The Latest Record Project Volume 1

Deze release met maar liefst drie platen is het 42e studio-album van Van Morrison. Het album verscheen in het voorjaar van dit jaar en is het gevolg van een stevige lockdown vanwege de Coronacrisis.

Net als voor andere muzikanten waren er ook voor Van The Man geen optredens. Veel muzikanten ontmoeten om leuke studioprojecten te doen viel uiteraard ook niet mee. Toch is het hem gelukt om in deze vervreemde periode een nieuw album te maken.

Wellicht met minder muzikanten dan hij had gewild maar hij heeft een groot aantal nummers opgenomen, waarvan er maar liefst 28 (!!!) dit album hebben weten te halen.

Ruim twee uur muziek en dat betekend twee CD's of drie schijven vinyl. Van Morrison klinkt op z'n oude dag nog krachtig en zonder gelijk naar de teksten te luisteren hoor je dat hij wat te vertellen heeft.

Het klinkt doorgaans relax, los maar wel met overtuiging en het klinkt niet gelijk als een oude boze witte man.

Dat het lekker klinkt wil niet zeggen dat alle teksten ook allemaal even lekker te verteren zijn.

Van The Man slaat een aantal keren heel wild om zich heen. Alle ontwikkelingen van de laatste jaren komen voorbij en zijn standpunten zullen niet altijd op breed handgeklap kunnen rekenen.

Want moderne muziek, de Brexit, Coronamaatregelen en social media krijgen er allemaal van langs.

Toch wil hij blijkbaar dat we de nodige muzikale overpeinzingen - die hij tijdens de lockdown heeft gemaakt - tot ons nemen.

Van Morrison opent het album immers met de zin "Have you got my latest record project?"....... 

 

Dat is nog een vrij onschuldig nummer want in het volgende nummer komt er al een heel andere vraag op tafel: "Where Have All The Rebels Gone?".

Een duidelijke verwijzing dat we veel en veel te veel over ons heen laten lopen. 

De muziek klinkt zes kantjes heerlijk maar qua boodschap komt Van Morrison nauwelijks tot rust en alles, maar dan ook alles komt wel een keer langszij. Op het een na laatste nummer vraagt hij zichzelf af wat je op Facebook doet?

 

Gelukkig vinden we tussen deze lawine aan - soms wat gefrustreerde - boodschappen ook gewoon lekkere odes aan de muziek zelfs zoals met "Thank God For The Blues":

Hey hey hey
Thank God for the blues
Hey hey hey
Thank God for the blues
Singing for the people who feel the same way that I do
Thank God for the blues

Een heel eigenzinnig album maar wie van Van Morrison iets anders had verwacht heeft zich nog niet erg in deze knorrepot verdiept. Binnen de context van de Coronacrisis is dit album toch wel een heel bijzondere tijdmarkering.
De vormgeving van de box is sober en bijna saai en versterkt het beeld dat het album in tijden van crisis is gemaakt. 

De drie platen zitten in genummerde binnenhoezen welke in een dubbele klaphoes zitten. Samen met een lijvig songbook zit het geheel in een foedraal. 

Toch is de totale uitvoering van de verpakking erg fraai en mag zeker meegenomen worden in de afweging om deze Van aan je collectie toe te voegen.