Charlie Musselwhite 80 jaar

De meester van de bluesharp wordt vandaag 80 jaar. Vrij recent (blog 23 oktober 2023) had ik nog aandacht aan Charlie op deze blog besteed. Om dan vandaag geen aandacht aan Charlies 80e verjaardag te besteden zou natuurlijk gek zijn.

Charlie is toch een van de breekijzers dat blanke mannen Blues mochten maken en stond ook model voor Elwood die we kennen van de geweldige Blues Brothers films.

Aanvullend op mijn eerdere blog moet toch wel vermeld worden dat Charlie niet alleen een voorloper was in de blanke Blues, maar ook nog eens een heel breed scala speelde. Van de bijna zwoele tot meeslepende Blues tot opzwepend uptempo en dan weer als een soort van Toots Thielemans met een flirt naar de Jazz.

De techniek die Charlie beheerst is fenomenaal, maar toch speelt hij vooral met z'n hart en niet met z'n hoofd.
Eigenlijk mag ik best wel eens naar de platenwinkel om nog wat platen van Charlie te scoren want na een dagje werken is dit zo, zo, zo lekker..........

Charlie Happy Birthday!

Nick Mason 80 jaar

We kennen de vandaag jarige Nick natuurlijk vooral als drummer van de legendarische band Pink Floyd. Mason is het enige lid van Pink Floyd die er altijd bij is geweest.
Gitarist Bob Klose had het al heel snel gezien, maar ook genie Syd Barrett heeft het nog geen vier jaar volgehouden. Inmiddels was wel David Gilmour aangeschoven, maar die was er dus in de eerste jaren niet bij.

Creatief brein Roger Waters hield het in de loop van 1983 ook voor bekeken en Richard Wright heeft een paar jaar niet meegedaan en kwam in 2008 te overlijden.
Dat alles betekend dat Nick Mason nog het enige lid van Pink Floyd is dat van begin tot nu heeft deelgenomen.

Of er nog nieuwe albums komen onder de vlag van Pink Floyd zal echter lastig zijn. Vorig jaar voorjaar verscheen no wel een live versie van Dark Side Of The Moon maar dat betrof uiteraard oude opnames. Mocht Pink Floyd nog met een album komen zal dat een album zijn met Gilmour en Mason want Roger Waters gaan we echt niet meer terugzien. Roger Water samen met David Gilmour gaat nooit meer goed komen. Waters en Gilmour zijn ook druk met soloprojecten en een kans op een verzoening is gewoon nul.

Overigens is Mason ook niet vies van een soloproject. Nick heeft diverse prima soloplaten gemaakt. Verder een aantal soundtracks en samenwerking met Rick Fenn (10cc) wat vooral in de Progressieve Rock zat.
Met Michael Mantler heeft Mason ook al vele jaren een muzikale relatie en dat heeft voor een paar uitstekende Jazz Rock albums gezorgd.

Naast zijn onuitputtelijke energie om met een ieder muziek te maken heeft Mason ook diverse boeken geschreven. Uiteraard over Pink Floyd en voor dat boek werd hij geprezen om zijn frisse en prikkelende kijk op de ontwikkeling van deze unieke band.

Of dat alles nog niet genoeg is verzameld Mason klassieke raceauto's en heeft hij vijfmaal deelgenomen aan de 24 uurs van Le Mans. Zelf met twee keer een podium in zijn klasse als resultaat.

Een druk baasje en het is maar de vraag of Nick vandaag wel tijd heeft om taart te eten?

Hoe dan ook: Nick Happy Birthday!

Lucinda's birthday

Op deze blog heb ik al bizar veel aandacht aan Lucinda Williams besteed. Ze is ook beslist een van mijn favoriete artiesten. Haar stem vind ik echt heerlijk en de muzikale mix van Americana, Folk, Blues en Rock doen het bij mij erg goed.

Zoals ik al aangaf heeft Lucinda op deze blog al genoeg aandacht gekregen. Het gaat mij echter te ver haar verjaardag onopgemerkt voor te laten gaan. Dus dit keer mijn Top 3 waarbij plek drie ook 5-6 andere albums hadden kunnen zijn.

 

1. Car Wheels on a Gravel Road

Dit is het vijfde album van Lucinda en verscheen in 1998. Lucinda maakte toen al 20 jaar platen maar ik ontdekte haar toen pas echt. Ik was overigens ook gelijk helemaal om. Dit album blijft mijn grote favoriet. Los van de heerlijke Americana geeft dit album het gevoel of je meegenomen wordt op een roadtrip door het zuiden van de VS.
Of je zelf even in Lafayette, Baton Rouge en bij Lake Charles bent. Heerlijk mix van muziekstijlen en beslist een van de beste Americana albums en een traktatie om in de auto te luisteren.

2. Essence

Dit album is de opvolger van Car Wheels on a Gravel Road en verscheen in 2001. Het bevat misschien iets meer Blues maar ook iets meer in de relax stand. Daar waar Car Wheels on a Gravel Road het gevoel van reizen versterkt bezorgt Essence mij een heerlijk gevoel van thuis onderuitzakken.

Ook heb ik het gevoel dat Essence net een tikje rauwer is dan Car Wheels on a Gravel Road.

3. Lucinda Williams

Nadat ik met Car Wheels on a Gravel Road de smaak te pakken had ben ik ook de eerdere albums van Lucinda gaan verkennen en van de eerste vier albums spreekt deze deze Lucinda Williams uit 1988 mij het meeste aan. Het is het derde album van Lucinda en dit is toch het moment dat ze haar eigen stijl ontdekt. Niet aan de teugels van de platenmaatschappij en zelf een grotere invloed op de productie.

Voor plek drie waren zomaar nog en hele rij albums in aanmerking gemaakt. Zelfs recente albums van Lucinda want het vorig jaar verschenen Stories from a Rock n Roll Heart is ook gewoon een 4-5 sterren album. 

De hemel is hier flink aan het pissen en zolang dat duurt ga ik lekker platen van Lucinda draaien...........je zou haast hopen dat het niet droog gaat worden vandaag...........

Overigens als je recent liefdesverdriet hebt opgelopen ga je het met bovenstaande albums van Lucinda het sowieso niet droog houden.

Lucinda Happy Birthday!

R.I.P. Melanie

Het nieuws komt nu pas breed naar buiten maar op afgelopen dinsdag is Melanie overleden. Deze gedreven singer-songwriter had een zeer kenmerkende stem die haar in het begin van haar carrière ook de nodige hit opleverde.

Zeker de ouderen onder ons kennen hits als "Beautiful People", "Look What They've Done to My Song Ma", het opzwepende "Lay Down (Candles in the Rain)" en haar schitterende (zeg maar aangrijpende) uitvoering van "Ruby Tuesday".

Melanie stond op alle grote podia en zelfs als heel jonge vrouw was ze al te bewonderen op het legendarische Woodstock festival. Dit festival is voor Melanie ook de inspiratie geweest voor het nummer "Lay Down (Candles in the Rain)".

Tot vrij recent trad Melanie nog op en maakte 28 studio album en 13 live albums. Het aantal verzamelalbums - al of niet officieel - is enorm. 

Melanie is 76 jaar geworden.

R.I.P Melanie

Knuffeldag

Bedacht door een geestelijke en dan is het toch even oppassen, maar laten we de beste man in dit geval het voordeel van de twijfel geven.
Zelf ben ik heel fysiek ingesteld maar ik merk toch dat na de opkomt van MeToo zo nu en dan toch de handrem erop staat. Dat we door de Corona op de eerste werkdag van het nieuwe jaar elkaar niet meer afkluiven weet ik overigens wel te waarderen. Echter mensen (M/V/?) die mij naar het hart staan mag ik graag zonder enige bijbedoeling zo nu en dan even lekker beetpakken.

Ik vond het ook tijdens de Coronacrisis vreselijk dat ik een van m'n beste vrienden op 1,5 meter aan het houden was. Dat gold ook voor mijn kwetsbare schoonvader maar het was een keuze met het verstand en het hart was het er niet mee eens.
Elkaar zo nu en dan eens lekker beetpakken bleek belangrijker dan we wellicht vermoede en het woord huidhonger werd al snel een begrip.

Dan zou je verwachten dat heel wat songs met hug of hugging in de titel te vinden zijn.
In mijn collectie: nul..........

Dat is gek........

Wat verder zoeken blijkt er veel verborgen hugs te zijn en mijn keuze voor bij de koffie op zondag is gevallen op het nummer "Human Touch" van het gelijknamige Springsteen album. 

Het is het negende studio album van Bruce en verscheen in 1992. Het album haalde in Nederland de eerste plaats en de singel een vijfde plaats. 

Zelf ben ik vooral een fan van de eerste vier albums van Springsteen aangevuld met Nebraska. Het album Human Touch hoort wat mij betreft ook niet in de Springsteen Top 10. Misschien is het zelfs wel een van z'n mindere albums, maar knuffeldag is toch een mooie aanleiding het toch nog eens te draaien.

Zelf heb ik de 2LP versie die onderdeel is van de box The Album Collection Vol. 2, 1987-1996. Deze 2LP editie is van een veel betere geluidskwaliteit dan de originele LP uit 1992 toen alles op 1 plaat is geprakt.

In de 90er jaren werd de LP niet zo serieus meer genomen dus werd er aan zo'n product veel minder aandacht besteed en achteloos werd er gewoon een half uur op een enkele kant gezet. Eigenlijk respectloos naar de consument. 

De revival van de LP (die we nu ineens vinyl noemen) heeft er echter voor gezorgd dat een aantal dingen zijn rechtgezet en - los van het feit dat The Boss betere albums heeft gemaakt - klinkt deze Human Touch als een klok.

Planet Waves 50 jaar

Deze maand viert dit album van Bob Dylan met The Band haar 50e verjaardag. Toen het in januari 1974 verscheen was het ruim drie jaar geleden dat Dylan een regulier album had uitgebracht. Dat was het geslaagde New Morning

Als fans waren we in die tussenjaren wel getrakteerd op de fijne verzamelaar Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II en bij ons (lees Europa) doorgaans bekend als More Bob Dylan Greatest Hits. Een heel fijn dubbelalbum met een viertal nog niet eerder verschenen nummers. Fijn maar als fan wil je een heel album met allemaal nieuwe nummers.

Tussendoor (juli 1973) was er dan nog wel die fijne soundtrack Pat Garrett & Billy the Kid. Echt wel een heel lekkere plaat en "Knockin' on Heaven's Door" wat we op dit album vinden is vele, vele malen gecoverd. Toch is Pat Garrett & Billy the Kid een echte soundtrack en het was dus nog even wachten op een echte opvolger van New Morning.

Die opvolger leek er in het najaar van 1973 te komen met het album Dylan. De teleurstelling was toch vrij groot. Eigenlijk gewoon een verzamelaar. Niet met greatest hits maar een allegaartje aan nummers die het op eerdere niet gehaald hadden.

Gelukkig kwam vrij snel na deze teleurstelling het album Planet Waves op de markt. Dylan werkt op dit album samen met The Band. Het gezelschap had al eerder samengespeeld wat de beroemde Basement Tapes heeft opgeleverd. Deze waren op dat moment echter nog niet officieel verschenen en alleen als bootleg beschikbaar.

Planet Waves was dus het officiële albumdebuut van Dylan met The Band. De meeste reacties waren positief hoewel het nergens vijf sterren regende. Zowel Dylan als The Band hadden op dat moment de nodige meesterwerken gemaakt dus de media had de lat waarschijnlijk zeer hoog gelegd.

Zelf vond ik Planet Waves gelijk een heel fijn album en ook net een beetje anders dan het legendarisch rijtje The Freewheelin', The Times They Are a-Changin', Another Side, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde.

Planet Waves bevat toch een aantal pareltjes. De opener "On A Night Like This" is een heerlijk romantisch nummer met lekker guur winterweer als decor. We horen gelijk dat Dylan en The Band er heel veel zin in hebben en dat zakt het hele album niet meer weg.

Na het openingsnummer volgt "Going, Going, Gone". Dat is al heel wat minder luchtige romantiek:

Grandma said, "Boy, go and follow your heart
And you'll be fine at the end of the line
All that's gold doesn't shine
Don't you and your own true love ever part."

Bij "Tough Mama" gaat Dylan dan weer een keer echt helemaal aan de goochel met woorden en schitterden metaforen.

Dan volgt het schijnbaar rustige "Hazel". Ieder die wel eens op de afgrond van de liefde heeft gebivakkeerd zal ook de ervaring van "het tussendoortje" kennen. Het tussendoortje wat jouw wel wil en jij haar niet of andersom...........mismatch als inspiratie voor mooie muziek.

De pareltjes volgen elkaar op en heerlijk is natuurlijk "Forever Young" waarmee kant A eindigt en kant B begint. Twee versies van een briljant nummer.

Het hoogtepunt van dit album is voor mij het nummer "Dirge". Bij de eerste zin en noten pakt het je bij de strot en laat je niet meer los tot de laatste noot heeft geklonken.

Dylan zingt geweldig intens en wie de tekst erbij pakt zal die intensiteit nog beter voelen. Het helpt wel als je een keer goed liefdesverdriet hebt gehad om dit nummer echt te waarderen. De minimalistische muziek met alleen Dylan op piano en Robertson op akoestisch gitaar ondersteund de leegheid die na een liefdebreuk als een sinkhole iedere volgende stap in het leven in de weg lijkt te staan.

Gelukkig komt na "Dirge" het wat luchtige "You Angel You" maar de twee nummers die het album afsluiten laten dan weer horen dat liefde niet eenvoudig kan zijn.

Smullen. Geen vijf sterren maar wel een klassieker en verplichte kost voor fans van Dylan. Verder doet een ieder die van de liefde houdt zich toch wel en plezier er minimaal één keer voor te gaan zitten. 

Discover Snow

Mensen die mij wat beter kennen weten dat ik een vrij brede muzieksmaak heb EN enorme fan van Italië ben. In Italië heb ik de nodige vrienden, fiets, wandel en ski er graag, maar kan ook genieten van de cultuur en uiteraard van de Italiaanse keuken. 

Eigenlijk is er geen Italiaanse keuken want iedere regio (soms zelfs stad) heeft min of meer haar eigen keuken. 

Zelf mag ook graag Italiaans koken en voor vanavond ga ik pasta spinaci e gamberetti maken. Heel lekker maar even genoeg over eten want bij het idee staat het water al in m'n mond. 

Muziek dan maar......

 

Qua muziek behoren uit de Italiaanse stal vooral Gianna Nannini en deze Zucchero tot mijn grote favorieten. Geïnspireerd door de witte neerslag van vandaag trek ik deze schitterende box van Zucchero uit 2021 even uit de kast.
De box bevat een dubbel album een 10" plaat en een CD. Totaal 18 nummers en de setlist op de CD is gelijk aan het totaal op de drie vinyl platen. 

 

Het drukwerk en de foto's zijn van een zeldzaam hoog niveau en om duimen en vingers bij af te likken. Uiteraard gaat het om de muziek maar daar hoef je je bij Zucchero doorgaans niet druk over te maken.

Het album bevat zowel Italiaans als Engelstalige nummers. Een beperkt aantal nummers zijn van Zucchero zelf maar het grootste deel zijn covers. 

Natuurlijk is er niks mis met covers. Zeker niet als je zoals Zucchero daar een heel eigen draai aan geeft.

Covers die langs komen zijn "The Scientis" van Coldplay, "Follow You Follow Me" van Genesis, "Wicked Game" van Chris Isaak en het prachtige "Con Te Partirò". Dat laatste nummer - dat geschreven is door Francesco Sartori (muziek) en Lucio Quarantotto (tekst). - kennen we natuurlijk vooral in de uitvoering van Andrea Bocelli. 

Persoonlijk val ik meer voor deze Zucchero versie. Wat Bocelli doet is natuurlijk prachtig maar de Zucchero versie is net wat minder gepolijst en dat spreekt mij persoonlijk toch wat meer aan.

Normaal zingt Zucchero nagenoeg alleen eigen nummers maar - zoals hij zelf op de hoes laat weten - is dit album een zoektocht (Discover) door de muziek van zijn collega's.

Een zoektocht die in mijn ogen meer dan geslaagd is en wat een lekker album om je tijdens de winterse neerslag binnen mee te verstoppen.

Kind Of Blue Monday

Volgens "kenners" de dag van het jaar waar mensen het minst lekker in elkaar zitten. De feestdagen zijn achter de rug en de kerstboom die voor extra licht zorgde is naar de verbranding of in het geval van een kunstboom naar zolder.

Voor mij is de dip in de winter achter de rug als de kortste dag weer is afgevinkt. Dat was dit keer 22 december. Tegen een winterdip en je depri voelen is muziek natuurlijk een prima medicijn zelfs als die muziek wat droeve (blue) gevoelens oproept.

Voor deze blauwe maandag maak ik even een makkelijke keuze namelijk Kind Of Blue van Miles Davis. Het album verscheen in 1959 en wordt nog steeds gezien al een van de beste Jazz albums. 

Het is sowieso een erg geschikt album om Jazz te gaan verkennen. Zeer toegankelijk zonder dat het  simpel is. Vriendelijk voor de oren zonder dat het gaat vervelen. Integendeel want dit album heeft een zeer grote herdraaibaarheidsfactor. Het album mag dan ook gezien worden als de moeder van de klassiekers uit de jazzmuziek.

Wat een fijne manier om deze Blauwe Maandag te beginnen. 

Doors op zondag

Genoeg liedjes met of over zondag. Een dankbaar onderwerp waar ik al eens eerder een blogje over schreef met daarin aandacht voor U2, The Monkees en The Doors. Dat nummer van U2 is natuurlijk heftig, van The Monkeeys gewoon heel leuk en die van The Doors toch wel lekker intens.
Dus "Blue Sunday" van The Doors pak ik er nog een keer bij. We vinden het op het meesterwerk Morrison Hotel dat in 1970 verscheen.

Briljant album met daarop mijn favoriete Doors nummer "Roadhouse Blues" en het bekende "Waiting For The Sun". Morrison Hotel was het vijfde album van het viertal en haalde in een groot aantal landen de platina status. 

Het nummer "Blue Sunday" gaat voor mij gevoel over een eindelijk gevonden liefde. Het is een vrij rustig kabbelend nummer maar Jim Morrison zingt het met een geweldige en wat diep intentie...........

Overigens staan er op dit album eigenlijk geen mindere nummers en wat een fijn album om de zondag mee te beginnen,

Van het materiaal wat in 1970 niet gebruikt is zijn verschillende release uitgebracht. Erg geslaagd is de dubbel LP  Morrison Hotel Sessions die in 2021 speciaal voor Record Store Day verscheen.

Kiss a Ginger Day

Dat is boffen...................ik ben getrouwd met een roodharige. Het klopt allemaal. Inclusief het pesten want als iemand er iets anders uit ziet ben je als snel de klos op school.

Alleen al die klasgenootjes zijn nu grijs en kaal terwijl rood haar heel lang zijn kleur houdt............
Dat meisjes met rood haar goed kunnen zoenen klopt overigens ook. Dus prima om daar eens een dag aan te besteden!

Uiteraard wel met een passende plaat. Voor bij de koffie heb ik gekozen voor het nummer Valerie van Amy Winehouse. We vinden dit nummer op het schitterende album Back To Black uit 2006. Het was haar tweede en tevens laatste album want Amy behoort sinds de zomer van 2011 tot 27 Club.

Heel heel triest. Jonge mensen horen niet dood te gaan. 23 juli 2011.............ik weet nog goed waar ik was. Ik kwam net terug op de MTB bij de tent op een camping in Kroatië. M'n vrouw vertelde het. Beide fan en in de auto stond Amy ook regelmatig op.........

Ik was echt flink ontdaan en kan er nog wel triest van worden..............

Valerie dan maar:

 Since I've come on home
Well my body's been a mess
And I've missed your ginger hair
And the way you like to dress
Won't you come on over?
Stop making a fool out of me
Why don't you come on over, Valerie?

Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie
Valerie

Why don't you come on over, Valerie?

Rod Stewart

Vandaag doet Rod er een jaartje bij. Rod is heel vaak in het nieuws geweest door zijn escapades met de ene na de andere dame. Journalisten die daar wat verwijtend over schrijven zullen dat toch vooral uit jaloezie denk ik dan maar.

Als een popartiest een nummer opdraagt aan een geliefde is dat binnen de context nog wel boeiend en het vermelden waard.
Verder moeten artiesten vooral lekker zelf weten wat ze uitspoken en laten we het vooral over de muziek van Rod hebben.
De carrière van Rod begon in 1961 en hij is nog actief. In 2018 bracht hij zelfs nog een nieuw album uit.

Voor Rod definitief solo ging maakte hij deel uit van diverse bandjes. Ik ga er vast een paar vergeten maar met behulp van Wiki komen we een eind:

• Jimmy Powell and the Five Dimensions (1963)
• The Hoochie Coochie Men (1964–1965)
• Steampacket (1965–1966)
• Soul Agents (1965–1966)
• Shotgun Express (1966)
• The Jeff Beck Group (1967–1969)
• Faces (1969–1975)

Diverse muzikanten uit deze bandjes zien we later in de carrière van Rod meermaals meewerken op albums en bij concerten.

Als solo artiest heeft Rod Stewart een imposante catalogus bij elkaar gezongen met maar liefst 30 studioalbums.
De eerste albums kenmerken zich sterk door authentieke Rock, hier en daar wat Folkrock en beslist wat Blue Eyed Soul. 

Voor mij persoonlijk steken de eerste vier solo albums ook ver boven de rest uit. Vanaf Smiler werd het gepolijster, toegankelijker en vooral iets minder authentiek.
Niet slecht. Integendeel! De meeste van de 30 studio albums die Rod gemaakt heeft zijn prima binnen te houden, maar voor mij steken die eerste vier er toch bovenuit vanwege het authentieke karakter.
Het is al een paar jaar geleden dus even een opfrisser:

- An Old Raincoat Won't Ever Let You Down -1969
- Gasoline Alley - 1970
- Every Picture Tells a Story - 1971    
- Never a Dull Moment - 1972

De laatste twee heb ik even uit de kast gehaald en zo aan het eind van de werkdag met een glaasje wijn  even vier kantjes de rauwe maar ook soulfulle Rod Stewart!

Mijn favoriete nummers op Every Picture Tells a Story zijn "Madolin Wind", "I Know I'm Loosing You" en "Reason To Believe". Smullen!

Op Never a Dull Moment val ik nog steeds voor de geweldige uitvoering van Dylan's "Mama You Been On My Mind" en de heerlijke Blues klassieker "I'd Rather Go Blind". Knap, heel kanp hoe hij die laatste doet. Daar waren toen toch al heel wat prima versies van gemaakt en dat waren best wel grote schoenen waar hij in ging staan. Geweldige versie!

Zelfs al ben je geen uitgesproken Rod Stewart fan dan zijn dit toch twee albums die niet in een vinyl collectie mogen ontbreken. Toch?

Rod Happy Birthday!

50 jaar Different Drum

Normaal ben ik niet zo van de verzamelalbums en om er dan aandacht aan te besteden al helemaal niet. Toch is er en rijtje verzamelalbums die een klassieker zijn geworden.

Uiteraard kom je dan bij Their Greatest Hits (1971–1975 van de Eagles wat wereldwijd een van de best verkochte platen is. Uiteraard het rode en blauw album van The Beatles die beide eind vorig jaar een stevige upgrade kregen. 

 

Verder horen in dat rijtje Gold van ABBA, Chronicle van CCR, Changesonebowie van  David Bowie, Greatest Hits van Elton John,  Smash Hits van Jimi Hendrix en uiteraard  Hot Rocks 1964-1971 van The Rolling Stones.

Het gaat te ver om het deze maand jarige Different Drum gelijk maar in dat rijtje te zetten. Toch is Different Drum een album dat eigenlijk in geen enkele collectie mag ontbreken.

 

In 1974 maakte Linda Ronstadt pas zes jaar platen, maar Different Drum was toen al haar derde(!!) verzamelalbum. Het laat mooi zien hoe deze zangeres met haar carrière uit de startblokken is gegaan.

Linda's eerste album was samen met Stone Poneys die we op deze verzamelaar dan ook terugvinden. 

 

Different Drum geeft een prima overzicht van de eerste jaren toen Linda bij Capitol onder contract stond.

Eind 1973 was Linda overgestapt naar Asylum maar Capitol wilde met deze Different Drum toch nog even een graantje meepikken. Toch voelt dit album niet als een commercieel truukje, maar is vooral een heerlijk overzicht van de eerste jaren van een glansrijke carrière. 

De inmiddels 77 jarige Linda is al 10 jaar ernstig ziek en maakt dus geen nieuwe albums meer. Triest voor haar persoonlijk en haar directe omgeving, maar ook triest voor de vele vele fans want van Linda kan geen albums genoeg hebben.

 

De dag van de slagroom

Of het een erg handige keuze is om een dergelijke dag zo kort na de feestdagen te plannen lijkt mij een overbodige vraag. Blijkbaar zijn er toch nog heel wat mensen die vinden dat ze de afgelopen weken te weinig calorieën naar binnen hebben gewerkt. Voor hen (maar waarschijnlijk vooral voor de bakker) is er dan vandaag speciaal de dag van de slagroom!

Wat voor muziek ik uit moest zoeken is dan natuurlijk een makkie. Cream, Cream, Cream en nog eens Cream. Ik twijfelde even tussen de hun debuutalbum Fresh Cream uit 1966 en het album Goodbye uit 1969. Goodbye Cream als een knipoog om na de feestdagen het snoepen even gedag te zeggen.

Toch gekozen voor Fresh Cream. Een fris begin van dit nieuwe jaar maak ik er dan maar even van. Verder is het draaien van dit album natuurlijk sowieso een geweldige keuze.
Heerlijke Britse Bluesrock door drie topmuzikanten en dit debuut kreeg dan ook een lawine aan vijf sterren beoordelingen.

Eric Clapton op gitaar, Jack Bruce op bas en Ginger Baker achter de drumkit. Blijkbaar was er niet meer nodig om een meesterwerk te maken. Hoewel er na het uiteenvallen van de band de nodige live en verzamelalbums verschenen bleef de teller helaas op vier reguliere Cream albums staan.

Jammer want alle vier die albums zijn dik de moeite en vraag je je af wat er meer in had gezeten. Voor nu "beperk" ik mij tot het debuut Fresh Cream. In de kast heb ik daar een jubileumbox van staan die in 2017 verscheen. De box bevat zes platen en een geweldig fotoboek. 

Volume op standje dat de buren net de politie niet bellen, zwarte koffie (zonder slagroom!) en het fotoboek op schoot. Even terug in de tijd naar die fenomenale ongecompliceerde Britse Bluesrock.

50 jaar Grievous Angel

Dit is het tweede en tevens laatste studio album van misschien wel de belangrijkste grondlegger van de Countryrock. Het album verscheen enkele maanden na dood van Parsons in september 1973.

Het album - dat deze maand haar 50e jubileum kent - was in de zomer van 1973 opgenomen en de volledige vakpers was het er over eens dat dit een vijf sterren albums is. Niet om de Parsons postuum te eren want door de jaren heen heeft dit album zich fier rechtop weten te houden en is het een echte klassieker geworden.

Net als op zijn debuutalbum komen we ook nu Emmylou Harris tegen die door Parsons ontdekt is. Emmylou is maar liefst op acht van de negen nummers te horen. Logische keuze van Parsons want haar stem is een heerlijke combi met die van de veel te vroeg overleden countryrocker.
De CV van Parsons is meer dan indrukwekkend en z'n invloeden reiken tot aan The Rolling Stones, tot aan Eric Clapton en uiteraard tot aan The Byrds.

Van The Byrds maakte Parsons kort deel uit en wist hij ze te verleiden tot het maken van wat ik voor het gemak het geboortekaartje van de Countryrock noem. We hebben het dan over het album  Sweetheart Of The Rodeo dat in 1968 verscheen en in een logische lijn ligt met het vandaag jarige Grievous Angel.
Naast The Byrds speelde Parsons in The Flying Burrito Brothers waar hij samen met oud Byrds maatje Chris Hillman helemaal los kon gaan in het uitbouwen van Countryrock.

Parsons hoort zonder meer tot een van mijn favoriete artiesten. Alles waar hij zich mee bemoeide veranderde in goud. Helaas niet zijn eigen gezondheid en Parsons heeft hij niet eens 27 Club gehaald. Parsons werd slecht 26 en liet een enorme leegte achter maar ook een schitterende muzikale erfenis waaronder dit briljante album Grievous Angel.

Ruim de helft van de nummers van dit album zijn door Parsons zelf geschreven en een nummer als "Brass Buttons" krijg ik gewoon slappe knieën van. Zelf ben ik niet zo van de mierzoete Country maar de extra rocklaag die Parsons daarover heeft gelegd voelt het voor mij ineens als een warme deken:

Brass buttons, green silks and silver shoes
Warm evenings, pale mornings, bottle of blues
And the tiny golden pins that she wore up in her hair
Brass buttons, green silks and silver shoes

Uiteraard heb ik niks met zilveren schoenen maar muziek is natuurlijk ook een prima middel om even aan de harde werkelijkheid te ontsnappen.
Het mooiste nummer op het album is wat mij betreft toch de afsluiter:  "In My Hour Of Darkness". Ik mag aannemen dat het heel bewust gekozen is want het laatste couplet van het laatste nummer pakt je toch wel stevig bij de keel:

Then there was an old man
Kind and wise with age
And he read me just like a book and he
Never missed a page
And I loved him like my father, and I loved him like my friend
And I knew his time would shortly come but I did not know just when

Bij het verschijnen had dit album maar een bescheiden succes. In de jaren die volgende steeg de waardering echter enorm en we vinden het album dan ook in vele lijstjes. Pak maar een lijst van de beste 500 albums of de lijst van albums die je voor je dood gehoord moet hebben. Het maakt niet uit welke lijst je pakt want dit album kom je zeker tegen!

 

 

De uitvaart van Parsons is een bizar verhaal. Parsons had met vriend Kaufmann afgesproken dat wie het eerst zou overlijden door de ander in de woestijn verbrand zou worden.
Hoe bizar dat ook klinkt is dat ook daadwerkelijk gebeurd en is te zien in de film Grand Theft Parsons waar Johnny Knoxville op prima wijze de rol van Kaufman speelt.

Ella In Montreux (1969)

In de VS staan steden als Memphis en Nashville bol van de muziek. In Europa mogen we Montreux wel als een van de belangrijke steden beschouwen als het om muziek gaat.

Wandel eens door deze Zwitserse stad en verbaas je over de vele, vele beelden van gerenommeerde artiesten. Wereldberoemd is natuurlijk het beeld van Freddie Mercury die over het meer ban Genève kijkt.

Montreux is natuurlijk bekend van de vele muziekfestivals, maar iedere week treed daar wel een topact op en dat is niet van de laatste jaren.

 

Bewijs daarvan is dit album van Ella Fitzgerald die in de zomer van 1969 op een van de vele jazzfestivals een beklijvend optreden gaf. 

Gek genoeg zijn de opnames van dit optreden tot vorig jaar op de plank blijven liggen. Bij introductie was dit album 30 Euro en dat vond ik toch een beetje te gek. Liep dit weekend tegen een aanbieding aan van 10 Euro en dat kon ik niet laten schieten.

 

Ella in topvorm met heerlijke luisterliedjes maar de luisteraar wordt ook een paar keer uitgedaagd zoals met de briljante "Scat Medley". Jazz  met scheutjes Bop en Swing van een onwaarschijnlijk hoog niveau.

 

Ella wordt bij dit optreden begeleid door Rommy Flanagan op piano, Frank de la Rosa op bas en Ed Thigpen op drums.

Geluidskwaliteit vind ik voor opnames van deze leeftijd erg goed en wat een heerlijk album om de avond mee in te rollen.

 

Stephen Stills

Vandaag wordt Stephen 79 jaar en wat een enorme catalogus heeft deze man bij elkaar gespeeld. Van heel jong af aan was ik al een groot fan van Stephen Stills.

Niemand anders ook dan Stills heeft mij door de diepste putten van het liefdesverdriet gehaald.

 

Ok......en een paar goedkope flessen whisky.
 

Met name de songs die Stephen in de beginperiode met CS&N heeft gemaakt deden het erg goed bij mij als het verdriet om de liefde haar zwartste vormen aannam.

De “wond” die Judy Collins bij Stills achterliet was voor hem blijkbaar inspiratie voor een enorme rij prachtige songs. Songs die naadloos aansloten op mijn persoonlijke ellendige gevoel..

De eerste groep waar Stills deel vanuit maakt waren de Au Go Go Singers. Er schijnen wat platen (zelfs CD’s) van te zijn maar ik ben ze nog niet tegengekomen.  Ook heeft hij even deel uitgemaakt van The Company.
Echt serieus werd het toen Stills met oa Neil Young, Richie Furray en Bruce Palmer met de legendarische Buffalo Springfield uit de startblokken ging. Stills zorgde voor deze band al snel voor een hit met "For What It's Worth". 

Aanvankelijk niet op het debuutalbum, maar toen het een succes werd is dit nummer alsnog toegevoegd.
Het kon een hele, hele, hele grote band gaan worden! En zoals ze zelf eens gezegd (interview UNCUT) hebben: “We waren zeker zo goed als de Beatles, alleen wij hadden geen Epstein”

Ik denk dat ze gelijk hebben.
Ego’s en krakkemikkig management lieten de teller van het aantal albums niet verder komen dan drie. Wel drie meesterwerken.

Wil je je beperken tot één album dan is het verzamelalbum Retrospective een erg goede keuze, maar het absolute topalbum van Buffalo Springfield is toch Buffalo Springfield Again.
Probeer daar de mono versie van te pakken te krijgen. Geloof me die is een stuk beter dan de stereo. Stereo was in die begintijd toch meer een effect en op de stereo versie klinkt het of de groep al uit elkaar aan het gaan is. Twee in de linker hoek en twee in de rechter hoek,
De mono versie brengt het geheel toch meer bij elkaar. Stills bijdrage op deze plaat zijn oa "Bluebird" en "Rock and Roll Woman" wat hij special voor Grace Slick heeft geschreven.

Na het uiteenspatten van Buffalo Springfield begon Stills samen met David Crosby (ex-Byrds) en Graham Nash (ex Hollies) de supergroep Crosby, Stills & Nash. Hun debuut album uit 1969 behoort nog steeds tot een van de klassieke rockalbums.
Hier is Stills ook op z’n best als het om liefdesverdriet gaat. Stills leverde voor dit album pareltjes als "Suite: Judy Blue Eyes", "You Don't Have to Cry", "Helplessly Hoping" en "49 Bye-Byes".

De wrijving met Neil Young was weer wat gezakt en Neil voegde zich bij het trio om het klassieke album Deja Vu op te nemen. Hoewel de plaat als een harmonieus geheel klinkt is het vooral plakken en knippen geweest en heeft het viertal elkaar nauwelijks gezien tijdens de opnames. 

Met "Carry On" en "4+20" leverde Stills weer een paar prachtige composities aan.
Op de foto de witte hoes. Er is ook een zwarte geweest. Beide goedkopere versies van de oorspronkelijke hoes met leereffect.
Hierna maakte Stills met CSN(Y) nog diverse albums. Goed, aardig, leuk maar het niveau van de eerste twee platen werd nooit meer gehaald.

Voor Stills was inmiddels ook een soloperiode aangebroken. Met name de albums Stephen Stills en Stephen Stills 2 zijn pareltjes. Met nummers als "Love the One You're With" en "Change Partners" was Stills duidelijk een andere weg ingeslagen om liefdesverdriet te verwerken.

Bij groepen als Buffalo Springfield en CSN(Y) had Stills altijd het gevoel dat het ZIJN groep moest zijn.
Dat leverde veel gezeik op en Stills is toch meermaals op zoek geweest om een eigen groep op te richten. Hoewel de band maar twee albums heeft gemaakt deed Stills met Manassas een geweldige zet.
Het debuutalbum van Manassas is een absolute topplaat. Een conceptalbum met vier kanten met een eigen thema. De opvolger Down The Road was wellicht wat minder, maar de Zuid Amerikaanse invloeden op die plaat maakte deze dan wel weer heel origineel.
Met het album Stills maakte Stephen nog een goede plaat maar daarna ging het toch te goed met hem. Aardige platen maar te weinig liefdesverdriet om pareltjes op te nemen.

Een plaat (1968) die een beetje in de zijlijn valt is Super Session. Samen met Al Kooper en Mike Bloomfield een heerlijke sessie plaat voor liefhebbers van gitaar. 

Hoewel Stephen Stills en Neil Young regelmatig elkaar in de haren vlogen was de artistieke aantrekkingskracht keer op keer groot. Een van die resultaten vinden we terug in The Stills & Young band. Voor twee van dit soort giganten toch een album wat onder de maat is. Goed maar niet super.

Toch trok Stills ruim na de pensioengerechtigde leeftijd nog een aantal keer naar de studio om een paar prima albums af te leveren.
Twee platen daarvan met z’n “hobby” bluesband The Rides. Samen met gitarist Kenny Wayne Shepherd (oa bekend van de G3) en toetsenist Barry Goldberg. 

Twee albums met heerlijke elektrische blues. Geen commerciële hoogstandjes, maar gewoon lekker recht voor z’n raap muziek.

Z'n meest recente album stamt uit 2017 en dat maakte Stills samen met Judy Collins. Daar waar Stills wereldfaam behaalde door z’n liefdesverdriet met het prachtige "Suite: Judy Blue Eyes" was er nu een muzikale hereniging. 

Mooie kleine liedjes, soms klassiek, soms persoonlijk. De plaat straalt ook een geweldige harmonie en rust uit.

 

Afgelopen jaar stond Stills nog met Neil Young op het podium tijdens een concert voor een goed doel. Voor veel fans natuurlijk een heerlijk moment om te speculeren of de twee zich nog eens tot een album laten verleiden.

 

Stephen Happy Birthday!

50 jaar Wild Tales

Het tweede solo album van Graham Nash viert vandaag zijn 50e verjaardag. Nash is afkomstig van de Britse Hollies en eind zestiger jaren maakte hij de overstap naar de VS om met David Crosby en Stephen Stills het meesterwerk Crosby, Stills & Nash te maken.

Kort daarop kwam Neil Young het drietal vergezellen. Daar steeg Nash naar ongekende hoogte en leverde hij in 1970 de nummers "Teach Our Childeren"en "Our House" voor het briljante CSN&Y album Déjà Vu. 

Ook zijn solo debuut Songs For Beginners mag als een meesterwerk worden beschouwd. Op dat album vinden we pareltjes als "Military Madness", "Simple Man" en "Chigaco".

Helaas is de opvolger van dit uitstekende solodebuut een heel stuk minder. Op Wild Tales wordt Nash geholpen door David Crosby, Tim Drummond, Ben Keith, David Lindley, Dave Mason en Joni Mitchell maar het resultaat blijft toch onder de maat.

Daar waar ik Songs For Beginners regelmatig op schijvendraaier leg staat deze Wild Tales onder het stof. Er is een jubileum als vandaag voor nodig om dit album nog eens te draaien. Na het nog eens geluisterd te hebben kan ik maar moeilijk mijn standpunt veranderen.

Er zijn duizenden artiesten die zouden willen dat ze en dergelijk album in hun catalogus hebben, maar Nash had echt beter moeten doen. De conclusie is dat Nash vooral het beste uit de verf komt als duo met Crosby, als trio met de aanvulling van Stills en als kwartet met als extraatje Neil Young.

Het was echter heel vaak Nash die voor verstoring in de relaties zorgde en niet zelden speelde daar vrouwen een rol zoals Rita Coolidge en Joni Mitchell. 

Na het overlijden van David Crosby is een reünie van het viertal een gepasseerd station en samen met Stills en Young zie ik niet gebeuren. Die laatste twee hebben vorig jaar samen op het podium gestaan maar Nash was met Crosby toch vooral van de close harmoniezang terwijl Stills en Young toch vooral van een potje gitaar houden.

Wild Tales hoort beslist in een CSN&Y collectie maar als er een speciale jubileumeditie verschijnt laat ik die echt in de winkel liggen.

 

Een heel inspirerend 2024

Nee ik ga jullie geen gelukkig 2024 wensen. Geluk is een zwaar overschat aspect en dodelijk voor de creativiteit en innovatie. De beste muziek (daar gaat deze blog toch over) is echt gemaakt als artiesten ongelukkig waren. 

Mensen die gelukkig zijn blijven doorgaans op hun reet zitten, want een verandering zou zomaar tot minder geluk kunnen leiden.

Daarom wens ik jullie vooral een inspirerend 2024. Inspiratie kan helpen bij het oplossen van de vele uitdagingen waar we als mensheid voor staan. Inspiratie kan ook helpen bij het realiseren van eigen doelstellingen zoals gezondheid, sportprestaties, carrière en hobby's.

 

Om de inspiratie een beetje aan te jagen ga ik in 2024 weer aandacht besteden aan een aantal albums die 50 jaar bestaan. En zeg eens eerlijk is dit niet een heerlijk inspirerend lijstje?

 

Albums verschenen in 1974:

• On The Beach - Neil Young
• Grievous Angel - Gram Parsons
• 461 Ocean Boulevard - Eric Clapton
• Late For The Sky - Jackson Browne
• Court And Spark - Joni Mitchell
• Pretzel Logic - Steely Dan
• The Lamb Lies Down On Broadway - Genesis
• It's Too Late To Stop Now - Van Morrison
• Feats Don't Fail Me Now - Little Feat
• Apostrophe (') - Frank Zappa
• Before The Flood - Bob Dylan/The Band
• Second Helping - Lynyrd Skynyrd
• Heart Like A Wheel - Linda Ronstadt
• Red - King Crimson
• Diamond Dogs - David Bowie
• Veedon Fleece - Van Morrison
• Not Fragile - Bachman-Turner Overdrive
• Crime Of The Century - Supertramp
• Mo' Roots - Taj Mahal
• Irish Tour '74 - Rory Gallagher
• Starless And Bible Black - King Crimson
• On The Border - The Eagles
• The Heart Of Saturday Night - Tom Waits
• No Other - Gene Clark
• Paradise And Lunch - Ry Cooder
• It's Only Rock 'n' Roll - The Rolling Stones
• Baker Gurvitz Army – Baker Gurvitz Army
• Lotus - Santana
• Planet Waves - Bob Dylan
• Buddha And The Chocolate Box - Cat Stevens
  
• Relayer - Yes
• Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends - Emerson, Lake & Palmer
• Seven - Bob Seger
• Mirage - Camel
• Dark Horse - George Harrison
• Where We All Belong - Marshall Tucker Band
• Homeless Brother - Don McLean
• Out of the Storm - Jack Bruce
• War Child - Jethro Tull
• So Far - Crosby, Stills, Nash & Young
• Preservation Act 2 - The Kinks
• Road Food - The Guess Who
• Bridge of Sighs - Robin Trower
• Rock 'n' Roll Animal - Lou Reed
• Seven - Poco
• Home, Home on the Road - New Riders of the Purple Sage

 

 

1974 was voor mij een belangrijk jaar want ik ging voor het eerst zonder ouders op vakantie. Daarnaast had ik sinds eind 1973 een iets beter baantje wat ook voor meer onafhankelijkheid zorgde. Iets meer geld betekende in mijn geval ook dat ik mij qua LP's iets meer kon veroorloven en de muziekcollectie begon vanaf 1974 echt te boomen.

Met veel plezier ga ik dan ook van een groot aantal albums dit jaar het 50 jarige jubileum vieren.