R.I.P. Christine McVie

Zojuist kwam het trieste nieuws binnen dat Christine McVie op 79 jarige leeftijd is overleden. De meeste mensen kennen Christine vooral als zangers/songwriter van Fleetwood Mac.
Van deze populaire band maakte ze deel uit in de periode 1970–1995, 1997–1998 en 2014–2022.

In de tussenliggende periode maakte Christine een aantal soloalbums maar genoot ook van het niet steeds maar hoeven toeren.

Voordat Christine - die toen nog Perfect heten - deel ging uitmaken van Fleetwood Mac was ze zangeres bij Chicken Shack waar ze en hit had met het schitterende nummer "I'd Rather Go Blind".

Dat nummer is al een beetje een tranenpikker en op een dag als vandaag bezorgt het nummer bij mij toch een extra brok in mijn keel.

 

Rust zacht Christine.....

 

Gerard Bertelkamp

Buiten zijn eigen ouders heeft waarschijnlijk niemand van Gerard Bertelkamp gehoord. Dat kan kloppen want Gerard ging op een bepaald moment over op de naam Beeb Birtles.

De in 1948 geboren Beep verkaste met zijn ouders in de jaren 50 naar Australië. Z'n ouders waren amateurartiesten en zo was er de eerste kennismaking met muziek.

Beep heeft in diverse Australische bandjes gespeeld zoals  Zoot, Mississippi en Birtles Shorrock Goble. We kennen Beep echter vooral als gitarist en zanger van  de Little River Band.
Bij deze populaire Australische band speelde Beep tussen 1975 en 1984. Hij speelt dus mee op de eerste zeven albums van de Little River Band en dat is ook verreweg de meest succesvolle periode.

Een paar jaar na het verlaten van de Little River Band vertrok Beep met zijn gezin naar de VS. Daar woont hij al geruime tijd in Nashville en heeft hij ondanks dat hij de 70 voorbij is een bestaan als songwriter en producer.

Op de draaitafel het bekendste album van de Little River Band in een alternatieve hoes.

Gewoon lekkere ongecompliceerde Pop. Niks mis mee.

Happy Birthday Beep! 

Foo Fighters – Retroactive

Van de week moest ik even snel een paar boodschappen hebben en een Aldi zit op loopafstand. Beter dan de auto om een heleboel redenen. Zolang het in een rugzak past loop ik wel.

Staat er een schap met wat LP's. Niet heel veel keus maar met 14,99 wel een heel scherpe prijs. Tien Euro meer is tegenwoordig heel gewoon. In de meeste gevallen ging het wel om onofficiële albums maar ook daar vliegen de prijzen de hoogte van in.

Tussen de melk en champignons toch maar eentje meegenomen en het werd een live-album van de Foo Fighters. 

Het gaat om opnames uit 2000 in Sydney Australië. Het volledige optreden bestond uit 15 nummers en een tiental zijn op dit album verschenen.

Voor een onofficiële live plaat klinkt het niet slecht. Nu gaat het hier om stevige Grunge en dan is een dingetje als geluidskwaliteit toch al lastig te beoordelen.

Wel Grunge waar de energie werkelijk vanaf spettert. Het is stevig en voor veel luisteraars zal het te stevig zijn. 

Eigenlijk is dit ook muziek waar je bij het optreden moet zijn. Mee doen met de massa en je laten overdonderen door Dave Grohl en z'n maatjes.

Ik heb overigens een enorme bewondering voor Dave Grohl. Oorspronkelijk drummer bij Nirvana en na de dood van Kurt Cobain stond hij min of meer op straat.

Dave maakte een bizarre carrièreswitch en ruilde de drumkit in voor een gitaar en richtte de Foo Fighters op die inmiddels een kleine 30 jaar aan de weg timmeren.

Naast de Foo Fighters is Dave bij veel andere projecten betrokken van sessiemuzikant tot filmproducer, acteur, documentaire maker, schrijver, tekenaar en diverse maatschappelijke projecten.

Een gast met een enorme berg energie en dat is op dit optreden in Sydney ook goed te horen.

 

Liefst draaien op standje 10 als de buren een dagje weg zijn.................

 

Nieuwe CD Van Piekeren

Vanmiddag samen met een vriend naar de presentatie van de nieuwe CD van Van Piekeren geweest. De locatie die was uitgezocht was mega briljant. Oud industriecomplex aan de rand van Utrecht waar allerlei kunstenaars en kleine ondernemers actief zijn. Het optreden zelf was in NAR café der kunsten. Klein en mega sfeervol theater-cafe en een geweldige uitspan voor een bedrijfsfeest. Of een verjaardag!

Ook een perfecte plek om een nieuwe CD te presenteren. Jan speelde met zijn band een klein uurtje de pannen van het dak. Heerlijke sfeer en de mannen hadden net als het aanwezige publiek er echt zin in.

De CD moet wellicht met een speeltijd van maar net een half uur een EP genoemd worden. Laten we niet vergeten dat we door de CD vinden dat een album maar 40,50 of 60 minuten moet gaan duren. Dat is natuurlijk flauwekul. Een topartiest als J.J. Cale bracht in de jaren 70 meerdere albums uit die soms niet eens boven het half uur uitkwamen. Is dat erg? Nee want het gaat om het luisterplezier.

Het gaat wellicht wat ver om Van Piekeren met J.J. Cale te vergelijken maar het luisterplezier van deze CD is heel, heel erg hoog!
Een optreden van Jan en z'n mannen is sowieso een beleving, maar zo'n CDtje even op je gemak zitten luisteren is toch weer een heel andere ervaring.

In de auto op weg naar huis als achtergrond gedraaid en nu even een echte luisterbeurt met een lekker glaasje Kraken (rum). Uiteraard had ik liever een vinyl versie gehad, maar de wachtrij bij de platenpersen zijn groter dan alle maandagochtend files bij elkaar.

Gewoon negen prima muzikale bonbons waarvan we het titelnummer "Gedaan wat ik wilde" al kende. De CD begint met een speciale radiomix van dit heerlijk nummer en eindigt met een lange versie.
Beide zijn een briljante bewerking van het nummer "Waltzing Matilda" van Tom Waits.

De CD zit in een knap stukje artwork en is voorzien van een boekje met songteksten. Artiesten die teksten bij hun albums leveren hebben bij mij sowieso een streepje voor. Het is een soort van commitment van wat je zingt. En als er iets is wat Van Piekeren en zijn band weet op te roepen is dat ze overtuigd zijn van de soort muziek die ze maken. Hulde!

Geweldige manier geweest om een middag stuk te slaan en 10 Euro voor een dergelijk concert met een gratis CD is in deze tijd bijna ongeloofwaardig.

Stiekem hoop ik toch op een vinyl versie. Het artwork alleen al gilt om een vinyl versie maar vooral om een hoes van 30x30 centimeter.

Jan en band: Bedankt voor de fijne middag en deze heerlijke CD!

Tina Turner

Vandaag doet deze energiebom er een jaartje bij. Door haar gezondheid doet ze rustiger maar vele jaren ondersteunde ze haar geweldige muziek met enorm bewegelijke danspasjes.

 

Geboren in 1939 in het plaatsje Brownsville (Tennessee) onder de naam Anna Mae Bullock. Eind jaren 50 ontmoet Tina Rock & Roll muzikant Ike Turner die haar de kans geeft om een keer op te treden. 

De jonge Tina krijgt aanvankelijk een relatie met de saxefonist waar ze ook een kind van krijgt maar de relatie houdt geen stand.

 

Niet lang daarna zijn Ike en Tina zowel een stelletje als een muzikaal duo. Dat levert tussen 1960 en 1975 een twintigtal studio-albums op en een achttal live-albums. Het duo bracht in die periode maar liefst 70 singles uit. Veel daarvan werden een grote hit en zijn waren klassiekers geworden zoals "Proud Mary" en "River Deep Mountain High".

 

In de relationele sfeer liep het echter voor geen meter en dat is een zwaar understatement. Tina werd veelvuldig mishandeld en tav haar muzikale ambities geïntimideerd en geïndoctrineerd. Een scheiding op alle vlakken was dan ook onvermijdelijk. 

Als resultaat mocht Tina haar artiesten naam houden en de kinderen maar geen rooie cent. 

Tina was dus aangewezen om als zangeres het nodige te gaan snabbelen op feestjes en in disco's. Ike zal er ook mede debet aan geweest zijn dat Tina in de VS niet direct een platencontract kon krijgen.

 

Het tweede deel van de 70er jaren waren heel, heel zwaar voor Tina maar alles wat ze deed was door en voor haarzelf. Niet meer gebukt onder het juk van Ike groeide een sterke vrouw die begin tachtiger jaren als soloartiest een plaat mocht maken.

Bizar detail: haar eerste single was "Let's Stay Together".

 

In Europa was Tina in die jaren veel populairder dan in de VS en deze single kwam aanvankelijk ook niet in de VS uit. Toen het nummer daar toch een paar keer op de radio verscheen was het hek echter van de dam en Tina was vertrokken voor een imposante solocarrière.

Tina heeft een tiental studio-albums gemaakt en heeft maar liefst 72(!) singles uitgebracht. Een groot aantal van die singels werden een megahit zoals "What's Love Got to Do with It" en "Private Dancer".

Niet gek ook dat we Tina maar liefst negen keer in de Top 2000 zien staan. Daarvan drie keer met Ike maar ook duetten met Eros Ramazzotti, Bryan Adams en David Bowie.

De liefde van Europa voor Tina heeft ook andersom gewerkt en inmiddels is Tina al een kleine 10 jaar officieel een Zwitserse en woont met haar man in de buurt van Zurich.

Tina is niet meer actief als zangeres maar haar populariteit is nog enorm gezien de belangstelling voor de musical Tina die op dit moment loopt. 

Overigens moeten liefhebbers opschieten want 19 februari 2023 valt het doek definitief. M'n meiden zijn geweest en die vonden het geweldig!

Even twee fijne platen uit de kast gehaald. Het album Break Every Rule dat in 1986 verscheen en inmeerdere landen meermaals platina haalde.

Het andere album is Outta Season uit 1969 en is verreweg mijn favoriete album van Tina en in dit geval met Ike. 

Heerlijke Blues en op dit album ook een aantal Blues klassiekers zoals "Dust My Broom" en "I've Been Loving You Too Long". Het album kreeg over het algemeen vrij lage cijfers omdat het TE Blues zou zijn. Voor mij juiste een dikke pre! Mag het graag draaien.

Tina Happy Birthday!

Rainbow Friday

Zelf ben ik volledig tegen Black Friday. Om te beginnen ben ik wat allergisch voor het ongebreideld overnemen van al die malle Amerikaanse feestdagen. Extra erger ik mij aan mensen die bij het minste of geringste staan te steigeren als iets van ONZE cultuur afgepakt wordt, maar wel Valentines Day, Haloween en Black Friday omarmen. De - om even in de juiste sfeer te blijven - zogenaamde cherrypickers. Ranzig opportunisme als levensstijl...........

Verder leidt een dag als Black Friday alleen maar tot perverse overconsumptie. Mensen kopen ineens dingen waar ze al een leven lang zonder konden en nu het 60% Off is moeten ze het ineens hebben?

Dingen kopen omdat ze goedkoop zijn en ze vervolgens niet gebruiken.

Dit soort dagen maakt ons geen betere mensen en als een regering wat aan het klimaat wil doen ligt hier wel een enorm open doel. 

 

Voor mij mag het direct afgeschaft worden en als protest draai ik vandaag geen zwarte platen! Ik snap wel dat dit protest niks uithaalt, maar het voelt wel goed dat ik geen deel uitmaak van deze perverse malligheid. 

Niet deel van een kudde die hijgerig voor een winkel staat te wachten - om als de deuren open gaan andere mensen omver te lopen - om als eerste bij de 60% Off te zijn.

Genoeg.....ik ga zelf een heerlijke regenboog vrijdag houden. Als symbool geen zwart vinyl vandaag. Punt.

Fijne set platen trouwens dit: 2 x Allman Brothers, Eric Clapton, Crosby Stills Nash & Young, Bob Dylan, Jimmy Page, Everly Brothers en Otis Redding & Carla Thomas. 

 

Koffie bij............zwart! Er zijn wel grenzen...........

 

Heilige Cecilia

Cecilia is de beschermheilige van de muzikanten. Ze stierf rond 230 een marteldood. Cecilia vluchten tijdens haar leven in de muziek en werd zo de beschermheilige van de muzikanten. 

Oorspronkelijk lag Cecilia begaven in de Ceciliacrypte in de catacombes van Rome. In 821 werd op voorspraak van Paus Paschalis I haar lichaam verplaatst naar de Basiliek van Santa Cecilia in Trastevere waar tevens een schitterend standbeeld van haar te vinden is. Een replica van het beeld is te bezichtigen in de eerder genoemde crypte.

22 november is de naamdag van de heilig verklaarde Cecilia. Het herdenken van heiligen op hun naamdagen komt nog nauwelijks voor, maar 22 november is dankzij Cecilia uitgeroepen tot dag van de muzikanten.

In het Toscaanse plaatsje Massa Marittima is een orgelmuseum wat vernoemd is naar Cecilia. Door de jaren heen zijn ook een groot aantal koren en muziekverenigingen naar Cecilia vernoemd.

Niet zo moeilijk om hier een plaat bij uit te zoeken want Simon and Garfunkel hadden met het nummer "Cecilia" in 1970 een wereldhit. Het was de derde (van de vier) hitsingle afkomstig van het album Bridge Over Troubled Water.

De tekst klopt klopt binnen de context van dit blogje voor geen meter, maar toch een heel fijne plaat om de dag van de muzikanten te vieren.

Syracuse University April 4, 1972

Als ik een album van The Allman Brothers tegenkom wat ik nog niet heb kan ik dat niet laten staan. Eigenlijk vind ik dat soort hebberigheid een heel naar gevoel, maar niet menselijks is mij vreemd.

Van de Allmans zijn een oneindige rij live albums gemaakt. Een groot aantal zijn door de band/maatschappij zelf uitgebracht en er zijn een enorme rij onofficiële releases.

Zo ook deze Syracuse University April 4, 1972. Het betreffende concert is via de radio (WNEW-FM) uitgezonden en zo zijn er diverse CD's en LP's van dit optreden verschenen.

Een aantal 2CD sets en een dubbel LP die zo te zien het volledige optreden bevatten. Uitgegeven door vage labels als Air Cuts (de verwijzing is duidelijk) en Darkside Production.

Deze releases verschenen in de periode 1994 t/m 2018 en dit jaar verscheen een enkele LP met een daarop een beperkte setlist van het betreffende optreden.

De recente versie is uitgebracht door het label Radio Loop.

Mijn niet te stille honger naar live materiaal van de Allmans zorgde ervoor dat een zondags bezoekje aan de platenwinkel een geslaagde operatie was.

Op de setlist klassiekers als "Statesboro Blues", "Midnight Rider", "Stormy Monday" en een van mijn favoriete Allmans nummers "One Way Out".

Het concert is van 4 april 1972. Dat is dus na het tragische ongeval van Duane Allman, maar nog voor het al even tragische ongeluk van Berry Oakley. Een samenstelling van de band die bizar genoeg dus maar een jaar heeft bestaan.

Leuke aanwinst. Geluidskwaliteit is niet slecht maar de handen gaan niet de lucht is. Wel een duim omhoog hoe Gregg een paar keer op het orgel tekeer gaat. De jams doen wat mager hoe Dicky Betts ook z'n best doet. Betts is een geweldige gitarist maar een tweede gitarist duidelijk gemist.

Dylan Vinyl: The Definitive Collection

Van Bob Dylan worden onder de naam "The Definitive Collection" alle albums opnieuw uitgebracht. De albums zijn voorzien van een brochure in postervorm met info over het betreffende album.
Eerdaags verschijnen er foedralen om brochures en albums op te bergen.

Als groot fan van Bob kon ik het niet laten minimaal één exemplaar te kopen. 14,95 is immers voor een LP tegenwoordig een koopje.

Hoewel er in de platenshop al een stuk of zes verschillende albums stonden heb ik gewoon voor het debuut van Dylan gekozen wat in 1962 verscheen.

Het album is gewoon een heruitgave van Columbia dus niet een of ander vaag Russisch label. Van de brochure moet je je niet teveel voorstellen. Grappig is de tijdslijn met wat er nog meer in dat jaar gebeurde. Leuk maar de Wiki pagina van het betreffende jaar geeft echt heel veel meer info.

De extra info geeft nauwelijks nieuw inzicht en heel wild wordt ik er niet van.

Omdat het om originele heruitgaven gaat is het ideaal voor wie nog wat LP's van Dylan mist of LP's die na vele draaibeurten aan vervanging toe zijn. Met 14,95 heb je daar echt een koopje aan.

Alle tot nu toe verschenen delen kosten 14,95.

Via een special website kan een abonnement nemen en krijg je wat extra's opgestuurd. Leuk maar dit soort abonnementen geven mij altijd zo'n naar Franklin Mint gevoel. 

 

Uit de jaren 2000-2010 mis ik een aantal albums van de woordentovenaar en ik ga dit dus wel in de gaten houden want mogelijk een mooie manier om de collectie aan te vullen.

De extra info is echter zo lafjes dat ik niet kan geloven dat doorgewinterde Dylan fans hier heel warm voor gaan lopen.

Wereld Toiletdag

Veel van dit soort speciale dagen zijn gekkigheid maar Wereld Toiletdag vraagt wel degelijk aandacht voor een heel serieus probleem. We zijn sinds kort met 8 miljard inwoners en 2,5 miljard daarvan beschikken niet over een fatsoenlijk toilet. Met als gevolgen miljoenen doden door ziekte die daardoor veroorzaakt worden.

Als je straks met de zaterdagkrant zit te poepen toch iets om eens over na te denken.

Muziek dan maar. Er zijn wel wat albums met een WC op de cover maar er is er natuurlijk één die er vet uitspringt: Beggars Banquet van The Rolling Stones uit 1968.

De hoes met de WC werd echter door Decca afgekeurd en werd vervangen door de voorkant van een menukaart.
Gelfwolven als ze bij Decca zijn zagen door de revival van de LP een mooie kans om wat extra centen binnen te harken. Zo kwam er een box van Beggars Banquet en kwam het album ook uit met de hoes zoals eigenlijk door de Stones gewenst was.

Overigens is de hoes met de voorkant van de menukaart uiteindelijk toch een iconisch beeld geworden en een inspiratie voor veel andere bands geworden.

Lee Moses deel 2

Vorig jaar zomer kreeg ik van een vriend de tip om eens naar deze man te luisteren. Ik maakte daar een blogje (1 aug 2021: Lee Moses) en ging op zoek naar muziek en info over Lee.
Zoals in dat blogje valt te lezen heeft Lee maar één album gemaakt en er is een verzamelalbum van Lee verschenen. Daarnaast valt er nauwelijks iets over Lee te vinden.

 

Sinds vorig jaar zomer heb ik samen met m'n vriend nog heel wat af zitten Googelen naar Lee maar veel verder zijn we niet gekomen.
Afgelopen zomer - een jaar na onze ontdekking zeg maar - waren we een ochtend wezen poolen en na afloop liepen we nog even een Italiaanse ijssalon EN een platenwinkel in.

Wie komen we daar tegen in de bakken.................. Jawel Lee Moses maar mijn reactie was ook gelijk een van Mozes Kriebel. Het ging niet om het oorspronkelijke album en ik had wat problemen met de prijs. Dus Lee bleef in de bak van de platenshop staan.

 

Weken later toen we samen naar de Tour de France zaten te kijken sprak mijn vriend zijn verbazing uit dat ik die plaat had laten staan. Ik leg hem uit dat als je 100 platen in een jaar koopt en iedere keer 5-10 euro meer wel ok vindt dat ineens heel veel geld is.

Hij snapte dat maar legde zich er niet bij neer........

 

Bij diverse webshops had ik Lee inmiddels op m'n verlanglijstje gezet en onderwijl gebruikte ik Youtube om toch van Lee te genieten. 

Genieten? Dit is de allerbeste Deep Soul die ik heb gehoord. rauw, authentiek en wederom vragen wij ons af waarom deze man niet gewoon 20 albums heeft gemaakt.

Gisteravond was ik bij de betreffende vriend voor een avondje film (tip: Lost Bullit 1&2) en bijkletsen. Bij de koffie kreeg ik een gedicht van Sinterklaas. Er staan daar wandelschoenen (zonder wortel weliswaar) van mij dus Sint kon het weten dat ik er zou zijn. Het bleef niet bij een gedicht en er kwam ook een zilverkleurig pakje tevoorschijn.

Met daarin.................Lee Moses.

Ik heb de plaat zojuist een eerste keer gedraaid en deze mag het hele weekend op repeat. Deep Soul, Southern Soul, plak er een label op. Het is vooral rauw, intens en het pakt je bij je kladden, het grijpt je bij de keel................. Holy Moses wat is dit goed.

Erg blij dat dit album in de collectie is opgenomen, maar daarnaast is de sentimentele waarde nog vele malen groter.

Deze plaat is immers ook een geweldig symbool voor de bloedbroeders die we al vele jaren zijn.

Donker: leven als een mol

Na 50 jaar beuken werk ik tegenwoordig parttime. Een deel daarvan werk ik thuis een deel op kantoor. Dan kom ik gelijk bij het enige minpunten van werken. In de winter voel je je net een mol. In het donker van huis en in het donker thuiskomen.

In de zomer spring ik met gemak om half zes uit m'n bed, maar in de wintermaanden heb ik serieus moeite om in het donker uit m'n bed te komen.

Darkness is dus het thema van vandaag...........

Mooie songs zijn gemaakt met dark en darkness in de titel. Wat te denken van het prachtige "In My Hour Of Darkness" van Gram Parsons. Voor mij als ongelovige wellicht wat over het randje maar ik zie Lord vooral als een innerlijke kracht die we te vaak over het hoofd zien.

 

Een andere schitterende is natuurlijk "Beware Of Darkness" van George Harrison en is te vinden op het meesterwerk All Things Must Past.

George mag dan waarschuwen maar Walter Trout is met "So Afraid Of The Darkness" zelfs een beetje bang voor de duister. 

Bruce Springsteen ziet de duister vooral aan de randen van de stad met "Darkness On The Edge Of Town" terwijl Greta van Fleet vooral de rand van de duister ziet met "Edge Of Darkness".

 

David Crosby en Graham Nash ontvluchten de duister dan weer met "Out Of The Darkness". Beetje verwarrend want een paar jaar later met maatjes Stephen Stills zingen ze dan weer "Into The Darkness".

 

De Pop/Rock muziek barst van de liedjes over duister. Vaak gaat het dan over diepe dalen na een stuk gelopen liefde of gewoon git zwarte gedachten die we allemaal wel eens hebben.

 

De crisissen in de wereld stapelen zich op dit moment op. Verleidelijk om oorlog, klimaat als thema voor de koffieplaat te gebruiken maar ik koppel even een andere actualiteit aan donker. 

Gister is een raket gelanceerd naar de maan en als er één plek is waar het donker is dan is dat wel aan de achterkant van de maan.

 

Verre van mijn favoriete album van Pink Floyd. De geluidseffecten van nummers als "Time" en "Money" vind ik over de top en reduceren voor mij de eeuwigheidswaarde van het album.

Natuurlijk is Dark Side Of The Moon een van de best verkochte albums. Zo is de Big Mac een van de best verkochte broodjes maar dat maakt het nog niet tot een culinaire lekkernij.

 

Voor mij is TDSOTM zoals het album wordt afgekort te laagdrempelig. Zelf geef ik dan ook de voorkeur aan vooral eerder werk van Pink Floyd.

TDSOTM heeft bij mij echter een enorme sentimentele waarde. Geweldige herinneringen aan een zorgeloos bestaan als 18 jarige die vrouwen, sex, drugs, de wereld en muziek aan het ontdekken was........ verre van donker!

 

Overigens.........nog 35 nachtjes slapen en dan worden de dagen weer langer.

Chi Coltrane

Vandaag doet Chi - dochter van een Duitse vader en Canadese moeder - er een jaartje bij. Niet de jongste meer maar nog wel actief. In 1972 bracht ze haar geweldige debuut album uit. Ondanks haar zeer geslaagde albums bleef het aantal albums wat ze heeft gemaakt toch beperkt.

 

In 2014 gaf Chi in Nederland nog een serie concerten en liet zien en horen dat 65 jaar verre van oud is.

 

Chi speelt een heerlijke mix van Rock en Gospel en doet dat met een enorm energieke uitstraling. Wie videos van recente optredens zoekt gaat het alleen maar nog meer betreuren dat ze niet meer albums heeft gemaakt. Power, power en nog eens power.

In de jaren 80 begin 90 heeft Chi een tijdje in Europa gewoond, maar keerde toch terug naar de VS waar ze een opnamestudio is begonnen. 

In 2012 gaf Chi In Wenen een zogenaamd comeback concert. Er kwamen maar liefst 100.000 mensen op af wat vier keer meer is dan de organisator had ingeschat.

Van dit zeer geslaagde optreden zijn zowel een CD als een DVD gemaakt en helaas blijft de vinyl liefhebber dit keer op z'n honger zitten.......

 

Vandaag op de draaitafel haar fenomenale debuut met daarop klassiekers als "Go Like Elijah" (in Nederland nummer 1 hit) en "Thunder and Lightning".

 

Happy Birthday Chi!

 

Live in San Diego

Toen dit album in 2016 verscheen was ik al weer even bezig met LP's. Ik was in die fase enorm aan het twijfelen wat wel op LP en wat toch op CD.

Bij deze Live In San Diego die op 15 maart 2016 is opgenomen gaat het om een 3LP of 2CD set.

Net even een wat grotere investering dan 1 enkel plaatje dus ik schoof de aanschaf van dit album even voor mij uit.

Dat ondanks het feit dat ik toch een groot fan ben van Clapton. Ook ben ik een groot fan van J.J. Cale die op een paar nummers meespeelt. Het album stond niet op m'n mankolist, maar toen het van de week in een vlijmscherpe aanbieding langskwam was ik verkocht.

Jezelf tegenwoordig op een 3LP trakteren is natuurlijk sowieso niet zo moeilijk. Gewoon een dag de kachel niet aan!

Dan heb ik goed nieuws want de sound van deze drie dubbelaar is heerlijk warm. Een setlist (zie onder foto) om vingers en duimen bij af te likken:

Een hele rij klassiekers komt langs. Niet altijd in de beste versie maar het klinkt relax, het klinkt ontspannen en wie denkt dat je het na zes kantjes wel gehoord hebt heeft het mis.

Je zou het liefst gelijk weer bij kant A willen beginnen.

Clapton op z'n best? Technisch misschien niet maar wel in maturiteit. Hier staat een vakman op het podium die met een aantal hooggewaardeerde collega's een dijk van een setlist op enthousiaste wijze weg staat te spelen.

Dit album had echt wel wat eerder in de collectie mogen zitten want deze ga ik regelmatig draaien.

 

 

Setlist Live in San Diego

Tell the Truth (6:23)
    Key to the Highway (4:12)
    Got to Get Better in a Little While (9:34)
    Little Wing (6:58)
    Anyday (6:05)
    Anyway the Wind Blows (5:31) met J.J. Cale
    After Midnight (5:43) met J.J. Cale
    Who am I Telling You? (4:52) met J.J. Cale
    Don't Cry Sister (3:44) met J.J. Cale
    Cocaine (5:32) met J.J. Cale
    Motherless Children (5:23)
    Little Queen of Spades (17:21)
    Further on Up the Road (6:49)
    Wonderful Tonight (4:30)
    Layla (8:24)
    Crossroads (6:55)

Neil Happy Birthday!

Vandaag wordt dit eigenzinnige talent 77 jaar. Er is geen andere artiest of band waar ik zoveel platen van heb als van deze Canadese Amerikaan. Dat is ook terug te zien aan deze blog want ome Neel heeft mij heel wat uurtjes naar het toetsenbord gelokt.

Logisch............na Dylan is Neil voor mij de beste songwriter en geen andere artiest heeft zo geexperimenteerd met verschillende muziekstijlen. Niet iedereen weet dat te waarderen maar voor mij is het smullen.

 

Voor de verjaardag van Neil even zes minder gangbare platen uit de kast gehaald:

 

Buffalo Springfield (1973)

Verzamelaar met twee platen met daarop pareltjes van Neil zoals "Expecting To Fly", "I am a Child", "Mr Soul" en "Broken Arrow". Voor liefhebbers is deze verzamelaar interessant vanwege de zeer lange versie van Stepgen Stills "Bluebird" die op geen enkel ander album is verscheen.

This Note's For You (1988)

Eerste album na de wat mindere Geffen periode. De videoclip van de titelsong werd door MTV verbannen omdat een van de sponsoren op de hak werd genomen. De kijkers van MTV trokken zich daar niks van aan en kozen dit meesterwerkje tot de clip van het jaar. 

Return To Greendale (2020)

Live registratie van de rockopera die Neil 2003 had uitgebracht. Opnames zijn lang op de plank blijven liggen, maar ieder die dit dubbelalbum heeft gehoord zal blij zijn dat het toch is uitgebracht.

Live In Europe, December 1989 (2017)

Onofficiële uitgave van het vage Russische label DOL. Op dit album ook een aantal opnames van Rotterdam waar ik zelf bij was. Leuk souvenir.

Live In Europe, December 1989 WWO-FM (2017)

Van dezelfde tournee en van hetzelfde vage label. Ook hier een aantal nummers van de setlist van het optreden in Rotterdam.

Cow Palace 1986 Live (2017)

Het gaat ook hier om een onofficiële uitgave maar nu van het Nederlandse Cult Legends die vooral radio-uitzendingen gebruiken. Het betreft hier een enkele plaat en voor de liefhebbers is er van Cow Palace (Brisbane-California) ook een dubbelalbum.

Geen van deze albums staan in mijn Top 10 van Neil maar toch een lekkere stapel muziek om dit weekend te draaien.

Neil Happy Birthday

Berry Oakley

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat Berry overleed aan de gevolgen van een motorongeluk. Cynisch genoeg een jaar nadat Duane Allman met de motor een paar straten verderop was verongelukt.
Berry is eigenlijk nooit het verlies van Duane te boven gekomen. Drugs, drank en nauwelijks eten waren de uiterlijke kenmerken van de zwaar aangeslagen bassist.

Aanvankelijk overleefde Berry de crash en had zich naar huis laten brengen. Na een paar uur ging het toch hopeloos fout en werd hij alsnog naar het ziekenhuis gebracht waar hij overleed.

De schade scheen zo groot geweest te zijn dat zelfs al was hij direct naar het ziekenhuis gebracht hij toch niet te redden was.

Voor The Allman Brothers Band een tweede onwaarschijnlijk grote tegenslag. Dit mede omdat The Allman Brothers een echte familie band was.

Dan zien we zelfs nu nog terug want zonen van Gregg Allman, Dicky Betts en Berry Oakley spelen samen in een band en hebben al een paar voortreffelijke albums gemaakt.

Berry was een fenomenale bassist die als geen ander mee kon in de mix van Rock, Blues en Jazz. Voor het ongeluk van Duane was hij ook het liefst op het podium of in de studio.

Berry speelde volledig mee op de eerste vier albums waaronder het legendarische At Fillmore East (1971) dat nog steeds een benchmark is als het om live albums gaat.

Het tragische ongeluk met Berry gebeurde tijdens de opnames van het album Brothers and Sisters (1973). Besloten werd om de twee nummers waar Berry op meespeelde toch te gebruiken.

Daaronder "Ramblin' Man" dat nota bene een zeer grote hit werd en op nummer 2 kwam in de US Billboard Hot 100 en zelfs een eerste plaats haalde in de Cashbox Top 100.

De ondankbare taak om Berry te vervangen kwam te liggen bij Lamar Williams. Deze neemt op een tweetal studio-albums het baswerk voor zijn rekening alvorens hij met Chuck Leavell met het meer op Jazz gerichte Sea Level uit de startblokken gaat.

Het zal ook niet makkelijk geweest zijn om de leegte van Berry in te vullen, want hij was een van de zes oorspronkelijke leden van The Allmans.

Op die 11 november 1972 ging het heel even lijken op het verhaal van de 10 kleine negertjes en de overige leden beleven dan ook zwaar verslagen achter.

Berry werd slecht 24 jaar.......

Internationale Dag van de Gebruiksvriendelijkheid

In mijn werk heb ik vrij veel met gebruikersvriendelijkheid te maken. Op dit moment zit ik op een project waar software wordt ontwikkeld om de administratieve last in de zorg te verlagen.
Idiote regelgeving heb je mee te dealen, maar de software zelf moet natuurlijk voor de gebruiker optimaal werken.

Gebruiksvriendelijkheid staat bij mij als het om zakelijke aspecten gaat heel hoog in het vaandel, maar in m'n vrije tijd boeit het mij geen zak.

Eten laten bezorgen is veel gebruikersvriendelijker dan alles zelf maken en ook nog eens veel sneller dan slowcooking wat ik graag mag doen.

Ik ga lopen als kan en de auto is echt gebruikersvriendelijker. Ik neem de trein als het kan en als iets NIET gebruikersvriendelijk is dan is het wel de NS.............. Samen met de Regering en Schiphol de drie organisaties die strijden om de titel wie de burger het meest kan vernederen.

 

De context van deze blog gaat echter om hobby en dan mag het van mij wel wat minder gebruikersvriendelijk want dat staat immers ook voor efficiëntie en effectiviteit.

Twee dingen die ik niet zoek in een hobby!

Je kan natuurlijk ook niet met droge ogen zeggen dat het afspelen van LP's erg gebruikersvriendelijk is.

- Plaat opzoeken

- Plaat schoonmaken

- Toerental speler controleren

- Plaat plaatsen

- Naald schoonmaken

- Arm plaatsen

- Arm laten zakken

- Na 18 minuten omdraaien en ....

- etc etc

Dat los van de irritatie van krassen, tikken en gespetter tijdens het afspelen........

Een CD is dan een stuk makkelijker. Veel makkelijker om schoon te houden en je hoeft de plaat niet om te draaien. Eenvoudig skippen van mindere nummers............ Wat een gebruikersvriendelijke weelde was dat half jaren 80 als het ging om gebruikersvriendelijkheid............

Tegenwoordig is er dan Spotify en je tikt in wat je wilt horen en de muziek rolt al uit de speakers. In de woonkamer heb ik zelfs een ding staan waar je tegen kan praten en die gaat dat dan netjes afspelen.

Mega, mega, mega, mega gebruikersvriendelijk allemaal.................maar ook zielloos.......

Daarnaast sluit het mij teveel aan bij de ratrace die we aan het lopen zijn.
Neem verdorie eens de tijd om lekker te koken. Neem eens de tijd om lekker naar een stuk muziek te luisteren zonder maar te zappen van song A naar song A+258............

Het ultieme gebrek aan gebruikersvriendelijk is natuurlijk het draaien van singeltjes............goed plan om dat bij de koffie eens te doen! Ik ga vandaag even maximaal niet gebruikersvriendelijk zitten zijn. Heerlijk!

Twee jarige Bonnie's

Bonnie Bramlett als Bonnie Raitt vieren allebei vandaag hun verjaardag. Bramlette werd in 1944 in Granite City-Illinois geboren en Raitt vijf jaar later in  Burbank-California.
Beide niet bepaald de locaties waar de Blues met de paplepel werd ingegoten.

Toch werd de Blues bij beide dames een belangrijk onderdeel in hun repertoire. Bramlett leunde daarbij vaak wat tegen de Soul aan en Raitt mag nog wel eens flirten met de Folk. 

Bramlett maakt met Delaney een zestal albums voor ze uit elkaar gingen. Daarna maakte ze een tiental albums als solo-artiest en is ook in een aantal films te bewonderen waaronder The Doors uit 1999.

Raitt bracht het tot een achttiental solo-albums waarvan de laatste nog dit jaar verscheen.

Beide fenomenale artiesten met een geweldige catalogus. Van Bramlett heb ik echter alleen maar solowerk in digitale vorm......... Toch eens wat aan doen op de volgende platenbeurs.

Op deze combi verjaardag is de keuze gevallen op Sweet Forgiveness van Raitt en Home van Delaney & Bonnie.
Fijne albums..........lekker koffie erbij en misschien nog wel een gebakje ook.

The Birds, The Bees & The Monkees

Dit is het vijfde album van The Monkees en verscheen in 1968. Het album is samen met voorganger Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd. een enorme stap in de ontwikkeling van de band.

Over The Monkees wordt altijd wat lacherig gedaan en dat hebben ze natuurlijk vooral te danken aan de TV serie. 

Wij mensen blijven vaak bij ons eerste oordeel en de grappenmakers bleven voor het grote publiek de grappenmakers. 

Overigens heb ik als kind ook meermaals dubbel gelegen van het lachen bij dit viertal maar ben ook hun muziek meer en meer gaan waarderen.

 

Dat neemt niet weg dat "de serieuze muziekliefhebber" er vaak zijn neus voor ophaalde. Die doen zichzelf echter te kort want deze The Birds, The Bees & The Monkees en voorganger Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd. zjjn prima albums. 

Ze staan vol met heerlijke Psychedelische Pop en eigenlijk hebben de Monkees die substroom wel heel fraai in weten te vullen.

Daar waar een band als Jefferson Airplane de Psychedelische Rock op de kaart zetten gaven de Monkees daar een laagdrempelige invulling aan door het iets meer naar de Pop te schuiven.

Dat leverde deze twee geweldige albums op en als we soundtrack Head meetellen zelfs wel drie.

 

Deze albums had ik vroeger op tapes die in de wisselingen van huizen en relaties verloren zijn gegaan. Uiteraard zijn  deze albums te beluisteren op allerlei streamingsdiensten, maar................. als liefhebber van Psychedelische Rock en Pop toch op zoek gegaan naar tastbare exemplaren.

Deze The Birds, The Bees & The Monkees voor weinig weten te bemachtigen. Dat viel niet mee want wie naar LP's van The Monkees gaat zoeken komt er achter dat de portemonnee ver open moet.

Op dit album het bekende Daydream Believer, maar ook mijn favorieten "Tapioca Tundra" en "Auntie's Municipal Court"

Beide met een geweldige intro en met name over de tekst van "Auntie's Municipal Court" is enorm veel gespeculeerd wie, wat, waar en waarom?

Naar de beste Dylan traditie komt zowel Auntie, Municipal als Court totaal niet voor in de songtekst. Het nummer barst uit z'n voegen van de metaforen en is dit een verdict over de kortzichtige muziekpers?

Het nummer blijft prikkelen en daardoor is de eeuwigheidswaarde groot.

Ook nummers als "Zor And Zam" en "Writing Wrongs" vallen in die categorie en in "P.O. Box 9847" wordt op grappige wijze de voorloper van Tinder bezongen.

 

Uiteraard ook wat zoete niemendalletjes op dit album zoals "We Were Made For Each Other" maar ik trok toch een hele brede glimlach toen de postbode deze week dit album kwam brengen.

Dan ook nog in zo'n lekker psychedelisch kleurtje.............

Mocht iemand Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd. op zolder hebben liggen hou ik mij aanbevolen.

Gram Parsons

Het is vandaag de geboortedag van Gram die op 19 september 1973 veel en veel te jong is overleden. Een mega talent ging aan de muziekwereld verloren.

Over Gram heb ik al de nodige blogjes gemaakt wat niet wegneemt dat ik graag op deze dag een aantal aspecten nog eens benoem:

- Peetvader van de Countryrock. Het album Sweethart Of The Rodeo van The Byrds mogen we wel als het officieel geboortekaartje van de Countryrock zien.
- Beklijvende bijdrages bij de reeds genoemde Byrds en bij The Flying Burrito Brothers.

- Ontdekker van Emmylou Harris.

- Tragische dood gevolgd door een bizarre begrafenis.

Voor bij de koffie even drie albums van Gram bij de draaier neergelegd om deze dag gepast voorbij te laten gaan.

Sweetheart Of The Rodeo - Byrds (1968)

Grievous Angel - Gram Parsons (1974)

Live 1973 - Gram Parsons and the Fallen Angles (1982)

Bert's Jansch

Het is vandaag de geboortedag van deze Schotse folklegende die in 2011 kwam te overlijden, Bert Jansch was niet geïnteresseerd in het grote succes. Hij wilde vooral zijn eigen ding doen en dat zijn prachtige teksten en daarnaast was hij een fenomenaal gitarist.

Inspirator voor Neil Young, Jimmy Page en vele anderen.
Neil heeft Bert ook een keer uitgenodigd voor de Bridge School Benefit concert serie . Zal 2007 zijn denk ik?

Jansch had toen al een indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld. Op het debuut album wat nu op de draaitafel ligt het schitterende "Needle of Death"

De titel alleen al hoeft nauwelijks uitleg. Ook daar is de verbinding met Neil Young. Om te beginnen was het inspiratie voor "The Needle and the Damage Done".

Luister ook eens goed naar "Ambulance Blues" van Neil Young ? Daar houdt de bewondering van Young voor Jansch echter niet op.
Neil neemt immers 50 jaar na het origineel ook zelf "Needle of Death" op. Dat doet hij op het album A Letter Home wat in 2014 uitkomt.
Dat album is opgenomen in een soort telefooncel (Voice-O-Graph) wat niet ieder wist te waarderen.
Deze versie van Neil is daardoor wel - net als het origineel - op een heel eenvoudige manier tot stand gekomen.
Jansch heeft zijn debuut album namelijk letterlijk en figuurlijk achter de keukentafel gemaakt en er zijn zelfs bronnen die beweren dat het een geleende gitaar was.
Als je naar het gitaarspel luister kan je dat nauwelijks voorstellen want Jansch is één geheel met het instrument. Dit album is voor velen dan ook nog steeds een referentie als het gaat om akoestisch gitaar in de moderne muziek.

Goed om van het gitaarspel te genieten maar vergeet niet naar de teksten te luisteren want die zijn  schitterend en indrukwekkend.

JD Souther

Vandaag doet deze liedjesschrijver, zanger en gitarist er een jaartje bij. We kennen hem vooral als songwriter van oa Linda Ronstadt, de Eagles en James Taylor.

 

John David of kortweg JD heeft ook zelf een achttal solo albums gemaakt. Daarnaast heeft JD met een aantal gelegenheidsbands diverse albums gemaakt.

De meest aansprekende is wel de The Souther-Hillman-Furay Band. 

Chris Hillman kennen we natuurlijk vooral van The Byrds, The Flying Burrito Brothers en van Manassas. Furray verdiende vooral zijn sporen bij Buffalo Springfield en Poco.

 

Met bovenstaande wordt gelijk duidelijk in welke muziekhoek we JD moeten zoeken namelijk de Countryock. Soms is het iets meer Rock dan Country, maar over het algemeen hebben we dan wel de muziekstijl van JD te pakken.

 

Bij het grote publiek misschien niet heel erg bekend, maar onder de vakbroeders een enorm gewaardeerd vakman. Die waardering is ook meer dan terecht want JD is een uitstekende songwriter, prettige zanger en vakkundig gitarist.

Als arbeidsvitamine even twee albums van The Souther-Hillman-Furay Band uit de kast gehaald om de verjaardag van JD te vieren.

 

JD Happy Birtday!