Mick

Gisteren verloren we een van pioniers van de elektrische Blues. Peter Green is niet meer onder ons.
De wereld raast echter door en vandaag vieren we de verjaardag van Mick Jagger.
Bekend van The Rolling Stones en op afstand de beste frontman in de moderne muziek.
Maar ook met Mick gaat het niet heel goed. Afgelopen weken meermaals kwam zijn kwakkelende gezondheid in het nieuws.
Het is natuurlijk sowieso bizar dat veel van die gasten nog rondlopen. Drugs, drank, veel reizen en het eten zal ook niet altijd gezond geweest zijn.

Dat neemt niet weg dat Mick met de Stones een geweldige catalogus aan platen heeft gemaakt met recent nog de nieuwe single Living in a Ghost Town.
Ter gelegenheid van het jubileum van Goats Head Soap (dat gerecht bestaat echt) komt van de album een speciale editie en een single met daarop Jimmy Page die toevallig in de studio was blijven hangen.

Naast de onwaarschijnlijke discografie van de Stones heeft Jagger ook een aantal soloplaten gemaakt.
Echt slechte zitten daar niet tussen en het album Wandering Spirit mag zelfs wel een meesterwerk worden genoemd. Stevig Blues en Rock. Prima!

De laatste jaren laat Jagger solo albums voor wat ze zijn maar is nog wel regelmatig met een single gekomen.
De meest recente is een 12 inch maxi met twee A kanten: "Gotta Get a Grip" & "England Lost"
Uitgebracht op zijn verjaardag in 2017 en de songs hebben een zware politiek lading. De titel England Lost geeft al wel wat weg!
Door de politieke lading kreeg de single niet de air-time die ze verdient en als we kijken wat er nu in de wereld gaande is dan is de 12 inch nog bizar actueel.
Wel mooi dat zo’n gast dan gewoon iets doet waar hij helemaal zelf zin in heeft. Menig journalist wist er ook even geen raad mee.
Mooi!

Mick Happy Birthday! 

 

Segovia

Robert Johnson, B.B. King, Duane Allman, Les Paul, Chuck Berry, Eric Clapton, Jeff Beck, Jimi Hendrix, Jimmy Page, Albert King, Steve Vai, Jerry Garcia, Derek Trucks, Joe Satriani, JJ Cale, Prince, Mick Taylor, Mark Knopfler, Leo Kotke, Mike Bloomfield, Robert Fripp, Stephen Stills, Muddy Waters, Joe Walsh, Peter Frampton, George Harrison, Neil Young, John McLaughlin, Walter Becker, George Kooymans, Brian May, Terry Kath, Stevie Ray Vaughan, Dicky Betts, Roger McGuinn, David Gilmour, Carlos Santana, Leif De Leeuw, Ritchie Blackmore, Angus Young, Malcolm Young, Slash, Keith Richards, Pete Townshend, Ry Cooder, Steve Hackett, Randy Bachman, Bruce Springsteen, Toni Lommi, Peter Green, Leon Russell, Chet Atkins, Greg Lake, John Lee Hooker, Steve Howe, Alvin Lee, Steve Van Zandt, Rory Gallagher, Joe Bonamassa, Danny Vera, Al Di Meola, Warren Haynes, Steve Winwood, Devon Allman, Duane Betts, John Fogerty, Jake Kiszka, Howlin Wolf, Nils Lofgren, Kurt Cobain, Ray Monette, en……………………

Een van de beste:

Michael McDonald

Het regent. Goed voor het mileu, goed voor de plantjes.
Dus mij hoor je niet klagen.
Ook goed om binnen een plaatjes te draaien.
Dat komt dan wel fijn uit als net op zo'n dag een fijn pakje wordt bezorgd.

Blue Eyed Soul van de bovenste plank.
Dubbel album uit 2017 op transparant vinyl.
Wat een heerlijke muziek.

Briljante plaat maar van welke twee legendarische bands kennen we Michael.

En niet stiekem googelen!

The Rides

Gister kwam er een pakje maar we hadden visite en om dan in m’n cave platen te gaan zitten draaien is ook weer zo wat.

Ik was ook opgesteld om wat tapas te maken. Is volgens mij wel gelukt. In het pakje oa een album van The Rides. Dit is een bandje van Stephen Stills die vooral Bluesrock spelen. Ze hebben twee albums gemaakt. Het album Can't Get Enough uit 2013 was reeds in mijn bezit en is een plaat die regelmatig op de speler terecht komt. 

Genoeg reden om ook het andere album aan te schaffen. Net de eerste luisterbeurt erop zitten en ik ben helemaal happy. Het nummer I’ve Got To Use My Imagination had zomaar een hit kunnen worden. Heerlijke meeslepend nummer met Stephanie Spruill als Soulfull tweede zang. Spruill heeft overigens niet alleen een geweldige stem. Bizar mooie vrouw voor wie het wil weten. (de helft van jullie zit nu te Googelen) 

Bij het maken van dit album was Stills de 70 al voorbij en wat opvalt is dat zijn zangkwaliteiten nog zo goed zijn. Over z’n gitaarwerk hoef je je al helemaal niet druk te maken. Dat lui als Hendrix en The Allman Bros met hem samenwerkte is wel een bewijs voor goed gedrag op de gitaar.
Tien strakke Bluesrock nummers in een tijdloos jasje en het album kwam in 2016 niet voor niets op nummer 1 in de Billboard Top Blues Albums Chart. 

Hier en daar is er de flirt met Americana zoals in Mr. Policeman, maar het blijft strakke Bluesrock. Bij I Need Your Lovin’ laten de mannen horen dat ze ook een stevige Rock & Roll kunnen spelen in de traditie van Chuck Berry.
Als je dat nummer hoort heb je gelijk zin in een feestje! 

Leuk detail is dat de hoes volledig door de familie Stills tot stand is gekomen.
Art work van Stephen zelf en en foto’s zijn gemaakt door zijn dochter Eleanor. Voor Stills fans verplichte kost en voor liefhebbers van Blues Rock een aanrader.

Maatklapper

Voor zover ik weet is dit het enige album van Neil Young waar ik op te horen ben.
Het is overigens geen officieel album. Dus Ome Neel heeft niet zijn fiat gegeven op mijn bijdrage.
Het gaat hier om een uitgave van het Russische DOL.
Dit album mag op Discogs ook niet verhandeld worden. Waarom het hier dan wel in de winkel ligt snap ik niet helemaal.
Vroeger was het onderscheid tussen officiële albums en bootlegs voor mijn gevoel veel helderder.
Artiesten brengen zelf inmiddels bootleg opnames uit en bootleg fabrikanten beschikken steeds vaker over materiaal waarvan het lastig is om te verbieden.
Lastige materie maar dit album staat dus niet in de officiële discografie van Ome Neel.

Slechts één nummer op dit album komt van de set die hij in december 1989 in Ahoy heeft gespeeld.
Hij speelde een heerlijke setlis en opende met My My, Hey Hey (Out of the Blue). Dan zit de sfeer er gelijk goed in.
Als oudje voerde hij Don't Let It Bring You Down op maar daar deed hij mij geen plezier, want ik zat net een scheiding weg te kauwen.

Uiteraard nummers als a Heart Of Gold en The Needle and the Damage Done van het album Harvest.
Toen merkte je al dat veel mensen in de Harvest periode bleven hangen. Neil had kort voor deze tournee het album Freedom uitgegeven. Stevige Rock zelfs wel Hard Rock.
Na de matige Geffen periode die vijf toch wat mindere albums had opgeleverd kwam hij met het wat bluesy This Note's for You.
Geen slecht album maar toen hij in de herfst van 1989 met Freedom kwam zaten veel fans ineens weer rechtop.Vooral fans die albums als Every Body Knows This is Nowhere, en Zuma wisten te waarderen.

Op de setlist van Rotterdam dan ook een aantal nummers van dit nieuwe album zoals Crime in The City, Eldorado, No More, Someday en natuurlijk Rockin' in the Free World.
Erg fraai was de uitvoering van Winterlong wat altijd een vreemde eend in de bijt is geweest.
Een vrij oud nummer van Neil wat nooit een echt plekje heeft gekregen.
Verder mochten we in Rotterdam als eerste het nummer Dreamin Man horen. Het zou nog een flink aantal jaar duren voor dat het op een album verscheen.
Hij sluit dit concert af met Powderfinger wat een van m’n favoriete Neil Young nummers is.

Op de setlist ook Come’s a Time en die opname van dat concert is op dit album terecht gekomen.
Als je iemand uit de maat hoort klappen.
That’s ME!