R.I.P. Duke Fakir

Gister overleed zanger Duke Fakir op 88 jarige leeftijd. Hij was het nog enige overgebleven oorspronkelijke lid van de legendarische Four Tops.

The Four Tops waren met name in de jaren 60 zeer succesvol toen ze de ene na de andere hit wisten te scoren. Het waren ook die jaren dat ik ze voor het eerst hoorde. Bij ons thuis hadden we het album The Four Tops Live. Een R&B album waar de energie vanaf spat.

Toen ik uit huis ging was dit ook een van de albums die ik gelijk zelf ben gaan kopen. Niet gelijk de meest optimale muziek om een werkdag mee te beginnen maar hij gaat toch echt even op de draaitafel.
Lekker met nummers als  "It's The Same Old Song", "Baby I Need Your Loving", "If I Had A Hammer" en "Reach Out I'll Be There".

Met het overlijden van Duke Fakir komt waarschijnlijk tevens een einde aan The Four Tops. Eerder overleden zangers waren vervangen, maar het zal logisch zijn als er nu geen vervolg meer komt.

Toch vooral het einde van een tijdperk en - ik heb het al eens eerder genoemd - voelen dit soort overlijdensberichten ook een beetje of je jeugd dood gaat.

Rust zacht Duke Fakir.

50 jaar Kung Fu Fighting

Dit nummer was in 1974 een monsterhit. Niet mijn muziek maar het meisje waar ik toen verkering mee had vond het geweldig. In de weekenden ging ik vrijdagavond alleen op pad naar gelegenheden waar rock en bluesbands optraden. Gekleed in oude spijkerbroek, afgetrapte laarzen, houtbakkersoverhemd en werd er ook wel een dikke joint gerookt.

 

Op zaterdagochtend ging ik naar m'n verkering waar ik de rest van het weekend bleef. Ze had een eigen verdieping met keuken en zitkamer. Beter dan bij mij thuis want er mochten geen meisjes bij mij slapen. Stel je voor...........je kinderen zullen eens dezelfde dingen doen als toen je zelf jong was.

Op zaterdagavond was het dan discotijd. Dus nette broek, overhemd en zelfs een jasje. Wel knal geel. Dat dan weer wel! Disco was niet mijn ding maar het was een heel leuke meid en een paar uurtjes overleefde ik dan wel. Het was zelf zo'n leuke meid dat het woord verloving wel eens is gevallen. Nu vind ik verloven een gek instituut en zover is het ook niet gekomen wat niet wegneemt dat ik hoop dat ze gelukkig is geworden.

Op zondag draaide we dan bij haar plaatjes. Ik had zelf al een aardige collectie LP's met The Who, Joe Cocker, Stones, Pink Floyd, Neil Young, Bob Dylan maar die liet ik lekker thuis staan.

De pick-up bij haar was van het type draaibank en heel veel plezier deed ik haar met "mijn" muziek nu ook weer niet.. Zelf had ze wat singletjes waaronder deze "Kung Fu Fighting". Ongewild zing ik het nummer dus foutloos mee..........

 

"Kung Fu Fighting" werd in een zeer groot aantal landen een enorme hit en haalde in tientallen landen de eerste plaats. In de VS gingen er 1 miljoen singletjes over de toonbank en in Nederland stond het nummer vijf weken op de eerste plaats. 

 

Een paar maanden geleden kreeg ik van een vriend een stapel oude 78 toeren platen en daar zat het album Kung Fu Fighting and Other Great Love Songs tussen.

Het zien van de hoes leverde toch wat fijne sentimenten op. Hoewel het volledig buiten mijn smaak valt heb ik het album opzij gezet want weggooien voelde of ik een stukje van mijn jeugd verloochende. 

Dus op het stapeltje "wat moet ik ermee?". 

Tot vandaag want ik las net dat "Kung Fu Fighting" 50 jaar geleden een hit was. Zelf had ik het nummer nooit meer opgerakeld en de eeuwigheidswaarde is blijkbaar ook laag want het heeft maar twee jaar in de Top 2000 gestaan.

Het sentiment won het op deze regenachtige ochtend echter toch van mijn normale vrijdagochtend smaak..........

Eén keertje dan nog..........

Kiss a Ginger Day

Dat is boffen...................ik ben getrouwd met een roodharige. Het klopt allemaal. Inclusief het pesten want als iemand er iets anders uit ziet ben je als snel de klos op school.

Alleen al die klasgenootjes zijn nu grijs en kaal terwijl rood haar heel lang zijn kleur houdt............
Dat meisjes met rood haar goed kunnen zoenen klopt overigens ook. Dus prima om daar eens een dag aan te besteden!

Uiteraard wel met een passende plaat. Voor bij de koffie heb ik gekozen voor het nummer Valerie van Amy Winehouse. We vinden dit nummer op het schitterende album Back To Black uit 2006. Het was haar tweede en tevens laatste album want Amy behoort sinds de zomer van 2011 tot 27 Club.

Heel heel triest. Jonge mensen horen niet dood te gaan. 23 juli 2011.............ik weet nog goed waar ik was. Ik kwam net terug op de MTB bij de tent op een camping in Kroatië. M'n vrouw vertelde het. Beide fan en in de auto stond Amy ook regelmatig op.........

Ik was echt flink ontdaan en kan er nog wel triest van worden..............

Valerie dan maar:

 Since I've come on home
Well my body's been a mess
And I've missed your ginger hair
And the way you like to dress
Won't you come on over?
Stop making a fool out of me
Why don't you come on over, Valerie?

Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie

Why don't you come on over, Valerie?

Raul Midón

Deze Amerikaanse singer-songwriter speelt een heerlijke mix van Soul, Folk, Blues en Jazz. Raul werd geboren op 14 maart 1966 in Embudo New Mexico.

 

Rond 1993 begon Raul professioneel muziek te maken maar het duurde tot 1999 voor zijn eerste album verscheen. De teller staat inmiddels op goed 10 albums waaronder deze State of Mind uit 2005.

Een heerlijk album wat over het geheel zeer toegankelijk is. Toch stelt Raul met een paar nummers de luisteraar even op de proef door net wat complexere melodieën te presenteren.

Ik heb dit album niet op vinyl maar deze CD maakt vast onderdeel uit van mijn arbeidsvitamine.   

 

Een ander album wat Raul gemaakt heeft bevat een stevige Nederlandse bijdrage. In 2018 bracht Raul het album If You Really Want uit. Dit album is een samenwerking met Metropole Orkest. Het album kreeg in de Jazz zangcategorie een Grammy nominatie. 

 

Raul Midon is niet erg bekend bij het grote publiek. Wie eenmaal een album van hem beluisterd heeft kan zich echter niet voorstellen waarom deze muzikale ontmoeting zo lang heeft moeten duren.

 

Melvin Franklin

Het is vandaag de geboortedag van deze fenomenale soulzanger. Melvin werd in 1942 geboren als David English en is een van de oprichters van de legendarische soulgroep TheTemptations.

Tussen 1960 en zijn dood in 1995 maakte hij met The Temptations een kleine 40 (!) albums. Vijftien van die albums haalde in de VS de eerste plaats in de Top R&B/Hip-Hop Albums. 

Melvin was herkenbaar aan zijn warme, volle en zeer lage stem en zorgde op die manier voor een zeer belangrijke bijdrage in de line-up van The Temptations. Melvin behoort ook beslist tot de crème de la crème onder de baszangers in de moderne muziek.

Ik ben niet vies van een goed stukje Soul, maar het is niet een onderwerp waar ik mij op stuk lees. Toch kan niemand met hits als "My Girl", "I Can't Get Next to You" en "Papa Was a Rollin' Stone" om The Temptations heen.

"Papa Was a Rollin' Stone" bezorgde hen een eerste plaats in vele hitlijsten, in de VS een platina plaat en maar liefst drie Grammy's.

"Papa Was a Rollin' Stone" vinden we terug op het album All Directions wat in de zomer van 1972 en net als "Papa Was a Rollin' Stone" een megasucces werd. Het nummer is ook onafgebroken te vinden in de Top 2000.

Boss Soul Covers

Bruce met covers en op de Soul toer. Dat is even wat heel anders maar persoonlijk vind ik het smullen. Een maatje had kort voor de introductie van het album al wat losse nummers geplaatst op Facebook en ik was gelijk verliefd op dit nieuwe avontuur van The Boss.

Mijn naaste omgeving maande mij echter om niet alles maar zelf te kopen zodat er ook nog wat met kerst te wensen viel. Zo gezegd zo gedaan (geduld is overigens niet mijn kernkwaliteit) en met kerstavond kwam Bruce onder de boom vandaan.

Als LP is dit album uitgevoerd als twee platen waarbij kant vier voorzien is van een ets. 15 heerlijke Soul en R&B nummers waarvan de meeste van ons wel gelijk mee zullen zingen zoals met het nummer "Nightshift".
Dat nummer kennen we natuurlijk van de jaren 80 toen The Commodors daar een grote hit mee hadden.

Bruce speelt normaal bijna uitsluitend eigen werk en uitstapjes zijn doorgaans dicht bij zijn eigen dna zoals nummers van Creedence en Dylan.
Met dit album vol met Soul en R&B covers neemt Bruce toch wel het nodige risico want veel muziekfans zijn nu eenmaal erg overgevoelig voor veranderingen.
Je hoort echter dat The Boss er echt heel veel lol in heeft en dan wordt iets doorgaans wel een succes. Bevlogen en passie zoals we Springsteen kennen.
Ja covers, maar niet domweg het origineel na willen doen. Bruce drukt duidelijk zijn eigen stempel op een heerlijke selectie aan songs.

Naast de uitstekende muziek zitten de twee platen in een prachtige klaphoes. Grappig detail zijn de inkepingen aan de binnenzijde van de hoes. Eigenlijk best handig. Mooi is de bedrukking van de binnenzijde van de hoes. Dus niet de binnenkant maar de binnenzijde. Op de binnenkant een prachtige foto van Bruce en de binnenhoezen en labels hebben een nostalgische uitstraling. Het geheel wordt compleet gemaakt met een miniposter op de achterkant info over de gespeelde nummers en wie bij de totstandkoming van dit heerlijke album betrokken is geweest.

Het albumtitel heeft als toevoeging cover vol. 1 wat al gelijk voor gespeculeer onder de fans zal gaan zorgen. Of er een vol. 2 komt zie ik wel. Voorlopig geniet in met volle teugen van deze Only The Strong Survive (Covers Vol. 1).

Lee Moses deel 2

Vorig jaar zomer kreeg ik van een vriend de tip om eens naar deze man te luisteren. Ik maakte daar een blogje (1 aug 2021: Lee Moses) en ging op zoek naar muziek en info over Lee.
Zoals in dat blogje valt te lezen heeft Lee maar één album gemaakt en er is een verzamelalbum van Lee verschenen. Daarnaast valt er nauwelijks iets over Lee te vinden.

 

Sinds vorig jaar zomer heb ik samen met m'n vriend nog heel wat af zitten Googelen naar Lee maar veel verder zijn we niet gekomen.
Afgelopen zomer - een jaar na onze ontdekking zeg maar - waren we een ochtend wezen poolen en na afloop liepen we nog even een Italiaanse ijssalon EN een platenwinkel in.

Wie komen we daar tegen in de bakken.................. Jawel Lee Moses maar mijn reactie was ook gelijk een van Mozes Kriebel. Het ging niet om het oorspronkelijke album en ik had wat problemen met de prijs. Dus Lee bleef in de bak van de platenshop staan.

 

Weken later toen we samen naar de Tour de France zaten te kijken sprak mijn vriend zijn verbazing uit dat ik die plaat had laten staan. Ik leg hem uit dat als je 100 platen in een jaar koopt en iedere keer 5-10 euro meer wel ok vindt dat ineens heel veel geld is.

Hij snapte dat maar legde zich er niet bij neer........

 

Bij diverse webshops had ik Lee inmiddels op m'n verlanglijstje gezet en onderwijl gebruikte ik Youtube om toch van Lee te genieten. 

Genieten? Dit is de allerbeste Deep Soul die ik heb gehoord. rauw, authentiek en wederom vragen wij ons af waarom deze man niet gewoon 20 albums heeft gemaakt.

Gisteravond was ik bij de betreffende vriend voor een avondje film (tip: Lost Bullit 1&2) en bijkletsen. Bij de koffie kreeg ik een gedicht van Sinterklaas. Er staan daar wandelschoenen (zonder wortel weliswaar) van mij dus Sint kon het weten dat ik er zou zijn. Het bleef niet bij een gedicht en er kwam ook een zilverkleurig pakje tevoorschijn.

Met daarin.................Lee Moses.

Ik heb de plaat zojuist een eerste keer gedraaid en deze mag het hele weekend op repeat. Deep Soul, Southern Soul, plak er een label op. Het is vooral rauw, intens en het pakt je bij je kladden, het grijpt je bij de keel................. Holy Moses wat is dit goed.

Erg blij dat dit album in de collectie is opgenomen, maar daarnaast is de sentimentele waarde nog vele malen groter.

Deze plaat is immers ook een geweldig symbool voor de bloedbroeders die we al vele jaren zijn.

Otis Redding

Het is vandaag de geboortedag van dit Soul fenomeen. Veel en veel te jong overleden. Te jong? Otis heeft niet eens club 27 weten te halen. Otis is een van de vele artiesten die met een vliegtuigongeluk om het leven is gekomen. Ga daar geen lijstje van maken want dan is je dag echt naar de knoppen!

De landingsprocedure naar Truax Field - Madison was al ingezet, maar op enkele mijlen van de landingsbaan ging het fout en stort de Beechcraft H18 neer in Lake Monona. Eén van de bandleden zat in een ander vliegtuig. Van de bandleden die met Otis reisde overleefde er slechts één het.

Op 9 december 1967 hadden Otis en z'n band een aantal optredens gegeven en besloten ondanks de mist verder te reizen omdat een dag later de volgende gigs al weer op het programma stonden.

Ze zijn daar nooit op het podium verschenen............

 

Een tragisch en zeer groot verlies voor de moderne muziek en de liefhebbers van Soul en R&B in het bijzonder.

Op het moment dat Otis verongelukte had hij een zestal studioalbums gemaakt. King & Queen - dat hij samen maakte met Carla Thomas - was het laatste album wat voor zijn dood verscheen.

Na zijn dood zijn er een groot aantal zogenaamde postuum albums verschenen en uiteraard zijn er van Otis een lawine aan verzamelalbums uitgebracht.

Op deze dag eens zo'n verzamelaar uit de kast gehaald..................

Warren Haynes

Vandaag wordt deze gitaar geweldenaar 72 jaar oud maar als je z'n CV ziet moet hij al 100 jaar zijn. Onwaarschijnlijk wat deze gast aan muzikale catalogus bij elkaar heeft gespeeld.Naast gitarist is Warren ook een prima zanger, componist en producer. 

Het meest productief is Warren met zijn band Gov't Mule die vooral in de VS volle zalen weet te trekken. Met deze band heeft hij sinds 1995 ruim 20 albums gemaakt. Een band die in Nederland niet erg bekend is, maar aan liefhebbers van Southern Rock en Bluesrock zijn ze niet voorbij gegaan.

Warren speelde bij The Allman Brothers tussen 1989 en 2014 toen de band op hield te bestaan. Gezegd mag worden dat Warren de Allman Bros in 1989 een flinke impuls wist te geven. De band had in 1981 het zwakke Brothers Of The Road uitgebracht en het was al jaren veel te stil rond deze legendarische band.

Het eerste album wat Warren met The Allmans maakte is Seven Turns (1990) en dat was gelijk stevig raak. 4-5 sterren album. Daar waar de voorganger toch een beetje klinkt als een verplicht nummer knalt op Seven Turns het plezier uit de luidsprekers.

Ook de drie resterende albums die Warren met The Allmans heeft gemaakt zijn meer dan de moeite waard. Zelf kan ik vooral het album Where It All Begins waarderen met daarop het door Warren geschreven "Soulshine". Wonderschoon en een van mijn favoriete nummers van de Allman Brothers.

Ook het laatste album van The Allman Bros is een meesterwerk. Verwijzend naar het motto van Duane Allman kreeg het album dat in 2003 verscheen de titel Hittin' the Note. Helaas is dat het enige studio-album van The Allman Brothers dat ik niet op vinyl heb. Het album Hittin' the Note verscheen toen het concept LP helemaal op z'n gat lag en er is toen maar een zeer beperkt aantal LP's geperst. Hopelijk snel sls heruitgave beschikbaar.

Naast de vier studio albums die Warren met de The Allman Brothers heeft gemaakt zijn er een groot aantal - al of niet in het grijze circuit - live albums van de band waarop hij te horen is.

Over zijn werk met Gov't Mule ben ik zelf nog met een stevige inhaalslag bezig. Het is natuurlijk ondoenlijk om al die albums maar even te bestellen dus via streaming doe ik een soort van voorselectie.
Probleem is dat ik nog niet tegen een album ben aangelopen wat ik niet zou willen hebben op vinyl.

Een mens moet ook wat te wensen overhouden en ik heb al een aantal heel fijne platen staan waar Warren een hoofdrol speelt. Daarvan er op z'n verjaardag maar eens drie tevoorschijn gehaald.

Lekker wakker worden zo!

Warren Happy Birthday!

Ina Forsman

We kennen Finland vooral als het land met de meeste Hard Rock Bands per hoofd van de bevolking. Als het om Hard Rock gaat ligt bij mij de grens toch een beetje bij Led Zeppelin, Deep Purple, AC DC en dat soort werk. Gaat het serieus over dat randje haak ik af.

Veel Fins Hard Rock doen ze mij ook geen plezier mee. Dat neemt niet weg dat ik wel altijd op zoek ben naar artiesten uit minder traditionele muzieklanden. Zo kwam ik een paar jaar terug deze Ina Forsman tegen. Paar nummers van gehoord en ik was gelijk verliefd op de mix van Blues, Jazz en Soul die deze Finse uit de speakers laat rollen. Rollen? Knallen is een beter woord!

Dus haar in een playlist gezet en als een artiest lang bij mij in een playlist staat koop ik er op enig moment een LP van. Deze week promoveerde Ina bij mij van de kille digitale playlist naar het warme vinyl. Sowieso is platen draaien een stuk gezonder!

Been Meaning To Tell You is het tweede volledige solo album van dit nog jonge mega talent en verscheen in 2019. Het album is nog indrukwekkender dan haar debuut. Wat mij betreft mag ieder superlatief uit de kast worden getrokken om te benoemen wat een geweldige plaat deze jonge vrouw heeft afgeleverd.

Gelukkig was ze in goede handen want Blues producer Mark Kazanoff heeft haar geholpen om van Been Meaning To Tell You een meesterwerk te maken.
Hoewel Kazanoff zelf ook een prima stukje muziek kan maken ligt zijn kracht in het helpen van andere muzikanten. Door zijn enorme netwerk beschikt Kazanoff tevens over de beste muzikanten en faciliteiten.  Zo is dit album van Ina Forsman opgenomen in Austin (TX) en werd ze ondersteund door een summum aan Blues muzikanten. Zo horen we op gitaar Laura Chaves die op haar reddish orange Stratocaster heerlijk moderne Blues rifs weet te produceren. Ander voorbeeld van een top muzikant die op dit album meewerkt is Red Young. Deze pianist/toetsenist kennen we onder meer van samenwerkingen met Eric Burdon, Willy Nelson, Dolly Parton, Waylon Jennings en Linda Ronstadt.
Ook de blazerssectie die wordt gebruikt is van een opmerkelijk hoog niveau.

Hoe goed de productie en andere muzikanten ook zijn is het toch vooral Ina zelf die de show steelt. Het is ook bizar hoe Ina zich tussen deze ervaren muzikant beweegt. Of ze al 30 jaar niks anders doet. Een dozijn pareltjes gaan aan de luisteraar voorbij die waarschijnlijk achter blijft met een hongerig gevoel van meer, meer, meer...................

Bij een eerste luisterbeurt zal je misschien moeilijk een vergelijking met Adele en Amy Winehouse kunnen onderdrukken. Het mega rappe "Get Mine" en het door Blues overladen "Miss Misstreated" laten echter horen dat Ina misschien wel meer in haar mars heeft. Deze dame verdient dan ook een veel groter podium dan de zaaltjes waar ze tot nu toe heeft opgetreden.

Dit is ook echt zo'n plaat die je gerust twee, drie keer achter elkaar kan draaien. Blues, Jazz en Soul in een moderne blender op onnavolgbare wijze gebracht door een jonge Finse met een dijk van een stem.

John Legend

Dit waanzinnig druk baasje doet er vandaag een jaartje bij. Legend is niet alleen songwriter, zanger en muzikant, maar is ook acteur, producer en theater directeur. Of dat allemaal nog niet genoeg is houdt hij zich ook bezig met diverse maatschappelijke projecten.

Het eerste album van Legend verscheen in 2004 en inmiddels heeft hij een zevental studio albums op zijn naam staan. Een van die albums betreft een speciaal kerstalbum.
Legend maakt heerlijke Rhythm & Blues met zo nu en dan een flinke scheut Soul.

Je kan niet van alle artiesten die je wel de moeite vindt alles hebben dus van Legend staat er maar één album hier in de kast. Dat is het album Darkness and Light uit 2012 en in vinyl is dit een dubbel LP.
Gewoon lekkere R&R voor bij de koffie op deze grijze dag. 

Het album werd in de eerste week 12,5 miljoen keer gestreamd en dan mag je wel van een succes spreken. Van het album zijn een aantal singles getrokken, waarbij het nummer "Love Me You" een vrij grote hit werd met indrukwekkende aantallen bij de verschillende streamingsdiensten.

Legend heeft een schitterende stem en Darkness and Light is een iets wat gepolijste plaat. Toch heeft het geheel voldoende puurheid dat het de moeite maakt dit album regelmatig op de speler te leggen.

John Happy Birthday!

The Latest Record Project Volume 1

Deze release met maar liefst drie platen is het 42e studio-album van Van Morrison. Het album verscheen in het voorjaar van dit jaar en is het gevolg van een stevige lockdown vanwege de Coronacrisis.

Net als voor andere muzikanten waren er ook voor Van The Man geen optredens. Veel muzikanten ontmoeten om leuke studioprojecten te doen viel uiteraard ook niet mee. Toch is het hem gelukt om in deze vervreemde periode een nieuw album te maken.

Wellicht met minder muzikanten dan hij had gewild maar hij heeft een groot aantal nummers opgenomen, waarvan er maar liefst 28 (!!!) dit album hebben weten te halen.

Ruim twee uur muziek en dat betekend twee CD's of drie schijven vinyl. Van Morrison klinkt op z'n oude dag nog krachtig en zonder gelijk naar de teksten te luisteren hoor je dat hij wat te vertellen heeft.

Het klinkt doorgaans relax, los maar wel met overtuiging en het klinkt niet gelijk als een oude boze witte man.

Dat het lekker klinkt wil niet zeggen dat alle teksten ook allemaal even lekker te verteren zijn.

Van The Man slaat een aantal keren heel wild om zich heen. Alle ontwikkelingen van de laatste jaren komen voorbij en zijn standpunten zullen niet altijd op breed handgeklap kunnen rekenen.

Want moderne muziek, de Brexit, Coronamaatregelen en social media krijgen er allemaal van langs.

Toch wil hij blijkbaar dat we de nodige muzikale overpeinzingen - die hij tijdens de lockdown heeft gemaakt - tot ons nemen.

Van Morrison opent het album immers met de zin "Have you got my latest record project?"....... 

 

Dat is nog een vrij onschuldig nummer want in het volgende nummer komt er al een heel andere vraag op tafel: "Where Have All The Rebels Gone?".

Een duidelijke verwijzing dat we veel en veel te veel over ons heen laten lopen. 

De muziek klinkt zes kantjes heerlijk maar qua boodschap komt Van Morrison nauwelijks tot rust en alles, maar dan ook alles komt wel een keer langszij. Op het een na laatste nummer vraagt hij zichzelf af wat je op Facebook doet?

 

Gelukkig vinden we tussen deze lawine aan - soms wat gefrustreerde - boodschappen ook gewoon lekkere odes aan de muziek zelfs zoals met "Thank God For The Blues":

Hey hey hey
Thank God for the blues
Hey hey hey
Thank God for the blues
Singing for the people who feel the same way that I do
Thank God for the blues

Een heel eigenzinnig album maar wie van Van Morrison iets anders had verwacht heeft zich nog niet erg in deze knorrepot verdiept. Binnen de context van de Coronacrisis is dit album toch wel een heel bijzondere tijdmarkering.
De vormgeving van de box is sober en bijna saai en versterkt het beeld dat het album in tijden van crisis is gemaakt. 

De drie platen zitten in genummerde binnenhoezen welke in een dubbele klaphoes zitten. Samen met een lijvig songbook zit het geheel in een foedraal. 

Toch is de totale uitvoering van de verpakking erg fraai en mag zeker meegenomen worden in de afweging om deze Van aan je collectie toe te voegen.

 

Lee Moses

Van een van m'n beste vrienden kreeg ik deze muziektip. Ik had werkelijk nog nooit van de beste man gehoord.

Het valt ook niet mee iets over Lee te vinden. Geboren als Vincent Lee Moses op 13 maart 1941 en overleden op 26 januari 1998.

Lee heeft - vooral eind jaren 60 - een aantal singels gemaakt en één volledig album. Dat album verscheen in 1971 met als titel Time and Place.

 

Nu neem ik niet van ieder zomaar een muziektip aan. Voor je het weet heb je weer drie uur van je leven weggespoeld die nooit meer terug gaan komen.

Deze vriend heeft echter een muzieksmaak die wel heel dicht tegen die van mij aanzit. Dus ik op Youttube zoeken naar Lee Moses en er was genoeg te vinden.

Of dit een goede muziek tip is? Als je R&B en Soul weet te waarderen meer dan. Mogelijk ken je Lee Moses dan al.

Wie hem kent zal het ook met mij eens zijn dat als hij eenmaal op je trommelvliezen zit je hem niet snel weg zal duwen. Integendeel je hoopt dat er nog een nummer komt.

Deep, deep Soul. Wie naar perfectie zoekt moet maar snel doorbladeren. Lee Moses is authentiek, zingt uit z'n hart en wat een drive en power had deze man.

 

Wie zijn enige album geluisterd heeft kan maar tot één conclusie komen: wat ontzettend zonde dat deze geweldenaar ons niet nog een stuk of 7-8 albums heeft achtergelaten.

Kort na z'n het verschijnen van het album was Moses "het gedoe" in de platenwereld zat en trok zich terug.

Zo nu en dan trad hij in kleine gelegenheden nog op en wat zou het geweldig zijn als daar eens opnames van opduiken.

Inmiddels is Lee Moses niet alleen door mijn vriend ontdekt, maar zijn er een groot aantal liefhebbers die deze deep Soul weten te waarderen.

Dat heeft er voor gezorgd dat het originele album van Lee op dit moment voor recordbedragen over de toonbank gaat.

Gelukkig zijn er inmiddels een aantal heruitgave van het album gemaakt. Soms met de identieke tracklist en soms aangevuld met out-takes en B-kanten van singletjes.

Helaas zijn ook de heruitgaven stevig geprijsd, dus doe ik het nog even met versie op Youtube. Vorige week kon ik nog zeggen: Lee Moses? Nooit van gehoord! 

 

Die smoes hebben jullie niet meer!

 

Zucchero Sugar Fornaciari ‎– Blue's

Vandaag in de buurt van Den Haag met een vriend wezen wandelen. Toen we terug in de stad waren liepen we tegen een markt aan met boeken, kunst, kitsch en........... platen.

De voetjes gloeide van het lopen al wel maar zo'n kans liet ik niet voorbij gaan.

Loop ik als Blues liefhebber tegen een album aan met de titel Blue's............

Ik heb de nodige Italiaanse Rock in de kast staan dus ik durfde het risico wel te nemen.

Vooral omdat ik twee prima CD's van Zucchero heb gehad die beide goed waren bevallen.

Prima album van Zucchero en het werd zelfs tot dat moment wereldwijd het best verkochte album door een Italiaanse artiest. In Italië alleen al gingen goed 1,5 miljoen exemplaren over de toonbank.

Aan het album werkt een zeer groot aantal artiesten mee, waarbij voor de meeste mensen Clarence Clemons de meest bekende zal zijn.

De helaas in 2011 overleden Clarence Clemons kennen we natuurlijk vooral als saxofonist van Bruce Springsteen maar heeft bij veel grote artiesten meegewerkt.

 

Blue's is uit 1987 en is het vierde album van Zucchero. Het album bevat onder andere de hit "Sensa Una Donna" en een van mijn favoriete nummers van Zucchero: "Dune Mose".

Van dat nummer heb ik een clip van Zucchero samen met Miles Davis in een playlist zitten. Schitterend!

 

Heerlijke plaat om de vermoeide voetjes - zonder schoenen - rust te geven.

Stevie Wonder

Vandaag wordt Stevie 71 en wat heeft deze kerel een schitterende platen gemaakt. Over alles wat een beetje met Soul en Motown te maken heeft kan ik nooit zoveel melden. Als puber liet ik die stroming links liggen. Een spreekbeurt over Soul zal mij ook niet gaan lukken.

 

Gelukkig heb ik de Soul toch ontdekt maar we doen Steve stevig te kort om hem uitsluitend als een Soul artiest te bestempelen. Stevie wist als geen ander muziekstijlen door de Soul te blenden. In combinatie met zijn unieke stem drukt hij daardoor een heel eigen stempel op de moderne muziek.

 

Niet voor niets won Stevie dan ook 25 (!!!!) Grammy's en logisch dat het album wat nu opstaat in de prijzen viel.

Het album Song In The Key of life is namelijk een meesterwerk onder de meesterwerken. Een schitterend dubbelalbum met van voor tot eind een heerlijke blend tussen Soul, Pop en hier en daar zelfs wat Progressieve invloeden.

Het album was een megaproductie en meer dan 60 muzikanten hebben aan dit album meegewerkt. Dan tellen de losse leden van een koor wat ergens hoorbaar is niet eens mee.......

Hoe dit album is uitgebracht laat ook zo mooi zien dat vanuit artistiek oogpunt de CD maar een mager concept is om maar te zwijgen streaming.

Dit dubbelalbum is namelijk uitgevoerd in een zeer fraaie klaphoes met een boek met songteksten, dankwoorden en achtergrondinformatie. Tevens tref je een EP aan een viertal extra nummers.

Dit wil je toch gewoon in je handen hebben. De wijze waarop de muziek in je bezit komt als onderdeel van de artistieke beleving.

 

Zelfs als je geen draaitafel meer hebt is dit voor de muziekliefhebber toch een must have?

 

Stevie Happy Birthday!

The Godfather of Soul

Vandaag is het de geboortedag van James Brown. James is al een kleine 20 jaar in de Soul-hemel, maar is nog steeds onwaarschijnlijk populair en nog steeds een inspiratie voor veel jonge artiesten.

Bij mij heeft het even geduurd voor ik James Brown omarmt heb. Op school was het toch een beetje een opdeling tussen een Top 40 kliek, de Soul kickers en de gasten van de echte muziek zoals Southerh Rock, Blues, Americana en Prog Rock.

Als puber moet je wat om je identiteit te verdienen, maar gelukkig heb ik mij vrij snel na de puberteit opengesteld voor Soul.

Soul is nooit een onderwerp geworden waar ik even een spreekbeurt over zal houden, maar inmiddels staat toch de nodige Soul in de kast.

Zo staan er albums van Otis Redding, Aretha Franklin, Sam Cooke en de Four Tops om er een paar te noemen. 

Uiteraard ook de The Godfather of Soul zoals James Brown wel wordt genoemd. James Brown is een enorm productief baasje geweest en heeft maar liefst 59 officiële studio albums uitgebracht en 15 live albums. En uiteraard vele, vele verzamelalbums zijn van deze energiebom verschenen.

In mijn vinyl collectie mis ik van James eigenlijk het live album Live at the Apollo. Beslist een van de beste live albums en kan zo in het rijtje Alleman Brothers At Fillmore East, The Who Live At Leeds, B.B. King At The Regal en Johnny Cash At Folsom Prison.

 

Vijf maal een masterpiece en geen van deze mogen eigenlijk in een beetje vinyl collectie ontbreken.

Die mank van Live at the Apollo maar eens snel gaan oplossen......

 

Zover is het nog niet en bij gebrek aan Live at the Apollo maar even een ander album van James Brown op de schijvendraaier.

 

Lekker hoor om zo de dag af te sluiten.............

King & Queen

Ik heb helemaal niks met het koningshuis. Sterker ik ben groot voorstander van een republiek. Gaat alles dan beter? Nee natuurlijk niet maar ik ben fundamenteel tegen het erven van een baan/functie.

Mensen moeten een baan krijgen omdat ze het best passen in het profiel ongeacht leeftijd, huidskleur, seksuele voorkeur en in de meeste gevallen mag godsdienst ook niet in de weg zitten. 

 

Een baan krijgen omdat je vader of moeder dat is geweest is gewoon idioot. Zal best wel in een familiebedrijf gebeuren, maar voor het uithangbord van Nederland zou ik toch graag een wat meer democratische invulling zien.

 

Zelf zal ik het wel niet meemaken dat we een volwaardige republiek worden, dus bij deze Koningsdag maar een plaatjes gezocht.

 

De keuze is gevallen op het heerlijke album King & Queen van Otis Redding en Carla Thomas. Heerlijke en vooral gedreven en overtuigende Soul. 

Otis en Carla maken echt het beste in elkaar los. Het was voor Otis zijn zesde en helaas zijn laatste studio album. Otis is op 10 december 1967 tijdens een vliegtuigongeluk om het leven gekomen. 

 

Voor Carla was het haar vierde album en heel productief is ze nooit geweest met het maken van albums. Tussen 1961 en 1971 bracht ze zes studio albums uit maar had ook tientallen hits in die periode. 

Na die succesperiode koos Carla ervoor om meer educatieve en maatschappelijk projecten te gaan doen. 

Allen wel muziek gerelateerd en trad zelfs zo nu en dan voor een klein publiek op maar bleef weg bij de hijgerige platenbazen en geldbeluste theatermanagers.

 

Daar waar Carla koos om uit de spotlight te stappen werd Otis juist ruw uit het leven gerukt. Een enorm verlies voor de liefhebbers van Soul.

Otis was voor velen een inspiratie en heeft een schitterende discografie achtergelaten, waarbij het altijd een wrange gedachte zal blijven  hoeveel omvangrijker deze had kunnen zijn.

 

King & Queen...............5 sterren album!

 

Aretha Franklin

Vorig jaar al ruime aandacht aan deze fenomenale zangers besteed (zie  Queen Of Soul ). Helaas 3 jaar geleden overleden na een indrukwekkende carrière. 

 

Aretha liet een muzikale erfenis achter die enorm is. Een zeer omvangrijke discografie en uiteraard een inspiratie voor velen.

Vandaag is het haar geboortedag. Ondanks dat ik al eens aandacht aan haar heb besteed mag een artiest als The Queen Of Soul best nog eens genoemd worden.

Even met een stapeltjes Aretha platen deze grijze dag opleuken.

Nathaniel Rateliff – Tearing At The Seams

Ik heb altijd een enorme zwak voor artiesten die zich niet vastpinnen op één enkele muziekstijl. Iets wat Nathaniel dan ook beslist niet doet.
Een vleugje Soul, wat Blues Rock, Southern Rock, Americana, een scheutje Jazz en Country Rock.

Uiteraard ken ik niet de gehele catalogus van Rateliff en ik kan zomaar wat over het hoofd zien. Wel kunnen we stellen dat de muziekstijlen die het in de Deep South goed doen bij Rateliff in de toolbox zitten. Hij niet alleen wat ook zijn uitstekende begeleidingsband The Night Sweats zijn van vele markten thuis.

Samen meermaals te bewonderen in een TV serie die zich in The Deep South afspeelt. De interesse in Rateliff werd alleen maar sterker.
Ik had Nathaniel al eens gehoord op een streamingsdienst na een tip van een vriendje. Misschien ook eens in de auto s'avonds laat bij een wat beter radioprogramma.
Het was echter de serie NCSI New Orleans die de doorslag heeft gegeven om geld stuk te slaan aan vinyl van Nathaniel. Meermaals treed hij in die serie op en komt zelf een aantal keer voor in een dialoog. Ik val sowieso wel voor de muziek die in die serie wordt gebruikt: Boom, Boom, Boom, Boom.........

De laatste maanden ben ik meer en meer geïnteresseerd in The Deep South. Meer dan ik al was.
Interesse niet alleen in de muziek maar in alle culturele aspecten. TV series, kookprogramma's met als thema Louisiana, Mississippi, New Orleans, Baton Rouge laat ik niet aan mij voorbij gaan om maar meer intel te verzamelen voor als ik straks op missie naar The Deep South ga!

Nathaniel is met z'n 42 nog een snotneus.Toch al zes puike studioalbums, drie EP's en één live-album gemaakt. Een schone catalogus zouden onze zuiderburen zeggen.

Dat is het ook!

Het album wat nu op de draaitafel ligt is uit 2018 en betreft het vijfde studio-album van Rateliff.

Voor de zondagochtend kan je je nauwelijks een beter album wensen. Soulfull gezongen, lekker Rock. Aanwezig maar niet opdringerig. Meeslepend, zwoel, prachtig gezongen en Rateliff heeft uitmuntende muzikanten om zich heen.
Normaal kunnen blazers nog wel eens opdringerig zijn maar alles is op dit album heerlijk in balans. Dit is zo'n album dat mag de hele zondag duren.............

Tearing At The Seams is een dubbelalbum en ik heb een editie die geperst is op wit vinyl. Schitterende zwart/wit hoes.

Het schijnt niet zo goed te zijn om een plaat gelijk weer te draaien, maar voor de tweede koffie is er nauwelijks een betere keuze. Gewoon nog een keer. Smullen!

Queen Of Soul

Toen ik als puber belangstelling voor muziek kreeg was ik niet zo van de Soul. Het was vooral Folk, Coutry-Rock, Blues-Rock, Psychedelische Rock en de daar uit voort gekomen Progressieve Rock.
Dat ik niet zo van de Soul was had ook te maken met de meisjes op school die dat goed vonden. Ben er al eens eerder over begonnen. Los van een enkel meisje vond ik het vooral tutten.
Er zijn twee soorten vrouwen waar ik allergisch voor ben: bitches en tutten.
Op enig moment heb ik toch ontdekt dat Soul heerlijke muziek is en ook door een hoop leuke vrouwen wordt gewaardeerd.
Soul is heerlijk!

Zeker als het door de beste Soul artiesten wordt gebracht.
De beste?
Aretha Franklin kreeg niet voor niets de bijnaam Queen Of Soul.
Vandaag een virtuele rustdag en bij de koffie die prachtige box van Aretha uit de kast getrokken.
Wat kon deze dame zingen zeg.
Brrrrr.
Gaat nooit wennen en iedere keer verbaas ik mij hoe goed ze was.
Was?
Helaas ja want twee jaar geleden overleed ze op 76 jarige leeftijd. Ze had toen een carrière van 64 jaar achter de rug!!!!!!!!!
Ik ben op dit moment 64. Iemand die 64 jaar in de muziek zit gaat bij mij ook ieder voorstellingsvermogen te buiten.
64 jaar aan de top
64 jaar top muziek maken.
38 studio albums en nog veel meer offciele compilaties met daarop regelmatig nummers die niet op een officieel album stonden.
Uiteraard een aantal live album waarvan Aretha Live at Fillmore West smullen is.

Verder heeft deze Koningin van de Soul in de VS meer dan 130 (!!!!) singles uitgebracht.
Een drukke dame maar naast haar muziek had ze tijd voor een gezin en bracht vier kinderen op de wereld.
Naast muziek speelde Aretha in een aantal films en we kennen natuurlijk allemaal haar geweldige bijdrage in The Blues Brothers.
Of dat allemaal niet genoeg was heeft ze zich enorm ingezet voor de mensenrechten zoals voor de oorspronkelijke bewoners.
Ook was zijn actief in het tegen-Trump front en diverse andere maatschappelijke bewegingen.
Als iemand zoveel deed is dan maar één woord voor: 

RESPECT!