Dewey Martin

Het is vandaag de geboortedag van deze in Canada geboren drummer. Martin is in 2009 op 69 jarige leeftijd overleden wat we toch te jong mogen noemen.

Martin heeft in een groot aantal bandjes gespeeld voor hij gevraagd werd om drummer te worden bij de legendarische Buffalo Springfield. 

Martin drumt op alle drie de albums die deze superformatie heeft uitgebracht, maar op het laatste album Last Time Around is hij slechts op 5 van de 12 tracks te horen.

De titel van het album deed al vermoeden dat het niet erg meer boterde. Voor het derde album in de winkel lag was Buffalo Springfield dan ook al ter ziele.

Dewey Martin heeft nog geprobeerd met een aantal andere muzikanten onder de naam Buffalo Springfield een doorstart te maken. Ego's Stephen Stills en Neil Young konden zich daar niet in vinden en wisten dat te blokkeren.

 

Martin wilde het echter niet loslaten en zocht allerlei wegen om toch iets te doen met de naam Buffalo Springfield.

Alle door- en herstarts zoals New Buffalo Springfield, Buffalo Springfield Again (naam van een band dus) en Buffalo Springfield Revisited moeten toch vooral beoordeeld worden als wat geforceerd vast houden aan die "goede oude tijd". 

Geen van die trajecten heeft ook iets opgebracht wat maar in de buurt komt van wat ooit een band was die de potentie had om een van de meest legendarische bands te worden.

Dat alles had overigens niks te maken met de kwaliteiten van Martin als drummer. De Canadees was gewoon een uitstekende drummer en heeft in de periode voor en na Buffalo Springfield veel uitstekend sessiewerk gedaan.

Zo heeft hij gedrumd bij The Everly Brothers,,The Monkeeys, Carl Perkins, Charlie Rich en Roy Orbison.

Nog wel een mooi detail zijn een aantal namen van bandjes waar Martin in het begin van z'n carrière heeft gespeeld. Wat te denken van Lucky Lee & The Blue Diamonds? Of van Sir Raleigh & The Coupons?

Heerlijke namen toch?  

Jammer dat Martin een groot deel van z'n carrière bezig is geweest om een plantje water te geven wat al heel lang dood was.

Dat wat jij met Buffalo Springfield gemaakt heeft blijft echter een van de mooiste erfenissen in de geschiedenis van de moderne muziek. Bij de koffie even een schitterend verzamelalbum van deze legendarische band. Met achter de drumkit: Dewey Martin!

 

Dag van het Toerisme

Door de Coronacrisis heeft het toerisme een enorme oplazer gehad. Zeg maar bijna Knock-Out!

Zo'n dag als vandaag gaat natuurlijk niet helpen, wat niet wegneemt dat het om heel veel redenen een goed idee is om op vakantie te gaan.

Zo'n crisis doet toch wat met een mens en - al ga je maar een week - er even tussenuit is gewoon een goed plan.

Zeker voor jezelf en je helpt ook gelijk een industrie waar onnoemelijk veel mensen hun brood mee verdienen.

Een plaat uitzoeken met dit thema was niet lastig, maar het is dit keer is het geen vinyl geworden. Bij de koffie viel de keuze op Tourist van St Germain.

St Germain is de artiestennaam voor Ludovic Navarre die in 1969 daadwerkelijk in deze Franse stad (officieel Saint-Germain-en-Laye) is geboren.

Tourist is zijn derde album en de stijl laat zich wat lastig omschrijven. Heerlijke muziek maar met zo'n opmerking weet je natuurlijk nog niks......... 

Ik hoor Jazz, ik hoor House en toch is het relax, maar wel verfijnd complex. Op het album spelen ook diverse Jazzmuzikanten mee. 

Het album verscheen op het bekende Jazzlabel Blue Note Records dat al sinds 1939 de betere Jazz muziek uitbrengt.

 

Het album begint met het heerlijk opzwepende "Rose Rouge" waar ik geweldige herinneringen aan heb en dat nummer is echt een cadeautje voor de oren.

Rose Rouge sleept je gelijk mee waardoor dit album vrij laagdrempelig begint, maar de luisteraar wordt je nog een aantal keren stevig uitgedaagd. 

Bij het derde nummer denk je even dat Ian Anderson met z'n dwarsfluit (het nummer heet ook "So Flute") is aangeschoven om de verwarring te maximaliseren. Toch buigt het intro niet naar de door Anderson zo geliefde Progressieve Rock, maar wordt het - bizar genoeg met ondersteuning van conga's - een levendige mix tussen Jazz en House. Geweldig hoe de piano de dwarsfluit in de loop van het nummer wegwerkt. Relaxe Jazz piano met op de achtergrond een House beat. Briljant gedaan en het album valt geen moment stil, maar wordt ondanks het experimentele karakter nergens nerveus.

Briljant schijfje en deze wil ik nog wel eens op vinyl hebben.

 

Wereld Gorilladag

Op dit moment worden de meest idiote dagen bedacht. Dat kunnen we allemaal flauwekul vinden, maar in een maatschappij waar we iedere dag bedolven worden in een lawine van informatie het het voor een ieder een schreeuw om aandacht.

Daarnaast is ook wel een beetje leuk als mensen gekke dagen bedenken. Het leven is al sereus genoeg. Zeker de laatste 1,5 jaar met de Corona......

Aandacht voor gelijkheid, dieren en natuur ben ik overigens altijd voor dus ik vier vandaag lekker mee met Gorilladag.

Dan vind ik het altijd weer leuk een plaat uit de kast te trekken die past bij de dag van vandaag. Dat viel vandaag even niet mee. De Stones hebben het verzamelalbum Grrr! met een grote gorilla kop op de cover maar dat album vormt (helaas) geen onderdeel van mijn collectie.

Het was toch even zoeken welke plaat in aanmerking zou komen. Hulp kwam er uiteindelijk uit de hoek van Genesis met het album Wind & Wuthering. Het is het achtste album van de band en verscheen in 1976.

Peter Gabriel had twee studio albums eerder de band verlaten en Phil Collins had zijn optreden gemaakt.

Eerlijk gezegd vind ik dit wel een hele fijne periode van Genesis. Voor mij gaat het echter mis met het album Abacab(1981) toen het voor mij te Pop werd en te weinige Progressieve Rock.

Liefhebbers van Progressieve Rock blijven met deze Wind & Wuthering niet op hun honger zitten. Dit is zo'n album dat had ook een kant 3 en een kant 4 mogen hebben.

Rustige passages en soms bombastisch en prima samenspel tussen mannen wat niet wegneemt dat na dit album Steve Hackett de band zal verlaten.

 

En de Gorilla dan? 

 

Wot Gorilla? Laatste nummer op kant 1 en het gaat om een - overigens geweldig - instrumentaal nummer dus het blijft gissen wat Genesis met de Gorilla voor ogen had...... Wot Gorilla?

Bruce Birthday

Springsteen doet er vandaag een jaartje bij. Aan Bruce heb ik al meermaals aandacht besteed op deze blog dus na een dag hard werken hou ik het kort.

Zoals ik al eens eerder heb geschreven ben ik vooral fan van de Springsteen van de eerste jaren. Daarna nog steeds mega goed, maar toen hij de grote stadions introk zakte bij mij toch de belangstelling.

 

Ondertussen heb ik ongemerkt toch wel een meer dan behoorlijke Springsteen collectie bij elkaar gescharreld. Dat neemt niet weg dat het vooral de albums Greetings From Asbury Park, N.J., Born to Run en Darkness on the Edge of Town die bij mij de draaitafel zien.

Uiteraard realiseer ik mij dat ik daar zowel Bruce als mijzelf tekort mee doe. Om de verjaardag van The Boss te vieren daarom maar eens een wat vaag dubbel live album uit de kast getrokken.

Een unoffcial zoals dat zo mooi heet met de titel Dress Rehearsal Broadcast 1992. Het gaat om een dubbelalbum en is uitgebracht door het vage label Parachute Recording Company.

De opnames zijn dus uit 1992, maar deze vinyl set zag pas in 2017 het levenslicht. Drie kantjes Bruce op het podium en kant vier is ingeruimd voor een interview.

Dat laatste boeit mij nooit zo heel veel. Een echt goede documentaire wil ik nog wel eens m'n tijd verbranden maar een plaat opzetten met een interview?

Gelukkig zijn de eerste drie kantjes gewoon gevuld met een Springsteen die bezig is om het publiek het naar de zin te maken. Naar de zin aan het maken? Zoals we van Spingsteen gewend zijn is hij het publiek gewoon aan het verwennen.

Die houding mis ik wel eens bij andere artiesten, maar ik mis het vooral in heel veel andere beroepen. Hoe moeilijk is het in vredesnaam om je best te doen om het een klant naar de zin te maken er daar zelf ook nog lol in te hebben? Lukt dat niet? 9 op 10 dat je een verkeerde baan hebt!

Springsteen heeft zeker geen verkeerde baan en de energie die hij eindeloos weet te genereren blijft toch een geweldig voorbeeld voor een ieder. 

Bruce Happy Birthday!

Isle Of Records

Als ik op vakantie ben loop ik altijd wel een aantal winkels in die een of meerdere van mijn hobby's raken. Vooral kookwinkels kan ik niet voorbij lopen, omdat in het buitenland op dat gebied altijd wel wat te ontdekken valt. 

Ook sport en boekenwinkels mag ik graag bezoeken als ik in het buitenland ben en natuurlijk muziekwinkels. 

 

Tijdens onze vakantie afgelopen weken naar Italië hebben we in de buurt van Bregenz een tussenstop gemaakt voor een dagje wandelen en een dagje Lindau.

Lindau is natuurlijk door haar unieke ligging en historie een enorme toeristische trekpleister, maar ik vond het toch de moeite waard en we hebben er aan de haven bizar goed zitten eten.

Voor de voortreffelijke lunch was ik nog even de plaatselijk platenwinkel Isle Of Records ingedoken. Het is maar goed dat deze hier niet om de hoek zit, want dan at ik de rest van m'n leven droog brood.

Niet door de hoge prijzen maar door het geweldige aanbod.

Bij Isle Of Records verkopen ze uitsluitend tweedehands platen en wat CD's. Het aanbod is echt enorm en de diversiteit is wel heel bijzonder.

Oude Rock & Roll uit de beginperiode van de LP tot House, van Blues tot Hip Hop, van Hard Rock tot Country, Jazz to Americana, etc, etc.

 

Als het budget het had toegelaten was ik probleemloos met 100 platen naar buiten gekomen. Naast het gevarieerde aanbod zijn de platen ook in prima staat. Alles netjes in beschermhoezen en de platen die ik gekocht heb zijn als nieuw en voor een prijs waar ik ze hier niet ga vinden.

 

Bovenop dit alles een onwijs aardige gast achter de toonbank. Ik had onder andere een verzamelaar van The Allman Brothers (what else) uitgezocht. Een album dat alleen in Duitsland was verschenen en voor een paar Euro was dat natuurlijk een leuk souvenir en leuke aanvulling van de ABB collectie.

Toen we over The Allmans aan de praat raakte kwam er een waterval aan passionele muziekkennis naar buiten rollen. Enthousiast en passioneel maar ook geïnteresseerd. Dat laatste niet gelijk om meer te verkopen, want hij snapte gelijk dat ik als toerist gewoon een paar plaatjes kwam halen en niet m'n collectie kwam verdubbelen.

 

Als je als Vinyl-liefhebber in de buurt van Lindau bent is het beslist de moeite om hier even voor om te rijden. Auto op de parkeerplaats voor de brug en wandel lekker door de oude stad naar de shop. Ga vroeg dan is het nog rustig. Ergens lekker taart met koffie en dan een uurtje in de bakken snuffelen bij Isle Of Records.

Geloof me je gaat het een feestje vinden......

 

Website Isle Of Records

The Latest Record Project Volume 1

Deze release met maar liefst drie platen is het 42e studio-album van Van Morrison. Het album verscheen in het voorjaar van dit jaar en is het gevolg van een stevige lockdown vanwege de Coronacrisis.

Net als voor andere muzikanten waren er ook voor Van The Man geen optredens. Veel muzikanten ontmoeten om leuke studioprojecten te doen viel uiteraard ook niet mee. Toch is het hem gelukt om in deze vervreemde periode een nieuw album te maken.

Wellicht met minder muzikanten dan hij had gewild maar hij heeft een groot aantal nummers opgenomen, waarvan er maar liefst 28 (!!!) dit album hebben weten te halen.

Ruim twee uur muziek en dat betekend twee CD's of drie schijven vinyl. Van Morrison klinkt op z'n oude dag nog krachtig en zonder gelijk naar de teksten te luisteren hoor je dat hij wat te vertellen heeft.

Het klinkt doorgaans relax, los maar wel met overtuiging en het klinkt niet gelijk als een oude boze witte man.

Dat het lekker klinkt wil niet zeggen dat alle teksten ook allemaal even lekker te verteren zijn.

Van The Man slaat een aantal keren heel wild om zich heen. Alle ontwikkelingen van de laatste jaren komen voorbij en zijn standpunten zullen niet altijd op breed handgeklap kunnen rekenen.

Want moderne muziek, de Brexit, Coronamaatregelen en social media krijgen er allemaal van langs.

Toch wil hij blijkbaar dat we de nodige muzikale overpeinzingen - die hij tijdens de lockdown heeft gemaakt - tot ons nemen.

Van Morrison opent het album immers met de zin "Have you got my latest record project?"....... 

 

Dat is nog een vrij onschuldig nummer want in het volgende nummer komt er al een heel andere vraag op tafel: "Where Have All The Rebels Gone?".

Een duidelijke verwijzing dat we veel en veel te veel over ons heen laten lopen. 

De muziek klinkt zes kantjes heerlijk maar qua boodschap komt Van Morrison nauwelijks tot rust en alles, maar dan ook alles komt wel een keer langszij. Op het een na laatste nummer vraagt hij zichzelf af wat je op Facebook doet?

 

Gelukkig vinden we tussen deze lawine aan - soms wat gefrustreerde - boodschappen ook gewoon lekkere odes aan de muziek zelfs zoals met "Thank God For The Blues":

Hey hey hey
Thank God for the blues
Hey hey hey
Thank God for the blues
Singing for the people who feel the same way that I do
Thank God for the blues

Een heel eigenzinnig album maar wie van Van Morrison iets anders had verwacht heeft zich nog niet erg in deze knorrepot verdiept. Binnen de context van de Coronacrisis is dit album toch wel een heel bijzondere tijdmarkering.
De vormgeving van de box is sober en bijna saai en versterkt het beeld dat het album in tijden van crisis is gemaakt. 

De drie platen zitten in genummerde binnenhoezen welke in een dubbele klaphoes zitten. Samen met een lijvig songbook zit het geheel in een foedraal. 

Toch is de totale uitvoering van de verpakking erg fraai en mag zeker meegenomen worden in de afweging om deze Van aan je collectie toe te voegen.