Een maand Tour De France

Naast muziekliefhebber ben ik ook een enorme fan van de wielersport. Ik fiets zelf nog serieuze stukken op de racefiets en een mooie wedstrijd op TV laat ik zeker niet aan mij voorbij gaan.
Een maand geleden begon in Kopenhagen de Tour de France en de mannen reden vorige zondag hun laatste etappe met finish op de bekende Avenue des Champs-Élysées in het centrum van Parijs.

Kort voor de mannen daar de laatste meters aflegde reden de vrouwen daar hun eerste etappe van hun eerste echte Tour de France. Vanmiddag is de finish en de liefhebber heeft dan een maand heerlijke wielersport voorgeschoteld gekregen. 

Gister liep ik toevallig tegen een plaat aan die mooi in dit thema past. In Bergen op Zoom was het Krabbenfoor. Dit is een jaarmarkt met hier en daar wat kermistoestellen. Ik moest in Bergen op Zoom zijn bij een grote fietsenwinkel en combineerde dit alles met een uitstekende lunch op het marktplein.

Bergen op Zoom heeft echter ook een tweetal uitmuntende platenwinkels. Groot assortiment en redelijke prijzen. Dus daar even door de bakken struinen.

Een dozijn prima platen gescoord en ook een heel bijzondere waaronder deze plaat met wat voordrachten van Raymond Poulidor ondersteund met accordeonspel van Yvette Horner.

 

 

Yvette werd op 22 september 1922 in Tarbes geboren als Yvette Hornère. Yvette overleed op 95 jarige leeftijd en had toen een carrière van 70 jaar achter de rug.

Poulidor is een Frans wielerkampioen die actief was tussen 1960 en 1977 en bekend stond om zijn vele tweede plaatsen.

Dit is een album dat - al was het maar voor de foto's - niet kon laten staan maar het is zeker geen muziek die ik speciaal zal kopen. Als wielerliefhebber kon ik dit voor die paar Euro niet in de bakken laten staan. 

We horen Poulidor verstellen over zijn carrière als wielerprof. Zodra Yvette haar accordeonspel inzet waan je je bijna op zo'n pleintje van een klein dorp in Frankrijk. Achter je hoor je de jeu de boules ballen kaatsen, een oude man strompelt voorbij met een stokbrood onder z'n arm en de Pernoud smaakt beter dan waar dan ook. Het leven is goed.

Yvette is 11 keer met de Tour de France mee geweest. Ze reed - vaak bovenop een auto - mee in de beroemde reclamekaravaan van de Tour en vermaakte met haar accordeonspel het wachtende publiek.

Ik heb het album gedraaid en leuk om Poulidor aan het woord te horen. De kans dat het album nog eens uit de kast komt is heel erg klein. Als liefhebber van vinyl EN van de wielersport was dit echter TE leuk om in de bakken te laten staan. Zeker niet als je de klaphoes openslaat en getrakteerd wordt op een heerlijke collage met foto's van Poupou hoe hij ook wel werd genoemd.

Poulidor heeft nooit de gele trui gedragen en heeft het helaas niet mee mogen maken dat het zijn kleinzoon Mathieu van der Poel wel is gelukt. Vorig jaar tijdens de tweede etappe wist van der Poel op spectaculaire wijze de gele trui te veroveren en hield deze zes dagen in zijn bezit.

Misschien een forse zijstap voor wat jullie op deze blog gewend zijn, maar ook dit is een plaat en ook nog eens met een schitterend tijdsbeeld.

Koffie en daarna nog één keer Tour kijken dit jaar. Gaat de moeite worden!

Tijger Dag

Vandaag wordt er internationaal aandacht gevraagd voor het wel en wee van de tijger. Het leefgebied van deze schitterende katten wordt alsmaar kleiner en kleiner. Als het zo doorgaat kunnen we de tijger straks alleen nog in een paar dierentuinen bezichtigen.

Probleem is dat wij zelf wel half Europa kaal gehakt hebben, maar van continenten als Afrika, Azie (leefgebied tijger) en Zuid Amerika verwachten dat ze ieder boom laten staan. Zolang wij die continenten de ogen uitsteken met onze welvaart zullen ze daar op zoek blijven gaan om dat ook te bereiken. Helaas is een van die manieren het omzetten van jungle naar agrarische grond of delving van grondstoffen.

De tijger mag helaas wel een beetje als trieste thermometer gezien worden hoe het op onze aarde met de bossen, wouden en jungle is gesteld.

 

Paar nummers maar eens opgezocht. Verreweg het bekendste tijger nummer is natuurlijk "Eye Of The Tiger" van Survivor. Helaas is de naam van de band wel heel erg toepasselijk in de context van deze dag.
Zelf heb ik in de kast niks staan van Survivor. De band bestaat als sinds 1978 en is - ondanks de vele wisselingen in bezetting - nog steeds actief. Survivor heeft ondanks de lange historie slechts acht studio albums gemaakt en de hit "Eye Of The Tiger" was verreweg hun grootste succes. In 1982 haalde ze daarmee in een groot aantal landen de eerste plaats van de hitlijsten.

 

Zelf even vier andere tijgers uitgezocht:

 

Tiger In Your Tank - Muddy Waters

Een motto van een grote brandstoffabrikant maar in dit geval geschreven door Willie Dixon. Muddy Waters speelde het op het legendarische Newport Jazz Festival in 1960. Van dit optreden verscheen een het album At Newport 1960 wat in nagenoeg alle recensies vijf sterren wist te scoren. Heerlijk Chicago Blues voor een enthousiast publiek.

Dyna-Mite / The Cat Crept In / Tiger Feet (Medley) - Mud

Nummers als "Tiger Feet" waren een hit in de jaren dat ik voor het eerst verkering kreeg. Geen muziek die ik thuis draai, maar in de verschillende uitgaansgelegenheden hebben we met een hele groep meermaals stevig staan dansen op dit soort nummers. Toen dit album in een partij zat die ik van iemand overnam ging hij dan ook gelijk op de stapel "Mag Blijven". Niet mijn kopje thee maar wel heel veel sentiment!

 

Ride The Tiger - Jefferson Starship

In de loop van 1973 was het gebeurd met Jefferson Airplane. Heel triest want ze mogen toch gezien worden als een van de kraamkamers van de Psychedelische Rock. Een muziekstijl die op haar beurt weer de basis was voor vele andere muziekstijlen zoals Progressieve Rock.

In de loop van 1974 maakte een deel van de leden onder de naam Jefferson Starship een doorstart. In datzelfde jaar verscheen het album Dragon Fly met daarop het nummer "Ride The Tiger". Zelf heb ik geen Starship albums maar wel een verzamelaar met daarop deze tijger. 

Tiger in a Spotlight - Emerson, Lake & Palmer

De muziek van ELP is niet de meest laagdrempelige maar het nummer "Tiger in a Spotlight" zal voor de meeste oren prima te behappen zijn. Het nummer heeft mij trouwens altijd het gevoel gegeven om in een cabrio te stappen en naar de horizon te rijden. Het nummer heeft een heel unieke energie die mij het gevoel geeft om op ontdekkingsreis te moeten gaan............

 

Vier totaal verschillende nummers en dat is precies wat muziek zo geweldig maakt.........

 

 

Van ABBA tot Zappa

Ik roep dit al sinds eind jaren 70. Toch is het niet helemaal waar en ABBA en Zappa zaten aanvankelijk niet eens in mijn muziekcollectie. Niet op LP en later ook niet op CD.

M'n vrouw heeft daar verandering ingebracht. Als meisje was ze groot fan van ABBA en..................op de middelbare school heeft ze een werkstuk gemaakt over...........Frank Zappa. M'n vrouw bewaard nogal veel en het zou mij wat waard zijn als dat werkstuk nog eens opduikt.

ABBA is natuurlijk DE referentie als het gaat om een succesvolle popformatie en Zappa kunnen we het etiket geven van het gezicht van de alternatieve muziek.

Beide succesvol op hun eigen manier en beide onlosmakelijk verbonden aan de ontwikkeling van de moderne muziek.

Beide ook totaal andere muziekstijlen en ook een totaal andere setting rond de muziek. Bij ABBA moest (en moet nog) het toch gelikt geproduceerd zijn. Gepolijst, keurig en het ondeugende ging niet veel verder dan wat onhandige strakke pakjes. 

Zappa daarentegen kende geen grenzen. Dat was ook wel gelijk de valkuil van Zappa. Daar waar ABBA negen keurige studio albums afleverde was Zappa aan het zoeken, aan het experimenteren en verder aan het zoeken.

Zappa kon heel relax overkomen maar was in feite en vat buskruit bomvol met creativiteit. Niet dat dat altijd voor geweldige resultaten zorgde. Zappa heeft wellicht meer slechte albums gemaakt dan ABBA überhaupt albums heeft gemaakt.

Zappa heeft echter wellicht ook 70 (!!) meesterwerken afgeleverd. Misschien wel meer want Zappa heeft meer dan 100 (!!!) studioalbums gemaakt. Een deel daarvan is na zijn dood verschenen en in de kelders van de familie Zappa liggen waarschijnlijk nog 100en tapes met malt whisky voor de oren.

De term van ABBA tot Zappa komt niet uit mijn eigen creatieve koker. Het is een behoorlijk ingeburgerd begrip onder muziekliefhebbers met een brede smaak aan muziek.

Het is een gegeven dat ik een zeer brede smaak heb als het om muziek gaat. Slagers en en Heavy Metal die een brei aan geluid wordt skip ik, maar verder ben ik met muziek net zo makkelijk als met eten.

Ik lust heel veel en wil zeker als een keer proeven. 

Heel veel muziek heeft immers wel wat. Dat neemt niet weg dat veel muziek ook een context nodig heeft. Beetje zoete Pop of Country kan ik prima hebben als ik op zondagochtend met m'n meisje aan een croissant met aardbeien zit. Als ik s'avonds laat alleen in de auto zit dan weer liever niet. Zeker niet als de ruitenwissers aan moeten. Doe dan maar lekker stevige Rock.

Zit ik echter met een vriend lekker aan een oude whisky dan liever toch een paar lekkere oude Blues platen.

Loop ik na te denken over m'n werk blijkt Fusion heel goed te werken. Muziek kan bij mij niet zonder een context. Mooie filosofische vraag: Kan context wel zonder muziek?

Toch zou het fijn zijn als ik zo'n kortzichtige muziekliefhebber zou zijn. Je kent ze wel. Het moet Country zijn en nog eens Country, maar ook in de hoek van de Heavy Metal kom je ze wel tegen. Van die fans die hun neus ophalen voor een andere muziekstijl of nog erger zelfs hun neus ophalen voor alles wat anders is dan hun "eigen" band.

De wijsheid van ABBA tot Zappa landt bij dat soort types echt niet en daarmee doen ze zichzelf echt tekort.

Voor mijzelf geldt dat ik echt alles een keer probeer. Ik loop dan tegen het probleem aan dat ik best heel veel goed vind. Het is alleen niet te doen om dat allemaal in een vinyl collectie te hebben.

Zowel de economische als fysieke ruimte zou dan zo absurd groot moeten zijn.

 

Met streaming kan je nagenoeg alles beluisteren en de pareltjes onder de pareltjes probeer ik toch zoveel mogelijk in vinyl aan m'n collectie toe te voegen. 

Zeker zolang het past tussen ABBA en Zappa!

 

Koffie met een paar plaatjes dan maar.............

 

Mick 79 jaar

De aller, aller, aller, allerbeste frontman wordt vandaag 79. Ondanks het trieste verlies van Charly Watts poepen de Stones er deze dagen nog een tournee uit. Daar is wat gemengd op gereageerd, maar het is wat mij betreft heel simpel: wil jij dat je vrienden stoppen met de dingen te doen die ze het liefst doen als jezelf dood bent?

Ik snap het wel. Vooral gaan en Charly had het zelfs op voorhand al geregeld. Lastig om zonder Charly verder te gaan, want muzikaal was hij wellicht de frontman op de achtergrond. Berucht is ook de uitspraak van Charly “Never call me your drummer again.”.

 
Toch is Mick met zijn zang, zijn danspasjes, z'n wisselden outfits en zijn speelse taalgrappen onmiskenbaar de frontman van de beste Rock & Roll band in dit deel van het universum.
Zelf heb ik een heel grote zwak voor Led Zeppelin en The Allman Brothers, maar wat The Stones in 60 jaar hebben neergezet is toch wel heel, heel, heel erg uniek.

Over The Stones en Jagger zijn 100en boeken volgeschreven. Kansloos om op deze blog iets in te tikken wat al niet vele malen de revue is gepasseerd.
Voor vandaag een flinke stapel Stones platen gepakt. Ik begin met een van mijn favorieten: Blue & Lonesome uit 2016. Er zijn zomaar een viertal Stones albums die ik muzikaal beter vind dan deze Blues dubbelaar maar dit album is toch ook wel heel speciaal. De energie en het pret hebben in het maken van muziek is op dit album zo voelbaar. De mannen waren toen allemaal de 70 al voorbij maar hadden in het brengen van een ode aan hun roots zo, zo vee lol! Pret hebben in het maken van muziek! Heerlijk!

Mick Happy Birthday!

José Octavio "Chepito" Areas Dávila

Vandaag doet deze Nicaraguaanse percussionist er een jaartje bij. We kennen Chepito vooral van de conga's en de timbales uit de begin periode van Santana. Deze Latin Rock band heeft altijd een sterk bezette ritmesectie gehad en soms stonden ze wel met vier man op het podium te drummen en te trommelen en in de begin jaren was Chepito een van hen.

Van de eerste 10 albums van Santana missen we Chepito alleen op het album Amigos uit 1976. Na zijn vertrek uit de band in de loop van 1977 komt Chepito in de jaren '88-'89 nog wel helpen bij een aantal optredens.

We kunnen gerust stellen dat Chepito de mooiste periode van Santana heeft meegemaakt en hij heeft beslist een grote bijdrage geleverd aan de herkenbare en energieke sound.

Na de periode bij Santana ging Chepito vooral als sessiemuzikant aan de gang. Hierbij flirt hij niet alleen met de Latin Rock maar horen hem vooral veel in de Fussion en Jazz hoek maar schuwt ook de pure Rock en zelfs Folk niet.
Zo speelt Chepito mee op albums van Herbie Hancock, Neal Shon, Brewer & Shipley, Boz Scaggs, John Lee Hooker,The Ramones, Heartfield en Patti Labelle.

Ook is hij te horen op kleinere projecten als die van z'n landgenoot Alfonso Love. Chepito is een echte liefhebber en status is iets wat heel ver bij hem vandaan staat.
Chepito is een dan ook een veelzijdig en gepassioneerde percussionist die nog gewoon met een paar vrienden op het strand muziek gaat staan maken. Muziek maken als passie! Mooi!

Happy Birtday Chepito!

Pam Tillis

Vandaag bereikt Pam de pensioengerechtigde leeftijd maar ik heb niet het idee dat Pam haar gitaar aan de wilgen gaat hangen.

Pam is geboren in Nashville-Tennessee en als je dan een beetje kan zingen staat je carrière wel vast. Pam heeft er inmiddels een carrière van 45 jaar als Country zangeres opzitten, maar is in Nederland nauwelijks bekend.

In de VS is Pam echter onwaarschijnlijk populair. Haar grootste successen zijn de albums Homeward Looking Angel (1992) en Sweetheart's Dance (1994). Van deze albums kwamen respectievelijk vier en van singels waarvan "Mi Vida Loca (My Crazy Life)" een nummer 1 hit werd. Persoonlijk vind ik dat een van de wat tammere nummers van Pam.

Ik ben ook geen heel groot fan van de wat zoete Country, maar Pam kan doorgaans wat pittiger zingen dan we in dit genre gewend zijn.

Pam heeft 13 studio albums gemaakt en er zijn zes officiële verzamelalbum van haar verschenen. Echt indrukwekkend zijn de cijfers als het om muziekvideo's en singeltjes gaat: 25 en 45!

 

Helaas is in dit deel van de wereld het haast onmogelijk om aan vinyl te komen met Pam Tillis als het überhaupt al bestaat. Ik hoef ook geen 10 platen van haar, maar juist door haar net wat pittigere aanpak van dit genre spreekt mij haar werk enorm aan.

Het behoeft geen betoog dat Pam een groot aantal prijzen heeft gewonnen. Daarnaast kunnen we Pam een aantal keren op het witte doek bewonderen. Ze speelt in een aantal films en is ook te zien in afleveringen van L.A. Law en Promised Land. 

Verder is Pam producer en heeft ze een eigen platenlabel. Bezige dame!

Wie het werk van Pam weet te waarderen doet z'n oren ook een plezier eens naar de samenwerking met Lorrie Morgan te luisteren.

Ik ken een stuk of zes albums van Pam en RhineStoned uit 2007 is mijn favoriet. Net iets minder pure Country en de Folk invloeden met de pittige stem van Pam maken dit album tot mijn favoriet.

Helaas niet op vinyl beschikbaar.

Pam Happy Birthday!

Goodbye June - See Where the Night Goes

Daar waar Greta van Fleet wel eens de kritiek krijgt teveel als Led Zeppelin te klinken krijgt Goodbye June regelmatig de kritiek teveel op AC/DC te lijken.

Nadat een paar nummers van de band door je oren zijn gewaaid is dat ook lastig te ontkennen. Als ik echter alles uit moet bannen wat op iets andere lijkt dan wordt het leven heel kaal en schraal.

Persoonlijk vind ik Goodbye June iets lekkerder klinken dan het Australische "voorbeeld". Het is hard en stevig maar AC/DC vind ik wel eens teveel in een brei aan geluid verdwijnen

De band is ontstaan op heel vruchtbare muzikale grond namelijk Nashville-Tennessee. In 2009 werd de band opgericht en bestaat uit drie neven:

Landon Milbourn (zang, tamboerijn), Brandon Qualkenbush (gitaar, bas, zang) en Tyler Baker (gitaar).

De band werd gevormd na het overlijden van de broer van Tyler Baker. Zijn broer overleed in juni en met de bandnaam word dit tragisch gebeuren herdacht. De neven komen uit een hechte pinksterfamilie maar kozen toch voor het leven als rockmuzikant en de dood van Tylers broer was inspiratie tot het maken van beklijvende muziek met flinke invloeden van Soul en Blues.

 

Nadat ze een eigen CD hadden geknutseld en een singletje hadden uitgebracht kwam in 2017 het eerste volledige album Magic Valley.

Onmiskenbaar geïnspireerd door AC/DC wat de Hard Rock betreft en door Led Zeppelin wat de Blues Rock betreft. De heren gooien er echter een eigen saus van Southern Rock en zelfs een Psychedelische Rock overheen. 

Twee jaar later in 2019 verschijnt het al even sterke Community Inn. Daarop knipogen aan de Folk het nummer "Joan & Dylan" en wat te denken van het nummer "Be Yourself". Dat is toch een ode aan de Folk Rock nummers van Led Zeppelin? Heerlijk hoe daar het tempo wordt opgeschroefd.

 

 

Begin dit jaar verscheen dan het derde album wat ik direct op vinyl heb besteld. Helaas is de aanlevering van vinyl al een tijdje dramatisch. Lange levertijden en hoge prijzen. Toch mag wat mij betreft in een beetje collectie minimaal één album van Goodbye June niet ontbreken. Ik ben allen bang dat het al goodbye 2022 is voor ik de plaat in de kast heb staan.

Streaming dan maar wat niet wegneemt dat JUIST dit soort muziek voor mij juist zo leuk is om er een echte plaat van te draaien.

De heren kunnen er lekker op los rammen maar met twee akoestische gitaren kunnen ze ook al heel lekker muziek maken. Hier het openingsnummer "Step Aside" in een alternatieve akoestische versie. Smullen............

50 jaar nooit saai

Vandaag viert dit legendarische Rock album haar 50e verjaardag. Het was het vierde album van Rod Stewart en daarmee maakte hij een briljant kwartet compleet. Vier meesterwerken op een rij met heerlijk pure, authentieke Rock met een rauw randje.

Helaas werd het vanaf het vijfde album allemaal wat gepolijster. Vaak wat overgeproduceerd en toch veel meer op het grote publiek gericht.

Die eerste vier albums zijn echter een must voor wie van een wat ruwer randje houdt. Hier als opfrisser voor het geheugen een opsomming van die vier pareltjes:

• An Old Raincoat Won't Ever Let You Down (1969)
• Gasoline Alley (1970)
• Every Picture Tells a Story (1971)
• Never a Dull Moment (1972)

Ik zou zelf niet gelijk een voorkeur uit kunnen spreken. Op Every Picture Tells a Story vinden we naast klassiekers als "Maggie May", "(I Know) I'm Losing You", "(Find a) Reason to Believe" een van mijn favoriete nummers van Rod: "Mandolin Wind".

Ook de twee eerste albums staan vol met juweeltjes.

Van het vandaag jarige Never a Dull Moment moeten we natuurlijk zeker even "Angel" van Jimi Hendrix noemen. Dit gitaarwonder schreef dit nummer voor zijn moeder die overleed toen Jimi nog een puber was.

Tragisch genoeg was Jimi zelf ook overleden voor het nummer op het alsbum The Cry Of Love (1971) verscheen. Stewart brengt het op intense wijze en Ron Wood zorgt voor een magnifieke gitaar intro.

Of het persoonlijk is weet ik niet maar Rod komt op dit album meermaals bij zijn moeder terecht. Het begint al met de opener "True Blue" waarbij hij zich bij z'n moeder verontschuldigd dat hij wel nooit een miljonair zal worden:

Never been a millionaire
And I tell you, mama, I don't care
Never gonna own a race-horse
Or a fast back mid-engine Porsche

Dat miljonair zou uiteindelijk ruimschoots goed komen, maar Rod was er toen duidelijk door gefixeerd want ook in het nummer "You Wear It Well" geeft hij aan hoe fijn de zes nullen status is.

Meer moeder dan weer in de heerlijke vertolking van ."Mama, You Been on My Mind" wat we dan weer kennen van Bob Dylan.

Of wat te denken van "Twistin' the Night Away" van Sam Cooke? Uiteraard is deze laatste een betere zanger maar Rod laat de luisteraar even als geen ander voelen hoe je de nacht moet weg dansen.

Naast een vijftal covers bevat het album ook een viertal nummers geschreven Stewart samen met Wood of Quittenton.

 

Toch is het een cover wat ik op dit album het beste nummer vind en dat is  "I'd Rather Go Blind" geschreven door Ellington Jordan. Ook Etta James en Billy Foster worden voor een bijdrage vermeld.

Het was ook Etta James die het nummer in 1967 voor het eerst in de hitlijsten zong. 

Daarna is het nummer tientallen keren gecoverd en een van de bekendste versies is die van Chicken Shack. Deze Blues en R&B formatie had er in 1969 een grote hit mee. 

Joe Bonamassa en Beth Hart, Elkie Brooks, Paolo Nutini, The Allman Brothers speelde het nummer allemaal wel een keer. Tedeschi en Allman Bros gitaristen Derek Trucks en Warren Haynes speelde het nummer zelfs in het Witte Huis voor de Obama's. 

Het nummer mag gezien worden als een klassieker onder de klassiekers en de versie van Stewart behoort zonder meer tot een van de beste uitvoeringen.

 

De album titel is perfect gekozen want dit album is geen moment saai. Heerlijke pure Rock met een stevig wolkje Blue Eyed Soul. Rod's rauwe stem wordt begeleid door een uitmuntende band met als resultaat een authentiek en tijdloos album.

 

Carlos Santana 75 jaar

In 1966 richtte Carlos de band Santana op en ze zijn nog steeds actief. In al die jaren heeft de band een groot aantal wisselingen ondergaan en er zijn zomaar 75 muzikanten die officieel lid zijn geweest van Santana.

 

 

Verbindende factor was uiteraard steeds de vandaag jarige frontman Carlos. Een gepassioneerd gitaarvirtuoos die muziek wil maken, muziek wil maken en nog eens muziek wil maken.

In het voorjaar van 1969 verscheen het eerste album van de band en dat stormde gelijk de hitlijsten in. Daarnaast bezorgde dit album de band een plaatsje op het podium van het legendarische Woodstock festival. Santana maakte daar grote indruk en de band brak met dit energieke optreden definitief door.

De band speelt vooral Rock met stevige Latin en Jazz invloeden. De manier waarop de band de diverse muziekstijlen weet te combineren zorgt al jaren voor een grote en trouwe aanhang. De vandaag jarige Carlos speelt op gitaar regelmatig een grote hoofdrol. De kracht van Carlos zit erin dat hij echt noten speelt en niet zomaar een brei aan geluiden. Carlos hoort dan ook zeker tot de betere gitaristen en dat is ook de gitaarindustrie niet ontgaan. 

Zo heeft high end gitaarfabrikant PRS Guitars al zeker een 10 tal modellen op de markt gebracht onder de naam van Carlos Santana. Daar zitten nog heel betaalbare modellen bij, maar van de signature jubileum modellen ga je toch een half jaar droog brood eten.

De band Santana heeft er goed 55 jaar opzitten maar is door frontman Carlos nog niet aan pensioen toe. Dat bewees het album Blessings and Miracles dat vorig jaar verscheen. Niet van het ongekende niveau als het album Abraxas uit 1970, maar voor een beetje Santana fan nog steeds een heel erg geslaagd album vol met heerlijke Latin Rock.

Santana heeft inmiddels 26 officiële studio-albums gemaakt waarvan er maar liefst negen in de VS de status platina wisten te behalen.

Opvallend is vooral het succes van het album Corazón uit 2014. Het album haalde in de VS zelfs tweemaal de status platina in de categorie Latin. Daarnaast kwam het in de VS op nummer 1 in de Billboard album hitlijsten Pop, Rock en Latin! 

Er zijn maar heel weinig Rock bands uit eind jaren zestig en begin jaren zeventig die in deze eeuw nog zo'n daverend succes hebben weten neer te zetten. Corazón is een heerlijk album en na zoveel jaar zo'n album maken getuigd van zeer grote klasse!

Op een lekker warme zomeravond maar eens een paar plaatjes van Santana die ik wat minder vaak draai uit de kast gehaald.

Carlos Happy Birthday!

The Doors

Als je net werkt en je bent net bezig om een muziekverzameling op te bouwen heb je nooit budget genoeg. Om toch over zoveel mogelijk muziek te beschikken bracht in de jaren 70 voor velen de compact cassette de oplossing.

Zelf koos ik voor de bandrecorder en had ik voor een paar tientjes een Akai tapedeck overgenomen van een dansschool die hun apparatuur vervingen. Ik was in die jaren lid van de platen-uitleen-club en ik nam wel vier albums per week op.

Dat deed ik op de goedkoopste tape die er te koop was: Realistic die te koop was in de Tandy shop. Er paste precies vier albums op een tape van 1800 ft als je opnam op 9,5 cm/ps. Voor mij was dat prima maar daardoor heb ik heel veel albums op die manier nooit als fysieke LP gehad.

 

Uiteindelijk kreeg ik een goede baan en niet kort daarop werd de CD geïntroduceerd. De Akai had inmiddels plaats gemaakt voor een dikke Teac X10, maar die gebruikte ik alleen voor compilaties met achtergrond muziek.

Jaren was de CD voor mij DE manier om naar muziek te luisteren. Tot................ongeveer 2000 dagen geleden. Toen maakte ik "de fout" om voor de grap een draaitafel te kopen............

 

Inmiddels is dat wat uit de hand gelopen en heb ik enorme hang naar albums uit de periode dat het budget wat schraal was. Een psycholoog gaat daar vast wat van vinden, maar ik geniet vooral van de muziek en probeer met dit soort schrijfsels mijn enthousiasme wat te delen.

Soms gaat dat gepaard met wat sentimenten en wat is daar mis mee? In m'n collectie zit heel veel moderne en recente muziek, maar eind jaren zestig en begin jaren 70 hebben nu eenmaal mijn muzikale smaak ik hoge maten gevormd.

Van The Doors had ik als puber een paar singletjes die ik bij de Termeulen in de aanbieding had gekocht en ik smulde ervan. Voor een puber soms wat verwarrende teksten, maar ik schoof het als pannenkoeken met stroop naar binnen.

Lekker om eindelijk dit weergaloos goede debuut van The Doors uit 1967 als vinyl in m'n collectie op te nemen.

Het album hoort ook beslist thuis in het rijtje briljante debuut albums zoals Led Zepellin, In The Court Of The Crimson King, Eagles, Greetings From Asbury Park (Springsteen) en Chicago Transit Authority om er even een paar te noemen.

Dit debuut van The Doors is Psychedelische Rock van de bovenste plank en hoewel mijn persoonlijke singletjes sentimenten zeker een rol spelen is de eeuwigheidswaarde van dit album gewoon enorm groot.

Ik ben helemaal niet van het loket dat vroeger alles beter was. Toch kan ik het idee niet negeren dat de muziek die eind jaren 60 en begin jaren 70 werd gemaakt wel heel erg goed de tand des tijds aan het overleven is.

Ik heb de vraag al eens eerder gesteld: welke albums die dit jaar verschijnen hebben over 50 jaar dezelfde eeuwigheidswaarde als deze The Doors en de andere hierboven genoemde debuut albums?

Simpele vraag toch? Zeg het maar?

Ik tik dit net in op het moment dat "Light My Fire" uit de luidsprekers rolt. Als puber smulde ik van het lange orgel intermezzo wat gevolgd werd door een paar droge drumklappen om het tempo erin te houden.

Als puber was ik enorm onder de indruk van het muzikale deel en de tekst van dit Psychedelische pareltje had zelfs een enorme erotiserende werking.

Het singeltje "Light My Fire" heb ik toen grijs gedraaid en ik zing de tekst nog steeds foutloos mee. Niet dat ik daar iemand een plezier mee doe, maar het geeft aan hoe enorme beklijvend muziek kan zijn.

Naast "Light My Fire" kennen we van dit album natuurlijk ook allemaal het nummer "The End". Aanvankelijk een nummer van een afscheid in de liefde maar evolueerde al snel tot een Grieks drama. Toen het nummer ook nog eens werd gebruikt in het apocalyptische meesterwerk van Francis Ford Coppola kreeg "The End" een onnavolgbare status. Het nummer is na "Riders Of The Storm" van de negen nummers die The Doors in de Top2000 hebben staan dan ook de hoogst genoteerde.

"The End" is een capo lavoro maar laat tevens zien dat frontman Morrison schijt, maar dan ook schijt heeft aan iedere fatsoensnorm. Dit rebelse gedrag zorgde voor veel unieke muziek en waardering maar ook voor de ondergang voor dit literaire en muzikale wonder. 

 

Dat neemt niet weg dat de eerste zes albums van The Doors verplichte kost zijn voor een ieder die van beklijvende muziek houdt die een mega hoge eeuwigheidswaarde heeft. 

Dit debuut The Doors was bij het verschijnen een sensatie die in de VS maar liefst vier keer platina opbracht. Voor muziek in dit genre toch een ongekend unieke prestatie. Ter vergelijk: het debuut van The Beatles wat echt wel heel laagdrempelige muziek is kwam niet verder dan één platina plaat!

The Doors..............

Robert Plant & Alison Krauss - Raise the Roof

In 2007 hadden Plant en Krauss met Raising Sand al eens een fenomenaal album afgeleverd en eigenlijk riep dat om meer. Toen eind vorig jaar dan eindelijk de opvolger kwam keek ik toch even de kat uit de boom. Dit was wel een heel grote pauze en de inmiddels bejaarde Plant gaat er natuurlijk ook niet op vooruit.

Na een paar keer via streaming dit nieuwe album geluisterd te hebben moest het toch maar deel uit gaan maken van mijn fysieke collectie.
Wie het werk van dit tweetal nog niet heeft gehoord doet zichzelf en z'n oren echt een groot plezier daar toch eens een paar minuten aan stuk te gooien.

Plant komt natuurlijk uit de Blues Rock en Hard Rock, maar heeft met Led Zeppelin meermaals heel stevig met de Folk geflirt. Dat vooral met dank aan Joan Baez. Muzikaal gelegenheidspartner Krauss komt dan vooral uit de Bluegrass en Country hoek. 

Gooi de muzikale dna's van dit getalenteerde tweetal in de blender en je hebt de perfecte Americana. Perfect niet alleen in de zin dat de muzikale achtergrond van het tweetal zich uitstekend laat combineren. Het is ook de manier hoe het tweetal samenwerkt. Dat was op het eerste album iets wat liefhebbers direct opviel. Groot respect voor elkaars inbreng en 1 en 1 is hier echt een dikke 3.

Het album uit 2007 deed veel fans om meer roepen maar het bleef dus heel, heel lang stil. Gelukkig is het tweetal nog een keer de studio ingestapt en dat heeft een dozijn pareltjes opgeleverd.
Op één nummer na gaat het allemaal om covers. Het tweetal vertolkt onder meer nummers van Phil en Don Everly, Bert Jansch, Allen Toussaint en Geeshie Wiley. Alleen een blik op de setlist en van wie de originelen zijn laat al zien welke enorme diverse keuze Plant en Krauss hebben gemaakt.

Raise the Roof werd eind vorig jaar ook direct een succes en stormde in de VS naar de eerste plaats in diverse album hitlijsten. Logisch want deze heerlijke blend tussen verschillende muziekstijlen zal bij een groot publiek in de smaak vallen.

Hoewel het om een album met covers gaat, geeft het tweetal een totaal eigen invulling aan de nummers. Heerlijke muziek om de dag mee te beginnen, maar ook een heel fijn album als je s'nachts met de ruitenwissers aan naar huis rijdt.

A Bigger Bang: Live on Copacabana Beach

In 2005 brachten de Stones het album A Bigger Bang uit. Gewoon een prima Rock album en eigenlijk hun laatste pure Rock album wat uit de studio is gekomen. Nadien verscheen in 2016 nog Blue & Lonesome, maar dat is een puur Blues album met ook nog eens uitsluitend covers. Niks mis mee want Blue & Lonesome behoort tot een van m'n favoriete Stones albums en laat mooi de roots van de band horen.

Overigens was ik in 2005 ook gelijk heel enthousiast over het verschijnen van A Bigger Bang. Gewoon lekkere Rock en recht voor z'n raap. Het verschijnen van het album werd ondersteund met een grote wereldtournee van maar liefst 147 optredens met daaronder twee optredens in Nederland waarvan ik er zelf een bezocht.

Tijdens deze uitputtende tournee werd een aantal keer een pauze gehouden om uiteenlopende redenen. Filmopnames, operaties en vakanties maar ook om de enorme hoeveelheid hardware van het ene naar het andere continent te krijgen was een operaties die doorgaans wat extra dagen in beslag nam.

De tournee leverde voor toen een record bedrag op van meer dan een half miljard dollar. Dat terwijl het grootste concert gratis was! Dat gratis concert werd gegeven op 18 februari 2006 op Copacabana Beach in Brazilië. Volgens sommige tellingen kwamen er 1,5 miljoen mensen naar het strand!

Van het concert is een registratie gemaakt welke zowel als DVD, CD en LP set beschikbaar is. Deze verscheen echter pas vorig jaar. Het is echter bizar wat er de laatste jaren allemaal verschijnt dus ik moest even op m'n financiële-vinyl-adem komen voor ik deze 3LP set liet aanrukken.

De bijdrage aan mijn verjaardag vorige week zorgde dat ik dit Stones gat in mijn collectie kon opvullen. Uiteraard bestaat de setlist uit veel klassiekers zoals "Jumpin' Jack Flash", "Tumbling Dice", "Start Me Up" en "(I Can't Get No) Satisfaction". Deze vier nummers speelde de heren ook op ALLE 147 shows tijdens deze tournee.

Tijdens het gratis strandconcert speelde de Stones uiteraard ook een aantal nummers van het album A Bigger Bang. Met 20 nummers is dit een heerlijke setlist met een aantal klassiekers en een aantal nummers die je niet op andere live registraties gaat tegenkomen.

Op de BBC had ik de video registratie van dit concert al eens gezien en het is een concert wat dik de moeite is om regelmatig eens op te zetten. Zes kantjes Stones............en een beetje jaloers dat ik er op dat strand niet bij was!

In een short en een t-shirt op je blote voeten in het zand en twee uur de Stones over je heen laten gaan.............beter gaat het leven toch niet worden?

Hendrix opening act voor The Monkees

55 jaar geleden speelde de Monkees een drietal shows in het imposante Forest Hills Tennis Stadium in New York. Opmerkelijk - zeker als we nu in de achteruitkijkspiegel kijken - werd de openingsact verzorgd door niemand minder dan Jimi Hendrix.

Hendrix was op dat moment al veel langer actief, maar de Monkees schoten in die jaren als een raket omhoog. Over de Monkees wordt wel eens wat lacherig gedaan en dat heeft natuurlijk alles te maken met die male TV serie.
Bij The Beatles hebben dat soort zaken op de een of andere manier nooit in de weg gezeten. Bij de Monkees zorgde de TV grappen voor veel jeugdige aanhang, maar het wat oudere publiek nam het daardoor wat minder serieus. Dat had natuurlijk ook te maken de Monkees in de aanvangsfase zwaar leunde op andere muzikanten.

Overigens zijn muzikanten als Neil Young en Stephen Stills in de race geweest om formeel lid te worden van de The Monkees. Ze spelen beide ook op een aantal nummers. Dat dit soort artiesten in de race waren zegt toch iets over hoe er aan de andere kant van de oceaan naar deze band werd gekeken.
Kijk ook maar eens wie er allemaal met het viertal gespeeld heeft. Dat zijn indrukwekkende lijstjes.

Nog een leuk detail is dat Hendrix op het debuut album van Stills een paar pittige rifjes speelt. De muziekscene was toen eigenlijk één grote familie.

Wie nu ziet dat Hendrix bij The Monkees de openingsact was zal wellicht zijn wenkbrauwen fronzen. Toch is het geen slecht idee om buiten de hits om je in dit malle gezelschap eens te verdiepen.
Albums als Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd., The Birds, the Bees & the Monkees en Head staan vol met hoogwaardige Psychedelische Rock.  

Sommige mensen zullen The Monkees wat te lieflijk vinden en dan kennen ze duidelijk onvoldoende uit hun catalogus. Andersom geldt dat voor Hendrix waar veel mensen een beeld van hebben dat het hard en extreem experimenteel is terwijl Hendrix heel veel mooie slow Blues heeft gemaakt.

Of je fan bent van de ene of van de anderen, van allebei of van geen van beide doet er niet toe. Iedere muziekfan zal toch met enige jaloezie reageren als iemand z'n vinger opsteekt en zegt: "Forrest Hills 1967 Music Festival? .....I Was There!"

Even van beide acts bij de koffie een lekker plaatje uitzoeken!

Toast - Neil Young

Precies op mijn verjaardag bracht Neil Young afgelopen vrijdag dit album uit en het gebaar wordt gewaardeerd. Het gaat om een album dat hij samen met Crazy Horse in 2001 heeft opgenomen. Het is een van de vele albums van Neil die om uiteenlopende redenen kortere of langere tijd op de plank zijn blijven liggen.

Soms dwong een maatschappij ome Neel om een album op te houden zoals het gitzwarte Tonight's The Night. Voor de platenmaatschap te zwart en het album ging voor korte tijd op de plank en On The Beach kreeg voorrang. Tonight's The Night kwam uiteindelijk ruim een jaar later uit dan Neil had gehoopt.

Soms bleven albums nog langer liggen zoals Hitchhiker dat in 1976 is opgenomen en pas in 2017 in de schappen van de platenwinkel verscheen. Neil nam dit album in één set op en was behoorlijk stoned. Eind jaren 70 vond hij dat blijkbaar toch wat gênant en gelukkig heeft hij de schaamte overwonnen want Hitchhiker is een pareltje.

Zo is ook het album Homegrown pareltje en ook dat bleef - dit keer vanwege liefdesverdriet - jaren op de plank liggen. Homegrown is eveneens opgenomen in de eerste helft van de 70er jaren en pas in 2020 officieel uitgegeven.

Ook het nu voorliggende dubbelalbum Toast heeft een lange weg achter de rug voor het van de opnamestudio in een platenwinkel is terechtgekomen. De opnames zijn uit dezelfde periode als het album Are You Passionate? dat in het voorjaar van 2002 verscheen. Are You Passionate? is voor vele een experiment teveel en Neil flirt daar meer dan stevig met Soul, R&B en zelfs een beetje Jazz.

Are You Passionate? is een van de vele eigenzinnige albums van de al even eigenzinnige muzikant. Toch  gaat door de jaren heen ook een album als Are You Passionate? voor meer en meer waardering zorgen. Dat blijft toch wel de kracht van Neil met dit soort albums. Net zoals je zoute haring en oesters moet leren eten.

Dat geldt ook zeker voor deze nieuwe telg. Toast welke net als Homegrown om persoonlijke redenen op de plank is blijven liggen. We horen Neil en Crazy Horses zoals we ze nog niet eerder hebben gehoord. Flink wat tranentrekkers over een hoop ellende in de liefde. Het begint al gelijk met Quit waar een hopeloze Young de meubelen probeert te redden van een relatie die gedoemd is te mislukken:

Hey, baby, don't count me out
I still got a lot to give, stick around and find out
I might surprise you with what our love still brings
I'm never quitting you, even if you quit me
No, I got to tell you baby that our love is strong
I'm the one, the one who did you wrong

Zeven nummers lang neemt Young ons mee in teleurstellingen in de liefde. De hang naar liefde lijkt zo nu en dan groter dan het zelfrespect. Dat is misschien wel gelijk de grootste les die we uit dit album kunnen halen. Liefde is goed, liefde is geweldig maar verloochen jezelf niet.

Wel schitterende teksten die je zo nu en dan bij de keel pakken en dat doet ook het heerlijk pittige gitaarwerk. Ik mag Neil graag solo horen in een akoestische set maar samen met Crazy Horse blijft toch wel het ideale huwelijk.............om het toch even over liefde en relaties te hebben.

Toast is opgenomen in de gelijknamige studio en dat gebouw was tevens inspiratie voor de zeer fraaie klaphoes die voorzien is van binnenhoezen met songteksten.

Als je een doorsnee fan van Neil bent zou ik het album een keertje via streaming luisteren en het daarna snel vergeten. Voor de gewone fan is het immers niet bij te houden wat de beste man allemaal uitbrengt en voor augustus staat alweer een volgend album (Noise & Flowers) gepland.

Ben je een liefhebber van dit ongeleide muzikale projectiel - die z'n hele carrière aan het uitgraven is - dan is Toast toch dik de moeite om een Toast op uit te brengen.

Chicago V - 50 jaar

Heel goed kan ik mij nog goed herinneren dat het nummer "Saturday In The Park" een hitje was. Een nummer waar ik nog steeds mega vrolijk van wordt. Het album waar we dit nummer op vinden viert vandaag haar 50e verjaardag. Het is het vijfde album van Chicago en opmerkelijk is dat het het eerste enkelvoudige album van de band is. Alle voorgaande albums van de band waren namelijk dubbelalbums.

 

Nog veel opmerkelijker is het onwaarschijnlijke commerciële succes van dit album. Het album haalde namelijk niet alleen de eerste plaats op de gewone albumhitlijst, maar ook de eerste plaats op de Jazz hitlijst.

Daarmee verraden we gelijk dat we hier te maken hebben met een Jazz Rock album. Een stijl die Chicago in de eerste 10 jaar van haar bestaan als geen ander wist te omarmen. Daarna zijn ze de Pop hoek op gaan zoeken. Dat leverde vast veel nieuwe fans op maar zelf ben ik vooral een liefhebber van het vroege Chicago.

 

Het album werd een megasucces en haalde in een paar dagen goud. Daarna bleef het album een bestseller en de heeft in de VS tweemaal platina gehaald. 

 

Het album Chicago V is uit de catalogus van de band misschien wel het meest ideale album om te snuffelen aan Jazz Rock en aan de begin periode van de band. Vind je het te Jazz dan kan met je verkenning beter naar de latere albums gaan. Als het iets progressiever mag dan is het zeker de moeite om voorgangers van V te verkennen.

 

50 jaar oud maar het lepelt nog steeds heerlijk de oren in!

Route 66

Vandaag tik ik een jaartje erbij en wordt ik 66. Het leven is wel als een route dus.................Route 66! Deze legendarische route loopt van Chicago naar Los Angeles maar bestaat officieel niet meer.

Toch wordt de route door veel horeca, tankstations en souvenirwinkeltjes en stadjes in stand gehouden. Voor veel mensen is de route - die langs een fors deel van de Amerikaanse cultuur (denk ook aan de Dust Bowl) trekt - een enorme inspiratie om een vakantie aan te spenderen.

Binnen de muziekwereld is Route 66 bijna wel synoniem aan Rock & Roll. Dat beeld is voor de eeuwigheid gecreëerd door de film Easy Rider uit 1969. 

Een roadmovie die een onwaarschijnlijke cultstatus heeft bereikt en zich voor een deel afspeelt op de oorspronkelijke Route 66.

Voor het zover was waren al heel wat Rock & Roll artiesten geweest die deze legendarische route hadden bezongen. Verreweg het bekends is het nummer Route 66 wat door jazzmuzikant Bobby Troup kort na de oorlog is geschreven. 

Nat King Cole maakte er met zijn trio in 1946 als eerste een hit mee. Hoewel we ook de tijdgeest in acht moeten nemen is het - ondanks muzikaal zeer knap uitgevoerd - een vrij brave brave versie.

Er volgende nog vele - doorgaans nog bravere - versies van verschillende artiesten die dit gezongen reisgidsje wisten te omarmen. 

In 1961 kwam de eerste stap dat Get Your Kicks On Route 66 wat meer kick kreeg met de versie van Chuck Berry. 

Voor The Rolling Stones was deze versie genoeg inspiratie om in 1964 ook een kansje te wagen met een zeer geslaagde versie als resultaat. Het gitaarwerk is - zeker voor die jaren - snedig en pittig. 

Toch werd het geen hit terwijl The Stones toch al in de lift zaten. Alleen in Australië liepen ze een beetje warm en verder was het lauw, lauw.

Waarschijnlijk is dit de reden dat de heren het live nauwelijks gespeeld hebben. Slechts een 70 tal keren hebben The Stones het nummer live gespeeld.

Zelf heb ik redelijke collectie live materiaal van The Stones en ik kom ook maar tot slechts één live uitvoering van Route 66.

Deze staat op de prima 3LP set No Security. San Jose '99 die in 2018 verscheen in de From The Vault serie. 

 

Ik vier m'n verjaardag helaas in quarantaine omdat ik Corona heb. Het zorgt er wel voor dat ik zonder dat iemand zich er aan stoort lekker mee kan blèren met The Stones:

Would you get hip to this kindly tip
And go take that California trip
Get your kicks on Route 66
Well, get your kicks on Route 66
Well, get your kicks on Route 66 

 

Blind Willie Mctell

Dit nummer is een ode van Dylan aan deze legendarische bluesartiest. Blind Willie Mctell is geboren op 5 mei 1898 in Georgia. William Samuel McTier wat Blind Willies officiële naam was had een eindeloze rij aan bijnamen. De mooiste zijn wel Hot Shot Willie en Red Hot Willie Glaze en mijn persoonlijke favoriet is Barrelhouse Sammy.

 

Blind Willie heeft geen enorme catalogus bij elkaar gespeeld, wat overigens ook niet meeviel in de eerste helft van de vorige eeuw. Grote successen haalde hij niet ondanks zijn prettige relaxe stem en enorme beheersing van de snaren. Blind Willie speelde vooral Piedmont Blues en Ragtime, maar om aan de kost te komen nam hij het niet erg nauw waar hij op het podium stond.

 

Blind Willy bracht onder een vijftal verschillende namen een twintigtal singles uit. Heel grote hits zaten daar niet tussen, maar toch viel Blind Willy op bij de heel veel moderne artiesten. Taj Mahal was een van de eerste die het werk van Blind Willy ging gebruiken en maakte in 1968 een heerlijke bewerking van het nummer "Statesboro Blues". 

Voor The Allman Brothers een paar jaar later een inspiratie om het nummer te bewerken tot een van de beste gitaarnummers. Het werd tevens het nummer dat bijna vaste kost werd bij een optreden van The Allman Brothers. Er zijn ruim 1200 gedocumenteerde concerten bekend waar de band dit nummer heeft gespeeld. Waarschijnlijk doet alleen In Memory of Elizabeth Reed met maar liefst ruim 1400 uitvoeringen het beter.

 

De meeste waardering van een moderne artiest heeft Blind Willie toch gekregen van Bob Dylan.
De eerste keer dat Dylan dat doet is in het nummer "Highway 61 Revisited" van het gelijknamige album uit 1965:

Georgia Sam, he had a bloody nose

Welfare Department, wouldn't give him no clothes
He asked poor Howard, "Where can I go?"
Howard said, "There's only one place I know"
Sam said, "Tell me quick, man, I got to run"

 

Dylan heeft ook een aantal nummers van Blind Willie opgenomen zoals "Broke Down Engine". Ook opmerkelijk is de verwijzing van Dylan in zijn nummer "Po' Boy". 

Po' Boy staat voor poor boy, maar is ook de naam van een enorm populair broodje in Louisiana.

Dylan als woordenkunstenaar met een knap staaltje humor wandelt als het waren door een stuk van de cultuur van The Deep South. Het nummer bevat een stevige knipoog naar Blind Willy's nummer "Kill It Kid".

 

Het fraaiste eerbetoon doet Dylan echter met het nummer Blind Willie McTell. Dylan neemt het nummer in 1983 op tijdens de sessies voor het album Infidels. Helaas verdween het op de plank en het zou tot 1991 duren voor het verscheen en wel op The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991.

Het nummer is echt een pareltje en het had het geslaagde album Infidels zomaar die vijfde ster kunnen bezorgen.

Hoewel ik de box heb kon ik dit singeltje voor een paar euro in de aanbieding niet laten liggen. Het nummer bevat zowel een muzikale als tekstuele knipoog naar het nummer St. James Infirmary Blues wat Blind Willie tijdens de oorlog heeft opgenomen.

Dylan op piano en maatje Mark Knopfler op akoestisch gitaar. Het nummer zit bij mij in de categorie kippenvel. Dylan - die eigenlijk niet eens een heel geweldige zanger is - zingt hier in het juiste tempo. Een tikje ingetogen maar wel met grote overtuiging. Dylan meent want hij zingt en het is dan ook een schitterde ode aan Blind Willie.

50 jaar Toulouse Street

Vandaag viert het tweede album van The Doobie Brothers haar 50e verjaardag. Het album was ten opzichte van het debuut een jaar eerder een enorme stap voorwaarts. Na het debuut album waren er twee wijzigingen in de line-up doorgevoerd.
Bassist Tiran Porter kwam aan boord en die ging Dave Shogren vervangen die op dit album nog wel een enkel nummer meespeelt.

 

De belangrijkste wijziging was het toevoegen van een tweede drummer. Niet dat John Hartmann (tevens een van de oprichters) geen goede drummer is. Sterker Hartmann - die inmiddels met met pensioen is - was een prima drummer. Met het toevoegen van Michael Hossack als tweede drummer gingen The Doobies ein 1971 op zoek naar een geheel eigen sound.

Een eigen sound die ze gelijk in Toulouse Street wisten te vinden. Toulouse Street is een beroemde straat in het schitterende French Quarter in New Orleans. De foto's op de cover, achter- en binnenzijde van de klaphoes zijn gemaakt in een (voormalig) bordeel in Toulouse Street. Schitterende hoes hoewel mijn exemplaar wat uit elkaar begint te vallen.

Het album begint gelijk mega energiek met een van de beste adviezen "Listen To The Music". Tien heerlijk energieke rocksongs die voor een groot deel door The Doobies zelf zijn geschreven.
Het spirituele "Jesus Is Just Alright" kennen we natuurlijk van The Byrds die het een paar jaar eerder opnamen voor hun album Ballad Of Easy Rider. Het origineel is echter van Art Reynolds die het de The Art Reynolds Singers in 1966 uitbracht op het album Tellin' It Like It Is.

Verder vinden we op Toulouse Street het nummer "Don't Start Me to Talkin'. Dat nummer is van bluesgigant Sonny Boy Williams II die het nummer in 1955 heeft opgenomen. 

 

De overige acht nummers zijn van The Doobies zelf en het is een puik setje nummers. Als jonge snaak viel ik als een blok voor dit album en zo ook voor de opvolger The Captain And Me.
Op 19 januari 1974 ben ik ook naar een optreden van heren geweest in de Doelen in Rotterdam. Was m'n eerste wat grotere act waar ik heen ging.  

 

Later toen ik wat meer over muziek na ging denken kreeg ik het idee dat een album als Toulouse Street eigenlijk wel een geweldig album is voor een road movie. Toch?
Luister het album maar eens met die bril op..............of luister gewoon wat The Doobies te zeggen hebben: Listen to the Music..........