Etta Baker

Het is vandaag de geboortedag van deze briljante Piedmont Blues muzikante. Etta werd in 1913 geboren in Caldwell County, North Carolina. Dat is een fors stuk noord oostelijk bij de beroemde Mississippi delta vandaan waar de Blues toch haar oorsprong vond. Toch werd Etta gegrepen door de Blues en als kind van drie jaar speelde ze al gitaar.

In het oosten van Amerika ontwikkelde zich de Piemond Blues. Belangrijke kenmerken zijn de fingerpicking speelstijl en het ragtime ritme. Etta ontwikkelde zich zeer snel tot een ware meester in deze Blues variant. Het duurde echter vrij lang voor de eerste platen van Etta verschenen. Ze was al ruim de veertig voorbij voor dat echt op gang kwam.

Haar totale catalogus is niet erg omvangrijk maar wel van grote importantie en ze heeft terecht een zeer groot aantal onderscheidingen gekregen. Luister eens naar een 4-5 tal nummer van Etta en dan naar het vroege werk van Bob Dylan..........

Muzikaal heeft Dylan zich beslist door Etta laten inspireren. Dat Etta niet heel veel platen heeft gemaakt is niet zo heel gek want ze had samen met haar man - die pianist was - maar liefst negen kinderen. Dan heb je wel wat anders te doen wat niet wegneemt dat het jammer is dat van de jonge jaren van Etta er geen opnames zijn.

Een van de kinderen van Etta sneuvelde in 1967 in Vietnam en tragisch genoeg overleed in dat jaar ook haar man. Voor sommige artiesten zijn dat soort momenten juist aanleiding om de Blues te spelen maar niet voor Etta. Ze was er even klaar mee en het duurde tot 1991 voor het album One Dime Blues kwam.Twintig heerlijke Piedmond en Country Blues nummers maar helaas niet op vinyl beschikbaar.

In Morganton (North Carolina) staat bij het COMMA Performing Arts Center een schitterend levensgroot brons standbeeld van Etta die de respectabele leeftijd van 93 wist te bereiken.

Eric Clapton 77

Slowhand zoals Eric Clapton ook wel wordt genoemd wordt vandaag 77 jaar. 40 jaar geleden zouden we dat een enorm respectabele leeftijd voor een rockartiest hebben gevonden. Met name de artiesten die de jaren 60 en 70 hebben meegemaakt blonken niet uit in een enorm gezonde levensstijl en Clapton was daar geen uitzondering op.

Over Clapton zijn tientallen boeken geschreven dus het is een kansloos traject om een blogje te maken om even de carrière van Eric neer te zetten. Om het mijzelf makkelijk te maken beperk ik mij op zijn verjaardag te vieren tot een persoonlijke top 10:

 

Layla (1970)

Onmiskenbaar een van z'n beste nummers en opgenomen met de band Derek and the Domino's. Duane Allman horen we op steel-guitar en hij rekende bij het verlaten van de studio cash af zonder zich te realiseren aan welk meesterwerk hij had meegewerkt.

 

Sunshine of Your Love (1967)

Samen met het powertrio Cream en wat hebben deze gasten een geweldige muzikale erfenis in zeer korte tijd op weten te bouwen.

White Room (1968)

Mogelijk nog iets bekender dan "Sunshine of Your Love" en een meer dan behoorlijke hit voor deze supergroep.

 

Little Wing (1970)

Clapton in de huid van Jimi Hendrix. Ik ben niet van het loket om beide gitaar grootheden met elkaar te vergelijken omdat hun stijl toch iets te ver uit elkaar ligt.

 

Bell Bottom Blues (1970) -

Heerlijke muzikale en meeslepende song. Door Clapton zelf geschreven en dit is zo'n nummer dat had in plaats van vijf minuten ook een hele LP kant mogen duren.

Net als "Layla" en "Little Wing" is het te vinden op de geweldige dubbelaar Layla And Other Assorted Love Songs.

Crossroads (1968)

Het begrip Crossroads is bijna iets heiligs in de Blues muziek. Dat heeft alles te maken dat blueslegende Robert Johnson z'n ziel op het kruispunt van de huidige Route 61en 49 aan de duivel zou hebben verkocht om beter gitaar te kunnen spelen. Samen met Cream speelde Eric het in de Fillmore East en kwam het op het album Wheels On Fire.

Motherless Children (1974)

Dit schitterende nummer is een traditional zoals dat met een mooi woord heet. We vinden het op het album 461 Ocean Boulevard. Gek genoeg is dat pas Eric's tweede officiële solo-album. Daarvoor speelde hij immers bij The Bluesbreakers, The Yarbirds, Blind Faith en Derek and the Domino's.

 

Sign Language (1976)

Geschreven door Bob Dylan die op dit nummer ook zijn muzikale bijdrage levert. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde had ik maar één wens: laat Eric en Bob samen een album maken. Het is op de een of andere manier een geweldige combinatie die wat mij betreft naar meer smaakte

Tears In Heaven (1992)

Ik twijfel of dit in de top 10 moet staan. De emotionele lading van dit nummer is natuurlijk enorm groot en hoe Clapton het nummer bij een Unplugged vertolkte is groots. Heel groots. 

Het is met name die vertolking die mij heeft doen besluiten het in deze top 10 op te nemen. Een kind verliezen is het meeste gruwelijk wat een mens kan overkomen. Dat iemand daar een lied of gedicht over maakt snappen we allemaal...............het dan echter voor een live publiek zo magistraal vertolken is toch wel heel uniek.

 

Cocaine (1977)

Ook bij dit nummer twijfelde ik of het in mijn Clapton top 10 moet komen. Het is een nummer van J.J. Cale en een aanklacht tegen het gebruik van deze verwoestende troep. Clapton heeft daar een prachtige eigen versie van gemaakt die helaas een soort van meezinger is geworden.

Clapton heeft een onwaarschijnlijke catalogus bij elkaar gespeeld en met groot gemak maak ik een Clapton top 25 en zelfs Clapton top 50. De top 10 die hier boven staat zal echter bij de meeste Clapton fan al dik in de smaak vallen.

Eind vorig jaar bracht Clapton een dubbel live album uit dat gemaakt is in de lockdown sfeer. Dus geen stadion vol. Ik heb nog niet alles gehoord maar het is een wat ingetogen album wat eigenlijk prima past bij de bizarre periode waarin we zaten. 

Wat ik tot nu toe gehoord heb klinkt prima en Eric mag vandaag dan 77 worden hij kan nog een prima stukje muziek maken.

Eric Happy Birthday!

Rickie Lee Jones

De hele dag ben ik bezig geweest om twee systemen probleemloos met elkaar te laten koppelen. Geen rocket science, maar ik had zo nu en dan toch het gevoel dat ik tegen de wind in stond te pissen. 

Het leek een vrij simpel klusje want het gaat om journaalposten. Die dingen uit computersystemen heb ik meer dan 40 jaar ervaring mee maar dat was even geen garantie voor succes.

 

Ik roep dan (zonder dat iemand mij hoort) op m'n werkkamer: "het gaat maar om simpel geld!".

Zojuist de laptop dichtgeklapt en een lekkere borrel ingeschonken..............

 

Simpel geld?......................maar daar heb ik wel een nummer van........ en wel op het debuut album van Rickie Lee Jones uit 1979. Rickie is nog steeds actief en heeft dus net zoveel ervaring in de muziek als ik in het koppelen van computersystemen. 

Wellicht was het Rickie erg goed afgegaan als ze mijn werk was gaan doen, maar andersom was echt een mega slecht idee.

Dit debuut album begint met het bekende "Chuck E.'s In Love" en als ik dat probeer mee te zingen struikel ik iedere keer over m'n tong. Dat komt niet door de borrel want die had ik alleen maar ingeschonken.

Helaas kan ik echt niet zingen en ik ben bij mijn eerste deelname aan een repetitie van het kerkkoor in de pauze ook naar huis gestuurd. Daardoor waarschijnlijk wel wat seksuele ervaringen gemist, want heel wat geestelijke vallen niet alleen voor hun stem op jonge knullen......

Genoeg over mijn zangkwaliteiten en snel naar Rickie Lee Jones met dit heerlijke debuut. Een fenomenaal album met heerlijke Pop en Rock met een vleugje Jazz. Perfecte cooldown plaat na een dag hard werken maar met genoeg pit om je op te laden voor de avond.

Op het album ook het nummer "Easy Money" wat voor mij de trigger was om dit album uit de kast te halen. Overigens hebben een groot aantal artiesten een nummer gemaakt met deze titel zoals King Crimson en Bruce Springsteen. 

Eenvoudig geld is blijkbaar een boeiend thema maar ieder met een beetje fatsoen weet dat er niet zoiets is als............. "Easy Money". Wel te vinden op dat weergaloos mooie debuut album!

Internationale Dag van het Theater

Wat is het toch fijn dat na dat Corona-gekloot (of is het gekloot rond Corona) de theaters weer open zijn. Voor het publiek, voor de zaaleigenaren en voor de artiesten. En wat te denken voor de vele mensen die op de achtergrond werken zoals aan het geluid, licht of gewoon het personeel van de garderobe.

Als ik aan theater denk is het album A Passion Play van Jethro Tull wel een van de eerste die in mij opkomt. Dat vooral door de schitterende hoes maar het album is ook een geschenk voor de oren.

A Passion Play verscheen in 1973 en is de opvolger van Thick As A Brick uit 1972. Tussen deze twee albums verscheen nog wel de geweldige dubbelaar Living In The Past, maar deze moet toch gezien worden als een verzamelalbum.

A Passion Play is net als Thick As A Brick één enkel muziekstuk wat dus toen het verscheen over twee kanten van een LP verdeeld moest worden.
Het is Progressieve Rock van de bovenste plank met iets meer speelse en ondeugende elementen dat de conceptuele voorganger.

Met Thick As A Brick daagde voorman Ian Anderson de totale vakpers uit en dat werkte geheel in het voordeel van Jethro Tull. Een jaar later bij A Passion Play was de pers echter behoorlijk verdeeld. Hier en daar werden wel vijf sterren uitgedeeld, maar ook kwam het album soms niet verder dan twee sterren.

Zelf kan ik echt niet met droge ogen beweren dat A Passion Play serieus minder goed is dan Thick As A Brick. Sterker ik denk dat ze puur objectief niet veel voor elkaar onderdoen. Alleen Thick As A Brick was een sensatie op het moment dat deze verscheen en de lat ligt dan voor een opvolger mega hoog.

Naast de heerlijke Progressie Rock waarin ook hier weer Ian Anderson stevig het voortouw neemt is de hoes om te smullen. Een schitterende zwart/wit foto met..............een prachtige afbeelding van een theater!

Kreeg de vakpers met hun gezuurpruim nog een beetje gelijk? Dat niet want het album stormde in de VS in een mum van tijd naar de eerste plek in de Billboard Pop Albums lijst. Het publiek heeft altijd gelijk en met een bak koffie ga ik lekker genieten van dit pareltje van Jethro Tull.

Drie nieuwe bootlegs Neil Young

Op de website van The Neil Young Archives is zojuist aangekondigd dat er komende maanden drie nieuwe bootlegs verschijnen. De albums verschijnen onder de vlag van de Official Bootleg Series die onderdeel is van The Neil Young Archives.

 

Het gaat om de volgende concerten en in alle gevallen gaat het om een akoestisch solo optreden.

 

Royce Hall - 1971

Opgenomen op 30 januari 1971 op UCLA. De set bestaat uit een zestiental nummers waaronder "Ohio", "Journey Through The Past"," Don’t Let It Bring You Down”, "Old Man", "Heart Of Gold" en  "Tell Me Why".
 

Dorothy Chandler Pavilion, 1971

Het betreft hier het laatste optreden van een tournee die Neil in de VS heeft gedaan. Het concert vond plaats op 1 februari 1971. Op de setlist "On The Way Home", "Tell Me Why", "Old Man", "Journey Through The Past", "Cowgirl In The Sand", "Heart Of Gold", en "A Man Needs A Maid".

Citizen Kane Jr. Blues (Live at The Bottom Line)

Opgenomen in New York op 16 mei 1974. Op deze setlist onder meer "Ambulance Blues", "Helpless", "Revolution Blues" en "On The Beach".

 

Voor de extra enthousiaste fan van Ome Neel heerlijk materiaal maar ook weer drie maanden droog brood. De meeste van ons krijgen in Mei hun vakantiegeld............ De CD's zullen dan beschikbaar zijn en kort daarop worden ook de vinylliefhebbers bediend.

 

Elton John 75 jaar

Vandaag wordt deze opvallende zanger, pianist en componist 75 jaar. Zelf ben ik vooral fan van de albums die Elton in het begin van z'n carrière heeft gemaakt.

Vooral de albums uit het begin van de jaren 70 mag ik graag horen. Toen de DDD z'n intreden deed is Elton aan mijn aandacht ontsnapt. Met DDD bedoel ik in dit geval niet de codering op CD's maar bedoel ik Drank, Drugs en Disco. Dat heeft hem geen goed gedaan!

Het is ook lastig om je voor te stellen dat Elton wel met plezier aan die periode terug zal denken. Gelukkig heeft deze briljante liedjesmaker zich herpakt en naast zelf muziek maken zet hij zich graag in voor anderen.

Elton is dan ook tot ridder geslagen omwille van zijn enorme inzet voor liefdadigheidswerk. Hij zou wat mij betreft ook een lintje mogen krijgen hoe hij jong muziektalent helpt om in het zadel te geraken.

Als er een docu over Elton is kan ik daar echt van smullen omdat het beslist een opmerkelijke en invloedrijke artiest is. Een beetje gek en vooral over de top. Prima want we hebben al genoeg keurslijven in deze maatschappij.

Genoeg gepraat, tijd voor een plaat. Mijn Elton John Top 5 albums:

• Elton John (1970)
• Tumbleweed Connection (1970)
• Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player (1973)
• Madman Across the Water (1971)
• Honky Château (1972)

Het album Elton John bewaar ik voor het laatst. Op dat album een van de fraaiste love-songs: "Your Song" waarvan Elton zegt dat het nog steeds z'n beste liefdesliedje is. Wat mij betreft heeft hij gelijk!

Elton Happy Birthday! 

 

 

 

"Your Song"

It's a little bit funny, this feeling inside
I'm not one of those who can easily hide
I don't have much money, but, boy, if I did
I'd buy a big house where we both could live

If I was a sculptor, heh, but then again, no
Or a man who makes potions in a traveling show
I know it's not much, but it's the best I can do
My gift is my song, and this one's for you

And you can tell everybody this is your song
It may be quite simple, but now that it's done
I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is while you're in the world

I sat on the roof and kicked off the moss
Well, a few of the verses, well, they've got me quite cross
But the sun's been quite kind while I wrote this song
It's for people like you that keep it turned on

So excuse me forgetting, but these things I do
You see, I've forgotten if they're green or they're blue
Anyway, the thing is, what I really mean
Yours are the sweetest eyes I've ever seen

And you can tell everybody this is your song
It may be quite simple, but now that it's done
I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is while you're in the world

I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is while you're in the world  

 

#####

Nationale Dag van de Muziek

De NDvdM (Nationale Dag van de Muziek) moeten we niet verwarren met 11 juni wanneer een meer internationale dag van de muziek wordt gehouden.

Omdat 24 maart dus een nationaal gebeuren is kies ik eens voor vier keer puur Nederlandstalige platen om deze dag te vieren.

Ik vier dat met twee oudjes en een tweetal albums van artiesten die recent aan de weg timmeren.

Boudewijn de Groot - Vijf Jaar Hits (1969)

Uitstekende compilatie van het begin van de carrière van Boudewijn. In die jaren presenteerde Boudewijn zich toch een beetje als de Dylan van de lage landen en op dit album dan ook nummers als "Welterusten, Mijnheer de President" en "De Eeuwige Soldaat". 

Uiteraard ook klassiekers als "Een Meisje van Zestien", "Land van Maas en Waal" en "Als de Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen".

Een verzamelalbum dat haast wel gezien mag worden als verplicht kost in een beetje vinyl collectie.

Liesbeth List - Foto (1974)

Misschien is dit album Foto niet het beste wat Liesbeth gemaakt heeft. Toch is het een album wat goed smaakt na een drukke dag. We herkennen direct de hit "Kinderen een Kwartje" maar het zijn juist een groot aantal andere liedjes op dit album die dit album toch een heerlijke luistermoment maken.

 

The Kik - Jin (2020)

Afgelopen zomer ging ik uitvoerig in op dit album. The Kik bestond toen 10 jaar en daarmee zijn het snotneuzen in vergelijking met Boudewijn de Groot en Liesbeth List. Ik heb van The Kik enorm kunnen waarderen hoe ze zich tijdens de Corona-crisis wisten te profileren. Ze pakte iedere kans om zich te laten horen. Aanpakkers dus! Heerlijke plaat dit. 

Zie ook: The Kik

Van Piekeren - De Wereld op Z'n Kop (2018)

Een vriend wees mij op dit eigenzinnige gezelschap en ik kreeg de CD De Verdieping van hem. Iets later samen naar een concert waar ook nog eens speciaal voor mij het gruwelijk mooie "Blijf" werd gespeeld. Confronteren, mooi, gevoelig, humor.............Van Piekeren heeft het allemaal!

Eerder ging ik al eens in op de bovengenoemde CD (De Verdieping) en op het album De Wereld op Z'n Kop.

Blues, Southern Rock, Americana, Country Rock zijn wel mijn voornaamste voorkeuren. Kan ik - beetje afhankelijk van de artiest - de hele dag horen. Toch is het een goed idee om regelmatig wat tijd in te ruimen welke moois er allemaal van onze eigen bodem komt.

Dit kwartet albums is alvast meer dan de moeite waard om wat tijd aan stuk te slaan.

Nathaniel Rateliff - And It's Still Alright

Toen Nathaniel in 2020 met dit album kwam was het zijn derde soloalbum. Op dat moment had hij ook al een tweetal albums gemaakt met The Night Sweats. De albums die hij met deze band maakt bevatten vooral Roots Rock en stevige stukjes Blue Eyed Soul. Stuk voor stuk heerlijke albums die je echt even ergens anders laten zijn. Even in The Deep South reizen op de klanken van deze schitterende met Soul overgoten Roots Rock albums.

 

Het solo album And It's Still Alright wat nu opstaat neigt meer naar Folk en is meer ingetogen. Dat neemt niet weg dat het album je vanaf het eerste nummer bij de strot pakt.

Het album begint voor een ieder die wat in een sleur leeft gelijk stevig met "What a Drag". Om het niet te confronterend te maken plakt Nathaniel er gelijk het nummer "And It's Still Alright" achter.

 

Tien nummers lang neemt Nathaniel ons mee in een emotionele achtbaan die zomaar heel persoonlijk kan zijn en voor hem wellicht ook is. Veel nummers zijn niet moeilijk om je een voorstelling te maken zoals bij het nummer "Time Stands":

 

Now you're pouring out your hate at every difference you found
You won't even listen to reason at all
Not questioning your faith, far be it from me
But you would speak of love while tying ones hands

 

Verwacht op dit album niet de Soulfull Nathaniel zoals van de albums met The Night Sweats en zijn twee eerdere solo albums. Hier horen we een stijlwissel waarbij de tekstdichter Nathaniel ineens veel groter is dan we tot dat moment dachten.

De Folk aanpak maakt alle tien door Nathaniel geschreven nummers ingetogen,  maar daardoor ook erg krachtig.

 

Nathaniel laat met dit album zien dat hij een heel breed artiest is. Niet ieder die juist op die Soulfull liedjes valt zal dit weten te waarderen, maar een ieder met een wat brede muzieksmaak gaat hier wel van genieten.

Wat ook opvalt is de diepte van de opnames. Geen brij aan geluid maar schitterende detaillering en evenwichtig gemixt.

Het is wel een album wat - zeker voor wie de eerdere albums kent - echt wel even ingedraaid moet worden. Na 3-4 luisterbeurten kon ik zelf maar één oordeel vellen: smullen!

Gemiste Kansen #008

Op nieuwjaarsdag 1962 deden The Beatles bij Decca een auditie en kregen vervolgens te horen dat Decca geen belangstelling had. Een korte terugblik van deze gemiste kans.

Als het om echte platen (singles en LP;s) gaat zouden The Beatles uiteindelijk een van de beste verkopende acts worden. Bij Decca zal er dan ook wel iemand een keertje goed z'n kop tegen de muur hebben staan bangen?

 

Brian Epstein die als manager in die jaren al aan The Beatles was verbonden had rond de jaarwissel '61-'62 een auditie geregeld maar niet alles liep lekker gesmeerd.

In de loop van december '61 was een afgevaardigde van Decca The Beatles komen bezoeken in The Tavern Club. Op basis van dit bezoek werd een officiële auditie gepland en wel op 1 januari 1962.

De reis van Liverpool naar Londen op oudjaarsdag was door de winterse omstandigheden een kleine ramp. Dat is een ritje van slechts drieënhalf honderd kilometer maar nam ruim tien uur in beslag. Geen fijne voorbereiding als je de volgende dag de sessie van je leven moet spelen.

 

Ook de sessie zelf liep niet helemaal lekker want The Beatles - toen nog met drummer Pete Best - mochten geen gebruik maken van hun eigen versterkers. Dat nadat Mike Smith de talenscout van Decca al te laat kwam opdagen.

The Beatles speelde een vijftiental nummers waarvan drie van Lennon en McCartney. De sessie werd opgenomen met een mono recorder wat voor toen niet eens een heel gekke keuze was. 

Hoewel The Beatles - mede door diverse ongemakken zoals slechte nachtrust en andere versterkers - niet hun beste set speelde was toch het idee ontstaan dat het wel in de knip was.

Decca liet zich vervolgens niet van hun beste kant zien want het duurde meer dan een maand voor het verdict kwam. 

Schandalig dat zoiets zo lang moet duren en de boodschap was ook nog eens negatief. Geen contract voor The Beatles bij Decca en de keuze was gevallen op Brian Poole and The Tremeloes. 

Ja die hebben ook een paar hits gehad, maar hun erelijst verbleekt natuurlijk bij wat The Beatles uiteindelijk hebben neergezet.

 

Wel een goeie tekst op een feestje: "Ja, ja dat ben ik.............die The Beatles aan de kant heeft gezet!"

Epstein is zelfs nog een keer extra naar Londen gegaan maar manager Dick Rowe bleef bij zijn standpunt.

Op basis van de tape die tijdens de auditie is gemaakt fabriceerde Epstein een aantal demo's welke een auditie opleverde bij Parlophone. Op 6 juni 1962 stapte The Beatles voor het eerst de Abby Road studio's in en the rest is history.

Uiteindelijk wist Decca een jaar later wel The Rolling Stones aan zich te binden, maar daar zijn ze ook niet erg zuinig op geweest dus die vertrokken zodra ze konden naar een eigen label.

Stones of niet het blijft natuurlijk voor Decca een gemiste kans dat ze The Beatles hebben laten schieten.

Gemiste kans? Iets meer dat dat!

Wat geen gemiste kans is zijn deze twee verzamelaars. Vooral handig voor wie geen groot fan van The Beatles is maar toch een lekker overzicht wil hebben wat het Liverpools viertal heeft gemaakt.

Twee dubbel LP's met eigenlijk alle hits. Lekker als achtergrond of om lekker mee te blèren want je moet wel onder een steen hebben geleefd als je deze teksten niet mee kan zingen.

World Sleep Day

Het is vandaag de Internationale Dag van de Slaap en voor heel veel mensen is slaap een probleem. Eigenlijk moet je stellen dat niet slapen voor heel veel mensen een probleem is.

Zelf ben ik gezegend met een prima slaap. Kijk ik echter om mij heen lijk ik eerder een uitzondering dan dat goed slapen gewoon is. Dat is toch wel zorgelijk en terecht dat er eens extra aandacht aan wordt besteed.

Wel ben ik iemand die heel weinig slaap nodig heeft. Als ik geen alcohol heb genuttigd heb ik afhankelijk van de dag ervoor aan 5-6 uur genoeg. In de zomermaanden kan ik zelfs weken prima met vier uurtjes uit de voeten. Die uren slapen ik dan ook echt.

Een uurtje slapen kan ik echt van genieten maar 8-9 gaan liggen pitten vind ik ook wel een beetje zonde van de tijd. Boeiende vraag: heb ik aan weinig slaap genoeg omdat ik die visie heb of ben ik die visie gaan ontwikkelen omdat ik weinig slaap?

Wie ook weinig slaapt is roest! Weinig? Roest slaapt nooit! Het is tevens de titel van een album van Neil Young dat in 1979 verscheen. Het album is deels live opgenomen maar het geluid van het publiek is zover mogelijk naar de achtergrond gedraaid.

Rust Never Sleeps behoort tot een van mijn persoonlijke favoriete albums van Ome Neel. In mijn in januari bijgewerkte Neil Young Album Top 10 staat dit album zelfs op plaats twee.

Altijd lastig zo'n lijstje maar vraag je mij iedere maand naar m'n Top 10 albums van Neil Young zit Rust Never Sleeps er geheid iedere keer bij. Goeie kans dat het ook steeds in de top 3 staat.

Op dit album de perfecte ode aan rockmuziek in de vorm van "My My, Hey Hey (Out of the Blue)" en "My My, Hey Hey (Into the Black)":

 

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye. 

 

Mijn favoriete nummers op dit album zijn echter zonder twijfel "Trasher" en "Powderfinger". Muzikaal beide een pareltje maar Neil ook in z'n allerbeste vorm als tekstdichter. 

Het nummer "Powderfinger" wordt ook door vele als Neil's beste nummer beschouwd. Ook nog wel een een triest passende song als we kijken naar wat er op dit moment in Oekraïne aan de gang is:

 

Shelter me from the powder
and the finger
Cover me with the thought
that pulled the trigger
Think of me
as one you'd never figured
Would fade away so young
With so much left undone
Remember me to my love,
I know I'll miss her. 

 

Rust Never Sleeps bestaat uit een akoestische en een elektrische set en dat is hoe ik Neil het liefste hoor. Eerst een aantal wat rustigere luisterliedjes en daarna het gas erop. De wijze waar Neil samen met Crazy Horse hier het gas erop zet is tevens zuigelingenperiode van de Grunge. Dat alles maakt dit album zo, zo, zo enorm divers. In een kleine 40 minuten wordt je als luisteraar getrakteerd op Folk Rock, Rock (zelfs wel hard Rock) en de ontwikkeling van de Grunge. Muziek die dan ook nog eens schitterende teksten mag ondersteunen. Neil vind het belangrijk dat we die teksten tot ons nemen want het album gaat vergezeld met goed leesbare songteksten. Dus niet een keer dat gekrabbel van Neil zelf.

The Guardian plaatste Rust Never Sleeps vrij recent op de eerste plaats van de totale catalogus die Neil bij elkaar heeft gespeeld. Niet eens een heel onbegrijpelijke keuze want Rust Never Sleeps is door de diversiteit misschien wel de beste kandidaat om uit te roepen als signature album van ome Neel.

Of niet?

Musea open

Veel mensen hebben enorm uitgekeken dat de musea weer opgingen. Nu gaan ook de laatste Corona maatregelen in de prullenbak en kunnen we weer onbeperkt cultuur snuiven.
Zelf ben ik niet zo'n museum bezoeker en dat is dan ook gelijk weer niet waar. Musea kan je grofweg onderverdelen in echt dingen verzameld zijn of verzamelingen die er speciaal voor gemaakt zijn. 

De eerste categorie mag ik graag bezoeken maar andere boeit mij echt voor geen zak. Bij heel veel gemaakte kunst mis ik de authenticiteit. Die vind ik wel terug in een museum met gebruiksvoorwerpen uit een bepaalde periode of land.

Overigens heb ik hetzelfde met muziek. Ik mag graag genieten van enorm uiteenlopende muziekstijlen maar ben toch wat allergisch voor overgeproduceerde muziek. Liever in één take een nummer of zelfs een heel album (bv Hitchhiker Neil Young) met wat rimpels dan een album wat aan elkaar geplakt en gedubt is uit tientallen sessies. Zo ben ook allergisch voor bands die live net zo goed spelen als in de studio. Ik heb liever dat ze het andersom doen.

Als we musea en authenticiteit even vasthouden is het niet zo moeilijk daar een album bij uit te kiezen. De keuze is gevallen op het album Pictures At An Exhibition van Emerson, Lake & Palmer (hierna ELP). 

Pictures At An Exhibition is een suite van klassiek componist Modest Moessorgski en bewerkt door ELP. De setlist wordt afgesloten met de Nutrocker van Tsjaikovsky.

 

Het album verscheen in november 1971 en was eerder dat jaar live opgenomen in de Newcastle City Hall.

ELP had op dat moment pas twee albums uitgebracht maar kon al rekenen op een grote en enthousiaste aanhang. Dat had alles te maken hoe ELP de Progressieve Rock die ze speelde vorm wist te geven. Natuurlijk leverde daar het stevige orgel, de moog en mini-moog een belangrijke bijdrage aan. Toch heeft ook de briljante flirt die ELP altijd heeft gemaakt met de klassieke componisten voor opmerkelijk veel aanhang gezorgd.

Pictures At An Exhibition is het eerste van de uiteindelijk 24(!!) live albums die ELP zou uitbrengen. Je zou er een museumgalerij mee kunnen vullen. Onder die latere live albums zitten nog diverse parels zoals Welcome Back My Friends to the Show That Never Ends – Ladies and Gentlemen (1974) en Live at Nassau Coliseum '78 (2011).

ELP is helaas al even niet meer want toetsen- en frontman Keith Emerson en gitarist en producer Greg Lake vertrokken allebei in 2016 naar de Progressieve Rock hemel.

De overgebleven Carl Palmer die we onder andere ook kennen van de band Asia maakt nog steeds muziek en staat ook regelmatig op het podium met het nalatenschap van ELP.

 

Jeff Buckley - Grace

Voor veel mensen is de woensdag na de vrijdag de meeste geweldige werkdag van de week. Want op woensdag wordt de week in tweeën gehakt en op de vrijdag klopt het weekend op de deur.
Voor mij is de woensdag een virtuele vrijdag omdat ik op dit moment drie dagen werk. 

Dus voor mij begint nu het weekend. Dat doe ik even op een passende wijze met dit schitterende album Grace van Jeff Buckley.

Het is het enige reguliere studio album van Buckley en verscheen in 1994. Buckley was tot dat moment vooral als sessiemuziekkant actief geweest. 

Wie het album Grace voor het eerst beluisterd wordt gelijk bij de keel gegrepen. Niet een beetje maar het album heeft je direct op een ongelooflijke wijze in de greep.

Als sessiemuzikant kreeg Buckley ruime erkenning en kon altijd op genoeg opdrachten rekenen. Wie echter op dit album Buckley hoort zingen zal toch moeten beamen dat we hier naar een van de fraaiste vocale prestaties uit de moderne muziek zitten te luisteren.

Naast zijn kwaliteiten als muzikant en zanger laat Buckley op dit album ook horen een geweldig songwriter te zijn. Van de tien nummers zijn er acht van Buckley met daaronder de schitterende titelsong "Grace" en het beklijvende "Last Goodbye":

Well, the bells out in the church tower chime
Burning clues into this heart of mine
Thinking so hard on her soft eyes and the memories
Offer signs that it's over... it's over 

 

Prachtig toch?

 

Op dit album ook een tweetal covers waaronder het wonderschone "Hallelujah" van Leonard Cohen. Dit nummer is honderden keren gecoverd en er is zelf een Top 50 van "Hallelujah" covers.

Tientallen lijstje circuleren op het internet met de beste versie van........... Welk lijstje we ook pakken we zien Jeff Buckley steevast in de top vijf staan. Ook het origineel van Leonard Cohen en de indringende uitvoering van John Cale scoren altijd hoog.

Er circuleren echter zoveel versies rond dat het onmogelijk is om vast te stellen wat nu echt de kampioen onder de "Hallelujah" versies is.

Van de tientallen versies die ik zelf gehoord heb bevalt die van Buckley mij het meest. Schitterend gezongen en lastig om geen kippenvel te krijgen.

Toch zou het misplaatst zijn om dit album omwille van het nummer "Hallelujah" een hoge waardering te geven. Ik durf wel te stellen dat zelfs zonder dit nummer het album Grace nog steeds een meesterwerk is. 

Het album is een klassieker. Een klassieker met - mede door de zeer opmerkelijke zang van Buckley - lastig te classificeren muziekstijl, maar daardoor niet zomaar een geweldig rockalbum. Dit is niet zomaar een album maar een diamantje in de historie van de Rock.

 

Buckley ging na het album langdurig op tournee. Nazijn  thuiskomst moest er ontspannen worden en tijdens een zwemuitje verdronk hij. Z'n lichaam werd pas later gevonden en er was geen aanwijzing voor drugs en/of zelfmoord. Prima om dat bekend te maken want de pers staat op momenten van de dood van een rockartiest immers gelijk klaar om de drugs & suïcide-kaart te trekken.

 

Na de dood van Buckley zijn een groot aantal verzamelalbums verschenen met helaas wat uiteenlopende kwaliteit. Dat geldt ook voor de lawine live-albums die na zijn dood zijn verschenen. 

 

Grace is een meesterwerk onder de meesterwerken en Buckley had het verdient dat matig materiaal - wat ieder wel eens maakt - dat niet bedoeld was om uit te geven lekker op de plank was blijven liggen.

Helaas wint in dit soort gevallen het gegraai van de platenmaatschappij het van het respect naar de overleden artiest. 

She's a tear that hangs inside my soul forever 

                                                    Jeff Buckley

Series-Hebberigheid

Platen die ik niet draai verdwijnen na 2-3 jaar uit de collectie. Ik ben geen verzamelaar en hebben voor de heb doe ik niet............. Bijna nooit.......

Met sommige series heb ik toch de neiging nog een deel, nog een deel en nog een deel te kopen. Zo mis ik nog slechts één album van de serie Lu's Juxebox van Lucinda Williams. Met de ORS, SRS en SP series uit de Neil Young Archives loop ik ook redelijk op schema.

Het is ook allemaal geweldige muziek en interessante fases uit de ontwikkeling van de betreffende artiesten. Is dat echt zo? Of hou ik mijzelf voor de gek om het hebberige gedrag te legitimeren?

Je weet wel: reduceren van de cognitieve dissonantie! 

 

Met schaamrood op de kaken moet ik toegeven dat er de afgelopen weken weer een hebberigheid is bijgekomen namelijk de officiële Bootleg Series van Bob Dylan.

Een maand geleden had ik een mazzeltje en trakteerde ik mijzelf op de Bob Dylan - The Bootleg Series, Vols. 1-3. Een box met vijf platen met outtakes van vooral het begin van de carrière van Dylan.

Schitterende box, fraai boekwerk erbij en smullen voor de echte Dylan fan. Smullen maar het smaakte ook naar mee. Deze Bootleg Series had ik tot dan aan mij voorbij laten gaan en vanuit de aversie tegen hebberigheid had ik dat zo moeten laten.

In de  Bootleg Series zijn inmiddels een zeer fors aantal delen uitgebracht en de teller staat inmiddels op Vol. 16.

 

Alle 16 delen verzamelen is budgettair wel een ding en het is dus een balans zoeken naar mogelijkheden die die nare hebberigheid toch een beetje beteugelen. Twee delen kwamen toch wel op mijn verlanglijstje: The Bootleg Series Vol. 11: The Basement Tapes Complete en The Bootleg Series Vol. 14: More Blood, More Tracks.

De albums welke de basis zijn voor deze outtakes zijn The Basment Tapes (1975) en Blood On The Tracks (1975). Beide behoren tot mijn favoriete albums van Dylan.

Bootleg Series Vol 14. welke in 2018 verscheen heb ik deze week voor een scherp prijsje (net twee tientjes) kunnen scoren. Alle nummers van Blood On The Track komen in een andere versie voorbij. De vier kanten worden afgesloten met het nummer "Up to Me" wat niet op het reguliere album te vinden is.

 

Voor fanatiekelingen is er van deze The Bootleg Series Vol. 14: More Blood, More Tracks een zes (!!) CD set met heel veel outtakes. Die set gaat mij echt te ver want ik zit echt niet te wachten op acht (!!) outtakes van "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" en zes keer een "Idiot Wind" vind ik pas echt idioot.

Dan is bij mij de hebberigheid ineens heel snel over. Gelukkig maar.

 

Deze vier kantjes van de "gewone" versie voegen voor de doorsnee Dylan fan beslist wat toe. Het klinkt schoon en net een beetje anders dan op het reguliere album. Verder schitterende foto's op de binnenhoezen en een informatie vel met leuke feitjes over de betreffende songs.

Tot slot is het label op de platen wel het vermelden waard want dat zijn uitgevoerd of het om een test pressing gaat.

Voor de fans van Dylan dik de moeite en voor de fan van het album Blood On The Tracks haast wel een must en dat heeft niks met hebberigheid te maken.

Tracklist:

Tangled Up In Blue
Simple Twist Of Fate
Shelter From The Storm
You're A Big Girl Now
Buckets Of Rain
If You See Her, Say Hello
Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts
Meet Me In The Morning
Idiot Wind
You're Gonna Make Me Lonesome When You Go
Up To Me

The Worker

Eerste dagje werken zit er al weer op. Vroeg begonnen maar het werd een dagje op het tandvlees. Meestal luister ik wel naar muziek als ik thuis aan het werk ben, maar vandaag moest de grijze massa even te hard aan het werk.
Work, Working...........The Worker zeg ik dan.........

Prima nummer van Fischer Z wat te vinden is op hun debuut album Word Salad uit 1979. Fisher Z maakte in die jaren een wat verfijndere vorm van New Wave en zelfs nu kan dat nog prima smaken.

Het album opent met "Pretty Paracetamol" wat op een groot aantal versies van dit album vervangen is door de variant "First Impressions". "Pretty Paracetamol" zou iets teveel reclame zijn voor de farmaceutische industrie.

Het nummer "The Worker" - tevens de grootste hit van dit album - gaat over een man die in de sleur van het bestaan zit en iedere ochtend na een kus van zijn vrouw met de trein naar z'n werk gaat. Van z'n verdiende geld koopt hij een Ford Capri, maar om te voorkomen dat het lied goed afloopt komt de auto niet door de MOT (Britse APK).

Het kan niet anders dat de beste man zich af gaat vragen of het zo wel verder moet..........

Think it's time for a change,
Wouldn't that be strange,
What a waste of time.

The worker, the worker,
The worker, the worker.

Het album Word Salad is uiteraard ook op CD verschenen en de eerste versie is een zeer gewild verzamelobject.
Het album is door het label Disky tweemaal op CD opnieuw uitgebracht met daarop twee bonus tracks. In beide heruitgaven werd een andere titel voor het album gebruikt. In 1997 werd The Worker als titel gebruikt en in 2005 simpelweg Fischer Z. Vooral deze laatste versie doet het ook erg goed bij verzamelaars.

Na acht uur met woorden (en cijfers) goochelen is Word Salad een heerlijk album om het werk even weg te laten glijden..............

Give Peace a Chance

Wie wat vaker op deze blog komt weet dat ik zelf geen groot fan van The Beatles ben. Dat heeft met twee dingen te maken: de stem van Paul McCartney en als geheel vond ik het teveel een marketingmachine. Een machine die geforceerd bij elkaar bleef door toedoen van Epstein. Toen Epstein wegviel vielen de Beatles uiteen als de USSR die ze al eens zo fraai hadden bezongen.

 

Als ergens alleen maar een scheur in zit geniet dan van het licht dat binnenkomt heeft Leonard Cohen ons geleerd. Als iets echt gebroken is omdat het beter is dat partijen niet meer met elkaar verder gaan is berusting en accepteren echt de beste medicijn. 

Geforceerd de boel weer samen voegen is goed voor relatietherapeuten, mediators, advocaten, onderhandelaars en niet te vergeten de wapenfabrikanten zoals we de afgelopen weken pijnlijk hebben mogen aanschouwen.

 

Oorlog is nog nooit een oplossing geweest en met dictators die er een beginnen loopt het uiteindelijk ook slecht af. Vaak is dat echter voor heel, heel, heel veel mensen veel en veel te laat.

Het is natuurlijk gruwelijk om in die oorlog te zitten en een ieder die aan de zijkant zit zal nauwelijks om kunnen gaan met de machteloosheid die deze crisis met zich meebrengt.

Steunen waar kan maar ons ook ontspannen waar kan. Zelf fiets en wandel ik graag en - die zagen jullie vast niet aankomen - ik draai graag platen.

Toch een album van een van de Beatles. Uiteraard niet van Paul McCartney. Sommige vrienden proberen mij te overtuigen dat Paul wel ok is. Ik denk dat het een geweldige buurman is maar z'n stem trek ik niet. Sommige mensen vinden dat koriander naar zeep smaakt. Ik vind het heerlijk en snap niet dat iemand koriander niet lekker vind. 

Laten we afspreken dat ik niemand koriander door z'n keel ga duwen, maar prop bij mij dan niet Paul McCartney in m'n oren.

Zelf ben ik wel een groot fan van George Harrison en John Lennon solo kan ik ook waarderen. Lennon heeft natuurlijk met "Imagine" een van de meeste beklijvende - en op dit moment passende - nummers gemaakt en wat een spot on tekst:

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

 

"Imagine" is op dit moment een makkelijke keuze maar ik kies voor vandaag als vredeslied voor "Give Peace a Chance". De opzwepende samenzang reflecteert op indrukwekkende wijze de behoefte die ik nu voel:

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

"Imagine" en "Give Peace a Chance" zijn beide te vinden op deze prima verzamelaar van John Lennon uit 1982. Het album The John Lennon Collection verscheen twee jaar nadat Lennon werd vermoord. 

Bizar detail: de foto's op de cover en achterzijde van de hoes zijn gemaakt door de bekende fotografe Annie Leibovitz een paar uur voor Lennon werd vermoord.

Cold

Vorige week zaterdag terug gekomen van wintersport. Het was daar soms 10 graden onder nul en zat je toch zonder jas op het terras en was het ook nog lekker.

De kachel de hele week niet aangehad om de bekende redenen. Alleen even toen m'n schoonvader kwam eten. Dat is een oude broze man en die ga ik niet laten leiden door het gepruts van onze wereldleiders.

M'n lief en ik werken allebei thuis en wat de regering ook gaat roepen blijven we dat zoveel mogelijk doen. Lekker je eigen tijd indelen, geen file, half uurtje later uit je bed. Prima!

Op zowel de werkkamer van m'n lief als m'n eigen kamer is het prima te doen zonder verwarming. Alleen op de begane grond is toch wel fris. Als ik daar even zit heb ik toch het idee dat ik voor een langdurig verblijf in Siberië aan het trainen ben. Cursus Russisch erbij en klaar is Kees.

Koud dus. Zeker op het moment dat de zon onder aan het gaan is. Het is bizar hoeveel muziek er is gemaakt met Cold in de titel en tekst. Vaak gaat het dan wel over een koud hart want liefde en gebroken en onbeantwoorde liefde zijn nu eenmaal een thema's dat veelvuldig bezongen wordt.

Driemaal Cold:

Cold Cold World - Stephen Stills

Het staat op het album Stills uit 1975. Het album kreeg wat wisselende kritiek van slechts één enkele ster tot wel vier sterren. Als een album zo divers gewaardeerd wordt ben ik juist heel nieuwsgierig. De meeste fans van Stephen Stills zoals ik zullen het album prima kunnen waarderen. Koude liefde en samen met "Turn Back the Pages" mijn favoriete song van dit album.

 

How Does The Cold Wind Cry - Roger Daltrey

Deze frontman van The Who heeft ook een aantal solo albums gemaakt waaronder het album Parting Should Be Painless uit 1984.  Ook hier is Cold onlosmakelijk aan de twijfel over de liefde gekoppeld.

 

The Cold Wind - Greta van Fleet

Een van m'n favoriete Cold liedjes is deze "The Cold Wind" van het album Anthem Of The Peaceful Army uitr 2018. Deze jonge hardrockers krijgen wel eens de kritiek dat ze teveel Led Zeppelin na willen doen. Als er al kritiek moet zijn kunnen we ook stellen dat ze Bob Dylan ambities hebben

 

The Yankee peddler bargains with you on his way
Woe sweet mama’s gotten herself a new dray
Keep the children snug as the wagon rolls on
When the cold wind blows most of them will be gone

 

Fraai toch?

Driemaal koud om het warm te krijgen maar..............het is klein bier in vergelijk met de tragedie die 2000 kilometer oostelijk van ons aan de gang is..........

 

Internationale Dag tegen Internetcensuur

Deze dag komt op dit keer wel op een heel bizar moment. Juist nu de wereld zich in de zwartste crisis bevind sinds de Tweede Wereldoorlog hebben mensen recht op alle informatiebronnen. De censuur en het fake news rond de Corona crisis verbleek ten opzicht van de informatieoorlog waar we nu in terecht zijn gekomen. 

 

Een gruwelijk fysiek slagveld in Oekraïne en in de rest van de wereld een ongekende informatieoorlog. Informatie weg houden of in eigen voordeel manipuleren is meer regel dan uitzondering en ga er maar vanuit dat dat voor alle partijen geldt.

Natuurlijk zijn als het om correcte informatievoorziening gaat ook daar de Russen de grootste boosdoeners. Het zou echter heel naïef zijn om als Westerling te denken dat wij wel het volledige en juiste verhaal te horen krijgen.

 

Hoe vreselijk het ook is wat er in Oekraïne op dit moment gebeurd heb ik een heel simpele visie: Iedereen en overal moet dit kunnen zien! 

De Russische bevolking om te zien wat hun leiders een buurland aandoen en er met hun zonen gebeurd. Toch mogen ook wij in het westen ook met de neus op de feiten worden gedrukt. Twintig jaar niet op zitten letten en nu zitten we (en eigenlijk de hele wereld) met de ellende.

Ik heb ook de oplossing niet voor dit vreselijke conflict. Als ik dat wel had zat ik niet plaatjes te draaien en dit suffe blogje te maken, maar sleepte ik alle partijen aan hun haren naar de onderhandelingstafel.

 

Dit blogje is nog vrij van censuur en ik mag zelf een stapel platen uitzoeken die ik wil draaien. Over die platen mag ik bloggen wat ik wil en ik mag ieder maatschappelijk onderwerp aan het draaien van plaatjes hangen. Sterker............ik hoef het op een blog over plaatjes draaien niet eens over plaatjes draaien te hebben. Helemaal vrij ben ik om te bloggen wat ik wil en ieder die het leest is helemaal vrij om er wat van te vinden.

Hopelijk is dat ook snel voor heel, heel, heel veel anderen mensen.............

 

Stapel plaatjes dan maar:

Ally Venable

Deze bevallige Texaanse is in Nederland nog niet erg bekend maar heeft toch al vier prima albums afgeleverd. En dat op een leeftijd van 22!

Op haar 14e maakte Ally al haar eerste EP en won als jonge meid in 2014 en 2015 de ETX Music awards female guitar player of the year. Of dat nog niet genoeg aanmoediging was won ze in 2015 en 2016 met haar band de ETX Blues Band Of The Year award.

 

Naast zang en gitaar schrijft Ally zelf een groot deel van haar Bluesrock repertoire. Bizar stevige Bluesrock voor een dergelijke jonge meid. Als we zien welke talenten er de laatste jaren opstaan is de Blues levendiger dan ooit.

 

Op de draaitafel nu het derde album van Ally dat in 2019 verscheen. Dit album Texas Honey maakte ze als twintig (!!!) jarige en werd daarbij ondersteund door bassist Bobby Wallace en drummer Elijah Owings.

Een aantal teksten zijn beslist opmerkelijk voor een dergelijke jonge vrouw. Een nummer als "Blind To Bad Love" is toch nauwelijks te maken zonder zelf een keer flink liefdesverdriet te hebben gehad.

Zo niet dan beschikt Ally over een onwaarschijnlijk inlevingsvermogen. Ook het "One Sided Misunderstanding" maakt duidelijk dat liefde niet over een leien dakje gaat. Integendeel!

 

Dat geldt ook voor het nummers "Broken" (de titel zegt al genoeg) en "Nowhere To Hide". Fraai is ook het tribuut aan Stevie Ray Vaugh in de vorm van "Love Strick Baby". 

Zelfs de nog oudere Blues garde gaat aan Ally niet voorbij. Met het "Careless Love" van Bessie Smith brengt ze een een geweldige ode de Empress of the Blues. Het komt uit haar tenen en wat een indrukwekkende performance geeft deze jonge vrouw.

 

Als ik dit album beluister maar ook platen van Christone "Kingfish" Ingram, Ina Forsberg (waar ik recent nog over blogde), Ghalia Volt en Katarina Peja dan bekruipt mij het gevoel dat jonge Blues artiesten doorgaans veel rijper zijn dan andere artiesten. 

Of is het zo dat als je eerder rijp bent (en mogelijk meer ellende hebt meegemaakt) je eerder de keuze maakt om Blues artiest te worden? Aan een dergelijk stelling zal vast wel een wetenschapper in de psychologie de vullingen uit z'n kiezen kunnen bijten.

 

Je tanden zetten in een album van Ally Venable is misschien een beter idee. Moderne frisse Bluesrock met een stevige knipoog naar de rijke historie van de Blues.

Discografie Ally Venable

No Glass Shoes 2016

Puppet Show 2018

Texas Honey 2019

Heart of Fire 2021 

Officiele website: www.allyvenableband.com

Nowhere To Hide, Broken,

Source: Blues Magazine - https://www.bluesmagazine.nl/recensie-ally-venable-texas-honey/

Nowhere To Hide, Broken,

Source: Blues Magazine - https://www.bluesmagazine.nl/recensie-ally-venable-texas-honey/

(The) Nits

Gisteravond werd ik door een maatje getrakteerd op een optreden van Nits (voorheen The Nits) in Het Paard in Den Haag.

Twee aspecten waren onvermijdelijk: sentiment en de oorlog. Frontman Henk Hofstede verwoorde op indrukwekkende wijze hoe deze afschuwelijke oorlog ook de band in haar greep had.

Hij verwees ook naar hun ruime catalogus waar eigenlijk heel wat nummers in te vinden zijn die over oorlog gaan. 

Op heel gepaste wijze werd door de band een mix gezocht om de oorlog niet te negeren en de bezoekers toch een lekker sentimentele avond te bezorgen.

Want met een band die al sinds 1974 bestaat en een publiek dat een rollator nodig heeft om twee uur een optreden "uit te zitten" is sentiment dominant aanwezig. Daar is ook helemaal Nits mis mee.

De drie heren gaven een puike en strakke show waarbij klassiekers als "Nescio" en "In The Dutch Mountains" onvermijdelijk voor een extra arm onthaal zorgde.

Heerlijk dat sentimentele feest der herkenning maar Nits deed mij vooral heel veel plezier met de ontmoetingen die alleen in een liedje voor kunnen komen. Dat heeft voor mij een filosofische verbinding en als we ergens behoefte aan hebben op dit moment........... verbinding!

Monet, Bob Dylan en Marvin Gay kwamen langs en misschien moet Nits eens overwegen een nummer te maken in de traditie van Desolation Row van Bob Dylan. 

Ook de flirt met Leonard Cohen smaakte naar meer en de zang van Henk Hofstede werd sterk ondersteund door Robert Jan Stips op toetsen en Rob Kloet achter de imposante drumkit.

Henk verwijst in een aantal nummers naar zijn moeder, ouders en ook oma kwam langs. Ook dat zijn allemaal sentimenten en ook daar is weer Nits mis mee.........

Prima optreden van het drietal wat op gepaste en chique wijze een avond muziekplezier in wisten te passen in zeer, zeer barre tijden.

Brute Beth

Dit energiewonder had even een zetje nodig om Led Zeppelin maximaal bruut en boos te vertolken. Regelmatig speelde Beth een nummer van Led Zeppelin en meermaals kreeg ze de vraag waarom niet een heel album. Haar repliek was simpel: om Led Zeppelin goed te vertolken moet je een beetje boos zijn.

 

De Corona-crisis zorgde bij Beth voor voldoende boosheid en vorige week zag het album A Tribute To Led Zeppelin het levenslicht. Een negental (eigenlijk elf) nummers heeft Beth uitgezocht en het zijn stuk voor stuk heerlijke brute vertolkingen. 

Dit zijn niet zomaar covers en het album is zelfs niet zomaar een tribuut. Wie de originele uitvoeringen niet kent zou gelijk geloven dat het nummers van Beth zelf zijn. Beth bijt zich in de nummers als een hongerige leeuw die na weken eindelijk een gnoe te pakken heeft.

Bruut en het klinkt zo nu en dan bijna gevaarlijk. Vooral gevaarlijk goed. Natuurlijk zullen er wel wat oude sikkeneurige Zep-fans zijn die dit niks vinden. Zoiets heiligs of je Led Zeppelin niet na mag doen. Om te beginnen doet Beth dat niet en als er toch één band is geweest die zich graag liet inspireren door anderen was het Led Zeppelin wel. Daar heb ik overigens totaal geen problemen mee, want ik geloof juist dat je laten inspireren en andere weer inspireren voor geweldige muziek zorgt. 

Op dit album van Beth uiteraard een aantal Zep-klassiekers als "Black Dog", "Whole Lotta Love", "Kashmir" en uiteraard het onvermijdelijke "Stairway to Heaven".

Puike uitvoeringen en ook de twee medleys "Dancing Days & When The Levee Breaks" en "No Quarter & Babe I'm Gonna Leave You" zijn zeer geslaagd.

 

Zelf ben ik vanaf de eerste luisterbeurt gelijk fan van de twee afsluiters "Good Times Bad Times" en "The Rain Song". 

Prima muzikanten ook die Beth op dit album begeleiden. De band soeekt strak en stevig en nummers als "The Crunge" en "Kashmir" zijn echt wel heel lastige stukjes muziek om een beetje knap neer te zetten.

A Tribute To Led Zeppelin is een dynamische mix van feest der herkenning, maar niet zonder dat Beth daar haar eigen brute stempel op heeft gedrukt.

Beth Hart heeft in Nederland een zeer enthousiaste aanhang met als resultaat dat A Tribute To Led Zeppelin in een mum van tijd op de eerste plaatst staat van de album Top 100.

Aanrader voor liefhebbers van Brute Bluesrock en Brute Hardrock! En vooral een aanrader voor liefhebbers van Brute Beth!

 

 

Tracklist A Tribute To Led Zeppelin

1. "Whole Lotta Love"
2. "Kashmir"
3. "Stairway to Heaven"
4. "The Crunge"
5. Medley: "Dancing Days/When the Levee Breaks"
6. "Black Dog"
7. Medley: "No Quarter/Babe I'm Gonna Leave You"
8. "Good Times Bad Times"
9. "The Rain Song"

50 jaar Thick as a Brick

Dit meesterwerk viert deze week haar 50e verjaardag. Over dit album is al zo onwaarschijnlijk veel geschreven dat 50 kaarsjes opsteken en de plaat opzetten eigenlijk de beste manier is om hier even bij stil te staan.

 

Thick as a Brick is de opvolger van het eveneens briljante album Aqualung uit 1971. Frontman Ian Anderson kon zich echter niet vinden in de analyse van de muziek deskundigen die het album Aqualung betitelde als een concept album. 

Het kan best zijn dat Aqualung nooit met die intentie is gemaakt, maar er zijn toch heel wat concept albums die op dit aspect nog niet tot de knieën geraken van Aqualung.

De eigenzinnige Anderson broeden een plannetjes uit en bij de productie van Thick as a Brick trok hij alles uit de kast. Hij zou - met een zeer stevige knipoog - de muziekpers wel eens laten zien wat een conceptalbum is.

 

Anderson trok zelfs een co-writer aan in de vorm van de acht jarige geniale Gerald Bostock. De echte genie bleek echter Anderson weer te zijn, want het ging hier om een fictieve co-writer.

Het uiteindelijke muziekstuk werd maar liefst drie kwartier lang waardoor het verdeeld moest worden in Part I en Part II.

Anderson die zich altijd tegen de hippiecultuur heeft verzet en om die reden ook niet op Woodstock wilde optreden, neemt dan ook naast burgers, buitenlui en zakenlui ook de hippies op de hak.

Ook voor de hoes werd alles uit de kast getrokken en deze bestaat uit een dozijn pagina's grote tabloid. 

 

Voor de liefhebbers van Progressieve Rock is Thick as a Brick al 50 jaar een benchmark. Anderson drukt uiteraard weer heel zwaar zijn stempel op dit album. De weg die hij met Aqualung was ingeslagen met Jethro Tull werd op grandioze wijze voortgezet. 

De band is nog steeds actief en wat mij betreft is Anderson de ongekroonde opperbaas onder de minstrelen.

Emmylou Harris

Gister teruggekomen van een weekje wintersport. Een warm onthaal door de thuisblijvers, maar ik snak na zo'n week ook wel weer naar wat fatsoenlijke muziek.

Zelf ben ik niet zo van de apres-ski en alleen de muziek al zorgt dat ik mij er niet helemaal op mijn gemak voel. Ik mag graag een drankje drinken na het skiën, maar speel dan lekker Blues, Rock desnoods wat tamme pop.

 

Als ik dan keihard "MAX VERSTAPPEN", "MAX VERSTAPPEN", "MAX VERSTAPPEN" op een discobeat uit een kelder hoor komen hoef ik mij totaal niet te beheersen. Welk parallel universum we ons ook gaan voorstellen............ik loop echt voorbij.

Ook na drie refreinen van "Jan Pilleman Otze" wordt ik niet vrolijk, ondanks dat de muziek gepikt is uit de wat serieuzere hoeken van de muziek.

Uiteraard gun ik een ieder z'n plezier maar ik ben blij dat ik weer een stukje muziek mag draaien wat beter bij mij past.

In de auto zit ik dan 1200km lang te bedenken welke plaat ik als eerste ga draaien. Dat heb ik al vanaf het moment dat ik als puber mijn eerste koffergrammofoon had. 

Onderweg veranderd de keuze tientallen malen. Dat is echt van dat gedrag van een kind met 1 Euro in een snoepwinkel die maar niet kan kiezen.

De keuze is uiteindelijk gevallen op Emmylou Harris. Niet op één specifiek album maar gewoon een dozijn. Ik ben geen uitgesproken Country fan maar het werk van Emmylou kan ik echt geen genoeg van krijgen.

Als puber net al vele van mijn soort- en lotgenoten was ik uiteraard verliefd op Emmylou. Het uiterlijk van een godin en zingen als een engel................ je zou er haast gelovig van worden.

Verliefd is trouwens een understatement want ik had zomaar uit kunnen groeien tot een hele nare stalker..............

Emmylou is ontdekt door Gram Parsons die in 1973 veel en veel te jong (cynisch: hij haalde 27 club niet eens) overleed. Een gebeurtenis die haar zwaar aangreep, mede omdat ze zich toen pas echt realiseerde dat ze verliefd was op Gram.

Emmylou heeft een meer dan indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld. Een carrière die begon in 1969 en 26 reguliere studioalbums heeft opgeleverd. Verder vier live albums, een kerstalbum en een groot aantal verzamelalbums.

Naast haar eigen solowerk heeft Emmylou met een zeer groot aantal artiesten samengewerkt. Zo heeft ze met Dolly Parton en Linda Ronstadt een tweetal albums gemaakt en verscheen van het drietal in 2016 een indrukwekkend verzamelalbum.

Met Linda Ronstadt maakte Emmylou in 1999 het schitterende album Western Wall: The Tucson Sessions. Smullen om deze twee nachtegalen aan het wek te horen.

Ook de moeite zijn de albums die Emmylou met Rodney Crowell heeft gemaakt.

Daarnaast is Emmylou te horen op een onwaarschijnlijk aantal albums van andere grote uit de muziek. Uiteraard op albums van Gram Parsons en Emmylou is ook te horen op albums van Bob Dylan, Neil Young, Elvis Costello, Willie Nelson, Sheryl Crow, Dan Fogelberg,Lucinda Williams en vele, vele anderen. 

Een indrukwekkende carrière en de lijst met prijzen wat Emmylou heeft gewonnen komt geen einde aan. Alleen bij de Grammy's haalde Emmylou al 48 nominaties waarvan ze er 14 wist te winnen en de lijst van Country prijzen is onwerkelijk lang.

Om de autobahn-stress (het viel mee) definitief de rug toe te keren heb ik vandaag gedoopt tot Emmylou-Harris-ontstress-dag................ Een dozijn uit de kast dan maar......