Planet Waves 50 jaar

Deze maand viert dit album van Bob Dylan met The Band haar 50e verjaardag. Toen het in januari 1974 verscheen was het ruim drie jaar geleden dat Dylan een regulier album had uitgebracht. Dat was het geslaagde New Morning

Als fans waren we in die tussenjaren wel getrakteerd op de fijne verzamelaar Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II en bij ons (lees Europa) doorgaans bekend als More Bob Dylan Greatest Hits. Een heel fijn dubbelalbum met een viertal nog niet eerder verschenen nummers. Fijn maar als fan wil je een heel album met allemaal nieuwe nummers.

Tussendoor (juli 1973) was er dan nog wel die fijne soundtrack Pat Garrett & Billy the Kid. Echt wel een heel lekkere plaat en "Knockin' on Heaven's Door" wat we op dit album vinden is vele, vele malen gecoverd. Toch is Pat Garrett & Billy the Kid een echte soundtrack en het was dus nog even wachten op een echte opvolger van New Morning.

Die opvolger leek er in het najaar van 1973 te komen met het album Dylan. De teleurstelling was toch vrij groot. Eigenlijk gewoon een verzamelaar. Niet met greatest hits maar een allegaartje aan nummers die het op eerdere niet gehaald hadden.

 

Gelukkig kwam vrij snel na deze teleurstelling het album Planet Waves op de markt. Dylan werkt op dit album samen met The Band. Het gezelschap had al eerder samengespeeld wat de beroemde Basement Tapes heeft opgeleverd. Deze waren op dat moment echter nog niet officieel verschenen en alleen als bootleg beschikbaar.

Planet Waves was dus het officiële albumdebuut van Dylan met The Band. De meeste reacties waren positief hoewel het nergens vijf sterren regende. Zowel Dylan als The Band hadden op dat moment de nodige meesterwerken gemaakt dus de media had de lat waarschijnlijk zeer hoog gelegd.

Zelf vond ik Planet Waves gelijk een heel fijn album en ook net een beetje anders dan het legendarisch rijtje The Freewheelin', The Times They Are a-Changin', Another Side, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde.

 

Planet Waves bevat toch een aantal pareltjes. De opener "On A Night Like This" is een heerlijk romantisch nummer met lekker guur winterweer als decor. We horen gelijk dat Dylan en The Band er heel veel zin in hebben en dat zakt het hele album niet meer weg.

Na het openingsnummer volgt "Going, Going, Gone". Dat is al heel wat minder luchtige romantiek:

Grandma said, "Boy, go and follow your heart
And you'll be fine at the end of the line
All that's gold doesn't shine
Don't you and your own true love ever part."

Bij "Tough Mama" gaat Dylan dan weer een keer echt helemaal aan de goochel met woorden en schitterden metaforen. Daarna volgt het schijnbaar rustige "Hazel". Ieder die wel eens op de afgrond van de liefde heeft gebivakkeerd zal ook de ervaring van "het tussendoortje" kennen. Het tussendoortje wat jouw wel wil en jij haar niet of andersom...........mismatch als inspiratie voor mooie muziek.

De pareltjes volgen elkaar op en heerlijk is natuurlijk "Forever Young" waarmee kant A eindigt en kant B begint. Twee versies van een briljant nummer.

Het hoogtepunt van dit album is voor mij het nummer "Dirge". Bij de eerste zin en noten pakt het je bij de strot en laat je niet meer los tot de laatste noot heeft geklonken.

Dylan zingt geweldig intens en wie de tekst erbij pakt zal die intensiteit nog beter voelen. Het helpt wel als je een keer goed liefdesverdriet hebt gehad om dit nummer echt te waarderen. De minimalistische muziek met alleen Dylan op piano en Robertson op akoestisch gitaar ondersteund de leegheid die na een liefdebreuk als een sinkhole iedere volgende stap in het leven in de weg lijkt te staan.

 

Gelukkig komt na "Dirge" het wat luchtige "You Angel You" maar de twee nummers die het album afsluiten laten dan weer horen dat liefde niet eenvoudig kan zijn.

Smullen. Geen vijf sterren maar wel een klassieker en verplichte kost voor fans van Dylan. Verder doet een ieder die van de liefde houdt zich toch wel en plezier er minimaal één keer voor te gaan zitten.