Ik ben dol op artiesten die verschillende dingen proberen. Neil Young en Ry Cooder zijn bij mij dan ook rijkelijk aanwezig in de muziek-paddock.
Ook iemand als Dylan heeft een aantal keer een zijspoor genomen. De eerste keer dat hij met een Stratocaster op het podium klom wist niet een ieder dat te waarderen. Z'n cowboysoundtrack kreeg ook best misplaatste kritiek en ja z'n gospel wave zal ook niet bij ieder in de smaak zijn gevallen.
Als je albums gewend bent als Another side of Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde (briljante plaat) en je bent de carrière van Dylan in volgorde aan het draaien is het met het eerste nummer van Self Portrait ook wel even schrikken.
Overigens blijft het hele dubbelalbum een wat ongelukkige zoektocht. Wat covers al of niet matig uitgevoerd en zelfs Like A Rolling Stone (heerlijke song trouwens) klinkt als een matige cover.
Als achtergrond bij het schrijven van een paar stukken is het nog wel te pruimen. Als Dylan even opleeft geniet er dan van, want wat wel de moeite waard is had makkelijk op een enkele schijf vinyl gepast.
Gelukkig is het met Bob toch redelijk goedgekomen en heeft hij nog een paar grappige prijsjes gewonnen.
