The Ozark Mountain Daredevils

Normaal ga ik op dinsdag naar kantoor. Kan ik enorm naar uitkijken behalve de files. Het thuiswerken is wat mij betreft dan ook volledig geflopt. Ik werk 2 dagen thuis en 1 dag op kantoor. Dat laatste ook alleen maar als mijn collega waar ik samen een project mee doe niet naar klanten is.

Op een jaar ga ik zo'n 40 keer naar kantoor. Daarmee vind ik dat ik een knappe bijdrage lever aan de klimaatproblemen en de fileproblemen. Los daarvan ben ik met het type werk wat ik doe als ik thuis werk ook nog een stuk productiever. 

Jaren op de racefiets naar m'n werk gegaan zelfs tot afstanden van 50km enkele reis maar dan beschikte ik over een douche. Waar ik nu werk hebben we helaas geen douche en voor één dag in de week is dat wel een heel onhandige investering.
Dus droom ik voorlopig van een vliegende auto zodat ik over de files kan vliegen. Voordeel van in de auto zitten is dat je wel lekker muziek op kan zetten. Op de racefiets vind ik dat te gevaarlijk.

Dromen van een vliegende auto................ Daar heb ik wel een lekker plaatje bij namelijk het album The Car Over The Lake Album (1975) van The Ozark Mountain Daredevils.
Deze Countryrock band werd in 1972 in Springfield (Missouri) opgericht en is nog steeds actief. 

Oprichters waren  John Dillon, Mike "Supe" Granda, Steve Cash, Randle Chowning en Larry Lee. Diverse wisselingen volgde door de jaren heen en zo'n 25 muzikanten mogen zich officieel (ex) bandlid van The Ozark Mountain Daredevils noemen.
De oprichters zijn allemaal zanger en beheersen allemaal een enorme rij muziekinstrumenten wat voor rijke en gevarieerde catalogus heeft gezorgd.

Van de oorspronkelijke oprichters zijn alleen Mike 'Supe' Granda en John Dillon nog actief. Diverse bandleden zijn inmiddels overleden of met pensioen.

De catalogus van de heren is rijk gevuld, maar ik ben nog nergens een echt compleet lijstje tegengekomen. Sommige (compilatie) albums zijn speciaal uitgebracht voor de Europese markt en soms zelfs onder verschillende titels. Zelfs de officiële website van The Ozark Mountain Daredevils geeft geen uitsluitsel.

De band heeft een bizar rijke historie achter de rug. Dit mede door de hierboven genoemde wisselingen in de bezetting. Veel ex bandleden hebben andere bands opgericht, die ook de moeite zijn om te volgen. Andere bandleden maakte dan weer heel andere keuzes zoals Sam (Buddy) Brayfield die medicijnen ging studeren en ook nog eens predikant is geworden. Een van de tientallen (waarschijnlijk honderden) anekdotes die over deze band te vertellen zijn.

Als je meer over de The Ozark Mountain Daredevils te weten wilt komen is het beslist de moeite om de documentaire te kijken die ter gelegenheid van hun 50 jarig jubileum vorig jaar is verschenen. 

Nu even gewoon een plaatje, maar wel een hele lekkere..........

De Dag Van Het Kasteel

Als kind vond ik een bezoek aan kastelen helemaal geweldig. Als ik eerlijk ben nog steeds. Het liefst wel kastelen die min of meer verlaten zijn. Zo'n kasteel met een verplichte wandelroute en overal bordjes "Blijf Af" is niet mijn boterham pindakaas.........

 

Een verlaten kasteel prikkelt ook veel meer de fantasie dan zo'n als museum aangekleed gedrocht.

 

Dan een plaat of een stukje muziek bij dit thema. Uiteraard "Old Castle" van Emerson, Lake en Palmer van hun legendarische album Pictures At An Exhibition (1971). Nu geeft die hoes juist dat kasteelmuseum gevoel. Niks ten nadelen van dat album maar binnen dit thema sla ik deze expositie even over.

Uiteraard hebben we dan The Castle Studio's waar veel knappe albums zijn gemaakt. Maar een studio is natuurlijk net als een museum ook een vrij cleane ruimte. 

 

Nog even verder graven.............U2 biedt hulp!

Het is vooral de foto op de hoes van het album The Unforgettable Fire uit 1991 wat maximaal appelleert aan mijn kasteel gevoel.  Het album is overigens ook in een kasteel opgenomen maar niet wat je op de hoes ziet.

Opnames van dit meesterwerk waren in Slane Castle terwijl we op de hoes Moydrum Castle zien. 

Voor U2 was dit het vierde album en om een gewenste stijltransitie door te voeren waren top producers  Brian Eno en Daniel Lanois aan het opnameteam toegevoegd.
Het resultaat is een vet 5 sterren album met een enorm hoge eeuwigheidswaarde. 

Geweldig plaat en van de 15 studio-albums die U2 heeft gemaakt wat mij betreft in de top 5. Toch?

Internationale Masturbatie Dag

Sexshop Good Vibrations riep in mei 1995 deze dag uit om de ontslagen Joycelyn Elders te ondersteunen. Deze Afro-Amerikaanse Surgeon General stond op de bres voor een groot aantal maatschappelijk thema's zoals racisme, emancipatie, drugs en seksualiteit.

Niet iedereen was het met haar eens en de thema's stapelde zich op en het was zelfs president Clinton die haar dwong om af te treden. Beetje bizar dat juist hij het nodig vond om Elders aan de kant te zetten voor haar vrijzinnige opvattingen.

Ieder die deze dag wil vieren boft dat het dit jaar op een zondag valt en en muziek bij zoeken is niet zo moeilijk.
Misschien zing je wel eens een nummer luidkeels mee terwijl je je niet realiseert dat het om dit thema gaat............

Toch kies ik voor het nummer Good Vibrations. Al is het alleen maar als een "duim op" voor de sexshop die dit thema op de agenda heeft gezet.

Let trouwens even op deze geweldige hoes. Alle handjes zichtbaar...............dus er gebeuren geen onkuise dingen.............zal Clinton fijn vinden...........Good, Good, Good Vibrations.

50 jaar Tubular Bells

Gister was ik samen met een vriend in een kringloopwinkel aan het neuzen en kwam onvermijdelijk het debuutalbum van Mike Oldfield langs.
Ik maakte toen de opmerking dat dit album morgen (vandaag dus) haar 50e verjaardag viert! De reacties om mij heen waren er toch een van verbazing.........50 jaar? .... Ja 50 jaar!

Time fly's zoals de Fransen zeggen.  Een paar jaar geleden ben ik op de verjaardag van Mike Oldfield al eens uitvoerig ingegaan op dit fenomeen en uiteraard op het album Tubular Bells.

Oldfield heeft een imposante catalogus bij elkaar gespeeld, maar Tubular Bells zal voor altijd zijn grootste succes blijven. Ik weet ook nog goed hoe mijn vrienden en ik vet onder de indruk waren van dit album.
Tubular Bells werd onder mijn vrienden die net als ik met audio en HiFi bezig waren ook een soort van referentie album.
Als iemand nieuwe speakers, versterker of draaitafel had gekocht kwam dit album resoluut tevoorschijn. Uiteraard om de nieuwe componenten te toetsen, maar dat aandachtige luisteren zorgde er ook voor dat we iedere keer weer wat ontdekte in dit meesterwerk van Oldfield.

Oldfield heeft meermaals een nieuwe versie van Tubular Bells gemaakt die meer dan de moeite zijn. Ook het 50 jarig jubileum gaat niet geruisloos voorbij en is er een speciale editie uitgebracht. Het album is hierbij opnieuw gemixed en op de hoes prijkt - en hoe kan het ander dan bij een 50 jarig jubileum - een gouden Tubular Bells.

Vooral leuk voor de platenmaatschappij en ik heb nog even het origineel opgezet.

R.I.P. Tina Turner

Vorig jaar met haar verjaardag op 22 november schreef ik nog een uitvoerig blogje over deze wereldartieste. Tina is niet meer en iedere keer als een van je idolen verdwijnt dan voelt dat of ook je jeugd een beetje verdwijnt.

Een R&R beest maar ook een meesteres in prachtige luisterliedjes

Naast een geweldige zangeres was Tina als vrouw mogelijk nog unieker. De lijst met tegenslagen die zij in haar leven heeft gehad leek geen eind aan te komen. Ondanks dat stond ze onwaarschijnlijk positief in het leven. Onwaarschijnlijk wat een sterke vrouw en een voorbeeld voor ons allen.

Ze zal gemist worden.......

Rust zacht Tina

The Basement Tapes - Raw (Bootleg Series Vol. 11)

Als puber had ik een groot aantal bootlegs van Bob Dylan waaronder een paar van The Basement Tapes.

Deze tapes waren in de zomer en najaar van 1967 door Dylan en The Band in de thuisstudio van Big Pink opgenomen. 

Ruim 100 nummers had het bonte gezelschap opgenomen waarvan er al snel een aantal op bootlegs te vinden waren.

Bootlegs die uitgebracht waren door vage labels als TMOQ en van een dramatische kwaliteit. Toch was ik enorm gecharmeerd van de muziek en een bootleg als Troubled Troubadour (1971) zong ik van voor tot achter mee.

The Basement Tapes bevatten nummers van Dylan zelf maar ook een groot aantal traditionals.

 

Tot 1975 moesten we wachten tot er een officieel album verscheen. Gelukkig een dubbelalbum met 24 nummers waaronder Basement klassiekers als "Million Dollar Bash", "Please, Mrs. Henry",  "You Ain't Goin' Nowhere" en "This Wheel's on Fire"

Een prima album wat hoog scoorde, maar er was hier en daar toch wat kritiek op de gekozen nummers. Ook was er wel wat kritiek op de overdub die hier en daar was toegepast.

 

Voor veel fans was het dan ook een feest toen in 2014 Dylan Vol. 11 uitbracht werd in de officiële Bootleg Series met daarop onversneden materiaal van The Basement Tapes.

Diverse sets werden aangeboden van een dubbel CD tot een box met 6 CD's met maar liefst 138 tracks.

Voor liefhebbers van vinyl was er keuze uit een 3LP set al of niet met twee CD's.

Alle sets werden voorzien van een boekwerk met uitvoerige informatie over The Basement Tapes en voorzien van heerlijk fotowerk

 

De 3LP set met twee CD's had verreweg mijn voorkeur, maar de prijs was verre van democratisch. 

Meermaals stond de box op m'n verlanglijst met Kerst maar de sponsoren van mijn hobby's vonden het waarschijnlijk toch te gek.

Van de week kwam ik dan een razend scherpe aanbieding tegen en toen ging ik door de knieën.

 

Wat een feest en ik ben ook niet verbaasd dat de vakpers deze box unaniem 5 sterren heeft gegeven.

Alles is schitterend uitgewerkt met leuke details als afbeeldingen van dozen waarin tapes hebben gezeten. Het boek wat is meegeleverd is zeker de moeite om meer dan één keer open te slaan. 

 

Het gaat echter natuurlijk vooral om de muziek en ieder die fan is van de oude Basement bootlegs en het officiële album uit 1975 zullen hier van smullen voor zover ze dat al niet doen. 

Om vingers en duimen bij af te likken en dit is wel een van de fraaiste mijlpalen op de Dylan tijdlijn.

Dit is zo'n box waar je snel hoopt op een heel weekend regen. Goeie espresso in de morgen, wijntje in de middag en in de avond een stevig glaasje whisky. Als alles gedraaid is gewoon opnieuw beginnen. En nog een keer want hoe kan dit nu gaan vervelen? Artwork van deze box erbij en klaar toch?

 

Ik heb nagenoeg alle reguliere Dylan albums maar met deze Bootleg Series ben ik wat laat ingestapt maar ben er inmiddels zwaar aan verslaafd.

Joe Cocker

Vandaag zou de in 2014 overleden Joe 79 zijn geworden. Als puber was ik al een groot fan van Joe. Zo groot dat ik zelfs zijn naam op de gevel van ons huis had gekalkt. Dat leverde uiteraard een stevige straf op en ik kan mij ook geen enkele manier een voorstelling maken waarom ik dat toen gedaan heb.

Als jonge snaak zag ik de film Woodstock die over de volle breedte enorm indruk op mij maakte. Er waren echter twee nummers die er ver bovenuit staken: "Going Home" van Ten Years After en "With a Little Help From My Friends" van Joe Cocker.

De gedrevenheid en de puurheid van Cocker maakte enorme indruk op mij. Het optreden van Cocker bezorgde hem een grote tournee door de VS. Deze toer kwam met de naam Mad Dogs And Englishmen op de posters en Leo Russell stelde in een recordtijd een begeleidingsband samen.

Deze tournee leverde een geweldig Rock & Roll album en een idem film op. De film ben ik gelijk gaan zien en het album was een van mijn eerste LP's.
Cocker was in de begin jaren dat ik met muziek bezig was zo'n artiest waar ik alles maar dan ook alles van wilde hebben. Toen ik in 1978 het ouderlijk huis verliet had ik ook alle albums van Cocker die tot dan toe waren verschenen.

Zoals zovelen heb ik bij de introductie van de CD mijn platen weggedaan en maar een beperkt aantal CD's van Cocker gekocht. Een The Best Of en uiteraard Mad Dogs and Englismen.............alleen op de een of andere manier kwam het album Something To Say (1972) niet in de CD collectie. Dat album is misschien geen 5 sterren waard maar ik draaide het heel graag. Het is een heerlijke gevarieerde setlist en het album had nog geen last van overproductie wat we vooral in de jaren 80 gingen zien. 

Op het album vinden we de hits "High Time We Went" en "Midnight Rider" maar het pareltjes op dit album is wat mij betreft het heerlijk meeslepende "St. James Infirmary Blues". Alleen dat nummer maakt het voor mij al een 4 sterren album!

Toen ik terug ging naar de oude vertrouwde LP heb ik een lijstje gemaakt welke LP's ik zeker wilde hebben en Something To Say stond op dat lijstje.
Toch duurde het tot de Corona zomer van 2021 voor ik een goede exemplaar kon vinden. In een kringloop als nieuw voor 5 euro! Blij als een kind en het draaien van dit album voel ik mij ook weer even kind.

Lekker gevoel is dat maar ik ga geen namen van rocksterren meer op gevels schilderen............

Het album verscheen in de VS en op diverse andere continenten met als titel Joe Cocker en kreeg ook een andere hoes. Deze hoes werd ook in Niew Zeeland gebruikt en daar kreeg het album de titel Lo And Behold Joe Cocker.

Dave Abbruzzese

De drumkit is bij Pearl Jam op de een of andere manier de plek met de grootste doorstroom. Zo heeft de vandaag jarig Dave ook maar een beperkt aantal jaren en albums achter de drumkit gezeten.

Dave maakte tussen 1990 en 1994 officieel deel uit van een van de populairste Rockbands van de afgelopen 35 jaar. Zelf ben ik vooral fan van de beginperiode van Pearl Jam en het album Unplugged wat in 1992 is opgenomen staat in mijn top 3 van zowel de Pearl Jam albums als in mijn top 3 van Unplugged albums.

Tijdens deze Uplugged zat achter de drumkit de vandaag jarig Dave Abbruzzese!

Na zijn periode bij Pearl Jam heeft bij diverse andere artiesten gespeeld en een groot aantal verschillende muziekstijlen.

Zo is hij te horen op albums van Doug Pinnick, Corey Glover, Bernard Fowler en Stevie Salas.

Uitstekende drummer die een groot aantal stijlen beheerst. Doen we nu even dat heerlijk Unplugged album waarbij ik stiekem toch een beetje baal dat ik daar niet de Completely versie van heb........leuk verjaardagscadeau wellicht.

Dave Happy Birthday!

Frankie Miller

De hoeveelheid nieuwe muziek die de laatste 20 jaar is uitgekomen is bizar. Veel crap maar ik ben  niet die oude man die moderne muziek niks vind.
Een groot deel van m'n collectie bestaat uit albums van bands die in de eeuw zijn opgericht. Alleen met die bands heb ik niet eenzelfde emotionele band als met The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin, CSN&Y, Cream, Buffalo Springfield, The Byrds, Pink Floyd en Jethro Tull om er eens een paar te noemen.

Over veel van die oude bands kan ik een spreekbeurt houden als ik dat al eens niet gedaan heb. Over bands en artiesten uit deze eeuw zoals War On Drugs, The Teskey Brothers, Ally Venable, Great van Fleet, Kingfish, Stromae, Ghalia Volt, The Marcus King Band, Nathaniel Rateliff en Ina Forsman heb ik niet zoveel te melden. Allemaal prima muziek maar qua achtergrond weet ik hier niet zoveel van.

Dat terwijl ik van bands en artiesten die in de jaren 60-70 zijn begonnen alles las wat ik maar kon vinden. Ik lees nog muziektijdschriften maar het is inmiddels zoveel dat het lastig is om keuzes te maken.

Vroeger was het echter ook lastig om keuze's te maken kwam ik pas achter. Een artiest als Frankie Miller is namelijk volledig aan mij voorbij gegaan. Gezien mijn muzieksmaak mag dat wel als een doodzonde worden beschouwd.

Frankie was actief tussen 1966 en 1994. In 1994 kreeg Frankie een herseninfarct en lag bijna een half jaar in coma. Hoewel hij voor een groot deel is gerevalideerd betekende het wel het einde van zijn carrière als zanger.

Zowel dit nare nieuws als het dozijn heerlijke albums van Frankie zijn volledig aan mij voorbij gegaan. Gek want ik ben een groot fan van artiesten die Rock, Blues en Soul in de mixer gooien.

Als iemand deze muziekstijlen in de mixer kon gooien was het blijkbaar deze Frankie. Een vriend wees mij een paar maanden geleden op deze Schotse zanger en ik heb gelijk een plaat gekocht.
Op de draaitafel nu het album Full House. Ik heb het album nu een paar weken in huis en ben aan de vierde draaibeurt bezig. Rauw, puur, intens en waarom ontdek ik deze geweldige artiest nu pas?
Gelijk gevolgd door de vraag: "wat heb ik nog meer gemist?"

Wat mijn smoes is dat ik Frankie niet kende weet ik niet, maar jullie kunnen je er niet meer achter verschuilen! Heerlijke mix van Otis Redding en een vroege Rod Stewart en het gaat volgens mij nooit vervelen.

Dit album zorgt dan ook voor een heel nare hebberigheid want het gilt het uit voor meer, meer.........

Op de volgend platenbeurs weet ik wat mij te doen staat! Meer Frankie!

 

Afscheid

Afgelopen week afscheid moeten nemen van mijn lieve schoonvader Rob. Bij een uitvaart speelt muziek een belangrijke rol en na dit afscheid hebben al die nummers die zijn gespeeld een totaal andere betekenis.

M'n schoonvader was geen uitgesproken muziekliefhebber maar had wel de hele dag een populaire radiozender aan. M'n schoonvader was een rustige en bescheiden man en zo ook zijn wensen voor zijn eigen uitvaart.
Als nabestaande mag je dan ineens een playlist gaan maken. Normaal trek ik bij ieder willekeurig thema een aantal platen uit de kast............

............nu was dat heel anders want verdriet heeft op dit moment de regie........

Toch hebben we met elkaar passende muziek weten te vinden. Muziek die voor altijd anders zal klinken. 

Een nummer dat ik persoonlijk heb uitgekozen staat op een album dat ik van m'n schoonvader heb gekregen. M'n schoonvader was niet alleen een heel lieve man hij was ook een groot sponsor van mijn hobby's. Soms kreeg ik een bedrag om zelf wat uit te zoeken en wist hij het te waarderen als ik een foto liet zien wat ik dan gekocht had.
Hij kocht echter ook wel eens zelf een plaat zoals afgelopen Kerst toen ik nog een album van The Foo Fighters van hem kreeg.

Als ik alle platen uit m'n kasten haal die dankzij mijn schoonvader in mijn collectie zijn gekomen slaat dat echt een fors gat. Een intens verdrietige metafoor voor het gat wat hij achterlaat.

We zullen hem missen............iedere dag..........