The Times

Nieuwe EP van Neil Young welke geheel in het teken staat van de gebeurtenissen in de VS. Vijf nummers uit zijn repertoire die spot on zijn en hoe pijnlijk zijn nummers als "Ohio"? Van "Looking For A Leader" heeft hij een nieuwe versie gemaakt en het geheel wordt aangevuld met "The Times There Are A Changing" van Bob Dylan.
De eerste vijf nummers heb ik uiteraard al en de twee nieuwe paar keer online gehoord. Zelden is er een (mini) album gemaakt wat zo spot on is op wat er maatschappelijk aan de gang is. 

Eerdaags als download in HQ beschikbaar en op CD.....ik hoop wel dat er ook een vinyl versie van komt want dit is wel een schitterende tijds-stempel.

In Through the Out Door

Over dit album heb ik al eens wat geschreven. Werd verkocht in een bruine enveloppe. Zes verschillende hoezen werden gebruikt en je zag dus niet wat je kocht.
De man aan de bar zat steeds ergens anders.
Met een nat doekje kon je zachtjes over de hoes om kleur te krijgen.
Het was het achtste en tevens laatste studioalbum van Led Zeppelin.
Na het overlijden van Bonham besloot de band te stoppen.
Coda (wat staart betekend) kwam er nog wel achteraan maar is eigenlijk een verzamelaar met songs die het op andere albums niet gehaald hebben.

In Through the Out Door is wellicht het minst goede album van Led Zeppelin.
Grappig blijft toch dat veel recensisten het album doorgaans zo’n 3 sterren gaven. Sommige azijnpissers maar 1!
Voor een Led Zeppelin album zwaar onder de maat.
Maar de plaat werd in Amerika ZESMAAL!!!!! platina…… koekoek!

Iedere keer als ik dit album draai ben ik toch verrast dat Led Zeppelin zich niet in een hoek liet duwen. Ze hadden al Blues-Rock, Hard-Rock, Folk-Rock op de teller staan en een van de grondleggers van Hobbit-Rock.
Hoewel dit album globaal wel Hard-Rock genoemd mag worden vliegen de stijlen je om de oren.
Van Benny Hill, Jerry Lewis tot Zuid Amerikaans.

Kant 1
In the Evening
We beginnen vrij rustig maar John Bonham weet toch rake klappen uit te delen. Paul Jones (normaal bas) heeft een nieuw speeltje en de synthesizer zullen heel wat recensenten van geschrokken zijn.
Heerlijk samenspel Bonham en Page

South Bound Saurez
Het is eenvoudige Rock & Roll. Het lijkt eenvoudig maar dit kon alleen zo gespeeld worden door een band van dit niveau. Feestmuziek van Zep?

Fool in the Rain
Na ongecompliceerde rock nu een wat meer gepolijst (op het brave af) nummer.
Bonham gaat heerlijk met de stokken tekeer, Plant zingt hemels en Jimmy vult unplugged aan. Maar het blijft vrij braaf.
John Paul Jones zorgt voor wat Zuid Amerikaans spektakel waardoor het nummer na 20 keer nog blijft verrassen.

Hot Dog
Pure Rock & Roll met een verlaagd plafond van blauw rook en wellicht een verwijzing naar de hoes van dit album

Omdraaien naar Kant 2

Carouselambra
John Paul Jones is wel heel blij met z’n nieuwe speeltjes. Had iets subtieler gemogen maar John Paul had door prive problemen van z’n drie maatjes vrij veel invloed op dit album.
Plant was z’n zoon verloren en Page en Bonham waren aan alles en nog wat verslaafd.
Het is niet slecht maar hier zou ik wel eens een remix van willen horen. Page en Jones zijn er nog beide en die gaan daar dan best wat moois van maken.

All My Love
De titel doet al vermoeden dat we met een ballad te maken hebben. Best wel een heftig nummer want is gemaakt voor de zoon van Robert Plant…………..brrrrr……
Het nummer heeft een Kashmir-achtig intro en als je naar de tekst gaat zitten luisteren als je net iemand verloren hebt zet dan maar een fles whisky klaar.

I'm Gonna Crawl
De luisteraar mag niet bijkomen want het slotnummer is ook een (blues) ballad en de heren trekken echt alles uit de kast en Plant haalt het uit z’n tenen.

Opmerkelijk is dat toen het album opnieuw werd uitgebracht (op de foto is een heruitgave) de sterren bij de recensies ineens veel hoger waren………………
Beetje knappe whisky, wijn en kaas moet ook rijpen………

 

JLW

Joe Louis Walker draait al een paar jaartjes mee maar bracht dit jaar toch nog een nieuwe album uit. Voordeel is dat het album wat daarvoor is uitgekomen dan in de aanbieding gaat.
Daar maar even gebruik van gemaakt.
Het album Everybody Wants a Piece is van 2015, maar de geschiedenis van JWL gaat veel en veel verder terug.

Ik ben ooit op het spoor van JLW gekomen omdat hij bevriend was met de betreurde Mike Bloomfield. Bij Bloomfield was ik dan weer terecht gekomen door het briljante album Supersession waar hij kant 1 samen met Al Kooper vol speelt en op kant twee speelt Kooper met Stephen Stills.
Stills was de aanleiding dat ik een halve eeuw geleden dat album kocht, maar ik volg dan het spoor van de andere artiesten.
Dat leidde ooit tot een CD van Joe Louis Walker en heel wat uurtjes met JLW op Youtube.

JLW is ooit begonnen al sessiemuzikant en speelde oa met John Lee Hooker, Jimi Hendrix, John Mayall en Muddy Waters. Als je door zo’n keur aan artiesten wordt gevraag om mee te pingelen dan ben je echt meer dan een aardige gozer.
JLW zat dus al jong in de muziek, maar het maken van eigen albums bleef toch uit. Dat werd verder vertraagd door de dood van zijn vriend Mike Bloomfield.
Over de dood van Bloomfield heb ik al eens geschreven en de short version: Dood gevonden achter het stuur van z’n auto en nog steeds is niet duidelijk wat er gebeurd is.
Voor JLW een aangrijpende gebeurtenis en hij besloot muziek te gaan studeren en hij ging andere muzikanten begeleiden. Veel in de Gospel hoek maar de Blues bleef hij trouw.

Dat hij de Blues trouw bleef bezorgde hem ook een plek in The Blues Hall Of Fame. Eerder dan Eric Clapton en John Mayall. Mooie details zijn dat toch…………
The Blues Hall Of Fame is een initiatief van The Blues Foudation en ieder jaar worden een aantal artiesten in de Hall Of Fame opgenomen die gedurende hun hele carrière hebben laten zien tot de top van de Blues te horen. The Blues Foundation werkt samen met 100e Blues organisaties over de hele wereld zo ook met de Dutch Blues Foudation (Leiden?).

Eerste helft 80er jaren ontwikkelde JLW zich enorm. Als mens, kennis van muziek, vaardigheden op gitaar en zang, maar ook als producer en begeleider van andere muzikanten. Dat ook nog in diverse muziekstijlen.
Als je zo’n generalist bent dan kan het niet anders dat er ook een eigen album moet komen.
Dat kwam er eindelijk half de jaren 80 met de titel Cold Is The Night.
Inmiddels heeft JLW zo’n 25 puike albums gemaakt. Nagenoeg alles wat JLW op de plaat zet is pure Blues. Uiteraard elektrisch.

JLW blijft altijd flirten met andere muziekstijlen zoals Gospel, Soul, R&B en Jazz.
Op het album wat nu opstaat doet JLW wat de titel beloofd: Everybody Wants A Piece.
Op dit album wat meer toegankelijke Blues. Vleugje Rock, vleugje Pop en lekker laagdrempelig.
Voor Everybody!
Overigens weet JLW het zelf ook even niet getuigen het nummer Gospel Blues…………… Heerlijk nummer trouwens met zo’n orgeltje op de achtergrond.

Vaak ben ik op zoek naar complexe muziek, maar gewoon vier kantje lekker weg luisteren zonder toestanden is ook wel lekker. Zeker als dat gebaseerd is op krachtige en intense muziekstijlen.

Smullen maar dan geschreven als SMULLEN!

Minpuntje: de hoes ziet er toch een beetje uit of een neefje wat heeft zitten fröbelen.
Overigens binnenkant hoes is prima. Mooie foto van JLW en prima info.
Maar de buitenkant ziet er toch uit als een goedkope verzamelaar?
Knappe hoes weet ik altijd wel te waarderen. Dit is toch wat mager. Dat neemt niet weg dat het verder een heerlijk album is.