Terry Kath

Een van de oprichters van de legendarische band Chicago. Terry zou vandaag jarig zijn maar een gruwelijk ongeluk met een vuurwapen zorgde ervoor dat hij zijn 32e verjaardag niet heeft gehaald.
Alle aanwijzingen maken het aannemelijk dat het niet om zelfmoord of moord gaat maar om een ongeluk uit misplaatste baldadigheid.
Het was op een feestje en er zal wel wat drank en drug aan te pas zijn gekomen, maar Terry was nog lang niet klaar met muziek maken.

Chicago fans van het eerste uur zullen zijn dood om meerdere reden enorm betreuren. In de eerste plaats horen jongen mensen niet dood te gaan, maar Terry drukte zijn stempel toch heel nadrukkelijk op de band.
Na de dood van Terry heeft Chicago een transitie doorgemaakt,
Chicago had zich toch heel specifiek als Jazz Rock band ontwikkeld. Soms wat meer Rock dan Jazz en dan was de Jazz weer wat meer dominant.
Terry overleed 23 januari 1978 en voor mij zijn de platen die Chicago daarna heeft gemaakt veel minder boeiend. Nog steeds goeie muziek maar meer gewone Rock en zelfs Pop.
Chicago debuteerde in 1969 met Chicago Transit Authority (links op foto). Opmerkelijk hierbij was dat het om een dubbelalbum gaat.
Dubbelalbums waren sowieso nog niet erg gebruikelijk laat staan als debuut album.
Het album kreeg de ene na de andere lovende recensie en eigenlijk gold dat voor alles wat Chicago de eerste 10 jaar uitbracht.
Heel fraai is het 5de album (rechts op foto) wat simpelweg Chicago V is genoemd.
Voor wie een wolkje Jazz door de Rock weet te waarderen een album om duimen en vingers bij af te likken.

Het album behaalde in de hitlijsten in de VS een heel opmerkelijk resultaat. Zowel in de gewone album hitlijst als in de Jazz hitlijst wist het album de eerste plaats te halen.
In een paar maanden goud maar daarna bleef het album verkopen, verkopen en verkopen en leverde in de VS uiteindelijk tweemaal platina op.
Wie nog niet zoveel Fusion/Jazz-Rock heeft geluisterd zal even aan het album moeten wennen, maar heb je de blazers een paar keer gehoord zal je ze zeker gaan waarderen.
Op dit album de hit Saturday in the Park en het mooie aan dit nummer is dat mensen die muziek maken in het park (NY) inspiratie is geweest om dit nummer te maken.
Een nummer waar je wel vrolijk van kan worden ondanks dat het triest blijft dat Terry Kath ons veel en veel te vroeg verlaten heeft.
Moet je ook de tekst van het door Terry geschreven Alma Matter eens goed luisteren.........

Terry Happy Birthday

Etta James

Geboren als Jamesetta Hawkins maar Etta James was net even een betere naam voor op een albumhoes zal ze gedacht hebben.
Vandaag jarig maar helaas toch wel iets te vroeg van ons heen gegaan.
Parkinson en kanker vloerde deze schijnbaar onverwoestbare Rythm & Blues en Jazz zangeres.
Als klein kind kreeg ze al zangles en de nadruk lag in die jaren (net na de oorlog) op de Gospel die toen enorm populair was.
Als 15 jarig meisje nam ze al haar eerste eigen compositie op en voor haar 20e had ze al een platencontract.

Luister eens naar die eerste opnames hoe mature dat al klonk! Vol, warm en met overtuiging. Wat een talent, maar vooral wat een veerkracht!
Haar moeder was namelijk zelf nog een puber toen ze van Etta beviel en pa-lief was waarschijnlijk iemand die maar wat aan de pooltafel hing. Kleurling? Kind van een alleenstaande moeder? In de VS vlak voor en na de oorlog? Het zullen harde tijden zijn geweest.

Dan wordt je als kind snel volwassen en Etta wilde zingen, zingen en nog een zingen.

Helaas ging haar carrière ook gepaard met overmatig gebruik van drugs, wat haar en haar man meermaals stevig in de problemen heeft gebracht.
Het verhaal gaat zelfs dat haar man een tijdje in de bak heeft gezeten onder het mom: “I'll take one for the team”. Dan kon Etta door met haar zang-carriere. Als dat geen liefde is!
Het koppel was ook tot het einde bij elkaar en kregen twee kinderen die beide bij Etta in de begeleidingsband hebben gespeeld.

Etta heeft een indrukwekkende discografie bij elkaar gezongen. Tussen 1960 en 2011 bracht ze zeker 30 studio albums uit en een hele rij live en verzamel albums.
Bijna ondoenlijk om haar volledige catalogus te verzamelen, maar een beetje knap verzamelalbum hoort in iedere collectie toch wel thuis.

Met haar muziek heeft ze honderden andere artiesten geïnspireerd. Als je haar catalogus een beetje kent dan kan je er niet onderuit dat Adele, Beyoncé, Tina Turner, Diana Ross en Elkie Brooks in Etta een voorbeeld zagen.
In Nederland is het nummer At Last verreweg het bekendst en staat de laatste twee jaar in de Top 2000. Opmerkelijk dat zo’n nummer ineens in zo’n lijst verschijnt. Mooi dat dat kan maar wel bijzonder.
Ook het prachtige I'd Rather Go Blind (een van mijn favoriete songs) staat sinds afgelopen editie in de Top 2000.
Verder kennen we haar natuurlijk van de Cola reclame.

Etta waar je ook bent……...we denken aan je op deze speciale dag!

Trouble No More: 50th Anniversary Collection

Als groot fan van deze band.........
Wat een heerlijke box. Historisch overzicht met alle samenstellingen.
Feestje en m'n spaarvarken is al onder het bed gevlucht. 

Ik zie net de eerste prijzen..............dat spaarvarken heeft niks te vrezen want deze lat is voor mij te hoog. Bij JPC (toch een van de goedkoopste) staat deze aangekondigd voor EUR 542,99. Ik hoop dat het een tikfout is. Dat is dik 50 euro per plaat!

De gekleurde platen is een limited edition. Met zwarte platen zie ik nu voor 529 Eurootjes. Nog steeds veel en veel te veel geld. 

Win ik de staatsloterij is het het eerste wat ik bestel. En nieuwe onderbroeken!

 

Sam Cooke

Deze geweldige zanger zat al in de hemel voor de meeste van ons interesse in muziek kregen. Hij mag daar vandaag de kaarsjes uitblazen en de taart aansnijden. Met Otis, Marvin en Aretha is dat vast een geweldig feestje!

Het verhaal van Sam Cooke is een van de vele tragediën in de geschiedenis van de moderne muziek. Daar waar ik van de week probleemloos een lijst intikte welke rock artiesten er door een vliegtuigcrash zijn omgekomen is het aantal dat vermoord is ook bizar. Peter Tosh, John Lennon, King Curtis, Marvin Gaye en Sonny Boy zijn er een paar die zo bij mij opkomen. Sam Cooke is in een hotel doodgeschoten door een hotelmanager die zich bedreigd voelde.

Cooke kwam waarschijnlijk verhaal halen omdat een prostituee die hij naar z’n kamer had meegenomen er met een aanzienlijk bedrag vandoor was gegaan. Er blijven rond deze moord nog veel vragen. Heel veel vragen. Omdat het 56 jaar geleden is zal de waarheid wel nooit boven water komen. 

Sam Cooke zong vooral Soul en Rhythm & Blues. Prachtige stem en heerlijke warme muziek. Ondanks dat Sam op jonge leeftijd ons heeft verlaten heeft hij een indrukwekkende discografie achtergelaten. Een fors aantal studio albums en de rij compilaties is ontelbaar geworden.

Een paar jaar na z’n dood verscheen de LP The Man Who Invented Soul. Pakkende titel en niet geheel onterecht. Hierop mooie covers als Blowing In The Wind en The Great Pretender.
Met de titel The Man Who Invented Soul is begin deze eeuw een CD box uitgebracht met dik 170 nummers. Smullen! Dat Sam Cooke een enorme invloed heeft gehad op een diversiteit aan andere artiesten hoeft geen betoog.
In Nederland heeft Sam postuum een paar hits gehad. Daarvan is It’s A Wonderful World echt een mega hit en staat ook nog steeds in de Top 2000. Dat nummer is ook gebruikt in een 501 reclame. Was trouwens allemaal prima muziek die gebruikt werd in die reclameserie!

It’s A Wonderful World is natuurlijk een prima nummer, maar als je een door de catalogus van Sam bladert dan kom je zoveel meer parels tegen! Voor wie nog met Sam Cooke moet beginnen zijn vooral de compilatiealbums wel een aanrader. Betaalbaar en mooie sets aan songs.
Persoonlijk hoop ik stiekem dat er een box gaat komen met daarin alle studioalbums die tijdens z’n leven zijn verschenen. Dat geeft echt een mooi beeld van de ontwikkeling van deze geweldige zanger en uitvinder van de Slow Soul.

De jeugd

Greta van Fleet en The Teskey Brothers zijn twee jonge bandjes met beide nog een beperkte discografie.
Van beide jonge bandjes heb ik inmiddels alles wat op vinyl is verschenen. Het zijn twee muziekstijlen die wat uit elkaar liggen maar beide wel raakvlakken hebben met de Blues
Bij Greta van Fleet ligt de nadruk op Hardrock en Bluesrock terwijl bij The Teskey Brothers vooral de (blue-eyed) soul omarmen maar ook flirten met de Bluesrock.
Greta gaat doorgaans voor wat hoger tempo en Teskey gaat wat meer voor slow.

Onmiskenbaar moet je aan Led Zeppelin denken als je sommige nummers van Greta van Fleet hoort.
Zo moet je ook beslist aan Otis Redding denken als je The Teskey Brothers hoort.
Is dat goed?
Is dat slecht?
Ik vind het prima want iedere band heeft zich door een ander laten inspireren en wat voor stem iemand heeft kan hij al helemaal niks aan doen.
En als ik een lijstje ga maken waar de Beatles alles vandaan hebben gehaald van Berry tot Bach dan blijft er van de vier van Liverpool ook niet veel over als vernieuwers.

Sowieso handig als de Led Zeppelin fans hun mond houden want als er één band is die graag wat leende waren zij het wel.
En verder is het heel simpel: Led Zeppelin bestaat niet meer en Otis Redding is al een tijdje dood.
Overigens van beide ben ik een groot fan maar hoe er soms in zowel de pers als media wordt gereageerd doet wel eens de wenkbrauwen fronzen.

Vreemd is aan het geheel de inconsistentie bij de muziekpers en de oude garde.
The Teskey Brothers worden geroemd om hun mooie soul die aan Otis moet denken en Greta van Fleet krijgt best veel kritiek dat het teveel op Led Zeppelin zou lijken.
Sterker regelmatig wordt de ene echt de hemel ingeprezen en de ander verketterd.
Raar.

Voor mij geven beide bands mij het gevoel of ik weer twintig ben. Pure muziek met grote eeuwigheidswaarde.
Het is beide recht voor z’n raap. Het is allebei puur. Beide met geweldige zangers. Beide met uitstekende muzikanten.
Bij Greta van Fleet kunnen ze allemaal het hoge tempo aan als dat moet en bij The Teskey Brothers zijn ze allen meester in slow al dat gewenst is.
Ik lees best veel albumrecensies maar vooral als kennisgeving dat er iets nieuws is. Wat ik van een album vind bepaal ik graag zelf.
Net zoals jullie een plaat niet goed hoeven te vinden die ik wel geweldig vind. Maar als ik zo nu en dan iemand een tip geef is dat leuk! Een tip voor iets nieuws of een tip voor iets ouds om dat weer eens op te pakken.

Nou genoeg geleuter bij de koffie.

Het woord is aan de jeugd:

Mick Taylor

De komst van de vandaag jarige Mick Taylor bij The Rolling Stones kwam ongeveer gelijk als het moment dat ik serieus interesse in muziek kreeg.
Ik heb Brian Jones dus op de een of ander manier nooit als een echte Stones gezien. Daar doe ik hem natuurlijk zwaar tekort mee, want eigenlijk was hij in eerste instantie de aanvoerder.
Alleen Brian maakte er een zooitje van en is uit de band gezet.
Een maand later werd hij dood in een zwembad gevonden.

De Stones waren op dat moment met het album Let It Bleed bezig en Brian Jones is op een tweetal nummers nog te horen.
Er moest echter wel een tweede gitarist komen.
Een van de kandidaten was Ry Cooder die ook op het album Let It Bleed is te horen.
De ego’s van Cooder en Richards paste niet samen in één studio hoe groot die ook zou zijn.
Op advies van John Mayall was Mick Taylor naar voren geschoven en bij de opnames van Let It Bleed maakte hij indruk op de rest van de band.
Op het prachtige Country Honk speelt hij slide gitaar.
De Stones waren enthousiast en wat het exacte moment is dat Mick Taylor als een van hen werd gezien blijft wat diffuus.

De Stones hadden een mega concert gepland in Hyde park en daar zou Mick Taylor z’n vuurdoop voor het publiek krijgen.
Bizar genoeg was het concert in Hyde park een paar dagen na de dood van Brian Jones.
Dat zorgde voor extra veel publiek en getallen variëren van 175 tot 250 duizend bezoekers.
De concertregistratie is voor Stones fans wel een aanrader! (zie dvd)
Later dat jaar volgde de release van het album Let It Bleed en de tournee in de VS het de tragische afloop in Altamont.
Taylor heeft aan drie van de vier beste albums van de Stones meegewerkt waarvan twee als volwaardig lid.
Eind 1974 hielp Taylor het voor gezien. Z’n gevoel het broekie te blijven, drugs, drank en de coherentie van de band was op dat moment ook niet wat het moest zijn. Ook vond Taylor dat z’n creativiteit niet tot z’n recht kwam.
Taylor werd vervangen door Ron Wood. Wood beschikte over veel meer senioriteit (lees: branie) op dat moment door zijn ervaring bij oa The Faces.
Taylor is een geweldig gitarist maar technisch goed zijn is niet de enige eigenschap om een Rolling Stone te zijn.

Het binnenhalen van Ron Wood vind ik na het oprichten van de Stones het beste wat ze is overkomen.
Chemie met Richards is ook helemaal ok!
Taylor heeft na zijn vertrek een aantal soloalbums gemaakt en verder vooral als sessiemuzikant actief en speelt zo en dan live in kleine zalen met soms andere oude rotten zoals John Mayall.
Toch blijft het jammer dat het talent van Talyor nooit tot volle rijpheid is uitgegroeid.
Als mega jong knulletje de grootse Rockband mogen komen helpen op advies van een Blueskoning gaf toch een bepaald verwachtingspatroon.
Hoe dan ook een geweldige gitarist!

Happy Birthday Mick

Foto: Twee albums waar Mick Taylor als volwaardig Stones lid op te horen is en de DVD van het concert van Hyde park waar hij voor het eerst met de band op het podium stond.

Ronnie Van Zant

Bekend als voorman van Lynyrd Skynyrd. Strikt genomen begon deze band half jaren 60 maar afhankelijk van de hoeveelheid bier en in welke stad ze speelde had de band steeds een andere naam.
Begin jaren 70 kwam er toch wat lijn in het geheel en dat zorgde zelfs in 1973 voor een eerste album.
Vanaf het moment dat er wat structuur in de band zat werd met de regelmaat van de klok een keurig album afgeleverd.
Recht voor z’n raap Rock, Southern Rock en Bluesrock. Soms lekker meeslepend en soms behoorlijk stevig.
Vijf puike studio albums en een live album tussen 1973 en 1978. Hoewel Lynyrd Skynyrd juist als live band hun status hadden verworven vind ik niet alle live albums even geweldig.

De machine Lynyrd Skynyrd draaide als een zonnetje en was met name in de VS razend populair. Albums werden daar dan ook op een enkeling na allemaal (meermaals) platina.
Concerten waren steeds zeer rap uitverkocht en een happening voor liefhebbers van deze stijlen muziek.

Drie dagen na het verschijnen van hun album Street Survivors gaat het echter volledig mis. De band was op tournee om dit nieuwe album te promoten en met een gehuurde Convair CV-240 op weg naar Baton Rouge (waar kennen we dat van!!!).
Op 20 oktober 1977 vroeg in de avond stort het vliegtuig neer met daarin de band en begeleiders.
Van de totaal 26 inzittende overleven 20 de crash wat een wonder is als je de foto’s ziet.
Het vliegtuig komt neer in de moerassen van de Mississippi Delta wat een redding tot een enorme uitdaging maakt.
De band wordt zeer zwaar geraakt en drie leden komen om bij de crash, waaronder de vandaag jarige Ronnie van Zant.
Gitarist Steve Gaines en zangeres Cassie Gaines behoren eveneens tot de slachtoffers. Ook tour-manager Dean Kilpatrick en de beide piloten overleven de crash niet.

Voor de overige leden was dit aanleiding om met Lynyrd Skynyrd te stoppen. De overgebleven leden bleven wel muziek maken zoals met Allen Collins Band. 

In 1987 besloten de overgebleven leden toch een doorstart te maken. Bij de doorstart sloot ook de broer van de omgekomen Ronnie van Zant zich aan.
Niet geheel onverdienstelijk is de doorstart maar de kwaliteit is wat wisselend. Albums als Endangered Species (1994) en Vicious Cycle (2003) zijn overigens absolute toppers.

Lynyrd Skynyrd bestaat nog steeds maar ook na de doorstart werd de band niet gespaard van ellende.
De band heeft altijd een groot aantal leden gehad en speelde standaard met drie gitaristen. Ook de hoeveelheid aanvullend personeel in studio en bij optredens was altijd omvangrijk.
Net als de Allman Brothers Band was Lynyrd Skynyrd ondanks vele wisselingen een familie-band. Helaas net als bij de Allman Bros ook een enorme rij doden. Zelfs een nog grotere rij:

Na de doorstart:
Gitarist Hughie Thomasson dodelijk hartaanval op z’n 55e
Drummer Bob Burn dodelijk auto ongeluk
Gitarist Ed King na lang ziekbed dood op 68 jaar
Bassis Ean Evans dood door kanker op 48 jaar
Toetsenist Billy Powell dodelijk hartaanval op 56
Gitarist Allen Collins dood op 37 na laatste jaren verlamd door een auto ongeluk
Bassist/Gitarist Leon Wilkeson op 49 jaar in slaap overleden (was een van overlevers van de vliegtuigcrash)
Oktober 2019 overleed oorspronkelijke bassist Larry Junstrom.

Een triest lijstje (en ik ben wellicht niet compleet) en op de een of andere manier verdient het ook grote lof dat een aantal enthousiaste muzikanten de ziel van Lynyrd Skynyrd levend heeft weten te houden.
In Nederland een stuk minder populair dan in de VS en daar zijn de platen nog steeds niet aan te slepen.

Bij ons kennen de meeste van ons wel het nummer Sweet Home Alabama wat al 20 jaar een vaste plaats heeft in de Top 2000. Mooi maar eigenlijk verdiend ook het nummer Freebird een plaats in deze lijst, want dat bevat toch een van de lekkerste gitaarpartijen die er op de plaat is gezet.

JensDo Records

Vanmiddag eindelijk een keer in dit winkeltje wezen kijken. Ik heb jaren in deze buurt gewoond en een paar van m'n vrienden lopen hier regelmatig naar binnen.
En terecht zoals bleek.
Mooi aanbod van tweedehands platen en ben je liefhebber van Jazz en Soul kan je hier je hart ophalen.
Ook het aanbod van Pop, Rock, Metal is groot genoeg om hier lekker een uurtje in de bakken te bladeren.
Ik heb mij er prima vermaakt en ondanks dat ik al een aardige verzameling heb toch vier aanwinsten kunnen scoren. Alle vier de platen waren in keurige staat en dat heb ik wel eens anders meegemaakt.

Je vindt JensDo Records in het Zwaanshals in Rotterdam Noord.

Dave Grohl

Grappig dat ik dit soort muzikanten altijd als broekjes ben blijven zien.
Toch zet de jarige Dave vandaag weer een stap naar de 60.
Grohl is een interessante gast en heeft wel een heel bijzondere move gemaakt in z’n carrière. Na vier jaar achter de drumkit bij Scream kwam hij terecht bij Nirvana.
Ik ben niet zo’n Nirvana kenner maar volgens mij heeft hij alleen aan het eerste album niet meegewerkt.
In de overgang van Scream naar Nirvana maakte Grohl ook het soloalbum Pocketwatch wat alleen op cassette is uitgebracht.
Er circuleren wel cd’s en lp’s van rond maar dat zijn illegale kopieën en zeker geen offciele uitgaves. Neemt niet weg dat als dit album alsnog officieel op vinyl uit gaat komen het zijn weg wel zal vinden naar de fans. Originele cassettes verhuizen van eigenaar voor 200 Euro!

Grohl speelde tot het einde bij Nirvana en toen de groep na de tragische dood van Kurt Cobain werd opgeheven verhuisde Grohl naar de Foo Fighters.
Maar hij ging daar niet achter de drumkit zitten, maar werd voorman met gitaar en neemt ook de zang voor z’n rekening.
Er zijn meer drummers die kunnen zingen en er zijn ook meer drummers die gitaar kunnen spelen.
Toch een opmerkelijke keuze maar ook niet zonder succes. Onder de liefhebbers van Grunge en Hard-Rock doen de Foo Fighters het heel erg goed en al hun albums krijgen zeer positieve kritieken met beoordelingen van 4 en 5 sterren.

Maar wakker worden doe ik vandaag met wellicht het allerbeste Unplugged concert wat er ooit gemaakt is.
Ja die van Neil Young, Eric Clapton, Pearl Jam, Alice in Chains, Alicia Keys en Plant & Page waren allemaal geweldig. Fantastisch. Sowieso vond ik de unplugged serie geweldig.
Maar dit optreden van Nirvana is wat mij betreft wereldkampioen Unplugged.

Dave Grohl speelt natuurlijk mee op deze lastige akoestische set en doet precies wat er van hem verwacht mag worden. Mooi ingetogen en toch strak drummen.
Wat een album is dit toch…………..
Jaren draaide ik dit op youtube maar vorig jaar (geïnspireerd door mijn dochter) toch maar op vinyl gekocht. Beter!
Vinyl past zo goed bij de sfeer van een Unplugged concert!

Dave Happy Birthday!

John Lees

Het verhaal van Barclay James Harvest is zo complex dat het nauwelijks in een paar woorden is op te schrijven.
Het heeft alles in zich wat er rond een Rock band maar kan gebeuren.
Een paar opvallende zaken:
– opgericht uit diverse andere bandjes
– transitie van psychedelische naar progressieve rock
– verkenning andere muziekstijlen zoals folk
– commerciële popularisering
– kritiek in de pers van copycat gedrag
– een van de oprichters verlaat boos de band
– band spat uit elkaar
– hereniging met wegloper
– band splits zich in twee bands die beide dezelfde naam houden
– zelfmoord een van de oprichters

Het splitsen van de band in twee “dezelfde” bands behoeft wel een toelichting.
De vandaag jarige John Lees ging verder onder de naam John Lees' Barclay James Harvest en een van de andere leden van het eerste uur ging verder met Barclay James Harvest featuring Les Holroyd.
Erg verwarrend en hoewel beide bands formeel nog bestaan komt er maar weinig uit waar je geld aan stuk moet gooien.
Niet getreurd want de discografie van het oorspronkelijk BJH is zo groot met genoeg pareltjes dat de liefhebber van dit genre genoeg keuze heeft.
Daarnaast zijn nagenoeg alle albums van BJH van een uitzonderlijk hoge geluidskwaliteit en dik de moeite om op de draaitafel te leggen.

Het grote publiek kent BJH natuurlijk vooral van het nummer Titles waar een aantal titles van Beatles nummers aan elkaar worden gezongen.
BJH was vooral enorm populair in Duitsland en in Engeland werden ze wel eens “geplaagd” dat ze een minder broertje van The Moody Blues waren.
Nu heb ik van beide bands genoeg staan en in mijn bescheiden optiek hebben beide bands hun bestaansrecht.
Toch trokken ze zich bij BJH deze kritiek aan en kwamen met een prachtig antwoord in de vorm van het nummer “Poor Man's Moody Blues”. Het - overigens prima nummer - is geschreven door de vandaag jarige John Lees.

John Happy Birthday!

The Big Man

Op de een of andere manier ben ik enorm gefascineerd door songs waarin andere artiesten worden genoemd.
En dan heb ik het niet over liefdesrelaties of die juist zijn geëindigd.
Daar zijn er echt duizenden van.

Ik heb het dan over nummers zoals Smoke On The Water van Deep Purple:
“We didn't have much time
Frank Zappa and the Mothers
Were at the best place around”

Of Hey, Hey, My My van Neil Young
“The king is gone but he's not forgotten
Is this the tale of Johnny Rotten? “

Dat Neil Young The Buffalo Spingfield mist blijkt uit:
“I'd like to see those guys again,
And give it a shot.
Maybe now we can show the world,
What we've got.
But I'd just like to play
for the fun we had.
Buffalo Springfield again”

Dat hij z’n maatjes van Crosby, Stills & Nash zat was zorgde dan weer voor een minder sympathieke tekst in Thrasher
“So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load”

Dylan zingt over een Rolling Stone en Nils Lofgren zong:
“I'm not Bob Dylan
But I never miss a beat
I ain't no philosopher
I dance in the street"

Zonder te zoeken kan ik hier echt de rest van de dag mee vullen.
Er is echter één regel die voor mij boven alles uitsteekt:
‘And the Big Man joined the band”
Het komt uit Tenth Avenue Freeze Out van Bruce Springsteen van het album Born To Run.
Het nummer gaat over het samenbrengen van de legendarische E-Street Band.
Met The Big Man bedoeld Bruce natuurlijk Clarence Clemons de imposante saxofonist.

Helaas speelt Clarence al een kleine tien jaar in de Rock & Roll hemel.
Binnen de Rock & Roll is Clarence voor mij toch wel een van de grootste en het predicaat Big Man is dan ook een soort van eretitel.
Niet alleen muzikaal maar ook qua podium performance was Clarence een geweldenaar.
Het meest heeft mij altijd gefascineerd de enorme bevlogenheid. Het leek wel of Bruce en Clarence een soort van verliefd op elkaar waren. Niet in romantische zin, maar meer in een soort van professionele adoratie.

Zoek maar eens een interview van Bruce op hoe hij over Clarence praat.
Mooi dat naast de honderden bijdrages van Clarence het laatste couplet van Tenth Avenue Freeze Out nooit verloren zal gaan:

When the change was made uptown
And the Big Man joined the band
From the coastline to the city
All the little pretties raise their hands
I'm gonna sit back right easy and laugh
When Scooter and the Big Man bust this city in half
With the Tenth Avenue freeze-out
Tenth Avenue freeze-out 

Clarence Happy Birthday wherever you are: Happy Birthday

Donald Fagen

Vandaag zijn er vrij veel top artiesten jarig:
Rod Stewart, Jim Croce, Frank Sinatra, Pat Banetar, Naomi Judd, Johnnie Ray, Scott McKenzie
, Ron Hawkins en Brad Roberts (Crash Test Dummies).
Ook drummer Aynsley Dunbar viert vandaag z’n verjaardag. Weinig zullen hem kennen maar drummer bij Frank Zappa, John Mayall, Nils Lofgren, David Bowie en vele anderen.
Alle hierboven genoemde artiesten verdienen het om genoemd te worden, maar ik kies vandaag voor Donald Fagen.

Donald Fagen vormde samen met Walter Becker de groep Steely Dan. Eind jaren 60 kwamen ze elkaar al tegen en speelde links en rechts in kleine bandjes tot begin jaren 70 formeel Steel Dan ontstond
Steely Dan speelt een mix van Folk, Pop, Rock en Jazz (Smouth) en eind 1972 verscheen het briljante debuutalbum “Can't Buy a Thrill” waar ze lieten horen hoe verschillende muziekstijlen elkaar kunnen versterken.

Rommel hebben de heren niet gemaakt en tussen 1972 en 1980 brachten ze zeven top albums uit. "Gaucho" de laatste uit deze 70er jaren serie is wellicht de minste maar nog steeds 4 sterren!
Aanraders als je er maar drie mag kiezen? "Aja", "The Royal Scam" en "Countdown To Ecstasy".
Daarna namen Walter en Donald wat afstand van elkaar. 10 jaar intensief bovenop elkaar briljante muziek maken was even genoeg.
Ondanks dat de heren de tijd wel door kwamen zochten ze elkaar richting de eeuwwissel weer op. Eerst voor wat optredens, maar ze konden het ook niet laten weer een keer de studio in te duiken.
Het resultaat was het album "Two Against Nature". Bizar dat tussen de release van hun vorig album en dit nieuwe meesterwerkje maar liefst 20 jaar (!!!) zat.  Ze zaten nog helemaal op hun top niveau!

Daarna is er nog een album uitgekomen en dat is niet slecht, maar van alles wat ze gemaakt hebben wel het minste.
Walter Becker overleed in 2017 en daarmee is er een einde gekomen aan de Steely Dan zoals we die kennen. Becker was naast z’n activiteiten voor Steely Dan vooral actief als producer en sessiemuzikant en heeft ook een tweetal soloplaten gemaakt. Met name het album “11 Tracks of Whack” is voor de liefhebbers van Jazz-Rock dik de moeite, maar is veel minder toegankelijk dan de muziek van Steely Dan.
De vandaag jarige Donald Fagen is ook geen type dat stil kon zitten en ook hij ging meer voor de kwaliteit dan voor aantallen.

Fagen deed ook het nodige werk als sessiemuzikant en als producer en bracht zelf vier studioalbums uit die alle vier tot de top behoren.
Het album Nightfly was Fagen’s eerste solo album na de “breuk” en mag beschouwd worden als een van de allerbeste albums.
Staat in alle lijstjes zoals “1001 albums die je moet horen voor je dood” en meest opmerkelijk is de top 10 notering in de offciele krant van Vaticaanstad.

Dan tot slot nog iets over de hoes. Donald in de studio die zijn favoriete plaat draait. Welke?
Op de foto een enorme draaitafel. Voor studiodoeleinde werd in die tijd gebruik gemaakt van 15/16 inch spelers. Een gewone LP is 12 inch!
Merken als Western Electric maakte dit soort enorme spelers op soms zware gietijzeren poten.
Er werden extreem lange toonarmen gebruikt zoals hier de Para-Flux. Dit soort hardware is maar in kleine oplage gemaakt en verzamelaars betalen idiote bedragen om er een te bemachtigen.
Leuke detail: het jaar nadat het album met deze prachtige hoes verscheen werd de Compact Disc massaal geïntroduceerd.

Donald Happy Birthday

Joan & Jimmy

Zowel Joan Baez als Jimmy Page doen er vandaag een jaartje bij. Allebei al flink grijs, maar beide nog actief.
Hoewel ze beide heel veel verschillende muziek hebben gemaakt is er wel degelijk een connectie tussen beide.
Laten we beginnen met een kleine voorstelling

Joan Baez
Vooral folkzangers maar meermaals laten zien dat ze rock, country-rock en zelfs een flirt met gospel prima beheerst.
Veel van haar liedjes zijn gericht tegen oorlog (met name in de Vietnam-tijd), nare presidenten en maatschappelijke misstanden.
Joan heeft met veel anderen artiesten op het podium gestaan zoals met Bob Dylan, David Crosby, Paul Simon, Judy Collins, Joni Mitchell, Odetta, Patti Smith en vele meer.
Het feit dat zoveel topartiesten met haar op het podium zijn gaan staan zegt wel iets over de kwaliteiten van Joan en de boodschap die ze uit wist te sturen.
Carrière 60 jaar en een onwaarschijnlijk omvangrijke discografie en een inspiratie voor vele folk- en rockartiesten.

Jimmy Page
Vooral bekend als gitarist van Led Zeppelin waar hij de ene rif na de andere rif feilloos op de plaat zetten.
Zeg ik iets teveel als hij een van de beste gitaristen is?
Page is altijd bezig geweest met hoe je een nummer het beste kan opnemen. Niet 10 keer proberen maar 1 keer vooraf heel goed nadenken. Alles zo neerzetten en het met de complete band in één keer “live” in de studio opnemen. Om dat te kunnen moet je beschikken over een bijna bovennatuurlijk auditief voorstellingsvermogen. Het is ook precies waarom Led Zeppelin live zo goed was. Ze deden namelijk in de studio niet anders.
Page is een inspiratie voor velen en wie heeft er geen luchtgitaar gespeeld op een rif van Page?
Schaam je niet. Ik nog steeds!
Page laat zich ook graag door anderen inspireren wat meermaals voor ophef zorgde als het op plagiaat ging lijken.
Naast de gitaar zit Page dagen achter de mengtafel en heeft hij een aantal jaren geleden de complete Led Zeppelin legacy van een remaster voorzien. Top werk! Veel vinyl wat opnieuw uitkomt is matig maar de Led Zeppelin legacy is van uitstekende kwaliteit.

Baez & Page
Maar wat hebben ze buiten hun verjaardag met elkaar gemeen?

Het nummer "Babe I'm Gonna Leave You !"

Dit is een nummer van de onbekende Folk zangers Anne Bredon. Joan Baez had hier een hit mee en Robert Plant en Jimmy Page waren fan van Joan.
Led Zeppelin is vooral gelabeld als hardrockformatie maar ze hebben toch behoorlijk wat Folkrock op de plaat gezet. Luister eens goed naar het album Led Zeppelin III en op IV staat misschien wel hun mooiste folknummer: "Going To California".

Terug naar "Babe I'm Gonna Leave You !"
Geïnspireerd door de uitvoering van Baez nam Led Zeppelin dit nummer op voor hun eerste album.
Aanvankelijk werd door zowel Baez als Led Zeppelin het nummer als een traditionel aangeduid omdat herkomst niet bekend was.
Later is dat rechtgezet en heeft Anne Bredon (90 inmiddels) zowel de credits als de royalty vergoeding gekregen.
Heb je oude platen van Baez en Led Zeppelin staat er dus Traditional achter het nummer. Bij nieuwe platen staat er Bredon. En terecht!

Het nummer is door de jaren door een groot aantal onbekende en bekende (Steve Vai, Pink, Miley Cyres) artiesten gecoverd, waarbij wel mooi is om te horen of nu de versie van Joan Baez of die van Led Zeppelin voor de inspiratie heeft gezorgd.

Joan & Jimmy : Happy Birthday!

Kenny Loggins

Vandaag jarig en wat een enorme carrière heeft deze man gemaakt. Z’n solo werk vind ik persoonlijk doorgaans iets te braaf, maar het werk samen met Jim Messina weet ik doorgaans wel te waarderen. Is net iets pittiger.
Jim Messina is een oud lid van de Buffalo Springfield en zoals jullie weten is dat een van de stambomen in rock muziek die ik al 45 jaar helemaal aan het uitkluiven ben.
Toen de Buffalo Springfield uit elkaar ging zijn oudleden Jim Messina en Richie Furay samen met onder ander Rusty Young met Poco begonnen.
Jim Messina hield het daar na een paar jaar voor gezien en legde de focus op het produceren van platen. 

Maar toch lukte het hem niet om de muzikant in hem volledig naar de achtergrond te duwen.
Toen Messina een ontmoeting had met Loggins om een plaat voor hem te produceren werd als snel duidelijk dat dit geen slecht duo zou zijn.
Als muziekstijl spelen ze vooral Rock, Folk en Country-Rock.
Als Loggins & Messina hebben ze een zestal studio-albums gemaakt en drie live albums waaronder het afgebeelde album STAGE.

De eerste drie studio albums waren allemaal goed voor platina en vooral in de VS deed dit duo het heel erg goed.
Het voorliggende live album is van grote klasse en heel hoog niveau, iets wat ze op het live album Finale bij lange na niet hebben kunnen herhalen.
Na een jaar of vijf was de magie er wel een beetje uit en gingen ze beide solo verder.
Bij Kenny Loggins lag de focus vooral op Soft-Rock en toch vooral laagdrempelige muziek. Veel van z’n muziek vond ook z’n weg naar de filmindustrie.
Leuk detail: Kenny schreef speciaal een nummer voor een parodie-film over Trump met Johnny Depp als Trump.

Jim Messina bewandeld een veel minder commerciële weg. Verdiende vooral z’n brood als producer en dat gaf hem ruimte om met eigen muziek te experimenteren. Dat deed hij van folk tot (country)rock, van latin tot jazz (zoals op In The Groove) en het album Messina is een brede demonstratie van zijn diversiteit.
Twee geweldige artiesten waarbij Messina toch vooral z’n eigen grenzen zoekt en Loggins vooral het publiek blij wil maken.

Kenny happy birthday!

John Paul Jones

Deze bassist en multi-instrumentalist doet er vandaag een jaartje bij.
Stephen Stills is vandaag ook jarig en daar ben ik ook een enorme fan van, maar Stephen legt het vandaag af tegen Led Zeppelin waar John Paul Jones lid van was.
Hoewel John Paul Jones een groot aantal instrumenten kan bespelen wordt hij toch vooral gezien als een van de meest invloedrijke bassisten uit de historie van de Rock.
Om zijn veelzijdigheid te laten horen is er bijna geen betere manier dan het album Physical Graffiti
te draaien.
Eerste album van Led Zeppelin op hun eigen label en tevens hun enige dubbele studio LP.
De hoes is een gebouw in New York waar de raampjes zijn uit gestanst en de binnenhoezen hebben verschillende varianten van de binnenkant van de ramen.
Fraaie hoes die qua productie nogal wat uitdagingen had. Het was niet de eerste keer dat Led Zeppelin de productie van een hoes tot een worsteling maakte.
Met Led Zeppelin III en het draaiwiel hadden ze immers ook al een paar mensen tot enige wanhoop gedreven. Zeker in die tijd!

Op Physical Graffiti laat Led Zeppelin horen dat ze eigenlijk alles, maar dan ook alles kunnen.
Alle muziekstijlen worden op dit album aangedaan van Hardrock tot Funk, van orkestraal tot Countryrock en de Bluesrock wordt natuurlijk niet vergeten.
Deze diversiteit was even wennen, maar wie dit album een aantal keer heeft gehoord is verkocht.
En verkocht is het album. In de VS konden ze de platina platen niet aanslepen. Bizarre aantallen zijn er van dit album verkocht. 45 jaar nadat de plaat uitkwam gaat het album nog steeds regelmatig over de toonbank.
Een jaar of vijf geleden toen het album 40 jaar bestond zijn er een aantal fraaie heruitgaven gemaakt.
Van een gemasterde (door Jimmy Page) dubbel lp in de hoes zoals we die kennen. Deze staat nu op en klinkt als een klok.
Ben je vooral in de muziek geïnteresseerd is dit verreweg de beste keuze. Beter dan oude originele uitgaves. Omdat het een goede plaat is zijn oude exemplaren veel gedraaid en een plaat is toch aan slijtage onderhevig.

Als het verzamel aspect je niet boeit gewoon lekker een nieuwe in dit geval. Niet altijd is de nieuwe beter want er komt door de revival van de LP ook veel troep op de markt.
Voor wie een “gewone” remaster niet genoeg is kan kiezen uit een heruitgave met extras tot en met een heel luxe box met zowel lp’s, cd’s als boek.
Allemaal leuk en zo nu en dan een boxje kan ik ook niet weerstaan, maar het gaat toch om de muziek.
Even een paar nummers van Physical Graffiti:

In My Time of Dying
Geïnspireerd door Bob Dylan. Bij een eerste luisterbeurt doet dit nummer wat zenuwachtig aan. Maar na een paar keer zal bij de meeste van ons de waardering komen. De jarige John Paul Jones op fretloze bas en hoewel Plant ijzersterk is zal dit nummer toch vooral om de muzikale delen bewondering genieten.

In the Light
Hier horen we de jarige op synthesizer en qua diversiteit aan instrumenten gaat Led Zeppelin hier helemaal los. Een van m’n favorieten. Eigenlijk is het gewoon prog-rock wat ze hier spelen.

Kasmir
Voor velen het hoogtepunt van dit album en voor veel LZ-fans hun beste nummer. Eerlijk is eerlijk de vier heren laten zich hier van hun allerbeste kant horen.
Mystiek, brutaal, intens, magistraal, meeslepend en bizar creatief.

Ten Years Gone
Hoewel bijna een ieder Kasmir het beste nummer vindt van dit album maak ik toch graag m’n eigen keuze.
Ik vind Ten Years Gone zeker zo geweldig zo niet beter.
De muziek gaat van relax naar stevig (onverwachte wending) en hier hadden ze een versie van 20 minuten van mogen maken.

Bizar hoe divers dit album is en toch twijfel je nergens wie dit zijn: Led Zeppelin.
En de jarige mag met trots zeggen: "dat ben ik op de bas en toetsen"

John Paul Jones: van harte.