50 jaar Moontan

Het gaat bijna mijn voorstellingsvermogen te buiten maar de kalender liegt echt niet. Het album Moontan viert deze zomer haar 50e verjaardag en dus ook de wereldhit "Radar Love".

Zowel het album als de single werden het grootste succes van de Haagse formatie Golden Earring.

 

Toen het album Moontan verscheen ben ik deze gelijk gaan halen en m'n hele leven fan van de band geweest.

Ik heb de Earring een groot aantal keren live zien spelen en ze zelfs bijna ingehuurd voor ons trouwfeest. Voor slechts een half uurtje uiteraard, maar voor dat geld kon je ook drie weken op een mega luxe huwelijksreis. Dus 3 weken Malediven met heerlijk strand en cocktails.

Geen Earring op ons huwelijksfeest maar we hebben ze samen wel meermaals zien spelen waaronder ook die heerlijke Naked Truth sessie.

Dat was overigens al vele jaren na het succes van Moontan en "Radar Love". 

 

Moontan ziet ieder jaar nog wel een paar keer mijn draaitafel en is het iedere is het keer weer genieten.

 

Het succes van de Earring in die jaren in de VS was erg groot en daarom wel opmerkelijk dat de tracklist fors afweek van de Europese versie van het album.

Zowel op de eerste VS als UK versies geen "Suzy Lunacy (Mental Rock)" en geen "Just Like Vince Taylor". Daarvoor in de plaats vinden we op de VS versie het nummer "Big Tree, Blue Sea".

Minder opmerkelijk is dat de hoes voor de VS te pikant was en een brave afbeelding van een oor met - hoe kan het ook anders - een oorring.

 

Vanmorgen lopen klussen en nu even genieten met dit 50 jarige meesterwerk. 

50 jaar? 

Het is echt waar! En wat een klassieker is dit album toch..........

 

Arbeidsvitaminen #003

Als ik thuis werk mag ik bij 85% van m'n werk graag muziek op hebben staan. Niet alle muziek is daar geschikt voor. Ben een groot fan van Led Zeppelin maar die laat ik wijselijk I,II,II, IV in de kast staan.

Dus de wat rustigere muziek, maar niet alle rustige muziek is geschikt. 

Van Dylan staat hier een enorme rij platen in de muziek-paddock maar die moet ik echt niet opzetten als ik aan het werk ben.

Ik hoor dan steeds weer wat nieuws in die teksten en ben ik veel te veel afgeleid.

 

Ik zet s'avonds al een stapel platen klaar voor de volgende dag. Voordeel van platen draaien als je thuiswerkt is dat je om de 18 minuten even op moet staan. Even de benen strekken en ook een mooi moment om wat te drinken te pakken.

 

Uit de picklist die ik gisteravond heb gemaakt begin ik met drie troubadours. Niet zomaar drie troubadours maar grote meesters op de akoestische gitaar en ik mag ze alle drie ook graag horen zingen.

Heel graag. Groot fan van deze drie meesters.

 

Het regent buiten, het is grijs, zelfs nog een beetje donker. Geen weer om te wandelen of te fietsen dus werk is geen straf. Zeker niet met een goede bak cappuccino, een stroopwafel en deze heerlijke troubadours.

 

 

 

Van links naar rechts:

Leo Kottke - Greenhouse (1972)

J.J. Cale Naturaly (1971)

Ry Cooder - Paradise And Lunch (1974)

Redhead Days

Het is vandaag roodharigendag en laat ik nu toevallige met een roodharige getrouwd zijn. Veel roodharige zijn als puber gepest. Met de mogelijkheden van sociale media zal dat er niet minder op geworden zijn.

Triest en de overheid zou hier best wat meer aandacht mogen hebben voor pestgedrag. De kosten om in het bestrijden van pesten te investeren wordt ruimschoots goed gemaakt door minder schooluitval en minder zorgkosten.

 

Goed nieuws voor roodharige is dat rood haar veel en veel langer z'n kleur houdt. Als je als 50 plusser met rood haar een oude pestkop tegenkomt is deze vast behoorlijk grijs of zelfs kaal. Het zal dan vast lastig zijn daar geen grap over te maken..............

Genoeg over het sociaalmaatschappelijke aspect van rood haar en op naar de muziek. Er zijn natuurlijk een aantal roodharige artiesten zoals Bonnie Riatt, Vera Blue, Tori Amos, Ed Sheeran, Rick Astley, Orla Gartland, Geri Halliwell, Mick Hucknall, Willie Nelson, Janis Joplin, Axl Rose,
Belinda Carlisle, The Judds, Patti Scialfa, Melissa Etheridge en Dave Mustaine om er een paar te noemen.

Naast roodharige artiesten zijn er ook een enorm berg liedjes waarin een roodharige voorkomt. Rood haar is regelmatig inspiratie geweest voor mooie liedjes. Soms wat verstopt en soms recht voor z'n raap in de titel.

In "Jolene Dolly" Parton is het bijvoorbeeld even zoeken:

Your beauty is beyond compare
With flaming locks of auburn hair
With ivory skin and eyes of emerald green
Your smile is like a breath of spring

 

Bruce Springsteen is met het nummer "Red Headed Woman" dan wel gelijk to the point:

I'll take a red headed woman
A red headed woman
It takes a red headed woman
To get a dirty job done

Amy Winehouse zingt in "Valerie" over Ginger Hair en Emmylou Harris heeft het in "Amarillo" over that redhead in Atlanta.

 

Erg fraai is ook "Tangled Up In Bleu" van Bob Dylan:

Early one morning, the sun was shining
I was laying in bed
Wondering if she'd changed it all
If her hair was still red

 

Te vinden op het legendarische album Blood On The Tracks uit 1975

 

Ik hou het vandaag echter bij Neil Young met "Cinnamon Girl":

I wanna live
With a cinnamon girl
I could be happy
The rest of my life
With a cinnamon girl

 

 "Cinnamon Girl" is het openingsnummer van het tweede solo-album van Neil Young dat in 1970 verscheen. Wellicht een van Neils beste albums. Zeker top 5!

Stones Top 25

Gister gaf ik nog redelijk af op het nummer "Angie". Het is eigenlijk helemaal niet mijn ding om dingen die ik niet leuk vind te benoemen. Ik maak liever lijstjes met dingen die ik wel leuk vind.
Daarom hier mijn favoriete 25 Stones nummers.

Afhankelijk van m'n bui wisselen er een paar maar dit lijstje zal er altijd heel dicht in de buuurt zitten.

1. “Gimme Shelter” (1969)
2.  “Sympathy for the Devil” (1968)
3.  “Paint It, Black” (1966)
4.  “Brown Sugar” (1971)
5.  “Wild Horses” (1971)
6.  “Honky Tonk Woman” (1969)
7.  “Street Fighting Man” (1968)
8.  "Just Your Fool" (2016)
9.  “Dead Flowers” (1971)
10. “Tumbling Dice” (1972)
11. “Waiting On a Friend” (1981)
12. “Beast of Burden” (1978)
13. “Midnight Rambler” (1969)
14. “Jumpin’ Jack Flash” (1968)
15. “That’s How Strong My Love Is” (1965)
16. “Sway” (1971)
17. “As Tears Go By” (1965)
18. “Moonlight Mile” (1971)
19. “You Can’t Always Get What You Want” (1969)
20. “Sweet Virginia” (1972)
21. “Torn and Frayed” (1972)
22. “Far Away Eyes” (1978)
23. “Factory Girl” (1968)
24. “Love in Vain” (1969)
25. “Fool to Cry” (1976)

 

Lekker hoor: Stones op vrijdagochtend! 

50 jaar Angie

Ik was al even fan van de Stones toen in de zomer van 1973 "Angie" een hit werd. Vandaag is het 50 jaar geleden dat deze single in Eurpopa werd gereleased. Vanaf de eerste keer dat ik het hoorde vond ik een zeiknummer. Knap gedaan maar een hele dag op je hoofd staan is ook knap en daar ga ik ook niet voor staan applaudisseren.

Begin jaren 70 was ik gefascineerd geraakt door muziek en al m'n geld ging - naast een belachelijk bedrag aan kostgeld - op aan lp's.
Zo prijkte als puber er in mijn platenkoffer van de Stones al het geweldige dubbelalbum Exile on Main St. uit 1972.
Dat album is nog steeds een van mijn favoriete Stones albums en ik keek dan ook enorm uit naar de opvolger.
Lang wachten hoefde we niet want zo'n 15 maanden later zou het album Goats Head Soup worden uitgebracht. Enkele weken daarvoor werd de single "Angie" uitgebracht.
De eerste keer dat ik het hoorde vond ik het dus gelijk een zeiknummer en dat vind ik het nog steeds. Het zorgde er ook voor dat ik het album Goats Head Soup in de winkel liet staan. Het heeft vele, vele jaren geduurd voor Goats Head Soup alsnog in mijn collectie is gekomen. Verre van een slecht album maar "Angie" hadden ze weg mogen laten.

Helaas was ik een van de weinige die het een zeiknummer vond, want het nummer knalde in een groot aantal landen naar de eerste plek van de hitlijsten en was maanden zo'n beetje ieder uur op de radio.
De rest van het jaar heb ik dan ook nauwelijks de radio aangehad. Ik kan het prima hebben als er op de radio een zeiknummer wordt gedraaid, maar niet als dat van een van je favoriete bands is.

Begin 1974 had Angie op de radio plaatsgemaakt voor andere hits maar de gifbeker was nog niet helemaal leeg................want? In de zomer van 1990 werd "Angie" opnieuw uitgebracht. Gelukkig werd het niet opnieuw een grote hit. Zes weekjes radiostilte was in dit geval wel genoeg.

Ik ben iemand die vind dat je regelmatig iets moet doen wat buiten je comfortzone valt, Dat ga ik nu doen door het album Goats Head Soup aan de draaitafel toe te vertrouwen. Met daarop "Angie" en ik beloof jullie om het album helemaal te draaien...............

Roller Coaster Day

In de VS is het vandaag National Roller Coaster Day maar meer en meer initiatieven worden ontwikkeld om daar een internationale dag van te maken. Dat lijkt mij een prima idee want achtbanen zijn ongeveer een van de leukste bijzaken in het leven.

Als het over rollercoasters gaat is er natuurlijk één albums wat ver boven alles uitsteekt. Zelf ben ik een groot fan van Americana en toen ik in 2020 dit album kocht was ik ook definitief fan van Danny Vera.

Vaak hangen hits na een paar maanden mij wel de keel uit maar het nummer "Roller Coaster" kan ik nog steeds goed hebben. Misschien ook wel omdat het een heel bijzondere periode markeert waarin we allemaal even niet meer wisten wat wat en hoe.

In die Coronaperiode heb ik zelfs met een paar vrienden on-line live naar een optreden van Danny Vera zitten kijken. Was echt geweldig maar wel zo fijn dat we al weer even echt naar concerten kunnen! Houden zo zeg ik dan maar!

Over het album The Year Of The Snake heb ik al eens eerder geblogd en het blijft - zelfs los van de hit "Roller Coaster" - een heerlijk album.

Koffie met Danny Vera...........niks mis mee!

American Beauty

Het dagelijks nieuws is op dit moment vooral een inspiratiebron voor schrijvers van protestliederen. We hoppen immers van drama naar drama.

Voor het blogje van vandaag sla ik de krant maar snel verder naar het shownieuws. Die pagina's worden op dit moment dan weer gedomineerd door Barbie en de gelijknamige film is op dit moment een kaskraker. 

 

De periode dat ik met onze dochter iedere speelgoedwinkel inging om Barbie's te bewonderen ligt al even achter ons. We beleven nu andere mooie tijden maar "verplicht" de speelgoedwinkel in vond ik geen straf want ik keek natuurlijk niet alleen bij de Barbie's....

Bij Barbie kom ik vandaag niet verder als een metafoor van een American Beauty. Dat komt goed uit want daar heb ik wel een heel lekker plaatje bij. 

Het gaat om het vijfde album van de legendarische Grateful Dead dat in 1970 verscheen. Het album is een heerlijke verzameling van uitstekende luisterliedjes. Grateful Dead is in de VS nog steeds onwaarschijnlijk populair. Dat niet alleen voor hun uitmuntende studio albums maar vooral vanwege hun fantastische optredens.

 

Grateful Dead werd in 1965 opgericht en hield op te bestaan toen in 1995 frontman Jerry Garcia kwam te overlijden. Nu een kleine 30 jaar later heeft de band in de VS nog steeds een onwaarschijnlijk grote aanhang en is er sprake van een mythische status. 

Nog regelmatig verschijnen er albums van de vele concerten die de band gegeven heeft. Naast een tiental reguliere live album zijn er van Grateful Dead inmiddels een kleine honderd (!) zogenaamde retrospective live albums verschenen.

Daar waar de studio albums vooral lekkere luister muziek bevatten werden de optredens gevuld met lekkere jams.

 

Die diversiteit maakt het lastig de band in een hokje te stoppen.

Grateful Dead kon jammen als The Allman Brothers. Ze konden close harmony zingen als Crosby, Stills, Nash & Young. Psychische rock spelen als Jefferson Airplane en vooral lekker rocken als Grateful Dead.

Jerry Garcia als frontman speelde daarin een belangrijke rol, maar de bijdragen van de overige leden was minstens zo groot.

Dat blijkt ook hoe na het wegvallen van Garcia de meeste hun weg hebben gevonden in de diverse andere bands.

Grateful Dead heeft ook in Nederland wel wat aanhang, maar die verbleekt in vergelijking met die in de VS.

Hoewel we in Nederland een liberaal beleid hebben ten aanzien van drugs, heeft het enthousiasme van Grateful Dead voor pretmiddelen niet in hun voordeel gewerkt.

Op veel fora wordt er toch wat lacherig gedaan over - zoals ze dan geoormerkt worden - deze hippies.

 

Wie echter wat tijd neemt om de Grateful Dead te leren kennen zal getrakteerd worden op een waaier aan muziekstijlen van lekkere luistermuziek tot zeer complexe jams en uitstekende songteksten.

Voor beginners van Grateful Dead is deze American Beauty wel een heerlijke start. Countryrock, Folkrock en een vleugje psychedelica. Zonder discussie kreeg dit album begin jaren zeventig van de voltallige vakpers vijf sterren. Een meesterwerkje!

Barbie zal het in Nederland altijd beter doen als Grateful Dead maar als ik met dit blogje één iemand heb weten te motiveren om een keer naar een andere American Beauty te luisteren is mijn opzet geslaagd.

 

Chrome Dreams

Dit album van Neil Young had in 1977 moeten verschijnen maar eigenzinnig als hij is bleef dit album op de plank liggen.

In zijn bijna maniakale manier waarop Neil al een aantal jaren zijn archief aan het opruimen is vond hij het nu blijkbaar tijd worden om Chrome Dreams aan het publiek te tonen.

Vandaag was het dan zover en via een pre-order er voor gezorgd dat ik het vandaag dan ook aan de collectie toe kon voegen.

Voor die-hard fans is het album geen verrassing want een grote hoeveelheid bootlegs van dit album zijn in omloop.

Ook de meeste nummers zijn - al of niet in een andere versie - bij een groot deel van de fans bekend omdat deze op andere albums zijn verschenen.

Wie de tracklist (zie onderaan) van dit album bekijkt zal echter toch de conclusie moeten trekken dat dit wel een van Neil's beste albums is geworden.

Nu vele jaren later voelt de tracklist als een soort van greatest hits album, maar Chrome Dreams was in die tijd wel degelijk zo samengesteld. De masters lagen al klaar maar het feest ging toen - om wat voor reden dan ook - niet door.

 

Dit dozijn pareltjes had in die jaren overigens zomaar het album Harvest van de troon kunnen stoten.

Dat is natuurlijk een beetje in de achteruitkijkspiegel gluren, maar dit album gaat heel hoog komen in mijn persoonlijke Neil Young album top 10.

Op vinyl is het album uitgevoerd als dubbel lp omwille van de geluidskwaliteit. Goed 50 minuten is immers best veel voor een enkele plaat dus de muziek is over drie kanten verspreidt.

Kant 4 is uitgevoerd als een ets.

 

De twee platen zitten in een klaphoes die op de voorzijde een afbeelding heeft welke gemaakt is door Ron Wood. Op de achterzijde vinden we de tracklist en aan de binnenzijde een foto van Neil en informatie over de twaalf nummers op dit album. 

Het geheel wordt compleet gemaakt met een vel met songteksten.

Alles is weer keurig afgewerkt maar mij bekruipt toch vooral het gevoel waarom dit briljante album in 1977 op de plank is blijven liggen. 

Voor mij persoonlijk een van Neil's beste albums en na vandaag  moet ik zeker mijn album top 10 van hem gaan herzien.

Tracklist Chrome Dreams

Kant1

Pocahontas (3:18)

Will To Love (7:11)

Star Of Bethlehem (2:40)

 

Kant 2

Like A Hurricane (8:13)

Too Far Gone (2:37)

Hold Back The Tears (5:13)

Homegrown (2:18)

 

Kant 3

Captain Kennedy (2:49)

Stringman (3:27)

Sedan Delivery (5:12)

Powderfinger (3:16)

Look Out For My Love (3:57)

R.I.P. Robbie Robertson

Gisteravond werd bekend dat Robertson op 80 jarige leeftijd is overleden. Robertson werd vooral beroemd als een van de oprichters van The Band. Deze Canadese rockformatie was opgericht onder de naam The Hawks. Tijdens de opnames samen met Bob Dylan in Big Pink kreeg - door toedoen van de bewoners uit de omgeving - de band gewoon de simpele naam The Band.

Robertson had al eerder sessiewerk gedaan voor Dylan en de samenwerking voor de legendarische Bassement Tapes was gewoon een logische vervolgstap.
Naast zijn bijdrages aan The Band maakte Robertson een aantal uitstekende solo albums Robertson had in Nederland met "Somewhere Down The Crazy River" een hit.

Minder bekend is zijn rol in de filmindustrie. Toen The Band in 1976 haar afscheidsconcert gaf werd daar de film The Last Walz van gemaakt. Robertson wilde niets aan het toeval overlaten en nam de productie van die film in handen en raakte gefascineerd door de filmindustrie. Zodanig gefascineerd dat Robertson tot zijn dood zeer actief is geweest in het maken van films. Soms als artiest zoals in The Last Walz maar ook meermaals als acteur, als producer en vaak als componist van de filmmuziek.

Zijn laatste bijdrage - ondanks dat hij al even ziek was - is de muziek voor de film Killers of the Flower Moon welke dit jaar verscheen.

De totale bijdrage van Robertson aan zowel de muziek als filmindustrie is echt onwaarschijnlijk indrukwekkend.

The New Lost City Ramblers

Deze traditionele folkband werd in 1958 opgericht door Mike Seeger (halfbroer van Pete), John Cohen en Tom Paley. In 1962 verliet Paley de band en werd vervangen door Tracy Schwarz.

 

The New Lost City Ramblers maakte in 1958 hun eerste album. Het drietal speelde traditionele Folk en waren voor velen een bron van inspiratie. Vele folkmuzikanten gebruikte de albums van The New Lost City Ramblers als een wegwijzer om Folk muziek verder te ontwikkelen. 

Zowel Bob Dylan, Ry Cooder als The Grateful Dead hebben zich meermaals uitgelaten hoe The New Lost City Ramblers voor hen een bron van inspiratie waren.

 

Het nu voorliggende album is een heruitgave van het eerste album aangevuld met een aantal bonus tracks. De muziek klinkt wellicht - mede door banjo, mandoline en viool - wat gedateerd maar wie goed luistert hoort toch vele wortels die anderen hebben aangezet tot het maken van mooie folkmuziek.

De bandnaam bevat het woord city en toch geeft deze muziek mij vooral het gevoel weer van porch van een boerenhoeve in Virginia waar die man lekker aan wat snaren zitten te plukken.

 

Muzikale mijlpaal en beslist een boeiend muzikaal document en een opmerkelijk geluidskwaliteit voor 65 jaar oude opnames.

 

Steve Hogarth in De Boerderij

Mooie luisterliedjes afgewisseld met heerlijke Britse humor. Eigenlijk is dat wel een prima samenvatting van een zeer geslaagd optreden. We kennen Hogarth van Marillion en deze serie soloconcerten heeft hij naar eigen zeggen ooit opgezet om de Britse ficus een plezier te doen. De wijze hoe hij dat aan het publiek laat weten is op heerlijke wijze doorspekt met zelfspot. 

Hogarth weet het publiek goed  twee en half uur te vermaken met flink wat nummers uit de Marillion catalogus. Daarnaast speelt Hogarth diverse nummers van collega's zoals Peter Gabriel, Kate Bush, Bob Dylan en The Beatles.
Marillion heeft een zeer enthousiaste aanhang in Nederland en dat was gisteravond goed te merken. Het publiek reageerde dan ook uitbundig op de muzikale keuzes van Hogarth. Ook de wat ondeugende intermezzo's van Hogarth werden door het publiek met veel gretigheid in ontvangst genomen.

Hogarth probeerde in het begin van dit solo-optreden het publiek wijs te maken dat hij het eng vond om alleen op het podium te staan. Ik sluit niet uit dat dat waar is, maar ondertussen is Hogarth een ware meester om met het publiek te communiceren. Dat ook nog op een manier dat het voor zowel Hogarth als het publiek een cadeautje is.

Zeer geslaagde avond en voor wie een souvenir mee wilde nemen was er de gebruikelijke merchandise en signeersessie.

 

 

 Setlist De Boerderij 5 augustus 2023
The Hollow Man (Marillion)
You're Gone (Marillion)
Thankyou Whoever You Are (Marillion )
This Train Is My Life (Marillion)
Real Tears for Sale (Marillion)
Beyond You (Marillion)
Here Comes the Flood (Peter Gabriel)
The Crow and the Nightingale (Marillion)
Power - vertellend (Marillion)
Kayleigh - vertellend (Marillion) 

No One Can (Marillion)
Sounds That Can't Be Made (Marillion)
White Paper (Marillion)
Care (IV) Angels on Earth (Marillion)
Really Like
Way Over Yonder (Carole King)
Like a Rolling Stone(Bob Dylan)
Lover, You Should've Come Over (Jeff Buckley)
Games in Germany (How We Live)
Afraid of Sunlight (Marillion)

Toegift:
All You Need Is Love (The Beatles)
Cloudbusting (Kate Bush)
Beautiful (Marillion)
Faith (Marillion)

Jim Capaldi

Het is vandaag de geboortedag van deze geweldige drummer. Helaas verhuisde Jim al op 60 jarige leeftijd naar de rockhemel. 

Juist op het moment dat er plannen waren om nog een keer met Traffic op tournee te gaan. Via Traffic kreeg Capaldi internationale bekendheid en zo ontmoeten hij onder anderen Jimi Hendrix waar hij sessiewerk voor verrichte.

 

Capaldi speelde verder met artiesten als  Eric Clapton, George Harrison, Alvin Lee en Cat Stevens.

Na het uiteenvallen van Traffic begin Capaldi aan een knappe solocarrière die een rijk gevulde catalogus opleverde.

In Nederland leverde het hitje "Something So Strong" op. Capaldi mocht graag experimenteren zoals op het album wat ik nu op heb staan.

 

Het album Fierce Heart kenmerkt zich vooral door de meer dan stevige avances met de Synthpop. Daarmee is dit album misschien niet zo tijdloos als een aantal eerdere albums die hij heeft gemaakt maar het maakt het album wel tot een mooie muzikale tijdmarker.

Niet een album wat ik vaak uit de kast haal, maar op een dag als vandaag toch een geslaagde keuze. Geen hoogvlieger deze plaat maar het luistert gewoon heel lekker weg en voelt ook een beetje als een tijdmachine.

 

Capaldi zou vandaag 79 zijn geworden maar overleed op 28 januari 2005 aan de gevolgen van maagkanker.