John Mayall 90 jaar!

Deze legendarische Bluesartiest wordt vandaag 90. Een lekkere leeftijd als je bedenkt dat Mayall nog steeds een paar keer per week op het podium staat en vorig jaar nog een nieuw album uitbracht.

Mayall mag toch wel gezien worden als de belichaming van de Britse Blues. Uiteraard bekend van zijn Bluesbreakers die een geweldige opstap zijn geweest voor een eindeloze rij bluesartiesten.

We pakken er even een paar uit:

Peter Green, Jack Bruce, John McVie, Eric Clapton, Mick Fleetwood, Mick Taylor, Walter Trout, Harvey Mandel en Larry Taylor. Vele vele meer maar duidelijk is dat The Bluesbreakers in ieder geval een sterke verbinding hebben met bands als Fleetwood Mac, Cream en Canned Heat. 

Mayall is niet alleen verantwoordelijk voor de doorstroom van veel muzikaal talent, maar heeft zelf een enorme discografie bij elkaar gespeeld. Een kleine 40 studio-albums en ook een kleine 40 live-albums zijn voor de fans beschikbaar. Daarboven een groot aantal compilaties en een schitterende CD box met maar liefst 36 (!!!) CD's.

 

Mayall speelt vooral gitaar maar is multi-instrumentalist en kan uitstekend uit de voeten achter een piano of orgel en krijgt uiteraard veel waardering voor zijn skills op de mondharmonica. Daarnaast is Mayall componist en producer en - de anekdotes van oud bandleden onderschrijven dit - geeft John niet graag iets uit handen en doorgaans is Johns wil ook Johns wet.

Hoewel Mayall met "Room To Move" een hit had is hij daar nooit mee bezig geweest. Mayall gaat vooral voor albums en doet dat al 57 (!!) jaar. Schitterende en vooral zeer indrukwekkende carrière en Mayall kunnen we gerust beschouwen als de bluesbaas van alle Britse bluesbazen. Een Bluesbaas die het liefst met andere bluesbazen op het podium staat.

Hopelijk gaat deze Britse blueslegende ondanks zijn leeftijd nog een paar keer lekker los op de plek waar hij het liefst te vinden is: het podium!

 

As iemand 90 wordt mogen er wel twee plaatjes uit de kast worden gehaald. Toch?

John Happy Birthday!

Dylan Special in Uncut

Op dit moment komen diverse tijdschriften met een Dylan special. Ik ben even voor veilig gegaan en heb voor een regenachtige zondag die van Uncut gekocht. Extra voordeel is dat bij Uncut meestal een CD zit.

Dit keer een CD met als titel The Sound Of 2023. Je verwacht dan een verzamel CD met bandjes die dit jaar zijn begonnen. Zeg maar een muzikale wandeling langs 2023 nieuwkomers. Op het schijfjes nummers van Shirley Collins en John Cale en die kunnen we niet bepaald nieuwkomers noemen.

De bijna negentig jarige Shirley Collins maakt al platen van eind jaren 50 en John Cale maakt ook al ruim 50 jaar platen. De meeste artiesten op dit schijfje zijn zomaar 30 jaar actief en toch klinkt het heel modern en fris.

 

Niet alle artiesten op het schijfje ken ik maar er komt een enorme diversiteit aan muziek langs van Folk tot Jazz, van Progressieve Rock tot Hardrock en van Indie tot Blues en Alternatieve Rock.

Ook al was de aanschaf van deze Uncut gericht op de Dylan special is het toch een heel fijn schijfje om de muzikale horizon te verbreden.

 

Over de Dylan special kunnen we kort zijn. Prima poster in een soort bijlage en vele, vele pagina's met foto's en verhalen over Dylan. Smullen!

Onze woordentoverhaar is natuurlijk best wel een complex figuur die - zeker als je sommige teksten beluisterd - soms ook zichzelf flink in de weg kon zitten. 

Van Folkie protestzanger, Rockartiest, Reliepop voordrager om in zijn nadagen parels van albums te maken zoals Fallen Angels (2016),  Rough and Rowdy Ways (2020), Tempest  (2012), Shadows in the Night (2015) en Modern Times (2006). En tussendoor ook nog Grammy's en andere nobele prijzen.

 

Ja zo iemand verdiend zo nu en dan een special. Wie denkt er zijn al zoveel specials over Dylan maakt een heel grote denkfout. Een heel groot misverstand is immers dat er genoeg specials over Dylan zouden zijn en dat is natuurlijk onzin.

Net zoals het onzin is dat er ooit een special over Dylan zal verschijnen met daarin het antwoord wie is Dylan nu echt? 

Dat antwoord gaat er echt niet komen en daarom zullen er Dylan specials blijven komen........en.........als die er dan zijn op een grijze zondagmiddag vind ik het best.

 

Dolly Parton - Rockstar

Zelf ben ik geen uitgesproken fan van Dolly, maar heb wel enorme bewondering voor deze vrouw 

Dolly heeft een onwaarschijnlijke reeks songs geschreven, zelf zo'n 50 solo albums opgenomen en een groot aantal samenwerkingen zoals met Emmylou Harris en Linda Ronstadt. 

Verder heeft Dolly rond en naast de muziek een heel imperium opgebouwd. Of dat allemaal nog niet genoeg is zet ze zich ook nog eens in voor een aantal maatschappelijke doelen.

Ondanks dat alles is het haar gelukt haar privéleven gescheiden te houden van haar bestaan als artiest.

Enorm knap allemaal en voor dit soort mensen maak ik een diepe buiging. Bij mij in de platenkast staan een aantal albums van Dolly en dat was eigenlijk meer dan genoeg.

Tot het album Rockstar vorige vrijdag in de bakken verscheen! Klassieke rocknummers die Dolly in een aantal gevallen uitvoert als een duet met de oorspronkelijke artiest.

Voor Dolly en de betreffende artiesten moet dit echt een geweldig project zijn geweest en het resultaat mag er zijn. Misschien geen album wat ik vaak in m'n cave zal draaien, maar wel heel lekkere muziek voor in de auto.

Daarom heb ik dit keer voor de CD versie gekozen. In dit geval budgettair niet onverstandig want de vinyl versie bestaat maar liefst uit vier platen! Altijd weer mooi zo'n box maar met de Kerst aan de horizon even op de rem.

Bij de CD versie gaat het om twee schijfjes en de meeste nummers zijn dikke meezingers.

Artiesten die langskomen zijn Sting, Warren Haynes, Kid Rock, Elton John, John Fogerty, Paul McCartney, Ringo Star, Melissa Etheridge, Debbie Harry en nog een hele rij wereldsterren.

Met 30 nummers is een album doorgaans wel een zit. De diversiteit aan artiesten zorgt echter voor voldoende afwisseling en daardoor zal het album niet snel gaan vervelen. 

 

Een paar nummers steken er wat mij betreft bovenuit. De versie van "Long As I Can See the Light" samen met John Fogerty krijg ik zelfs wel een beetje kippenvel van. Echt heel goed.

Verwacht op dit album ook geen mierzoete Dolly want met Rockstar geeft ze dit album echt wel een heel legitieme titel.

Ook "I Want You Back" samen met Steven Tyler is echt lekker brute Rock. Let bij dit nummer ook even op het geweldige gitaarspel van Warren Haynes (vorige week nog in Tivoli gezien).

Ook op "Heartbreaker" gaat Dolly met haar collega's lekker los en uiteraard krijgt het ruim 10 minuten lange "Freebird" van Lynyrd Skynyrd een dikke eervolle vermelding. 

Het gaat te ver alle nummers te behandelen maar het is gewoon een heel lekker rockalbum en een heel, heel gaaf project.

Gewoon een erg geschikt album om in de auto (of onder de douche) mee te bleren. Het album behoort vast niet tot Dolly's beste werk, want de jaren gaan tellen. Toch ben ik wel onder de indruk van haar stem. Natuurlijk is dit een album waar productie en mixen tot de max is gegaan. Toch als niet megafan kan ik maar één oordeel geven: TOP!

Het is - mede door de samenwerking met vele wereldsterren - vooral een geweldig inspirerend en energiek album geworden. Rockstar? Reken maar!

 

Overigens lang geen slechte tip voor onder de kerstboom. Integendeel! 

(en stiekem ga ik misschien toch wel de vinylbox kopen)

Cat Power - Sings Bob Dylan: The 1966 Royal Albert Hall Concert

Eind jaren 60, begin jaren 70 verschenen er diverse bootlegs van Bob Dylan waarbij het zou gaan om een optreden uit 1966 in de Royal Albert Hall.
Inmiddels zijn er genoeg bewijzen dat het niet om de Royal Albert Hall gaat maar om de Manchester Free Trade Hall. De bootleg was enorm populair omdat Dylan er een geweldige akoestische en idem elektrische set speelt. Op de elektrische set wordt Dylan begeleid door The Hawks die we later leren kennen als The Band.

Hoewel een deel van het publiek de elektrische set niet wist te waarderen zijn deze concerten een belangrijke mijlpaal in de carrière van Dylan. Dat is ook door Dylan zelf onderkent en in 1998 verscheen er een officiële uitgave van dit optreden. Het betreffende optreden werd uitgebracht als dubbel LP als Volume 4 in de The Bootleg Series. Om de link met de oorspronkelijk bootlegs te behouden is vastgehouden aan de titel Royal Albert Hall.

Voor Cat Power - die pas geboren werd na dit concert - was dit optreden van Dylan een inspiratie om het volledige optreden na te spelen op exact dezelfde locatie.

Dat optreden vond vorig jaar november plaats en begin deze maand verscheen het album. Ook hier gaat het om een dubbel LP en Cat heeft tot in de kleinste details het concert nagespeeld.

Cat voert een en ander uit met groot respect voor het origineel, maar tevens met enorm heel veel eigen inbreng. De akoestische set is intens en betoverend mooi. De set begint met "She Belongs To Me" en dat is ook precies wat het is. Je wordt het optreden ingesleurd of je er zelf bij bent. Twee kantjes intiem en het grijpt je bij de stront. Fenomenale nummers op sublieme wijze vertolkt en het publiek reageert dan ook dol enthousiast.

De elektrische set heeft heeft voor mij iets meer tijd nodig om op gang te komen. Misschien ook beter om even tussendoor een koffie te gaan drinken. De overgang van het mooi klein gebrachte "Mr. Tambourine Man" naar het rockende "Tell Me, Momma" voelt toch even als een wekker die te vroeg staat na een nacht stappen. 

Na een paar nummers is echter duidelijk dat Cat Power ook de elektrische Dylan volledig beheerst. Beide sets zijn echter voorbij voor je er erg in hebt. "Like A Rolling Stone" is het laatste nummer en als een kleuter zou je haast gaan schreeuwen: "nog een keer!", "nog een keer!, "nog een keer!"..............en waarom ook niet........

De geluidskwaliteit en persing zijn eveneens dik in orde. Stil is echt stil, geweldige dynamiek en prachtig stereobeeld. Ook een fraaie balans tussen muziek en publiek.
De platen zitten ook nog eens in een smaakvolle hoes met aan de binnenzijde info over de begeleidende muzikanten en alle songteksten.

Op afstand mijn favoriete album van 2023.............

Raul Midón

Deze Amerikaanse singer-songwriter speelt een heerlijke mix van Soul, Folk, Blues en Jazz. Raul werd geboren op 14 maart 1966 in Embudo New Mexico.

 

Rond 1993 begon Raul professioneel muziek te maken maar het duurde tot 1999 voor zijn eerste album verscheen. De teller staat inmiddels op goed 10 albums waaronder deze State of Mind uit 2005.

Een heerlijk album wat over het geheel zeer toegankelijk is. Toch stelt Raul met een paar nummers de luisteraar even op de proef door net wat complexere melodieën te presenteren.

Ik heb dit album niet op vinyl maar deze CD maakt vast onderdeel uit van mijn arbeidsvitamine.   

 

Een ander album wat Raul gemaakt heeft bevat een stevige Nederlandse bijdrage. In 2018 bracht Raul het album If You Really Want uit. Dit album is een samenwerking met Metropole Orkest. Het album kreeg in de Jazz zangcategorie een Grammy nominatie. 

 

Raul Midon is niet erg bekend bij het grote publiek. Wie eenmaal een album van hem beluisterd heeft kan zich echter niet voorstellen waarom deze muzikale ontmoeting zo lang heeft moeten duren.

 

Gene & Jeff

Gister vierde we de verjaardag van twee geweldige zangeressen (Chi Coltrane en Diana Krall) die beide nog actief zijn. Vandaag is het de geboortedag van twee van de beste zangers die er beide helaas niet meer zijn.

 

Gene Clark kennen we natuurlijk vooral als een van de medeoprichters van de legendarische band The Byrds. Clark heeft echter ook een aantal fantastische solo albums gemaakt zoals deze No Other uit 1974.

Clark had misschien wel een van de mooiste stemmen maar overleed jammerlijk genoeg in 1991. Hij was toen slechts 46 jaar. Het ongezonde bestaan als rockartiest en wat pech brachten hem veel te vroeg naar de hemel van de rockartiesten.

De muzikale erfenis die Gene heeft achtergelaten is echter om vingers en duimen bij af te likken. Een drietal reguliere albums met The Byrds, zeven solo albums, drie live albums en diverse albums in samenwerking met onder meer Chris Hillman, Doug Dillard en Carla Olson. Daarboven op soundtracks en een hele rij compilatiealbums.

 

Jeff Buckley die vandaag ook jarig zou zijn heeft helaas een veel kleinere catalogus. Jammer want net als Gene Clark is Jeff Buckley een geweldige zanger.

Buckley was vooral sessiemuzikant maar zijn debuut album Grace uit 1994 maakte direct duidelijk dat Buckley een heel succesvolle solo artiest ging worden. 

Het heeft helaas niet zo mogen zijn want in het voorjaar van 1997 verdronk hij op wat mysterieuze wijze. Grace is daardoor het enige studio album dat van Buckley tijdens zijn leven is verschenen. Wel had hij een tweetal live EP's uitgebracht.

 

Inmiddels zijn er postuum een tiental officiële albums verschenen van Buckley. Daar heb ik altijd een beetje dubbel gevoel bij. Als fan wil je graag weten wat er nog meer voor moois door Buckley is gemaakt, maar de hijgerigheid van de platenmaatschappij klinkt dor in het achtergrondkoor.

 

Twee fenomenale zangers en twee meesterwerken die in iedere album Top 500 staan. Verplichte kost en een traktatie voor de oren.

 

Diana & Chi

Vandaag is het de verjaardag van Chi Coltrane en Diana Krall. De eerste ken ik bijna zolang als ik bewust in muziek ben geïnteresseerd. 

Een drietal hits van Chi vielen namelijk samen met de eerste jaren dat ik platen ging kopen. We hebben het dan over hits als  "Thunder And Lightning" (1972), "Go Like Elijah" (1972) en "You Were My Friend" (1973).

"Go Like Elijah" kwam in Nederland op nummer 1 in de hitlijsten en dat singletje lag bij mij ook regelmatig op de draaitafel.

 

Hoewel Chi vandaag 75 wordt is ze nog steeds actief en bezit nog steeds een enorme hoeveelheid power. Heerlijke Rock met een vleugjes Gospel.

 

De bijna twintig jaar jongere Diana Krall heb ik pas een jaar of vijf geleden ontdekt. Relaxe Jazz met een vleugje Pop en dat laatste maakt het heerlijk toegankelijk. Eigenlijk zou ik van haar nog wel een album willen hebben, maar door mijn brede muzieksmaak is de wensenlijst al zo belachelijk lang..............

 

Van beide dames heb ik slechts een enkel album, maar die albums ga ik wel gebruiken om deze mega grijze dag toch wat kleur te geven.

 

Chi & Diana Happy Birthday!

Gov't Mule in Tivoli

Gisteravond naar een optreden van deze Southern Rockband geweest. Gov't Mule is een spin-off van de legendarische Allman Brothers Band. In 1994 werd de band opgericht door Warren Haynes en Allen Woody.

Beide speelde op dat moment ook in The Allman Brothers Band. Haynes uiteraard op gitaar en Woody op bas. Beide zijn te horen op diverse studio- en live albums van The Allman Brothers waaronder het zeer geslaagde album Where It All Begins uit 1994.

 

Allen Woody is in 2000 overleden maar de energieke Haynes houdt Gov't Mule al jaren in leven. Het enthousiasme waar hij dat mee doet is ongeëvenaard en de catalogus die Gov't Mule inmiddels bij elkaar heeft gespeeld is dan ook meer dan indrukwekkend.

Genoeg reden om met een paar vrienden naar Utrecht af te reizen en als liefhebbers van Southern Rock en Bluesrock werden op onze wenken bediend.

Het viertal speelde een uitstekende setlist (zie hieronder) bij elkaar. Meermaals ontwikkelde een nummer zich tot een heerlijke en soms zeer stevige jam. Gov't Mule behoort wat mij betreft ook tot de beste actieve jambands.

Vaklui die het publiek prima wisten te vermaken, maar de geluidskwaliteit was toch wel onder de maat.

Jammer want een act als dit verdient het dat ook dat helemaal in orde is 

Helaas was de balans tussen zang en muziek niet goed afgestemd. 

Als toegift kreeg het publiek het fenomenale "Soulshine" voorgeschoteld. Een van mijn favoriete nummers van an frontman Waren Haynes.

Geslaagde avond maar voor de man achter de knoppen zijn er nog wat leermomenten.

 

 

Setlist Tivoli 14 november 2023

 

Setlist deel 1
Mule
Monkey Hill
Get Behind the Mule (Tom Waits)
Wake Up Dead
Larger Than Life
Trane / Rumble / Sex Machine / St. Stephen Jam (diverse)
After the Storm
32-20 Blues (Robert Johnson)

Pauze

Setlist deel 2:
Gone Too Long (eerste keer live)
Dreams (The Allman Brothers Band)
Ain't No Love in the Heart of the City (Bobby Bland )
I Asked for Water (She Gave Me Gasoline) (Howlin’ Wolf)
Sco-Mule
Shake Our Way Out
Mr. Man

Toegift:
Soulshine (The Allman Brothers Band)

Gemiste kansen #015

Gister vierde Neil Young zijn 78e verjaardag en ik kreeg meerdere reacties waarom juist ik daar geen aandacht aan heb besteed.

Ik ben een mega groot fan van de beste man, maar gisteren kregen even een paar dierbare voorrang. Daarmee is het eigenlijk geen gemiste kans. Ik heb juist de kans gepakt om wat aandacht te geven aan een paar heel lieve mensen.........

Binnen de context van deze blog is het echter bijna een doodzonde dat ik Neils verjaardag heb overgeslagen......

Dat maak ik even goed! Dus hier de docu die gemaakt is rond het album Barn dat twee jaar geleden verscheen. Heerlijke beelden van de omgeving en gewoon een groep muzikanten (Neil & Crazy Horse) die lekker muziek aan het maken zijn. 75 minuten kijk en luisterplezier!

Neil Happy Birthday!

11-11

Zelf heb ik niks met Sint Maarten en al helemaal niet met Carnaval. Sint Maarten lijkt mij overigens zo'n feest dat in stand wordt gehouden door de branchevereniging van de tandartsen.

Een feestje ga ik niet uit de weg maar na een paar keer Carnaval had ik dat wel gezien. Dat neemt niet weg dat ik wel een heel fraai nummer weet met Carnaval in de titel: "Manhã de Carnaval".

 

Het nummer kreeg grote bekendheid door de film Black Orpheus en wordt ook vaak zo genoemd. Het nummer dat door Luiz Bonfá and lyricist Antônio Maria.is geschreven is inmiddels door honderden artiesten vertolkt.

Het nummer wordt ook wel gezien als de doorbraak van de Bosa Nova. Een hele fraaie versie is die van Astrud Gilberto. Deze prachtige vrouw die afgelopen zomer op 83 jarige leeftijd overleed was aanvankelijk helemaal niet bedoel als zangeres.

 

Omdat Astrud een beetje Engels kon mocht ze een kansje wagen met "The Girl From Ipanema". Het nummer was aanvankelijk bedoel voor haar man João Gilberto. 

Het succes wat Astrud wist te halen met dit nummer zal zeker een rol hebben gespeeld dat het huwelijk geen stand hield.

Dat weerhield Atrud er niet van een schitterende catalogus bij elkaar te zingen. 

Voor bij de koffie de verzamleaar Brazilian Mood met daarop het wonderschone "Manhã De Carnaval". Is 11-11 toch nog ergens goed voor!

 

Internationale Dag van de Franse Taal

De Franse taal is de reden dat ik de middelbare school vroegtijdig heb verlaten. Ik ben dyslectisch en Frans was voor mij dan ook koorddansen met windkracht 9 en groene zeep aan m'n voeten.

Dat neemt niet weg dat ik de Franse taal wel mooi vind en op vakantie lukt het mij prima om in een restaurant of winkel wat te bestellen. Laat mij echter geen twee zinnen Frans moeten schrijven.

 

Recent had ik het er met mijn lief over dat het toch gek is dat er tegenwoordig zo weinig Franse muziek in de Top 40 staat. Dat is toch eigenlijk wel een verarming? Toch?

Ik hoef ook niet de hele dag Franse muziek te horen, maar ons er vanaf sluiten lijkt mij ook een slecht idee. Beetje probleem van de Nederlandse cultuur die meer en meer een kopie aan het worden is van de Amerikaanse. 

Oppervlakkigheid als doel: groter, sneller, breder, hoger en natuurlijk vooral duurder.

 

Toch is zo'n dag van de Franse taal voor mij ook redelijk confronterend, want heel veel Franse platen heb ik niet. Moet ik toch eens iets aan gaan doen!

 

Charles Aznavour zou een prima keuze zijn voor een dag als vandaag en van deze nestor heb ik redelijk wat staan. 

De keuze valt echter op George Moustaki (1943-2013). Daar had ik al een plaat van staan maar de plaat die ik zo aan de speler ga toevertrouwen heb ik recent voor 1 Euro in een Kringloopwinkel gekocht.

Als nieuw en na een eerste draaibeurt was ik stevig onder de indruk.............

Dus de Internationale Dag van de Franse Taal vier ik met George Moustaki.

 

Heel fijn album. Merci George!

Rain tips

Al vaker heb ik een blogje gemaakt over regen, maar vandaag is het wel heel erg op z'n plaats. Naar buiten ga ik niet eens om de vuilniszak weg te brengen........

Ik had na het werk even willen wandelen maar een kano of een duikpak waren dan wel heel fijne keuzes geweest.

Overigens opmerkelijk hoeveel platen ik in in m'n collectie heb met regen.........

 

Een paar ter inspiratie voor een playlist (in willekeurige volgorde)

 

Creedence Clearwater Revival - Who'll Stop The Rain

Led Zeppelin -  The Rain Song

Bob Dylan - Buckets Of Rain

Glen Hansard - Sure As The Rain

Rod Stewart - An Old Raincoat Won't Ever Let You Down

Grateful Dead - Box Of Rain

Simon & Garfunkel - Crying In The Rain

Neil Young -  See The Sky About To Rain

Eric Clapton -  Let It Rain

Bruce Springsteen - I Wish It Would Rain

The Rolling Stones - Rain Fall Down

Beth Hart - The Rain Song

David Crosby -  Traction In The Rain

Lucinda Williams - I Can't Stand The Rain

B.B. King & Eric Clapton - Come Rain Or Come Shine

The Teskey Brothers - Rain

Allman Betts Band -  Southern Rain

James Taylor - Fire And Rain

Creedence Clearwater Revival - Have You Ever Seen The Rain?

Eric Clapton -  Black Summer Rain

The Rolling Stones - Little Rain

Guns N' Roses - November Rain

Beth Hart & Joe Bonamassa  - Come Rain Or Come Shine

Arena - Tears In The Rain

Buffalo Sprinfield - In The Hour Of Not Quite Rain

Neil Young - Early Morning Rain

Nilf Lofgren -  Like Rain

John Mayall & The Bluesbreakers -  Sitting In The Rain

Eric Clapton - Walk Out In The Rain

Bob Dylan -  Early Mornin' Rain

Neil Young - Be The Rain

Poco -  Midnight Rain

Adele -  Set Fire To The Rain

Crosby, Stills & Nash - Cold Rain

Elkie Brooks -  Sunshine After The Rain

Crosby & Nash - Naked In The Rain

Wat een fijne en diverse muziek. Van regen kan je best depressief worden maar van muziek kan ik zo, zo, zo happy worden...........zelfs als het over regen gaat........

Fresh Stylus

On A Monday

On a Monday, I was arrested
On a Tuesday, I was locked up in jail
On a Wednesday, my trial was at tested
On a Thursday, nobody would go my bail

Dat is geen fijn begin van de week kunnen we wel stellen. Het zijn de eerste regels van de song "On A Monday". Het is geschreven door Huddie Ledbetter en Ry Cooder nam het op voor zijn meesterwerk Into the Purple Valley dat in 1972 verscheen.

Het is het tweede album van Cooder en na zijn indrukwekkend debuutalbum dat in 1970 verscheen stelde hij met deze opvolger niet teleur. Integendeel!
Persoonlijk vind ik dit album zelfs net een tikkie beter dan het debuut en het staat dan ook in mijn Ry Cooder album top 5. 

Cooder heeft als geen ander gevoel voor de herkomst van moderne muziek en dat zien we ook terug in de keuze van de nummers voor dit album. Traditionals en al wat oudere nummers (oa van Cash en Guthrie) maar door Cooder op geweldige wijze bewerkt en vertolkt. Cooder als de meester avonturier die door de muzikale roots van America struint.
Het album is een perfecte mix van Country, Folk en Blues en is een uitstekende keuze om te draaien na een eerste werkdag van de nieuwe week.
Het is echt een subliem cooldown album. Druk werkdag gehad..........Ik zeg: Into the Purple Valley

Hoewel Cooder zich voor de schitterende hoes met een stoere Buick heeft laten fotograferen roept het album mogelijk bij de luisteraar een minder luxe sfeer op:
Sluit je ogen en je waant je een hobo die door de eindeloze graanvelden zwalkt op zoek naar een gratis treinreisje............Tcoh?

Als alle werkdagen eindigen met zo'n heerlijk album mag het altijd maandag zijn!

The Kinks Are The Village Green Preservation Society 50th-Anniversary Edition

In 2018 vierde dit album haar 50e verjaardag en dat werd onderstreept met diverse speciale edities waaronder deze box. Op dat moment kwam het heel slecht uit en de aanschaf van deze box heb ik keer op keer vooruit geschoven.

Deze maand kwam ik de uitgebreide box in de aanbieding tegen en toen was de bestelknop ineens heel dichtbij.

 

Geen spijt van want alleen het uitpakken van deze box is een feest:

• Box  
• inlegvel met inhoudsopgave
• 1 dubbel lp met zowel stereo als mono mix
• 1 lp Zweedse uitvoering
• 5 Cd's
• 3 Singles
• Fotoboek
• Foto's, posters en memorabilia

Ik ken het album vrij goed maar er heeft nooit een fysiek exemplaar deel uitgemaakt van mijn collectie. Vreemd want dit is zonder twijfel een vijf sterren album. Hoog niveau van Rock & Pop met een vleugje Psychedelica. 

Op dit album zijn The Kinks veel groter dan de hitmachine waar de meeste mensen toch aan moeten denken. Natuurlijk zijn nummers als "Lola", "Waterloo Sunset", "A Well Respected Man" en "You Really Got Me" feestjes als ze weer een keer uit de radio rollen.

 

Toch verdienen The Kinks juist als makers van hoogwaardige en zeer consistente albums veel en veel meer waardering. De catalogus die The Kinks hebben achtergelaten is zeer indrukwekkend, maar wordt helaas wat overvleugeld door The Beatles en The Rolling Stones.

Zo ook dit album wat in 1968 gelijk verscheen met The White Album van The Beatles. Dan sta je gelijk met 3-0 achter hoewel voor mij persoonlijk de keuze toch echt op dit album van The Kinks is gevallen.

Ooit op tape, toen digitaal en eindelijk op vinyl en wel in een hele fraaie speciale editie. 

Toen dit album verscheen was het succes erg matig wat voor The Kinks een geheel nieuwe ervaring was. Tot dat moment was iedere single en album gewoon raak. Later kreeg dit album bij de liefhebbers meer en meer waardering en heeft inmiddels een enorme cultstatus.

 

Het nummer "Days" was voor mij de reden kennis te maken met dit album. Het maakte mij als jonge puber erg vrolijk en toen ik later de tekst betekenis ging geven, ging ik het nummer meer en meer waarderen. "Days" blijft toch een van de mooiste nummers om troost uit te putten als je iemand verloren bent. 

"Days" mag dan een klein hitje zijn geweest het is slechts één van de vele parels die op dit album te vinden is.

Naast dit briljante troostliedje is dit album vooral een heerlijke wandeling langs allerlei mensen die we zelf ook wel kennen. Gebruik de typetjes op dit album maar eens als een bingokaart op een feestje...........

Naast de prima en soms leuke teksten zit het ook muzikaal geweldig in elkaar.

 

Neem als je liefhebber bent van Britse Pop en Rock uit de vorige eeuw toch eens de tijd om een wandeling langs de catalogus van The Kinks te maken.

Deze The Kinks Are The Village Green Preservation Society mag in je speurtocht hoog op het lijstje staan!

Het is een fenomenaal album dat zeer evenwichtig in elkaar zit. The Kinks waren in die periode in topvorm getuigen het vele extra materiaal wat in deze box zit en wat in 1968 allemaal niet gebruikt is,

Misschien geen hitmateriaal maar wel heerlijke Britse Poprock met een vleugjes Psychedelische Rock/Pop.

Gelukkig voor de fans is het niet gebruikte materiaal in 2018 alsnog vrij gekomen en deze box staat garant voor een weekend luisterplezier welke zijn gelijke niet kent. Het fotoboek en de prullaria die bij deze box zitten nemen je mee op een heerlijke tijdreis. 

Het is echt smullen en ik heb al heel wat 50 Anniversary boxen langs horen komen, maar dit is toch een van de fijnste.

 

The Kinks...............voor wie het nog niet wist: niet een alleen een stapel hits, maar ook fenomenale conceptalbums zoals deze The Kinks Are The Village Green Preservation Society.

 

Wat mij betreft A Well Respected Band!

Roger Waters - Dark Side Of The Moon Redux

Muzikaal genie en voormalig lid van Pink Floyd dacht dat het een goed idee was om het meesterwerk Dark Side Of The Moon opnieuw op te nemen. Dan ga je wel in hele grote schoenen staan!

Het is niet slecht maar dit is toch een product van iemand die een beetje in zijn eigen gelijk is verdwaald. En waarom het F-word? Sterke argumenten hebben dat soort taal niet nodig.

Is het dan slecht wat Waters met de remake van een van de beste rockalbums neerzet? Nee....... maar het is absoluut zwaar onder de maat voor iemand als Waters.
Zo nu en dan lijkt het wel of hij een babbelblues (soort mislukte Leonard Cohen imitatie) probeert en dat maakt deze klassieker er niet beter op. Bij sommige artiesten en nummers past gemompel, maar niet bij een knaller als Dark Side Of The Moon.

Gelukkig probeert Waters het meesterlijke origineel niet na te spelen. Toch had deze nieuwe eigen interpretatie echt achterwege mogen blijven. Het zit op het randje van een belediging en ieder die dit album een hoge waardering geeft heeft mogelijk last van het HALO-effect. 

Je kent die fans wel: "Het is van Pink Floyd DUS het is goed!". "Het is van Waters DUS het is goed!" Ik ben zelf een enorm fan van Pink Floyd en van Waters, maar met deze versie van een van de parels van de rockgeschiedenis kan ik echt niet happy worden.

Ieder mag natuurlijk een eigen menig over dit album hebben, maar persoonlijk vind ik het een zwaar misplaatste release. Dat Waters dit tijdens de Corona crisis met een paar vrienden een keer als sentimenteel experiment uit de speakers laat rollen is prima.
Fans hier lastig mee vallen zit toch op het randje van schofferen.

Ik ben bang dat dit album niet erg vaak de draaitafel gaat zien.............

Bob Dylan - Shadow Kingdom

Voor dit album heeft Dylan een dertiental nummers uit zijn omvangrijke catalogus in een nieuw jasje gegooid. De tracklist is erg smaakvol samengesteld en niet een plat getrapt paadje. Dus geen "Blowin' In The Wind", geen "Mr. Tambourine Man" en er wordt ook niet op de hemelpoort geklopt.

 

Het gaat hier om opnames van een zogenaamd Corona concert waar de film Shadow Kingdom: The Early Songs of Bob Dylan van is gemaakt. Deze concertfilm is via streaming en DVD beschikbaar. 

De versies op CD en vinyl worden dan ook als soundtrack aangeduid.

Voor dit concert zonder publiek is een prima set aan songs gekozen en ook de band die Dylan heeft samengesteld is van een uitzonderlijk hoog niveau. 

Meest bekende muzikanten zijn natuurlijk T-Bone Burnett op gitaar en Don Was (oa bekend als producer van The Stones) op akoestische bas.

Dylan is voor zijn doen en z'n leeftijd uitstekend bij stem en de stijl van zingen kunnen we het best vergelijken met het album Rough And Rowdy Ways (2020). 

Deze Shadow Kingdom ligt qua sfeer ook in het verlengde van de voorganger, maar opvallend genoeg met oud materiaal wat prachtig. Oud materiaal dat prachtig is weergegeven.

De nummers die Dylan voor dit album heeft gekozen komen uit de periode 1965-1974. Misschien wel zijn periode waar Dylan als songwriter het de luisteraar extra moeilijk wist te maken. 

Dertien parels uit die periode krijgen op deze dubbelaar (kant D is geëtst) een nieuw jasje en worden afgesloten met een lekker instrumentaal nummer.

Dylan in topvorm en het album kreeg deze zomer van de vakpers dan ook unaniem 4 sterren en meer.

Kant A

When I Paint My Masterpiece

Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)

Queen Jane Approximately

I’ll Be Your Baby Tonight    

 

Kant B

Just Like Tom Thumb’s Blues

Tombstone Blues 

To Be Alone With You

What Was It You Wanted

 

Kant C

Forever Young

Pledging My Time

The Wicked Messenger

Watching The River Flow

It’s All Over Now, Baby Blue

Sierra’s Theme

Kant D

Geëtst met mozaïek 

Time Fades Away - 50 anniversary

Toen dit live album in 1973 verscheen lag ik bij wijze van spreken voor de deur van de platenwinkel te wachten. Zelf was ik gelijk erg enthousiast over dit album. Vooral omdat het toen volledig uit nieuw materiaal bestond.

Niet erg gebruikelijk want als artiesten met een live album komen zijn deze doorgaans doorspekt met successen uit de voorliggende jaren.

 

Eigenzinnig als Neil kan zijn nam hij dus best wel een risico door een live album uit te brengen met uitsluitend nieuw materiaal. Zowel de fans als de vakpers omarmde het album echter direct. Opvallend genoeg was Neil zelf niet zo enthousiast over het resultaat.

Het heeft dan ook tot 2017 geduurd voor het album op CD verscheen. Neil heeft mogelijk zelf toch nog eens goed geluisterd want een jubileum editie vond hij blijkbaar toch een goed idee. Uiteraard ook lekker voor de bankrekening van Ome Neel, maar het is niet zomaar 50 jaar editie geworden.

Het vinyl is transparant en het geweldige nummer "Last Trip To Tulsa" is als bonus toegevoegd. 

 

Time Fades Away is deel van wat we later de "Ditch Trilogy" zijn gaan noemen. Samen met de albums On The Beach en Tonight's The Night vormt Time Fades Away de donkerste periode uit de muzikale carrière van Neil.

Overigens staat de gehele "Ditch Trilogy" in mijn Neil Young Top 10.......moet ik mij zorgen maken dat ik deze donkere albums zo waardeer?

 

Gek genoeg maken artiesten juist als ze in een diepe put zitten de mooiste meesterwerken. Neils aanvankelijke afkeer voor Time Fades Away leg ik dan ook vooral uit dat hij die periode niet zo graag in de achteruitkijkspiegel langs ziet komen want sommige nummers zijn beslist persoonlijk.

 

Ondanks dat het oorspronkelijke album in de kast staat kon ik het niet laten deze 50 anniversary editie - die vanaf vandaag in de winkel ligt - aan mijn collectie toe te voegen. . 

Wel een beetje gek dat er ineens een nummer extra is. Dat is echter verre van een straf voor de luisteraar, want deze uitvoering van "Last Trip To Tulsa" past als ingelopen schoenen in de oorspronkelijke setlist.

Mijn favorieten blijven echter toch vooral  de titelsong "Time Fades Away", "Journey Through The Past" en "Don't Be Denied".

 

Ik ben er nog niet uit hoe het met de authenticiteit zit ten opzichte van het oorspronkelijk album. Dit is typisch zo'n vraagstuk waarbij je twee identieke draaitafels zou willen hebben. Het oorspronkelijk exemplaar heeft al een onwaarschijnlijk aantal draaibeurten achter de kiezen en dat maakt het vergelijk ook wat lastig. Deze 50 anniversary klinkt beslist heel erg goed, schoon maar nog steeds heel puur.

Zelf (en m'n oren) ben ik ook 50 jaar ouder geworden dus het is echt wel lastig om van een vergelijking  een wiskundig spelletje te maken. Wat wel fijn is dat Neil over zijn eigen schaduw is gestapt en dit album toch de aandacht krijgt die het verdient.

50 jaar Time Fades Away.............. voorlopig nog niet.....