "Comes A Time", "From Hank To Hendrix" en  "Winterlong" het publiek even op adem laten komen.

Veel albums die Neil vult met oude opnames zijn voor de gemiddelde fan volledig overbodige kost. Deze vier kantjes uit de tournee van 2019 hoef je geen heel grote fan van Neil Young te zijn om minimaal van één luisterbeurt te genieten. Of je dan echt de vinyl set moet kopen is weer een andere vraag. Ik kon het niet laten.

Minimaal een keer luisteren zal bij velen toch de kriebels bezorgen dat dit album dik de moeite is om vaker op te zetten. De diverse setlist speelt daar een belangrijke rol in, maar voor mij zijn het vooral de ongepolijste uitvoeringen die mij gelijk een fan maken van dit album.

R.I.P. Lamont Dozier

Vandaag overleed op 81 jarige leeftijd deze geweldige liedsjesschrijver die we vooral kennen van de combinatie Holland-Dozier-Holland. Het drietal schreef voor vele Motown artiesten een oneindige reeks hits en was vaak ook verantwoordelijk voor de productie.

Het drietal schreef met name voor The Four Tops en de Supremes de ene na de andere hit. Ouderen onder ons zingen nummers als "Baby I Need Your Loving", "Baby Love", "You Can't Hurry Love" en "Standing in the Shadows of Love" natuurlijk probleemloos mee.

Ook artiesten als The Marvelettes, Martha and the Vandellas, Mary Wells, Marvin Gay, The Tempations en de Isle Brothers scoorde stevige hits met nummers van het drietal.
Zoals zo vaak is waar veel succes aanwezig is ook het geduvel heel dichtbij. Zowel tussen het drietal en Motown maar Dozier ging ook ten opzichte van de gebroeders Holland op enig moment zijn eigen weg.

Veel nummers uit de Motown periode zijn later door ander artiesten gecoverd zoals door The Doobie Brothers ("Take Me In Your Arms"), Phil Collins ("Can't Hurry Love") en Linda Ronstadt ("Heat Wave").

Na de periode bij Motown bleef Dozier actief in de muziekwereld met een eigen productiemaatschappij. Hij schreef de rest van zijn carrière liedjes voor andere artiesten zoals de nummers "Invisible" voor Alison Moyet en "Two Hearts" voor  Phil Collins. Ook verzorgde hij een eindeloze rij producties en zat hij dag en nacht in de studio.

Met de gebroeders Holland maakte hij eind vorige eeuw nog de musical First Wive Club. Veel minder bekend van Dozier is het feit dat hij ook zelf platen heeft gemaakt. Eerlijk gezegd was Dozier een veel en veel beter liedjesschrijver en producer dan een performer. Toch was het niet slecht wat hij zelf op de plaat zetten en wist in de jaren 70 toch een paar top 10 hits te scoren. Een nummer als "Trying to Hold on to My Woman" - wat hij gek genoeg niet zelf schreef - zal door de Soul fan echt wel heel stevig worden omarmt.

Het zijn echter toch vooral zijn hits die hij in de Motown periode heeft geschreven voor anderen die zo'n enorme beklijvende indruk hebben achtergelaten.

Rust zacht Lamont!

R.I.P. Olivia Newton-John

Gisteravond kwam het trieste nieuws dat zangeres en actrice Olivia Newton-John ons heeft verlaten. Olivia maakte niet direct muziek die bij mijn in de collectie dominant is, maar je moet wel onder een steen hebben gezeten als deze geweldenaar aan je voorbij is gegaan.

De carrière van Olivia startte in 1966 toen ze haar eerste single uitbracht. Een jaar eerder had ze al een eerste filmrol op haar cv kunnen zetten en vele platen en filmrollen zouden gaan volgen.
De doorbraak bij het grote publiek kwam in 1978 met haar rol in de musical-film Grease. De prachtige Olvia speelde daar de rol van de keurige Sandy. Ze wordt in de film versiert door de stoere Danny welke rol gespeeld wordt door John Travolta. De film barst uit z'n voegen van de clichés, maar met films als dit gaat het vooral om de muziek en de dans. De film en de bijbehorende soundtrack worden door het grote publiek massaal omarmt. De opbrengst van de film is 50 maal de oorspronkelijk kosten!

De soundtrack gaat ook helemaal door het plafond. In Australië (Olivia is half Australische) haalt de soundtrack maar liefst 14 maal platina. Wereldwijd ging het album maar liefst 28 miljoen keer over de toonbank en re-releases worden nog steeds verkocht.
Van de soundtrack werden maar liefst zes singels getrokken die allemaal een hit waren en wie kon ze niet meezingen in de zomer van 78.

Na dit succes kon niemand meer om Olivia heen maar ze koos toch vooral haar eigen weg. Ze speelde in diverse films waarvan Xanadu waar ze de rol van Kira speelde een van de bekendste is. De soundtrack die ze voor deze film maakte en de gelijknamige single kwam in een groot aantal landen op de eerste plaats van de hitlijsten.

Totaal maakte Olivia 26 studio album, 6 soundtracks, 6 live albums en er zijn uiteraard een groot aantal verzamelalbums van haar verschenen. Indrukwekkend is ook het aantal singels dat Olivia heeft uitgebracht: 70 stuks!

Olivia heeft divers Grammy's en andere muziekprijzen ontvangen, maar opmerkelijk en vooral indrukwekkend is de rij onderscheidingen die ze heeft ontvangen van diverse landen, VN en maatschappelijke organisaties.
Onderscheidingen voor haar muziek maar ook voor haar inzet voor klimaat en dieren. De belangrijkste - en tevens zeer persoonlijke - onderscheidingen ontving Olivia voor haar tomeloze inzet voor onderzoek naar borstkanker en behandelmethodes.

Een ziekte die haar op 73 jarige leeftijd uiteindelijk noodlottig werd.

Rust zacht Olivia

Dag van het Vrouwelijke Orgasme

Dit vieren we niet alleen in Nederland maar dit is zelfs een internationale dag. Gelukkig maar hoewel in heel veel landen nog veel meer achterstallig onderhoud ligt als het om vrouwen gaat.

Overigens moeten we ons als vrijzinnige Nederlanders niet teveel verbeelden. Als je over een onderwerp als dit te enthousiast bent heb je zo het stempel oversekst op je voorhoofd staan. Ben je dan weer te voorzichtig ben je ineens weer preuts en waarschijnlijk een prutsers op dit vlak.

Nederland in de notendop zou je haast zeggen. We denken en blèren alleen nog zwart-wit. Volledig doorgeslagen polarisatie. 

Laten we echter niet teveel afdwalen. Deze dag is het initiatief van een Braziliaanse wethouder die “Día Internacional del Orgasmo Femenino” in het leven riep. Er gaan wat tegenstrijdige (ook in Brazilië doen ze aan polarisatie) berichten waarom hij tot dit idee kwam Wat het ook mag zijn het is een prima idee en wat voor iedere feestdag geldt: je hoeft niet mee te doen!

Dan naar de muziek................er is bizar veel muziek waar het vrouwelijke orgasme wordt bezongen. Heel veel - en dat zal niemand verbazen -  daarvan zijn vooral zangeressen.

Carole King, Cyndi Lauper, Tori Amos, Macy Gray, Yoko Ono en verder terug zelfs Brigitte Bardot en Dusty Springfield. 

Ook de jonge garde gaat het onderwerp niet uit de weg en luister maar eens naar teksten van Charli XCX, Lady Gaga, The Dresden Dolls en Kesha.

Van de week zag ik een docu van Kate Bush en die heeft over dit onderwerp ook al eens haar zegje gedaan. Dat deed ze me het nummer "Feel It" wat we vinden op haar schitterende debuut album The Kick Inside. 

Kate was pas 19 jaar toen dit album verscheen en veel nummers had ze als puber meisje geschreven. 

Het album verscheen in 1978 en de concurrentie in de hitlijsten was in die jaren moordend. 

Toch ging het album - met uitzondering van de VS - helemaal door het plafond en in diverse landen haalde het album de platina status. 

Van het album werden maar liefst vijf (!) singels gehaald. Daaronder de megahit "Wuthering Heights" maar ook het nummer "The Man With The Child In His Eyes" kent natuurlijk iedereen. Beide nummers staan dan ook hoog in de Top 2000.

The Kick Inside is een absoluut vijf sterren album. Zeker voor Europese begrippen. In de VS wisten ze (vooral van die gesettelde knorrige mannelijk muziekjournalisten) niet zo goed wat ze met de jonge Kate Bush aan moesten.

Zeker niet omdat Kate geen enkel thema uit de weg ging en natuurlijk een niet alledaagse zang ten gehore bracht.

Daarnaast was er in Europa - maar ook in Nieuw Zeeland en Australië - veel meer waardering voor haar opvallende danskunsten.

 

Voor normale stervelingen is het album The Kick Inside echter een klassieker onder de klassiekers. Alleen na een dag als vandaag ga je wellicht toch wat anders naar dat geweldige album luisteren........

Wereld Vriendschapsdag

Beetje van de leg raak je wel met al dit soort dagen. Zeker als het om vrienden, vriendschap gaat is het wat onoverzichtelijk. Vorige maand (30 juli) was er immers al de dag van de vriendschap die is uitgeroepen door de Verenigde Naties.

Vandaag dus Wereld Vriendschapsdag en dat is dan weer een initiatief dat in de VS in 1935 is ontstaan, maar het vooral erg goed doet in Zuid-Oost Azië.

Met de komst van Facebook en aanverwante social media zijn de begrippen vriend en vriendschap fors gedevalueerd. Ik heb vrienden die hebben wel 1500 vrienden! Geen volgers maar echte vrienden.....

Toch mooi op deze zonnige zondag met een goed plaatjes eens over vriendschap na te denken. Ter inspiratie zou de volgende muziek een steuntje in de rug kunnen zijn:

"Ballad For A Lost Friend" - Kayak (1977)

"Friend Of Mine" - Les Duke (1978)

"You're My Best Friend" - Queen (1975)

"He Was A Friend Of Mine" - The Byrds (1965)

"Waiting On A Friend" - The Rolling Stones (1981)

"Hello Old Friend" - Eric Clapton (1976)

"When You Got A Good Friend" - Robert Johnson (19??)

 

Natuurlijk kan je op zo'n dag niet uit onder de wereldkampioen van de songs binnen dit thema: "You've Got A Friend" - Carole King (1971).

Lekker lijstje toch om de zondag mee te beginnen?

 

Naaldje

 

Atomic Bom Day

6 augustus 1945 om 8:15 plaatselijke tijd ontplofte de uraniumbom Little Boy boven Hiroshima. Het resultaat waren en zijn nog steeds misselijkmakende cijfers. Direct bij de explosie kwamen zo'n 80 duizend Japanners om het leven. Het aantal dodelijk slachtoffers zou nog verdubbelen door de vele gewonden die aan hun verwondingen overleden of als gevolg van stralingsziekte.

Deze vreselijke aanval was voor de Japanse regering nog geen aanleiding om te capituleren. Daarop besloten de Amerikanen om een paar dagen later een twee aanval te doen. Dit keer ging het om een plutoniumbom welke op Nagasaki werd afgeworpen. Hoewel minder slachtoffers dan bij Hiroshima ging het hier ook om horror aantallen. Gruwelijk detail is dat Nagasaki eigenlijk helemaal niet het doel was. De misselijkmakende aanval was immers gepland op de stad Kokura.

In Kokura bevond zich een deel van de Japanse oorlogsindustrie. De vele burgerslachtoffers die met de inzet van een dergelijk bom zouden vallen kan je natuurlijk nooit stelen dat het dan om een strategisch doel ging.

Amerika wilde maar één ding en dat was de Japanse regering met veel slachtoffers onder druk zetten. Na de tweede bom wisten de Japanners zich gelukkig over hun trotst te zetten, anders waren er zeker nog meer gruwelijke aanvallen gekomen.

Over bovenstaande gebeurtenissen en de dreiging van nucleaire oorlogsvoering zijn honderden zo niet duizenden songs gemaakt.
Of het helpt zal de geschiedenis gaan leren. Begin dit jaar bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne blogde ik mijn zorg over een mogelijke inzet van kernwapens door Rusland.

Dat was toen aanleiding om "A Hard Rain's Gonna Fall" van Bob Dylan tevoorschijn te halen. Vandaag bij Atomic Bom Day kies ik voor "Let Me Die In My Footsteps" eveneens van Dylan.
Zeker net zo indrukwekkend en de nummers hebben alles met elkaar te maken. "Let Me Die In My Footsteps" was aanvankelijk bedoeld om op de Freewheelin' Bob Dylan (1962) te komen maar werd op het laatst vervangen door "A Hard Rain's Gonna Fall".

Beide een meesterwerkje en fans moesten het tav "Let Me Die In My Footsteps" met matige bootlegs doen. TMOQ bracht zelfs een bootleg uit met die titel.
Gelukkig kwam in 1991 een officiële versie op The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991. Een latere - maar veel kortere - versie van deze aangrijpende song vinden we op de Witmark Demos die in 2020 verschenen.

Voor een dag waar we terugdenken aan een van meest gruwelijke gebeurtenissen kies ik voor de versie welke te vinden is op de bootleg Finjan Club.

Laat het nooit meer gebeuren............

Internationale Dag van het Bier

Deze dag wordt ook wel weer voor de 15e keer gehouden. Al dit soort dagen zijn natuurlijk flauwekul maar ik vind het een heerlijke manier om met paardensprongen door mijn collectie te gaan.

In eerste instantie op een vaste datum, maar na een paar jaar gingen werkgevers blijkbaar klagen en is de dag steevast op de eerste vrijdag van augustus.

Mooi om dan te combineren met de vrijmibo. Toch?

De dag kent zelfs een officiële website met allerlei weetjes over het gouden vocht. Zelf ben ik niet meer zo'n bierdrinker. In m'n militaire dienst dan weer wel. Toen heb ik waarschijnlijk meer bier gedronken dan de alle jaren die volgde.

Als ik in België een tocht heb gefietst mag ik graag één knap Belgisch biertje drinken maar dat is het wel een beetje.

Over bier ga ik geen college geven en dus maar snel naar de muziek. Het viel mij bij het zoeken zwaar tegen. In mijn collectie slechts een paar nummers met bier (beer) in de titel. Echt maar een paar.

Whisk(e)y doet het een stuk beter in mijn collectie en dat komt goed uit want daar spuug ik echt niet in.

Toch een pareltje met bier gevonden en wel het nummer "One More Glass of Beer" van Steve Forbert. We vinden het op het album Little Stevie Orbit uit 1980. Het is het derde album van Steve en het bleef een beetje achter bij de twee eerdere uitstekende albums. Hier zien we duidelijk de druk van de platenmaatschappij die realiseren goud in handen te hebben en proberen dan de productie op te voeren.

Als het om creatieve processen gaat is druk opvoeren echt een slecht idee.

Dat neemt niet weg dat het album Little Stevie Orbit een prima traktatie voor de oren is, alleen ik denk dat de meeste liefhebbers de voorgangers beter zullen vinden. 

Steve werd al snel door de pers betiteld als de nieuwe Bob Dylan. Dat zijn wel hele grote schoenen om in te gaan staan. Ook is Steve wel eens betiteld als de kleine Spingsteen die op zijn buurt in het begin van z'n carrière ook al voor de nieuwe Dylan was uitgemaakt.

 

Het is gewoon een goed idee om Bob, Bruce en Steve gewoon te waarderen voor wie ze zelf zijn en wat ze zelf maken. De eerste twee hebben wereldwijd een megastatus verworven terwijl Steve - zeker hier in Nederland - in de schaduw is blijven staan.

Dat is toch een beetje onbegrijpelijk en ook wel jammer. Steve speelt Folk, Rock, Pop en Americana en ook nog op een heel toegankelijke wijze zonder dat het overgeproduceerd is.

Sinds zijn start als muzikant heeft Steve ruim 20 prima albums gemaakt. Om de paar jaar komt Steve met een album en dat deed hij zelfs in de periode dat hij zwaar ziek was. In 2017 werd er bij Steve kanker ontdekt. Een zware operatie, chemo gaven hem echter niet alleen heel veel hoop maar ook uitzicht om een volledige genezing. De schijnbaar altijd opgewekte Steve vierde dat in 2018 met een juweel van een album The Magic Tree. 

Alleen de schitterende hoes is al de moeite waar!. Een album dat het verdient om heel veel aandacht te krijgen. Om de een of andere duistere reden krijgt Steve niet de aandacht die hij op basis van zijn muzikale kwaliteiten zou verdienen.

Gelukkig wat platen van Steve staan en als ik dit zo zit in te tikken met het album Little Stevie Orbit op de achtergrond popt er maar één vraag op:

"One More Glass of Beer or One More Album of Steve?"

Het antwoord is inmiddels bekend!

Jimmie Nicol

Bij de meeste van jullie zal er nauwelijks het bekende kwartje vallen en toch heeft de vandaag jarige Jimmie in een van de grootste bands gespeeld.
In 1964 verving Jimmie immers voor een aantal concerten de zieke Ringo Starr. Een zware ontsteking aan de amandelen hadden Ringo gevloerd. Er er stonden echter een aantal optredens op het programma waaronder een optreden in het Nederlandse Blokker. 

In wat.........ja een van de grootste rockbands speelde in een gehucht in West-Friesland en wel op 6 juni 1964.

In die jaren werden er in Blokker in de hal van de groenteveiling regelmatig concerten georganiseerd zo ook die zaterdag in juni '64. Het was het jaar van The Beatlemania en het viertal zou twee concerten van 25 minuten geven. Het bleef echter bij één sessie van nog geen half uur.

 

Een dag eerder was er al een optreden geweest in de Treslong (beursgebouw) van Hillegom. Dit optreden maakts deel uit van een TV registratie die werd aanvult met interviews door Herman Stok.

Naast de optredens in Nederland speelde Jimmie ook mee tijdens concerten in Denemarken, Hong Kong en Australië. 

Die laatste twee locaties maakte enorme indruk op de verlegen Jimmie en hij besloot na de Beatles tournee op reis te gaan. Dat bracht hem onder meer in Mexico en de VS waar hij zich verder verdiepte in de ontwikkeling van de moderne muziek. Tussendoor drumt hij hier en daar als vooral sessiemuzikant. Jimmie krijgt echter nooit de status die je zou verwachten van iemand die bij de Fab Four achter de drumkit heeft gezeten.

Met terugwerkende kracht moeten we het toch enorm moedig van Jimmie vinden dat hij dit avontuur is aangegaan. In '64 konden The Beatles niet veilig over straat en de met name hysterische meiden waren er om iedere hoek. The Beatles waren in die jaren groter dan de schepper van God en daar je vingers aan branden is toch een dik compliment waard.

Slechts een enkele keer hoorde we nog eens wat van Jimmie, maar hij leeft vooral een teruggetrokken bestaan en wordt vandaag 83 jaar.

Jimmie Happy Birthday!

60 jaar: Zimmerman wordt Dylan

Het is vandaag exact 60 jaar geleden dan Robert Zimmerman zijn naam liet aanpassen in Bob Dylan. Er zijn aanwijzingen dat hij eerst Dillon heeft gebruikt, maar het werd dus Dylan.

Om dat Dillon heb ik nog wel eens vreselijk gelachen. Eind jaren 70 kwam ik regelmatig in de Drie Ballons in Rotterdam. Een kroeg waar gasten als Jules Deelder zich ophielden en het trok veel intellectuele buitenlanders aan. Zo ook een Fransman waar ik heel wat avonden bier mee heb zitten drinken en uren mee kon filosoferen over de teksten van Dylan.

Deze Fransman kenden het verhaal over de naam Dillon. Hij sprak dat ook met een sterk gevoel voor zelfspot en dat heerlijke accent van Rene uit 'Alo' 'Alo': BOB DILLON.

Ik hoor het hem nog zeggen maar of ons gezamenlijk gebral vanachter het gouden vocht tot echt inzicht heeft geleidt ten aanzien van de teksten van Dylan betwijfel ik.

Goede muziek, goed bier, goed gezelschap........... je zou voor minder.

Dylan komt eerdaags naar Nederland maar dat laat ik lekker aan mij voorbij gaan. Ik zit liever met een Fransman en een biertje de teksten van Bob uit te kluiven dan met duizenden mensen teksten mee te blèren. Teksten waarvan de meeste niet eens weten wat ze betekenen. 

Dylan wil ik alleen horen en hooguit met nog een, twee liefhebbers. Liefst met een lekker glaasje om het gefilosofeer een zetje te geven.

Het officieel aan laten passen van zijn naam kwam kort na het verschijnen van zijn debuut album een paar maanden eerder in '62. Robert was toen blijkbaar zeker van zijn zaak en nu 60 jaar later blijkt het nog steeds een uitstekend gekozen naam. Sterker Bob Dylan is niet zomaar een naam het is een ijzersterk merk geworden.

Of de dwarse protestzanger van weleer dat voor ogen had laat zich raden, maar het succes is nu eenmaal meer naar Dylan op zoek gegaan dan andersom. Sterker: Dylan heeft met Self Portrait (1970) toch eens stevig tegengas gegeven. Zelfs die poging is met terugwerkende kracht mislukt want ook dat album wordt meer en meer gewaardeerd.

60 jaar Bob Dylan vier ik even met een niet alledaags album namelijk Empire Burlesque uit 1985. Het album is op de een of andere manier altijd een beetje langs mij heen gegaan. Het kwam uit in de periode dat de CD in opkomst was en ik had alle officiële albums van Dylan op LP (tegenwoordig zeg je natuurlijk vinyl).

Bij de opkomst van de CD liet ik mij toch vooral verleiden tot muziek die het extra goed deed op een zilver schijfje zoals The Dire Straits en Pink Floyd om er een paar te noemen.

 

In het tweede deel van de 80er jaren draaide ik mooie muziek op CD en Dylan op vinyl. Dit had ook te maken dat ik toen best veel bootlegs van Dylan had.

M'n geld ging kort na de introductie van de CD volledig op aan zilveren schijfjes en de Dylan collectie groeide niet meer.

 

Dat ben ik de laatste jaren recht aan het zetten en heb inmiddels wat recente albums van Robert. Uiteraard het briljante Rough and Rowdy Ways uit 2020, maar ook voor albums als Tempest (2012) en Fallen Angel (2016) heb ik een spaarvarken aan de lijn laten doen.

Door de revival van de LP zijn de albums van Bob de laatste 10-15 jaar prima verkrijgbaar op vinyl. Het is vooral de periode 1985-2005 waar het vinyl heel schaars is. Veel is inmiddels opnieuw uitgebracht maar het blijven lastige jaren.

 

Zaterdag liep ik voor een prikkie tegen een mooi exemplaar van deze Empire Burlesque aan. Wat promo stickers maar verder keurige hoes en vinyl als nieuw.

Waarom denk je dan?

 

Na een eerste luisterbeurt is het duidelijk dat we niet met Dylan's beste album te maken hebben. Het staat ook niet in de top 10, maar is toch verre van een slechte plaat. Het luistert wat argeloos weg en misschien is dat de enige kritiek. De nummers nodigen niet gelijk uit om samen met een Fransman over de betekenis te gaan zitten filosoferen.

Voor Dylan was het zijn 23e studio album en hoewel we zo nu en dan wat Bluesrock denken te horen leunt Dylan als nooit te voren tegen de Pop aan. Het is ook wat overgeproduceerd en ik sluit niet uit dat Arthur Baker (bekend van disco, hip-hop, dance) die het album heeft gemixt daar een belangrijk aandeel in heeft gehad.

Die clean mix zorgt in mijn geval ervoor dat ik wat minder aandacht voor de teksten heb en dit album had ik eind jaren 80 echt niks gevonden. 

 

Ouderdom gaat echter ook gepaard met wat meer vergevingsgezindheid en eigenlijk ben ik gewoon blij met deze aanvulling in de Dylan collectie........

 

Net een glaasje ingeschonken en met een glimlach doe ik de Fransman uit de Drie Ballons nog even na: Bob Dillon!

50 jaar Heks

Het is nauwelijks te bevatten dat het vandaag 50 jaar geleden is dat de singel "Witchy Woman" van de Eagles werd uitgebracht. 50 jaar!

Het was de tweede singel die van het debuut album van de Eagles werd gehaald, nadat dat voorjaar "Take It Easy" al aan de beurt was geweest.

Zelf was ik niet zo van de singeltjes en ik had het album ook net gekocht. Zoals ik al eerder blogde was mijn omgeving niet gelijk enthousiast over dit album. Toch hebben de Eagles er uiteindelijk voor gezorgd dat - zeker in Nederland - het grote publiek de Country Rock is gaan waarderen.

Waarschijnlijk ook omdat de Eagles zo nu en dan gewoon lekker stevige Rock tussendoor wisten te stoppen zoals het vandaag jarige "Witchy Woman". Zelf vind ik het een intro van dit nummer echt mega geweldig. Overigens best uitzonderlijk om in die jaren een singel uit te brengen met een intro van een halve minuut. Overigens weet ik niet of het intro op de singel versie ook zo lang duurt. Misschien kan iemand dat eens meten.

Het nummer is geschreven door Don Henley en Bernie Leadon. De basis had Leadon gemaakt in zijn tijd bij The Flying Burrito Brothers en samen met Henley maakte hij er een meesterwerk van.

Het is overigens het enige nummer op het debuut album waar Henley zingt. Op de daarop volgende albums zou Henley een steeds groter aandeel in de zang krijgen met het album Hotel California als absoluut hoogtepunt Op dat album drukt Henley zowel als volgroeid liedjesschrijver maar ook als zanger zeer zwaar zijn stempel.

Bij het schrijven van deze jarige Heks kon Henley waarschijnlijk nog niet bevroeden welk succes de Eagles stond te wachten.

Henley heeft ook meermaals in interviews gezegd dat "Witchy Woman" voor hem een mega belangrijke mijlpaal is, want het mag absoluut gezien worden als de start van een geweldige carrier als songwriter.

Voor ik aan het werk ga "Witchy Woman" even op het standje 8. Uiteraard is 9 beter maar de buren aan beide kanten zijn met pensioen. 

In Nederland werd in die jaren heel vaak een mega saai hoesje om een singeltje gedaan terwijl in andere landen platen maatschappijen wat meer hun best deden.

Op de foto zijn de bovenste drie hoesjes die in Nederland werden gebruikt. Daaronder van links naar rechts: Portugal, Spanje en Japan.