Angus Young

Een van de oprichters van AC/DC en nog steeds van de partij. De vandaag jarige Angus is een uitstekende Hardrock gitarist en daarnaast kennen we hem natuurlijk van z'n schooluniform en z'n Chuck Berry loopjes.

Van bands als AC/DC weet ik niet zoveel. Op de een of andere manier boeit de achtergrond van dit soort bands mij een stuk minder. Onder de Hardrock bands is Led Zeppelin eigenlijk de enige waar ik wel een spreekbeurt van kan houden.

Dat neemt niet weg dat de jongens van AC/DC heerlijke stevige Rock weten te maken. Ze behoren ook tot de bands met een enorme schare zeer trouwe fans en concerten zijn daarom nagenoeg altijd in stadions die steevast zijn uitverkocht.

Ook de verkoop van albums gaat bij AC/DC altijd als een dolle. Ze zijn een van de best verkopende acts. Het album Back In Black uit 1980 ging 50 (!!!!) miljoen keer over de toonbank en behoort daarmee tot een van de best verkochte albums.

 

Voor vandaag valt de keuze echter op Highway To Hell (5 sterren album) want zo beginnen meer en meer mensen de Corona-crisis toch te voelen. 

Ik baal er zelf ook regelmatig stevig van, maar de aanpak van de crisis in Nederland valt toch wat buiten de scope van deze blog. Toch is lekker plaatjes draaien wel een prima manier om verplicht thuiszitten een stuk dragelijker te maken!

Dat Angus z'n verjaardag in Nederland viert is overigens gewoon want hij heeft al een jaren een huis in Aalten waar hij een onopvallend bestaan leidt.

 

Angus Happy Birthday!

 

Eric Clapton

Vandaag wordt Eric 76 en wat een contrasten markeren de levensloop van deze topartiest. Uiteraard een enorme rij aan successen op muzikaal gebied maar privé is het toch nauwelijks op te sommen.

 

Drugs en drankverslavingen, verlies van z'n zoontje Conor, verlies van een goede vriend terwijl hij zelf in die helikopter had moeten zitten, verliefd op de vrouw van z'n beste vriend, een vader die al heel jong de benen had genomen.............. Je vinger opsteken en beweren dat Clapton niet weet wat de Blues is kan wat mij betreft dan ook alleen maar als een zwaar misplaatste opmerking worden beschouwd.

Er is al genoeg ellende in de wereld en laten we ons focussen op de prachtige muziek die Clapton heeft gemaakt.

 

Bij de meeste albums die Clapton heeft gemaakt gaat het om solo projecten. Daarvoor heeft hij natuurlijk magistrale bijdrages geleverd bij The Yarbirds, Cream, The Bluesbreakers, Blind Faith en Derek and the Dominos.

Daarbovenop stond hij bij een groot aantal speciale concerten op het podium zoals Concert for Bangla Desh, The Last Waltz (afscheid The Band), The 30th Anniversary Bob Dylan en The Secret Policeman.

Het aantal albums van collega's waar Clapton op meespeelt is helemaal enorm. Op Allmusic staan een kleine 5000 referenties bij Clapton. Daar zitten ook wel alle covers door anderen in, maar alle albums verzamelen waar Clapton op meespeelt is een tamelijk kansloos project.

Om de verjaardag van Eric te vieren maar eens een kwartet albums van hem uit de kast getrokken.

Of dit de beste vier zijn? Niet over nagedacht. Gewoon vier.....om het te vieren.

Happy Birthday Eric!

 

Deja Vu 50th-anniversary edition

14 Mei verschijnt deze jubileum editie. Er komt een box met daarin de originele LP en vier CD's met outtakes en demo's.

Daarnaast komt er een gelimiteerde LP box. Deze bevat vijf LP's en er worden er slechts 3000 van gemaakt.

Voor een album als dit zouden ze er wel 30.000 kwijt kunnen, maar niet voor de nu aangekondigde prijs van 250 dollar. 

Idioot bedrag voor vijf LP's. Snap het ook niet zo goed waarom slechts 3000? Een tienvoud gaat voor een bedrag van 125 Euro probleemloos verkocht worden en de productiekosten van een dergelijke box moeten we ook niet overdrijven. Boxen van de Buffalo Springfield en Aretha Franklin die uit dezelfde stal komen werden wel tegen normale bedragen aangeboden.

250 dollar voor 5 platen is gewoon absurd maar ga er maar vanuit dat het in een dag os uitverkocht.

Op het originele album is de bijdrage van Neil Young heel erg mager. Een groot deel van de nummers zingt of speelt hij immers niet mij. Onder de extra nummers op deze box ga je ook niks extra's van Neil Young vinden. Logisch die brengt alles uit binnen het concept van The Neil Young Archives.

Het is dus meer een box van Crosby, Stills & Nash en wellicht was het een beter idee geweest om voor dat album een 50 jarige box te maken.

Deze Deja Vu box is niet alleen te duur maar ook stevig misleidend!

Hoe interessant ik mogelijk al die extra opnames van CS&N ook zal vinden: deze sla ik even over!

Shakespeare

 

Young Shakespeare

Gister verscheen dit solo livealbum van ome Neel in zowel LP, CD en DVD formaat. Voor de fans met diepe zakken is er ook een luxe box beschikbaar met daarin zowel de LP, CD als DVD.

 

Zelf heb ik geen diepe zakken maar ik kwam deze box ergens tegen voor een heel scherpe prijs...................dus toch maar besteld.

 

Young Shakespeare is een live album dat 50 jaar geleden in het Shakespeare Theatre in Stratford/Connecticut is opgenomen.

Naast geluidsopnames is er van dit optreden ook een beeldregistratie gemaakt en wel op 16mm film. Deze laatste was speciaal bedoeld voor de Duits TV. Geclaimd wordt dat het om de eerste beeldregistratie gaat van Neil Young als solo artiest.

Het toonaangevende Rolling Stone beweerd echter een eerdere beeldregistratie gevonden te hebben. Op Youtube staat een filmpje uit 1970 met The Loner uitgevoerd in Cafe Feenjon Greenwich Village New York.

We mogen echter gerust aannemen dat Young Shakespeare de eerste volledige en officiële concertregistratie is.

 

Het optreden in het Shakespeare Theatre vond plaats op 22 januari 1971 en maakte deel uit van de Journey Through The Past tournee. Totaal bevatte deze toer 25 concerten waarvan de meeste in de VS werden gehouden en een vijftal in Canada en twee in het Verenigd Koninkrijk. 

Deze tournee vond plaats na het verschijnen van After The Goldrush (1970) maar voor Harvest (1972) het levenslicht zag.

Uit deze solo tournee is eerder een album verschenen en wel onder de naam Live at Massey Hall 1971. Dat album verscheen in 2007 op CD en een jaar later op LP toen vinyl aan een revival was begonnen.

Live at Massey Hall wordt algemeen als een van de beste akoestische live registraties van Neil Young beschouwd. Dat optreden was slechts een paar dagen eerder dan het nu voorliggende Young Shakespeare.

Dus de verwachtingen waren hoog, waarbij het altijd goed is je te realiseren dat je te maken hebt met 50 jaar oude opnames. Uiteraard kunnen ze met de moderne techniek wel iets verbeteren, maar als samensteller ben je toch afhankelijk van het basismateriaal. 

Persoonlijk vind ik het prettig dat ze niet hebben overdreven met het oppoetsen van het materiaal. Daardoor houdt Young Shakespeare z'n authentieke sfeer en is het opzetten van dit album net zoiets als een reis in de tijd.

De DVD geeft nog meer dat gevoel. Op het podium zie je een Neil zitten die volledig voldoet aan het beeld wat de meeste van ons van Neil uit die jaren hebben overgehouden.

Pak de bingokaart er maar gerust bij!

Natuurlijk is het ook een  uurtje sentiment, maar het is vooral puur. Heel puur. Het laat zien wat weinig er nodig is om - zelfs 50 jaar later - enorme hoeveelheden mensen te laten genieten. Soms is het klein, soms een knipoog, maar het is vooral intens en mega, mega puur..........

De setlist is voor de gemiddelde Neil Young fan nauwelijks een toevoeging omdat alle nummers al op meerdere albums hebben gestaan.

Dat neemt niet weg dat deze uitvoeringen een sfeer oproepen die het rechtvaardigen dit album regelmatig te beluisteren.

Bedenk daarbij dat een groot aantal nummer op het moment van deze opnames nog niet waren verschenen en voor het publiek dus nieuw materiaal was.

 

De nummers "Old Man", "The Needle and the Damage Done", "A Man Needs a Maid" en "Heart of Gold" zouden pas een jaar later op het album Harvest (1972) verschijnen.

Ook het nummer "Dance, Dance, Dance" - wat later voor "Love is a Rose" gebruikt zou worden - was op dat moment nog niet verschenen en een nieuwtje voor het publiek. 

Ook nummer "Journey through the past" waar de tournee haar naam aan te danken had was nog niet verschenen. Dat stond voor het eerst op het live album Time fades away uit 1973. 

 

In totaliteit een heerlijk setlist en Neil op z'n best. Ok....... Massey Hall blijft voor mij met een banddikte verschil winnen, maar het album Young Shakespeare is gewoon 95 uit 100 punten.

Smullen!

Voor de Neil Young fan die alles wilt hebben is het geen straf om aan dit album geld uit te geven. Voor wie nog geen live albums uit deze periode heeft is Young Shakespeare ook een dikke aanrader want veel beter ga je uit deze periode niet vinden.

Blijf je wel realiseren dat het hier om 50 jaar oude live opnames gaat!

Als je platen koopt om aan je vrienden te laten horen hoe goed je installatie is zullen deze 50 jaar oude opnames niet de eerste zijn om mee op te scheppen.

Wil je een uurtje tijdreizen en je onderdompelen in grootse puurheid van een van de beste (Bob is #1) songwriters die een geweldige performance geeft, dan is Young Shakespeare een heerlijk cadeautje.

Blood On The Tracks

Dylan wordt dit jaar 80 jaar dus voldoende aanleiding om regelmatig aandacht te besteden aan deze zingende woordenkunstenaar.

Vorig jaar (2020) bracht Bob met Rough And Rowdy Ways nog een geweldig dubbelalbum uit. Een album dat het gevoel gaf als een soort afscheidscadeau. Nog één keer helemaal maximaal alles geven.

Het behoort beslist tot een van z'n beste albums hoewel - zoals dat hoort - daar de meningen natuurlijk over verdeeld zijn.

 

In z'n algemeenheid wordt Blonde On Blonde (1966) als z'n absolute meesterwerk gezien. Highway 61 Revisited en Bringing It All Back Home beide uit diezelfde periode maken de top drie wel compleet.

Blood on the Tracks wat 10 jaar later werd uitgebracht mag echter toch een plaats opeisen in de top 5 in de Dylan catalogus.

Het album dat vooral Folk Rock bevat wordt door vele gezien als een van de vele comebacks van Dylan. De vraag is natuurlijk of Dylan na zijn debuutalbum uit 1962 überhaupt ooit wel eens is weggeweest.

Dylan doet waar Dylan zin in heeft. Hij pakt ineens een elektrische gitaar terwijl z'n aanhang de protest troubadour op het podium verwacht.

Dylan maakt een country album als hij daar zin in heeft. Dylan gaat op de Sinatra toer als hij daar zin in heeft. Dylan doet zelfs Dylan als Dylan daar zin in heeft.

Dylan is nooit weg alleen Dylan doet wel eens iets wat niet alle fans weten te waarderen. Dat geldt beslist niet voor Blood On The Tracks. Samen met Desire wellicht het meest toegankelijk album die deze Nobelprijs winnaar heeft gemaakt.

Blood On The Tracks is ook een heel persoonlijk album maar voor de luisteraar een allemansvriend. Het album bevat 10 songs met een totale speeltijd van net geen 52 minuten. Dat is voor een LP - want in die tijd werd het uitgebracht - een behoorlijk lange speelduur.

Alle nummers mogen toch als een pareltje worden gezien. Het klinkt allemaal heerlijk in het gehoor en Dylan zingt met groot gemak.

Uiteraard hebben analisten de teksten van voor tot achter uit zitten kluiven, maar dit is een Dylan album dat je niet direct gedwongen wordt om in de teksten te duiken.

Het klinkt heel muzikaal en als je na een aantal luisterbeurten toch met de teksten aan de gang wil stelt Dylan niet teleur. Integendeel.

Veel nummers gaan over de liefde maar vooral over liefde die er nier meer is. Ga je de verleiding aan om je toch in de teksten te verdiepen zullen sommige nummers een stoer potje worstelen met woorden zijn.

 

Alles klopt aan dit album en het staat dan ook huizenhoog in welke lijstje we ook pakken. In de VS dan ook goed voor tweemaal platina.

Zelfs in de meest compacte Dylan collectie mag dit album eigenlijk niet ontbreken.......

Aretha Franklin

Vorig jaar al ruime aandacht aan deze fenomenale zangers besteed (zie  Queen Of Soul ). Helaas 3 jaar geleden overleden na een indrukwekkende carrière. 

 

Aretha liet een muzikale erfenis achter die enorm is. Een zeer omvangrijke discografie en uiteraard een inspiratie voor velen.

Vandaag is het haar geboortedag. Ondanks dat ik al eens aandacht aan haar heb besteed mag een artiest als The Queen Of Soul best nog eens genoemd worden.

Even met een stapeltjes Aretha platen deze grijze dag opleuken.

Gabriele Susanne Kerner

Beter bekend als Nena en vandaag wordt deze zangeres 61 jaar. We kennen Nena natuurlijk vooral van hits in de 80er jaren zoals "99 Luftballons" en "Nur geträumt".

 

Nena begon haar professionele carrière eind jaren 70 bij The Stripes. Met deze band maakte ze één album waarna ze haar eigen band begon.

Deze band - simpelweg Nena genaamd - maakte tussen 1983 en 1986 een vijftal albums gemaakt. Het genre zat dicht aan tegen Pop en Soft Rock, maar kreeg een eigen naam namelijk de Neue Deutsche Welle.

Deze term was bedacht door onze eigen Frits Spitz en ieder die in de jaren 80 op de radio naar muziek luisterde is vertrouwd met deze muziekstijl.

 

Overigens iedereen die in die jaren in militaire dienst is geweest zal ongetwijfeld het decor van de video clip van  "99 Luftballons" herkennen. Deze clip is namelijk opgenomen op het schietkamp Harskamp.

 

Na het avontuur met de band sloeg Nena eind jaren 80 een solo weg in. Tijdens deze solo carrière heeft Nena inmiddels 13 albums gemaakt waarvan de laatste vorig jaar werd uitgebracht.

Nena is dus nog steeds actief en vooral bij optredens in Duitsland nog onverminderd populair. Het aantal prijzen wat deze zangers heeft weten te verzamelen is dan ook imposant. In 2019 kreeg ze nog de prijs voor Beste Hallen Tournee 2018. Wie wat op het web zoekt zal zien en horen dat haar concerten nog steeds een feestje zijn.

 

Tussen de tientallen muziekprijzen staat ook een heel opmerkelijke andere prijs namelijk die van Sexiest Female Vegetarian (2010 Peta).

Daar zal een of ander feministisch clubje wel weer wat van vinden maar wees nu eerlijk? Wie was er niet verliefd op Nena. 

Was? Menigeen die filmpjes van nu ziet zal nog steeds slappen knieën krijgen.

Nena Happy Birthday!

Money, Money, Money

Vandaag start de week van het geld en er zijn natuurlijk genoeg songs met geld als thema. Gezien mijn muzieksmaak zullen velen denken daar komt Money van Pink Floyd!

 

Dus niet! Sterker ik vind het album Dark Side Of the Moon door de aanwezigheid van nummers als Time en Money verre van het sterkste album van Pink Floyd. De geluidseffecten vind ik over de top en het nummer Money komt echt mijn m'n keel uit.

 

Of Dark Side Of The Moon nu wel of niet tot de best verkochte album hoort boeit mijn niet. Iedere dag staan er ook rijen bij de McDonalds en dat kunnen we toch nauwelijks een culinaire verwennerij noemen.

Zo zie ik Dark Side Of The Moon ook wel een beetje. De Big Mac uit de Pink Floyd catalogus. Het hapt voor de meeste mensen lekker weg............

Om toch invulling te geven aan de week van het geld even wat anders uit de kast gehaald. De keuze was reuze en er schieten er zomaar een paar te binnen:

The Black Crowes -Shake your money maker

The Dire Straits - Money for nothin

Yes - Money

Steve Miller - Take the money and run

Chicago - I Don't Want Your Money

....

...

..

.

De keuze is echter gevallen op Abba. Met deze fenomenale hitmachine start ik de week van het geld. 

Ik ben geen Abba kenner maar op het album Ring, Ring na staan alle offciele studio albums in de kast. M'n lief was als puber een enorme fan en als we allemaal heel eerlijk zijn? 

Zo nu en dan een plaat van Abba is toch ook gewoon lekker. Beetje meeblèren:

Money, money, money........

Roger Hodgson

Een van de oprichters van Supertramp en hij doet er vandaag een jaartje bij. Inmiddels over de kaap van de 70 maar nog steeds actief.

 

Hodgson heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de begin periode van Supertramp. De band is in 1970 opgericht en viel in 1988 voor een eerste keer uiteen.

In die periode zijn een aantal zeer knappe albums gemaakt, maar als we eerlijk zijn is het na het vertrek van Hodgson in 1983 toch een flink stuk minder. 

Toen Roger de band verliet was dat niet om onenigheid maar vooral om meer aandacht te kunnen besteden aan andere zaken zoals familie en soloprojecten.

Een van die soloprojecten mogen we echt als een meesterwerk beschouwen. Het album In the Eye of the Storm verscheen in 1984 en is een feest voor de oren.

 

Opmerkelijk is dat Hodgson bijna alle instrumenten speelt. De Progressive Rock die Roger op dit album speelt was (en nog) eigentijds. De Progressieve Rock lag - mede door opkomst van Punk eind jaren 70 - bijna op z'n gat. Toch wist Hodgson een album te maken dat - zeker bij de liefhebbers - enorm in de smaak viel. Dit album mag dan ook gezien worden als een bijdrage aan het in leven houden van deze geweldige muziekstijl. Een muziekstijl die doorgaans iets meer verwacht van de luisteraar dan z'n oor tegen het muziekbehang aan te leggen.

 

Wie een keer geen zin heeft in Top 40 deuntjes en dit album nog niet kent? Duik het maar eens op!

 

Roger Happy Birthday!

 

Jethro Tull - Aqualung

Het is vandaag op de kop af 50 jaar geleden dat dit briljante album het levenslicht zag. Het was het vierde album van deze opmerkelijke band, die vooral Progressieve Rock speelt met zo nu en dan een vleugje Folk Rock.

Jethro Tull is in 1976 opgericht en bestaat nog steeds. Tussen 2013 en 2016 werd een korte pauze gehouden. De band treed nog steeds op en heeft in 2019 in Nederland nog drie optredens verzorgt.

Frontman Ian Anderson is als multi-instrumentalist al gedurende de gehele historie het gezicht van Jethro Tull.

Door zijn minstreelachtige uiterlijk en opmerkelijke bewegingen is hij herkenbaar uit duizenden. Toch gaat de waardering vooral naar de geweldige songs die hij heeft geschreven en zijn fenomenale beheersing van de dwarsfluit

Toen het album net uitkwam vond ik het vooral heerlijke muziek. Jethro Tull zorgde ook onmiskenbaar voor een ander geluid. Het voldeed absoluut aan het profiel van Progressie Rock, maar het unieke stemgeluid van Anderson en de onverwachte wendingen in de muziek zorgde een unieke combinatie. De muziek zelf greep mij gelijk maar het heeft wel even geduurd voor ik ook naar de teksten ging luisteren.

Dan kom je gelijk op de discussie of Aqualung een conceptalbum is. Anderson zelf vindt van niet, maar ik snap dat voor velen het lastig is om die gedachten los te laten.

Het album is toch een "wandeling" langs de diverse personages en zelfs God komt aan de beurt. God zelf wordt door Anderson redelijk heel gelaten, maar hij heeft best wat kritiek op hoe wij als mensen God hebben geïnstitutionaliseerd. In het nummer "My God" maakt Anderson een duidelijk onderscheid tussen God en kerk. In "Hymn 43" geeft hij Jezus nog een tip om vooral zichzelf te redden.

 

Net als de muziek zijn de teksten complex en mysterieus, waardoor het album zelfs na 50 jaar bij iedere nieuwe luisterbeurt voor een andere beleving kan zorgen. 

 

Het album Aqualung bevat de hit "Locomotive Breath" wat gaat over de wereld (maatschappij) als een op hol geslagen trein. 

Wie het album aandachtig luistert kan zich toch niet aan de indruk onttrekken dat ieder nummer weer een inspiratie geweest moet zijn voor het volgende nummer?

Anderson wilde daar echt niets van weten en kondigde aan dat het volgende album beslist een concept album zou worden. Een jaar later zou Thick as a Brick worden uitgebracht. Over dit album - met een krant als albumhoes - kon geen discussie bestaan. Het album bevatte immers maar één nummer dat over twee LP kanten was uitgesmeerd.

Een typische streek van Anderson om de muziekpers te laten zien hoe in zijn ogen een concept album in elkaar moet steken.

Thick as a Brick is net als Aqualung een album dat gerekend mag worden tot de absolute top binnen de Progressieve Rock.

Aqualung 50 jaar oud, een klassieker maar ook nog eens pijnlijk actueel.......

De Gevangenisdirecteur

Uiteraard moet ik er niet aan denken om in de gevangenis te zitten, maar ik heb wel een zwak voor platen die daar gemaakt zijn.

In de gevangenis zijn overigens heel wat albums opgenomen tijdens optredens maar ook in een cel of ontspanningsruimte. Het zijn er echt bizar veel en opmerkelijk hoeveel Country daar tussen zit.

Hier een aantal titels van vrij bekende gevangenis-albums:

 

B.B. King - Live in Cook County Jail

B.B. King  - Live At San Quentin

Little Milton - Live At Westville Prison

Jerry Garcia & John Kahn - Live At Oregon State Prison 

Sex Pistols  - Live at Chelmsford Top Security Prison

Sonny James - In Prison, In Person

Mama Thornton - Jail

John Lee Hooker - Live at Soledad Prison

Glen Sherley - Live at Vacaville

Freddy Fender – Inside Louisiana State Prison

Inmiddels zijn er honderden albums verschenen die dus - al of niet met publiek - in een gevangenis zijn opgenomen.

Meest bizarre gevangenisplaat is wel de de bootleg van Charles Manson met daarop opnames die gemaakt zijn in San Quentin. De albumhoes van deze bootleg doet erg denken aan het album Pet Sound van de Beach Boys. Toevallig? Natuurlijk niet!

Hoe bijzonder sommige gevangenis-platen ook zijn, er is maar één wereldkampioen op dit gebied en dat is Johhny Cash.

In 1968 werd op 13 januari de opnames gemaakt voor de dubbelaar At Folsom Prison. Album verscheen een paar maanden later en werd een mega hit. 

In de VS maar liefst driemaal platina!

Een jaar later deed Cash het nog eens over met het album At San Quentin. Ook dat album haalde in de VS driemaal platina.

 

San Quentin is eigenlijk gewoon een verplicht album in iedere collectie. Voor wie dat niet genoeg vindt  is At Folsom Prison een schitterende aanvulling. 

Bij At Folsom Prison is het wel heerlijk hoe de gevangenen worden opgezweept voordat Cash op het podium komt. Nadeel van dat soort opnames is dat je het na een keer of drie wel gehoord heb.

Los van die laatste kleine kanttekening kunnen we gerust stellen dat deze twee gevangenis-platen ruim 50 jaar na dato nog steeds een referentie zijn.

Paul Kantner

Deze medeoprichter van Jefferson Airplane had vandaag zijn 80e verjaardag kunnen vieren. Kantner rookte echter als een ketter en de wodka was niet aan te slepen. In die zin is het bijna een wonder dat hij alsnog 74 jaar is geworden.

 

Kantner overleed op 28 januari 2016 op exact dezelfde dag als Signe Toly Anderson. Zij was de eerste zangeres van  Jefferson Airplane, maar stapte na iets meer dan een jaar vanwege haar zwangerschap uit de band. Ze zou vervangen worden door Grace Slick die uiteindelijk het gezicht werd van deze fenomenale Psychedelische Rock band.

 

De totale historie van Jefferson Airplane is een vrij complex verhaal. De band werd eind 1965 opgericht maar stopte eind 1972 al weer. Dat wel na een serie fenomenale albums!

In 1974 werd een doorstart gemaakte als Jefferson Starship welke formatie officieel nog bestaat. Uiteraard met deels andere muzikanten en om het nog wat complexer te maken waren er tijdens de Starship periode ook nog tweemaal een reünieperiode van de oorspronkelijk Airplane formatie.

 

Om te zorgen dat helemaal niemand het meer begrijpt was er tussen 1985 en 1987 de The Kantner Balin Casady Band (kortweg KBC Band). In de naam van de band herkennen we direct drie namen van Jefferson Airplane waarvan Kanter weer een belangrijke initiatiefnemer was.

 

Dan nog even de kers om het extra te laten duizelen: in 1969 en tussen 1987 en 1988 speelde Kantner samen met een paar leden van de Jefferson Airplane ook nog in Hot Tuna welke een meer Blues georiënteerde band is.

De belangrijkste bijdrage van Kantner is toch de oprichting van Jefferson Airplane.

Hoe we het ook wenden of keren is Jefferson Airplane toch de uitvinder van de Psychedelische Rock. Jefferson Airplane is in 1965 gestart als band die Psychedelische Rock wilde maken. Niet een commercieel truukje zoals de Beatles, Stones en vele anderen in 1967 deden. 

Psychedelische Rock zit in het dna Jefferson Airplane. Je zou haast kunnen stellen dat het synoniem aan elkaar is.

 

Het debuut album Surrealistic Pillow van de uit San Francisco afkomstige band mag gerust gezien worden als een benchmark Psychedelische Rock. Vijf sterren album en wie denkt dat er vijf betere Psychedelische Rock albums zijn mag nu z'n vinger opsteken.

 

Voor nu kies ik even voor een heerlijke dubbelaar met een overzicht van de Jefferson Airplane periode inclusief een nummer van Starship en twee nummers van Hot Tuna. Fijne compilatie deze dubbelaar!

Paul waar je ook bent: Happy Birthday!

Allman Brothers

 

Ry Cooder

Deze eigenzinnige perfectionist wordt vandaag 74 en alleen al over de enorme diversiteit aan muziek die Cooder heeft gemaakt kan je wel een paar boeken vullen.

Het is echt uniek hoe Cooder 50 jaar door een enorme waaier aan muziekstijlen is gewandeld.

Roots-Rock, Blues, Folk, Country,Jazz, Dixieland, Raggtime, Americana, Rythm & Blues, Bluegrass, Honky Tonk, Latin, Gospel en ik ga er vast nog een paar vergeten.

 

Cooder heeft slechts een 16-tal officiële albums gemaakt, maar dat is exclusief de enorme rij soundtracks met pareltjes als The Border, Paris Texas, The Long Riders, Alamo Bay en uiteraard de kraker Crossroads.

Daarnaast heeft Cooder een groot aantal albums gemaakt in samenwerking met anderen. Onder het grote publiek is vooral z'n samenwerking met de Buena Vista Social Club bekend. 

Bijzonder was ook de supergroep Little Village waar Cooder samen met John Hiatt, Nike Lowe en Jim Keltner een puik, maar wat ondergewaardeerd album heeft neergezet.

Verder heeft Cooder op een gigantisch aantal albums van anderen als sessiemuzikant gespeeld.

Zo speelde Cooder bij The Rolling Stones, Neil Young, Judy Collins, Taj Mahal, Marianne Faithfull, The Monkees, Randy Newman, Rita Collidge, John Lee Hooker, James Taylor, John Hiatt, The Cieftains, The Everly Brothers, Gordon Lightfoot, Arlo Guthrie, The Doobie Brothers, Eric Clapton, Van Morrison en vele vele anderen.

Als je door een dergelijke keur aan artiesten wordt gevraagd om mee te spelen op een album dan hoeven we niet uit te leggen dat we met een meesterlijke gitarist te maken hebben.

Overigens durf ik de stelling wel aan: een album waar Ry Cooder op meespeelt zal zelden een miskoop zijn.

Door de enorme diversiteit aan muziek die Cooder maakt valt het niet mee een tip te geven voor wie nog met Cooder aan de gang wil gaan.

Om een beetje overzicht te hebben van de carrière van Cooder kan je niet uit de voeten met een "the best of".

Mijn persoonlijke Ry Cooder top 5:

1. Paradise And Lunch - Heerlijke Roots Rock en Americana. 

2. Chicken Skin Music - Tex Mex en wat Blues en Country invloeden

3. Bop till You Drop - Swingende Rythm & Blues en Blues Rock

4. Into the Purple Valley - Blues, Folk, Americana

5. Ry Cooder (debuut) - Country Blues, Folk, Americana

Daarnaast is de soundtrack Crossroads voor iedere Blues liefhebber toch wel een must. Plak je aan dat rijtje nog het album Buena Vista Social Club heb je in zeven albums toch al een heerlijk overzicht wat deze alleskunner in z'n mars heeft.

Ry Happy Birthday!

Internationale Dag voor de Rivier

Deze dag is niet alleen voor de rivier, maar ook tegen de dammen. De meeste dammen mogen dan voor de nodige energie zorgen er is vaak veel schade aan natuur en cultuur. Soms moeten zelfs hele dorpen verhuizen en raken dier- en plantensoorten bedreigd.
Het is als met zoveel in deze wereld en ook bij dit soort projecten schijt de duivel weer op een grote hoop. Investeerders verdienen aan stuwdammen dik geld en lokale bevolking is de klos.

 

Op eigen kracht kon ik niet direct een nummer vinden wat dit onderwerp eens stevige bij de keel zou pakken.

Dus maar een plaat gepakt met een titel die aansluit op het thema rivier. Dan komen we bijna vanzelf op het dubbelalbum The River van Bruce Springsteen.

Zelf was ik een Springsteen fan van het eerste uur en toen The River verscheen was ik wel enthousiast, maar ik betreurde ook dat het allemaal iets te laagdrempelig werd. Met Born In The USA ging dat nog een stap verder. 

The River verscheen 17 oktober 1980. Dat was op een vrijdag en op zaterdag had ik het album in bezit.

Prima album maar na drie draaibeurten zong ik alles van voor tot achter mee. Niet dat ik daar anderen gelukkig mee maakte en zelf vond ik het allemaal wat te makkelijk.

 

Zeker als ik dat afzet tegen mijn drie favoriete albums van The Boss die eerder waren verschenen: Greetings From Asbury Park (1973), Born to Run (1975) en Darkness on the Edge of Town (1978).

The River voelde voor mij niet als een logische stap, maar ieder mag dat natuurlijk anders zien. Bruce zou een grote ster gaan worden en ik moest hem met meer en meer mensen gaan delen.

Gelukkig nog niet bij de promotie van het album The River. Een half jaar na het verschijnen van dit album gaf Bruce een concert in Ahoy-Rotterdam. Aanvankelijk was er slechts één optreden gepland maar dat was in een vloek en een zucht uitverkocht. Dus een tweede avond werd gepland.

Beide avonden ben ik geweest en ik had toch het idee dat er heel veel dezelfde mensen in de zaal zaten.

Twee heerlijke en onvergetelijke avonden. M'n keel schor staan schreeuwen en m'n handen stuk staan klappen. Optredens van Bruce zijn nu eenmaal uitputtingslagen.

Uiteraard kwam het album The River flink aan bod. Eerste avond maar liefst 13 nummer en de tweede avond 11 nummers van dit nieuwe album.

Persoonlijk vond ik de nummers op het podium in de meeste gevallen een stuk steviger en meer body hebben.

Op beide avonden helaas geen nummers van het debuut album Greetings From Asbury Park, maar wel nummers van Born to Run (2/3 ) en Darkness on the Edge of Town (5/7).

Beide avonden speelde Bruce en z'n band ook een aantal covers. Onder andere This Land Is Your Land van Woodie Guthrie. Dat speelde hij beide avonden en dat wist ik enorm te waarderen.

Ook een aantal covers van Creedence Clearwater Revival wist Springsteen uitstekende te vertolken.

Twee avonden heerlijke Rock & Roll en daardoor zal het album The River voor mij toch altijd wel een bijzonder plekje houden................

50 jaar Allmans in de Fillmore East

Gister en vandaag is het 50 jaar geleden dat The Allman Brothers de legendarische optredens in de Fillmore East hebben gegeven.

Een paar maanden later kwam er een schitterende dubbelaar uit van deze optredens. Een dubbelalbum met uiteraard een paar heerlijke lange jams. Zo wordt kant B volledige in beslag genomen door het 19 minuten lange You Don't Love Me. Een Blues nummer van Willie Cobbs maar dan extreem uitgesmeerd.

Ook kant D bevat slechts één enkel nummer. Tweeëntwintig minuten en veertig seconden mag de luisteraar genieten van Whipping Post. De studioversie van dit nummer staat op het debuut album van The Allmans en duurt dan slechts 5:17.

 

Door de extreem lange nummers bevat dit dubbelalbum slechts zeven nummers. De band heeft in het betreffende weekend in de Fillmore East vier optredens gedaan. Dat heeft natuurlijk veel en veel meer materiaal opgeleverd en de laatste 10 jaar is veel van dat materiaal alsnog los gekomen. 

Van het album zijn inmiddels dan ook de nodige luxe boxen en speciale edities verschenen. De meest uitgebreide bevat nagenoeg alle nummers van alle vier de setlists.

Een groot aantal nummers wat de Allmans op 12 en 13 maart 1971 speelde zijn echte live klassiekers geworden. Nummers als Statesboro Blues, In Memory Of Elizabeth Reed en het eerder genoemde Whipping Post kwamen jaren lang bijna standaard op de setlist.

 

Het oorspronkelijke album van deze optredens in maart 1971 mag ook wel gezien worden als de definitieve doorbraak van de Allman Brothers in met name de VS.

Het album haalde in de VS dan ook platina en wordt zelfs 50 jaar nadat de opnames zijn gemaakt nog steeds beschouwd als een van de beste live albums.

Als groot fan van deze gasten is dat altijd wat lastig om het predicaat beste live album op te eisen. Er zijn nog wel en paar steen en steengoede live albums: Unplugged van Nirvana, Live At Leeds van The Who, Live Rust van Neil Young, de gevangenisplaten van Johnny Cash en Get Yer Ya-Ya’s Out van The Stones om er - zonder iemand te kort te doen - gewoon even een paar op te noemen.

Dat neemt niet weg dat At Fillmore East beslist tot de kopgroep hoort.

 

Biquíni Cavadão

Uit een echte bikini cavado kan je nog geen drie fatsoenlijke mondkapjes maken. Drie kleine driehoekjes stof aan aan paar touwtjes bekend van de Braziliaanse stranden.

Het is ook wel degelijk deze strandoutfit waar deze Braziliaanse Rockband naar genoemd is.
 

Deze latin rockers timmeren inmiddels ook al weer 35 jaar aan de weg. Ruim 20 albums en de band is veel op tournee.  Biquíni Cavadão heeft in combinatie met grote internationale acts zelfs opgetreden een publiek van een kwart miljoen mensen.

Alle muziek die ze maken is stevig doorspekt met Latin, maar naast Rock heeft Biquíni Cavadão ook het nodige New Wave, Reggae en Pop Rock in haar catalogus.

In Brazilië zijn deze gasten enorm populair en zijn er al meer dan een miljoen albums verkocht en heeft de band al meer dan 2000 optredens achter haar naam staan.

Een van de singles heeft een Grammy nominatie gekregen in een Latin categorie.

De band heeft een paar optredens buiten Brazilië gedaan maar de focus ligt volledig op het thuisland.

Ze scoren daar de ene na de andere hit en de vraag naar optredens is groot.

 

Veel liedje gaan over alledaagse zaken en natuurlijk over de liefde. Ik versta geen woord Portugees maar op dit album toch wel een heel opvallende song: Cadela Pornografica!

Ik zal het niet vertalen maar ieder snapt dat dit nummer wel een bepaalde lading zal hebben.

 

Toch gaan de meeste teksten over echte liefde en wie alles netjes vertaald zal ook een aantal maatschappij kritische teksten tegenkomen. Die laatste zullen zeker in de smaak vallen bij het Braziliaanse publiek.

Muziek die in ons land helemaal aan ons voorbij gaat en daarom juist leuk om daar eens aandacht aan te besteden.

Gemiste Kansen #003

We gaan het vandaag hebben over Reese Wynans. Normaal heb ik altijd oog voor muzikanten die wat meer op de achtergrond staan.

De overzichtjes met muzikanten op albumhoezen kan ik uren in ronddwalen en zoek dan waar iemand nog meer heeft gespeeld.

Op de een of andere manier was het Reese Wynans gelukt om aan mijn aandacht te ontsnappen. 

Tot gisteravond! Een bevriende fiets- en muziekliefhebber plaatste op Facebook een videoclip van Mike Henderson.

Het gaat om het nummer When I Get Drunk en het is heerlijke brute Country Blues. Wat mij direct opviel was de enorme energie van de toetsenist.

Het blijkt om Reese Wynans te gaan. Er viel niet gelijk een kwartje, maar als ik in de kast kijk staan er heel wat platen waar hij op meespeelt.

 

Met schaamrood op m'n kaken staan bij mij in de kast albums van Carole King en Joe Bonamassa, Buddy Guy, Bob Seger, Joe Louis Walker, Lucinda Williams, John Mayall, Leo Kottke en Lou Ann Burton waar Reese Wynans op de toetsen speelt.

De hoeveelheid Country (Rock) albums waar hij op meespeelt is helemaal indrukwekkend.

Heel veel country heb ik niet maar dat ik over het hoofd heb gezien dat Reese lid is geweest van Double Trouble snap ik echt niet. Vanaf Soul to Soul maakte hij deel uit van de band van Stevie Ray Vaughan.

Waarom heeft dit blogje dan de naam Gemiste Kansen? Simpelweg omdat Reese Wynans zomaar een onderdeel van The Allman Brothers had kunnen zijn en dan had ik waarschijnlijk wel alles, maar dan ook alles over hem kunnen vertellen. Ik ben nu eenmaal een groot fan van The Allman Brothers dus daar wil ook alles over weten.

Hoe zit het?

Duane en Gregg Allman hadden voor ze in 1969 van start gingen met The Allman Brothers een aantal andere bandjes gehad. Het begon met The Escorts wat overging naar de Allman Joys en uiteindelijk evolueerde tot The Hour Glas die voor Psychedelische Rock speelde.

Originele platen van The Hour Glas zijn overigens enorm gewilde verzamelobjecten.

Dat de broertjes Allman een belangrijk rol spelen in de oprichting van The Allman Brothers zal logisch zijn. 

Toch heb ik altijd een beetje over het hoofd gezien dat naast The Hour Glass (waar de twee Allans vandaag kwamen) ook de band The Second Coming een belangrijke leverancier aan bandleden is geweest.

 

Nu belanden weer bij Reese want hij maakte deel uit van The Second Coming. In die band zaten ook gitarist Dickey Betts en bassist Berry Oakley. Deze laatste twee zouden uiteindelijk deel gaan uitmaken van de eerste bezetting van de Allman Brothers.

Het had overigens zomaar kunnen gebeuren dat Reese Wynans ook onderdeel was geworden van The Allman Brothers want Reese speelde samen met maatjes Dickey en Berry op de oefen jams.

Uiteindelijk vond frontman Duane Allman een bezetting met dubbel gitaar, dubbel drums en dubbel toetsen een beetje teveel van het goede.

Duane had bij het oprichten van de band al een enorme status als sessiemuzikant en al met vele grote gespeel zoals Aretha Franklin, Eric Clapton, Wilson Pickett en King Curtiss om er even een paar te noemen.

Duane was ondanks zijn leeftijd dus een grote meneer en bepaalde in hoge mate de koers van de op te richten band..

Duane liet uiteindelijke de keuze op z'n broer vallen. Qua zang een "no brainer" want de soulfull stem van Gregg is een van de mooiste in dit genre.

Gregg is ook de man achter de toetsen en zo kon het gebeuren dat Reese Wynans niet in The Allman Brother Band werd opgenomen.

Toch een gemiste kans lijkt mij en boeiende vraag zal altijd blijven hoe de nu al unieke geschiedenis van The Allman Brothers er dan uit had gezien?

Overigens was de keuze zonder pijn in het hart en toen vorig jaar in de Madison Square Garden het The Brothers 50 celebratory concert werd gehouden kreeg Reese een uitnodiging om mee te spelen.

Verder op het podium oud leden Jaimoe Johanson,Warren Haynes, Derek Trucks, Oteil Burbridge, Marc Quinones en Chuck Leavell.

Een heerlijke show met spetterende Blues- en Souther Rock en een aantal vette jams. Op diverse kanalen is wel het een en ander te vinden maar ik hoop natuurlijk op een fraaie vinyl versie.

Nu geen foto van een albumhoes maar de video die voor de inspiratie heeft gezorgd van dit verhaal.

 

Natuurlijk ook eeuwige dank aan Fabio Farelli die als fiets collega geholpen heeft een gat in mijn muziekhobby te dichten.

Greta van Fleet - Anthem Of The Peaceful Army

Op 16 april verschijnt van Greta van Fleet het nieuwe album met de titel The Battle at Garden's Gate. Bij de vinyl versie zal het gaan om een dubbel LP.

Strikt genomen wordt dit hun tweede volledige album. Het eerste volledig album was Anthem Of The Peaceful Army en verscheen in 2018.

Daarvoor waren er twee EP's uitgebracht te weten Black Smoke Rising en From the Fires. Voor wie de eerste EP gemist heeft is de tweede EP een erg goede keuze. 

Op die tweede EP staan namelijk de vier nummers van de eerste EP plus vier nieuwe nummers. Daarmee is From the Fires bijna een volledig album geworden en een erg goede keus voor Greta van Fleet beginners.

Het album Anthem Of The Peaceful Army wordt formeel dus gezien als het eerste echte album van de vier rockers uit Frankenmuth-Michigan.

De drie broer Josh, Jake en Sam Kiszka vonden in Danny Wagner een geschikte drummer. Terecht want Danny kan heerlijk klappen geven, maar op diverse optredens pakte hij al meermaals bij een akoestisch nummer een gitaar.

Van de drie broertjes is Josh de zanger met de wat hoge en voor sommige wat schreeuwerige stem. Ik hoor het graag maar snap ook dat niet ieder dat weet te waarderen.

Jake speelt gitaar en Sam speelt bas. Traditionele samenstelling dus.

 

Greta van Fleet krijgt regelmatig kritiek dat het teveel op Led Zeppelin zou lijken. Met dat soort wijsneuzerij kan ik niet zoveel. Ik ben een groot fan van Led Zeppelin, maar als er toch één band is die zich door anderen heeft laten inspireren? Zelfs met de nodige rechtszaken.

 

Anthem Of The Peaceful Army is voor mij een heerlijke Rock plaat, maar in veel recensies kwam toch dat Zep dingetje weer naar voren.

Van die ouwe zeuren die het blijkbaar niet weten te waarderen dat een paar van die jonge gasten heerlijke jaren 70 Hard en Blues Rock maken.

 

Het grote publiek trok zich dan ook niks aan van de kritiek en bij optredens kan Greta van Fleet rekenen op uitverkochte zalen. Ook werd het album een enorme verkoop hit. In landen als de VS, UK, Duitsland, Australië, Nieuw Zeeland, Italië en Canada haalde het album een top tien notering.

Heerlijke brute en strakke rock met zo nu en dan een meesleper.

 

Het is nog even wachten op de opvolger dus.................... Anthem Of The Peaceful Army!

Internationale Vrouwendag

Met dit soort speciale dagen vraag je je af waarom ze nog nodig zijn. Daarbij is het heel makkelijk om te denken dat zal wel voor andere landen zijn.

Zeker! In landen in Oost Europa, Azie en Afrka en Zuid Amerika hebben de meeste vrouwen het heel zwaar. Heel zwaar en de ongelijkheid is soms schokkend, pervers en mensonterend.

Wijzen naar andere landen wil niet zeggen dat wij niet kritisch moeten zijn hoe het in ons kikkerland er aan toe gaat.

We zitten vlak voor de verkiezingen en het is toch goed je eens te verdiepen hoe het met vrouwenrechten zit bij de partij waar je op wilt stemmen.

Als je echt vindt dat vrouwen dezelfde rechten hebben valt er toch een serieus pak partijen af!

Dit gaat natuurlijk nooit een politiek blog worden, maar er is nog heel veel ruimte voor verbetering. Heel veel................

Dus vandaag een eerbetoon aan al die vrouwen die in de muziekwereld - die toch door mannen wordt gedomineerd - hun weg hebben wisten te vinden.  

Vandaag draai ik dus alleen platen van vrouwen! Geen straf want dit zijn zes hele puike albums! Hele puike albums!

Neil Young: The Soundtracks

Deze wat eigenzinnige Canadees is zoals we weten een bizar productief baasje. Een enorme rij studio albums en idem live albums zijn het resultaat.

Daarnaast verschijnen er de laatste jaren meermaals per jaar een album uit de zogenaamde Neil Young Archives.

Soms gaat het dan om een studio album wat op de plank is blijven liggen zoals The Hitchhiker en Homegrown of om oude concertopnames zoals Tuscaloosa en Songs For Judy.

 

Albums die op de plank zijn blijven liggen en alsnog worden uitgebracht vallen in de zogenaamde Special Release Series en de oude live opnames in de Performance Serie.

Op deze manier wil Neil Young duidelijk onderscheid maken tussen oud en nieuw materiaal en tussen live en studio opnames.

Leuk dat getover met namen maar het resultaat is toch echt dat Neil Young al een paar jaar een lawine aan albums over ons uitstrooit. Natuurlijk hoef je niet alles te kopen maar het mag wel eens een tandje minder.

Zelfs voor iemand met hele vette spaarvarkens is het nauwelijks bij te houden.

 

Naast reguliere albums en de twee hierboven genoemde speciale series heeft Neil Young ook een viertal soundtracks gemaakt.

 

Journey Through the Past (1972)

Deze film kan toch vooral gezien worden als een wandeling door de eerste jaren van de carrière van Neil Young.

We beginnen op dit dubbelalbum dan ook met wat hysterisch gegil van het publiek bij twee nummers van The Buffalo Springfield. Gevolgd door een aantal nummers met zijn maatjes van Crosyb, Stills en Nash.

Nummers van albums After The Goldrush en Harvest zorgen voor het vervolg en dan plots het mierzoete Let me call you sweetheart door een onbekend koortje. Wel een oorwurm dit nummner want het blijft de hele dag in je hoofd zitten.

Persoonlijk vind ik de extra lange verzie van Words dan weer heel erg fraai. Smullen.

Nog wat werkjes van anderen maar Neils eigen nummer Soldier was voor veel fans begin jaren 70 toch een belangrijke legitimatie voor dit album. 

Young op z'n best. Het nummer in een iets andere mix staat ook op de schitterende verzamelaar Decade (1978) maar heeft nooit op een regulier studioalbum gestaan.

De Beach Boys mogen deze soundtrack afsluiten met Let's go away for a while.

Het blijft een heel rommelig album, maar door de tijd heen is het voor fans van Neil Young toch een interessant muziekdocument geworden.

De film die oorspronkelijk op 16mm was gemaakt is in 2009 op DVD verschenen in de serie de Neil Young Archives. 

Where the Buffalo Roam (1980)

Bill Muray speelt in deze film een wat geflipte journalist. Bizarre scenes doorspekt met drugs en alcohol. 

Typisch een film voor de liefhebber want anders is het wel een hele zit.

De soundtrack is nagenoeg geheel van Neil Young afkomstig, maar ook hoofdrolspeler Muray horen we een paar keer.

Verder bevat de soundtrack nummers van Jimi Hendrix, The Four Tops en Creedence Clearwater Revival. 

Hoewel het allemaal prima muziek is zal voor de meeste fans bij een album als dit het verzamelelement de boventoon voeren.

Dead Man (1996)

Johnny Depp in de hoofdrol van deze zwart/wit Western met een heel unieke sfeer en Neil Young maakte de muziek.
Dead Man is een dubbelalbum met vooral sfeerondersteunende gitaarwerkjes en hier en daar wat gebrabbel van Depp zelf.
In mijn ogen een zeer geslaagde soundtrack die ook hoog staat in lijstjes, maar de hoes geeft geen enkele aanwijzing over de muziek. Helemaal niks!
Wel een viertal prachtige foto’s op de binnenhoezen.

 

Paradox (2018)

Een rommelige western die ook nog eens als muziekfilm door moet gaan. Zo nu en dan prachtige beelden maar dit is geen film die ik nog een keer ga kijken. Gezien. Check!

Dat neemt niet weg dat de soundtrack hier al vele malen op de schijvendraaier heeft gelegen.

Op deze soundtrack een paar nummers die al eerder waren verschenen maar dan in andere uitvoeringen.

De film is uit 2018 en geproduceerd en geregisseerd door Daryl Hannah waar Neil Young dat jaar mee getrouwd is. De film zelf is toch een wat mager huwelijkscadeau, maar de soundtrack vind ik toch wel erg geslaagd.

 

Meer films

De muziek van Neil Young is verder heel vaak gebruikt in films en documentaires. Uiteraard zijn dat de pareltjes van Neil:

- Harvest Moon in A Quiet Place (oa met Emily Blunt)

- Old Man in The Voice (zwarte horror comedy)

- Rockin' In the Free World in The Big Short (oa Brat Pitt)

- Old Man - Expendables (oa Stallone en Schwarzenegger)

- Southern Man in Sound City (docu van Dave Grohl)

- Philadelphia in Philadelphia  (oa Tom Hanks en Denzel Washington)

- Heart Of Gold in Eat, Pary and Love (oa Julia Roberts) 

En vele, vele andere songs van Neil zijn gebruikt in een enorme diversiteit aan films. Van de vier soundtracks die we aan Neil toe kunnen dichten vind ik persoonlijk qua muziek Paradox de lekkerste plaat.

Als historisch muziekdocument blijft - hoe eigenzinnig dan ook - Journey Through the Past voor mij toch een niet te missen onderdeel in een Neil Young collectie.

Maar nu even het volume naar negen want Cowgirl Jam van Paradox is aan de beurt. Neil heerlijk op elektrische gitaar..............

The Rolling Stones: Blue & Lonesome

Dit album verscheen in 2016 met daarop 12 covers van oude Blues nummers. De Stones wilde met dit album toch eens laten zien waar de inspiratie al die jaren vandaan is gekomen.

 

Een dozijn heerlijke Blues nummers en het album bevat onder andere nummers van Howlin'Wolf, Willie Dixon en Little Walter. De nummers stammen op een enkeling na allemaal uit de 50 en 60er jaren. Als we al een stempel op dit album mogen zetten neigt het album van de Stones vooral naar Chicago Blues.

De vinyl editie bevat twee platen en het zijn vier heerlijke kantjes met een geweldig eerbetoon aan de al zo rijke Blues historie.

 

Naast de vier Stones spelen op het album de twee vaste krachten mee. Uiteraard Darryl Jones op bas en ex Allman Brother Chuck Leavell begeleid de Stones al vele jaren op de toetsen.

Verder speelt good old Eric Clapton op een tweetal nummers op slide gitaar.

Van het album zijn drie singles getrokken. De eerste was "Just You Fool" en werd een redelijke hit. Toch was het vooral de single "Ride 'Em on Down" die mede door de schitterende clip heel veel aandacht trok. In de clip zien we de prachtige Kristen Stewart heerlijk te keer gaan met een vette Ford Mustang.

Blues, snelle auto en een mooie vrouw..............er zijn mannen die voor minder een handtekening zetten!

 

Het album vloog werkelijk in tientallen landen naar de eerste plaats van de lokale album hitlijsten.

In de UK, USA, Nederland, België, Noorwegen, Polen, Oostenrijk, Kroatië, Tsjechië, Duitsland, Japan, Schotland, Zweden, Zwitserland en diverse andere landen kwam het album op plaats 1.

De ene na de andere gouden plaat werd gehaald en in een groot aantal landen werd het album in korte tijd zelfs platina zoals in Nederland.

Blue & Lonesome werd onderscheiden met een Grammy en nog een aantal wat kleinere prijzen.

Mooi resultaten maar er was nog iets moois aan de hand toen dit album verscheen. Op sociale media zoals Youtube verscheen in een mum van tijd de ene na de andere playlist met de originele uitvoeringen.

Erg leuk om naar te luisteren en bij de muziekuitgever de Sound Factory stonden de dollartekens blijkbaar gelijk in de ogen.

Want in een mum was er het album Lonesome & Blue - The Original Versions. De woorden Lonesome en Blue waren heel slim omgedraaid.

Wie de twee tracklists naast elkaar legt zal echter zien dat er toch wel wat gaten zitten en wat mij betreft had de Sound Factory wel iets meer haar best mogen doen.

Menig hobbyist op Youtube is een stuk verder gekomen.

 

Dat neemt niet weg dat deze verzamelaar met originals net als het album van de Stones smullen is voor de echte Blues liefhebber.

Led Zeppeling - Het Staartje

Coda betekend letterlijk staart. Voor sommige is dit het negende studio album van Led Zeppelin en anderen zien het weer als een overbodige verzamelaar.

Feit is dat drummer John Bonham al was overleden en de band officieel niet meer bestond. Feit is ook dat acht nummers die op dit album staan in een periode van zo'n 10 jaar zijn opgenomen. Zeven van deze nummers verschenen nog niet eerder op een van de acht reguliere studioalbums.

Alleen een andere versie van "I Can't Quit You Baby" was eerder uitgebracht en was te vinden op het debuut album van Led Zeppelin.

 

Bij het verschijnen van Coda in 1982 waren dit dus op één song na onbekende nummers van Led Zeppelin. De reacties in '82 liepen wat uiteen maar door de jaren heen kreeg het album meer en meer waardering.

Het zijn toch acht stevige en brutale nummers. 

Fans van Bonham zullen enorm genieten van "Bonzo's Montreux". Heerlijke vette klappen. Maar de andere zeven nummers mogen er zeker ook zijn.

Dat neemt niet weg dat Coda toch meer weg heeft van een verzameling songs dan van een echt album.

Dit is ook geen album als je maar een matig (kan zoiets wel?) Led Zeppelin fan bent. Dan kan je je maar beter beperken tot een paar albums uit de eerste zes studio albums.

Voor mij persoonlijk heeft Coda door de jaren toch meer en meer waarde gekregen en ik zou dit staartje niet willen missen in m'n Led Zeppelin collectie.

 

Heerlijk brute Rock met een vleugje Blues.

Allman Bros - Live at Ludlow Garage 1970

Ik stel wel eens de vraag: "kan je van The Allman Brothers teveel live albums hebben?"

De vraag stellen is hem eigenlijk al beantwoorden. Uiteraard moet je wel liefhebber zijn van Bluesrock en Southern Rock. Ook moet je weten te waarderen dat ze - met name in hun beginperiode - zo nu en dan een flinke scheut Jazz toe wisten te voegen.

Tot slot moet je die lange uitgesponnen jams weten te waarderen.

Als je die vinkjes hebt gezet dan is het album Live at Ludlow Garage 1970 een heerlijke aanvulling op hun live meesterwerk At Fillmore East (1971). 

Ja At Fillmore East is een halve ster beter!

Eigenlijk is het ook logisch dat het Fillmore album beter is want die opnames zijn een jaar later en Gregg, Duane, Dicky, Berry, Butch en Jai hadden dus 100en keren meer met elkaar staan spelen.

De opnames van deze Ludlow Garage zijn van het voorjaar 1970 maar bleven op de plank liggen tot 1990.

Aanvankelijk verscheen het album alleen als 2CD. Logisch want in die jaren was de CD enorm populair en vinyl lag gewoon op z'n gat.

Pas in 2016 kwam er een officiële vinyl editie beschikbaar. Deze bestaat uit 3 LP's.

Strikt genomen is de CD versie interessanter want dan wordt de 44 (!!!!) minuten lange versie van Mountain Jam niet onderbroken.

Deze versie van Mountain Jam is tevens een van de redenen waarom je als fan van The Allman Brothers dit album wilt hebben. VIERENVEERTIG! Man, man, man wat lekker!

 

Op dit album ook het prachtige "Dreams" en de klassieker "Statesboro Blues".

Dat laatste nummer stamt uit begin vorige eeuw en staat op naam van Blind Willie McTell.

Leuk detail aan Blind Willie McTell is dat het waarschijnlijk de Blues artiest is met de meeste bijnamen:

Blind Sammie, Georgia Bill, Hot Shot Willie, Eddie McTier, Blind Willie, Barrelhouse Sammy, Pig & Whistle Red, Blind Doogie, Red Hot Willie Glaze en Red Hot Willie,

Om het nog wat ingewikkelder te maken: hij werd geboren als William Samuel McTier.

 

Dylan bezingt Blind Willie in het in 1983 verschenen "Blind Willie McTell" en om de cirkel weer rond te maken.............het nummer "Blind Willie McTell" is door veel artiesten gecoverd onder andere door................The Allman Brothers.

Live at Ludlow Garage is een heerlijk muziekdocument en als je dit album op de juiste plek in de tijdlijn zet geeft het een schitterend inzicht hoe The Allman Brothers zich zo meesterlijk ontwikkeld hebben.

King Of The Delta Blues Singers

Over Robert Johnson zijn vele boeken geschreven en een hele reeks documentaires gemaakt. Daarnaast was hij een inspiratie voor veel films zoals Crossroads, maar vooral een inspiratie voor heel veel gitaristen.

Hoewel zijn catalogus uit nog geen 30 verschillende nummers bestaat, is Robert Johnson voor nagenoeg iedere Blues gitarist een groot voorbeeld.

Gitaristen als Keith Richards en Eric Clapton praten zelfs nu nog met heel groot ontzag over Robert Johnson.

De ongeëvenaarde stijl die Robert beheerste kon hij mede ontwikkelen door zijn lange en soepele vingers. Naast zijn unieke muzikale erfenis laat Johnson ook een enorme rij aan verhalen achter waar je vingers en duimen bij aflikt.

Niet alle verhalen spreken overigens in zijn voordeel. Zo was hij niet bij de bevalling van zijn kind. Triest verhaal want zowel de zeer jonge moeder als kind overleefde dit niet.

Triest.........

Robert is natuurlijk vooral bekend dat hij zijn ziel aan de duivel verkocht om beter gitaar te spelen. Dat deed hij op een kruispunt ergens in de Mississippi Delta. De overlevering verteld ons dat het om de kruising gaat tussen Highway 61 en 49. 

Wie in God gelooft doet dat wellicht ook in de Duivel en dan heb je wel een heel mooi verhaal.

Zelf denk ik dat Robert gewoon een jaar lang kei en kei hard heeft zitten oefenen ergens onder een boom aan de rand van een katoenplantage.

Toch is al sinds jaar en dag de Crossroad tussen 61 en 49 een van de vele bedevaartsplaatsen in The Deep South als het gaat om Blues muziek.

De term Crossroads is sindsdien ook onlosmakelijk aan de Blues verbonden.

 

Wie in de Mississippi Delta op reis gaat zal dan ook minimaal naar het geboortehuis en de begraafplaats van Robert Johnson gaan en uiteraard naar de enige echte Crossroad!

Het meest bijzondere verhaal over Robert Johnson is echter van na zijn dood. Toch speelt hij en niemand anders in dat verhaal de hoofdrol:

Talentscout John Hammond was gecharmeerd van het werk van Robert Johnson en toen Hammond een thema avond organiseerde zetten hij Johnson hoog op de affiche.

Alleen toen er contact werd gezocht met Johnson bleek deze te zijn overleden. Op 27 jarige leeftijd en daarmee het eerste lid van Club 27.

Hammond vond echter dat een bijdrage Robert Johnson op het thema concert "From Spirtuals To Swing" niet mocht ontbreken.

Tegenwoordig zetten we wellicht een hologram op het podium, maar we schrijven 23 december 1938. De technische mogelijkheden waren dus zeer beperkt.

Hammond die onder andere ontdekker is van sterren als Billy Holiday, Aretha Franklin en Bob Dylan liet zich echter niet van de wijs brengen.

Toen de podiumgordijnen van een stamp en stampvolle Carnegie Hall opengingen stond daar een grammofoon waarop een plaat (bakeliet 78 toeren dus) van Robert Johnson werd afgespeeld.

Na afloop kreeg Johnson een staande ovatie.

Dat is toch echt een geweldig verhaal?

 

Briljante zet van Hammond en een unieke gebeurtenis in de muziekgeschiedenis. Heerlijk verhaal toch?

Het verhaal dat Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht blijft natuurlijk voor altijd aan Johnson hangen.

Toch vind ik persoonlijk het verhaal van de grammofoon op het podium van Carnegie Hall een stuk boeiender. Dat verhaal is namelijk echt gebeurd en dat van die duivel?

We weten natuurlijk allemaal dat Robert gewoon een jaar onder een boom "stiekem" heel hard heeft zitten oefenen.

Dat alles wel met als resultaat dat hij een van de grondleggers is van heel, heel, heel veel briljante muziek.

 

Het dubbelalbum King Of The Delta Blues Singers wat nu opstaat geeft een prachtig overzicht van de carrière van  Robert Johnson.

Op dit album authentieke uitvoeringen van "Come On In My Kitchen", "Love in Vain" (ja ja die!) en "Sweet Home Chicago". 

Ook mijn favoriete nummer van Johnson vinden we op dit album: "From Four Till Late":

 

From four 'till late, I was wringin' my hands and cryin'
From four 'till late, I was wringin' my hands and cryin'
I believe to my soul, that your daddy's Gulfport bound

From Memphis to Norfolk, is a thirty-six hours ride
From Memphis to Norfolk, is a thirty-six hours ride
A man is like a prisoner and he's never satisfied

A woman is like a dresser, some man always ramblin' through its drawers
A woman is like a dresser, some man always ramblin' through its drawers
It cause so many men, wear an apron overall

From four 'till late, she get with a no-good bunch and clown
From four 'till late, she get with a no-good bunch and clown
Now, she won't do nothin', but tear a good man' reputation down

When I leave this town, I'm gon' bid you fare, farewell
And when I leave this town, I'm gon' bid you fare, farewell
And when I return again, you'll have a great long story to tell

Internationale Dag van de Muziekvrijheid

We kunnen het ons nauwelijks voorstellen maar in heel veel landen is heel veel - vooral moderne - muziek verboden.

Religie is maar al te vaak de oorzaak van het verbod op bepaalde muziek. Maar ook muziek met vrijzinnige teksten op gebied van maatschappij, politiek en seksualiteit zijn in heel veel landen verboden.

Songs waar de liefde tussen twee mannen of twee vrouwen wordt bezongen is in een enorme rij landen gewoon verboden. Haalt iemand het toch in z'n hoofd zo'n nummer op de radio te draaien volgt er een stevige gevangenisstraf.

In Afghanistan staat de doodstraf op homoseksualiteit en als een diskjockey dat met een lekker plaatje promoot loopt dat niet goed met hem af.

Ook landen als Soedan, Zambia, Tonga, Tanzania, Sierra Leone, Saudi Arabie en Pakistan loopt het niet goed met je af als je via muziek homoseksualiteit loopt te promoten.

Er zijn maar liefst een kleine 100 (!!!!) landen waar homoseksualiteit op enige manier verboden is! Bizarre uitzondering is Tuvalu. Daar mogen mannen onderling geen sex hebben maar vrouwen wel!

Naast homoseksualiteit staan andere vrijzinnige onderwerpen in veel landen op de zwarte lijst van muziek die niet gedraaid mag worden.

 

Laten we overigens niet denken dat dit alleen in een dictatuur kan voorkomen, want zelfs buurland Groot Brittannië heeft een bedenkelijk trackrecord op dit gebied.

Met name de BBC stelt zich altijd erg braaf op en zit wel heel stevig aan de lease bij Dowing Street No. 10.

Vorig jaar werd immers nog het nummer Boris Johnson Is a Fucking Cunt van The Kunts in de ban gestopt.

Matig liedje en dat je dit pas na een bepaald tijdstip uit wilt zenden snap ik. Maar in de ban?

Hier de meest heftige passage. Oordeel zelf!

Boris Johnson is a fucking cunt!
He's a fucking cunt!
He's a fucking cunt!
Boris Johnson is a fucking cunt!
He's a fucking cunt
Yes, he's a fucking cunt

...

..

.

Ieder zal gelijk zien dat het als politieke protestsong geen erg hoog Dylan gehalte heeft. Om het in de ban te stoppen snap ik dan ook weer niet en van een vrij land als het VK mag je anders verwachten.

Over muzikale vrijheid zijn 100en boeken geschreven en ook dit blogje zal niet het laatste zijn wat er over gezegd gaat worden.

Voor mij blijft echter het concert van The Rolling Stones in Havana het ultieme symbool voor muzikale vrijheid. Op 25 maart 2016 gaven de Stones een spetterende openlucht show voor een kolkende massa Cubanen die alle nummers van voor tot achter mee wisten te zingen.

Het concert zou eerst op 20 maart zijn maar door een bezoek van Barack Obama werd het concert een aantal dagen opgeschoven. Zowel het bezoek van Obama als het optreden van The Stones waren unieke stappen naar een meer open Cuba.

Van het concert is een album verschenen samen met een film van het concert. Zowel Blue Ray, 2CD+DVD als 3LP+DVD zijn beschikbaar.

Het concert behoort tot een van m'n favoriete Stones optredens. De heren zelf zullen ook echt wel begrijpen dat ze iets heel bijzonders aan het doen waren.

Dat heeft een enorm positief effect op de energie van zowel het publiek als een ieder die op het podium staat.

Smullen..................maar bedenk dat muziekvrijheid in een enorm deel van de wereld niet vanzelfsprekend is.