zaterdag 31 juli 2021

Eloy - Time To Turn

Gelukkig heb ik een brede smaak aan muziek maar ik merk toch dat ik de laatste maanden een beetje blijf hangen in de Blues en direct aangrenzende muziekstijlen.
TIME TO TURN zeg ik dan. Even heel geforceerd iets heel anders uit de kast getrokken. De keuze is gevallen op Eloy met het album Time To Turn.

Eloy is een Duitse Progressieve Rock band die in 1969 werd opgericht en nog steeds actief. In het tweede deel van de jaren  80 werd door de band een pauze van een paar jaar ingelast.
De band heeft door de jaren een groot aantal wisselingen ondergaan. Met het aantal muzikanten wat officieel deel uit heeft gemaakt van Eloy kan je een aardige stadsbus vullen en dan kan echt niemand zich aan de anderhalf meter maatregel houden.

Medeoprichter Frank Bornemann is nog het enige bandlid van de oorspronkelijk bezetting. Wie een recent album van Eloy beluisterd en deze vergelijkt met de eerste albums moet toch tot de conclusie komen dat Bornemann altijd heel zwaar z'n stempel op de band heeft gedrukt.

De band mag dan uit Duitsland komen maar liefhebbers van Krautrock en de Neue Deutsche Welle moeten we toch teleurstellen. 
Voor wie de achtergrond van Eloy niet kent kunnen we het zo verkopen als een Britse Progressieve Rock band. 
Dat is overigens een groot compliment en het is niet voor niets dat een label als Harvest onze Oosterburen heel snel aan zich wist te verbinden.
Eloy was met name in de jaren 70 een zeer hoogwaardige Progressieve Rock band. Het genre kreeg in de overloop van de 70er naar de 80er jaren zwaar te verduren. Niet vreemd dat in de loop van de 80er jaren een "break" werd ingelast.
 
Toch is het aantal liefhebbers van Progressieve Rock groter gebleven dan aanvankelijk werd gedacht en de herstart van Eloy is dan ook in alle opzichte legitiem.
Natuurlijk zal Progressieve Rock na de topdagen nooit meer de status krijgen van weleer, maar het aantal liefhebbers van deze muziekstijl is groot genoeg om als Eloy zijnde nog lekker muziek te maken.

En lekker muziek maken doet Eloy...............al ruim een halve eeuw!

vrijdag 30 juli 2021

Buddy Guy - Sweet Tea

Vandaag wordt deze Blues legende 85 jaar. Vorig jaar schreef ik al eens over Buddy naar aanleiding van het album The Blues Is Alive and Well.
Wat moet je verder in vredesnaam over deze Blues gigant zeggen?

Misschien toch een van z'n andere albums even onder de aandacht brengen? Het album Sweet Tea uit 2001 wat nu op de draaitafel ligt is een waar meesterwerk.
Nu ken ik niet alle albums van Buddy, maar Sweet Tea mag echt wel als een van z'n beste albums worden gezien.
De kracht van dit album zit wat mij betreft vooral in de diversiteit. Van akoestisch tot een stevige flirt met Jimmy Hendrix en alles wat aan Blues en Bluesrock daar maar tussen kan zitten.

Met het nummer "Done Got Old" van Junior Kimbrough opent Buddy dit album immers op een bijna traditionele Delta Blues wijze. Mooi klein maar mega intens.
Ook al zingt hij dat hij oud is geeft de rest van het album een heel ander beeld. Blues van de bovenste plank met heerlijke Rock invloeden.

Echt een schitterende Blues is "Baby Please Don't Leave Me". Zowel thema als gitaarspel is helemaal spot-on.
Dan moeten we ook "It' a Jungle Out There" en "She Got the Devil in Her" noemen en welk nummer eigenlijk niet.

Rauw, puur, ruw, gruizig en vooral authentiek ook al gaat het om een groot aantal covers. Buddy sleept je met deze plaat de Mississippi-delta in. Hij grijpt je bij je donder en laat je negen Blues-parels lang niet los.
Goed 54 minuten aan de Sweet Tea wat toch echt vooral een straf bakje is.
 
Blues voor fijnproevers maar ook een prima album voor wie Buddy Guy nog wil gaan ontdekken.
 
Buddy Happy Birthday!
 

donderdag 29 juli 2021

Patti Scialfa

Vandaag wordt Patti 68 en we kennen haar natuurlijk vooral als zangeres en muzikant van de fameuze E-Street Band van Bruce Springsteen.

Patti en Bruce hebben elkaar begin jare 80 voor het eerst ontmoet in de legendarische The Stone Pony. Het duurde echter nog een paar jaar voor Patti toetrad tot de E-Street Band.
Vanaf 1984 vormde Patti onderdeel van deze legendarische begeleidingsband. In 1988 was er niet alleen de liefde voor de muziek, maar ook voor Bruce en in 1991 trouwde het stel.

Patti heeft inmiddels aan een enorm aantal Springsteen tours en albums meegewerkt, maar heeft daarnaast ook een aantal solo-albums gemaakt. Daar ken ik helaas onvoldoende van om daar wat zinnigs over te zeggen. Er is zoveel muziek dat een mens keuzes moet maken. Verder heeft het ook te maken dat ik sinds Born In The USA een stuk minder grote Springsteen fan ben. Dus al die als die aspecten rond Springsteen gaan sindsdien ook wat aan mij voorbij.

Van Patti heb ik dus geen solo-albums, maar ik heb wel een heerlijke box staan van Springsteen. In die box met de naam The Album Collection Vol. 2 1987–1996 zitten vijf albums en twee EP's met in totaal 20 kantjes vinyl.
Op alle platen in deze box levert Patti een bijdrage dus dat kan niet anders dat dit een prima manier is om de dag mee te beginnen.

Patti Happy Birthday!

woensdag 28 juli 2021

Gregg Giuffria

Vandaag doet deze toetsenist en zanger er een jaartje bij. Gregg is vooral bekend van zijn bijdrages aan de bands Angel, Giuffria en With House of Lords,
Eigenlijk liggen deze drie bands in elkaars verlengde. De band Giuffria was een soort van doorstart van Angel en With House of Lords was een soort van vervolg op Giuffria. 
Om een of andere reden heeft Gregg bij deze doorstart er voor gekozen om de naam Angel te laten vallen. Dat zelfde gebeurde toen vanuit Giuffria de band With House of Lords werd opgericht.

De band Giuffria heeft slechts een aantal jaren bestaan namelijk van 1983 tot en met 1987. Een aantal jaren geleden zijn een aantal reünies geweest maar formeel bestaat de band niet meer.
Overigens zijn de bands Angel en With House of Lords op dit moment beide nog actief.

Gregg heeft met zijn piano, orgel en synthesizers zeer zwaar zijn stempel op deze drie bands gedrukt, maar toch voor op het naar hem genoemde Giuffria. 
Giuffria speelde een mix tussen Hardrock en Glamrock en deze stijl gaat ook wel als Arena Rock door het leven.

Met de Giuffria maakte Gregg drie albums waarvan het laatste (Giuffria III) officieel nooit is verschenen.
Het debuut Giuffria verscheen in 1984 en de opvolger Silk + Steel verscheen twee jaar later.
Beide albums kregen goede recensies maar nu een kleine 40 jaar later klinkt het toch wat gedateerd. 
Als ik dit opzet hoort iedere muziekliefhebber gelijk de 80er jaren. Veel toetsen, veel background zang, melodieus maar ook bombastisch.

Uiteraard is het niet ineens slecht, maar de eeuwigheidswaarde van dit soort muziek moet het toch hebben van een feestje waar al een paar bier is geschonken.
Dat maakt de plaat - het debuut staat nu op - dan wel weer tot een mooie tijdstempel in de geschiedenis van de Rock.

Nummers als "Don't Tear Me Down" en "Line of Fire" zijn dan - zeker met een goeie bak koffie erbij - toch wel nummers om de dag voor een keertje op gang te schoppen.

Gregg Happy Birthday!

dinsdag 27 juli 2021

Allman Bros At Nassau Coliseum

Het lukt nog steeds om ergens een live album van The Allman Brothers te vinden. Het gaat hier om een registratie van een optreden in de Nassau Coliseum, Uniondale, NY op 30 december 1979.
Het concert is uitgezonden op WLIR-FM en - zeker in die jaren - zat ieder klaar met het tapedeck om concerten op te nemen.
Het legendarisch station heeft door de jaren een transitie gemaakt van licht klassiek naar Progressieve Rock naar Alternatieve Rock en zelfs Underground muziek. 
Vorig jaar is WLIR opgegaan in WABC maar de muziekkeuze is nog steeds alternatief en verre van middle of the road.

Van de enorme set die de Allmans op 30 december 1979 speelde zijn aanvankelijk in het grijze (zeg maar bootlegs) circuit twee CD sets uitgebracht. 
In 2015 bracht Silver Dollar Recordings een drie CD set uit onder de naam Nassau Coliseum, Uniondale, NY, 30th December 1979, WLIR - FM Broadcast.
 
Een jaar later in 2016 kwam het al even vage label Leftfield Media met een twee CD set met als titel Almost The Eighties: Nassau Coliseum, NY, 30th December 1979. 

Vinyl liefhebbers moesten niet lang wachten want Parachute Recording Company kwam met twee dubbelalbums met als titel Almost The Eighties Vol. 1 en Vol.

Almost The Eighties Vol. 2 heb ik aan de collectie toe mogen voegen en het maakt alleen maar hongerig om ook Vol.1 aan de collectie toe te voegen.
Op de totale set vinden we toch een aantal nummers die niet op andere live albums voorkomen wat het geheel tot een extra interessant optreden maakt. 

Nummers als "Blind Love", "Pegasus" en "Crazy Love" had ik tot nu toe alleen in een studio versie op het album Enlightened Rogues. Nummers als "Will the Circle Be Unbroken" en "Need Your Love So Bad" kwamen nog in het geheel niet voor in m'n Allman Bros Collectie.
Van de Parachute Recording Company heb ik al de nodige albums staan en de kwaliteit is doorgaans wat wisselend. Ook deze klinkt iets te dof maar een beetje treble (niet te verwarren met die drie Limburgse Songfestival meisjes) op en dan is het toch wel een feestje.

Heerlijke aanwinst maar het blijft wel zoeken naar Vol.1.

vrijdag 23 juli 2021

Let The Games Begin

Vandaag beginnen in Tokio de Olympische Spelen. Door de Corona een jaar later dan gepland en ook nu zijn er nog genoeg mensen die vinden dat de spelen beter niet door zouden gaan.
Lastige vraag met een nog lastiger antwoord. Alleen al in Nederland hebben we - net als voetbalcoaches - 17 miljoen virusdeskundigen. 
Van virussen heb ik - net als van voetbal - geen verstand dus ik ga er maar even vanuit dat het op een verantwoorde manier wordt aangepakt.

Persoonlijk ben ik al niet een heel groot fan van de Olympische Spelen. Dat heeft alles te maken met de hoeveelheid sporten. Meer en meer worden er circusnummers toegevoegd en het aantal sporten mag van mij echt wel een beetje minder.
Ook heb ik wat moeite met de toelatingseisen. Het motto meedoen is belangrijker dan winnen is natuurlijk lariekoek. Al maanden verschijnen er in alle hoeken van de media prognose medaillespiegels.
 
Dat neemt niet weg dat ik de moeder aller sporten wel wat zal volgen want met name 100, 200, 4x100 en 4x400 meter loopnummers vind ik een heerlijk spektakel.
 
Alleen toen ik een plaat ging zoeken die wel zou passen bij de start van de Olympische Spelen bleek dat niet mee te vallen. Ik heb genoeg platen waar run en running in voorkomt maar dat heeft doorgaans helemaal niets met sport te maken.
Schieten mag dan een Olympische Sport zijn maar they shot you point blank en I Shot The Sheriff gaan niet over het winnen van medailles.

Laat ik daarom een aantal aspecten van de Olympische Spelen omarmen waar ik mij wel in kan vinden. De Olympische ringen staan symbool voor vijf werelddelen en staan voor verbondenheid en gelijkheid tussen de werelddelen in deze sporthappening.
Ontwerper Pierre de Coubertin heeft daar overigens wel eens wat anders over beweerd en het idee zou veel simpeler geweest zijn.
Mooiste symboolwaardes die aan de ringen worden gegeven zijn wat mij betreft passie, vertrouwen, overwinning, ethiek en sportiviteit.
 
Dus de Olympische Ringen maar eens uit de kast getrokken. Het is buiten heel grijs dus wat kleur kunnen we wel gebruiken.
 

donderdag 22 juli 2021

Don Henley

Deze medeoprichter en drummer van de Eagles wordt vandaag 74 jaar. De meest succesvolle periode in de carrière van Don is dan ook het blok van 1971 t/m 1980 met de Eagles. 
In die jaren hadden de Eagles het ene na het andere succes. Het album Their Greatest Hits is wereldwijd een van de best verkochte albums.
Recent schreef ik op deze blog nog een stukje over de Eagles omdat ik eindelijk Long Road Out Of Eden op vinyl had weten te scoren. Daarom nu wat meer aandacht aan het andere werk van Don Henley.
 
Henley heeft een meer dan behoorlijke solocarrière bij elkaar weten te sprokkelen. Voor de Eagles was hij in meerdere bandjes actief en net als een aantal van de medeoprichters zat hij in de begeleidingsband van Linda Rondstadt.
Nadat de Eagles in 1980 er een punt achter hadden gezet speelde Henley bij een groot aantal artiesten als sessiemuzikant en (achtergrond) zanger. Daarnaast is Henley ook actief als producer.
 
In totaal heeft Henley vijf solo-albums gemaakt. Z'n eerste solo-album kreeg wat wisselende kritiek. Dat zie je vaak bij een solo-album als iemand uit een supergroep is gestapt. De lat wordt voor het gemak maar even op 10 gelegd. 
Dat is natuurlijk flauwekul want het beste solo-album van John Lennon kan niet op tegen het beste album van The Beatles. Dat geldt ook voor Robert Plant, Mark Knopfler, Mick Jagger. Als je als artiest in een absolute topband zit/zat is het haast onmogelijk om solo beter te doen.
Daarom wel zo handig om de solo-albums van Henley als zodanig te beoordelen en niet als albums van de Eagles. Dit mede omdat hij toch wel een iets andere stijl speelt.
 
Hoewel dat eerste album geen mega hoge cijfers scoorde mag ik dat graag op de draaitafel leggen. Het zijn allemaal prima muzikanten die aan dit album meewerken en Henley gaat als zanger niet snel vervelen.
De nummers zijn net even wat minder meezingers dan de meeste nummers van de Eagles en dat ervaar ik zelf als een pluspunt uit. Het album verveelt daardoor niet snel en Henley brengt 11 heerlijke - vooral eigen - nummers.
Op zijn solo-albums laat Henley de Countryrock die hij met de Eagles speelt wat los en ligt de nadruk meer op pure Rock. Hierbij zoekt hij naar meer kanten de grenzen van de Rock op wat voor gevarieerd gevuld albums zorgt. 

Henley kreeg met de Eagles een groot aantal prijzen waaronder zes Grammy;s. Als solo-artiest heeft hij totaal drie Grammy;s gewonnen.
 
Discografie Don Henley:
  • I Can't Stand Still (1982)
  • Building the Perfect Beast (1984)
  • The End of the Innocence (1989)
  • Inside Job (2000)
  • Cass County (2015)
Daarnaast zijn er een tweetal officiële verzamelalbums van Henley verschenen.
 
Don Happy Birthday!


dinsdag 20 juli 2021

Allman Brothers Live at Omni

Al vaker heb ik de stelling gedropt dat je eigenlijk nooit teveel live-albums van The Allman Brothers Band kan hebben.
Het is ook eigenlijk een van de weinige dingen op vinyl die ik echt vrij enthousiast verzamel. Niet dat ik tegen iedere prijs maar een album toevoeg aan de collectie.

Dat is ook nergens voor nodig. Gewoon een beetje rondkijken (zoeken is een deel van de lol) en dan kom je regelmatig wat tegen voor een heel schappelijke prijs zoals deze Live At Omni, Atlanta.
Nieuw in seal voor minder dan 20 Euro is voor mij een heel acceptabel financieel offer.

Want bij de Allman Brothers weet je als het om een live-album gaat bijna zeker dat het geen miskoop is. Daarnaast vind ik het heerlijk om verschillende versies te vergelijken van Allman Brothers klassiekers zoals "One Way Out", "Ramblin Man" en vooral "In Memory Of Elizabeth Reed".

Live At Omni is opgenomen in Atlanta op 2 juni 1973. Dat is dus nadat Duane Allman en Berry Oakley al naar de Southern Rock hemel waren vertrokken. Het optreden is dus in een periode dat de band zich als het ware opnieuw moest uitvinden.


Hoewel het hier om een bootleg gaat is de kwaliteit van meer dan behoorlijk tot goed. Wat echter belangrijker is dat we hier een line-up van The Allmans horen die het verlies werkelijk van zich af staan te spelen.

Het concert is gehouden kort voor het verschijnen van het studio-album Brothers & Sisters. Een aantal van de nummers die we vinden op deze liveset staan op Brothers & Sisters en waren op die tweede juni in 1973 voor het publiek dus nieuw materiaal.
 
De mannen geven in het Omni Coliseum het beste van zichzelf. Heerlijk is het hoe er bij "One Way Out" er maar drie noten gespeeld hoeven te worden om het publiek massaal enthousiast te laten reageren.
Het Omni Coliseum bestaat overigens niet meer. De hal werd vooral gebruikt voor basketbal wedstrijden maar werd ook ingezet voor andere evenementen zoals zaalvoetbal en heel veel Rock concerten.
In totaal zijn er in de Omni honderden concerten gegeven met The Grateful Dead als koploper met maar liefst 24 optredens. 
 
In 1997 ging het gebouw met het kenmerkende "eierdoosdak" tegen de vlakte.
Dan zal er vast iemand zijn die dan zegt: "Gelukkig hebben we de foto's nog". Ik maak daar liever van: "Gelukkig hebben we de tapes nog".
Van die tapes hebben van de 13 nummers die de Allmans die dag speelde slechts zes dit album gehaald. Hopelijk gaat iemand met de resterende tapes nog eens wat leuks doen. Dan het liefst op een officieel label....

Bij dit album gaat het om de eerste uitgave van het vage platenlabel DBQP dat de afgelopen drie jaar zo'n 50 bootlegs heeft uitgebracht. 
Het album verscheen in 2018 en DBQP heeft onder meer live-albums van Led Zeppelin, Jimi Hendrix, Can, Soft Machine, Eric Clapton en Deep Purple in haar collectie zitten.

Blijft een vage business dit soort labels wat niet wegneemt dat ik blij ben met deze aanvulling van de collectie.
 

maandag 19 juli 2021

Dawn Brothers

Deze Rotterdamse band komt deze maand met een derde album uit. Omdat ik erg enthousiast ben over de voorganger denk ik dat ik eerdaags een bezoekje aan de platenshop ga brengen.
 
De band die vooral Rootsrock speelt is in 2015 opgericht en bestaat uit:
  • Bas van Holt (vocals / guitar)
  • Levi Vis (bass / vocals)
  • Rowan de Vos (keys / vocals)
  • Rafael Schwiddessen (drums / vocals)
Jonge band met jonge knapen, maar ze brengen een geweldige ode aan "oude" Rock. Swamp, Jam, Southern, en een flinke scheut Soul. Een ode aan oude muziek, maar wel in een eigentijds jasje.
 
Inspiratie zal je horen van Creedence, The Band en The Allman Brothers. Het tweede album van Dawn Brothers heet wellicht ook om die reden Classic. Het is echter vooral eigentijds klassiek!
Classic verscheen in 2018 nadat hun debuut Stayin' Out Late een jaar eerder was verschenen. Het album wat deze maand uitkomt heeft de titel Dusk. 
Naast deze drie albums bracht Dawn Brothers ook een tweetal EP's uit.
 
In afwachting van Dusk is het nu nog even genieten van het album Classic. Een dozijn authentieke Rock nummers doorspekt met jams en heerlijk Soulfull gezongen. De nummers zijn zelf geschreven en deze gasten kunnen prima nummers maken en het ook nog heerlijk vertolken.
Ook een uitstekende samenwerking en blakend van het enthousiasme rollen ze met Classic drie kwartier op heerlijke wijze uit de speakers.
Zonder voorbehoud een band om in de gaten te houden.

zondag 18 juli 2021

Tribute Bandjes

Ik heb er niks tegen als artiesten covers spelen van anderen. Sterker dat kan soms geweldige resultaten opleveren.
Wat te denken van "With a Littel Help From My Friends" van Lennon and McCartney dat door Joe Cocker op Woodstock een briljante vertolking kreeg.
Of "All Along The Watchtower" waar schrijver Bob Dylan de loftrompet stak voor de uitvoering van Jimi Hendrix.
Of Cohen's "Hallelujah" dat magistraal vertolkt werd door Jeff Buckley. "Proud Mary" van CCR door Tina Turner en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Covers is niks mis mee. Zelfs niet als je een heel album vult zoals Bryan Ferry met het briljante album Dylanesque. Niks mis mee.

Waar ik wel jeuk van krijg zijn de vele tribute bandjes. Het lijkt inmiddels wel een plaag. Meer, meer, meer en nog eens meer. Ik wordt ook echt overladen door uitnodigen voor imitaties van Led Zeppelin, Queen, Simon & Garfunkel en ABBA om er maar een paar te noemen.

Natuurlijk is het prima als je in de garage met elkaar een beroemde Rock band na gaat staan doen. Ik sta ook wel eens luchtgitaar te spelen.
Ik snap alleen niet zo goed dat je als band op het succes van een ander aanzien wilt krijgen. Maak lekker een eigen stijl. Ontdek wat je zelf voor talenten hebt. Stel een eigen setlist samen en daar mogen best covers tussen zitten.
Covers is niks mis mee als je er maar een eigen invulling aan geeft en niet het origineel na probeert te apen. Zeker niet als je dan ook nog in die kleren gaat lopen. Leuk voor kinderen in een talentenshow maar ontwikkel als volwassenen in vredesnaam een eigen stijl.

Ik ben er ook van overtuigd dat veel muzikanten die in een tributeband terecht zijn gekomen zonder het succes van het origineel nooit op een podium waren gekomen. Ik ben echter ook overtuigd dat heel wat muzikanten in tributebands hun talenten niet de kans geven. Dit omdat ze in een keurlijf zitten van na-apen en voor hun eigen unieke eigenschappen geen ruimte is.
 
Ik heb ooit eens een plaat van een tributeband gekocht. Dat was bij Staffhorst in Utrecht. Iedere vrijdagmiddag speelde daar een bandje en met een glaasje kon je in de bakken vinyl rondstruinen.
Helaas is de winkel al weer een tijdje gesloten. Jammer want de vrijdagmiddag sessies die onder de naam "Op Het Kleedje" door het leven gingen waren echt dik de moeite waard.
Veel goede platen daar gekocht maar mij één keer laten verleiden tot een aankoop die nooit de draaitafel ziet.
Het is album is van de tributeband One After 909 die The Beatles na-apen. Nu ben ik al niet zo'n Beatles fan en al helemaal niet van Tibutebands. Met een flinke korting werd ik overtuigd de plaat toch maar mee te nemen. Na vier wijn is bij mij de weerstand altijd wat laag en het was ook een winkel die ik graag steunde maar de plaat staat uitsluitend in de kast.
 
Als je dit op de achtergrondmuziek op een feestje draait - als ieder al flink wat bier op heeft - gaat het echt wel goed komen maar verder veer ik echt niet uit m'n stoel.

Natuurlijk kunnen deze jongens een lekker stukje muziek maken. Alleen van al dat imiteren krijg ik jeuk van. Ga lekker zelf een mooie set songs samenstellen, die passen bij wat je als band kan, maar waar ook de grenzen opgezocht worden.

Geen succes dit album maar ik zal de plaat nooit wegdoen want het is een heerlijk souvenir aan de mooie "Op Het Kleedje" middagen bij Staffhorst.
 

vrijdag 16 juli 2021

Stewart Copeland

De voormalige drummer van de The Police viert vandaag zijn verjaardag en wordt 69. Copeland heeft na zijn periode bij The Police wat soloproject gedaan, maar was vooral onwaarschijnlijk actief in het maken van muziek voor films, TV series en videogames.
Het zal beslist een veel rustiger bestaan zijn dan de hectiek die rond de Police hing. Buiten de diverse reünies heeft The Police eigenlijk maar acht jaar bestaan namelijk van 1977 tot 1984.
 
Acht jaar power play waarin van studio naar fotosessie naar concert werd gehopt. Zware tournees en de druk om een nieuwe hit te maken waren de ingrediënten van het leven van deze succesvolle groep.  Het zullen - zelfs voor dit soort jonge knapen - verwoestende jaren zijn geweest. Veel faam en geld maar nauwelijks een privéleven en iedere tournee 5 jaar ouder. 
 
Het succes van de Police was - ondanks dat ze maar vijf albums hebben gemaakt - enorm. De muziek is een heerlijk mix tussen muziekstromen die in het tweede deel van de jaren 70 in opkomst waren.
Zo husselen ze op een heerlijke manier Punk, New Wave en Reggae door elkaar. Dat alles zorgde voor een eigen en vooral zeer herkenbare sound.

In de hoogtij dagen van The Police was ik ook enorm fan. Ik had een aantal nummers op de radio gehoord toen in november 1978 het debuut Outlandos d'Amour verscheen. 
Ik weet nog goed dat ik die maand net begonnen was bij een nieuwe werkgever. De dag dat het album verscheen had cursus lukte het niet om naar de winkel te gaan.
Bij de eerste gelegenheid dat ik wel kon stond ik natuurlijk in de platenwinkel en zo ging het ook bij de volgende albums van The Police.

In die jaren was ik enorm fan van ze maar voor mij persoonlijk hebben ze niet de eeuwigheidswaarde gehaald zoals The Stones, Led Zeppelin, Pink Floyd en The Allman Brothers.
Als ik The Police op de radio hoor als ik in de auto zit stroomt het sentiment door m'n aderen en vind ik het heerlijk om te horen. Toch is er een verjaardag van Copeland voor nodig dat ik twee van de vijf platen uit de kast trek. 
Het staat nu op en vind ik het heerlijk. Het blijft natuurlijk ook briljante muziek. Toch pak ik uit mezelf niet snel.
 
De muziek (vooral dus voor multi media) die Copeland na The Police is gaan maken is bizar divers. Hij werkt daardoor met grootheden uit alle hoeken van de muziek van klassiek tot Rock en van Pop tot Jazz.
Dat Copeland zich sinds 1984 zich zo heeft ontwikkeld is niet zo heel vreemd. Om te beginnen komt Copeland uit een zeer muzikaal gezin en speelde zijn vader bij Glenn Miller

Mogelijk nog meer dan zijn muzikale familie heeft de periode bij Curved Air invloed op de muzikale ontwikkel van Copeland gehad.
Curved Air is een Britse band die in 1970 is opgericht en nog steeds bestaat. De band heeft wel een soort knipperlicht-status want het aantal herstarts en pauzes is nauwelijks te tellen en zo zijn er ook heel wat wisselingen van bandleden geweest.
Sonja Kristina is dan ook nog het enige oorspronkelijk lid van Curved Air. Copeland en Sonja Kristina hebben een relatie gehad en zijn zelfs getrouwd geweest.
In de paar jaar dat Copeland bij Curved Air speelde werkte hij mee aan een tweetal albums.
Curved Air maakt vooral Progressieve Rock met flinke Folk invloeden. 

Ondanks z'n leeftijd zit Copeland niet stil en heeft hij een zestal optredens aangekondigd. Met een symfonieorkest zal hij een nieuw arrangement van het werk van de The Police gaan spelen.
Een van de concerten - die door de Corona al twee keer verplaatst is - staat gepland in het concertgebouw in Amsterdam. Het is nog niet bekend welk orkest voor die klus wordt ingehuurd.

Happy Birthday Stewart

dinsdag 13 juli 2021

Roger McGuinn

Roger doet er vandaag een jaartje bij en wordt 79. Een en ander betekend tevens dat hij al 61 (!!!) jaar actief is als muzikant.
Roger is vooral bekend geworden als een van de oprichters van The Byrds waar hij jaren de frontman was.

Naast zang speelt hij vooral gitaar en banjo, maar we hebben hem ook wel eens met een synthesizer aan de gang gezien. 
Bovenal is Roger toch de verpersoonlijking van de 12 snarige gitaar. Niemand anders dan dit megatalent heeft dit heerlijk vol klinkende instrument zo op de kaart weten te zetten als Roger McGuinn.

Roger heeft zich in het begin van z'n carrière door veel artiesten laten inspireren. Leergierig en ambitieus slurpte hij Rock, Country en Folk naar binnen en combineerde dat op een unieke manier. Daarmee ontwikkelde hij een geheel eigen stijl, die in hoge mate het geluid van The Byrds is gaan bepalen. Daarmee was hij dan weer een inspiratie voor vele nieuwkomers.

The Byrds hebben een dozijn studio-albums gemaakt die - met uitzondering van Byrdmaniax - er allemaal mogen wezen.

Naast zijn unieke bijdrage aan The Byrds heeft Roger een tiental solo-albums in de studio gemaakt en een stevig rijtje live albums.
Leeftijd doet hem blijkbaar niks want vorig jaar bracht hij in december nog een Kerstalbum uit.
 
Naast zijn solo-albums is Roger altijd op zoek naar leuke projecten zoals het Folk Den Project. Helaas heeft dat project - voor zover ik weet - geen vinyl opgeleverd. 
Roger gaat daar op de pure Folk toer en het voelt haast als een eerbetoon aan legendes zoals Woody Guthrie en Pete Seeger.
Vaak mooi klein en ingetogen en dus een geheel andere sound dan bij The Byrds, waar de Rock toch het vervoermiddel van de Folk en Country was.
Liefhebbers van pure Folk doen zichzelf beslist een plezier eens naar het Folk Den Project te luisteren.

Wie meer de Rock kant van Roger weet te waarderen doet naast de albums van The Byrds en de soloalbums zich zeker een plezier met de albums die hij met Byrds maatjes Gene Clark en Chris Hillman heeft gemaakt.

Uiteraard speelt hij als sessiemuzikant op de nodige albums van vele grootheden. Om dat allemaal te verzamelen is echt ondoenbaar, want al ruim 60 jaar is Roger een onwaarschijnlijk actief baasje. 
Hulde daarvoor!

Roger Happy Birthday!

maandag 12 juli 2021

Long Road Out of Eden

Gelukkig heb ik geen last van een compleetheid-syndroom. Als liefhebber van muziek op vinyl zou dat ook een verwoestend effect hebben op zowel financiële als fysieke ruimte.
Zeker omdat ik nogal een brede smaak van muziek heb. Dus het is keuzes maken.
Toch zijn er wel een paar bands waar het prima doenbaar is om alle officiële studio-albums in de collectie op te nemen.

Led Zeppelin is daar een uitstekend voorbeeld van. De studio-albums van Led Zeppelin zijn allemaal opnieuw uitgebracht en tegen schappelijk prijzen verkrijgbaar.
Zo zijn er nog wel wat bands waar het heel overzichtelijk is om alle studio-albums van te verzamelen.
Live albums en verzamelalbums wordt in veel gevallen heel lastig omdat - zeker bij de wat populaire acts - er altijd wel weer wat materiaal opduikt.
Het tempo waarin The Rolling Stones, Bod Dylan en Neil Young oud materiaal uitbrengen is gewoon niet bij te houden. Eigenlijk ook een beetje to much........

De Eagles hebben slechts zeven studio-albums uitgebracht en lijken daarmee een heel overzichtelijk verzamelthema. 
Toch niet helemaal, want hun laatste studio-album Long Road Out of Eden uit 2007 was tot voor kort alleen tegen absurde prijzen op vinyl te krijgen.
2007 was namelijk net voor de grote opleving van "Het Vinyl" en de LP versie was dus maar in zeer kleine aantallen gemaakt.
Dit met als gevolg dat na de heropleving van "Het Vinyl" de prijzen van dit album volledig uit de bocht vlogen.  Echt nette exemplaren gaan gerust voor 150 Euro en meer over de toonbank. 

Nu ben ik een groot Eagles fan maar dat was mij echt te grijs. Dus ik behielp mij met de digitale versie.
Voor liefhebbers van de Eagles op vinyl kwam er dit voorjaar goed nieuws, want het album Long Road Out of Eden werd opnieuw op vinyl uitgebracht. 
Bij vinyl versie van Long Road Out of Eden gaat het - net als bij de CD versie - om twee platen. 

De Eagles beleefde hun hoogtijdagen vooral tussen 1971 en 1980. Zes geweldige studio-albums waren het resultaat met verkoopcijfers die zelden gezien waren.
Toch was succes niet voldoende om de boel bij elkaar te houden. Het knalde echt en er zijn zelfs opnames waar de heren elkaar bedreigen.


Er was dan ook een hele ruime adempauze nodig voor er in 1994 weer wat toenadering werd gezocht. Dat leverde het heerlijk live-album Hell Freezes Over op met daarop enkele nieuwe nummers opgenomen in de studio.
Hoewel dat een schitterende set nieuwe nummers is duurde het tot 2007 voor er een nieuw studio-album verscheen.

Het wachten werd door de fans royaal beloond want in heel veel landen haalden het album de eerste plaats in de albumlijsten.
In Nederland haalde het album platina en dat was verre van een uitzondering want in de UK werd tweemaal platina binnen gehaald en de Kiwi's en Aussie zorgde beide voor driemaal platina.
Thuisland Amerika was echter koploper met maar liefst zevenmaal platina.

Het succes is niet vreemd want het album borduurt heerlijk verder op de eerste zes albums en de meeste Eagles fans zullen dit achter elkaar naar binnen lepelen. Zeer muzikale Rock en Country Rock wat als slobberwijn naar binnen gaat. Doe nog maar een kantje!

Voordeel van dit album vind ik persoonlijk dat ik het wat minder bekend klinkt en je niet alles gelijk van begin tot einde mee zit te zingen. Daardoor mag ik het zelf heel graag draaien.

Tot slot is het wel het vermelden waard dat de persing en geluidskwaliteit van deze vinyl heruitgave echt geweldig is. Het klinkt schoon, de platen zijn echt, de dynamiek is prima en het stereobeeld is prima in orde,
Dat alles maakt dat genieten echt genieten is.


zondag 11 juli 2021

Chris Stapleton

Deze songwriter en producer maakt gelukkig zo nu en dan zelf ook een album. Stapleton heeft namelijk een geweldige Soulfull stem en het zou doodzonde zijn als hij alleen maar liedjes zou zitten te schijven. Door zijn stem is de Country die hij speelt overigens nauwelijks nog als zodanig te bestempelen.
 
In Country scene is Stapleton een hele grote meneer en heeft veel nummers voor anderen geschreven die een hit zijn geworden.
Daarnaast is Stapleton een uitstekend producer en in Nashville weet iedereen hem dan ook te vinden.

Country is één van de oudste muziekstijlen binnen de moderne muziek en bevat veel varianten. Wie op zoete Country niemendalletje zit te wachten moet het album van Stapleton maar aan zich voorbij laten gaan.

Op het debuut Traveller uit 2015 laat Stapelton vier kantje lang horen waarom het een erg goed idee is dat hij solo-albums is gaan maken,
Liefhebbers hadden Stapelton mogelijk al horen zingen bij bandjes waar hij heeft gespeeld zoals The Steel Drivers (Bluegrass) en de The Jompson Brothers (Southern Rock). Toen wisten we al dat we met een megatalent te maken hebben.

Op  het album Traveller gaat Stapelton geheel zijn eigen weg. Stevige Country maar door de Soulfull stem kan je er zomaar het label Southern Soul of zelfs Blue Eyed Soul opplakken.

In Nederland is Stapleton niet erg bekend maar dit album haalde in Amerika ruim zesmaal (!!!) platina. Voor het aantal prijzen (oa vijf Grammy's) die Stapleton heeft gewonnen is inmiddels een aparte Wiki pagina!

Stapleton wist twee jaar geleden de Top 2000 binnen te dringen met het geweldige "Tennessee Whiskey".
Ik snap dat de Country fans Stapelton graag opeisen, want zo'n talent wil ieder in z'n gelederen. Toch zal voor de doorsnee muziekliefhebber het nummer "Tennessee Whiskey" niet als Country worden ervaren en zullen daar eerder het etiket Soul of zelfs Blues aan geven.
"Tennessee Whiskey" is te vinden op dit album maar zo staan er nog wel een aantal van die pareltjes op dit album.

Wat mij betreft is Stapleton - die vorig jaar z'n vierde solo-album uitbracht - dan ook veel en veel meer dan een doorsnee Country artiest. De diversiteit die hij zoekt in muziekstijlen in combinatie met zijn geweldige stem zijn champagne voor de oren.

zaterdag 10 juli 2021

Naakte Earring

Unplugged was in de jaren 90 een enorme populair concept. Het idee was heel simpel en sloeg enorm aan.
Alle elektrische instrumenten gingen bij unplugged aan de kant en een band - hoe heavy ze normaal ook waren - speelde een akoestische set.
Vooral muziek zender MTV maakte het concept enorm populair.

Onze eigen Golden Earring gaf een mogelijk nog betere naam aan het concept: The Naked Truth.
Onder aanvoering van Rinus Gerritsen gaat het project van start. Aanvankelijk waren andere bandleden en platenmaatschappij wat terughoudend.
Ook het publiek geageerd aanvankelijk niet mega enthousiast maar het succes van The Nakes Truth was er een van een hockey stick grafiek. Ineens was iedereen om en inmiddels is het album (aanvankelijk CD's) een half miljoen keer verkocht.

Zelf was ik al jaren fan van de Earring en ben ook bij een van de eerste Naked Truth optredens geweest. 
Voor mij hangt daar ook wel wat sentiment aan want het was het eerste concert met m'n lief. 
Het was overigens ook bijna het laatste want mijn gebrek aan gevoel voor maat ging niet ongemerkt voorbij.
Halfweg de show voerde de Earring het tempo op en het voltallige publiek ging staan en lekker mee staan klappen. 
Eén persoon stond precies tussen de maat in te klappen. Ja jullie raden het al. Ik ben dol op muziek maar zelf maken is een redelijk kansloos project.
Het was met het nummer "Weekend Love" en het komt nu langs en nog steeds lukt het mij niet een beetje fatsoenlijk mee te klappen.

Gelukkig ben ik op de opnames niet te horen want die waren al eerder gemaakt namelijk in september 1992 in Cafe ’De Kroon’ in Amsterdam.
Een hele rij Earring klassiekers komt langs zoals "Another 45 Miles","Eight Miles High" en natuurlijk "Radar Love".
Eén nummer vind ik in deze akoestische setting minder geslaagd en dat is "Vanilla Queen" maar de rest is briljant "omgezet". 
Zelfs na vele draaibeurten vind ik het lastig om de beste drie nummers aan te geven. Hoe ze op "Twilight Zone" even lekker akoestisch staan te jammen is echt smullen. Dat geldt ook wel een "Mad Loves Is Comin'".

Ook "Long Blond Animal", "Why Do I" en "Jangalene" zijn pareltje en laten horen hoe divers de Earring is.

Bij de start leek The Naked Truth nauwelijks een kans te krijgen, maar groeide uit tot een enorm succes en mag zonder meer een klassieker worden genoemd. Het is dan ook terecht dat de Earring tot tweemaal (1997 en 2004) toe een vervolg heeft gemaakt.

70 minuten een feestje met Barry, George, Rinus en Cesar. Een feestje voor de oren!

vrijdag 9 juli 2021

The Kik

Op de een of andere manier associeer ik deze Nederlandse band met de Corona-crisis. Dat heeft alles te maken dat The Kik tijdens de crisis zeer in talkshows verscheen.
Prima want ieder initiatief om de crisis minder crisis te laten zijn mag worden toegejuicht. The Kik had een maand voor de crisis in Nederland echt los ging het album Jin uitgebracht.
Optredens om het album te promoten werden geannuleerd en The Kik was afhankelijk van mogelijkheden op TV.

Het album Jin verscheen op Valentines dag 2020 en opent ook gelijk met de liefdesverklaring Angela. The Kik speelt frisse moderne Nederbiet met een stevig knipoog naar de jaren 60.
 
Wie goed kijkt naar de nummers kijk zal wel even glimlachen. Want het nummer "Alle Tijd van de Wereld" lijkt wat te wringen met het nummer "Te Weinig Tijd".
In "Te Weinig Tijd" is er dan gelukkig wel tijd voor een heerlijk Latijns gitaarrifje.

Toch valt over het hele album vooral het gebruik van synthesizers op. Beslist niet storend en het zorgt voor een heerlijk eigen sound. 

Het album bevat vooral eigen werk maar een enkele keer wordt op fraaie wijze gebruik gemaakt van werk van anderen.
Zo is het nummer "De Grote Baas" een briljante bewerking van het nummer "Major Tom" van onze oosterbuur Peter Schilling.

Meeste nummer hebben een heerlijk tempo maar met de afsluiter "Een Lied Voor....." gaat het gas er vanaf en is een heerlijk moment om even stil te staan voor wie je lied zou willen.......... Mooi!
 
The Kik zet met Jin een album neer wat in een beetje Nederbiet collectie niet misstaat.

Prachtige hoes en de LP wordt geleverd met een CD en dat laatste vind ik een veel fraaiere oplossing dan zo'n download-bonnetje.
 


donderdag 8 juli 2021

When I'm Sixty-Four

Vanaf vandaag niet meer............ Het nummer "When I'm Sixty-Four" heeft haar titel te danken aan de toenmalige pensioenleeftijd in het Verenigd Koninkrijk.
In Nederland was dat jarenlang 65 jaar en normaal was ik vanaf vandaag met pensioen. Door gepruts van de overheid die totaal niet heeft geanticipeerd op de vergrijzing van de samenleving "moet" ik 22 maanden extra.
Op dit moment werk ik drie dagen in de week en daar ga ik desnoods tot m'n 75e mee door. Doordat ik maar drie dagen werk kan je dat ook nog best een tijd volhouden. Daarnaast zorgt werk dat je deel blijft uitmaken van de maatschappij. DAT zou het argument moeten zijn om mensen aan het werk te houden. Dan wel in de juist balans en je struikelt over de oplossingen.

Ik ben een groot voorstander dat mensen na hun 60e in stappen naar vier, drie, twee dagen werken gaan. Er komt dan ruimte voor jongeren die van school komen en ervaring gaat niet in één keer verloren.
Het is echt onacceptabel dat jongeren die klaar zijn met hun studie jaren moeten wachten op een passende baan waarbij ze hun studie dienstbaar maken aan de maatschappij.
 
Vijfenzestig ben ik dus vandaag en prijs mij gelukkig met een blakende gezondheid. Ik sport veel zoals fietsen op de racefiets, wandelen, skiën en duiken.

Het hoeft echter niet altijd zo actief te zijn en wat is het toch lekker om platen te draaien. Laten we dan toch "When I'm Sixty-Four"er maar even bij pakken.
Het nummer staat op het legendarische album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles uit 1967. 
Zelf ben ik geen heel groot Beatles fan. Toch zou het bij de opbouw van een muziekcollectie niet getuigen van inzicht in de muziekgeschiedenis om ze te negeren.
 

Dat neemt niet weg dat ik wel wat moeite blijf houden alsof The Beatles overal maar uitvinder van zijn. Wie wel eens klassiek luistert en oude Rock & Roll draait gaat toch heel vaak iets herkenbaars horen.
Ook het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band is natuurlijk gebaseerd op een stroming die in de VS al even aan de gang was.

Persoonlijk vind ik Psychedelische Rock albums die in de UK zijn gemaakt - op een enkeling na - ook net even te geknutseld (het moest zo nodig) en vooral te commercieel. Natuurlijk maken bands platen om die te verkopen maar het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band stond nog geen week in de winkel en iedereen zong het van voor tot achter mee.
Voor mij mag Psychedelische Rock best wat minder toegankelijk zijn. 

Toch blijft dit album een zeer grote mijlpaal in de geschiedenis van de moderne muziek. Het was dan ook volledig terecht dat bij de 50e verjaardag van dit album in 2017 er een aantal jubileum edities verschenen.
Jubileum edities in de vorm van een enkele LP zoals in 1967 was uitgebracht, maar ook sets met 4 CD's en DVD. 

Als niet Beatles fan vond ik de gewoon LP standaard versie wel genoeg. Deze heeft echter wel een paar leuke details waarbij zowel hoes als het vinyl herkenbaar zijn als 50th Anniversary Edition.
Het geheel is keurig uitgevoerd en de geluidskwaliteit is echt top. Deels te danken aan half speed mastering.

Het album heeft alle bijlages zoals in 1967 en de hoes heeft op de rug de aanduiding dat het om een Anniversary Edition gaat.
Erg leuk detail is de gravering in het vinyl tussen de uitloopgroef. Daar staat het logo van fabriek waar de plaat is geperst gevolgd door het jaartal en volgnummer.
Gewoon leuke details op een toch al heel bijzonder album.

Dat alles neemt niet weg dat "When I'm Sixty-Four" voor mij een gepasseerd station is.


"When I'm Sixty Four"

When I get older losing my hair
Many years from now
Will you still be sending me a valentine
Birthday greetings, bottle of wine?
If I'd been out till quarter to three
Would you lock the door?
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty four?

You'll be older too
And if you say the word
I could stay with you

I could be handy, mending a fuse
When your lights have gone
You can knit a sweater by the fireside
Sunday mornings go for a ride
Doing the garden, digging the weeds
Who could ask for more?
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty four?

Every summer we can rent a cottage in the Isle of Wight
If it's not too dear
We shall scrimp and save
Grandchildren on your knee
Vera, Chuck and Dave

Send me a postcard, drop me a line
Stating point of view
Indicate precisely what you mean to say
Yours sincerely, wasting away
Give me your answer, fill in a form
Mine forevermore
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty four?
Ho!

dinsdag 6 juli 2021

50 jaar The Allman Brothers At Fillmore East

Aan dit album heb ik eigenlijk al buitensporig veel aandacht besteed (zie onderaan deze blog). Het is dan ook een buitengewoon album. Vandaag een goede reden om het album nog eens aan te halen.
Het is vandaag op de kop af 50 jaar geleden dat deze geweldige dubbelaar het levenslicht zag. Bizar detail: de legendarische Fillmore East was een kleine twee weken eerder gesloten.
 

Het waren wel The Allman Brothers die de laatste set in de bijzondere Rock tempel mochten spelen.
At Fillmore East wordt door velen als een van de beste live albums gezien. Iedere keer verbaas ik mijn over de geweldige kwaliteit van zowel de muziek, de opnames als de persing.
 
Dat neemt niet weg dat ik van dit album nog wel eens te porren zou zijn voor een audiofiele versie. M'n oude oren hebben daar natuurlijk maar beperkt voordeel van maar..............dit is zo'n album dat gilt om de max!

Even sparen dan maar..............


Zie ook:

vrijdag 2 juli 2021

Ry Cooder - The Slide Area

Het is vandaag UFO dag. Nu heb ik niet zoveel met UFO's maar ik vond het toch wel een leuk idee een plaat te zoeken waarin ergens het thema UFO zit.
Ry Cooder stelt nooit teleur en het album The Slide Area uit 1982 begint met het nummer "UFO Has Landed in the Ghetto". Spot on dus!
 
Het is een funky nummer en gaat over een UFO die landt in een achterbuurt. De alien stapt uit en loopt de disco binnen. Voor wie dit te funky is laat Cooder met "I Need a Woman" van Bob Dylan z'n typische geluid horen. Bluesrock met zo nu en dan een Gospel uithaal en heerlijk gitaarspel.
Bij het derde nummer op kant 1 blijft Cooder nog even bij de dames en zet hij een heerlijke vertolking neer van "Gypsy Woman" wat we kennen van Curtis Mayfield. 
Kant 1 sluit af met de klassieker "Blue Suede Shoes" van Carl Perkins en tot een mega hit gemaakt door Elvis Presley. 
Cooder geeft er een eigen draai aan met heerlijk gitaarspel. Als je met je verkeerde been uit bed bent gestapt is dit wel een lekkere oppepper.

Op kant 1 is alleen het UFO nummer van de hand van Cooder en dat zet hij op kant 2 helemaal recht. 
Alle vier de nummers zijn van Cooder zelf al of niet in samenwerking met anderen.
Kant 2 begint met "Mama, Don't Treat Your Daughter Mean". Heerlijke R&B maar toch wel een heftige tekst.
Van een beetje gezinsdrama ga je wel drinken en het volgende nummer is dan ook ""I'm Drinking Again".
Of Cooder een drinker is weet ik niet, maar het nummer zou zomaar een knipoog kunnen zijn naar zijn perfectionisme. Waarom altijd maar de beste willen zijn:  I'm sick and tired tryin' to be number one
 
Van een goeie borrel wordt je toch wat filosofisch en het derde nummer van kant 2 is "Which Came First".
Het al oude kip-ei vraagstuk maar om teleurstelling te voorkomen: deze heerlijke Cooder song gaat geen antwoord geven.
 
Het kip-ei probleem wordt gevolgd door "That's the Way Love Turned Out for Me". Een rustige meesleper waarmee dit prima album wordt afgesloten.
Een album met een heel behoorlijke eeuwigheidswaarde want dit draait nog steeds heerlijk weg.
 
Toch is Slide Area niet het beste album van Cooder. Dan komen albums als Chicken Skin Music, Bop Till You Drop, Paradise and Lunch en Into The Purple Valley toch echt eerder in aanmerking.

Dat neemt niet weg dat iedere Cooder fan het album Slide Area graag in de collectie zal willen hebben. Het is sowieso een misverstand dat je teveel albums van Ry Cooder kan hebben!

Fijne plaat om de dag mee te beginnen.

donderdag 1 juli 2021

Canada-dag

Deze feestdag van dit uitgestrekte Noord Amerikaanse land zal vandaag niet gevierd worden. Met de gruwelijke ontdekkingen de afgelopen dagen van de vele kindergraven zou dat ook misplaatst zijn.

Laat duidelijk zijn dat niemand verantwoordelijk is voor het gedrag van z'n voorouders, maar dit is natuurlijk niet het moment om feest te gaan vieren.

Lastig om bij zo'n onderwerp een plaat uit te zoeken. Toch zijn er genoeg Canadese artiesten die veel maatschappijkritische nummers hebben gemaakt.

We mogen er toch van uit gaan dat dit soort artiesten meer de norm zijn voor het huidige Canada dan de barbaren die in het verleden op vreselijke wijze tekeer zijn gegaan.