40 jaar The Visitors

Vandaag bestaat op de kop af dit album 40 jaar. Net nu ABBA haar nieuwe album Voyage de hitlijsten in laat stormen. Er is zelfs een superieure Adele nodig om te zorgen dat ABBA niet weken lang op nummer 1 blijft staan. De pauze die Adele heeft genomen is zes jaar, maar bij ABBA was die pauze maar liefst 40 jaar.

Het zal lastig zijn om een band/artiest te vinden die een langere pauze heeft genomen tussen twee reguliere albums. Wie het weet mag het zeggen!

Mijn lief was vooral als tiener een groot fan van Bowie, The Stones en......ABBA. Zo zijn alle albums van ABBA in onze gezamenlijke collectie gekomen. Ik ben ook van menig dat een beetje muziekcollectie alles bevat van ABBA tot Zappa!

Door de jaren heen heb ik zodoende alle albums van ABBA wel een keer gedraaid en deze The Visitors vind ik persoonlijk het beste album. Het is minder laagdrempelig en dat is een aspect wat mij enorm aanspreekt. Hits meebleren vind ik toch vooral wat voor onder de douche, in de kroeg, op een feestje of als je met het gezin in de auto naar Zuid-Europa rijdt.

Het album The Visitors haalde in veel landen de eerste plek in de albumhitlijsten en sleepte heel wat platina binnen. Toch was het album minder succesvol dan de lawine aan hitnoteringen die aan dit album vooraf gingen.
Van The Visitors zijn vier singles getrokken waarvan eigenlijk alleen "One Of Us" wereldwijd een hit werd. "Head over Heels" werd in Nederland nog wel een nummer 1, maar over de rest van de wereld was dit album niet de vertrouwde leverancier van een hele rij aan hits. 

Voor de echte (wat dat ook mag zijn) ABBA-fan wellicht wat mager. De wat meer neutrale muziekliefhebber heeft hier dan een album te pakken met Poprock van een ongekend hoog niveau zonder dat je daarna drie dagen last hebt van oorwurmen.

ABBA-fans willen natuurlijk alles hebben. Ik ken dat wel want dat heb ik met Bob Dylan, The Rolling Stones, The Allman Brothers, Neil Young, Led Zeppelin, Lucinda Williams en helaas nog een hele rij.
Wie een meer algemene muziekliefhebber is en eindelijk toch eens ABBA aan z'n collectie wil toevoegen staat echt voor een simpele keuze. Gewoon een verzamelalbum (daar zijn er van ABBA zat van) met de meezing hits en dan deze The Visitors. Het verzamelalbum voor als er een feestje is en The Visitors is het echt wel waard om een echte luisterbeurt aan te besteden.

Wie 40 jaar geleden goed naar de - overigens schitterende - foto op de hoes keek en teksten wat tot zich liet nemen zal overigens niet verwacht hebben dat dit uitstekende album nog een reguliere opvolger zou krijgen.....

Supersonic Blues Machine – Road Chronicles: Live

Eerder dit jaar blogde ik al eens over Blues Rock trio. Dat was naar aanleiding van hun album Californisoul. Heerlijke Blues Rock met een scheutje Soul en dat album maakt alleen maar hongerig naar meer.
Dus deze gasten een beetje blijven volgen en gister een nieuwe aanwinst gescoord. Een dubbele live-album van de drie Blues Rockers kwam ik in de aanbieding tegen voor het idiote bedrag van 12 Euro!

Door mijn ervaring met het album Californisoul durfde ik het blind te kopen. 12 Euro is ook niet een bedrag dat je een half jaar ziek bent als het helemaal niks is. 

Dat ziek worden zit er niet in want dit is vier kantjes puike Blues Rock. Supersonic Blues Machine bestaat uit Kenny Aronoff (drum), Kris Barras (gitaar en zang) en Fabrizio Grossi (bas en zang).

Tijdens deze opnames in Italië (Milaan, Pistoia en Brugnera) werden ze bijgestaan door een aantal extra muzikanten. De meest opvallende naam daarbij is Billy F. Gibbons die we natuurlijk allemaal kennen van ZZ Top.

Gibbons speelt zeven van de twaalf nummers mee waaronder de heerlijke Blues klassiekers "Dust My Broom" en "Got My Mojo Working".

 

Gelijk vanaf kant 1 is het heerlijk meeslepende Blues Rock en de opbouw zit erg goed in elkaar. Kant 1 wordt afgesloten met het waanzinnige "Can’t Take It No More". Spetterend gitaarspel en dit nummer is voor mij nu al een klassieker.

Kant 2 begint met "Watchagonnado". Een tikje Funky maar compleet met scherpe gitaarriffjes en lekker opzwepende zang. De mannen blijven met "Elevate" wat aan de Soul toevoegen en de zusjes Benitez laten even goed horen waarom ze juiste keuze zijn om de extra vocals te doen. Meeslepende zang en heerlijk gitaarrifjes blijven elkaar opvolgen. 

Voordat "Elevate" ten einde is geeft Kenny Aronoff de drumkit even goed op z'n duvel. Prima drummer denk je dan! Kant 2 sluiten we af met "Bad Boys" met veel nadruk op geweldige vocals.

Na kant 2 is de andere plaat aan de beurt en kant 3 begint met "Let It Be". Niet te verwarren met de versie van The Beatles en ook nu valt - naast puik gitaar en drumwerk - op hoe Soulfull deze Blues is. Heerlijke tempowisselingen die er ook voor zorgen dat dit een nummer is dat niet snel zal vervelen.

 

Dan doet Billy F. Gibbons z'n opwachting. De sfeer was al goed maar toen werd "La Grange" - wat we kennen van het ZZ Top album Tres Hombres - ingezet. Er wordt duidelijk een tandje bijgezet en Gibbons blend echt geweldig met dit power trio. Heerlijk hoe de luisteraar na een minuut of vijf even op het verkeerde been wordt gezet en het nummer een "doorstart" maakt.

Hierna volgt "Broken Heart" met iets meer Rock maar het tempo blijft ongekend hoog. Kant 4 wordt afgesloten met Blues klassieker "Dust My Broom". Altijd een risico om een klassieker te spelen die al door alle groten der aarde is beetgepakt. Geen nood........de mannen maken er een feestje van. Ze beginnen met de klassieke tekst, maar kiezen al  vrij snel voor een eigen vrije invulling. Prima want dan voeg je wat toe als artiest. Daarnaast laten ze op fenomenale wijze horen ook de pure Blues volledige te beheersen.

I'm gettin' up soon in the mornin'
I believe I'll dust my broom
I'm gettin' up soon in the mornin'
I believe I'll dust my broom

Met dit soort muziek vliegt de tijd en kant 4 is aan de beurt. We gaan met "Running Whiskey" gelijk uit de startblokken. Het is wat brutaler en de heren dagen elkaar geweldig uit.

Dan is het de beurt aan die andere heerlijk Blues-klassieker: "Got My Mojo Working". Fabio Drusin die we ook op het eerste nummer hebben gehoord mag nog een keer op harmonica los. Ook mag er voor deze Mojo versie een pluim naar toetsenist Alex Alessandroni. Blues met een vleugje Boogie Woogie. Knap gedaan!

Met "Going Down" wordt nog even stevig doorgepakt en voor de CD-versie is dit tevens het laatste nummer. 

De 2LP set die nu opstaat bevat met "The Stranger" een bonus nummer en dat extraatje samen met de schitterende hoes maken de LP versie op afstand een betere keuze dan de CD.

Tot slot mag Fabrizio Grossi een dik compliment krijgen want naast zijn bijdrage op het podium heeft hij zowel de productie als het mixen op uitmuntende wijze verzorgt.

Spetterende Blues Rock van muzikanten die er helemaal voor gaan en de kleine veneus zorgen ook hier weer voor een passende sfeer.

 

Vroeger was alles beter....bijna dan

We zijn hard op weg naar de periode van het jaar van "de lijstjes". Eerdaags kan er gestemd worden op de Top2000 en andere aanverwante lijsten.

Met de Top2000 heb ik altijd een wat dubbel gevoel. Dat heeft vooral met dat fanclub stemmen te maken. Daarmee zijn sommige bands toch wel een beetje overbevolkt in de lijst de lijsten.

Gelukkig is de Top2000 al lang geen ouwe mannen lijst meer. Ik ben zelf een oude man maar heb toch best veel moderne muziek staan. Deze blog gaat echter vooral over herinneringen en mijmeringen over de doorgaans wat meer belegen muziek.

Op platenbeurzen, platenwinkels en op groepen op social media wordt daar dan voor het gemak maar het label op geplakt van "Vroeger had je tenminste goede muziek".

In het licht van lijstjes maken daarom eens een top 40 van precies 50 jaar geleden opgedoken. Als puber ging ik die trouw halen en ik stapelde ze op. Dat uiteraard pas nadat ik ze uit m'n hoofd had geleerd.

Toch ben ik benieuwd hoeveel nummers de muziekliefhebber uit de categorie "Vroeger was alles beter" fysiek op vinyl in de kast heeft staan uit onderstaande Top 40.

 

We schrijven 20 november 1971 en "Soley Soley" van The Middle Of The Road staat op nummer één. Een niemendalletje wat toch nauwelijks als een klassieker beschouwd mag worden. Muziek die de naam van de band volledig tot z'n recht brengt. 

Dat neemt niet weg dat ik met veel plezier naar de videoclips van The Middle Of The Road zat te kijken als Toppop op TV was. Want laten we eerlijk zijn............de dijen van Sally Carr waren voor een puber als ik inspiratie om nachtenlang onrustig te dromen. De muziek vond ik niks maar ik had gewoon een poster van haar in m'n kamertje hangen. Tegenwoordig moet je zo uitkijken wat je zegt maar ik vond het toen een belachelijk lekker wijf! Dat zou ik nu niet meer durven zeggen maar 50 jaar gelden kon dat nog.

Ik heb ook een keer een interview van haar gezien toen ze wat ouder was en het is ook nog eens een onwijs leuke vrouw.

In de lijst van november 1971 vinden we ook nummers al "Pappie Loop Toch Niet Zo Snel" van Herman van Keeken, "Het Soldaatje" van De Zangeres Zonder Naam, "Manuela" van Jacques Herp en "Kom van Dat Dak Af" van Peter Koelewijn. Nederlandstalig deed het goed in die jaren. Niet mijn plakje kaas maar toch een goede ontwikkeling.

Naar Pop en Rock met grote eeuwigheidswaarde is het toch even zoeken. Natuurlijk die geweldige single van Rod Stewart met twee A kanten: "Maggy May" en "Reason To Believe". We vinden het op nummer 3. Net een plekje hoger dat het geweldige "Spanish Harlem" van Queen of Soul: Aretha Franklin.

Op nummer 6 staat "Imagine" van John Lennon en daarna zaken we helemaal door naar plek 19 om een onvervalste klassieker te vinden. Het is "Baba O'Riley" van The Who. Een briljant nummer afkomstig van het album Who's Next en iedere week komt het op TV nog een paar keer langs bij een Amerikaanse Politieserie. 

Als het om een enkelvoudig nummer gaat één van de beste klassiekers met een zeer hoge herbruikbaarheid!

Op 23 de Earing en dat is net een plekje beter dan nieuwkomer Bill Withers met het schitterende "Ain't No Sunshine". Verderop in de lijst komen we nog Van Morrison, Santana, The Doors, Joan Baez en The band tegen. Toch heb ik zelf maar 10 van de 40 nummers in m'n collectie zitten en ik heb een bizar brede smaak qua muziek.

Dit lijstje geeft wat mij betreft een heel ander beeld dan hoe er door vele vinylliefhebbers over DIE tijd gepraat kan worden. JA...........er staan een aantal knappe nummers in met zeer hoge eeuwigheidswaarde. Maar...............

Toch even nu de eerlijke vraag: hoeveel van de singles in onderstaande lijst heb je als puber gekocht?

Gemiste Kansen #007

We schrijven eind jaren 60 als Gregg Allman auditie doet bij een nieuw op te richten groep. Het gaat om de band Pogo waar Rusty Young de drijvende kracht is. Uiteindelijk zou de naam Pogo niet gebruikt gaan worden en werd het Poco.

 

Zonder tegenspraak is Poco toch de band die het pad heeft geplaveid voor een band als de Eagles. Daarnaast was Poco ook meermaals leverancier van bandleden voor de Eagles. 

Boeiende vraag blijft echter hoe was het met Poco gegaan als Gregg Allman echt aan boord was gekomen? Andere belangrijke vraag is natuurlijk hoe het dan met The Allman Brothers was vergaan?

Toch werd na een paar dagen repeteren duidelijk dat Gregg niet bestemd was om in een pure Countryrock band te gaan spelen. Gregg liet de repetities meermaals ontaarde in lange jams en dat was nu net niet wat de andere aspirant leden van Poco voor ogen hadden.

Dus Gregg voegde zich alsnog bij de repetities aan de andere kant van de VS die zouden gaan leiden tot The Allman Brothers.

Rusty Young ging uiteindelijk samen met  Richie Furay, Jim Messina (beide ex Buffalo Springfield), Randy Meisner en George Grantham van start met een van de meest invloedrijke Countryrock bands.

Poco heeft door de jaren heen een groot aantal wisselingen ondergaan, maar de energieke en visionaire Rusty Young wist de band ruim 50 jaar levend te houden. Helaas is Rusty begin dit jaar op 75 jarige leeftijd overleden en daarmee is de toekomst van Poco onzeker. Strikt genomen is het nu klaar maar wellicht dat de overgebleven leden nog iets van een afscheidstournee gaan houden.

Bij The Allman Brothers ging de stekker er al iets eerder uit. Het is onwaarschijnlijk knap hoe Gregg Allman de band sturing heeft weten te geven na het verongelukken van Duane in 1971. Toch was er gaan ontkomen aan om de band formeel op te heffen toen Gregg in 2017 zijn broer op ging zoeken.

Zowel Poco als The Allman Brothers zijn buiten de VS niet mega populair terwijl ze beide in hun eigen muziekstijl de meest invloedrijke bands in de VS zijn geweest. Poco heeft - nadat Gram Parsosn met The Byrds een heerlijk voorzet had gegeven - er voor gezorgd dat Countryrock geschikt werd voor het brede publiek. 

De Eagles hebben hier dankbaar gebruik van gemaakt maar Poco is - ook nu nog - in de VS een act die altijd voor volle zalen wist te zorgen en een indrukwekkende catalogus bij elkaar heeft gespeeld.

Ter illustratie: Poco heeft 19 studio-albums, 9 live-albums en maar liefst 30 officiële verzamelalbums uitgebracht. Heel veel rommel zit daar niet bij en dat is toch heel veel meer dan wat de Eagles hebben gemaakt. Rusty Young was een geweldige muzikant maar was een heel slechte marketier.

Daar waar Poco duidelijk de kant van de Countryrock koos gingen The Allman Brothers vooral richting Bluesrock, Fusion Rock en werden ze uiteindelijk de uitvinder van de Southern Rock. The Allmans waren net al Poco voor veel bands een inspiratie.

Twee bands die zeer sterk in de Amerikaanse muziekcultuur verankerd zijn en enorm veel invloed hebben gehad. Toch blijft de vraag over wat er was gebeurd als Gregg Allman wel bij Poco was gaan spelen?

Is het een gemiste kans? Zo ja voor wie? Of mogen we in ons handje knijpen?

Blues Hog

Tijdens mijn zoektocht naar een bijzonder stukje vlees voor de Kerst kwam ik deze saus tegen, Als liefhebber van BBQ saus - die overigens meestal zelf maak - en groot fan van de Blues kon ik deze niet laten staan. 

 

Toen ik mij daarna ging verdiepen in de jongens van Blues Hog bleken ze tot de beste BBQ bedrijven te horen. Tientallen en tientallen prijzen hebben ze gewonnen. Dit Amerikaanse bedrijf heeft alle producten om een BBQ te houden waarmee je prijzen kan winnen. Van sauzen, rubs, houtskool, gereedschap en om het compleet te maken hebben ze Competition Style Meat in hun assortiment. 

 

Wat lastig om dat laatste uit de VS als particulier over te laten komen, dus ik heb lokaal voor de Kerst een picanha gekocht.

Alles is gisteravond bezorgd en ik vond het natuurlijk leuk om de dag te beginnen met................ja uiteraard koffie en een bijpassend plaatje.
Dat viel even niet mee. Er staan hier genoeg platen met Blues in de titel, maar met Hog kwam ik niet verder dan het nummer "Ground Hog" van John Lee Hooker. Een Ground Hog is een marmot. Die worden weliswaar ook gegeten, maar ik zocht toch naar een wat traditioneel stuk BBQ vlees.

Ik heb dan ook gekozen voor T-Bone van Neil Young. We vinden het op het album Re.ac.tor uit 1981. Persoonlijk vind ik het een van mindere albums maar daarom mooi om een smoes te hebben deze toch eens te draaien.

Op dit album zet Neil voor het eerst de Synclavier in. Dat is een digitale synthesizer wat voor die tijd best wel bijzonder was. In die zin was hij zijn tijd weer ver vooruit. Toch spreken de albums die Neil gemaakt heeft waar "dit kastje" een hoofdrol speelt mij minder aan. Op opvolger Trans gaat Neil nog een stapje verder waar hij ook nog de Vocoder (stemvervormer) inzet. Niet helemaal mijn stukje BBQ vlees!

Terug naar Re.ac.tor waar we het nummer "T-Bone" vinden. Voor Neil's doen een wat simpele tekst maar in live uitvoeringen doet het nummer het toch verbazingwekkend goed. Het is ook terug te vinden op het fenomenale live-album Way Down in the Rust Bucket uit 2021.

Om het nummer "T-Bone" mee te kunnen zingen hoef je maar zeven woorden te onthouden, wat het in mijn ogen het meer geschikt maakt om live te spelen dan op een studio-album te plaatsen.

Re.ac.tor is buiten die malle Synclavier een recht voor z'n raap Rock plaat en ik ben natuurlijk vooral benieuwd hoe stevig mij Blues Hog BBQ saus is..............

Steven Van Zandt

Deze Rocker doet er vandaag een jaartje bij. We kennen Steven natuurlijk allemaal van zijn bijdrage aan de E-Streetband van Bruce Springsteen. Opvallend met bandana en net als The Boss zelf bulkend van de energie.

Toch zou het misplaatst zijn de waardering voor Steven te beperken tot de bijdrages aan Springsteen. Steven heeft immers een paar hele knappe solo-albums gemaakt. Daarnaast is Steven DJ, songwriter, acteur, activist en producer van zowel albums als documentaires. Een veelzijdig en druk baasje dus.

 

Het is ook teveel om allemaal op te sommen en dat is ook geen enkel doel van deze blog. Toch moet naast de heerlijke muzikant die Steven is vooral zijn rol als Silvio Dante in de Sopranos vermeld worden. Daar is hij een eigenaar van een nachtclub en heeft inmiddels zijn optreden gemaakt in een kleine 80 afleveringen van deze successerie. Een uniek prestatie voor iemand die geen acteerervaring had. Steven speelt ook niet dat hij Silvio Dante is. Hij is Silvio Dante!

 

Je zou zo een hele nacht gaan zitten bingewatchen, maar toch draai ik ter gelegenheid van de verjaardag van Steven een van z'n solo-albums. Helaas heb ik deze niet op vinyl maar het album is beslist een aanrader.

Het album Little Steven and the Disciples of Soul - Men Without Women uit half jaren 80 (jaar opzoeken!) is heerlijke pure Rock met een scheutje Soul. Het is net een tikkie rauwer dan we van Springsteen gewend zijn die doorgaans de wat breed toegankelijke Rock speelt. 

 

Toch hoeft je maar een paar nummers van dit album te horen en je herkend direct de typische Springsteen-sound. Steven legt er echter een rauw randje omheen waardoor dit album bij mij minder snel gaat vervelen dan de met hits overladen albums van The Boss zelf. 

Daarom een puike plaat voor een ieder die van een een rauw randje houdt.

Steven Happy Birthday!

Breakfast

Ook al werkt zowel m'n lief als ik op dit moment vooral thuis is er doordeweeks niet de tijd heel uitvoerig te ontbijten. In de regel is het voor mij toch twee bammetjes met een beker melk terwijl ik de laptop voor m'n werk aan het opstarten ben.

Tot ons pensioen zal een uitvoerig ontbijt waarschijnlijk bij vakanties en weekenddagen beperkt blijven. Lunch is voor mij de favoriete maaltijd van de dag. Het liefst met m'n meisje en/of wat vrienden 2-3 uur aan tafel om van de dag twee dagen te maken.

Daarnaast kan een knap ontbijt bij mij zomaar het gevecht voor de tweede plaats gaan winnen. Verse broodjes, fluffy omelet, hartig en zoet beleg, glaasje sap en lekker klassieke Rock op de achtergrond.

Dat is toch een geweldige manier om de dag te beginnen?

Doen we vandaag toch even een paar breakfast nummers?

 

Breakfast in America

Wellicht onder het grote publiek het bekendste nummer met breakfast al thema. Het staat op het gelijknamige album dat Supertramp in 1979 heeft uitgebracht. Het album haalde in de VS maar liefst vier maal platina en het album leverde ook vier hits op waaronder deze titelsong.

Het nummer werd over de hele wereld een knaller van een hit en iedereen die de zomer van 1979 een beetje bewust heeft meegemaakt zingt het van voor tot achter mee.

 

Orange Juice Blues (Blues For Breakfast)

Nummer is te vinden op het album The Basement Tapes uit 1975 van Bob Dylan & The Band. Het nummer is geschreven door Richard Manuel. Deze medeoprichter van The Band zat vooral achter de microfoon en toetsen en heeft heel wat knappe nummers op z'n naam staan zoals deze "Orange Juice Blues".

 

Alan's Psychedelic Breakfast

Dit is op afstand mijn favoriete nummer met als thema het ontbijt. De geluidseffecten en gesproken teksten zijn hier door Pink Floyd briljant toegepast. Zo ben ik zelf niet zo'n liefhebber van de overdreven geluideffecten op Dark Side Of The Moon bij nummers als "Money" en "Time". Het mag van mij wat subtieler en hier is dat prima gelukt. Atom Heart Mother - waar we dit Pink Floyd ontbijt op vinden - is uit 1970 en behoort tot mijn top drie favoriete Pink Floyd albums.

Het nummer bestaat uit drie delen met de heerlijke titels 

I. "Rise and Shine"
II. "Sunny Side Up"
III. "Morning Glory"

 

Drie maal breakfast op vinyl. Drie totaal verschillende nummers, maar drie heerlijke parels om de dag mee te beginnen.

 

Duane Allman's Birthday

Hoewel ik op deze blog al heel veel aandacht aan The Allman Brothers besteed kan ik natuurlijk niet aan de geboortedag van Duane Allman voorbijgaan.

Nog geen maand geleden stond ik stil bij het tragische motorongeluk van Duane dat - en je kan het je nauwelijks voorstellen - alweer 50 jaar geleden plaatsvond in Macon/Florida.

 

Ik geloof niet in God, de hemel en welk hiernamaals dan ook. Als ik dood ben is het klaar, over en uit.

Dat neemt niet weg dat het wel een inspirerende gedachte is wat het zou zijn om Duane Allman ergens op een hemelwolkje te zien staan jammen met mannen als Jimi Hendrix, B.B. King, J.J. Cale, Albert Collins, Rory Gallagher, John Lee Hooker, Robert Johnson, Alvin Lee, Stevie Ray Vaughan en Tom Petty.

Een hemelse jam die eindeloos zou kunnen duren...........

 

Hoe boeiend die gedachten ook kan zijn geloof ik niet dat ik na mijn dood nog muziek kan luisteren. Dus daarom extra van genieten nu het nog kan. Bij de koffie gewoon een lekkere verzamelaar van een van de beste gitaristen uit dit deel van het universum.

 

Lucinda Williams – Bob's Back Pages

Dit album waarop Lucinda een ode brengt aan Bob Dylan verscheen afgelopen september en maakt deel uit van de serie Lu's Jukebox. De serie bevat zes thematische albums waarvan er nu vijf zijn verschenen. Drie albums zijn een hommage aan een band of artiest en de drie andere albums bestrijken de thema's Southern Soul, Klassieke Country en Kerst.

 

De drie bands/artiesten waar Lucinda een hommage aan brengt zijn Tom Petty, Bob Dylan en The Rolling Stones. We mogen aannemen dat dit artiesten zijn waar Lucinda zich in de loop der jaren door heeft laten inspireren en grote bewondering voor heeft.

Het album met als thema Rolling Stones is nog niet verschenen en ligt vanaf 28 januari 2022 in de winkels.

 

De zes Lu's Jukebox albums zijn min of meer het resultaat van de lockdown door de Corona, want Lucinda wilde ondanks alle afzeggingen toch een soort van optredens doen. Natuurlijk doet Lucinda zichzelf een plezier met een dergelijk rij albums. Toch zijn in deze barre Corona tijden vooral sessiemuzikanten en geluidstechnici zwaar de klos. Voor dit soort lui is mee mogen werken aan een dergelijk project dan ook een leuke opsteker.

Of ik alle zes de delen ga aanschaffen weet ik nog niet. De prijzen van platen zijn de laatste tijd helemaal door het plafond aan het gaan en het moet wel een beetje leuk blijven. Het album waar Lucinda een ode brengt aan The Rolling Stones wil ik zeker hebben. Daarnaast ben ik sinds deze week in het bezit van het derde deel van deze serie met als thema Bob Dylan.

Lucinda heeft een heerlijke setlist uitgezocht en niet voor een standaard rijtje Dylan-covers gekozen. Nu is ieder nummer van Dylan wel een keer gecoverd, maar Lucinda kiest niet voor de gebruikelijke covers zoals "Blowin in the wind" en "Don't Think Twice It's Allright". 

Het album Time Out Of Mind van Dylan is met drie nummers de hofleverancier van dit album.

Hier het volledige lijstje van de nummers die Lucinda voor haar Bob's Back Pages heeft uitgekozen en de Dylan albums waar de nummers voor het eerst verschenen.

• It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Highway 61 Revisited
• Everything Is Broken – Oh Mercy 
• Political World – Oh Mercy 
• Man Of Peace – Infidels
• Not Dark Yet – Time Out of Mind 
• Meet Me In The Morning – Blood On The Tracks
  
• Blind Willie McTell – The Bootleg Series Volumes 1–3 
• Tryin' To Get To Heaven – Time Out of Mind 
• Queen Jane Approximately – Highway 61 Revisited 
• Idiot Wind – Blood On The Tracks
• Make You Feel My Love – Time Out of Mind 

Schitterende keuze en wie goed kijkt ziet dat er wel veel Blues nummers tussen zitten of in ieder geval nummers met een stevige Blues invloed cq achtergrond..

Ook voor de cover van het album heeft Lucinda zich door Dylan laten inspireren. Dylan's album The Times They Are a-Changin' herkennen we natuurlijk direct.

De vinylversie van dit album van Lucinda bestaat uit twee platen, waarbij kant vier geen muziek bevat maar een schitterende ets.

 

Over de muziek zelf kunnen we kort zijn want Lucinda heeft de perfecte stem om de wat meer Bluesy nummers van Dylan te brengen. Net als Dylan zal Lucinda door veel mensen als wat monotoon worden ervaren. Liefhebbers als ik kunnen het echter de hele dag horen.

De rijpheid met wat doorleefde accenten geven dit soort muziek voor mij een ultiem authentiek gevoel. Geen gepoetst en gepolijste nummers of over-productie. Wel een heerlijke balans tussen de rauwe stem van Lucinda en de fantastische band die ze voor dit album heeft samengesteld. De band is aanwezig waar nodig en wat meer op de achtergrond waar dat gewenst is. Hier en daar een rauw randje aan een gitaarrif wat schitterend blend met de stem van Lucinda. 

Heerlijke authentieke muziek vanuit het hart en een geweldige hommage aan Bob Dylan.

 

 

 

Lu's Jukebox
Vol. 1 - Runnin' Down A Dream: A Tribute To Tom Petty (16 april 2021)
Vol. 2 - Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals (9 juli 2021)
Vol. 3 - Bob's Back Pages: A Night Of Bob Dylan Songs (15 oktober 2021)
Vol. 4 - Funny How Time Slips Away: A Night of 60's Country Classics (15 oktober 2021)
Vol. 5 - Have Yourself A Rockin' Little Christmas With Lucinda (19 november 2021)
Vol. 6 - It's Only Rock and Roll: A Tribute to the Rolling Stones (gepland januari 2022)

Procol Harum Live: In Concert with the Edmonton Symphony Orchestra

50 jaar geleden vond in Edmonton (Canada) dit prestigieuze concert van Procol Harum plaats. Het was niet de eerste keer dat een Rockband opnames maakte met een symfonieorkest. Bands als Moody Blues en Deep Purple waren Procol Harum al vooraf gegaan.

Op de hoes van het album wat naar aanleiding van dit optreden is gemaakt valt het volgende te lezen:

7:30 p.m. 18th November 1971

Holiday Inn, Edmonton, Alberta

In about thirty minutes Derek will collect us to drive down to the Jubilee Auditorium, where a capacity audience of 3,000 is waiting with 52 musicians, 24 singers and a regiment of sound, recording, lightning, stage and special effects people.

To say our one and a half days of recording had gone smoothly would not be true, and so an excited nervousness is present instead of confidence. The previous experience of the group (at Stratford, Ontario 1969) has shown us that symphony musicians tend to save their best until the performance. This is what we base our hopes on at this late hour.

We found time to try our quadraphonic effects tapes this afternoon; that explosion should shake the foundations. Keith tells me the seagulls sound like they're circling above your head when you're out there.

The amplified choir should be coming from both the stage and the back of the theatre to surround the audience with their sound. They do know what they're doing and their enthusiasm has become contagious. We've left Chris and Wally to take care of the recording, nobody is more capable. ("For what they are about to record, may the Lord be truly helpful.")

Tonight, the opportunity is there for us to play together with the instruments and voices we feel at home with and I know that we and everybody else will be at our best. G.B. 

En Gary (G.B.=Gary Brooker) kreeg helemaal gelijk want ieder gaf het beste van zichzelf. Voor de 3000 bezoekers moet het een geweldige ervaring zijn geweest. Ieder die niet in de zaal zat moest helaas wachten tot april 1972 voor de opnames op een plaat terecht waren gekomen.

Iedereen snapt dat bij een dergelijke productie kwaliteit boven snelheid staat. Het is niet een zomerhitje wat even de ether in geslingerd moet worden. Daarnaast zijn bij een dergelijk project heel veel mensen betrokken en dat heeft doorgaans ook wel wat effect voor iets echt klaar is.

Het resultaat mag er echter wezen en het is wellicht het beste Symfonische Rock album dat Procol Harum heeft gemaakt.

Het is nog vijf maanden wachten voor het album 50 jaar wordt, maar we vieren vandaag alvast het 50 jarig jubileum van dit uniek concert.

50 jaar More Bob Dylan Greatest Hits

Al meermaals heb ik in blogjes laten weten dat ik niet een erg groot fan ben van verzamelalbums. Bob Dylan is een van de weinige artiesten waar ik wel enthousiast kan worden over een verzamelaar. Zeker deze Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II ook wel More Bob Dylan Greatest Hits.

Het album viert vandaag haar 50e verjaardag en persoonlijk vind ik dit de beste verzamelaar van Dylan. 

In Europa was er al een tweede officiële Greatest Hits verschenen en daarom werd voor de naam More Bob Dylan Greatest Hits gekozen.

 

 

Bij mij kwam More kort na het verschijnen in m'n collectie. M'n oma had deze meegenomen "uit de stad" want daar was zo'n dubbelaar serieus goedkoper dan bij ons in Overschie bij de lokale platenwinkel.

Ik was al fan van Dylan maar na twee draaibeurten van dit album kwam dat in een enorme stroomversnelling.

Op deze dubbelaar 21 nummers uit de periode 1963-1971 en een viertal nummer waren toen nog niet eerder uitgegeven. Ik vrat het echt helemaal op. Alleen deze vier "nieuwe" nummers waren dit album al waard. "When I Paint My Masterpiece" is met recht een meesterwerk.

 

Eindelijk was daar ook de eerste officiële uitvoering van "You Ain't Goin' Nowhere". Deze schitterende Dylan compositie kende we natuurlijk al van de Byrds die het in 1968 hadden opgenomen voor hun album Sweetheart of the Rodeo.

Ook circuleerde er al versies van het nummer rond op bootlegs waarop Dylan en The Band het beste in elkaar los maakte. Voor een officiële uitgave van de deze opnames moesten fans zelfs wachten tot 1975.

 

Ook "I Shall Be Released" en "Down The Flood" waren in die jaren heerlijke nieuwkomers en zeker "I Shall Be Released" mag toch als een ware Dylan klassieker worden beschouwd. Dat nummer is ook oneindig aantal keren gecoverd.

Naast de vier nieuwkomers bevat het album een aantal nummers wat ik toch wel als een van de fijnste periodes van Dylan ervaar.

Favorieten aanwijzen op deze heerlijke verzamelaar is lastig. Als het dan toch moet: "Don't Think Twice it's Alright", "She Belongs To Me", "All Along The Watchtower" en vooral "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again".

 

"Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" wat oorspronkelijk verscheen op de schitterende dubbelaar Blond On Blond is een dichterlijke vrijheid van 10 minuten die Dylan in 7 minuten propt. 

Normaal is het al lastig om alles wat Dylan zingt echt tot je te laten komen maar het tempo van "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" is duidelijk Dylan voor gevorderde.

 

Mobile is een stad even ten oosten van New Orleans en daar zitten we blijkbaar opnieuw vast met de Memphis Blues.

Wie is de Ragman? Wie is Mona en is Shakespeare wel Shakespeare of haalt Dylan hier eenzelfde grap uit als in het nummer "Desolation Row"? Wat Railroad Gin is kunnen we nog wel achterhalen maar wat is Texas Medicine?

De tekst van "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" zit ik al bijna 50 jaar op te kluiven. Ik weet wat verschillende analisten er over geschreven hebben. Toch is de vraag legitiem of het niet veel mooier is om je eigen geest te laten reizen op basis van dit soort onwaarschijnlijk fraaie poetry?

 

Tot slot moeten natuurlijk de schitterende foto's vermeld worden die voor deze klaphoes zijn gebruikt. Zowel op voor en achterkant als op de binnenzijde een foto van Dylan tijdens het Concert For Bangladesh dat een paar maanden eerder was gehouden.

Opmerkelijk is dat het album (box met 3 LP's en fotoboek) van dit concert pas een maand later uitgebracht zou worden dan deze verzamelaar van Dylan. 

Het was echter niet de eerste keer dat Dylan de foto's gebruikte want een paar dagen voor het verschijnen van dit dubbelalbum verscheen de single "George Jackson" met een uitsnede van de foto die we ook vinden aan de binnenzijde van More Bob Dylan Greatest Hits.

Net als er mensen zijn die geen koriander verdragen zijn er heel wat mensen die de stem van Dylan niet kunnen hebben. Voor hen is een dubbelaar als deze vast een hele zit. De echte fans zullen na kant vier met veel plezier weer beginnen met kant één. More, More, More...............

De Binnenhoes

De LP is al een aantal jaren met een serieuze revival bezig en dat zien we ook aan de moeite die er weer gedaan wordt om van een hoes wat te maken. Een CD hoesje is natuurlijk een drama om daar echt wat leuks van te maken. Een 30 bij 30 centimeter artwork wint het al snel van zo'n minuscuul plastic doosje.

Niet alleen de buitenhoezen krijgen weer de aandacht die ze verdienen, maar ook de binnenhoes is helemaal ontdekt. Meer nog dan vroeger worden binnenhoezen gebruikt om de sfeer van de muziek te ondersteunen.

 

Fraaie binnenhoezen zagen we recent op  Rough And Rowdy Ways van Bob Dylan en Way Down in the Rust Bucket van Neil Young. Ook de live-albums van The Stones en Joe Bonamassa worden voorzien van prachtige binnenhoezen met schitterend foto's die tijdens de optredens zijn gemaakt.

 

Natuurlijk waren er vroeger ook al de nodige artiesten die gebruik maakte van de mogelijkheden die een binnenhoes geeft. Het is sowieso een prima ruimte om songteksten te plaatsen.

Was er echter geen speciale binnenhoes dan maakte - met name in de jaren 70 - platenmaatschappij maar wat graag gebruik van de binnenhoes om reclame te maken voor andere albums.

Tegenwoordig heb ik de leeftijd dat reclame nagenoeg geheel langs mij heengaat. Reclamejongens richten zich ook vooral op jonge mensen omdat die veel makkelijker te beïnvloeden zijn.

Ik moet ook zeggen...............toen ik nog een puber was werkte die binnenhoezen met reclame geweldig. 

Eigenlijk iets te geweldig. Ik werd er namelijk enorm hebberig van. Een onwijs naar gevoel waar ik tegenwoordig gelukkig minder last van heb. Nu kan ik mij tegenwoordig ook iets makkelijker veroorloven om een nieuw album te kopen dan de pukkelige puber van de jaren 70. 

Toch voelde het toen ook al niet goed. Gewoon een beetje blij zijn met wat je hebt kon ik toen ook al bedenken, maar de aanblik van dit soort binnenhoezen voelde wel heel anders.

Als ik als puber een nieuwe plaat kocht voorzag ik die doorgaans gelijk van een antistatische binnenhoes. Die kocht ik per 10 en dan kon ik wel een paar maanden vooruit.

De binnenhoezen met reclame gingen dan op een stapeltje en s'avonds in bed lag ik ze te bekijken alsof het de nieuwe speelgoedgids was voor Sinterklaas.

Onderwijl lag ik naar radioprogramma's als Tineke te luisteren en daar hoorde veel van die muziek langskomen wat de hebberigheid alleen maar deed vergroten.

De binnenhoezen met reclame waren een grote inspiratie voor mij als beginnende muziekliefhebber maar een kwelgeest voor mijn portemonnee.

 

Binnenhoezen.............gelukkig worden ze tegenwoordig als artwork gebruikt, want ik zou zomaar avonden met een stapeltje wakker kunnen liggen.

 

James Young

Vandaag viert "J.Y." - zoals James Young door vrienden wordt genoemd - zijn 72e verjaardag. James is medeoprichter in 1972 een van de oprichters van de band. Styx bestaat nog steeds en James is het enige oorspronkelijk overgebleven lid.

Styx heeft in al die jaren tweemaal een adempauze gehouden, maar heeft toch 17 studio-albums en een negental live-albums gemaakt. Tijdens de pauzes die Styx heeft gehouden heeft James Young een drietal solo-albums gemaakt.

In de jaren 70 en begin jaren 80 had de band een aantal hits en dat waren ook de hoogtijdagen. Bij de twee doorstarts die de band maakte lag de nadruk wat meer op albums en bij optredens worden vooral de oude trouwe fans bediend.

Toch is Styx een band die op een verrassende manier gebruik heeft gemaakt van de lockdown als gevolg van de Corona-crisis. Deze zomer kwamen ze met het album Crash of the Crown en dat is gewoon een 4-5 sterren album. Volgens sommige muziekjournalisten een van hun beste albums.

Online heb ik het daarom maar eens zitten beluisteren en het is inderdaad een uitstekend album. Ik ken ook niet alles van Styx maar voor mijn gevoel is dit misschien wel hun album wat veel meer het label Progressie Rock kan krijgen dan andere albums die ze gemaakt hebben. 

Veel albums uit hun beginperiode zijn toch wat laagdrempelig en meer Art Rock en Pop Rock. Dit nieuwe album is gewoon puike Progressieve Rock en de hoes is ook nog eens een schitterend ontwerp.

Smullen met Styx!

James Happy Birthday!

Dutch Pop Giants

Zelf heb ik het niet zo op verzamelalbums en heel veel staan er dan ook niet in de kast. Grofweg zijn er twee soorten verzamelalbums.
Een album met de beste nummers van één specifieke artiest of band of een album met een aantal nummers van verschillende artiesten met nummers van een bepaald jaar of bepaald genre.
Denk bij dat laatste aan Kerst, zomerhits, Blues, carnaval of gewoon recht voor z'n raap Rock & Roll.

Van de eerste categorie koop ik zelden wat van en die in de collectie staan zijn toch vooral in partijen meegekomen. Er zijn een aantal artiesten zoals The Allman Brothers en Bob Dylan waar ik dan een uitzondering op maak. Kom ik daar een leuke verzamelaar van tegen voor een normale prijs neem ik die wel mee.

Van de tweede categorie heb ik door de jaren heen alleen wat Blues verzamelaars gekocht. Op die manier toch wat artiesten ontdekt die ik normaal niet zo snel op de radar had staan.
Alle andere verzamelaars zijn toch een beetje sneaky in de collectie gekomen. In een van de onderste vakken van de kast staat zo'n stapeltje. Eigenlijk kandidaten om afscheid van te nemen want ze zien toch nooit de draaitafel........

Van de week dat stapeltje toch eens gepakt en deze Dutch Pop Giants toch maar eens op de draaitafel gelegd. Eigenlijk wel een prima plaat.
Van een zestal bands van eind jaren 60 vinden we twee nummers op dit album. Aan bod komen Ekseption, Cuby & Blizzards, Oscar Benton Blues Band, The Rob Hoeke R & B Group, The Bintangs en The Motions.

Prima plaat maar ik ervaar gelijk toch de beperking van een verzamelalbum. Dan hoor ik "Window Of My Eyes" en dan wil ik eigenlijk dat Cuby daarna nog even doorgaat. 

Toch is de plaat net even te leuk om afscheid van te nemen, want het is wel een tijdstempel van een hele mooie periode in de Nederlandse Pop, Rock en Blues geschiedenis.

R.I.P. Graeme Edge

Gisteren is drummer en songwriter Graeme Edge overleden. Graeme was medeoprichter van de Moody Blues en tevens het langst zittende lid van deze Progressieve Rock formatie.
The Moody Blues bestaan formeel nog en hebben alleen in het tweede deel van de jaren 70 een korte pauze gehouden.

Graeme was achter de drumkit een imposante verschijning, maar hij was vooral een verbinder die een zeer belangrijke rol heeft gespeeld dat The Moody Blues zo lang bij elkaar zijn gebleven.

Nu Graeme collega's Keith Moon, John Bonham, Ginger Baker en Charly Watts is gaan opzoeken is het ook de vraag wat er met The Moody Blues gaat gebeuren.

The Moody Blues zijn goed voor 16 studio-albums, 6 live-albums en een onwaarschijnlijk rij aan verzamelalbums. 

Dat laatste heeft alles te maken met de enorme rij hits die de band vooral in de jaren 60 en begin jaren 70 wist te scoren. Bekende nummers zijn "Go Now", "Isn't Life Strange", "I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band)", "Question", "Voices in the Sky", "Tuesday Afternoon" en natuurlijk monster hit "Nights in White Satin".

Dat nummer is afkomstig van het album Days of Future Passed uit 1967. Dat album mag gezien worden als de moeder aller Symfonische Rockalbums. Tevens is het album - met een dag als verhaallijn - een van de eerste conceptalbums.

Graeme is overleden aan kanker en werd 80 jaar.

R.I.P. Graeme en dank voor al die schitterende muziek.

Bear's Sonic Journals: Fillmore East, February 1970

Wie deze blog wat vaker bezoekt weet dat ik live-albums van The Allman Brothers verzamel. Wie hier wat vaker is weet dan ook dat ik eigenlijk een beetje tegen verzamelen ben. Hebben voor de heb kan ik slecht tegen.

 

Bij live-albums van The Allman Brothers kan ik echter enorm genieten van de enorme of juist subtiele verschillen van uitvoeringen van een bepaald nummer. Daarnaast ben ik een fan van lang uitgesponnen jams. 

In beide gevallen is dit album dan een cadeautje. Om met het laatste te beginnen: kant III en IV worden volledig in beslag genomen door de ruim een half uur durende "Mountain Jam".

Als je niet van lange jams houdt is er natuurlijk geen doorkomen aan. Wie dat wel weet te waarderen heeft hier een diamantje te pakken.

Kant I en II bevatten een aantal klassiekers waarvan een aantal vaste kost waren bij optredens van de ABB zoals "In Memory Of Elizabeth Reed", "Statesboro Blues" en "Whipping Post".

De opnames zijn gemaakt in de Fillmore East in februari 1970. Dat is dus in de originele bezetting en tevens voor de opnames die uiteindelijk leidde tot het legendarische album At Fillmore East. De opnames voor At Fillmore East zijn namelijk ruim een jaar later gemaakt.

Het is dan ook heerlijk om deze twee album met elkaar te vergelijken omdat de akoestiek dus hetzelfde is.

Deze opnames uit 1970 zijn misschien zelfs wel iets authentieker dan die van At Fillmore East.

Dat neemt niet weg dat At Fillmore East de wereldkampioen live-albums blijft. Dat album is immers de perfectie voorbij.

Wie overigens de Jazz component in At Fillmore East niet zo weet te waarderen zal dan mogelijk meer plezier hebben aan deze Bear's Sonic Journals. Dit album album is toch vooral pure Southern Rock (bestond die term toen al?) en Bluesrock.

Het album verscheen voor het eerst in 1997 en was direct uitverkocht. Dat ging toen uitsluitend om een CD versie want de belangstelling voor de LP was in die jaren naar nul gezakt.

In 2018 is het album opnieuw uitgebracht op CD en een jaar later op LP. 

Toch hebben de CD fans weer een streepje voor want er is zowel een standaard CD versie als een twee CD set daarop alle opnames van de drie avond dat de band in de Fillmore East op het podium stond.

De vinyl versie bestaat uit sowieso uit twee platen en is verkrijgbaar in zwart en roze vinyl.

Het gaat bij dit album om een vrij gebruikelijke setlist maar wel vier kantjes smullen.

Greg Lake

Het is vandaag de geboortedag van de helaas te vroeg overleden Greg Lake. Greg werd in 1947 in Pole (Engeland) geboren en overleed op 7 december 2016 aan kanker.

Te jong maar de muzikale nalatenschap van Greg is enorm. We kennen Greg natuurlijk vooral van Progressieve Rockformaties King Crimson en Emerson, Lake en Palmer.
Greg speelde basgitaar en zowel akoestisch als elektrische gitaar en was daarnaast een prima zanger en songwriter.

Voordat Greg samen met maatje Robert Fripp eind jaren 60 begon met het indrukwekkende King Crimson project speelde Greg in diverse kleine bandjes. Onder andere in het bandje The Gods waar ook latere Rolling Stone Mick Taylor speelde. Met bandjes The Shame en Shy Limbs heeft Greg eind jaren 60 een single gemaakt.

Greg maakte onderdeel uit van King Crimson tijdens de eerste twee fantastische studio-albums en verkast daarna in 1970 naar Emerson, Lake & Palmer.
Hoewel ELP een paar keer een adempauze (tussen 1980 en 1990 staat het helemaal stil) neemt maakt de band toch negen studioalbums. Verder zijn er van de band maar liefst 24 (!!) officiële live albums verschenen.

Greg heeft ook een tweetal solo-albums gemaakt en een drietal live-albums. De live-albums ken ik niet maar de solo-albums vind ik persoonlijk niet goed genoeg om als vinyl in de kast te hebben staan. Beslist leuk om en keer te beluisteren maar dat is het dan ook wel.

De bijdrages van Greg aan King Crimson en ELP zijn echter fenomenaal en even vier hele fijne platen uitgezocht.............

Paddenstoelen zoeken

Het is de tijd van paddenstoelen zoeken. Als ik dat in mijn vinylcollectie doe kom ik vooral uit bij een van mijn favoriete bands: The Allman Brothers.....

Untiteld

Vandaag viert dit briljante album haar 50e verjaardag. Het album heeft geen naam en heeft daardoor dus de titel Untiteld. In de volksmond gaat het album echter door het leven als Led Zeppelin IV.

Ook worden aanduidingen als  (Four) Symbols, Zoso en Runes gebruikt.

Deze namen verwijzen naar de speciale symbolen die Led Zeppelin voor de vier bandleden vanaf dit album zijn gaan gebruiken.

Het album is het grootste commerciële succes van Led Zeppelin en alleen al in de VS haalde het album 23(!!!) keer platina. Wereldwijd is het album op weg naar 40 miljoen exemplaren, want het album gaat nog steeds veelvuldig over de toonbank.

Het album werd mede zo'n groot succes door het nummer "Stairway to Heaven". Op Hemelvaartdag 2019 schreef ik al eens over het geduvel rond dit nummer. Graaiers van nabestaande zien altijd wel een kans.

Ook wist ik toen te melden dat het de best verkochte bladmuziek is en dat het nummer vele malen is gecoverd. Logisch maar daardoor niet eenvoudig en wie YouTube afstruint komt genoeg versies tegen waar je tenen flink van krom gaan trekken.

 

Bij de gelegenheid van het 50 jarig bestaan wil ik toch eens stil staan bij een ander aspect van het nummer "Stairway to Heaven". Ook daar heb ik al eens bij stilgestaan (zie 24 uur naar de Hemel) en ik snap echt niet dat iemand dit nummer voor z'n uitvaart kiest. Het is belachelijk mooi maar.........

Natuurlijk is het logisch dat een nummer als "Stairway to Heaven" veel aandacht naar zich toetrekt, maar het album bevat nog wel een paar parels. Het is waarschijnlijk ook een album wat het goed doet bij de fans van Hobbits. Vooral natuurlijk het nummer "The Battle of Evermore" wat tevens een van mijn favoriete nummers van dit album is. De in 1973 overleden Tolkien heeft het nog net kunnen horen.

Led Zeppelin heeft meer nummers met als thema hobbits. Het internet staat zelfs vol met memes alsof bijna de helft van de nummer over Hobbits en Vikings zou gaan. Bijna het volledige andere deel gaat dan over sex (soms verpakt als liefde) en een enkel procentje over citrusfruit (Lemon Song en Tangerine). 

De kracht van dit vierde album van Led Zeppelin is toch de enorme diversiteit waarop de band de luisteraar trakteert. Brute Hardrock, rauwe Bluesrock, Folk of zo je wilt Folkrock en er zijn nog wat muziekstijlen te ontdekken die album tot een zeer gevarieerd muzikaal buffet maken.

Christone Kingfish Ingram – 662

Het tweede album van Kingfish - zoals de bijnaam van Christone Ingram luidt - zag eind juli het levenslicht. Helaas toen alleen nog op CD, maar sinds deze week wordt ook de vinyl-liefhebber op z'n wenken bediend.

Het debuut uit 2019 van de nog zeer jonge Kingfish maakte bij liefhebbers van dit genre gelijk enorme indruk. Klassieke Blues in een fris modern jasje. Een album dat ook de ene na de andere prijs binnen wist te slepen. Het debuut is een fantastisch Blues album dat hier regelmatig op de schijvendraaier is te vinden

Blues hoeft niet perfect te zijn want daar is het Blues voor. Toch vraag ik mij bij het verbreken van de seal van 662 af of het nog beter kan dan het geweldige debuut?

JA!

De titel van het album 662 komt van de netwerkcode van het noordelijkste deel van de staat Mississippi. Dit is de kraamkamer van de Blues en met de titel van dit album laat Christone al gelijk zien waar zijn hart en passie ligt.

Christone heeft optimaal gebruik gemaakt van de lockdown welke het gevolg was van de Corona-crisis. Dit is niet een afgeraffeld album maar een meesterwerk. Dit nieuwe album is dieper, verfijnder en complexer dan het twee jaar oude debuut. Het album is ook persoonlijker waardoor het heel overtuigend overkomt.

De gitaarsolo's zijn mega scherp maar niet ongemakkelijk agressief. Christone is nog makkelijker gaan zingen, maar wat hij allemaal met die gitaar doet is bijna onwerkelijk. Daar waar Christone al op een ongekend hoog niveau muziek aan het maken was weet hij met 662 toch weer een stap te zetten.

Christone heeft er niet voor gekozen even een makkelijke opvolger te maken, maar is op zoek gegaan naar de grenzen van de moderne Blues. Je zou zelfs kunnen stellen dat hij die grenzen aan het oprekken is.
Niet snel een tweede plaat knutselen maar zichzelf uitdagen en daardoor ook een uitdaging aan de luisteraar bieden. Hulde voor deze jonge gast en het kan niet anders dat dit album bedolven zal worden onder de nodige prijzen.

Toen ik het album uit de verzendbox haalde nam ik mij voor dit blogje te schrijven. In dit blogje wilde ik dan van de 13 nummers die op 662 staan een stuk of drie favorieten benoemen. Dat vind ik nog knap lastig omdat de nummers best heel divers zijn.
Niet 13 in een dozijn standaard Blues nummers. Soms lekker stevig zoals "Not Gonna Lie" en dan een heerlijke slow Blues met "Another Life Goes By" en "That's All It Takes"

Veel teksten zijn natuurlijk bekende Blues thema's maar Christone blijft regelmatig heel dicht bij zichzelf. Zo blijf ik "Too Young To Remember" een opvallend en fraai eerbetoon vinden aan z'n Blues roots.

Christone is geboren in Clarksdale (luister naar "Something In The Dirt") wat algemeen beschouwd wordt als de geboorteplaats van de Blues. Zoek Clarksdale maar eens op in de Engelse Wiki. Het woord Blues komt op die pagina 42 (!!!) keer voor!.

Christone groeide dan ook op in een omgeving waar hij bij de doop bij wijze van spreken al in de Blues werd ondergedompeld. Bulkend van het talent en gelukkig heeft Christone er voor gekozen deze in de vorm van 662 met ons te delen.

Lucinda Williams

Eerder heb ik op deze blog al eens geschreven dat ik - net als vele anderen - Lucinda pas in 1998 heb leren kennen bij met verschijnen van het album Car Wheels On A Gravel Road. Muziek met een bijna visuele ervaring en je wordt vanaf de eerste luisterbeurt het zuiden van Amerika ingetrokken.
Daarna kocht ik regelmatig een CD van Lucinda maar allemaal latere albums. Sinds ik weer terug ben naar LP's ben ik extra kritisch wat er in de kast komt. Welke CD's vervang ik wel, maar ook welke manko's zitten er in de collectie?

Een zoektocht waar ratio (geld, ruimte) en emotie (muziek) zo nu en dan een dolle strijd met elkaar aan het uitvechten zijn. Van veel artiesten heb ik maar een enkele plaat en dat is ok. Van heel wat artiesten heb ik 2-3 platen en dat is ook ok.
Lucinda heeft zich echter op de een of andere manier in het rijtje geknokt waar ik eigenlijk wel alles van wil hebben.
Alles willen hebben klinkt een beetje als een verwend jongetje wat niet kan kiezen. Toch is er een heel simpele verklaring voor want de vraag is heel simpel: welk album van Lucinda is niet ok?

Meer en meer ben ik de vier albums gaan waarderen die voor het album Car Wheels On A Gravel Road zijn uitgebracht.
Het derde album dat simpelweg Lucinda Williams is gedoopt heb ik maar eens in ruil voor een stukje zakgeld aan m'n collectie toegevoegd.

Het gaat gaat om een remaster en eigenlijk staat er maar één nummer op waar ik wat slecht aan kan wennen. Het gaat om het 12e en laatste nummer "I Asked For Water (He Gave Me Gasoline)" van Chester Burnett (Howlin' Wolf). Wel een geweldige titel en wellicht komt het door het origineel wat ik ook in de kast heb staan dat deze versie wat minder smaakt. Verder is dit album om vingers en duimen bij af te likken en een grote verwennerij voor de oren.

In 1998 verscheen een heruitgave van het album met een zestal live opgenomen bonus tracks. In 2014 bij het 25 jarig jubileum van dit album verscheen een speciale editie waarbij naast deze zes bonus tracks een volledig extra CD was toegevoegd met daarop een optreden wat in Eindhoven is opgenomen.
Helaas zijn zowel de uitgaves uit 1998 als wel uit 2012 alleen op CD uitgebracht.

Dat neemt niet weg dat de standaard uitgave voldoende genieten is. Genieten en nog eens genieten.

Charley Patton

Binnen de Blues is Charley Patton echt wel een heel grote meneer. Toch duurde het tot 1990 voor er een fatsoenlijke grafsteen op zijn laatste rustplaats werd gezet. Dat op initiatief van John Forgerty (CCR) en onder de naam van Charly en de gebruikelijke data het prachtige opschrift: "The Voice Of The Delta" 

The Formost Performer Of The Early Mississippi Blues Whose Songs Became Cornerstones Of American Music.

Deze kleine man met de indrukwekkende stem werd in April 1891 in Hinds County, Mississippi geboren. Charley overleed op 28 april 1934 in Sunflower County, Mississippi waar Charley bij Holly Ridge begraven ligt.

Zoals bij veel Afro Amerikanen die in die jaren zijn geboren zijn er ook van Charley diverse andere geboortejaren gevonden waaronder 1881, 1885 en 1887.

Charley (ook wel Charlie) wordt gezien als de Vader van de Delta Blues. Charley was dan ook een inspiratie voor onder anderen Robert Johnson, John Lee Hooker, Howlin' Wolf en vele meer.

 

Over de afkomst van Charley is veel onduidelijk en het is - mede door zijn wat licht huidskleur - niet uitgesloten dat er via oma wat Indiaans of Latijns bloed is binnengeslopen.

Als puber verhuisde Charley met z'n ouders naar de beroemde Dockery Plantation. Een landgoed in de Mississippi Delta van ruim 100 vierkante kilometer en wordt algemeen beschouwd als de kraamkamer van de Delta Blues.

Hier deed de kleine Charly zijn eerste muzikale ervaringen op door zich te laten inspireren door Henry Sloan. Deze muzikant maakte op eenvoudige wijze eigenzinnige muziek die de basis vormt voor de Blues zoals we die nog steeds kennen. Sloan wees de kleine Charley de weg naar wat uiteindelijk de Delta Blues zou worden.

Later speelde Charley op diezelfde Dockery Plantation samen met Howlin' Wolf (toen nog Chester Burnett), Willie Brown, Son House, Tommy Johnson, Fiddlin' Joe Martin en Robert Johnson.

Charley was een veelzijdig muzikant die vele muziekstijlen beheerste en wist met zijn optredens in bars en op plantages een groot publiek te bereiken. Niet alleen door zijn krachtige stem en heerlijke gitaarspel maar ook de wijze waarop hij het bracht.

Vele jaren eerder dan Jimi Hendrix hield Charley al zijn gitaar achter zijn hoofd en speelde hij op die manier met het grootste gemak de nodige complexe rifjes.

 

Hoewel Charly niet alleen optrad in de Mississippi Delta maar ook in New York duurde het tot 1929 voor hij een eerste plaat maakte. Dat waren in die jaren nog 78 toeren schellakplaten en Charly heeft zo'n 28 platen gemaakt. Daarvan zijn een aantal een samenwerking met z'n vrouw Bertha Lee en Blues violist Henry "Son" Sims.

Zoals bij alle 78 toeren schellakplaten van vroege Blues muzikanten zijn de platen van Charley Patton zeer schaars en daardoor enorm kostbaar.

Gelukkig zijn veel opnames bewaard gebleven en opgefrist en uitgebracht op modern vinyl. De serie The Rough Guide bevat van een groot aantal vroege Blues muzikant een heerlijke verzamelplaat.

In de serie vind je platen van Robert Johnson, Lead Belly, Blind Lemon Jefferson, Muddy Waters en natuurlijk van Charley Patton.

Uiteraard is het handig als je dit soort platen opzet je verwachtingspatroon ten aanzien van geluidskwaliteit een beetje aanpast. Het gaat vaak om opnames van 80-90 jaar oud. De techniek was in die jaren van een heel ander niveau en het bewaren van tapes is ook niet altijd goed gegaan.

Op de achterzijde van de hoes naast een zeer boeiend verhaal over Charly zelf dan ook de nodige achtergrond informatie hoe een dergelijk verzamelalbum tot stand komt.

Smullen voor wie geïnteresseerd is in de historie van de Blues. Wie zo'n ogen even dicht doet maakt zelfs even een reis door de tijd: Waan je even op Dockery Plantation rond 1930............