Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Harvest staat niet in mijn Top 10 Neil Young albums. Uiteraard was Harvest een enorm commercieel succes, maar dat maakt Harvest voor mij nog niet het beste album wat Ome Neel heeft gemaakt.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.
10 – Freedom (1989)
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.
9 – Time Fades Away (1973)
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in deze top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid die maling heeft aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in deze top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid die maling heeft aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
8 – Zuma (1975)
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
7 – Tonight’s The Night (1975)
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes is.
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes is.
6 - Live At Massey Hall (2007)
Dit is niet een regulier album maar verscheen in de Performance Series van de Neil Young Archives. De opnames stammen uit 1971 en het album verscheen in 2007. Een kleine 70 minuten trakteert Neil zijn publiek op pareltjes van albums als After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere. Neil brengt tevens een aantal nummers uit zijn periode met Buffalo Sprinfield en Crosby, Stills, Nash & Young.
Ook kreeg het publiek een drietal nummers te horen van het album Harvest wat twee weken na dit optreden in Massey Hall zou verschijnen.
5 – Ragged Glory (1991)
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige plaat.
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige plaat.
4 – On the Beach (1974)
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Maar dat zorgt ook voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.
3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”
2 – Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load
1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Maar dat zorgt ook voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.
3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”
2 – Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load
1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten