Alquin

Deze Nederlandse Progressieve Rockband haalde tussen 1971 en 1977 haar grootste successen. De thuishaven van deze band was Delft en was voortgekomen uit diverse studentengroepjes.

Al snel was de band ook in het buitenland in trek want Progressieve Rock beleefde haar hoogtij dagen. Tussen 71 en 77 maakte Alquin een zestal prima albums. In 1975 verscheen het album Nobody can wait forever wat beslist als hoogtepunt van de band gezien mag worden.
Prog Rock van de bovenste plank wat iedere vergelijking met de wereldtop wist te doorstaan.

Het album is in de UK opgenomen en geproduceerd door Roger Bain die we kennen van Black Sabbath, Barclay James Harvest en Judas Priest.

Op dit album bestaat de bezetting uit:
Michel van Dijk - zang
Ferdinand Bakker - zang toetsen, gitaar
Dick Franssen - toetsen, synthesizer
Hein Mars  - bas
Ronald Ottenhoff  - sax en fluit
Paul Weststrate - drum
Job Tarenskeen - zang, saxofoon (gedeeltelijk)

In mijn ogen (en vooral oren) de beste bezetting die Alquin gekend heeft. Een puik album waar strak maar fris gespeeld wordt. Een album wat vrij goed toegankelijk is maar wel wel voldoende uitdaging geeft dat het 45 jaar na dato nog de moeite is op de draaitafel te leggen.

Helaas was eind jaren 70 Progressieve Rock niet meer hip en moest je punk maken. Ik weet het nog goed. In 1977 moest ik in militaire dienst en het was Punk, Punk en nog eens Punk.

Het betekende het einde van Alquin maar in 2003 kwam een deel van de band bij elkaar voor een reünie. Het weerzien heeft geduurd tot 2012 toen de band besloot te stoppen met optreden.
In de jaren van het herzien verscheen een prima live album en een studio album met nieuw materiaal. Niet slecht maar het hoge niveau van 1975 zat er niet meer in.

De muziek die Alquin in de jaren 70 maakte blijft hoe dan ook een mijlpaal in de geschiedenis van de Rockmuziek van vaderlandse bodem.

Een heel puike plaat nog steeds!