Neil Young Vinyl Collectie (voor beginners)

Zelf ben ik geen echte verzamelaar en ik heb al helemaal geen last van een compleetheid-sysdroom. Sterker als platen langere tijd niet gedraaid zijn gaan ze uit de collectie. Dat neemt niet weg dat ik voor Neil Young een uitzondering maak. Van Ome Neel heb ik een paar platen staan die eigenlijk niet al te best zijn. Het geëxperimenteer van de eigenzinnige Canadees weet ik enorm te waarderen wat niet betekend dat ik alles goed vind.

Strikt genomen had ik beter een andere artiest uit kunnen zoeken, want Neil Young heeft een enorme rij albums gemaakt en aan een nog grotere rij meegewerkt.
Als je net begonnen bent met het verzamelen van vinyl van Neil Young zal je diepe zakken moeten hebben en veel geduld. Daarnaast zal je zo nu en dan een plaat in je bezit krijgen die niet 1,2,3 het Neil Young gevoel zal geven.

Dat neemt niet weg dat Neil Young by far een van de meest interessantste artiest is om door zijn muzikale carrière te wandelen.

Wellicht helpt onderstaande handreiking een beginner om op weg te geraken. Het is slechts mijn bescheiden kijk op de carrière van Neil Young, maar wellicht helpt het met het maken van een start.

Grofweg bestaat de discografie van Neil Young uit drie hoofdbrokken:
– Buffalo Springfield
– Crosby, Stills, Nash & Young
– Solo al of niet met een band

Buffalo Springfield
Deze supergroep heeft helaas maar drie studioalbums gemaakt. Dat is voor de gemiddelde verzamelaar nog wel op te brengen.
Het tweede album is volgens kenners verreweg het beste. Het gaat om Buffalo Springfield Again (1967) met oa het fraaie Expecting to Fly.
Wie zich wil beperken tot maar één album maakt met dit album een erg goede keuze.
Een prima alternatief is het verzamelalbum Retrosprective (1969) wat een fraai overzicht geeft wat The Buffalo Springfield heeft gemaakt.

Crosby, Stills, Nash & Young
Uiteraard hoort het klassieke album Deja Vu (1970) in iedere collectie, maar het is goed om te weten dat op de helft van de nummers de bijdrage van Neil Young helemaal NUL is.
Een aardige aanvulling op Deja Vu is het prachtige dubbel livealbum 4 Way Street (1971).
Van CSN&Y zijn nog een paar studioplaten verschenen. Looking Foward (1999) is best aardig, maar haalt bij lange na niet het niveau van Deja Vu.
In 2006 brachten de heren van een toen recente tournee het album Déjà Vu LIVE uit. Beslist de moeite maar als vinyl erg slecht te krijgen en meestal erg duur.

Neil Young Solo
Met solo bedoel ik alles wat onder zijn eigen naam is uitgekomen. Dat ongeacht of het met Crazy Horse, Promise Of The Real of met welke begeleidingsband dan ook.

Iedereen heeft wel Harvest (1972) in de kast staan en dat is zonder meer Neil’s grootste commerciële succes. Toch zijn wel een paar andere platen die in aanmerking komen om zijn beste album te zijn.
Deze mogen ook beslist niet ontbreken in een beetje volwaardige Neil Young collectie.
On The Beach (1974), After the Gold Rush (1970), Everybody Knows This Is Nowhere (1969), Come’s a Time (1978) en Rust Never Sleeps (1979) komen allen uit de beginperiode van Neil en kunnen allemaal als de beste betiteld worden.
Dat rijtje is echt wel een must have.
Andere platen uit de beginperiode die - als het budget het toelaat - in een collectie niet misstaan zijn Zuma (1975) en Tonight The Nights 1975).

De Geffen periode (1982-1987) kan de beginnende Neil Young fan beter overslaan. Veel experimenten van Rock & Roll tot Trans en vooral een Young die de grenzen van de artistieke vrijheid aan het zoeken is.
Dan komt Neil goed terug met de albums Freedom (1989) en Ragged Glory (1990). Beide aanraders voor wie ook van wat steviger werk van hem weet te genieten. Rocking The Free World kennen we wel en dat staat op Freedom. Een album titel die alles te maken zal hebben met zijn vertrek bij Geffen en terugkeer naar Reprise.

Voor wie platen als Come’s a Time en Harvest weet te waarderen komt Neil in 1992 met het ijzersterke Harvest Moon. Aanrader! Mooie geëtste zijde op de niet bespeelbare kant 4.
Sleeps with Angels (1994) met Crazy Horse is dan weer een wat steviger album, maar wie fan is kan niet om dit album heen.
Mirror Ball (1995) wat volgt is gemaakt met Pearl Jam. Zeker goed maar eigenlijk moet je fan van beide zijn om te legitimeren dat deze plaat in je collectie zit.
Omdat verzamelaars van zowel Neil Young als van Pearl Jam deze plaat willen hebben is deze op vinyl slecht te krijgen en zeer kostbaar.
Wie begint met verzamelen wacht beter op een heruitgave!

We skippen er een paar en bij de start van deze eeuw verschijnt Silver & Gold (2000). Aanrader voor wie bij de Neil Young van Harvest is blijven hangen.
Weer een paar skippen en dan komt Greendale (2003). Een Rock-opera die zeker de moeite is, maar het is met net geen 80 minuten wel een zit.
Toch een keer luisteren online!

Er volgen een ijzersterk Prairie Wind (2005) en Living With War (2006).
In die periode is Neil ook begonnen om oude concerten uit te geven onder de naam Performance Series.
De ene na de ander fantastische live plaat met oude opnames verschijnt. Live at the Fillmore East (2006) en Live at Massey Hall 1971(2007) zijn een must have.
Koop je er nog een paar uit deze serie? Ga je geen spijt van krijgen. Ieder jaar komt er wel een uit.

In 2007 komt het 28ste studioalbum met de naam Chrome Dreams II terwijl deel I nooit is uitgebracht. Geen harde aanrader voor wie de collectie niet uit de hand wil laten lopen, maar spijt ga je van dit album ook niet krijgen. Nadeel: op vinyl slecht te krijgen en zomaar 100 Euro!
Fork in the Road (2009) is een wat eigenzinnig album, maar krijgt overal 4 sterren. Draai het maar een paar keer en dan komt de waardering.
Maar het kan nog eigenzinniger met Le Noise (2010). Neil alleen op elektrisch gitaar en Daniel Lanois als producer en tevens inspiratie voor de titel van het album. Van prachtig klein (Love and War) tot vette rock.
Op Americana (2012) kiest Neil voor traditionele songs met een prima resultaat. Geen must maar als het budget het toelaat zeker doen.

Voor wie een wat compacte collectie van Neil Young wil aanleggen skippen we een aantal jaar.
In 2017 komt Hitchhiker uit. Een album wat in 1976 in één ruk is opgenomen. Young is behoorlijk stoned, maar het resultaat is prachtig en gelukkig is het alsnog uitgebracht. Neil alleen op gitaar. Smullen. Must have!

We skippen er weer een paar en komen dan bij twee live albums met oude opnames uit de Performance Series. Zowel Songs For Judy (2018) als Tuscaloosa (2019) zijn aanraders voor fans van het vroege werk van Neil.
Liefhebbers van vroeg werk werden vorig jaar getrakteerd op Homegrown. Een album wat in 1975 op de markt had moeten komen, maar pas op 19 juni 2020 in de winkels lag.

Neil Young heeft ook een aantal soundtracks gemaakt waarvan Dead Man (1996) de meest aantrekkelijke is. Instrumentaal en indrukwekkend gitaarspel.
Ook zijn er een aantal verzamelaars gemaakt. De 3LP set Decade bestrijkt het begin van Neil’s carrière. Een dikke aanrader voor wie geen albums van die jaren heeft en in één klap een mooi overzicht wil hebben.

Het valt niet mee om van Neil Young een compacte collectie samen te stellen. Als je een beetje een overzicht wilt kom je toch al snel op 20 albums uit.
De kracht van Neil Young is dat hij met enorme veel stijlen heeft geëxperimenteerd. Die enorme diversiteit maakt het onmogelijk om in een paar albums een representatief beeld te schetsen.

Een complete collectie op vinyl is bijna ondoenbaar en de fanatieke Neil Young verzamelaar herken je dan ook aan het ontbreken van een spaarvarken op de schoorsteenmantel.

Succes met het maken van keuzes en vooral met het hebben van geduld. Geduld in het vinden van een plaat, maar ook geduld met het leren genieten van een plaat, want Neil maakt het ons als luisteraar niet altijd even makkelijk.

Hello, I Must Be Going!

Ja dat is precies wat de vandaag jarige Phil afgelopen maand gezegd zal hebben. Helaas staat de drummer van Genesis de laatste tijd meer op de cover van roddelbladen dan van muziekbladen.
Als een relatie klapt is dat natuurlijk nooit leuk maar in het geval van Collins ga je graag even in de wachtkamer van de tandarts zitten om even in de roddelbladen te gluren.

Bij wijze van spreken dan toch, wat niet wegneemt dat het op enig moment heel ranzig werd. Ik zoek dat soort nieuws nooit, maar je kon er de afgelopen weken ook nauwelijks omheen.

Laten we toch even een fijne soloplaat van Phil opzetten. Bij Genesis ligt de nadruk natuurlijk natuurlijk op Progressieve Rock of moeten we zeggen lag?
Formeel heeft de band de status van actief, maar het laatste studioalbum stamt toch echt van..........1997.

Wel zijn er van Genesis de laatste jaren een aantal fraai boxen uitgekomen. Schitterende boxen met heel veel materiaal zowel van geluid als beeld.
Wat niet wegneemt dat de echte Genesis fan beslist benieuwd zal zijn wat Tony Banks, Mike Rutherford en de jarige Phil Collins nog zouden kunnen als de serieus de studio in zouden gaan.

Naast zijn bijdrage aan Genesis heeft Phil Collins acht solo albums in de studio gemaakt. De muziek op de soloplaten van Collins houdt doorgaans het midden tussen Pop en Rock.
Over het algemeen vrij toegankelijke muziek en soms met een heerlijke hit zoals Can't Hurry Love wat we op dit album vinden.

Ieder die wat ouder is zal zich de geweldige videoclip van dit nummer beslist herinneren. Wel een wat een pijnlijke tekst als we die aanhouden tegen de actualiteiten:
My mama said
You can't hurry love
No, you'll just have to wait
She said love don't come easy
It's a game of give and take... 

Hoe dan ook wens ik Phil natuurlijk een fijne verjaardag!

Stevie Ray Vaughan

Niet in 27 Club maar met 35 jaar toch veel en veel te jong naar de Blues hemel vertrokken. Stevie Ray was een enorm talent en wat hadden we nog voor moois mogen horen van deze gedreven Blues gitarist.

Z'n oudere broer Jimmy speelde al gitaar, maar al snel bleek Stevie Ray over meer talent te beschikken. Stevie Ray wilde dan ook al snel maar één ding: een geweldige gitarist worden.
Dat is absoluut gelukt maar Stevie Ray kon daarnaast aardig zingen, prima componeren en was ook nog eens een uitstekende producer.

Overigens is er van Jimmy en Stevie Ray wel een album wat ze samen hebben gemaakt, maar treurig genoeg is dat pas verschenen na het tragische ongeluk van Stevie Ray.
Veel rocksterren overlijden op jonge leeftijd door drank en drugs maar het aantal rocksterren wat is verongelukt met een vliegtuig is inmiddels ook een triest lijstje.

Stevie Ray kwam dan niet met een vliegtuigongeluk om het leven maar met een helikopter en dat mogen we helaas in dezelfde categorie plaatsen.
Stevie Ray kwam terug van een concert waar hij met Eric Clapton, Buddy Guy en nog wat gitaarlegendes had opgetreden. Eigenlijk zou Clapton in de heli stappen maar op het laatste moment werd er gewisseld.
Dat blijven toch altijd bizarre details. Hoe had dit verhaaltje eruit gezien als..........

Door zijn vroege dood zijn er niet heel veel albums van Stevie Ray. Tijdens zijn leven zijn er slechts vijf studioalbums en één live-album verschenen.
De albums zijn allemaal samen met de band Double Trouble.
Na zijn dood kwam dan het album samen met zijn broer Jimmy en een groot aantal live albums en de nodige compilaties.
Double Trouble is na de dood van Stevie Ray doorgegaan met muziek maken en hebben nog een viertal albums gemaakt waarvan de meeste recente in 2019.

Mijn favorieten albums van Stevie Ray zitten in de vijf studio albums die hij tijdens zijn leven heeft gemaakt. Alle vijf aanraders voor liefhebbers van Blues en Blues Rock.
Soul To Soul en Texas Flood zijn mijn twee favorieten. De eerste recent nog gedraaid dus Texas Flood!

Smullen voor liefhebbers van elektrische Blues.

De IBM Handleiding

Zelf heb ik als assembler programmeur op diverse IBM systemen gewerkt. Dat is bijna een halve eeuw geleden, maar toen was de IMB 1401 al lang met pensioen.
De IBM 1401 was een van de eerste computers die massaal geproduceerd werd en door bedrijven zelf in huis werd gehaald. De meeste computers stonden voor die tijd in speciale rekencentra.
Geïntroduceerd in 1959 en begin 1971 werd er door IBM de stekker uitgetrokken.

Wat bezield iemand om op basis van een handleiding van zo’n koud en kil apparaat een album te maken?
Moet je daarvoor op het koude IJsland zijn geboren?
Wellicht en dat is ook precies waar deze bijzondere artiest is geboren.
Johan Johannssen werd op 19 september 1969 in Reykjavik geboren. Dus kort voor het einde van de 1401.

Johansen heeft een groot aantal muzikale projecten gedaan maar viel – als ik alle recensies mag geloven – toch vooral op door zijn opvallende composities.
Z’n muziek kenmerkt zich als een verbinding tussen klassiek en moderne elektronische muziek.
Daar waar grote klassieke componisten hun inspiratie vonden in de jaargetijden en rivieren vond Johannssen zijn muze voor dit album blijkbaar in een lomp stuk rekentuig.

Van de eerste groef tot het einde wonderschoon. Soms wat melancholisch maar vooral intens en meeslepend. Zuiver, ademloos mooi en schitterend in balans.
Wie dit album heeft geluisterd zal vooral heel nieuwsgierig zijn wat Johannssen nog meer voor moois gemaakt heeft.
Helaas kan ik daar niks over zeggen. Deze plaat op de gok gekocht op basis van wat recensies en m’n verleden met IBM als knipoog. Niks meer en niks minder.
Maar wat een geweldige aanvulling van mijn collectie. Vooral in dat deel waar klassieke en moderne muziek elkaar vinden. Ik weet ook niet goed waar ik dit in de kast neer ga zetten?

Johannssen heeft een negental studioalbums gemaakt en een groot aantal soundtracks. Wie deze IBM plaat hoort zal snel begrijpen dat Johannssen een uitstekende keuze is om een knap stukje muziek bij een film te maken.

Helaas komt er geen nieuw werk van Johannssen want hij overleed onverwacht op 9 februari 2018.
Dit album is voor mij zeker een prikkel om meer van Johannssen te gaan beluisteren, wat niet wegneemt dat veel fans de vraag zullen hebben wat voor meer moois er nog meer mogelijk was.

Dag van de Douane

We ergeren ons maar wat vaak als we over een grens moeten waar je te maken krijgt met douane. Toch is het geen slecht idee dat ze er zijn want sommige rommel en rommelaars wil je eenmaal niet in je land hebben.

Of daar dan een speciale dag voor moet zijn is dan nog wel de vraag? Ach…..waarom ook niet want er is tegenwoordig zo’n beetje overal wel een dag voor.

Een plaat uitzoeken was niet zo moeilijk. Albums van de Eagles, en Ry Cooder staan hier in de kast met een verwijzingen naar de grens.
Die van Ry Cooder maar even gepakt, want had al even niet op de draaitafel gelegen. Het betreft hier een soundtrack van de film The Border uit 1982.

Illegalen, een koopzieke echtgenote, een corrupte diender en alles wat El Paso te bieden heeft.

De hoofdrol wordt gespeeld door de altijd briljante Jack Nicholson en z’n vrouw wordt gespeeld door Valerie Perrine. Ik kan er niks aan doen maar Valerie Perrine speelt bijna altijd een tutje. Opmerkelijk want in haar eerste film speelt ze potdomme een………...pornoster!

Ondanks dat de film The Border inmiddels 40 jaar oud is blijft deze rolprent dik de moeite om een avondje voor te gaan zitten. Geen heftige acties maar wel heerlijke dialogen.

Het geluid mag dan best een tikje harder als je de film gaat bekijken, want Ry Cooder heeft voor een zeer fraaie soundtrack gezorgd.
Ry Cooder is natuurlijk een meester in het maken van soundtracks die passen bij films met beklijvende dialogen, zwangere luchten (denk aan de film Texas) en vaak niet het standaard Hollywood einde.

Sterke film en ijzersterke soundtrack!

King Of The Blues

Dat B.B. King de absolute koning van de Blues is zullen niet veel mensen ter discussie stellen. Maar hoe bouw je in vredesnaam een collectie op rond deze Blues gigant?

B.B. King was immers een productief baasje en heeft ook nog eens een extreem lange carrière gehad. Tussen 1949 en zijn dood in 2015 bracht King een onwaarschijnlijk hoeveelheid platen uit.

Van King verschenen maar liefst 43 officiële studio- en 18 live albums uit. De teller van het aantal singles kwam uit op een indrukwekkende 138.
Daarnaast verschenen er onwaarschijnlijke aantallen verzamelalbums van King.

Het verzamelalbum wat nu opstaat moet niet verward worden met het vierde studio album van King wat eveneens de titel King Of The Blues draagt.
Originele albums van King in een goed draaibare kwaliteit is een kostbare aangelegenheid. Heruitgaven en verzamelalbums zijn dan helemaal geen slechte manier om te genieten van de muziek van King.

Het verzamelalbum wat nu opstaat bevat heerlijke rustige en meeslepende Blues. Ideaal om de zondag mee te beginnen.

Ga ik tussendoor toch even "stiekem" surfen om te kijken hoe ik de collectie van B.B. aan kan vullen want.................van B.B. King heb je niet snel platen teveel.

Spookstad

Ik mag mijzelf wel als een bovenmatig Stones fan bestempelen. Groot aantal keren de heren live zien spelen en ik heb een kleine 30 albums van ze staan.
Dat is helemaal niks met iemand die ik vorige zomer tegenkwam. Die had 800 albums van The Stones staan.

Dat soort lui verzamelen dan ook de eerste persingen, limited editions, bootlegs en de meest dubieuze verzamelalbums uit van nog veel bedenkelijkere fabriekjes.

800 platen van The Stones kan je uitleggen als passie, maar we kunnen er zomaar ook een ander etiket op plakken. Daarnaast kende hij dan weer andere verzamelaars die nog veel meer hadden staan.

Voor mij ben je met 800, 1200 of zelfs 2000 albums nog geen groot Stones fan. Voor mij is iemand een groot Stones fan als hij keer op keer weer enorm van hun muziek weet te genieten. Keer op keer dat als een feestje ervaart.

Spullen opstapelen om maar meer te hebben dan de andere verzamelaar zit voor mij toch een beetje in de sfeer van wie heeft de grootste piemel.

Toch koop ik ook wel eens wat puur voor de heb, terwijl ik weet dat ik dat niet vaak ga draaien. Zo ook deze 10 inch single die The Stones vorig jaar uitbrachten.
Ik heb deze vorige week toch besteld omdat het nummer (helaas) zo'n treffend symbool is voor de crisis waarin de wereld verkeerd.

Dat ik deze single niet vaak zal draaien heeft puur te maken dat er maar één nummer op staat.
Een EP met 4-5 nummers trek ik nog wel uit de kast maar één nummer?
Wel een heel goed nummer en de Stones zoals ik ze graag mag horen, maar het nummer staat bij mij inmiddels in een digitaal lijstje.
Ik sta graag op om een plaat te draaien maar singletjes vind ik echt te bewerkelijk. Heb ook nauwelijks singletjes en maxi's

Living In A Ghost mag voor mijn gevoel echter niet in mijn collectie ontbreken. Niet alleen omdat het een uitstekend Stones nummer is, maar vooral vanwege de maatschappelijke importantie.

Ik heb deze single online besteld want lekker in bakken met platen browsen zit er even niet in. Toen ik op bestel drukte kon ik niet bevroeden dat vanaf vanavond 21:00 uur dit nummer zo'n treffende titel zou hebben.

24 uur naar de hemel

In tijden van crisis doen mensen gekke dingen. Als tijdverdrijf met het verplicht binnen zitten zijn er al heel wat opvallende en creatieve uitdagingen bedacht.

Wat te denken van deze: welk nummer kan je 24 uur lang op hebben staan?  

In mijn geval zal dat al snel een lange jam van The Allman Brothers zijn. Kan ik prima verdragen en met zo'n jam zitten lange passage zonder zang zodat de oorwurm voorkomen kan worden.
Het 24 uur draaien van één enkel nummer is natuurlijk al duizenden keren bedacht. Het begint al in de kroeg met een biertje: "welk nummer kan jij de hele dag horen?"

Verre van een nieuw idee wat ook al een paar keer is uitgevoerd door een radiostation. De meest opvallende is precies 30 jaar geleden toen een radiostation 24 uur lang Stairway To Heaven heeft uitgezonden.
Op 23 januari 1991 schakelde de zender KLSK-FM in Albuquerque, New.Mexico over op een andere programmering.

Vanaf die dag zou het station haar programmering volledig richten op Classic Rock.
Staiway To Heaven was in die jaren door heel de VS bij radiostations het nummer met de meeste verzoeken. Een prima keuze dus om dit nummer te gebruiken. 

Over het gebeuren gaan nogal wat verschillende theorieën. Toen de remaster van Led Zeppelin IV uitkwam heb ik er een wat uitvoerig artikel over gelezen maar kan dat helaas niet meer vinden. Uit het artikel bleek wel hoe voorzichtig we moeten zijn met ooggetuigen! Ieder zag het anders!

Veel gespeculeer, politie, boze luisteraars en nieuwsgierige luisteraars die benieuwd waren hoe lang het ging duren.

Een van de logische speculaties was dat de DJ dan wel dood achter de draaitafel zou liggen. Voor een aantal mensen was dat niet voldoende en zelfs bizarre complottheorieën kwamen op tafel. Dat is blijkbaar iets van alle dag.

Stairway To Heaven doet het erg goed op een uitvaart. Daar verbaas ik mij keer op keer over. Bij een uitvaart van een vrouw al helemaal!
Ja het is een schitterend nummer, maar op mijn uitvaart zou ik het wel fijn vinden als er wat echt passende muziek wordt gedraaid.

Draai dan alles van Led Zeppelin. Daar zou ik wel mee kunnen leven. 

Mad Dogs

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat de film Mad Dogs & Englishmen in Londen in première ging.
De film is een registratie van de gelijknamige tournee welke Joe Cocker in het voorjaar van 1970 in de VS heeft gehouden.
In de loop van datzelfde jaar was er al een fenomenaal dubbel album (op de foto) verschenen.

Ik heb de film meermaals in de bioscoop gezien. Half jaren 70 kon je in Rotterdam bij Calypso aan de Westersingel dit soort films zien.
Op vrijdag en zaterdagnacht werden dan films als Woodstock, Concert for Bangla Desh en deze Mad Dogs & Englishmen vertoond.
Er werd nog gewoon gerookt in de bioscoop en bij dit soort film niet alleen Drum en Camel. Daarnaast werd er veelvuldig meegezongen!

Joe Cocker had in 1969 enorm indruk gemaakt op het Woodstock festival. Platenbazen, muziekmanagers en concert organisatoren liepen als het waren bij Joe de deur plat.
Emmers met goud werden er belooft, maar in die jaren verdiende muzikanten nauwelijks aan het geven van concerten. Alles verdween in de zakken van de managers.

Voor Cocker lag de Amerikaanse markt aan z’n voeten dus hij stemde in met een tournee door de States.
Op 12 maart 1970 kreeg Cocker te horen dat het eerste optreden op 20 maart zou zijn!
Joe had natuurlijk nog geen enkel netwerk in de VS en als beginnend artiest had hij ook nog niet een groep vaste muzikanten om zich heen.
Leo Russell kreeg de opdracht om als de duvel een band samen te stellen en repetities te organiseren.
Niet alleen stond op 20 maart het eerste concert gepland. Van meet af aan zouden opnamen voor een album gemaakt worden en opnames voor een film.
Leo Russell had al een enorm netwerk en had al bij veel artiesten als sessiemuzikant, producer of componist geholpen.
Toch was het niet zo'n vanzelfsprekend klusje dus Russell nam geen enkel risico en nodigde een bizarre hoeveelheid muzikanten uit.
Schijnbaar voelde de meeste dat er iets bijzonders stond te gebeuren wat resulteerde in de grootste Rock & Roll band die we tot dan hadden gezien.

Van 's ochtends vroeg tot diep in de nacht werd er gerepeteerd en gedurende de dag kwamen er nog regelmatig nieuwe muzikanten binnen. Die sprongen dus echt op een rijdende trein.
Russell was niet alleen de muzikale manager. Hij was ook de dirigent en ceremoniemeester.

Een enorme band en ik vraag mij af of er wel complete lijsten zijn?  Hoewel het zowel op het album als in de film soms wat rommelig aandoet is het Russell gelukt om er een fenomenale Rock & Roll band van te maken.
Na het optreden van Cocker tijdens Woodstock voelen de meeste muzikanten zich best een beetje vereerd om mee te mogen doen en ieder geeft het beste van zichzelf.
Regelmatig kregen artiesten tijdens de tournee op het podium de kans hun individuele kwaliteiten te tonen.  Een slimme zet van Leon want het zorgde dat de kudde gemotiveerd bleef.

De tournee ging door zo’n 50 Amerikaanse steden en was eigenlijk een gek reizend circus. Leon was ook goed herkenbaar als een soort circusdirecteur met zijn hoge hoed.
Het was alle dagen feest. Work hard, party hard. Veel drank en drugs en aan het einde van de tournee waren veel artiesten fysiek en mentaal volledig uitgeput.
Joe Cocker heeft ook bijna twee jaar een sabbatical gehouden om bij te komen van het gekkenhuis wat hij in de VS had meegemaakt.

Rond het thema Mad Dogs & Englishmen kan je haast een verzameling aanleggen.
Naast het originele album verscheen in 2005 met de 35ste verjaardag een jubileum editie met extra’s.
Een jaar later verscheen Mad Dogs & Englishmen: The Complete Fillmore East Concerts met maar liefst zes platen!
Naast de albums en film - die op DVD lastig is te krijgen - verschenen er 1000en artikelen over deze tournee en een groot aantal boeken.

Daarnaast zijn er veel tribute initiatieven. Sommige amateuristisch maar een enkeling van een zeldzaam hoog niveau zoals  Mad Dogs & Englishmen A Tribute To Joe Cocker  van de Tedeschi Trucks Band.

Liefhebbers van foto’s zullen dan weer smullen van Joe Cocker Mad Dogs & Englishmen Memory Book  uit 2015 van Linda Wolf.
De jonge Linda was als tourneefotograaf mee met dit Rock & Roll circus en is gelukkig niet zuinig met film geweest.
Van Joe Cocker bracht Linda vorig jaar het prachtige boek Cocker Power uit met daarin ook de nodige foto’s van de Mad Dogs toer.

Cocker heeft beide boeken helaas niet meer mogen zien, want hij overleed in 2004 op zijn ranch in Colorado met de naam………….The Mad Dogs Ranch.

De naam van de ranch is toch een bewijs dat Joe heel goed snapte dat het een heel bijzondere tournee was geweest in dat voorjaar van 1970…………...

Alquin

Deze Nederlandse Progressieve Rockband haalde tussen 1971 en 1977 haar grootste successen. De thuishaven van deze band was Delft en was voortgekomen uit diverse studentengroepjes.

Al snel was de band ook in het buitenland in trek want Progressieve Rock beleefde haar hoogtij dagen. Tussen 71 en 77 maakte Alquin een zestal prima albums. In 1975 verscheen het album Nobody can wait forever wat beslist als hoogtepunt van de band gezien mag worden.
Prog Rock van de bovenste plank wat iedere vergelijking met de wereldtop wist te doorstaan.

Het album is in de UK opgenomen en geproduceerd door Roger Bain die we kennen van Black Sabbath, Barclay James Harvest en Judas Priest.

Op dit album bestaat de bezetting uit:
Michel van Dijk - zang
Ferdinand Bakker - zang toetsen, gitaar
Dick Franssen - toetsen, synthesizer
Hein Mars  - bas
Ronald Ottenhoff  - sax en fluit
Paul Weststrate - drum
Job Tarenskeen - zang, saxofoon (gedeeltelijk)

In mijn ogen (en vooral oren) de beste bezetting die Alquin gekend heeft. Een puik album waar strak maar fris gespeeld wordt. Een album wat vrij goed toegankelijk is maar wel wel voldoende uitdaging geeft dat het 45 jaar na dato nog de moeite is op de draaitafel te leggen.

Helaas was eind jaren 70 Progressieve Rock niet meer hip en moest je punk maken. Ik weet het nog goed. In 1977 moest ik in militaire dienst en het was Punk, Punk en nog eens Punk.

Het betekende het einde van Alquin maar in 2003 kwam een deel van de band bij elkaar voor een reünie. Het weerzien heeft geduurd tot 2012 toen de band besloot te stoppen met optreden.
In de jaren van het herzien verscheen een prima live album en een studio album met nieuw materiaal. Niet slecht maar het hoge niveau van 1975 zat er niet meer in.

De muziek die Alquin in de jaren 70 maakte blijft hoe dan ook een mijlpaal in de geschiedenis van de Rockmuziek van vaderlandse bodem.

Een heel puike plaat nog steeds!

Gemiste Kansen #002

Het zal eind jaren 60 begin jaren 70 zijn geweest dat ik steevast voor de TV zat om naar The Monkees te kijken. Als kind vond ik dat helemaal geweldig.
In een kleine 60 afleveringen kwamen de avonturen van een beginnend en ambitieus popbandje uit de tv rollen.
Lekker meezingen en lachen om grappen en onhandigheden. Smullen was het.

The Monkees waren een Amerikaans bedenksel als tegengeluid op The Beatles. Hoewel The Monkees nooit de status van The Beatles hebben weten te bereiken, nemen ze toch een onuitwisbare plaats in van de geschiedenis van de moderne muziek.

Laten we even niet vergeten dat de eerste albums van The Monkees probleemloos meermaals platina haalde. Eerste twee albums maar liefst vijf maal platina. Een resultaat wat The Beatles pas bij hun vierde album wisten te behalen.

Toch waren de individuele kwaliteiten van de leden van de Monkees natuurlijk maar een fractie dan die van de leden van The Beatles.
Overigens werd daar door managers en producers handig mee omgesprongen.
Juist omdat The Monkees eigenlijk nauwelijks ervaring hadden met het maken van muziek werd er voor ieder nieuw album als ondersteuning weer een keur aan topmuzikanten ingezet.

Hal Blaine – toch een van werelds beste drummers die we hebben gehad – maar ook drummer Jim Gordon die we oa kennen van Derek and the Domino’s.
Glen Cambell op gitaar, Neil Sedaka op piano, Larry Taylor (oa John Mayall en Canned Heat) op bas.
Chip Douglas die we van The Turtles kennen op bas maar ook als leverancier van songs en producer.
Douglas Dillard op banjo, Ry Cooder en Carole King op gitaar.

Opmerkelijk is ook de bijdrage van Neil Young en Stephen Stills. Nog opmerkelijker is dat beide gevraagd zijn om officieel lid te worden van The Monkees. Stephen Stille heeft zelfs officieel auditie gedaan.

The Buffalo Springfield – waar beide ego’s deel vanuit maakte – lag net op z’n gat en een of andere opportunist zal gedacht hebben: "prima gitaristen"......." kom maar op".
Wellicht iets te vaak "I'm A Believer" gezongen!

Het bleef echter bij een paar enkele bijdrages zoals op nummers als "As We Go Along" en "Long Title".

Toch blijft het een boeiend gedachte-experiment wat er met The Monkees was gebeurd als beide heren aan boord waren gekomen.

Waren David Crosby en Graham Nash dan uitsluitend een duo geworden? Waren the Monkees met deze zwaargewichten ineens een ander soort band geworden?
Onder invloed van Young en Stills had het zomaar een Countryrock band kunnen worden. Of als Stills z’n stempel door zou drukken een mega Bluesband.
Wellicht had Young dit bandje wel willen gebruiken om als eerste Grunge band de geschiedenisboeken in te gaan?

Als, als, als........................

Wie nu terugkijkt in de geschiedenis van de moderne muziek kan zich geen enkele voorstelling maken dat deze heren deel waren uit gaan maken van The Monkees.Toch?

Dat alles neemt niet weg dat de geschiedenis van The Monkees razend interessant is. Vooral omdat het aantal top muzikanten en producers wat zich met dit project bemoeid heeft enorm is.
Verder kunnen niet veel bands roepen dat ze een TV serie hebben gehad.

Daarnaast is de muziek natuurlijk verre van slecht. Eerste twee albums vooral Pop-Rock, maar op enig moment toch een flinke dosis Psychedelische elementen. Vanaf album drie verschijnt er toch een kwartet platen wat toch echt wel als prima Psychedelische kunstjes gezien mogen worden.

De titels van een tweetal albums verraden dat ook al een beetje. Album vier kreeg namelijk de titel Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd. En de opvolger werd gedoopt tot The Birds, The Bees & The Monkees. Dan weet je eigenlijk al genoeg.....

Nu even een “simpele” Greatest Hits en ieder die wat ouder is zal dat van voor tot achter mee kunnen bleren:
Hey, hey, we're the Monkees
Hey, hey, we're the Monkees
Hey, hey, we're the Monkees
You never know where we'll be found
So you'd better get ready
We may be comin' to your town

Heerlijk jaren 60 muziek en een enorme scheut sentiment en ook daar is niks mis mee!

Blue(s) Monday

Ja het is vandaag Blue Monday. Op het moment dat ik dit schrijf zit het grootste deel er al op.
Maar wetenschappelijk (ahum) schijnt vast te staan dat dit de meest deprimerende dag van het jaar is.

Het zwarte gat na de feestdagen, het grijze weer en de korte dagen schijnen mensen niet vrolijk van te worden.
Velen zullen inmiddels hun goede voornemens hebben zien sneuvelen. Kortom: een en al droevenis.

De Corona-crisis maakt het er allemaal niet makkelijker op dus dit jaar een soort Blue Monday Plus. Zelf heb ik mij niet gek laten maken. Mij maken ze de pis niet lauw zoals we hier dan zeggen.

Lekker thuis zitten werken en tussen de middag met met m'n lief - die ook thuis werkt - even een blokje wezen wandelen. Ja grijs maar wel lekker even een frisse neus.
Inmiddels is de arbeid vandaag gedaan en voor ik ga koken (nasi voor wie het wil weten) nog even een plaatje.

Als het echt zo Blue is dan moet het natuurlijk een Blues plaat zijn. Liefst een die blauw is!

Lekker plaatje trouwens!

Elmore James

Geboren op 27 januari 1918 in Richland, Holmes County, Mississippi. Z'n moeder was nog een tiener en z'n vader onbekend. Als jonge snaak kwam hij in contact met giganten als Robert Johnson en Sonny Boy Williamson.

Als jonge puber maakte Elmore James al muziek. In die beginjaren op eenvoudige eensnarige zelfgemaakte instrumenten.
Helaas zijn alle opnames van zijn beginperiode verloren gegaan. Tijdens de oorlog diende hij in de Pacific en een aantal jaren na de oorlog kreeg hij zijn eerste echte platencontract.
Elmore James overleed in het voorjaar van 1963 aan een hartaanval op een veel te jonge leeftijd.
Ondanks zijn korte carrière heeft hij een schitterende erfenis achtergelaten.

Tussen 1951 en 1962 verschenen ruim 30 singles van hem. In het begin uiteraard op 10 inch 78 toeren schellakplaten en later op de bekende 45 toeren singletjes.
Vooral de schellakplaten zijn enorm in trek bij verzamelaars, maar je zal diepe zakken moeten hebben want 30,40 of 50 Euro voor een beetje net exemplaar is heel gewoon.

Tijdens zijn leven is slechts één album verschenen namelijk Blues After Hours. Hierop stonden 14 nummers welke eerder al op single waren verschenen. Voor een origineel van dit album wat nog goed te draaien is betaal je ook gewoon 40-50 Euro.
Ben je vooral in de muziek van Elmore James geïnteresseerd dan is een heruitgave van dit album - met daarop ook nog een aantal bonustracks - een veel betere keuze.

Overigens zijn er op dit moment meer dan 100 (!!) verschillende verzamelalbums van Elmore James bekend! Bizar maar het geeft wel aan wat Elmore voor de ontwikkeling van de Blues betekend heeft.
Voor veel slidegitaristen hebben aan Elmore James een geweldig voorbeeld gehad.
Maar Elmore James was ook een inspiratie voor artiesten en bands zoals Jimi Hendrix, Canned Heat, The Black Crowes en Fleetwood Mac. Daarnaast zijn er 100en covers van Elmore James en een van mijn favorieten is "One Way Out"  van The Allman Brothers. Helaas staat dat nummer niet op dit album maar wel 19 andere pareltjes.

Twee kantjes genieten voor de liefhebber van oude Blues........

Roll with the punches

Deze dubbelaar is het 37ste studioalbum van onze wat eigenzinnige Ier. Het album is uit 2017 en bevat vijf eigen nummers van Van Morrison en tien covers.

Met de keuze van de covers laat Van Morrison gelijk zien dat Blues een belangrijk uitgangspunt bij dit album is. Stormy Monday is natuurlijk een bekende klassieker, maar we zien ook nummers als Automobile Blues, Mean Old World en Goin’ to Chicago. 

Dat laatste nummer heeft natuurlijk geen zak te maken met een dagje naar de stad. Het is een van de vele Bluesnummers die geïnspireerd zijn op de vlucht van de vele Afro-Amerikanen in het eerste deel van de vorige eeuw.
Niet alleen een vlucht voor de Ku Klux Clan want voor een Afro-Amerikaan was het zuiden überhaupt een vreselijke en zelfs gevaarlijke plek om te leven.
In de eerste helft van de vorig eeuw vluchtte maar liefst zes miljoen Afro-Amerikanen naar het noorden! Pas begin jaren 70 kwam hier een einde aan! Met als titel Goin’ to Chicago is over deze schandvlek in de Amerikaanse geschiedenis ook een aangrijpende documentaire gemaakt.
Spoiler alert: geen dagje uit!

Het nummer is een van de voorbeelden die laat zien hoe dit album doorspekt is met echte Blues. Uiteraard zo nu en dan met wat extra Soulfull zang zoals Van Morrison dat zo mooi kan. We horen ook wat Jazz en het laat zo goed zien dat Van Morrison zich niet laat kooien! Ja heerlijke Blues maar op zijn manier!

Album gister aan m'n collectie toegevoegd en nu met de tweede draaibeurt word ik alleen maar nog enthousiaster. 

Op het album speelt Jeff Beck op een aantal nummers mee. Favoriete nummer met Jeff is "Ordinary People". Heerlijke meeslepende Blues met veel ruimte voor uitmuntend gitaarspel.

Het album bevat ook een uitvoering van "Teardrops from My Eyes". Een heerlijk R&B nummer welke al door vele grootheden is opgenomen zoals B.B. King, Ella Fitzgerald, Ray Charles en er is zelfs een R&R versie van Bill Haley.
Deze uitvoering van Van Morrison is echt om te smullen. Niet naar het Nederlands vertalen want dat wordt alles wat zoetjes:

Every single cloud would just disappear
I'd wear a smile if you were here
So, baby, won't you hurry, 'cause I miss you so
And it's raining teardrops from my eyes
Oh it's raining teardrops from my eyes
Oh raining teardrops from my eyes

Eentje nog: "Mean Old World". Daar waar in "Teardrops from My Eyes" Van Morrison z'n geliefde nog enorm mist geeft hij in "Mean Old World" een heel andere boodschap:

This is a mean old world
Just try living by yourself
This is a mean old world baby
Why don't you try living in by yourself
Can't get the one you love and
Just have to try somebody else 

Eigenlijk bevat het album geen echt matige nummers. Persoonlijk spreken de slepers mij het meeste aan maar de rest is ook helemaal niks mis mee.
Ik denk dat luisterbeurt drie niet lang op zich laat wachten!

Rough And Rowdy Ways

Vorig jaar verscheen van Bob Dylan zijn 39e studio-album. Het betreft hier een dubbelalbum en voor je een noot hebt gehoord zal de hoes je al een vrolijk hupje bezorgen.

Een schitterende klaphoes met op de voorkant een foto van beginjaren 60 welke is ingekleurd. Op de binnenzijde van de klaphoes een foto van de Carter Family, waar Dylan wel eens een nummer van heeft gecoverd.
Deze Country-Folk groep - die family zijn van de ex-president Jimmy - ontstond in 1927 en strikt genomen bestaan ze nog steeds.
Inmiddels wel een paar generaties verder maar het stokje wordt steeds doorgegeven. Ook June Carter Cash maakte deel uit van deze familie en groep.
Contacten met Cash waren er dan ook altijd en Dylan en Cash hebben meermaals samen in de studio en op het podium gestaan.
Eind 2019 kwam er in de Bootleg Series een schitterende LP/CD set uit van Dylan samen met Cash.

Los van het verhaal achter de foto is het gewoon een schitterende foto en dan werkt een LP hoes toch vele malen beter dan zo'n iel velletje bij een CD.

Op de achterkant van de hoes staat een zwart/wit portret van JFK. Deze foto was al gebruikt voor de single "Murder Most Foul". In dat nummer van maar liefst 17 minuten bezingt Dylan een soort van terugblik met de aanslag op JFK als een vertrekpunt.
Het aantal mensen - waaronder veel collega's - die hij in dat nummer bezingt is enorm. Soms worden ze gewoon bij nu naam genoemd zoals Etta James, John Lee Hooker, Don Henley en vele anderen, maar regelmatig laat Dylan het ons zelf invullen zoals bij What's new, pussycat?, What'd I say? en Take it to the limit.

Het nummer heeft een zelfde briljante opbouw als "Desolation Row" uit 1965. In 1965 vermomde Dylan een ieder nog in een andere identiteit. Anno 2020 gooit Dylan alles open.

Die openheid is heel kenmerkend voor dit album en begint al met het eerste nummer "I Contain Multitudes". Dylan is veel concreter dan we gewend zijn. Zeker in vergelijking met z'n beginperiode.
In "False Prophet" trekt Dylan die lijn door. Soms lijkt het of hij zich wil legitimeren. 

Als je dan denkt een aantal Dylan songs te hebben gehad die wat eenvoudiger zijn te doorgronden komt hij met "My Own Version of You". Alleen die titel is al briljant.
Moet je dat in het Nederlands eens tegen je partner of baas zeggen!

Kant B van de vinyl versie begint met het schitterende "I've Made Up My Mind to Give Myself to You". Een ballade zoals alleen Dylan kan maken en als romanticus kan ik heerlijk verdwalen in dit soort nummers.

"Black Rider" is het volgende nummer wat we gepresenteerd krijgen. Persoonlijk vind ik dit muzikaal zo lekker dat ik eigenlijk nog nooit goed naar de tekst heb geluisterd. Straks toch eens doen! Heerlijk nummer.

Kant B wordt afgesloten met een ode aan Bluesmuzikant Jimmy Reed met als titel "Goodbye Jimmy Reed". Gewoon heel mooi!

Kant C opent met "Mother Of Muses" en dat nummer is ook precies wat de titel voorspelt. Uiteraard alleen op een manier hoe alleen Dylan dat kan.
Het volgende nummer op kant C is "Crossing the Rubicon". Een gezegde uit de tijd van Julius Ceasar en het is een uitdrukking voor een onomkeerbare daad. Wie de tekst probeert uit te kluiven strand toch een beetje op een Dylan uit de jaren 60. Schitterend maar ik ben er nog lang niet uit.

Kant C wordt afgesloten met "Key West (Philosopher Pirate)". Zo nu en dan een promotie voor deze eigenzinnige stad. Ben daar zelf wel eens geweest en Key West straalt wat mij betreft uit dat je kan zijn wie je bent. Die sfeer zet Dylan op meesterlijke wijze neer. Hij maakt van Key West geen Utopia maar wel een soort van second best.

Op Kant D vinden we het eerder genoemde "Murder Most Foul" waar als ik het weer hoor weer nieuwe dingen in ontdek.
Wat mij betreft had bij een schitterend album als dit dan ook best een vel met songteksten mogen zitten.

Verder is er maar één verdict over dit album mogelijk: een meesterwerk!

Eldorado

Wie al wat vaker op deze blog heeft gekeken weet dat ik enorme fan ben van Neil Young. Van Ome Neel weet ik enorm te waarderen dat hij zo'n beetje in alle muziekstijlen aan het experimenteren is geslagen.

Dat betekend niet dat ik alles geweldig vind van de beste man. Integendeel in de Geffen periode heeft hij toch een paar albums gemaakt die vooral in de kast blijven staan.
Van Neil Young weet ik zowel het rustigere werk te waarderen maar ook als hij lekker losgaat op gitaar.
De optredens met zowel een akoestische als een elektrische set zijn bij mij dan ook favoriet.

De EP (wel gewoon 12 inch) die nu op de draaitafel ligt is in 1989 uitgebracht speciaal voor de Japanse en Australische markt.
Na de Geffen periode van vijf toch matige albums was Young in 1988 teruggekeerd op het Reprise-nest.
Direct in dat jaar kwam hij met het Bluesy album This Note's for You met de gelijknamige hit.

Om die hit was het nodige te doen omdat hij collega's die zich door mega bedrijven lieten pamperen toch even op de korrel nam. De videoclip ging bij MTV in de ban om adverteerders niet te schofferen, maar de kijkers van MTV kozen de clip uiteindelijk toch als videoclip van het jaar.

Een mooie terugkomst bij Reprise maar een deel van de fans wilde toch een County Rock album of een stevig Rock album.
Dat zou er eind 1989 komen in de vorm van het album Freedom. Op dit album onder andere Rockin' in the Free World.

Als een soort van teaser werd de EP Eldorado gemaakt met daarom drie nummers welke ook op Freedom terecht zijn gekomen. Deels in een iets andere uitvoering waardoor het al gelijk een interessante uitgave is.
De twee andere nummers maken het nog interessanter omdat deze - voor zover ik weet - nooit op een ander album zijn verschenen.

Een ieder die de wiskundige vergelijking Harvest=Neil Young hanteert zal deze voorloper van Freedom waarschijnlijk veel te stevig vinden.
Neil gaat namelijk wel een paar keer lekker met z'n gitaar aan de gang.
Wie dat weet te waarderen zal het jammer vinden dat deze EP maar 25 minuten lang is.............................maar gelukkig staat Freedom ook in de kast..............

Omdat deze EP alleen in Japen en Australië is verschenen heeft deze enige cult status gekregen en is erg geliefd bij verzamelaars. Dat laatste heeft doorgaans geen positief effect op de prijs.

Friday Night in San Francisco

Om meerdere redenen was dit concert een mijlpaal in de geschiedenis van de moderne muziek.
Uiteraard vanwege de unieke samenwerking tussen drie giganten op gitaar.
Hoewel de muziekstijlen van de drie meesters zich enigszins overlappen is er toch wel een verschil tussen hun muzikale thuishavens.

Al Di Meola is natuurlijk een meester als het gaat om Jazz maar vooral Jazz Fusion.
In die laatste muziekstijl vindt hij wel verbinding met John McLaughlin, maar deze heeft natuurlijk vooral veel geëxperimenteerd met Progressieve Rock en Psychedelische Rock.
Met Paco de Lucía wordt de variatie in muziekstijlen alleen nog maar groter, want Paco is natuurlijk een van de moderne geweldenaren als het om moderne Flamingo gaat.

Ondanks de verschillen in muziekstijl leveren de drie heren een coherent, dynamisch en uniek hoogwaardig optreden af.
Sterker: dit optreden is nog steeds DE benchmark als het gaat om een concert voor akoestisch gitaar.
Het album viert dit jaar haar 40ste verjaardag en een ieder die een beetje muziekcollectie heeft zal dit album toch in de kast hebben staan.

Naast de schitterende muziek door drie topmuzikanten was dit album voor Philips een geweldig concert om aan te tonen hoe geweldig de CD wel niet was.
In 1983 kwamen in Nederland de eerste CD-spelers op de markt. Philips zorgde snel dat er een mooi aanbod was aan hoogwaardige muziek. Het was dan ook een logische keuze dat Friday Night in San Francisco snel op CD beschikbaar was.

Zelf heb ik die CD toen ook gelijk gekocht. De CD heeft mijn collectie inmiddels verlaten en plaats gemaakt voor een vinyl exemplaar. Het sentiment heeft het door de jaren van de techniek gewonnen zal ik maar zeggen.

Dit album kwam oorspronkelijk in 1981 uit op LP en op compact cassette. In 1983 volgde dan de CD versie.
Later zijn er voor audiofielen versies op SACD en 45rmp vinyl (2xLP) verschenen. Het gaat dan doorgaans om zeer kostbare uitvoeringen voor de fijnproever met diepe zakken.
De normale luisteraar gaat aan de standaard CD of LP echter meer dan genoeg luisterplezier beleven.

Neil Young - After The Goldrush

Hoewel Harvest commercieel een groter succes was, vind ik de twee albums ervoor eigenlijk toch net een tikje beter. Zeker deze After The Goldrush uit 1970. Hoeveel mooier kunnen teksten voor een zoekende puber worden:
When you were young and on your own
How did it feel to be alone?
I was always thinking of games that I was playing.
Trying to make the best of my time.

Neil Young is een van de beste gitaristen en ook een die een muziekstijl heeft uitgevonden. Op After The Goldrush houdt hij zich echter redelijk in en "de plank" blijft vrij vaak in de hoek staan.

Aan de andere kant is Neil Young natuurlijk een beroerde zanger, Toch is er geen andere artiest waar ik zoveel muziek van in de kast heb staan als van heb dan deze eigenzinnige Canadees.
Maar ga het geen goede zanger noemen!
Toch zingt hij op deze plaat voor zijn doen wel heel erg mooi (niet helemaal het juiste woord). Vooral op Birds:
When you see me
Fly away without you
Shadow on the things you know
Feathers fall around you
And show you the way to go
It's over, it's over.

Matige tekst als je liefje net is opgestapt.......Dan schiet je die vogels liever zelf nog uit de lucht! 

De titelsong kan qua tekst met de aller, aller grootste Dylan composities mee. Geloof me: er zijn in Nederland schrijvers geweest die hebben voor minder een literair prijsje hebben gekregen.
Het nummer After The Goldrush is actueler dan ooit! FAKE NEWS.
Neil Young zong in 1970(!!!!)
I was thinking about what a friend had said.
I was hoping it was a lie.
Thinking about what a friend had said.
I was hoping it was a lie.

En met het milieu ging het toen al de verkeerde kant op:
Look at Mother Nature on the run.....
En......
Flying Mother Nature's silver seed to a new home......

Dat is natuurlijk niks meer dan een profetische verwijzing naar het vruchtbaar maken van Mars! Naast verloren liefde, hoop en zorg om ons bestaan gaat Neil in Southern Man nog even flink te keer tegen het racisme.
Het effect zal hij matig gevonden hebben, want op de opvolger Harvest doet hij dat met Alabama nog even dunnetjes over.
Lynyrd Skynyrd vindt dat wijzen naar het zuiden toch iets te generiek en komt met Sweet Home Alabama en "tikt" Neil op de vingers met: "well I hope Neil Young will remember"
Maar zoals zo vaak wordt de soep niet zo heet gegeten en zowel Lynyrd Skynyrd als Neil Young spelen regelmatig elkaars nummers en verschijnen in T-shirts met elkaars afbeeldingen. De pers had er echter al van gesmuld en het een conflict genoemd: FAKE NEWS!

Southern Man was niet alleen de aanzet voor een mooie muziekketting. Het is ook veelvuldig gecoverd en zelfs door grote namen als The Allman Brothers, U2, Robert Plant (brrrr wat mooi) en Merry Clayton (wie niet weet wie dit is moet even muzikale heropvoeding genieten).
Ook fraai is de cover van de minder bekende Rebecca Loebe.

Los van de persoonlijke motivatie om dit album hoog in mijn lijstje favorieten te zetten is het een magistraal startpunt voor een muzikale dwaaltocht die een leven lang kan duren!
Daarbij blijft het natuurlijk de (bijna filosofische) vraag of muziek een antwoord moet zijn of juist een vraag......... Eén keer dan nog Neil van dit prachtige album:
Blind man running
through the light of the night
With an answer in his hand.................

David Robert Jones

Het is vandaag de verjaardag van David Bowie die geboren is als David Robert Jones. Om verwarring met de voorman van de Monkees te voorkomen koos David voor een andere achternaam.
De opmerkelijke keuze viel op Bowie. Dat is de naam van een groot mes met een enorme historie zowel in echte gevechten als in films.
Mannen met een kleine piemel en geen geld voor een grote auto laten zich graag met een dergelijk mes zien.
Eerlijk is eerlijk er zijn prachtige exemplaren van gemaakt.

 

Van David was het geen slecht idee om een andere naam te kiezen, want met de naam David Jones in Google krijg je dames tassen!
Op het moment van die keuze voor Bowie kon David nog niet bevroeden hoe handig het in de toekomst zou worden om een beetje unieke naam te hebben.
Dat neemt niet weg dat Bowie wel degelijk visionair was op het gebied van Internet en in de vorige (!!!) eeuw begon hij al een ISP (Internet Serves Provider) onder de naam BowieNet.
De standaards voor HTML en XML waren nog maar net droog en Bowie dook er bovenop om de kleine man in staat te stellen om gebruik te maken van de mogelijkheden van het internet.
Ik weet zelf nog wat voor een weerstand er in 1998 en 1999 was toen ik een salarisverwerking via het web wilde gaan aanbieden. In dit specifieke geval was Bowie niet direct mijn inspiratie maar wel in algemene zin.

Want………….
Bowie heeft ons geleerd dat het niet gek is hoe je je haar doet
Bowie heeft ons geleerd dat het niet gek is hoe je je kleed
Bowie heeft ons geleerd dat je tientallen soorten muziek kan husselen
Bowie heeft ons geleerd dat seksualiteit niet iets van een hokje is
Bowie heeft ons geleerd dat je niet een enkele rol in het leven hoeft te hebben
Bowie was voor vele een inspiratie en een van de meest invloedrijke artiesten die we hebben gehad.

Voor mij persoonlijk is Bowie dan ook de meest invloedrijke rockster die er in dit heelal is geweest en als er iemand is die dat kan weten is het wel Ziggy Stardust…...
Albums als Low, Hunky Dory en Sation To Sation horen zeker ook tot z’n beste werk. Sommige vinden zelfs z’n laatste album “*” het beste.
Ik heb dat album (uitgesproken als Blackstar) pas een paar keer gehoord dus ik vind het nog lastig daar wat van te vinden.
Want zoals bij veel albums van Bowie heb je een paar draaibeurten nodig om tot de maximale waardering te komen.
Voorlopig is The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars mijn favoriete album van Bowie.
Akelig actueel en Bowie als visionair:

Pushing through the market square
So many mothers sighing
News had just come over
We had five years left to cry in
News guy wept and told us
Earth was really dying
Cried so much his face was wet
Then I knew he was not lying

The Jelly Roll Men

Deze Noorse band bestaat inmiddels al weer 10 jaar en begon ooit als "The Nine Fingers Blues Band". Pure en zeer muzikale Blues spelen deze gasten. Ik kwam ze bij toeval tegen en moest en zou er gelijk een plaat van hebben. Dat is overigens een prima keuze. 

 

De plaat wordt gepresenteerd als Low-Fi en is in Mono uitgevoerd. Dat Lo-Fi valt wel mee want de opnames zijn echt keurig genaakt, maar mono is een erg goede keuze. Het ontbreken van het stereobeeld stoort totaal niet. Integendeel. De mono opnames zorgen ervoor dat de band dicht op elkaar staat alsof ze in een kleine club optreden. Niet erg anderhalfmetersamenleving maar dit album is dan ook uit 2017. 

Weet je nog? 

We gaven elkaar handen. 

We zoende elkaar met nieuwjaar. 

We hingen in de kroeg lekker tegen elkaar. 

Gewoon met 10 man in de lift. 

Of met honderden in de trein. 

Met duizenden naar een concert. 2017………...het lijkt zover terug. 

 

Ja en de muziek doet vermoeden dat het allemaal nog verder weg is. Het lijkt of we hier met een band te maken hebben uit begin jaren 60. Pure Blues met een vleugje Rock & Roll. Wat is dit een mega heerlijke plaat en nu al mijn geheim-tip voor 2021! Smullen voor wie van Blues houdt en frustrerend voor wie bezig is met het leren van mondharmonica te spelen……. (zo vond ik ze) 

Deze Noorse formatie speelt echt heerlijke Blues en je hoeft geen groot muziekanalist te zijn om te horen dat Willie Dixon, Little Walter, Muddy Waters en B.B. King een bijdrage hebben geleverd aan de inspiratie. Het album bevat een aantal eigen composities en een hele serie klassiekers zoals Date Bait wat we onder andere kennen van Blue Smitty. 

Voor de liefhebbers van auto’s de Williamson II klassieker Pontiac Blues en van Otis Spann het lekkere Keep your hand out of my pocket. Totaal 13 briljante Blues nummers! 

Met wat zoeken kan je wel heel voordelig aan een vinyl exemplaar komen. Prima manier om je zakgeld stuk te gooien zo aan het begin van het nieuwe jaar.

 

Rory

Een van de vele Pop/Rock/Blues artiesten die te vroeg van ons is heengegaan. Rory speelde in het begin van z’n carrière in diverse bandjes. In de jaren 60 vormde hij met Eric Kitteringham en Norman Damery de formatie Taste. 

Net als Cream een power driemanschap waar de nadruk lag op stevige Bluesrock. Tussen 1966 en 1970 maakte Taste een paar zeer knappe studio en live albums. Toch was de band geen lang leven gegund. Vaak gaat dat om ego’s die elkaar in de weg zitten, maar het uiteenvallen van Taste had vooral te maken met geld en dubieus management. 

Gallagher koos er vervolgens voor om als "solo-act" door te gaan. Uiteraard wel met een begeleidingsband. 25 jaar hebben we mogen genieten van optredens van Gallagher, want op het podium was Rary toch als een vis in het water. Rory was ook geen artiest van de opsmuk. Geen sterallures en waarom glimmende pakken en een custom gitaar als jeans met een shirt en een zwaar gebruikte Stratocaster voldoende waren om z’n fans een onvergetelijke avond te bezorgen? 

Helaas bezweek Rory in 1995 aan longontsteking kort na een succesvolle levertransplantatie. De Blues die Gallagher speelde is doorgaans stevig en soms brutaal. Soms zo brutaal als de brute Blues nummers van Led Zeppelin. De erfenis die Gallagher heeft achtergelaten is enorm en er komt nog jaarlijks geweldig materiaal uit waar de fans van smullen. Pas nog een mooie box! 

In 2011 werd postuum het album Notes From San Francisco uitgebracht. Er zijn diverse uitvoeringen van dit album. Een CD versie bevat twee discs met op de eerste CD een studioalbum wat in 1978 in Frisco is opgenomen maar vreemd genoeg nooit het levenslicht zag. De tweede CD bevat een registratie van een concert in de stad van de Gouden Brug. De twee CD set is ook als 3 LP set uitgebracht. Naast de 3 LP set is er een enkel LP met een deel van de studio opnames. Deze ligt nu op de draaitafel. 

Zoals in diverse recensies al meermaals is aangegeven: Onbegrijpelijk dat dit in 1978 niet is uitgebracht! Het laat Gallagher horen van bruut tot ingetogen. Van stevig tot meeslepend. Gedreven en intens. Mijn favoriet is het wat rustige maar intense Wheels Whithin Wheels. Dat is zo’n nummer dat mag van mij 20 minuten duren! Verder een mega heerlijke plaat en gewoon Gallagher zoals we hem graag hoorde!

 

Sonny Terry & Brownie McGhee

Ik ben al vanaf m’n puberteit een enorme liefhebber van Blues. Ik had een pukkel (zo’n tas) die ik gebruikte om naar school te gaan en daar stond oa met grote letters BLUES op. Ik wilde niet dat er een misverstand was over mijn muzieksmaak. Naar school moest ik namelijk heel brave kleren aan. Ik mocht de pukkel eigenlijk ook niet gebruiken en had zo’n saaie bruine schooltas. Ik mocht van m’n vader beslist geen spijkerbroek naar school aan en lang haar was uit den boze! 

Sterker de eerste jaren naar de middelbare school had ik er geen eens een spijkerbroek. Naar een schoolfeest moest ik zelfs in het pak. Zat ik daar in een pak tussen de weed rokende hippies en de schuifelde Soul knakkers………….. 

Over een paar dingen was bij mijn klasgenoten echter geen misverstand: Gerard deed aan wielrennen en hield van Rock, Folk en.................van BLUES 

De laatste maanden heb ik meer en meer de behoefte de historie van de Blues helemaal te absorberen. Dan bedoel ik echt de hele geschiedenis. Dus van het moment de eerste slaven werkliederen gingen zingen tot recente debutanten zoals Kingfish. Om de Blues nog beter te begrijpen ben ik mij (nog) meer in de muziek zelf aan het verdiepen. Dat kan je nauwelijks beter doen dan zelf op een gitaar of Blues harp (mondharmonica) een rifje proberen te spelen. 

Ik heb geen enkele ambitie echt muziek te gaan maken. Ik kan niet zingen en heel slecht maat houden en ben ook niet de jongste meer. M’n linker had is na de crash (met racefiets) ook nooit meer geworden wat het geweest is en met sommige gitaar-akkoorden heb ik best moeite. Maar door zo nu en dan een vel bladmuziek te pakken en een instrument dwing je jezelf om de opbouw van de Blues beter te begrijpen. Zie het als de whiskyliefhebber die wil weten hoe whisky gemaakt wordt of de Porsche eigenaar die wil weten hoe zijn bolide in elkaar zit. 

Dat neemt niet weg dat ik het wel geweldig zou vinden als ik op de mondharmonica over een tijdje een paar Blues rifjes kan spelen. Ik kom op dit moment niet verder dan een of andere Blues van Beethoven. Maar met Ode For Joy op harmonica ga ik De Kuip niet mee vol krijgen. 

Dus ik eens gegoogeld en ik kwam meermaals tegen dat Sonny Terry wel een goede inspirator is als het om harmonica gaat. Ik heb wel hier en daar wat nummers van hem. Doorgaans samen met Brownie McGhee. Geweldig duo met een simpele setup: 1 gitaar, 1 harmonica en beide zingen. 

 

Toch eens een LP van dit duo laten komen. Oudjaarsdag werd hier een heel pak Blues platen bezorgd die nu een voor een geanalyseerd gaan worden. Die van Sonny Terry & Brownie McGhee was een van de eerste omdat ik benieuwd was naar het harmonica spel. Inspiratie? Na één luisterbeurt durf ik de harmonica niet meer op te pakken……. Wat is dit belachelijk goed. Een heel album briljant simpel maar mega complex om na te doen. 

Het laat ook geweldig zien dat met heel eenvoudige middelen je geweldige muziek kan maken. Zeg maar Blues zoals Blues ontstaan is………...prachtig! Prachtig is het……………... En ik? Nog effe oefenen!

 

Blues Top 40

Hoezo al die lijstje aan het eind van het jaar. Waarom niet met lekkere lijstjes beginnen.

Update: van bovenstaande lijst heb ik een playlist op YouTube gemaakt
 

Grateful Dead

Ja wie wil dat niet……………. De band heeft precies 30 jaar bestaan en hield op toen in 1995 frontman Jerry Garcia overleed. Zoals bekend ben ik een enorm fan van The Allman Brothers. Een van de dingen waarom ik de ABB zo goed vind is het schijnbaar eindeloos kunnen jammen. Kan bij mij de hele dag opstaan en de ABB mag gezien worden als een van de beste jam-bands. Maar wie objectief door de muziekgeschiedenis wandelt zal toch moeten toegeven dat Grateful Dead de ultieme wereldkampioen jammen is. Onvermoeibaar maar dat had ook een prijs! 

Daar waar de ABB vooral voor een mix gingen tussen Jazz, Rock en Blues met zo nu en dan een subtiel sausje Country zien we dat laatste element bij Grateful Dead wat nadrukkelijker aanwezig. Luisteren naar een live album van Grateful Dead die in een wat kleinere venue is opgenomen waan je je toch zo in zo’n rokerig hol? Planken op de vloer met wat knarsend zand. Je hebt al lang spijt dat je die stoere laarzen hebt aangedaan want het zweet kan nauwelijks weg. Je schuifelt en wiegt wat met je meisje en zonder dat je je het realiseert tikt de klok vier uur verder. 

Ja want zo lang speelde die gasten gerust! Uitputtingsslagen waren het! Grateful Dead heeft helaas maar 30 jaar bestaan maar weinig bands zullen zo vaak op de planken hebben gestaan. Strikt genomen hebben ze zichzelf ook kapot gespeeld. Veel toeren en extreem lange concerten. Dat houdt niemand vol zeker niet in combinatie met veel drank en drugs. 

Hoewel er tussen de albums een paar missers zitten is de totale erfenis geweldig. Er is dan ook een enorme collectie live-albums van ze uitgebracht die kan rekenen op waardering bij liefhebbers van jammen. Zeker een tiental officiële live-albums maar de rij niet offciele live albums is bizar. Dat komt omdat ze zo bizar vaak hebben opgetreden en zeker in die jaren zat er zo een extra stekkertje ergens in een apparaat. Zo ook op 7 november 1971 in het Harding Theater in San Francisco. Oorspronkelijk een bioscoop een tijdje een kerk en tegenwoordig een bar maar in 1971 dus de uitspan voor een optreden van Garcia en z’n maatjes. Het optreden van die dag heeft een tape opgeleverd. Ik kan mij herinneren dat daar eerst een heel slechte bootleg van gemaakt is. 

Pas in 2015 is door het vage Parachute label er een fatsoenlijke CD box van gemaakt. Maar liefst drie stamp en stampvolle CD’s leverde dat op. In LP (vinyl) vorm is de muziek verdeeld over 3 dubbel LP’s. De kwaliteit is niet slecht. Geen audiofiele hoogvlieger maar goed genoeg. Zeker niet in vergelijk met de slechte bootlegs die in de jaren 70 massaal werden aangeboden. 

De muziek is zoals we van Grateful Dead kennen divers. Ik heb Vol 2 uit de vinyl serie en in vier kantjes komt Psychedelic Rock, gewoon platte Rock, Country (Rock) en Folk voorbij. Maar ook een paar wat langere jams en voor liefhebbers van TOP40 muziek zal dat doorgaans wat te langdradig zijn. Ik kan het de hele dag aanhoren maar wie niet van lange (het valt trouwens wel mee) jams houdt kan beter een studio verzamelalbum van Grateful Dead kopen. 

Na het overlijden van frontman Garcia zijn de overige muzikanten niet op hun kont gaan zitten. Wat die mannen allemaal zijn gaan doen kan je bijna een boek over schrijven. Kom ik nog we een keer op terug. Nu lekker genieten van Grateful Dead in de Harding Theater. Op Netflix staat een docu van Grateful Dead gitarist Bob Weir die dik de moeite is om te bekijken. Of je nu fan van Graftful Dead bent of niet is dit een fraaie muziek docu.