Fiets Vinyl

In Kopenhagen zit een platenwinkel met een voorraad van meer dan 800.000 platen. Opmerkelijk is dat ze ook nog eens enorme fietsliefhebbers zijn.

In de winkel staan de nodige racefietsen waaronder die van Ciolek, maar ook de nodige echte klassiekers.

Naast muziek ben ik al 50 jaar een enorme fietsliefhebber. In de eerste jaren een beetje gekoerst en al vele jaren een enthousiast wielertoerist zoals ze dat bij onze zuiderburen noemen.

Een leven zonder muziek kan ik mij niet voorstellen maar ook niet zonder fiets.

Snel eens naar Kopenhagen maar ik ben bang dat ik wel een extra dikke portemonnee mee moet nemen.

Voorlopig even virtueel rondkijken op vinyl.eu maar een bezoek staat zeker op de bucketlist.

 

B.B. King - Live In Cook County Jail

Wat een heerlijk live album is dit. Mogelijk is één van de live albums van B.B. King een tikkie beter. Live at the Regal uit 1965 wordt doorgaans als B.B. Kings beste live album beschouwd en is beslist een referentie als het gaat om Blues live albums.

Staat uiteraard in de kast maar ik heb op de een of andere manier een zwak voor gevangenisalbums en deze Cook County Jail doet zeker niet onder voor The Regal.

 

Zelf heb ik geen enkele behoefte om in een gevangenis te verblijven. Zelfs niet voor een weekend om het eens te beleven en al helemaal niet een gevangenis in de VS.

Teveel films, documentaires en nieuwsberichten geven een iets te consistent beeld dat een verblijf in de gevangenis in de VS verre van een pretje is.

Nu snap ik wel dat je daar niet voor je lol zit, maar ik ben toch groot voorstander dat we mensen in alle omstandigheden als mensen moeten blijven behandelen.

De vrijheid van iemand ontnemen en hem uit de maatschappij te halen om meer leed te voorkomen is prima. Dat hoeft niet in luxe, maar gevangen moeten in mijn ogen wel ten opzichten van elkaar beschermd worden. Daar is geen groot onderzoek voor nodig om te zien dat het daar wel aan mankeert.

Juist in die context is het bijna vervreemdend dat een wereldster daar een optreden geeft en de gevangen met elkaar van zo'n optreden genieten. 

Wereldkampioen onder de gevangenisalbums is natuurlijk Johnny Cash met meesterwerkjes uit Folsom Prison en San Quentin. B.B. King heeft er ook een paar op z'n naam staan en deze Live In Cook County Jail is om te smullen.

Wie liefhebber is van gevangenisalbums (er zijn er echt heel veel) en de Blues weet te waarderen kan niet om de Cook County Jail heen.

Het album is opgenomen op 10 september 1970 in dit enorme gevangenis complex in Chicago. Dagelijks zitten ruim 6000 gevangenen in dit complex en jaarlijks zien zo'n 100.000 gevangenen korter of langer de binnenkant van dit bizarre complex.

King speelde die zomerdag in 1970 met z'n band een heerlijke set met klassiekers als "Sweet Sixteen" en "The Thrill Is Gone".

Smullen voor Blues liefhebbers. 

50 jarige albums

Dit keer geen jarige artiest waar ik de aandacht op wil vestigen maar op twee jarige albums. Zowel het album Every Picture Tells a Story van Rod Stewart als Songs for Beginners van Graham Nash werden vandaag precies 50 jaar geleden uitgebracht.

 

Twee heerlijke albums die nauwelijks met elkaar te vergelijken zijn. Op Every Picture Tells a Story horen we een heerlijk authentieke Stewart met hits als Maggie May maar ook mijn favoriet Madoline Wind.

 

Het album Songs for Beginners van Nash zit dan weer meer in de Folk hoek met de mega hit en nog immer actuele "Military Madness".

 

Twee top albums maar in het gevecht voor het album van het jaar 1971 was de strijd toch te heftig. We hebben het wel eens over een goed wijnjaar maar 1971 was een goed muziekjaar.

Albums uit dat jaar kan je namelijk bijna blind kopen. Ik zat gister toevallig voor een heel ander doel een lijstje te maken en 1971 daar even uitgefilterd. Wat te denken van:

• Led Zeppelin IV - Led Zeppelin
• At Fillmore East - The Allman Brothers Band
• Sticky Fingers - The Rolling Stones
• 4 Way Street - Crosby, Stills, Nash & Young
• Meddle - Pink Floyd
• Who's Next - The Who
• Tupelo Honey - Van Morrison
• Pearl - Janis Joplin
• Tapestry - Carole King
• What's Going On - Marvin Gaye
• Imagine - John Lennon
• The Concert for Bangla Desh - Various Artists
• L.A. Woman - The Doors
• Hunky Dory - David Bowie
• Aqualung - Jethro Tull
• Fragile - Yes
• Master Of Reality - Black Sabbath
• If I Could Only Remember My Name - David Crosby
• Santana III - Santana
• Nursery Cryme - Genesis
• Madman Across the Water - Elton John
• The Cry of Love - Jimi Hendrix
• Islands - King Crimson
• Deuce - Rory Gallagher
• Black Moses - Isaac Hayes
• Tarkus - Emerson, Lake & Palmer
• American Pie - Don McLean
• Fireball - Deep Purple

Iedere vinyl liefhebber wil dat rijtje toch wel in de kast hebben staan? Al die topalbums zijn echt allemaal in 1971 verschenen!

Het beloofd - als ik naar buiten kijk - een mooie dag te worden en als je de dag de koffie met Rod en Graham begint kan deze eigenlijk niet meer stuk.

Stevie Nicks

De meeste mensen die aan de jarige Stevie Nicks denken moeten dan direct aan Fleetwood Mac denken. In nagenoeg al die gevallen denkt een ieder dan ook gelijk aan het album Rumours.

 

Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat Rumours uit 1977 een weergaloos topalbum is. Het perfecte Poprock album met ook nog een achtergrondverhaal waarbij Goede Tijden Slechte Tijden wordt gedegradeerd tot een niemendalletje.

Als er één band is waar je wel en jaargang roddelbladen mee kan vullen dan is het Fleetwood Max wel. Op Rumours zijn de dames en heren ook regelmatig heel duidelijk dat de muziek geweldig is, maar in de relationele zin er wel wat anders aan de hand is.

Jammer als dat de overhand krijgt, want het album Rumours is natuurlijk een meesterwerk.

Toch ben ik persoonlijk vooral fan van de Engelse Fleetwood Mac periode waarin Peter Green voor de heerlijke Bluesy inbreng zorgde.

Nadat de band was verkast naar de VS en de samenstelling meermaals wijzigde zag je ook de muziekstijl steeds verder weggaan van de "klassieke" Britse Blues.

In 1975 kwam Stevie Nicks bij de band en ze maakt nog steeds deel uit van deze legendarische band.

 

Mick Fleetwood en John McVie die beide vanaf het eerste uur deel uit maken van de band maken ook nog steeds deel uit van de formele line-up.

Ook Christine McVie maakt weer deel uit van Fleetwood Mac nadat ze begin deze eeuw een aantal jaren een adempauze had genomen.

Met z'n vieren zijn ze de langst zittende leden en vormen ze al jaren de basis voor de sound zoals die vanaf 1975 zo kenmerkende voor deze band is.

Eigenlijk zijn er dus twee Fleetwood Macs. De Britse Blues band die eind jaren 60 en begin jaren 70 briljante Bluesrock maakte en het Fleetwood Mac wat tussen 1972 en 1975 de transformatie maakte naar een van de beste Soft rock bands.

Naast haar bijdrage aan Fleetwood Mac heeft Stevie ook een aantal solo-albums gemaakt. Een achttal studio-albums en tweetal live albums. De solo albums van Stevie zijn wat wisselend van briljant tot aardig. Dat heeft er alles mee te maken dat Stevie zich in haar solo projecten veel meer experimenten permitteert. Iets wat ik overigens in een artiest enorm weet te waarderen alleen het pakt de ene keer nu eenmaal beter uit dan een andere keer.

De solo-albums Bella Donna (1981), The Wild Heart (1983), Trouble in Shangri-La (2001), In Your Dreams (2011) en schitterende 24 Karat Gold: Songs from the Vault (2014) zijn alle albums die meeste muziekliefhebbers wel zullen waarderen.

Op een dag als vandaag komen we natuurlijk niet om Rumours heen. Een van de best verkochte albums en in het genre Softrock zijn er ook maar heel weinig albums die Rumours kunnen overtreffen.

Commercieel al helemaal niet want Rumours ging wereldwijd maar liefst 40 miljoen keer over de toonbank. In de VS haalde het album tweemaal diamant. Bizarre aantallen gaan er dan over de toonbank en er is maar een klein en select groepje albums dat beter doet. Je moet dan denken aan mega successen zoals Thriller van Micheal Jackson, Darkside Of The Moon van Pink Floyd en Back In Black van AC/DC.

 

Rumours gaat overigens nog steeds erg goed over de toonbank. Van het album zijn inmiddels de nodige jubileum edities gemaakt en fans krijgen er geen genoeg van.

Als ik eerlijk ben ik ook niet. Want hoe geweldig ik juist het Fleetwood Mac met Peter Green vind gaat een album als Rumours zelf na vele jaren en draaibeurten nooit vervelen.

Happy Birthday Stevie!

In Memory of Elizabeth Reed

Dit instrumentale nummer van The Allman Brothers staat op hun tweede album getiteld Idlewild South. Gedurende het gehele bestaan van de band is het nummer een vast onderdeel geweest van hun optredens. Het nummer leende zich uitstekend om er een lekker lang uitsponnen jam van te maken wat ook steevast gebeurde.

Voor de liefhebber zijn er op CD en vinyl een groot aantal versies beschikbaar. Zelf heb niet eens zo'n heel omvangrijk Allman Bros collectie, maar naast de studio versie op Idlewild South staan er toch al zeven verschillende live versies in de kast.

Uiteraard is een van de beste die van van het dubbelalbum At Fillmore East, maar de andere versie doen er nauwelijks voor onder. Zo vind ik persoonlijk de versie op het dubbel livealbum Fillmore West 1-31-71 misschien een tikje beter. 

"In Memory of Elizabeth Reed" is een nummer waar een schitterende blend wordt gemaakt tussen Jazz en Rock, maar op een aantal versies sluipen er ook wat Blues passages naar binnen.

Hoewel het nummer ontelbare keren is gespeeld, is het toch lastig om het maar gelijk hun signatuur song (er wordt ook niet gezongen) te noemen want er zijn nog wel wat kandidaten.

"Whipping Post" en  "Statesboro Blues" zijn immers ook onlosmakelijk aan een optredens van The Allmans verbonden.

Op vinyl en/of CD kan je een enorme collectie aanleggen van "In Memory of Elizabeth Reed" maar je komt altijd nog wel een versie tegen die een keer de aandacht mag krijgen.

Zo vond ik deze versie samen met Eric Clapton. Derek Trucks en Warren Haynes maken al deel uit van The Allman Brothers dus het is heel aannemelijk dat dit optreden begin deze eeuw is geweest.

Eric Clapton als gast en de mannen maken er een feestje van met deze hele fijne versie van
"In Memory of Elizabeth Reed".

 

Bob 80

Uiteraard had ik als jonge knul nummers van Dylan gehoord zoals "Blowin'In The Wind" en "Mr Tambourine  Man". Ik had echter nog geen definitieve Dylan klik. Er kwam zoveel goede muziek op mij af. We hebben het over eind jaren 60 begin jaren 70 en de lawine aan grandioze muziek was enorm.

In de zomer van 1971 werd ik 15 en dat is toch de leeftijd dat je wat rebelser wordt en Dylan sloot daar haarfijn bij aan.

Dat gevoel werd nog eens stevig aangejaagd door drie Dylan releases in het najaar van 1971:

12 november - single George Jackson

17 november - Bob Dylan More Greatest Hits (ook bekend als Greatest Hits Vol II)

20 december - 3LP Concert For Bangla Desh

Over de single "George Jackson" schreef ik al eens (zie Bringing It All Back Home) dat ik deze van m'n oma had gekregen. Los van het feit dat George Jackson verre van een lieverd was, heeft het nummer mij vanaf het begin enorm beetgepakt. Zeg maar bij de keel gegrepen.

Op de kant A stond een akoestische versie en op kant B stond een Big Band versie.Ik heb het plaatje zo vaak gedraaide dat ik onbedoeld een mix aan het maken was tussen deze twee versies.

 

M'n oma had het niet breed maar gaf graag weg en kort na het singletje kreeg ik van haar het dubbel album Bob Dylan More Greatest hits. 

Ze had diezelfde man (Bob dus) met datzelfde spijkerjack op de hoes gezien. Ik vond het singletje leuk dus een dubbel LP moest helemaal een feestje worden was het idee van oma. Goed gezien van oma en een feest is dit album zeker!

De foto's die op het singeltje en album stonden waren afkomstig van het Concert For Bangla Desh. Een initiatief van George Harrison om de mensen in het getroffen land te helpen. Opbrengst van concert en album gingen gingen naar het goede doel.

Dylan speelde met vriend Harrison een heerlijke set met in mijn ogen (vooral m'n oren) de fraaiste versie van "A Hard Rain's a-Gonna Fall". Brrrr wat belachelijk goed!

Voor de 3LP box van het Concert For Bangla Desh had ik op dat moment even niet het geld, maar een vriendje met meer zakgeld had het album vrij snel in z'n bezit.

Vooral kant vijf hebben we samen tientallen keren zitten draaien. Soms wel 4-5 keer op een middag. Kant vijf is dus de set met Bob Dylan.

De singel "George Jackson" en de albums More Greatest Hits en Concert For Bangla Desh maakte mij in de laatste maanden van 1971 en begin 1972 in een mum van tijd een groot Dylan fan.

Een paar jaar later had ik dan ook alle albums die hij tot dat moment had uitgebracht en een belachelijke hoeveelheid bootlegs van deze woordentovenaar.

Ik hoef niet van alle artiesten die ik goed vind alles op vinyl te hebben. Toch heb ik zo'n rijtje artiesten waar ik voor mij gevoel nooit teveel platen van kan hebben: The Allman Brothers. Led Zeppelin, Eric Clapton, The Rolling Stones, B.B. King, Neil Young en.................BOB DYLAN!

Uiteraard Bob Dylan!

Happy Birthday Bob.

Dylan's debuut

Morgen wordt dit fenomeen 80 jaar en op radio, TV en krant kan je er ook nauwelijks omheen.

Vandaag het eerste album van Dylan maar eens op de draaier gelegd. Op dit debuut uit 1962 maakte de wereld vooral kennis met de zanger Dylan, want slechts twee van de dertien nummers zijn eigen composities.

Hoewel het beslist geen slecht album is voelt het - zeker als je de opvolgers erbij pakt - toch een beetje als warm lopen.

Op de opvolger The Freewheelin' Bob Dylan gaat Dylan helemaal los als liedjestovenaar met maar liefst dozijn briljante composities.

Op dit debuut kiest Dylan vooral voor traditionals die hij in een aantal gevallen van een eigen sausje heeft voorzien.

Toch kreeg in die vroege zestiger jaren de luisteraar al een "sneak preview" wat Dylan als componist in z'n mars had.

Met het nummer "Talkin' New York" neemt Dylan de luisteraar mee in de beleving van de plattelands jongen die naar de grote stad trekt.

Het zou een liedje van een puber kunnen zijn, maar de compositie getuigd al van grote maturiteit. Het tweede nummer op dit debuut wat Dylan zelf heeft geschreven is "Song To Woody".

Een ode aan een van Dylan's inspiratiebronnen en het is een start van een eindeloze rij songs waar Dylan - al of niet direct - naar andere artiesten verwijst.

Het is een interessant geldachtenexperiment om je eens te verplaatsen naar het moment dat dit album verscheen: Maart 1962 dus.

Hoe zag de wereld er toen uit en..............hoe zou je dan zo'n album van Dylan beoordelen?

 

John Glen was kort ervoor met een Mercury MA6 de ruimte ingeschoten en er waren enorme overstromingen aan de Noordzeekust van Duitsland.

In Birma was er een staatsgreep die - als we eerlijk zijn - het land nog steeds in een wurggreep heeft.

De VN spreekt sancties uit tegen Cuba en West Samoa wordt onafhankelijk. 

In Noord Nederland is een vreselijk treinongeluk met bijna 100 doden. Een militaire coupe in de Dominicaanse Republiek en de Nederlandse marine krijgt het aan de stok met die van Indonesië. De Gaul geeft toestemming dat Algerije onafhankelijk wordt. De eerste drie maanden van 1962 in vogelvlucht...........

Op de een of andere manier kan ik het niet laten mij voor te stellen hoe het zou zijn als ik in het voorjaar van 1962 voor het eerst met Dylan zou worden geconfronteerd.

Zou het liefde op het eerste gezicht zijn? Zou ik toen al vallen voor zijn opmerkelijk stem? Zou ik de kat nog even uit de boom kijken? 

Lastig om je dat voor te stellen maar het geeft niet alleen inzicht hoe Dylan zich ontwikkelend heeft maar ook hoe je eigen muzieksmaak zich heeft ontplooid.

Van het debuutalbum van Dylan zijn een enorme berg heruitgave (CD en LP) gemaakt met de meest uiteenlopende hoesontwerpen, gekleurd vinyl en picture discs. Audiofiele edities op 45 toeren, edities met zowel de mono als de stereo uitvoering.

Zelf heb ik een versie van paars vinyl van het Spaanse WaxTime. Kwaliteit valt alles mee waarbij het met dit soort platen wel de vraag is of dit zuurstok vinyl 50 draaibeurten gaat overleven.

Dylan heeft na dit album een groot aantal veel betere albums gemaakt, maar wie geïnteresseerd is hoe de woordentovenaar zich ontwikkeld heeft is dit album toch een must.

"Song To Woody"

I'm out here a thousand miles from my home
Walking a road other men have gone down
I'm seeing a new world of people and things
Hear paupers and peasants and princes and kings

Hey hey Woody Guthrie I wrote you a song
About a funny old world that's coming along
Seems sick and it's hungry, it's tired and it's torn
It looks like it's dying and it's hardly been born

Hey Woody Guthrie but I know that you know
All the things that I'm saying and a many times more
I'm singing you the song but I can't sing enough
'Cause there's not many men that've done the things that you've done

Here's to Cisco and Sonny and Leadbelly too
And to all the good people that travelled with you
Here's to the hearts and the hands of the men
That come with the dust and are gone with the wind

I'm leaving tomorrow but I could leave today
Somewhere down the road someday
The very last thing that I'd want to do
Is to say I've been hitting some hard travelling too

Zaterdag

Voor veel mensen is de zaterdag de fijnste dag van de week. De zondag zit vaak met plichtplegingen en de dag erna moet je al weer werken. 

Dus maar eens vier klassiekers met als thema zaterdag opgezocht:

 

Every Night Is Saturday Night - Barrelhouse

Cuby and the Blizzards en Livin'Blues mogen dan de speerpunten zijn geweest van de Nederlandse Blues scene, maar Barrelhouse heeft verreweg de langste adem.

Al 45 jaar maken ze uitstekende Blues muziek. Ik heb ze eind jaren 70 voor het eerste ergens zien spelen en was gelijk fan. Een aantal leden speelde ook in de begeleidingsband van Oscar Benton. Johnny en Guus Laporte heb ik in die context een paar jaar geleden mogen ontmoeten toen ze Oscar begeleiden bij een miniconcert. Helaas is Oscar vorig jaar overleden.

Barrelhouse houdt de Nederlandse Blues voorlopig nog even hoog en maakt van iedere nacht een zaterdagnacht zoals op Hard To Cover te horen valt.

Saturday Night - Eagles

Wie wel eens - zeker in de eerste jaren - bij een concert is geweest van de Eagles weet dat deze jongens van een doordeweekse dag ook een feestdag kunnen maken.

Ondanks wat wisselen in de samenstelling puilde de Eagles altijd uit van de talenten. Het puilde echter ook uit van de ego's. 

Op Desperado zingen ze "Saturday Night". Het was pas hun tweede album en wie goed luister naar dit nummer hoort al een strijd tussen mannen.

 

Another Saturday Night - Cat Stevens

Cat Stevens ‎speelt eigenlijk uitsluitend eigen nummers maar heeft enkele nummers van andere opgenomen. Morning Has Broken geschreven door Eleanor Farjeon is verreweg de bekendste.

Zelf ben ik een groot fan van Cat Stevens maar "Morning Has Broken" vind ik toch een beetje een zeiknummer. Doe maar lekker zelf liedjes schrijven heb ik toen (1972?) eens ergens geschreven.

Over een andere cover ben ik dan weer wel heel enthousiast. In 1974 bracht Cat het nummer "Another Saturday Night" van Sam Cooke uit. Nu is het als het om zingen gaat ondoenlijk om met Sam Cooke te concurreren, maar Cat gaf een heerlijk eigen en frisse invulling aan deze klassieker.

Helaas is het nummer niet op een regulier studioalbum verschenen en ben je afhankelijk van of een singeltje of een Greastest Hits album.

Saturday In The Park - Chicago

Misschien wel mijn favoriete zaterdag nummer. In een stukje wat ik schreef over multitalent Terry Kath schrijf ik hoe een mooie zaterdag in Central Park de inspiratie voor dit heerlijke nummer is geweest.

"Saturday In The Park" is te vinden op het album Chicago V en is een nummer waar ik altijd mega vrolijk van wordt. 

Zelfs op dagen als vandaag waar het water met de teilen en al omlaag komt.

 

Fijne zaterdag!

Bonnie Raitt ‎– Slipstream

In 2012 kwam dit album uit en het was het 16e studio album van Bonnie. Op vinyl is het uitgevoerd als dubbelalbum in een fraaie klaphoes.

Als we alle albums van Bonnie op volgorde gaan zetten van goed naar beter naar best dan komt Slipstream niet in de top 5 voor en mogelijk niet eens in de top 10.

Toch is Slipstream een weergaloos goed album en het feit dat Bonnie zomaar 10 nog betere albums heeft gemaakt zegt iets over het bizar hoge niveau wat ze haar hele carrière al weet te behalen en te behouden.

Albums als Give It Up, Luck Of The Draw en vooral Nick of Time zijn beslist een tikje beter dan deze heerlijke Slipstream. 

Nick Of Time werd in de VS vijf maal platina en Luck Of The Draw leverde Bonnie zelfs zeven platina platen op. Bizarre successen.

Buiten die top 3 zijn alle andere Bonnie Raitt albums gewoon mega goed. Raitt is niet een overdreven productieve artieste, want tussen 1971 en nu maakte ze "slechts" 17 studioalbums. Alles wat ze gemaakt heeft is echter wel dik in orde!

Voor verzamelaars van CD's en LP's is dat goed nieuws want kom je wat tegen op een beurs kan je het blind meenemen.

Dan gaan we er even vanuit dat je gecharmeerd bent van minimaal een van haar andere albums en muziekstijlen als Bluesrock en Americana moeten uiteraard wel in je comfortzone liggen.

 

Het album Slipstream is een heerlijk muzikaal avontuur wat het in mijn ogen vooral goed doet bij het ontbijt of voor het slapen gaan.

Het kabbelt heerlijk en wie niet op de hoes heeft gekeken zal een aantal bekende nummers tegenkomen van onder andere Bob Dylan en Gerry Rafferty. 

Ook maakt Bonnie gebruik van een aantal composities van Al Anderson die vooral hofleverancier is voor tientallen Country artiesten.

Voor het album Slipstream kreeg Bonnie een groot aantal onderscheidingen waaronder een Grammy (haar 11de) voor beste Americana album.

Een meer dan terechte onderscheiding, want hoe Bonnie op dit album de verschillende muziekstijlen tot een heerlijke Americana weet te blenden is echt schitterend.

Zucchero Sugar Fornaciari ‎– Blue's

Vandaag in de buurt van Den Haag met een vriend wezen wandelen. Toen we terug in de stad waren liepen we tegen een markt aan met boeken, kunst, kitsch en........... platen.

De voetjes gloeide van het lopen al wel maar zo'n kans liet ik niet voorbij gaan.

Loop ik als Blues liefhebber tegen een album aan met de titel Blue's............

Ik heb de nodige Italiaanse Rock in de kast staan dus ik durfde het risico wel te nemen.

Vooral omdat ik twee prima CD's van Zucchero heb gehad die beide goed waren bevallen.

Prima album van Zucchero en het werd zelfs tot dat moment wereldwijd het best verkochte album door een Italiaanse artiest. In Italië alleen al gingen goed 1,5 miljoen exemplaren over de toonbank.

Aan het album werkt een zeer groot aantal artiesten mee, waarbij voor de meeste mensen Clarence Clemons de meest bekende zal zijn.

De helaas in 2011 overleden Clarence Clemons kennen we natuurlijk vooral als saxofonist van Bruce Springsteen maar heeft bij veel grote artiesten meegewerkt.

 

Blue's is uit 1987 en is het vierde album van Zucchero. Het album bevat onder andere de hit "Sensa Una Donna" en een van mijn favoriete nummers van Zucchero: "Dune Mose".

Van dat nummer heb ik een clip van Zucchero samen met Miles Davis in een playlist zitten. Schitterend!

 

Heerlijke plaat om de vermoeide voetjes - zonder schoenen - rust te geven.

Boudewijn de Groot

Vorige maand maakte de vandaag jarige Boudewijn bekend te stoppen met optredens. Iedere muziekliefhebber zal dat betreuren, ook al ben je niet zo van het Nederlandse lied.

Een genre wat De Groot in een kleine 60 (!!) jaar beslist naar een hoger niveau heeft weten te tillen. Soms wat humor en uiteraard liefde maar ook ruimte voor kritiek op de maatschappij.

 

Een schitterende catalogus heeft Boudewijn bij elkaar gespeeld en gezongen, maar één album springt er voor mij steeds uit.

Ik ben al 50 jaar een enthousiast muziekliefhebber maar zit ook al 50 jaar op de racefiets. Toen het album Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser in 1973 uitkwam ben ik daar door mijn omgeving regelmatig mee geplaagd. 

In plaats van mij tegen de plagerij te verzetten heb ik het album omarmt en daar heb ik nog steeds geen spijt van wat het is een heel puik album.

 

Ik was niet de enige die het album omarmde want het is een van de drie albums van Boudewijn die platina haalde. 

Vandaag is het zo te zien aardig weer maar voor enthousiaste fietsers is het niet het leukste voorjaar. Veel wind en lage temperaturen en menig collega fietser zal zich de afgelopen maanden dan ook regelmatig hebben afgevraagd: "Hoe sterk is de eenzame fietser?"

 

Naast de feitelijke vraag blijft het ook een zeer fraaie metafoor voor alles wat we aan ongemak en tegenslagen in het leven tegen kunnen komen.

 

Album is bijna 50 jaar oud maar is nog steeds een pareltje onder de parels..........

Boudewijn Fijne Verjaardag!

Doors 13

Dit is typisch zo'n groep waar ik alles wel van zou willen hebben, maar die om budgettaire reden is afgevallen.

Probleem is dat ik eigenlijk teveel muziek goed vind. Ik heb best een aardige collectie maar ik noem zo 100 albums die ik nog wel fysiek in de collectie wil hebben. 200 gaat ook lukken!

Bij de Doors zijn dat natuurlijk L.A. Woman, Strange Days en Morrison Hotel. Als ik even nadenk waarschijnlijk nog drie, vier...........vijf hoewel ik de periode met Jim Morrison eigenlijk de meest boeiende vind. Zowel qua muziek als de verhalen.

Geld moet rollen maar het kan toch maar één keer worden uitgegeven. Dus van The Doors heb ik een hele fijne dubbel verzamel LP staan: Weird Scenes Inside the Gold Mine.

Vier puike kantjes maar een van mijn favoriete Doors nummer ontbreekt op die dubbelaar namelijk Roadhouse Blues. Met 13 is dat "probleem" ook opgelost!

Lekker plaatje na een dag "ploeteren".

Bill Bruford

De gepensioneerde Bill is vandaag 72 geworden. Was als drummer altijd een harde werker en de CV die hij bij elkaar getrommeld heeft is onwaarschijnlijk indrukwekkend:

• Als officieel lid van Yes te horen op acht albums.
• Bij King Crimson als vaste lid maar liefst meegewerkt aan 14 albums!
• Met Genesis op tournee en te horen op drie live albums
• Drummer bij supergroep U.K. en daar drie albums gemaakt
• Zes soloalbums met uitstekende recensies
• Samen met pianist Patrick Moraz een aantal schitterende Fusion albums gemaakt
• In 2017 opgenomen in de Rock & Roll Hall Of Fame
• 10 albums met Jazz Fusion band Earthworks 
• Drie albums met Anderson Bruford Wakeman Howe
• Als sessiemuzikant op tientallen albums te horen van oa Steve Hackett Rick Wakeman, Steve Howe, Al Di Meola en vele anderen

Ja dan wil je op enig moment wel met pensioen. Bruford krijgt door zijn deelname aan Yes en King Crimson vooral het label Progressie Rock, maar daar doen we Bill zwaar en zwaar tekort mee.

Juist in de projecten zoals met Earthworks en met Patrick Moraz laat Bruford horen dat hij tot de beste Fusion drummers behoort.

Je snapt dan ook gelijk waarom Bruford zo vaak gevraagd is voor projecten waar muziekstijl in de blender gingen.

Altijd een geweldige drummer geweest die geen last heeft van kantlijntjes.

Happy Brithday Bill.

De Muur

Beslist een van de populairste albums van Pink Floyd. Deze grandioze Rockopera was het gevolg van de wens van Roger Waters om tijdens optredens meer afstand te hebben met het publiek.

Uiteindelijk gaat het verhaal over Pink die veel tegenslag in het leven heeft en geen connectie voelt met de rest van de maatschappij. Z'n leven voelt als dat van achter een muur........

 

Vaak wordt verondersteld dat het album The Wall te maken heeft met de val van de Berlijnse Muur. Dit - vanuit menselijk oogpunt gezien - monsterlijke bouwwerk ging pas in november 1989 tegen de vlakte. 

Het album van Pink Floyd was toen precies 10 jaar oud! 

Dat neemt niet weg dat door vele de muziek van Pink Floyd gekoppeld werd aan deze historische gebeurtenis.

Hoewel het verre van mijn favoriete Pink Floyd album is vind ik het concept briljant en eigenlijk is het album actueler dan ooit.

De polarisatie in de samenleving is voor een muur aan het zorgen waar die van Berlijn bij verbleekt. Mensen die enorm van de Corona-crisis profiteren en aan de andere kant van "de muur" mensen die nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden.

Landen met vaccinatiemogelijkheden in overvloed en landen achter "de muur"" waar mensen al blij zijn als ze te drinken en te eten hebben.

Het conflict tussen Israël en de Palestijnen wat volledig de verkeerde kant uitgaat. Bizar dat een deel van dat conflict zich ook nog eens echt om een muur afspeelt.

Opsommen van alle muren die dagelijks in het nieuws zichtbaar zijn word je echt mega depri van.

Toch niet slecht om met dit briljante album op de achtergrond eens stil te staan welke muren we zelf kunnen afbreken in plaats van ze nog verder op te hogen.

Mike Oldfield

In één klap werd Mike Oldfield in 1973 wereldberoemd met het album Tubular Bells. Een muziekstuk in de categorie Progressieve Rock en het beslaat beide kanten van een LP.

Oldfield die vandaag 68 wordt speelt een groot aantal van de instrumenten zelf en dat zijn er op dit album een enorme hoeveelheid. Enkele instrumenten worden aangekondigd en zo had ineens de hele wereld gehoord van "Glockenspiel".

Hoewel Tubular Bells altijd het top album van Oldfield zal blijven, heeft hij daarna nog een aantal prima albums gemaakt. Vooral opvolgers Hergest Ridge en Ommadawn zijn uitstekende albums geworden.

Van Mike Oldfield zijn 26 studio-albums verschenen en één live-album. Opmerkelijk zijn de 21 (!!!) officiële verzamelalbums/boxen die op zijn naam staan.

Toch is Tubular Bells altijd zijn belangrijkste kindje gebleven gezien de groot aantal opvolgers. Alle Bells even op een rijtje:

• Tubular Bells (1973)
• The Orchestral Tubular Bells (1975)
• Tubular Bells II (1992)
• Tubular Bells III (1998)
• The Millennium Bell (1999)
• The Best of Tubular Bells (2001)
• The Complete Tubular Bells (2003)
• Tubular Bells 2003 (2003)

Het ziet er een beetje raar uit dat na The Complete Tubular Bells en toch nog - zelfs in datzelfde jaar - een nieuwe Tubular Bells verschijnt. Met zeven voorgangers zou je verwachten dat Tubular Bells 2003 een volledig overbodig albums is. Dat is het dus niet!

 

Om 30 jaar Tubular Bells te vieren besloot Oldfield om de moederversie uit 1973 opnieuw op te nemen maar dan met volledig digitale techniek. De opnames uit 1973 werden als een soort van dirigent en checklist gebruikt.

Het resultaat is verbluffend en eigenlijk is het misschien wel de beste Tubular Bells van allemaal. Voorwaarde is dan wel dat je de CD draait, want dan is het effect van de digitale opnames dan het grootst.

Het klikt bizar schoon, fris en modern, maar uiteraard minder vertrouwd dan de eerste versie.

Aardig detail aan deze 2003 versie is dat niemand minder dan John Cleese de ceremoniemeester is.

De latere versies van Tubular Bells hebben nooit de aandacht gekregen als de eerste editie. Dat is ook logische omdat het effect van "iets heel nieuws" weg was.

Toch weet nagenoeg iedereen wie Mike Oldfield is en dat met een paar klappen op een paar buizen.

Over twee jaar bestaat Tubular Bells 50 en we zijn natuurlijk benieuwd of Oldfield daarvoor nog een keer de studio in zal duiken?

Mike Happy Birthday!

David Byrne

De vandaag jarige David kennen we natuurlijk vooral als voorman van The Talking Heads. Tussen 1977 en 1988 maakt deze New Wave band acht puike studio-albums.

Eigenlijk kan je wel stellen dat ze eigenlijk geen matige albums hebben gemaakt. Dat gezegd hebbende is Naked hun laatste album beslist minder ten opzichte van topalbums zoals Remain in Light en Fear of Music.

Dat heeft ook te maken dat dat de eerste albums pure New Wave waren en daarna tot wat meer geflirt werd met Pop Rock.

Zo ook op het album Little Creatures waar een blend gezocht wordt tussen New Wave en Pop Rock. 

Die Pop Rock elementen maken het album daardoor wel heel toegankelijk en het album was dan ook geliefde bij een zeer breed publiek.

 

Little Creatures is het zesde studio-album van The Talking Heads en wie de zes albums op rij beluisterd hoort toch een band die aan het zoeken is. Puike, puike albums maar ze zijn duidelijk zoekend en dat het album Little Creatures wordt afgesloten met Road to Nowhere mag geen verbazing oproepen.

Road to Nowhere kan uitgelegd worden als een soort van liefdesdrama, maar als die geliefde nu The Talking Heads zelf zijn?

Would you like to come along
You can help me sing this song
And it's all right, baby, it's all right

They can tell you what to do
But they'll make a fool of you
And it's all right, baby, it's all right

We're on a road to nowhere
We're on a road to nowhere
We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

Nadat The Talking Heads definitief uit elkaar lagen ging David Byrne op de solotoer. Tijdens de Talking Heads periode had David samen met Brian Eno al een soloplaat gemaakt en de teller staat inmiddels op 10 solo-albums.

Na een paar van deze albums heb ik David Byrne gelaten voor wat het is. Het is mij allemaal te Avant-gardistisch. Daar waar ik de New Wave een natuurlijke tegenbeweging vond, vind ik die Avant-gardistische bewegingen in de muziek te geknutseld.

Anders doen om het anders doen. Het roept bij mij ook het gevoel op dat er een of ander intellectueel aureool hangt als een soort van muur om de "gewone man" buiten te sluiten.

Dat neemt niet weg dat ik de bijdrage die de jarige David Byrne bij de Talking Heads heeft geleverd ik enorm weet te waarderen.

Zowel de pure New Wave als de meer Pop Rockachtige nummers. Om de vrijdag lekker te beginnen het mega succes Little Creatures op de speler gelegd.

 

David Happy Birthday!

 

Stevie Wonder

Vandaag wordt Stevie 71 en wat heeft deze kerel een schitterende platen gemaakt. Over alles wat een beetje met Soul en Motown te maken heeft kan ik nooit zoveel melden. Als puber liet ik die stroming links liggen. Een spreekbeurt over Soul zal mij ook niet gaan lukken.

 

Gelukkig heb ik de Soul toch ontdekt maar we doen Steve stevig te kort om hem uitsluitend als een Soul artiest te bestempelen. Stevie wist als geen ander muziekstijlen door de Soul te blenden. In combinatie met zijn unieke stem drukt hij daardoor een heel eigen stempel op de moderne muziek.

 

Niet voor niets won Stevie dan ook 25 (!!!!) Grammy's en logisch dat het album wat nu opstaat in de prijzen viel.

Het album Song In The Key of life is namelijk een meesterwerk onder de meesterwerken. Een schitterend dubbelalbum met van voor tot eind een heerlijke blend tussen Soul, Pop en hier en daar zelfs wat Progressieve invloeden.

Het album was een megaproductie en meer dan 60 muzikanten hebben aan dit album meegewerkt. Dan tellen de losse leden van een koor wat ergens hoorbaar is niet eens mee.......

Hoe dit album is uitgebracht laat ook zo mooi zien dat vanuit artistiek oogpunt de CD maar een mager concept is om maar te zwijgen streaming.

Dit dubbelalbum is namelijk uitgevoerd in een zeer fraaie klaphoes met een boek met songteksten, dankwoorden en achtergrondinformatie. Tevens tref je een EP aan een viertal extra nummers.

Dit wil je toch gewoon in je handen hebben. De wijze waarop de muziek in je bezit komt als onderdeel van de artistieke beleving.

 

Zelfs als je geen draaitafel meer hebt is dit voor de muziekliefhebber toch een must have?

 

Stevie Happy Birthday!

Robert Zimmerman Plays Bob Dylan

Bob Dylan is op afstand de meest gecoverd single-artist. Uiteraard doen de Beatles beter, maar dat gaat niet om één enkele componist.

Dylan was nog maar net als liedjesschrijver begonnen en de covers vlogen hem al rond de oren. Soms hele albums zoals The Hollies sings Dylan.

Voor platenmaatschappij CBS een reden voor een knipoog. Op het album Bob Dylan's Greatest Hits wat speciaal voor de Europeese markt verscheen, stond in de linker bovenkoek in een rood vlak de tekst Nobody Sings Dylan Like Dylan.

Dat is natuurlijk een waarheid als een koe, maar je kan dat ook op twee manieren interpreteren. Dylan heeft immer zeer enthousiaste fans, maar er zijn ook genoeg muziekliefhebbers die zijn stem en zangkwaliteiten juist niet weten te waarderen.

Met de stelling Nobody Sings Dylan Like Dylan kan je nog wat verder spelen zullen ze bij Doxy gedacht hebben. Doxy is een vage Russische platenmaatschappij die in het publieke domein actief is.

Onder de titel  Robert Zimmerman Plays Bob Dylan brachten ze in 2013 een album uit met opnames uit 1962 en 1963.

Op zich een leuke vondst om zo de echte en artiestennaam met elkaar in verbinding te brengen.

 

Het album bevat outakes en demo's die niet gebruikt zijn bij de eerste twee officiële albums van Dylan. Sommige van deze nummers zijn al eens op bootlegs verschenen en op de officiële The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) zoals in 1991 door CBS is uitgebracht.

Onder liefhebbers vond het album Robert Zimmerman Plays Bob Dylan toch wel zijn weg. Zo verscheen er in 2015 een re-issue door het eveneens Russische DOL. Wellicht is er een relatie tussen Doxy en DOL want in 2017 bracht Doxy nog een heruitgave uit. In 2019 bracht DOL een CD versie van het album uit.

Voor wie z'n geld niet wil uitgeven aan de kostbare officiële bootleg (vreemde tegenspraak) boxen - en toch iets meer van Dylan wil dan het standaard rijtje albums - is Robert Zimmerman Plays Bob Dylan toch wel een boeiend en vooral heel betaalbaar muziekdocument.

Daarnaast maakt de albumtitel het tot een erg leuke aanvulling voor de Dylan collectie in het jaar dat Robert 80 jaar wordt.

Part-Time Friends ‎– Art Counter

Na een dag hard werken even geen complexe muziek. Gewoon een heerlijke Pop EP van deze Franse groep.

Het bandje uit Aix-en-Provence - dat eigenlijk een duo is - werd in 2009 opgericht en heeft een tweetal EP's en een tweetal volledige albums gemaakt.

Het duo bestaat uit Florent Biolchini en Pauline Lopez De Ayora. Beide beschikken over prima zangkwaliteiten maar het is toch vooral de stem van Pauline waar ik wel voor val.

Het gaat te ver om het zomaar doorsnee Pop te noemen, want de meeste nummers bevatten verrassende muzikale elementen. Dat alles in combinatie met de prima zang.

In Nederland nauwelijks bekend en daar doen we onszelf toch een beetje tekort mee. Heerlijke EP om de werkdag even weg te laten zakken.

Zeker als je dan geniet van de schitterende hoes. Je waant jezelf dan toch op vakantie?

Les Dudek

Bij het grote publiek nauwelijks bekend en dat is toch wel een beetje jammer, Dudek is namelijk een uitstekende Bluesrock en Southern Rock muzikant.

Door collega's heeft hij door de jaren heen dan ook veel waardering gekregen en zo speelt hij mee op albums van Stevie Nicks, Cher, Boz Scaggs, The Steve Miller Band en The Allman Brothers.

Bij de Allmans speelt Dudek op het wereldberoemde (bekend van Top Gear) Jessica op akoestisch gitaar. 

Als je door dat soort lui uitgenodigd wordt om op een album mee te spelen kan je als muzikant echt wel een stukje spelen.

Naast zijn bijdrages als sessiemuzikant heeft Les Dudek een zestal solo albums gemaakt en één album met de The Dudek, Finnigan, Krueger Band. Dat laatste album ken ik niet, maar zijn solo albums zijn vooral Bluesrock en Southern Rock en regelmatig doorspekt met wat Jazz, Soul en Funk.

Daarmee heeft Les Dudek beslist een eigen stijl ontwikkeld en is het toch jammer dat hij niet zo mega productief is als het gaat om het maken van solo albums. Wat ieder album wat je van Dudek beluisterd smaakt toch naar meer.

 

Dit album bevat dan ook heerlijke muziek en ook wel een grappige hoes. De foto op de voorkant van de hoes met de tegengestelde zwaartekracht is van Bob Seidemann. Deze fotograaf was hofleverancier voor de The Grateful Dead en Janis Joplin. Daarnaast heeft Seidemann een hele rij legendarische hoezen op z'n naam staan. 

Zo zijn hoezen van On The Beach (Neil Young) en Even in the Quietest Moments (Supertramp) het werk van hem.

Niet alles wat Seidemann heeft gemaakt kon echter op positieve kritiek rekenen. Het album van Blind Faith met op de voorkant een topless tienermeisje kreeg immers de dubieuze "oorkonde" van een van de meest verbannen albumhoezen.

 

Best boeiend om het eens uitvoerig over dat album van Blind Faith te hebben, maar nu even genieten van Les Dudek. 

De eerste nummers op kant één beginnen met wat Funk invloeden maar door het album heen verschuift het naar wat meer pure Southern Rock. 

"Zorro Rides Again" is het een na laatste nummer van kant B en is heerlijk pittig gitaar- en slagwerk. Recht voor z'n raap Rock. Dat nummer kan gewoon mee met het betere werk van The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd.

Om te zorgen dat je als luisteraar na afloop niet staat te stuiteren krijg je met " I Remember" een rustige maar wonderschone cool-down.

 

Les Dudek...........helaas niet erg bekend in Nederland en dat is best jammer want wat is dit toch heerlijke, heerlijke muziek! 

Richie Furay

Vandaag doet deze oude rocker er een jaartje bij. Furay begon in 1964 bij de Au Go-Go Singers waar ook medeoprichter Stephen Stills z'n start maakte. Hoewel de naam van de groep anders doet vermoeden maakte het gezelschap (9 man!) vooral Folk Rock.

Slechts één album heeft de groep gemaakt en in de loop van 1965 kwam aan dit feest al weer een einde.

 

Stills en Furay roken echter een veel groter avontuur en in 1966 richten ze samen met Neil Young, Bruce Palmer  en Dewey Martin de Buffalo Springfield op.

Vanaf dag één was het een kruitvat maar toch werden er drie fantastische albums afgeleverd. Na het album met de toepasselijke titel Last Time Around uit 1968 was het al weer over met de pret.

Teveel creativiteit en teveel ego's per vierkante meter. Daar waar The Beatles beschikte over Epstein om de boel aan elkaar te lijmen, ontbrak het Buffalo Springfield helaas aan degelijk management.

Toch hoeven we niet te treuren want de breuk van Buffalo Springfield heeft door de jaren heen veel moois opgeleverd.

De avonturen van Stephen Stills en Neil Young zijn algemeen bekend, maar Richie Furay schudde ook nog even een knappe carrière uit z'n mouwen.

1968 was dan het einde voor Buffalo Springfield maar voor Furay was het ook de start van een andere legendarische band. 

Samen met Rusty Young, Jim Messina, Randy Meisner en George Grantham richten hij Poco op.

Eigenlijk was Pogo als naam voor de band voorzien maar dit bleek een stripfiguur te zijn en de tekenaar stond in het standje om lelijk te gaan doen.

Poco dus en deze band mag zonder meer gezien worden als de uitvinder van Southern California Country Rock.

 

Jim Messina had al een bijdrage geleverd bij Buffalo Springfield en zou later jaren lang albums maken met Kenny Loggins. Randy Meisner zou kort na de start bij Poco deze alweer verlaten en was hij een van de oprichter van Thea Eagles.

Het waren ook The Eagles die uiteindelijk de zogenaamde Southern California Country Rock commercieel optimaal wisten uit te nutten. 

 

Ik heb er al eerder over geschreven dat ik het opmerkelijk blijf vinden dat de Eagles zoveel populairder zijn geworden dan Poco. Je kan daar wel wat analyses op houden maar het blijft vooral jammer want het kan niet anders dat Eagles fans ook Poco zullen weten te waarderen.

 

Na zes studio albums verliet Furay het Poco gezelschap. Furay koos meer voor de creatieve vrijheid en maakte tussen 1976 en 2015 een achttal knappe studioalbums. Ook verscheen er een interessante verzamelaar en een live album onder de naam The Richie Furay Band Alive!

Naast deze soloprojecten maakte Furay een tweetal albums samen met J.D. Souther en Chris Hillman onder de naam Souther–Hillman–Furay Band. Prima albums en de eerste mag zelfs wel als een meesterwerk worden beschouwd.

Even drie "Furay-albums" uit de kast gehaald om deze zondag lekker te beginnen. De drie studioalbums van Buffalo Springfield even laten staan en deze heerlijke dubbel LP met daarop een fraaie compilatie.

Voor Furay;s bijdrage aan Poco heb ik de keus laten vallen op een geweldig live album. 

Bij Souther–Hillman–Furay Band is de keus niet zo groot en is de keuze gevallen op hun tweede album.

Richie Happy Birthday!

 

 

Richie Furay is overigens de schrijver van een van de mooiste liedjes namelijk "Kind Woman". Oorspronkelijk uitgevoerd door de Buffalo Springfield, maar het stond ook bij Poco regelmatig op de setlist en bij solo optredens kon Furay er niet omheen om dit schitterende nummer te spelen.

"Kind Woman"

I got a good reason for loving you
It's an old fashioned sign
I kinda get the feelin' like mmm you know when
I fell in love the first time.

Kind woman
Won't you love me tonight
The look in your eyes

Kind woman
Don't leave me lonely tonight
Please say it's all right

Remember once before you're hearing
The old folks say
Love's an ageless old rhyme
But now a days you know the sayin' depends so much on
The kind of woman that you find

Kind woman
Won't you love me tonight?
The look in your eyes

Kind woman
Don't leave me lonely tonight
Aah you say it's all right

Kind woman
Won't you love me tonight?
The look in your eyes

Kind woman
Don't leave me lonely tonight
Please say it's all right

Robert Johnson

Het is vandaag de geboortedag van Robert Johnson. Recent heb ik nog uitvoerig aandacht besteed aan een van de belangrijkste grondleggers van de huidige Blues muziek.

Nagenoeg alle Blues artiesten van e laatste 60 jaar hebben zich door Johnson laten inspireren en allemaal hebben ze wel eens een nummer van hem gespeeld.

Veel van die nummers zijn ook op een album verschenen. Op de geboortedag van Robert Johnson eens niet een album van Robert zelf maar cover van andere Blues grootheden.

Op de albums die nu klaar staan om te draaien vinden we van Johnson de volgende nummers:

The Allman Brothers -  Come On In My Kitchen

Rory Block -  Walkin' Blues en Crossroad Blues

Bluesbreakers -  Ramblin' On My Mind

Eric Clapton - Malted Milk

Bob Dylan - Ramblin' On My Mind

The Rolling Stones -  Love In Vain

 

Zes albums om te smullen en als dit is weggedraaid en buiten is het nog steeds grijs pak ik gewoon de volgden zes, want Robert Johnson komt vrij veel voor in m'n collectie!

 

Heerlijk om de Zaterdag mee te beginnen.

 

Zie ook: King Of The Delta Blues Singers

Tranquil Valley Roamers

Deze week kreeg ik van een vriend een paar verzamelalbums. Nu ben ik niet zo van de verzamelalbums maar als ik er een paar krijg gebruik ik deze graag als inspiratie.

 

Tussen die platen zat ook een plaat van Tranquil Valley Roamers met als albumtitel Country & Western Hits. Ik had van deze groep nog nooit van gehoord dus zoeken op het Woeste Wilde Web..............

Ik kom het album tegen bij Discogs (LP en CD database) en een paar vage Marktplaats-achtige sites. Verder kan ik over het album en de Tranquil Valley Roamers helemaal niks maar dan ook niks vinden.

 

Juist omdat ik er niks van kan vinden groeit de nieuwsgierigheid. De voorkant van de hoes geeft weinig info. Naast de naam van de groep en de album titel geeft de voorkant van het album geen geheimen prijs.

Op de cover een prachtige mevrouw en de foto ook wel een heerlijk tijdsbeeld. De dame in kwestie houdt op een wat gevaarlijke wijze een revolver vast. Uitkijken dus!

Verder zien we nog een logo met Grand Gala Stereo.

 

 

Dat logo treffen we ook aan op de achterzijde van de hoes. Daar een overzicht van de nummers:

 

Side 1

All The Good Times     

Freight Train     

On Top Of Old Smokey     

She'll Be Coming 'Round The Mountains     

East Virginia     

Old Folks At Home

 

Side 2
Goin' Up Cripple Creek

Cottonfields

There's A Tavern In The Town

Rye Whisky

Texas Rose

Little Maggie 

Vrij basic en standaard Country nummers maar de vraag wie we hier horen zingen en spelen overheerst en blijft vooral onbeantwoord.

Op de hoes nog wel de namen van de fotograaf en ontwerper van de hoes. Beide namen kom ik in de Discogs database bij andere albumhoezen tegen dus zijn beide geen onbekende in de muziekwereld.

Van designer Eric Wondergem kom ik verder niet veel tegen, maar fotograaf Frits van Swoll leidt tot een mooi spoor. Sterker van Frits is een heuse Wiki pagina!

Frits is naast fotograaf ook muziekproducent en begon ooit bij Polygram. Foto's van Frits haalde zelfs album covers van grote namen als Miles Davis.

Zelf is hij een liefhebber van Jazz maar professioneel als producent ook in actie voor bijvoorbeeld Italo Disco.

Als fotograaf kreeg hij naast internationale Jazz artiesten ook vele Nederlandse artiesten voor de camera zoals Bonnie St. Claire, The Golden Earring, Benny Neyman, Lenny Kuhr, Jules de Corte.

Dit laat tevens zien over wat voor een enorme tijdlijn deze fotograaf actief is geweest.

Naast de fotocamera wist Frits ook de weg naar de videoclip te vinden en maakte clips voor Anouk en  Direct.

Een van de beroemdste - in Nederland dan toch - foto's die Frits heeft gemaakt is de cover van het album Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser van Boudewijn de Groot.

Die foto heeft ook de cover gehaald van het fotoboek dat Frits in 2018 heeft uitgegeven. Het fotoboek kreeg als heerlijke titel Vinyl In Stills. Het boek bevat foto's die Frits heeft gemaakt voor albumcovers  maar nu in een prachtige zwart/wit bewerking.

 

Het album waar ik deze zoektocht mee begon heeft beslist veel boeiende zaken opgeleverd, maar ik weet nog steeds niet wie de Tranquil Valley Roamers zijn........