Bryan Ferry

Vandaag doet Bryan er een jaartje bij. Deze gentlemen rocker werd in eerste instantie vooral bekend als voorman van Roxy Music. Maar inmiddels is de solo catalogus van Ferry vele malen groter dan die van Roxy Music.

Een heel groot fan van Rocy Music ben ik eigenlijk nooit geweest.

Gewoon een topband maar het solowerk van Ferry spreek mij meer aan.

Van Roxy Music altijd wel platen en CD’s gehad, maar ze komen daar maar weinig vandaan.

De soloplaten van Ferry mag ik graag draaien.

M’n favoriet is Dylanesque. Een album met uitsluitend Dylan covers. Het album is uit 2007 maar veel eerder in z’n carrière had Ferry al laten horen een geweldige vertolker te zijn van Dylan composities.

Denk maar hoe fraai hij met A Hard Rains Gonna Fall zijn solo debuut album wist te beginnen.

Schitterend!

Helaas heb ik Dylanesque niet op vinyl. Het album kwam uit in de periode dat de LP stevig op z’n gat lag, dus is maar in zeer beperkte oplage als LP geperst.

Een exemplaar zonder krassen tik je zomaar 150-200 Euro voor af.

Voor dat geld kan je ook 15 geweldige andere tweedehandsje voor kopen en met wat zoeken wel 25.

Het album zal beslist aan de buurt komen voor een herpersing. Al is het alleen maar dat ze mijn wekelijkse mailtjes wel een keer zat zullen zijn.

 

Ferry kennen we naast zijn uitstekende muziek natuurlijk ook als de man in het pak. Als man altijd een goed idee om in een pak te lopen. Zelf een fors aantal jaren bijna dagelijks in een pak gelopen en het effect op vrouwen blijft toch wonderbaarlijk.

Heb ik trouwens al een verteld dat een keer al mijn pakken en stropdassen zijn gestolen? Geloof het of niet. Ik heb het proces verbaal nog wel ergens.

Pakken doen het goed bij Ferry en zo wist hij Amanda Lear te strikken die we ook kennen van een van de album cover van het debuut album van Roxy Music.

Verder heeft Ferry wat gehad met Jerry Hall die we dan weer kennen van de cover van het Roxy Music album Siren.

De liefde met Hall duurde ook niet lang en zij had uiteindelijk toch liever een aantal (4?) kinderen met Mick Jagger.

Zonder er een verhaal van te maken wat zou in een roddelblad kan is het wel duidelijk dat Ferry tot een van de kleurrijke figuren uit de rock scene behoort.

Vorig ging Ferry uitvoerig op tournee en speelde hij een groot aantal concerten in eigen land. Eind 2018 had hij het prachtige album Bitter-Sweet uitgebracht en de concerten waren naast de bekende werkjes een geweldige kans zijn nieuwe werk te laten horen.

Net als voor vele andere artiesten is 2020 ook voor Ferry een rustig jaar, hoewel je je met Ferry nauwelijks voor kan stellen dat er veel saaie dagen zullen zijn.

 

Bryan Happy Birthday!

 

 

The Boss

Bruce doet er vandaag een jaartje bij. Ik heb al vaker geschreven dat ik met name de beginperiode van Springsteen enorm weet te waarderen.

The River was al het moment dat ik wat ben afgehaakt. Dat Marie zwanger is heb ik niks mee te maken en dat dansen in het donker wat daarna kwam was ik echt weg.

 

Nebraska was dan weer prachtig net als het album The Ghost of Tom Joad. Daarna kwam nog genoeg mooi werk maar nooit meer dat ik gelijk naar de platenwinkel rende.

Ik heb een aardige (20+) Springsteen collectie en dat is goed zo.

Op de verjaardag van Bruce trek ik toch even mijn drie favorieten uit de kast.

Koffie met een paar steen en steengoede albums. 

 

Bruce Happy Birthday!

 

Lucinda - Car Wheels On A Gravel Road

Afgelopen maanden veel op gravel (met de racefiets) gereden. Vandaag een rustdag en dan doen we toch een gravelplaat bij de koffie. 

De stem van Lucinda klinkt ook als gravel, tikje rauw maar ook heel puur en vooral intens en ook een tikje opwindend.
Lucinda Williams zingt vooral Country Rock, Folk Rock, wat pure Rock en dus is Americana wel de beste duiding als we het op één woord moeten houden. 

Lastig om haar slechts een enkele duiding te geven. Omdat Lucinda zich niet in het standaard Country of Country Rock keurslijf liet duwen lag ze regelmatig overhoop met platenbonzen. 

Lucinda is ook een behoorlijk eigenwijs meisje en dat is toch een van de betere eigenschappen als je iets creatiefs wilt uitbrengen. Voordeel voor de fans van Lucinda is dat door het aantal albums wat ze gemaakt heeft een collectie Lucinda ook voor de minder krachtige beurs haalbaar is. 

Totaal heeft Lucinda slechts 15 albums gemaakt. Maar het zijn allemaal 4-5 sterren albums. De laatste (Good Souls Better Angels-2020) heb ik nog niet gehoord maar de muziekpers is in de volle breedte weer laaiend. 

Haar eerste album kreeg aanvankelijk wat minder hoge cijfers omdat alle recensenten het album langs de standaard Country (Rock) lat legde. Lucinda is niet een vrouw die je langs een standaard legt. Lucinda IS een standaard. Een standaard van een eigenzinnige invullen van varianten rond de muziekstijl Country. 

Maar altijd rauwer, minder braaf, minder gelikt, scheutje Blues, schepje Rock en vooral overtuigend. Het is vooral mega authentiek. 

Het album wat nu opstaat is wel mijn favoriete album van deze eigenzinnige tante. Hoewel Lucinda geen mega commerciële successen heeft gehaald behoort dit album tot de beste 500 albums die er in dit deel van het heelal zijn gemaakt. 

Welk lijstje we ook pakken en dit album ga je tegenkomen. Op zeker! Nagenoeg alle teksten gaan over de liefde en het zou een geweldig album zijn om te dienen als storyboard voor een roadmovie. 

Bij menig nummer waan je je binnen een couplet op de plek die bezongen wordt. Lucinda sleept je als het waren naar “het plaats delict”. Niet zozeer door de teksten maar haar overtuigde manier van zingen. 

Toch even dan: 

We used to drive 

Thru Lafayette and Baton Rouge 

In a yellow Camino 

Listening to Howling Wolf 

He liked to stop in Lake Charles 

Cause that's the place that he loved 

Did you run about as far as you could go 

Down the Louisiana highway 

Across Lake Ponchatrain 

Now your soul is in Lake Charles 

No matter what they say 

Did an angel whisper in your ear 

And hold you close and take away your fear In those long last moments 

Als ik dat Lucinda hoor zingen BEN ik in Lake Charles…………. Brrr wat een heerlijk album!

Tea For The Tillerman 2

Het is 50 jaar geleden dat Tea For The Tillerman werd uitgebracht. Het vierde studioalbum van Cat Stevens en z’n tweede nadat hij uit het sanatorium was gekomen.
Hij was daar terecht gekomen omdat het succes van de eerste twee albums en de rij hits (oa The First Cut Is The Deepest, Love My Dog, Matthew & Son) toch wat groot was voor de nog jonge schouders.
Cat Stevens kwam geweldig terug met het album Mona Bone Jakon met oa dit hit "Lady D’Arbanville". Wees eens eerlijk: wie droomde niet van Patti?

Vrij kort daarop kwam het fenomenale album Tea For The Tillerman. Het regende 5 sterren en 10en.
Het album staat ook in alle lijstjes als “de beste 500 albums” en “1000 albums die je moet luisteren voor je dood gaat”.
Met enig toeval was dit ook mijn eerste album. Ik vond de muziek mooi, maar toen ik naar de teksten ging luisteren was ik helemaal verkocht.
Deze sloten naadloos aan bij de zoekende puber die ik was.

Na 50 jaar behoort het nog steeds tot mijn favoriete album en was dan ook benieuwd wat er bij een jubileum editie aan moois zou komen.
Al een aantal jaren is het erg trendy om albums na 40, 45, 50 jaar van een jubileum editie te voorzien.
Vaak is het niks meer dan een herpersing met een sticker. Soms is de plaat opnieuw gemasterd. Soms een speciale hoes, boekje of heeft het vinyl een mooi kleurtje.
En soms wordt er een extra of zelfs meer platen toegevoegd met nummers die het bij bij de oorspronkelijke releasse niet haalde.

Ik heb dan altijd een simpele vraag: “als het toen niet goed genoeg was waarom nu dan wel?”
Vaak is dat ook niks meer dan geldklopperij. Soms is het echt wel interessant om te horen hoe een nummer zich ontwikkeld heeft, maar voor dat soort bonustracks ga ik niet ineens een vermogen betalen.
Maar in nagenoeg al die jubileum edities gaat het maar om één ding: op een heel makkelijke manier geld verdienen.
Een trend die al een aantal jaren bezig is en een trend waar Cat Stevens een heel eigen invulling aan gegeven heeft.
Niet een paar laffe foto’s en outtakes toevoegen. Gewoon het album opnieuw opnemen.
De cover opnieuw getekend in de sfeer van de huidige tijd. Een aantal oude muzikanten opgetrommeld en aangevuld met wat nieuwe en opnieuw de studio in.
Alle nummers van een ander arrangement voorzien en spelen maar.
Het idee is briljant maar als artiest stel je je ook wel kwetsbaar op. Zeker bij een album wat in 1970 de hoogste rapportcijfers kreeg.

De eerste versie van Tea For The Tillerman heb ik wellicht een paar duizend keer geluisterd. Dat klinkt zo vertrouwd in het gehoor dat deze 2.0 versie toch even wennen is.
Maar het is origineel, knap, het klinkt goed en zo’n album krijgt direct 4 sterren.
Ook geluidstechnisch is het dik in orde. Gelukkig want het originele album wordt door vele audiofielen omarmt als een referentie hoe een plaat moet klinken.

Ik heb al meermaals over het oorspronkelijke album gezegd dat de teksten zo pijnlijk actueel zijn.
In 1970 geschreven door een jongen van 22.
Bizar hoe toepasselijk en Cat Stevens vraagt zich terecht na 50 jaar nog steeds af “Where do The Childeren Play”.
Leg de tekst van Father & Son eens als metafoor op de huidige Corona maatregelen: “From the moment I could talk I was orded to listen”
Muziekanalisten hebben zich altijd afgevraagd of Sad Lisa wel over de liefde voor een vrouw ging.
Het is een folk pareltje waarin tweespalt wordt bezongen en kan een pijnlijke metafoor zijn naar de verdeeldheid in de maatschappij.
“On The Road To Find Out” blijft een van m’n favorieten. De tekst paste ooit als ingelopen schoenen en ook in deze versie was ik toen zeker gevallen voor dit nummer.

Het album bevat ook het veelvuldig gecoverde “Wild World” en in deze uitvoering is dat het nummer waar ik het meest aan moet wennen.

Op sommige momenten hoor je dat Cat Stevens meer z’n best moet doen dan 50 jaar geleden. Maar de maturiteit voegt wel degelijk iets toe.
Het kan, mag en zal nooit de vervanger worden van het oorspronkelijke album. Het laat echter meer dan ooit zien hoe tijdloos Tea For The Tillerman is.

Het is vooral een album voor hen die het origineel goed kennen. Heb je het origineel niet is het beter daar je geld aan uit te geven.
Niet dat deze remake niet goed is. Alleen zonder deel 1 ga je niet de maximale voldoening uit deel 2 halen.
Vooral de fans van het oorspronkelijke album zijn getrakteerd op een gerijpte sprong door de geschiedenis.
Draai de twee albums eens achter elkaar en stel de vraag: “wat is er met mij in 50 jaar gebeurd”

Een traktatie is dit album in alle opzichten.
Dat ook nog eens zonder dat je het gevoel hebt dat er even een klap geld uit je zak is geklopt.

Queen Of Soul

Toen ik als puber belangstelling voor muziek kreeg was ik niet zo van de Soul. Het was vooral Folk, Coutry-Rock, Blues-Rock, Psychedelische Rock en de daar uit voort gekomen Progressieve Rock.
Dat ik niet zo van de Soul was had ook te maken met de meisjes op school die dat goed vonden. Ben er al eens eerder over begonnen. Los van een enkel meisje vond ik het vooral tutten.
Er zijn twee soorten vrouwen waar ik allergisch voor ben: bitches en tutten.
Op enig moment heb ik toch ontdekt dat Soul heerlijke muziek is en ook door een hoop leuke vrouwen wordt gewaardeerd.
Soul is heerlijk!

Zeker als het door de beste Soul artiesten wordt gebracht.
De beste?
Aretha Franklin kreeg niet voor niets de bijnaam Queen Of Soul.
Vandaag een virtuele rustdag en bij de koffie die prachtige box van Aretha uit de kast getrokken.
Wat kon deze dame zingen zeg.
Brrrrr.
Gaat nooit wennen en iedere keer verbaas ik mij hoe goed ze was.
Was?
Helaas ja want twee jaar geleden overleed ze op 76 jarige leeftijd. Ze had toen een carrière van 64 jaar achter de rug!!!!!!!!!
Ik ben op dit moment 64. Iemand die 64 jaar in de muziek zit gaat bij mij ook ieder voorstellingsvermogen te buiten.
64 jaar aan de top
64 jaar top muziek maken.
38 studio albums en nog veel meer offciele compilaties met daarop regelmatig nummers die niet op een officieel album stonden.
Uiteraard een aantal live album waarvan Aretha Live at Fillmore West smullen is.

Verder heeft deze Koningin van de Soul in de VS meer dan 130 (!!!!) singles uitgebracht.
Een drukke dame maar naast haar muziek had ze tijd voor een gezin en bracht vier kinderen op de wereld.
Naast muziek speelde Aretha in een aantal films en we kennen natuurlijk allemaal haar geweldige bijdrage in The Blues Brothers.
Of dat allemaal niet genoeg was heeft ze zich enorm ingezet voor de mensenrechten zoals voor de oorspronkelijke bewoners.
Ook was zijn actief in het tegen-Trump front en diverse andere maatschappelijke bewegingen.
Als iemand zoveel deed is dan maar één woord voor: 

RESPECT!

 

Tweemaal

De Stones hadden al een aardige rij albums uitgebracht toen ze met Beggars Banquet op de proppen kwamen. In de UK zeven stuks en in de VS zelf twee meer. In die tijd liep dat vaak fors uiteen. Ook tracklists konden tussen de VS en UK fors verschillen. 

Toen Beggars Banquet eind 1968 in de winkels kwam waren de Stones al een gearriveerde band met de nodige gouden platen en hits. Toch ben ik persoonlijk van mening dat Beggars Banquet en de drie studioalbums die zouden volgen de Stones tot de beste Rock & Roll Band van dit heelal hebben gemaakt. Het ging toen echt naar de next level. 

Dit kwartet platen is van zo’n bizar hoog niveau. Wat mij betreft ook het setje platen wat in een beetje collectie wel thuis hoort. Voor wie het niet uit het hoofd weet. Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile On Mainstreet.
Briljant wat een rij platen. 

Their Satanic Majesties Request was de voorganger van Beggars Banquet en dat is voor mij toch een wat mislukt experiment. Jagger en Richards verklaarde pas in een interview het zelf ook hun slechtste plaat te vinden. Maar ja.......ieder moest in die jaren zo nodig een Psychedelische plaat maken. 

Een stroming uit de VS die door veel Britse bands werd omarmt. Ik ben gek op Psychedelische Rock, maar wat er in de UK is gemaakt ben ik niet heel enthousiast. The Kinks en????? 

Gelukkig bleef het met The Stones bij dit ene experiment en zetten ze met Beggars Banquet de toon voor een unieke reeks Rock muziek. Beggars Banquet is ook het album dat de problemen met Brian Jones naar een hoogtepunt (eigenlijk dus een dieptepunt) gingen. Bij het volgende album (Let It Bleed) zou hij ook niet meer volledig meewerken. 

Naast problemen met Jones waren er problemen met de hoes. De binnenzijde van de klaphoes toont de Stones in een Beggars Banquet. Posterwaardige foto!
Aan de buitenkant wilde de Stones een foto van de binnenkant van een WC. Het preutse Decca ging daar niet mee akkoord en het was het zoveelste “dingetje” wat uiteindelijk na Let It Bleed tot een breuk zou leiden. 

Op het album spelen overigens een paar toppers mee maar als ik over die zijstapjes ga beginnen die dat oplevert zit ik vannacht om drie uur nog te tikken…..
Beggars Banquet dreigde door het gepruts met de hoes op de plank te blijven liggen en uiteindelijk is gekozen voor een neutrale cover met alleen titel en bandnaam. 

Vele Jaren later is alsnog een versie gemaakt met het oorspronkelijke hoesontwerp. Decca melkt The Stones op dit moment enorm uit zoals de volslagen onnodige box van Let It Bleed.
Zelf ben ik niet zo van alles maar kopen maar toen ik gister deze “afgekeurde” versie van Beggars Banquet tegenkwam was ik toch verkocht……. 

Overigens niet zo erg want het exemplaar links heeft er al wat draai-uren op zitten en Sympathy For The Devil en Street Fighting Men klinken op fris vinyl zo, zo.zo mega goed………..
Wat te denken van het minder bekende Factory Girl........top!