Tapestry 50 jaar

Dit was het tweede album wat Carole King uitbracht en het behoort tot de 100 best verkochte albums. Een mega succes was dit album maar door opleving van vinyl is het opnieuw een verkoop hit.

In de VS heeft dit album 13 (!) maal platina gehaald. Tegenwoordig zou dat dus diamant betekenen maar in begin jaren 70 was er eigenlijk alleen maar goud en was de RIAA die in de VS de certificering doet niet op dit soort mega verkoop cijfers voorbereid. 

Het album haalde viermaal een Grammy en staat hoog in alle lijstjes zoals de 1000 beste albums, 500 albums die moet luisteren voor je dood gaat en de top 100 in de Vinyl Buyers Guide.

Het album verbleef in de VS zes(!) jaar in de Billboard chart voor albums! Alleen Dark Side Of The Moon deed beter.

Carole King was natuurlijk al jaren als songwriter, producer en sessiemuzikant actief zoals onder andere voor The Monkees.
Vanaf 1970 besloot Carole zelf platen te gaan maken en haar debuut Writer was een prima plaat maar geen uitzonderlijke hoogvlieger. 

Tapestry is een meesterwerk dat echt op zich staat. Vorig jaar met de verjaardag van King schreef ik al dat we haar te kort zouden doen haar niet te waarderen voor de rest van haar schitterende catalogus.

Maar vandaag is het toch echt de beurt aan Tapestry!

Jimi Hendrix - Rainbow Bridge

Van Jimi zijn er na zijn tragische dood onnoemelijk veel albums verschenen. Heel veel (zeg maar het meeste) betreft het onofficiële uitgaves of zelfs illegale LP's en CD's.

Het album wat nu op de draaitafel ligt is een van de officiële albums die na zijn dood is verschenen. Om precies te zijn het tweede album dat Reprise postuum heeft uitgebracht.
Het eerste album bracht Reprise een half jaar na zijn dood uit. Dat album wat in het voorjaar van 1971 verscheen had de pakkende titel de The Cry Of Love.
Bij het luisteren werd direct duidelijk dat er van Jimi nog een goudmijn aan materiaal lag. Geweldig album en het schreeuwde om meer, meer, meer..............

En meer zou er komen..........

Een jaar na de dood van Hendrix verscheen in oktober 1971 deze Rainbow Bridge met als toevoeging Original Motion Picture Sound Track.
Die toevoeging is toch een iets te ruim begrip. Het album bevat wel degelijk nummers die ook in de film voorkomen, maar niet de uitvoeringen zoals in de film.

Fans van de uitvoeringen die in de film zijn gebruikt hebben tot vorig (2020) jaar moeten wachten toen het album Live in Maui verscheen. Dat album had zomaar de Real Rainbow Bridge kunnen heten!

Dat neemt niet weg dat het album Rainbow Bridge een heerlijk Hendrix album is. Niet al te experimenteel waardoor het lekker door de oren waait. Het materiaal is over een periode van twee jaar opgenomen en geeft toch wel een heerlijk beeld van de toverkunsten van Hendrix op de snarenmachine.

Bij artiesten als Hendrix is het altijd lastig om een keuze te maken welke albums wel en welke niet. Jaarlijks komt er nog schitterend materiaal uit van deze gitaar legende. Hoe maak je uit dat enorme aanbod in vredesnaam een goede keuze?

Bij leven drie studioalbums, drie live albums en twee verzamelalbums. Officiële postuum albums: 13 studio, 28 live en 19 verzamel. Daarbovenop de honderden onofficiële uitgaves.
Een oerwoud voor wie een compacte collectie rond Hendrix aan wil leggen en ondoenlijk voor wie alles wil verzamelen.

Dat deze Rainbow Bridge bij mij in de collectie staat ben ik happy mee, want het is gewoon een heerlijk Rock album! Rock zoals alleen Hendrix dat kon!

Gary Moore - Still Got The Blues

Als jong knulletje leerde Gary zichzelf aan hoe je op een gitaar moest spelen. Geboren in Belfast maar toen hij wat ouder werd verkast naar Dublin.
Daar kwam hij terecht in de Bluesrock band Skid Row, waar hij tussen 1968 en 1971 de zang en gitaar voor z'n rekening neemt. Doorgaans prima Bluesrock. Liefhebbers van Cream gaan het werk van deze Ierse formatie zeker waarderen.

Na een paar jaar verkast Moore naar Thin Lizzy waar hij tussen 1974 en 1979 een half vaste rol heeft.
Hoewel Moore nog regelmatig een partij meespeelt op albums van anderen, maakt hij tussen 1978 en 2008 vooral soloalbums.
Nieuw materiaal gaat er helaas niet meer komen want 10 jaar geleden op 6 februari 2011 overleed Moore in een hotel in Spanje aan de gevolgen van een hartaanval.

Hij laat een indrukwekkende muzikale erfenis achter en het album wat nu opstaat is een van z'n meest succesvolle albums. In Nederland kwam het album Still Got The Blues (1990) dan ook op de eerste plaats van de album Top 100.

Moore had voor dit album als solo artiest vooral Hard Rock albums gemaakt. Soms heel sterk zoals Corridors of Power en Victims of the Future. Ook wel eens minder geslaagde Hard Rock zoals de albums Wild Frontier en After The War.

Met Still Got The Blues stapte Gary terug naar z'n Blues roots. Heerlijke Blues die voor een groot publiek ook nog eens heel toegankelijk is. Het is ook gewoon een plaat die in een beetje Blues (Rock) collectie eigenlijk niet mag ontbreken.

Pas 30 jaar oude maar toch al een vette klassieker en wat een heerlijke foto op de cover:

Nathaniel Rateliff – Tearing At The Seams

Ik heb altijd een enorme zwak voor artiesten die zich niet vastpinnen op één enkele muziekstijl. Iets wat Nathaniel dan ook beslist niet doet.
Een vleugje Soul, wat Blues Rock, Southern Rock, Americana, een scheutje Jazz en Country Rock.

Uiteraard ken ik niet de gehele catalogus van Rateliff en ik kan zomaar wat over het hoofd zien. Wel kunnen we stellen dat de muziekstijlen die het in de Deep South goed doen bij Rateliff in de toolbox zitten. Hij niet alleen wat ook zijn uitstekende begeleidingsband The Night Sweats zijn van vele markten thuis.

Samen meermaals te bewonderen in een TV serie die zich in The Deep South afspeelt. De interesse in Rateliff werd alleen maar sterker.
Ik had Nathaniel al eens gehoord op een streamingsdienst na een tip van een vriendje. Misschien ook eens in de auto s'avonds laat bij een wat beter radioprogramma.
Het was echter de serie NCSI New Orleans die de doorslag heeft gegeven om geld stuk te slaan aan vinyl van Nathaniel. Meermaals treed hij in die serie op en komt zelf een aantal keer voor in een dialoog. Ik val sowieso wel voor de muziek die in die serie wordt gebruikt: Boom, Boom, Boom, Boom.........

De laatste maanden ben ik meer en meer geïnteresseerd in The Deep South. Meer dan ik al was.
Interesse niet alleen in de muziek maar in alle culturele aspecten. TV series, kookprogramma's met als thema Louisiana, Mississippi, New Orleans, Baton Rouge laat ik niet aan mij voorbij gaan om maar meer intel te verzamelen voor als ik straks op missie naar The Deep South ga!

Nathaniel is met z'n 42 nog een snotneus.Toch al zes puike studioalbums, drie EP's en één live-album gemaakt. Een schone catalogus zouden onze zuiderburen zeggen.

Dat is het ook!

Het album wat nu op de draaitafel ligt is uit 2018 en betreft het vijfde studio-album van Rateliff.

Voor de zondagochtend kan je je nauwelijks een beter album wensen. Soulfull gezongen, lekker Rock. Aanwezig maar niet opdringerig. Meeslepend, zwoel, prachtig gezongen en Rateliff heeft uitmuntende muzikanten om zich heen.
Normaal kunnen blazers nog wel eens opdringerig zijn maar alles is op dit album heerlijk in balans. Dit is zo'n album dat mag de hele zondag duren.............

Tearing At The Seams is een dubbelalbum en ik heb een editie die geperst is op wit vinyl. Schitterende zwart/wit hoes.

Het schijnt niet zo goed te zijn om een plaat gelijk weer te draaien, maar voor de tweede koffie is er nauwelijks een betere keuze. Gewoon nog een keer. Smullen!

Cuby + Blizzard - Too Blind To See

Dit album had ik vroeger in de collectie, maar sneuvelde toen ik overstapte op CD. Het CD avontuur heeft net geen 35 jaar geduurd en ben inmiddels weer helemaal over op vinyl.
Dit is zo'n album dat moet gewoon in de kast staan. Als liefhebber van Blues kan je sowieso niet om Cuby heen en 3-4 albums van "onze" Bluesband is toch wel een must.

Vandaag bij de post. Het gaat om een heruitgave en is geperst met paars vinyl. Soms zijn gekleurde exemplaren van vage fabrikanten afkomstig en dat kan wel eens een naar effect op de geluidskwaliteit hebben. In dit geval klinkt het allemaal prima. Mooi schoon, prima dynamiek. Niks mis mee.
Techniek ok dus snel naar de muziek.

Er zijn nogal wat mensen die dit album te droevig vinden. Dat is voor mij een suikerspin bestellen en dan klagen dat deze zoet is.

Het album is voor mij toch een van de beste Blues albums van Nederlandse bodem. Uiteraard zijn albums van Cuby zoals hun briljante debuut Desolation uit 1966 en Groeten uit Grollo (1967) meesterwerkjes van de bovenste plank. Ook must haves!
Maar er is een prima pleidooi te houden dat Too Blind To See het beste Cuby album is.

Juist die intense droefheid die ze op dit album hier en daar weten te creëren maken het tot een echte Blues plaat. Bij de titelsong denk je toch binnen een minuut dat iemand Delta Blues aan het spelen is met een elektrische set?

Dit album uit 1970 laat wat mij betreft zien hoe Cuby de Blues meer beheerst dan welke Nederlandse Blues band dan ook.
Een album wat juist door de droefheid uitstijgt naar een unieke hoogte.

Meeslepende intense Blues op een album wat beslist een klassieker genoemd mag worden.

Blues Post

 

George Sterkte!

Gister kon je niet om dit nieuws heen. De papieren Telegraaf opende met een reuze kop, Twitter ontplofte , en in tientallen TV programma's kwam het aan bod.

De 72 jarige George Kooymans van de Golden Earring heeft ALS. We weten allemaal inmiddels genoeg hoe het ziektebeeld verloopt en als je daar aan denkt lopen de koude rillingen over je rug.

De Earring is waarschijnlijk de band die ik het meest aantal keer heb zien spelen. Ze waren ook het eerste concert met mijn vrouw. Dat was Unplugged in Luxor Rotterdam in 1993.
Toen we 27 jaar geleden trouwde hebben we ook serieus overwogen om de Earring 30-40 minuten op ons trouwfeest te laten spelen.

Zo'n mini gig was nog redelijk te betalen. We werkte ook allebei voor een dik salaris, nog geen kind, paard en hypotheek en de auto was ook van de baas.
Waar we vooral mee zaten wat je doet als de Earring dan naar huis gaat. Dan moet je ook nog een bandje/DJ hebben voor de rest van het feest. Dan gaat de tweede act wel in heel erg grote schoenen staan.
Hoe zo'n feest dan kon verlopen konden we ons moeilijk een voorstelling van maken en daar was het dan net even te kostbaar voor.

Ergens in een doos op zolder met trouwspullen ligt nog wel de flyer van het boekingskantoor. Beide zijn we fan van de Earring maar dit soort nieuws komt toch bij iedereen heel hard aan?
Natuurlijk worden er iedere dag 1000en mensen ziek, maar als een van onze idolen dat overkomt voelt dat ineens heel anders.

Onze idolen staan toch symbool voor onoverwinnelijk, voor energiek, voor creatief, voor gek, voor alles kan toch?

Ik werd nog wel extra verdrietig van een ieder die zich opwond dat de Earring niet meer ging optreden.
Voor mij is er maar één ding triest en dat is dat iemand en zijn omgeving een heel zware weg staat te wachten. Een heel zware weg............

Eigenlijk kan ik er ook niet veel meer over zeggen dan: Sterkte George!

Alan Peter Kuperschmidt

Lastige naam als je artiest wilt worden en Alan koos al snel voor Alan Kooper wat dan weer snel Al Kooper werd. 

Ondanks de betere keuze is Al niet iemand die heel erg op de voorgrond treed.

Sterker hij gebruikte ook wel eens de naam Roosevelt Gook om niet op te vallen. 

 

Toch verdient Kooper met zijn indrukwekkende carrière het om zo nu en dan een keer genoemd te worden.
Vandaag is hij jarig dus een mooie aanleiding om eens aandacht aan hem te besteden.

 

In telegramstijl eens een opsomming van de indrukwekkende CV van Alan:

• Componist, muzikant, producent en muziekdocent.
• Multi-instrumentalist (orgel, gitaar,bas,mandoline,slagwerk)
• Als 14 jarige nam hij zijn eerste Blues demo's op.
• Een van de drijvende krachten achter The Blues Project (55 jaar!!!)
• Orgeltje op Like een Rolling Stone van Bob Dylan.
• Samenwerking met Dylan zowel op podium als in studio.
• Heeft Lynyrd Skynyrd op de rails gezet.
• Producer Sweet Home Alabama.
  
• Sessiemuzikant bij The Stones, The Who, Hendrix, B.B. King en vele anderen.
• Medeoprichter Blood, Sweat & Tears
• 12 puike soloalbums
• Session en Super Sessions met Stills en Bloomfield.
• Componist/uitvoerende TV en filmmuziek.
• Schrijver van het briljante Rock boek Backstage Passes and Backstabbing Bastards
• Eredoctoraat aan Berklee College of Music. 

Indrukwekkend!

Een bezig baasje die afgelopen 60 jaar een enorme invloed heeft gehad op de moderne muziek. Heel veel nummers zouden beslist anders klinken als we er al van gehoord hadden.

Happy Birthday Alan!

Het Allman Brothers debuut

Dit is het debuut album van The Allman Brothers uit 1969. Dus in de bezetting bij de oprichting een paar jaar voor al die nare motorongelukken.
Vroeger heb ik dit album gehad in de vorm van de heruitgave uit 1973.
Het album komt oorspronkelijk uit 1969 maar in 1973 is er een nieuwe mix van uitgebracht.
De oorspronkelijke stereo mix uit 1969 was van (die moest ik even opzoeken) Adrian Barber die ook de producer van de plaat is.
De stereo mix uit 1973 is gemaakt door Tom Dowd. Een bekende in deze kringen. Dowd heeft een groot aantal platen van de Allman Bros geproduceerd, zoals mega successen At Fillmore East (referentie in live albums) en Eat a Peach.
Dowd had als geen ander door dat ondanks dat de band uit zes man bestond, je niet teveel als producer in de weg moest gaan lopen.
Het blijft – zeker als we nu terugkijken – heel bijzonder dat zes man zo op elkaar waren ingespeeld. Of ze nu een snel deuntje speelde of 40 minuten gingen staan jammen.
De band speelde in de studio ook nagenoeg altijd op dezelfde wijze als op het podium.
In haar oorspronkelijke bezetting behoren de Allman Brothers ook tot de absolute top als het om live spelen gaat.
Met de tragische motorongelukken van Duane Allman (1971) en Berry Oakley (1972) viel er toch wel wat kwaliteit weg. Neemt niet weg dat het mega knap is wat de band daarna allemaal nog heeft gemaakt.

Hoe geweldig de inbreng van nieuwkomers als Warren Haynes en Derek Trucks ook mogen zijn, blijft de chemie die de eerste zes Brothers hadden wel heel erg uniek.
Nergens anders gezien!
Gelukkig zijn er heel veel opnames uit die periode en alles verzamelen waar Duane en Berry nog op meespelen is nog een hele kluif.
Maar voor liefhebbers van Blues/Southern Rock wel de moeite. Zeker als je het weet te waarderen als er zo nu en dan een vleugje Jazz wordt ingevoegd.

Op de draaitafel ligt nu de heruitgave (2016) van het debuut album met de titel The Allan Brothers.
Het gaat hier om een audiofiele uitgave met twee platen. Plaat 1 bevat de originele mix uit 1969 van (moet ik hem weer opzoeken) Adrian Barber. Plaat nummer 2 is de mix van Tom Dowd uit 1973.

Ik heb nog geen A-B vergelijking gedaan. Eigenlijk heb je dan twee draaitafels nodig.

Wat opvalt is dat beide platen heel schoon klinken. Stil is stil!
Erg goede (ruime) dynamiek.
Nadeel van ruime dynamiek kan zijn dat heftige gitaar-rifjes gaan staan clippen. Daar is geen sprake van. Muziek blijft muziek en wordt niet een brei aan geluid.
Goed stereobeeld en bij de eerste luisterbeurt viel geen inconsistentie op.
Keurige geperst, geen stof op de platen.
De mastering van deze heruitgave is verzorgd door Kevin Reeves. Een hele grote meneer in mastering.
Een ieder die een beetje in het totale proces van opname tot CD/LP is geïnteresseerd heeft deze naam zeker meermaals langs zien komen.
Hij zit al heel lang bij Universal Music en hoewel Reeves wel eens nieuwe materiaal doet heeft hij zich vooral gespecialiseerd in het afstoffen van oud materiaal.
Zo heeft hij (re)mastering gedaan voor Miles Davis, Ella Fitzgerald, Marvin Gaye, Moody Blues, The Cream en honderden anderen.
Als je een heruitgave van een album koopt en bij mastering staat Kevin Reeves is het eigenlijk wel ok.

De hoes bevat aan de binnenzijde de iconische foto van de band naakt in een beekje. Een prachtig tijdsbeeld en in de verpreutsing van de huidige maatschappij nauwelijks nog denkbaar.
De hoes bevat keurige antistatische binnenhoezen. Zo hoort het!

Dan de muziek want daar gaat het om. Met deze plaat maakte de Allman Bros een geweldig debuut maar commercieel duurde het toch even.
Later zijn meer en meer liefhebbers zich gaan realiseren wat een belangrijk album dit eigenlijk is.
Sterker. Zeer het is een zeer invloedrijk album en een stempel op wat er jaren lang in Amerika aan muziek gemaakt zou gaan worden.
Blues, Rock, vleugje Jazz en Soulfull!!!!!!!!!!!!
Dat met geweldige gitaarpartijen, puik drumwerk en dat heerlijke orgeltje.

Je voelt gewoon hoe deze gasten het beste in elkaar los maken. Hoog energie niveau maar ze stralen ook uit dat ze dit de hele dag vol kunnen houden. De concerten waren daar ook het bewijs van.
Strak, stevig, melodieus en soms zelfs wat zwoel zoals op Dreams.
Nummers als Dreams zijn zo mega relax en als daar nog eens een 40 minuten versie van opduikt sta ik gelijk in de winkel.

Heerlijk, smullen!

Brothers Of The Road

Dit album uit 1981 toch nog maar eens draaien.  Ik heb heel van deze gasten maar samen met het album Win, Lose or Draw en Reach for the Sky toch de mindere albums uit verder een heel puike catalogus.

Brothers of the Road kan je vrij vertalen als Broers van de weg, maar ik leg dat met dit album toch een beetje uit dat ze van de weg zijn.
Het is toch teveel pop en te weinig rock. Te braaf en onvoldoende rauw. Prima samenspelen - waar de ABB toch patent op heeft - maar elkaar niet uitdagen. Het is niet slecht maar Allman Bros onwaardig.

De angst begin jaren 80 was even dat dit een terugval was die niet meer goed zou komen. Maar albums die hierna kwamen zpals Seven Turns, Shades of Two Worlds bewezen gelukkig het tegendeel.

Veel andere bands hadden voor een album als dit beslist een hogere waardering in de pers gekregen. De Allman Brothers Band had al zoveel belachelijk goede albums gemaakt dat dit toch onder de maat was.
Als ik nooit wat van de Allmans had gehoord en dit was het eerste wat ik te horen kreeg, had ik er toch een 3,5 ster op geplakt. Wie het andere werk van ze kent zoals At The Fillmore, hun debuut en Eat a Peach zal maar moeilijk een bordje omhoog steken met meer dan drie sterren.

Overigens een ieder die niet zo gecharmeerd is van lange jam-sesssies van deze jongens kan dit zomaar een heel lekkere plaat vinden.
Voor mij zal het echter voor altijd een album zijn die maar zelden uit de kast komt. Toch vanmorgen nog eens opgezet, want als muzikaal behang presteert het ruim voldoende.

The Blues Highway

Louisiana en Mississippi hebben mij altijd al gefascineerd, maar de laatste weken hebben ze mij bij de keel gegrepen en laten mij niet meer los.
Het liefst vlieg ik vanavond nog naar Memphis om dan via de Highway 61 en de Mississippi naar New Orleans te reizen.
Uiteraard met tientallen tussenstops, zijweggetjes, extra lusjes en vooral langs heel veel unieke locaties.

Highway 61 wordt ook wel de Blues Highway genoemd en hier liggen 100en sites met een rijke historie op het gebied van de Blues.
De crosssroad waar Robert Johnson z’n ziel aan de duivel verkocht zou de kruising moeten zijn met Highway 49.
De staten Louisiana en Mississippi zijn de geboortegrond van vele Blues legendes en die locaties zijn nagenoeg allemaal gemarkeerd met een schitterend infobord. Deze zijn verzorgd door de organisatie Mississippi Blues Trail en al vele sites zijn op deze manier gedocumenteerd en van infoborden voorzien.

Vele, vele grote Bluesmannen deden hier hun eerste stapjes: Robert Johnson, Albert King, B.B. King, Ike Turner, Bo Diddely, Howlin' Wolf, Elmore James, Charley Patton, Big Jack Johnson, James Cotton, Son House, Jimmy Rogers, John Lee Hooker, Little Milton, Buddy Guy, Muddy Waters, Otis Rush, Willie Dixon en vele, vele anderen.

Wie goed naar het lijstje kijkt zal toch moeten concluderen dat eigenlijk alle grote zwarte Blues mannen daar geboren zijn.
Wat moet dit toch een indrukwekkende streek zijn om als muziekliefhebber rond te struinen.

Op enig moment ging ik kijken wat er nog meer voor interessants is, want om alleen voor de Blues zo’n kostbare reis te maken vind ik ook wel iets over de top.
Verder kijken had ik niet moeten doen. Highway 61 heeft mij definitief bij de lurven. Niet zomaar omarmt maar in haar greep.

De Burgeroorlog, de slavernij, de Swamps, Coca Cola museum, Bourbon Street, Oak Alley Plantation, St Louis Catedrale, Jackson Square, Cafe du Monde, Crossroad 61/49, Saint Louis Cemetery, Jazz diner op steamboat Natchez, J&M studios, Baton Rouge, Area 61 Flea Market, Steampunk Coffee Roasters, Vicksburg National Military Park, De Soto National Forest
, Mississippi Civil Rights Museum, The Delta Blues Museum, Ground Zero Blues Club, Mississippi War Memorial Building, The Rock & Blues Museum, Red's Lounge, Gulf Islands National Seashore, Tishomingo State Park, Tupelo National Battlefield, LeFleur's Bluff State Park, B.B. King Museum, Hazlehurst, Burgers & Blues................

Wat ik aan websites inmiddels heb bezocht is bizar. Virtual heb ik bij wijze van spreken Highway 61 al bezocht. Afgestruind en zelf al doorleefd.
Een echt bezoek kunnen we haast uitleggen als “opnieuw” bezoeken:

Zeg maar Highway 61 Revisited...........

Heeft iemand eens een hele knappe plaat van gemaakt! Sterker dit is een van de beste albums ooit gemaakt en de inspiratie lag op Highway 61........

Don Everly

De oudste van de twee Everly Brothers doet er vandaag een jaartje bij. Phil de 2 jaar jongere broer van Don is in 2014 overleden.
Het legendarische zang- en gitaarduo scoorde vooral eind jaren 50 en begin jaren 60 de ene na de andere hit. Dat is een beetje voor mijn tijd, maar je moet als muziekliefhebber wel onder een steen hebben gezeten om niet bekend te zijn met deze hitmachine.

De broers speelde als duo tussen 1957 en 1973. Daarna gingen ze beide hun eigen weg om tussen 1983 en 1988 weer als duo te spelen.

De eerste periode kennen we van hits als Bye Bye Love, Let It Be Me, Wake Up Little Suzie en Cathy's Clown. In de tweede periode scoorde de broertjes met On the Wings of a Nightingale nog een hit.

De Everly Brothers speelde vooral Rock & Roll, Rockability en Country. Veel close harmonie, beide op gitaar en haartjes keurig naar achter en meestal netjes in het pak.
De broers hebben beslist een groot aantal andere artiesten beïnvloed zoals Simon & Garfunkel en vele andere duo's.

Ondanks hun nadrukkelijke positie in de geschiedenis van de moderne muziek vinden we ze niet meer terug in de Top 2000.
Bij de introductie in 1999 stonden The Everly Brothers met maar liefst negen nummers in de Top 2000. In begin werd deze lijst der lijsten ook wel een lijst voor ouwe mannen genoemd. Niet meer voor de Everly's want sinds 2015 staan ze met geen enkel nummer in deze lijst. Jammer!
Negen nummers is misschien wat overdreven, maar geen doet totaal geen recht aan wat deze mannen voor moois hebben gemaakt.

Voor het slapen gaan nog even een lekkere verzamelaar van de broertjes.

Don Happy Birthday!