Het Allman Brothers debuut

Dit is het debuut album van The Allman Brothers uit 1969. Dus in de bezetting bij de oprichting een paar jaar voor al die nare motorongelukken.
Vroeger heb ik dit album gehad in de vorm van de heruitgave uit 1973.
Het album komt oorspronkelijk uit 1969 maar in 1973 is er een nieuwe mix van uitgebracht.
De oorspronkelijke stereo mix uit 1969 was van (die moest ik even opzoeken) Adrian Barber die ook de producer van de plaat is.
De stereo mix uit 1973 is gemaakt door Tom Dowd. Een bekende in deze kringen. Dowd heeft een groot aantal platen van de Allman Bros geproduceerd, zoals mega successen At Fillmore East (referentie in live albums) en Eat a Peach.
Dowd had als geen ander door dat ondanks dat de band uit zes man bestond, je niet teveel als producer in de weg moest gaan lopen.
Het blijft – zeker als we nu terugkijken – heel bijzonder dat zes man zo op elkaar waren ingespeeld. Of ze nu een snel deuntje speelde of 40 minuten gingen staan jammen.
De band speelde in de studio ook nagenoeg altijd op dezelfde wijze als op het podium.
In haar oorspronkelijke bezetting behoren de Allman Brothers ook tot de absolute top als het om live spelen gaat.
Met de tragische motorongelukken van Duane Allman (1971) en Berry Oakley (1972) viel er toch wel wat kwaliteit weg. Neemt niet weg dat het mega knap is wat de band daarna allemaal nog heeft gemaakt.

Hoe geweldig de inbreng van nieuwkomers als Warren Haynes en Derek Trucks ook mogen zijn, blijft de chemie die de eerste zes Brothers hadden wel heel erg uniek.
Nergens anders gezien!
Gelukkig zijn er heel veel opnames uit die periode en alles verzamelen waar Duane en Berry nog op meespelen is nog een hele kluif.
Maar voor liefhebbers van Blues/Southern Rock wel de moeite. Zeker als je het weet te waarderen als er zo nu en dan een vleugje Jazz wordt ingevoegd.

Op de draaitafel ligt nu de heruitgave (2016) van het debuut album met de titel The Allan Brothers.
Het gaat hier om een audiofiele uitgave met twee platen. Plaat 1 bevat de originele mix uit 1969 van (moet ik hem weer opzoeken) Adrian Barber. Plaat nummer 2 is de mix van Tom Dowd uit 1973.

Ik heb nog geen A-B vergelijking gedaan. Eigenlijk heb je dan twee draaitafels nodig.

Wat opvalt is dat beide platen heel schoon klinken. Stil is stil!
Erg goede (ruime) dynamiek.
Nadeel van ruime dynamiek kan zijn dat heftige gitaar-rifjes gaan staan clippen. Daar is geen sprake van. Muziek blijft muziek en wordt niet een brei aan geluid.
Goed stereobeeld en bij de eerste luisterbeurt viel geen inconsistentie op.
Keurige geperst, geen stof op de platen.
De mastering van deze heruitgave is verzorgd door Kevin Reeves. Een hele grote meneer in mastering.
Een ieder die een beetje in het totale proces van opname tot CD/LP is geïnteresseerd heeft deze naam zeker meermaals langs zien komen.
Hij zit al heel lang bij Universal Music en hoewel Reeves wel eens nieuwe materiaal doet heeft hij zich vooral gespecialiseerd in het afstoffen van oud materiaal.
Zo heeft hij (re)mastering gedaan voor Miles Davis, Ella Fitzgerald, Marvin Gaye, Moody Blues, The Cream en honderden anderen.
Als je een heruitgave van een album koopt en bij mastering staat Kevin Reeves is het eigenlijk wel ok.

De hoes bevat aan de binnenzijde de iconische foto van de band naakt in een beekje. Een prachtig tijdsbeeld en in de verpreutsing van de huidige maatschappij nauwelijks nog denkbaar.
De hoes bevat keurige antistatische binnenhoezen. Zo hoort het!

Dan de muziek want daar gaat het om. Met deze plaat maakte de Allman Bros een geweldig debuut maar commercieel duurde het toch even.
Later zijn meer en meer liefhebbers zich gaan realiseren wat een belangrijk album dit eigenlijk is.
Sterker. Zeer het is een zeer invloedrijk album en een stempel op wat er jaren lang in Amerika aan muziek gemaakt zou gaan worden.
Blues, Rock, vleugje Jazz en Soulfull!!!!!!!!!!!!
Dat met geweldige gitaarpartijen, puik drumwerk en dat heerlijke orgeltje.

Je voelt gewoon hoe deze gasten het beste in elkaar los maken. Hoog energie niveau maar ze stralen ook uit dat ze dit de hele dag vol kunnen houden. De concerten waren daar ook het bewijs van.
Strak, stevig, melodieus en soms zelfs wat zwoel zoals op Dreams.
Nummers als Dreams zijn zo mega relax en als daar nog eens een 40 minuten versie van opduikt sta ik gelijk in de winkel.

Heerlijk, smullen!