The Teskey Brothers - The Circle Session

Nog geen 27 minuten duurt de registratie van dit optreden van de broertjes, maar het is champagne voor de oren. Met een dergelijke speelduur mag het niet een volwaardig album genoemd worden en staat deze The Circle Session dan ook als een EP te boek. 

Het album was al even digitaal beschikbaar en sinds afgelopen vrijdag ook op vinyl beschikbaar. Korte speelduur maar wel vijf pareltjes. De setlist bestaat  uit vier nummers van het vorig jaar verschenen album  The Winding Way. De set wordt compleet gemaakt met "Drown in My Own Tears". Met dat nummer gaan ze overigens wel in hele grote schoenen staan. 

Deze klassieker is geschreven door Henry Glover, maar het was vooral Ray Charles die het nummer op de kaart heeft gezet. Later is het nummer veelvuldig door andere artiesten opgenomen.
Zelf vind ik de versie van Joe Cocker op Mad Dogs & Englishmen (1970) helemaal geweldig,  Grote namen zoals Jeff Buckley, Etta James, Gregg Allman, Norah Jones, Janis Joplin en Percy Sledge hebben het nummer inmiddels vertolkt. Wie naar deze namen kijkt weet dan gelijk dat een beetje Soulfull kunnen zingen wel een voorwaarde is.

Dat is echter geen probleem voor Josh Teskey die het begrip Blue Eyed Soul altijd weer een extra dimensie weet mee te geven. Zo ook op deze heerlijke live registratie van The Circle Sessions.

The Circle Sessions is een YouTube kanaal dat op een Unplugged-achtige wijze een enorme diversiteit aan muziek wil presenteren. Ze doen die optredens op uiteenlopende locaties en geven de uitvoerende artiesten alle ruimte om tot een authentiek resultaat te komen.

We horen The Teskey Brothers op een zeer minimalistische wijze, maar wel met een maximale impact. Schitterend gedaan en naast de twee broertje die voor zang, harmonica en gitaar zorgen horen we alleen nog toetsenist Olaf Scott. 

Dit optreden is mooi klein en toch groots. Knap!

Deze EP had van mij dan ook een volwaardig album mogen zijn. Zeker als je kijkt welk bedrag je neer moet leggen. Voor dat geld koop je van een andere top-act makkelijk een volwaardige LP.
Los van de ongemakkelijke prijsstelling is de aanschaf voor liefhebbers van dit genre dik de moeite waard.

Earth Day 2024

Het is vandaag Dag van de Aarde. Aandacht voor - voorlopig toch - onze enige planeet die we tot onze beschikking hebben.

Als ik door m'n platencollectie ga zijn er wel wat platen die hier op aansluiten, maar geen ander album sluit zo goed aan als deze 3LP set van Neil Young. Zowel qua titel als qua nummers die op dit album te vinden zijn.

 

Het album is een registratie van concerten welke gehouden zijn tijdens een tournee in 2015 en het album verscheen op 17 juni 2016. 

Tijdens deze tournee werd Young begeleid door The Promise Of The Real.

 

Het is meer dan een indrukwekkende setlist en deze bevat nummers van Young's eerste album als wel songs van het toenmalig laatste album.

Zo vinden we op de setlist uiteraard het nummer "After The Goldrush" van het gelijknamige album. 

Voor de setlist werd vooral een stevige greep gedaan van het album The Monsanto Years wat kort voor deze tournee was uitgebracht.
The Monsanto Years is een conceptalbum en een stevige aanklacht tegen de landbouwmafia (een ander woord is lastig te bedenken). 

 

We vinden op Earth ook nummers van de albums Comes A Time, On The Beach, Ragged Glory, Sleeps With Angles en Landing On Water. Young stapt tijdens deze optredens dus door z'n hele carrière.

Alle nummers op dit album staan in relatie tot hoe zorgvuldig (of juist niet) we met onze Aarde omgaan.

Tussen de nummers zijn dierengeluiden hoorbaar om de boodschap van het geheel extra kracht bij te zetten. Bij een eerste luisterbeurt moest ik daar even aan wennen, maar het versterkt beslist de aandacht waar het bij dit album om gaat zonder dat het storend gaat werken.

 

Young helemaal in z'n element en een prima 3LP set en heel passend bij Aardedag........

In Memory of Elizabeth Reed - deel 2

Gister blogde ik over het overlijden van Dickey Betts. Door dit nieuws ben ik best nog even van de leg. Dus ik doe gewoon nog een blog met aandacht voor al dat moois wat Dickey Betts gemaakt heeft.

 

Geboren als Forrest Richard Betts en het werd pas in de loop van 1974 Dickey. 

Bij de oprichting van The Allman Brothers Band en het eerste album (1969) was het overigens nog gewoon Dick Betts.

Op de albums Idlewild South (1970), At Fillmore East (1971) en  Eat a Peach (1972) werd het Dicky Betts om bij het album Brothers and Sisters (1973) onverwacht Richard Betts te gaan gebruiken.

Alle albums die volgde staat Betts gewoon als Dickey op de hoes.

 

Een van meest complexe nummers die Betts heeft geschreven is natuurlijk "In Memory of Elizabeth Reed". In 2021 heb ik al eens eerder aandacht aan dit nummer besteed, maar dit is zo'n stuk muziek dat kan ik iedere dag wel een keer horen. Omdat er veel verschillende versies zijn kan je makkelijk een maand vullen.

 

Zelf heb ik van deze briljante Jazz en Rock blend negen verschillende versies. De studioversie die verscheen op het album Idlewild South (1970) heb ik zelfs drie keer.......

Over het nummer zijn tientallen hoofdstukken geschreven. 

Wie was Elisabeth?  De verhalen rond de grafsteen die voor inspiratie zorgde? Wat heeft dit alles met Boz Scaggs te maken? Ga ik allemaal niet doen want ik ga vandaag vooral lekker negen verschillende versie draaien..........

Ik zeg net nog maar een keer: Briljant, Briljant, Briljant!

 

Overigens is de muzikale erfenis van Betts groter dan de nummers die hij heeft geschreven en gespeeld. Duane een van de kinderen van Betts is namelijk muzikant geworden. Met zo'n naam en vader kan je bijna niet anders dan gitaar gaan spelen en dat doet hij.

Duane heeft met z'n vader gespeeld en in diverse andere bandjes, maar is sinds 2018 stevig aan de weg aan het timmeren met The Allman Betts Band.

 

In deze tweede generatie Allman Brothers spelen ook de Devon Allman (zoon van Greg Allman) en Berry Duane Oakley (zoon van Berry Oakley)

Deze jongens (inmiddels echte mannen) hebben inmiddels een tweetal uitstekende albums opgeleverd. Uiteraard Southern Rock en misschien wel in z'n meest pure vorm zonder hun vaders geforceerd te imiteren en juist met een heel eigen inbreng.

Minder Jazz en iets meer Americana............lekker hoor!

 

The Allman Brothers imiteren heeft natuurlijk ook geen zin want een beetje - met name op het podium - buitenaards waren ze wel. Helaas geldt dat inmiddels van vijf van de zes oprichters en na het overlijden van Dickey is alleen Jaimoe (Jai Johanny Johanson) nog in ons midden.

R.I.P. Dickey Betts

Zojuist kwam het trieste nieuws binnen dat deze geweldige snarentovenaar op 80 jarige leeftijd naar de Rock hemel is verhuisd.

Uiteraard kennen we Betts vooral als een van de oprichters van de legendarische The Allman Brothers Band.

Betts had eind 1971 de ondankbare taak om het gat op te vullen wat was ontstaan door het tragisch overlijden van Duane Allman.

In de begin jaren speelde de band met deze twee gitaristen. De combi Duane Allman en Dickey Betts is nooit door welke band dan ook geëvenaard.

 

Overigens mag ook de samenwerking met collega gitarist Warren Haynes genoemd worden. Haynes kwam eind vorige eeuw bij The Allman Brothers en het album Where It Al Begins mag toch als een meesterwerk worden beschouwd en is een album wat ik erg graag mag draaien.

Ondanks dit fraaie resultaat hield Betts het begin deze eeuw na ruim 30 jaar Allmans voor gezien en lag de focus op eigen projecten.

 

The Allman Brothers mogen gezien worden als de uitvinders van de Southern Rock. Een mix van Rock, Blues en Country. We kunnen gerust stellen dat Betts een heel belangrijke rol heeft gespeeld bij de inbreng van de Country component. 

Luister nog maar eens naar de hit "Ramblin' Man". Geschreven door Betts met een flinke scheut Country en het blijft na 50 jaar toch nog steeds een heerlijk nummer. Daar hadden ze van mij een 20 minuten versie van mogen maken!

Het nummer vinden we op het album Brothers and Sisters wat in 1973 verscheen. Het eerste album zonder een bijdrage van Duane Allman. Helaas ook een album met een beperkte bijdrage van bassist en medeoprichter Berry Oakley die net als Duane door een motorongeluk om het leven was gekomen.

Op dit album - dat in de VS platina werd - het wereldberoemde "Jessica". Liefhebbers van autosportprogramma's zullen het gelijk herkennen als de de tune van het Britse programma Top Gear.

Ook dit nummer is van de hand van Betts en bevat beslist wat Countryrock elementen. Door dit nummer is Betts wereldberoemd geworden zonder dat veel mensen zullen weten wie het geschreven heeft.

Het is echter toch te makkelijk om te stellen dat Betts vooral van de Country was. Luister maar eens goed naar het meesterwerk "In Memory of Elizabeth Reed". Een benchmark hoe je Rock en Jazz in de blender gooit. 

Briljant, briljant, briljant!

Misschien wel het mooiste wat Betts geschreven heeft. De opbouw van het nummer geeft voldoende vrijheid om lekker uit te spinnen tot een lange jam zonder dat de identiteit van het nummer verloren gaat..........Prachtig! Als fan van The Allman Brothers kan je ook niet genoeg versies van dit door Betts briljant geschreven nummer hebben.

De catalogus die Betts achterlaat is enorm en meer en meer dan de moeite waard om eens door te verdwalen.

 

Betts overleed op 80 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker en een longziekte.

 

Rust zacht Dickey 

Internationale Dag van de Amateurradio

Met de mogelijkheden die het internet tegenwoordig biedt is de amateurradio en de radiopiraat eigenlijk een doodlopende straat. Er zijn er nog die echt uitzenden, maar we mogen aannemen dat het een uitstervend ras is.

Toch even twee platen uit de kast getrokken met nummers met Radio in de titel. Ik had natuurlijk voor makkelijk kunnen gaan met "Radio Ga Ga" van Queen of  "Video Killed the Radio Star" die iedereen  waarschijnlijk probleemloos meezingt.

Toch twee niet alledaagse artiesten uit de kast getrokken: Supersister met "Radio" en Elvis Costello doet het dubbelop met "Radio. Radio".

"Radio" van Supersister verscheen in 1972 op het briljante album Pudding en Gisteren. Helaas heb ik dat album niet meer maar ik heb nog wel een heel fijne verzamelaar van deze Nederlandse Progressie rockband. Het nummer "Radio" is een klein hitje geweest en heeft zelf een paar keer de Top2000 gehaald.

"Radio, Radio" van Elvis Costello verscheen in 1978 als losse single en werd daardoor op diverse verzamelalbums uitgebracht. In 2021 verscheen een heruitgave van het album This Year's Model met daarop twee bonustracks waaronder "Radio, Radio".

Even geen radio voor mij maar wel twee heel lekker albums. Beide prima tips als je even weg wilt uit het Top 40 gedoe op de radio.

Debuut Rolling Stones 60 jaar

Vorig jaar brachten de Stones met Hackney Diamonds hun laatste album uit en vandaag viert hun eerste album haar 60e(!!!) verjaardag. Onwaarschijnlijk. 60 jaar actief in het maken van albums!

Toen dit debuutalbum verscheen liep ik nog in een matrozenpakje maar toen ik een aantal jaren daarna interesse in muziek kreeg waren de Stones wel gelijk mijn ding.
De brutale sound en performances sprake mij gelijk aan en ben dan ook bij een groot aantal optredens van hun geweest en heb serieus wat platen van ze staan.

Iedere week draai ik ook wel een plaat van de Stones.

Helaas heb ik dit debuutalbum niet op vinyl. Vroeger gehad maar dat was een afdankertje van iemand en dat was een echte kampvuur plaat geworden met ook een een achtbaan.
Later dit album wel op CD gekocht en die uiteraard geript en die staat nu op.

Dit debuut van de Stones liet en laat nog steeds horen dat we hier te maken hebben met grote wereldklasse.
Hoewel op dit debuut nog geen eigen werk te horen is geven de Stones een heerlijk eigen draai aan nummers als "Route 66", "Carol" en "Walking The Dog".
In die jaren was het nog heel gebruikelijk om voor de VS een andere samenstelling van de tracklist te maken dan voor Europa. In dit geval vallen de verschillen mee maar is op de VS versie het nummer "Mona" komen te vervallen en vervangen door "Not Fade Away". 

Het album kreeg gewoon de simpele titel The Rolling Stones maar voor de VS werd daar als subtitel England's Newest Hit Makers aan toegevoegd.

Varianten van albums zijn klein (ook niet meer dan dat) leed voor verzamelaars die alle officiële albums van The Stones willen hebben. Met het openen van The Vault (Stones archieven) heb ik dat idee achter mij gelaten. 

Jaarlijks komen er op dit moment meerdere live registraties uit. Allemaal dik de moeite maar het project de Stones compleet staat toch echt bij het grof vuil.
Dat neemt niet weg dat ik van dit uitmuntende debuut uit 1964 toch wel een net vinyl exemplaar aan de collectie toe wil voegen. 

Al is het alleen maar dat het zo mooi de start markeert van de beste Rock & Roll band uit dit deel van het heelal.

Internationale Dag van de Kunst

Ik ben niet iemand die musea plat loopt. Zeker niet de musea die op kunst zijn gericht. Musea die iets over de historie van ons land en aarde kan ik dan weer enorm van genieten. Pas met m'n schoonzoon naar het Airborne Museum geweest en dat vind ik onwaarschijnlijk boeiend. 

Een bezoek aan de Kunsthal in Rotterdam een week eerder had ik dan weer wat gemengde gevoelens bij. Op Facebook schreef ik dan ook:

Nu vind ik dat de consument bepaald of iets kunst is en niet degene die het maakt..............daar gaat het nogal eens fout.

De digitale bewegingskunst van Refik Anadol heb ik echt van genoten. Modern, gebruik maken van nieuwe technieken en prikkelend voor alle zintuigen..........

Een hal vol met spullen van Sylvie Fleury kon mij dan weer niet bekoren. Sterker dan zit de entreeprijs van 20 Euro mij ineens fors in de weg. Een motorblok verchromen, een boodschappenkar goud schilderen en een raket met knuffelbeestenstof bekleden is voor mij geen kunst. 

 

En aanvullend 

Werk van Doron Langberg vond ik ook wel goed. Jammer van die ene pornografische afbeelding. Ben ik niet tegen maar wel in een museum waar kinderen ook rond moeten kunnen lopen. Naakt prima, porno? Beter van niet.

Toch is het niet slecht zo nu en dan een museum in te stappen. Net zoals het niet slecht is zo nu en dan door de natuur te wandelen, een concert te bezoeken of in een vreemd restaurant te gaan eten.

Beetje de de blik verruimen kan een mens nooit slechter van worden. Zeker niet in een gepolariseerde wereld waarin ieder zich verstopt in z;''n eigen schuttersput.

 

Vorig jaar het Guggenheim Museum in Bilbao bezocht. Daar had ik dezelfde gevoel als in de Kunsthal. Toch een pijnlijk verschil:............voor Guggenheim moest ik als pensionado 5 Euro betalen en voor de Kunsthal 20 Euro!

 

Muziek is een natuurlijk heel specifieke vorm van kunst en de hoes van een LP wordt soms gebruikt als een canvas voor een heus kunstwerk. 

 

Met Andy Warhol vers in mijn gedachten na mijn bezoek aan het Guggenheim is de keuze voor de Dag van de Kunst niet zo moeilijk: The Velvet Underground & Nico uit 1967.

 

Een iconische hoes en een legendarisch album en tevens een van de beste debuutalbums uit de geschiedenis van de Rock.

Het album hoort ook zonder meer tot de 20 meest invloedrijke rockalbums. De Velvet Underground & Nico laten op dit album horen als beginnende artiesten al een zeer, zeer brede waaier aan muziekstijlen te beheersen. Met muziekstijlen als Art-Rock, Psychedelische Rock, Post Punk en Experimentele Rock waren ze eind jaren 60 een enorme trendsetter.

Het album heeft dan ook een enorme eeuwigheidswaarde en voor wie muziek als kunst kan zien is dit een meesterwerk onder de meesterwerken.

Wat mij betreft ook meer kunst dan de banaan van Andy Warhol die de hoes siert. Wel een leuk detail: de banaan kan je pellen. 

De rol die Warhol heeft gespeeld om The Velvet Underground op de kaart te zetten mogen we echter niet vergeten. Warhol had een neusje voor goede muziek!

Seven 50 jaar

Op deze blog heb ik mij al eerder verbaasd waarom Poco nooit populair in Europa is geworden en de Eagles wel. Twee leden van Poco zijn zelf bij de Eagles beland en de catalogus van Poco is toch serieus omvangrijker.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal meesterwerkjes zijn, want het vandaag jarig album Seven is toch een tikje minder dan de zes voorgangers. 

Na het uitstekende album Crazy Eyes wat een jaar eerder was uitgekomen verliet Richie Furay de band. 

 

Oprichter en frontman Rusty Young heeft Poco altijd met grote passie naar grote hoogte heeft weten te brengen. Toch waren er na het vertrek van Furay meer ups en downs in de kwaliteit van de albums.

Deze vandaag jarig Seven is de eerste zonder Furay en het was duidelijk even zoeken. 

Eigenlijk is de meest rechtvaardige kritiek op dit album dat ze teveel op Eagles willen lijken. De zes voorliggende albums waren toch wat authentieker.

Luister alleen maar eens naar opener "Drivin' Wheel". Dit had zomaar in de Eagles catalogus kunnen staan. 

Dat geldt voor nog wel een paar nummers. Het album voelt dat het iets te veel met het hoofd en iets te weinig met het hart is gemaakt. Toch wat parels zoals "Rocky Mountain Breakdown", "Faith In The Families" en "You Got Your Reasons".

Beslist niet slecht maar als je nog niks van Poco hebt en je daar toch eens in wilt verdiepen begin dan met de eerste zes albums. 

De echte liefhebber van Poco zal dit album echter vandaag toch met plezier nog een keertjes draaien.

Joachim Fritz Krauledat 80 jaar

Wie deze naam ziet zal zich niet gelijk denken aan Steppenwolf. Toch hebben we hier te maken met  frontman John Kay die mede verantwoordelijk is voor een van de meeste iconische nummers namelijk "Born To Be Wild".

John Kay werd aan het eind van de oorlog geboren in Oost Pruisische stadje Tilsit wat tegenwoordig onder de naam Sovetsk onderdeel van Rusland is. De vader van John sneuvelde als Duitse soldaat en z'n moeder vluchtte met John naar het westen om de wraakzuchtige Russen te ontlopen.

 

Na de oorlog trok het gezin nog verder naar het westen (Hannover). Daar kwam John in aanraking met moderne muziek die werd uitgezonden door de zenders van de geallieerde, die toen nog in West Duitsland gestationeerd waren.

Duitsland had voor het gezin toch teveel nare herinneringen en in 1958 vertrokken ze naar Canada. De moeder van John was inmiddels opnieuw getrouwd en Toronto maakte de nieuwe toekomst compleet.

De interesse van John in muziek kwam in Canada in een stroomversnelling en John speelde in kleine clubs vooral wat akoestische bluesnummers.

In 1967 voegde hij zich bij de band The Sparrows waar hij Jack London verving. London verliet de band vanwege gezeik over royalty's.

Drummer Bruce Palmer had kort daarvoor The Sparrows al verlaten om zijn heil te gaan zoeken bij Buffalo Springfield.

De naam The Sparrows hing blijkbaar toch teveel aan Jack London en The Sparrows migreerde naar Steppenwolf dat in 1967 haar eerste album uitbracht.

Op dat album het nummer "Born To Be Wild" dat de band gelijk een legendarische status bezorgde. 

 

Het nummer is veel gebruikt als filmmuziek en TV-series. Meest bekende is natuurlijk de cultfilm Easy Rider (1969) met Peter Fonda en Dennis Hopper.

Het nummer was dan ook een geweldige katalysator voor de andere weg die de jeugd wilde gaan volgen. Protesten, hippies, meer protesten, genoeg van de oorlog in Vietnam..........het moest anders..

 

Ook in de muziek mogen we "Born To Be Wild" al een mijlpaal beschouwen. Hoewel het nummer als een ballad was bedoeld zien we hier toch een eerste ontkieming van de Hardrock.

Het nummer is geschreven door Mars Bonfire die we ook kennen als Dennis Edmonton en is de broer van de in 1993 overleden drummer Jerry Edmonton. 

Beide broers speelde in The Sparrows maar alleen Jerry verhuisde mee naar Steppenwolf. Broer Dennis - die dus als Mars Bonfire verder ging - schreef nog wel de nodige nummers voor Steppenwolf waaronder deze megahit.

 

Met "Born To Be Wild" scoorde Steppenwolf in thuisland Canada een nummer 1 hit. In de VS kwam het nummer op plek 2 maar gingen er wel 1 miljoen (!!!) singeltjes over de toonbank.

Steppenwolf heeft - zoals zoveel band uit de jaren 60 - meermaals een pauze gehad. Uit elkaar en weer bij elkaar. Optredens van de band waren in thuisland Canada en in de VS ook deze eeuw nog steeds enorm populair maar in 2019 maakte John Kay bekend dat het genoeg is geweest.

John verveeld zich echter niet want hij heeft samen met zijn vrouw een stichting die opkomt voor de belangen van mens en dier. Grappig detail is dat zijn vrouw een Duitse is die hij in de tijd van The Sparrows in een bar in Toronto heeft leren kennen.

 

Happy Birthday John

50 Jaar Waterloo

Zelf ben ik geen echte fan van ABBA en al helemaal niet van het songfestival. Dat laatste omdat het meer en meer om de act gaat en steeds minder om het liedje.

Dat neemt niet weg dat ABBA een mega belangrijke rol heeft gespeeld in de moderne muziek en dat met de revival nog steeds doet.

M'n lief was als jong meisje een fan van ABBA en had zodoende een flinke collectie albums en singletjes van deze Zweedse hitmachine. Als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd komen ook muziekcollecties bij elkaar en zodoende stond er ineens een rij ABBA platen in mijn (lees onze) collectie.

 

De Stones en Bowie platen die mijn lief inbracht was ik uiteraard meer enthousiast over, maar al die ABBA platen toch een keer gedraaid. Geen muziek die ik dagelijks of zelfs wekelijks ga draaien maar het toenmalig laatste album The Visitors vind ik toch wel heel erg goed. Net wat minder makkelijk dan de eerdere albums.

Opvallend was dat de eerste twee albums niet in de collectie van mijn lief zaten. Toen die albums verschenen was ze net nog te jong en had ze waarschijnlijk ook te weinig zakgeld!

Zelf vond ik het wel een leuk idee om de collectie officiële studioalbums compleet te maken en op zoek naar de albums Ring Ring en Waterloo. Beide inmiddels in de collectie.
Opvallend is dat bij het album Waterloo pas voor het eerste de naam ABBA werd gebruikt.

 

Uiteraard zoek ik dan naar tweedehands. Niet eens vanwege de prijs maar ik ben een groot voorstander van hergebruik. Leuk detail dat op het album Waterloo nog een prijssticker zit. In 1974 koste dit album fl 18,50.

 

Als we die 18,50 omrekenen met de inflatiecalculator dan komen we uit op bijna 38 Euro. Om precies te zijn 37,72! Met dat inzicht valt de huidige prijs van een LP wel weer mee. Dat neemt niet weg dat de huidige prijzen toch wat ongemakkelijk voelen en de platenindustrie moet toch een beetje uitkijken anders worden die prijzen nog eens hun Waterloo.

Deze week dit album toch eens draaien want ik ben van mening dat een beetje knappe muziekcollectie - en dan citeer ik een groot muziekliefhebber - alles omvat van ABBA tot Zappa.......

Gemiste Kansen #17

De Traveling Wilbury;s zijn wat mij betreft de koning onder de supergroups. Handig om even vast te stellen wat we met een supergroup bedoelen. 

De definitie is vrij simpel: Een supergroep is een muzikale groep gevormd met leden die al succesvol zijn als soloartiest of als leden van andere succesvolle groepen.

Met de oprichting van de Traveling Wilburys werd daar ruimschoots aan voldaan. Vijf topartiesten die voor deze gelegenheid als een soort van broers andere namen gebruikte. Een soort van muzikaal reizende familie hoewel het vijftal nooit op het podium heeft gestaan.

 

De fictieve familieband voor het eerste album bestond uit:

• Nelson Wilbury - George Harrison
• Otis Wilbury - Jeff Lynne
• Lefty Wilbury - Roy Orbison
• Charlie T. Wilbury jr. - Tom Petty
• Lucky Wilbury - Bob Dylan
  

Met deze meer dan indrukwekkende line-up namen ze in het voorjaar van 1988 een eerste album op dat in de herfst van dat jaar verscheen. Het album kreeg de eenvoudige titel  Traveling Wilburys – Vol. 1. Heerlijke Rock met wat invloeden van Country en Folk.

Roy Orbison heeft niet lang mogen genieten van deze samenwerking want op 6 december in datzelfde jaar overleed deze geweldige zanger.
Het overbleven viertal besloot echter door te gaan en in 1990 verscheen het tweede album. Het viertal nam voor dit album weer andere namen aan. Blijkbaar een heel grote familie....

• Spike Wilbury - George Harrison 
• Clayton Wilbury  - Jeff Lynne 
• Muddy Wilbury. - Tom Petty
• Boo Wilbury - Bob Dylan
  

Dit tweede album kreeg de opmerkelijke titel Traveling Wilburys Vol. 3. Het album is iets meer Rock dan deel 1 maar net als deel 1 is het smullen. 

Deel 1 en deel 3! Dus de fans (waaronder ik) vragen zich al jaren af: Waar is deel 2 gebleven?

Wat mij betreft ook een gemiste kans want dit viertal (liever nog het vijftal) had van mij gerust nog een album mogen maken. Ik kan er zelfs vrede mee hebben als overgebleven nummers zijn want de kwaliteit van dit vijftal zal daar niet heel veel rommel tussen zitten.

In 2007 verscheen dan wel de verzamelbox The Traveling Wilburys Collection met daarin de twee oorspronkelijk albums en een aantal bonustracks, maar daarmee is het "mystery" van Volume 2 nog niet opgelost............

Inmiddels zijn Tom Petty en George Harrison ook overleden dus nieuw materiaal gaat er zeker niet gemaakt worden. De productiviteit van dit gezelschap is hun hele carrière echter heel hoog geweest Het kan niet anders dat er hier en daar nog wat tapes liggen en een Volume 2 moet er toch inzitten?

Zolang die er niet is beschouw ik het als een gemiste kans.............

Eric Clapton 79 jaar

Hoewel ik een vrij vol programma heb vandaag heb ik toch besloten voor deze dag een deel van m'n Clapton collectie uit de kast te trekken. Platen zet ik pas terug als ze gedraaid zijn. Dus zal een lang Paasweekend met Eric worden..........

Clapton jarig in het meest - voor de meeste gelovigen dan toch - heilige weekend van het jaar: Pasen!
Al vroeg in de carrière van Clapton verscheen hier en daar op muren in de UK de legendarische tekst CLAPTON IS GOD.

Nu is het de vraag of er überhaupt een God is maar als er iemand echt uit de dood is opgestaan dan is het Clapton wel. Door extreem zware drugverslaving had het zomaar heel anders af kunnen lopen.

Ik trek de parallellen nog even door want als er een iemand echt op vreselijke wijze z'n zoon heeft verloren moet ik triest genoeg ook aan Clapton denken.

Dat alles neemt niet weg dat Clapton een meer dan indrukwekkende catalogus bij elkaar heeft gespeeld. Een enorme rij soloalbums maar ook de nodige meesterwerkjes met The Yarbirds, The Bluesbreakers, Cream, Blind Faith, Delaney & Bonnie, Derek & The Domino's, J.J. Cale en B.B. King.

Daarnaast werkte Clapton mee aan een groot aantal muziekprojecten zoals Concert For Bangla Desh en The Last Walz. Het zal ook niemand verbazen dat Clapton een prijzenkast vol heeft met onderscheidingen en prijzen. Leukste blijk van waardering is echter toch een ster die naar Clapton is genoemd.

Recent heb ik een docu over de beginjaren van Clapton zitten kijken op Netflix. Als je geen plannen voor vandaag hebt is dat een prima manier om de regen te gaan ontwijken.

50 jaar Starless and Bible Black

King Crimson is samen met Pink Floyd en Jethro Tull de bepekte erfenis op het gebied van Progressieve Rock waar ik nog regelmatig op terugval. 

Bekende namen als Camel, Yes, Genesis, Eloy, ELP (Emerson, Lake & Palmer) zien nauwelijks nog mijn draaitafel. Overigens van Pink Floyd draai ik eigenlijk ook maar zelden de iets te toegankelijke albums zoals Dark Side Of The Moon en The Wall. 

Hoewel ik vroeger bands als Yes en Genesis naar binnen lepelde als een aalscholver die z'n eerste visje van de dag te pakken heeft doet het mij niks meer. Het is natuurlijk nog steeds fenomenaal goede muziek maar de uitdaging als luisteraar is bij mij weg.

Met bands als Led Zeppelin, The Stones heb ik ook geen uitdaging maar bij dat soort muziek heb ik ook een ander verwachtingspatroon. Gewoon lekker Rock.

Wie liefhebber is van Progressieve Rock en langdurig door een album uitgedaagd wil worden kan prima terecht bij King Crimson. Zeker bij dit zesde studio album dat 50 jaar geleden het levenslicht zag. Leuk detail is dat het album deels in het Amsterdams Concertgebouw is opgenomen. 

Starless and Bible Black zal - zelfs na 50 jaar - voor veel luisteraars een uitdaging zijn om naar te luisteren. Zeer muzikaal maar soms zeer complex. Van soms bijna romantisch tot bombastisch, van stevig Rock tot aanzwellend mysterieus.
Lastige melodielijnen en beslist geen album met meezingers. Dat laatste is ook precies de reden waarom deze Starless and Bible Black na 50 nog steeds een genot is om door de oren te laten waaien............

 

Wereld Tuberculosedag

In de westerse wereld is TBC behoorlijk onder controle, maar in minder ontwikkelde gebieden sterven er jaarlijks nog zeer veel mensen aan deze ziekte.

De doelstelling van de WHO om de ziekte in 2015 uit te bannen is niet gelukt en in 2018 behoorde TBC wereldwijd nog tot de 10 meestvoorkomende doodsoorzaken.

Alle reden om aan deze ziekte nog eens stevig aandacht te besteden. 

 

Als we aan TBC en muziek denken dan is er natuurlijk één nummer en dat steekt boven alles uit namelijk "T.B. Sheets" van Van Morrison. Het is te vinden op zijn debuutalbum Blowin' Your Mind! dat in 1967 verscheen. 

 

In 1973 verscheen een verzamelalbum van Van Morrison met als titel T.B. Sheets. Heerlijke verzamelaar met daarop ook het bekende "Brown Eyed Girl". Een nummer over een liefde die niet meer is dan een herinnering. Wel met pikante mijmeringen en er moest zelfs een speciale gekuiste versie voor de preutse BBC gemaakt worden.
Een ingekorte (zo jammer) versie van "T.B. Sheets"fungeerde als B-kant van "Brown Eyed Girl".

Het nummer "T.B. Sheets" was met ruim negen minuten te lang om als hitsingle het op de radio te gaan halen. Radiostations draaide in die jaren geen lange nummers en negen minuten op een singletje is technisch ook wel een uitdaging.

 

Het nummer "T.B. Sheets" is dus een echt albumnummer en wie onder een steen heeft gezeten en het niet kent doet er goed aan om vooral de lange versie eens op te zoeken.

"T.B. Sheets" grijpt je bij de keel terwijl het juist een nummer is over loslaten. Het nummer heeft een typische jaren 60 sound maar is een klassieker in de categorie hartverscheurend.

 

Waxahatchee: Tigers Blood

Gister kwam dit nieuwe album van Waxahatchee uit en ik kan wel gelijk verklappen dat het smullen is en happy dat ik gelijk de vinylversie heb gekocht.

Waxahatchee is de artiestennaam van Katie Crutchfield. Eigenlijk is het een naam voor een band of meer nog van een muziekproject. Crutchfield is echter de grote drijvende kracht achter het geheel en wordt per album en optreden aangevuld met andere vakkundige muzikanten.

Het was al weer even geleden dat de bewierookte voorganger "Saint Cloud" was verschenen. Op een paar dagen na zit er vier jaar tussen de voorganger en deze nieuwe telg. Deze Tiger Blood is het zesde album van Waxahatchee en net als de vijf voorgangers krijgt ook dit album weer de ene na de andere lovende recensie.

Vier jaar wachten zal voor sommige fans een lange periode zijn geweest, maar Waxahatchee doet met dit album weer een enorme stap.
Een stap? Het is een sprong voorwaarts en een verdere ontwikkeling van de muziekstijl die Crutchfield met het album "Saint Cloud" al uit je speakers liet rollen.

Waxahatchee laat zich niet makkelijk in een hokje duwen en speelt een blend van Rootsrock, Folkrock en Indie. Het album voelt bij een eerste draaibeurt al heel vertrouwd aan, maar bij volgende draaibeurten kom je er als luisteraar achter dat het album wemelt van verborgen uitdagingen.
De songs op deze Tigers Blood bevatten namelijk nog meer diepgang dan voorgaande albums en ook muzikaal zet Waxahatchee net wat pittiger aan.

Niet alleen de muziek is om te smullen, want wie zich in de teksten vreet gaat alledaagse persoonlijke thema's tegenkomen zoals angst, rouw, liefde, frustratie, vergeving en acceptatie. Waxahatchee brengt de nummers - ondanks thema's als onzekerheid - met zeer grote overtuigingskracht.

Tiger Bloods is gevarieerd van rustige Rock tot heerlijke ballads die een mix zijn van Folk en Indie. Ook als je niet teveel met de teksten bezig wilt zijn is de muziek een feestje voor de oren.
De intense uitvoering van de nummers zal echter menigeen toch nieuwsgierig maken wat Waxahatchee te "vertellen" heeft. Wie zich dan toch in de teksten wil verdiepen wordt geholpen door een keurig inlegvel met songteksten in de fraaie hoes.

Het jaar is nog jong maar dit album gaat vast mijn Top 10 Album 2024 lijstje halen.