maandag 30 december 2019

Elton John (kijktip)

Van de week in Top 2000 a Gogo kwam Elton aan bod.
Terecht dat daar aandacht aan besteed wordt, want wat heeft deze man een discografie bij elkaar gespeeld.
Ik heb zo’n 20 albums van hem en dan mis ik er zo maar 40 als ik live en compilaties meereken.
En dan heb ik het alleen over officiële albums!
Niet alles is even goed en er is ergens zo’n dipje geweest dat het allemaal iets te mager was. Maar ja wie heeft er een carrière van meer dan 50 jaar zonder dipje?


De top albums van Elton behoren echter tot het beste wat er in dit deel van het heelal is uitgebracht.

In Top 2000 a Gogo kwam een leuk detail over Elton naar voren. In de jaren 70 had je ep’s en lp’s vol met hits gezongen door anderen.
Eén van die hits was Spirit in the Sky en Elton moest centjes verdienen dus dit was een van de hits die hij voor z’n rekening nam.
In die jaren werd dat heel veel gedaan. Geen covers maar toch een beetje het publiek neppen. Vaak wervende teksten op de hoes als “Originele Hits”.

Maar de meeste van deze ep’s belande bij de Termeulen (een soort van V&D voor de kleine beurs) in de 50 cent bakken. Voor mij als puber toch de moeite als het spaarvarken op dieet was.
Dat van Elton John had ik gelezen in een Brits muziekblad en heb daarna al die hits door “onbekende” echt uit zitten pluizen. En dat zonder internet.
Het goede nieuws is dat Elton in die jaren een enorme rij hits van anderen heeft gezongen en ze zijn ook voor het nageslacht bewaard gebleven.
De meeste staan op Youtube.
Er is ook een onofficiële CD van gemaakt met ik geloof wel 20 hits van anderen inclusief nummers van oa CCR en Cat Stevens.
Voor de liefhebbers van vinyl is er ook een eveneens onofficiële LP gemaakt. Deze duikt op in verschillende varianten. Niet meer nieuw te koop.
De playlist van de LP’s is steeds het zelfde maar de prijs wil nogal verschillen.
Legendary Covers '69/'70 kom je tegen tussen de 15 en 25 Euro voor een krasvrij exemplaar. Meer is flauwekul. Gewoon verder zoeken!
Maar er is ook een zwaar gelimiteerde versie met de titel Spirit In The Sky Rare Sessions. Deze heeft beslist een mooiere hoes, maar is door het beperkt aantal een tikkie te duur voor de meeste liefhebbers. Reken op 150 Euro voor een krasvrij exemplaar.

Hopelijk komen deze opnames nog eens op een officieel album en zet Elton net als Neil Young (Archives), Dylan (The Bootleg Series) en The Stones (The Vault) de archieven open.
Wie Elton een interessante artiest vindt kan vanavond om 22:50 laat terecht op NPO3 voor de documentaire “Elton John: Uncensored”

Overigens stoor ik mij er vreselijk aan dat in de laatste twee weken van het jaar we overspoeld worden met muziek docu’s en concertregistraties en er de rest van het jaar nauwelijks op dit gebied wat voorbijkomt.

Hoe dan ook: geniet ervan want na 1 januari zitten we vast weer op onze honger.
Ik heb besloten er een Elton John dag van te maken.
Plateauschoenen en glitterjas aan en natuurlijk een reuze zonnebril op en lekker meebleren.
Heerlijk!

donderdag 26 december 2019

Fresh Cream

Van m’n schoonvader had ik voor de Kerst een economische bijdrage voor de hobby’s gekregen. Dat mocht ik naar eigen inzicht stukslaan.
Een deel gebruikt om met duikvakantie afgelopen maand extra lekker te eten.
Maar het is ook leuk wat blijvends te hebben. Vorig jaar was hij sponsor van die prachtige box van Buffalo Springfield.
Dit jaar viel de keuze op Cream. Er waren nog wel wat boxen (Gene Clark, The Band, Jimi Hendrix, David Gilmour) die m’n aandacht hadden maar deze was zo bizar in de aanbieding.

Heerlijke box van het debuut album van deze drie geweldenaren.
Als liefhebber van Bluesrock (en Psych) heeft Cream het bij mij altijd goed gedaan, maar ik weet ook de drie leden los enorm te waarderen.
Verreweg het bekendst is natuurlijk Eric Clapton op gitaar. Gespeeld bij The Yarbirds, Blind Faith, The Bluesbreakers en Derek & the Dominos.
Basist Jack Bruce kende Clapton uit de tijd van BluesBreakers en toen drummer Ginger Baker bij Bruce aanklopte was het super-trio snel gevormd.
Ginger Baker is ons een paar maanden geleden ontvallen. Een van de beste drummers – zeker in dit genre – die we hebben gehad. In dit genre alleen getopt door John Bonham.
Jack Bruce is een jaar of vijf geleden overleden. Een reünie van dit super trio is dus uitgesloten of het moet in de Bluesrock hemel zijn. Maar laat Clapton nog maar even hier blijven!
Formeel bestond de band maar een paar jaar. Dat was eind jaren 60.

Daarna zijn ze nog twee keer bij elkaar geweest, maar dat heeft alleen live registraties opgeleverd.
Strikt genomen is de catalogus van Cream vrij beperkt. Formeel maar vier studio albums en uiteraard een aantal verzamel- en live-albums.
Wel vier albums vol met pareltjes!
Van Cream is er ook veel op de plank blijven liggen wat toch dik de moeite is.
Het album Fresh Cream haalde overal 4-5 sterren. Ga er dan maar van uit dat er materiaal is wat het album niet gehaald heeft wat ook dit de moeite is.

Deze box geeft met zes platen inzicht in wat voor moois er jaren op de plank is blijven liggen.
In de box het originele album zowel in mono als in stereo.
Veel platen uit die periode zijn in mono gewoon veel beter.
Stereo was in het begin toch een soort truukje. Een effect.
Pas van begin 70er jaren wint bijna altijd de stereo versie het van de mono versie en mono platen zouden vrij snel verdwijnen.

Pas sinds de revival van de LP een aantal jaar geleden worden weer mono platen gemaakt.
Het gaat dan eigenlijk altijd om een heruitgave van een plaat die voor begin 70er jaren is uitgebracht.
Alleen in tegenstelling tot de oude mono platen hebben nieuwe monoplaten moderne groeven.
Dus speel moderne monoplaten NIET met een mono-element/naald!
Ik vind tussen de mono en de stereo het verschil in dit geval niet erg groot, maar de geweldige drumsolo (iedereen wist gelijk wie Baker was) op Toad vind ik de mono een stuk indringender klinken. Bij een trio met één drummer hoort de drummer nu eenmaal niet links EN rechts te staan.
Naast het originele album is één plaat gevuld met EP’s die in Frankrijk zijn uitgebracht. Verder drie platen met nummers/versie die het originele album niet hebben gehaald.

De zes platen zitten in een stevige box en worden vergezeld van een boek in lp formaat. Vooral veel foto’s en leuk om door te bladeren als een van deze geweldige platen opstaat.
Overigens waren de drie heren met dit debuut in goede handen. Als producer hadden ze Robert Stigwood. Misschien rinkelt er niet bij een ieder een belletje maar Stigwood is onder anderen bekend van musicals als Hair, Evita en films als Tommy, Grease (1&2), Saturday Night Fever en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.

Fresh Cream is natuurlijk niet alleen het resultaat van een goede producer, maar van het juiste moment (muziek zat in een versnelling qua ontwikkeling) en drie geweldige topmuzikanten
Als liefhebber van Blues-Rock en Psychedelische-Rock is het zo, zo, zo smullen!
Opa (met veel respect noem ik mijn schoonvader zo) DANK!

zaterdag 21 december 2019

Tuscaloosa

Tijdens mijn vakantie had dochterlief een pakje aangenomen.
Met daarin dit heerlijk live album van ome Neel uit de Performance Series.
Dit zijn liveregistraties die nu pas na vele jaren op vinyl/cd/download beschikbaar komen.
Dit album omvat het tijdperk van de albums Harvest en Time Fades Away en is deze zomer uitgebracht.

Neil kreeg toch een beetje pukkeltjes van het succes van Harvest. Recent heeft hij een miljoenen aanbieding geweigerd om het album Harvest volledig live te spelen.
En het album Time Fades Away is een van de albums waar Neil zelf niet zo tevreden over is.
Dat kan maar ik mag die plaat toch graag draaien.


Met Tuscaloosa doet Young het album Time Fades Away voor een stukje over en geeft hij een aantal nummers van Harvest de vrije ruimte in een live versie.
De schitterende setlist begint met een een nummer van z'n debuut album en het prachtige After The Goldrush.
Luister dat nummer eens goed en hou het tegen de huidige wereld aan. Bijna profetisch......


Overigens mogen we op NYA stemmen wat de volgende albums worden in de PS en SRS series. Er ligt zoveel materiaal en er zijn zomaar 6 albums die ooit wel zijn aangekondigd maar nooit zijn uitgebracht zoals Chrome Dreams, Homegrown en die geweldige lives set met The Crazy Horse. Ben de naam even kwijt maar heb ik wel eens bootleg een CD van gehoord.
Tuscaloosa (plaatsje in Alabama wat ook in deze set zit) is in ieder geval een smullen voor fijnproevers.

donderdag 5 december 2019

50 jaar Let It Bleed

Het is vandaag op de kop af 50 jaar geleden dat Let It Bleed werd uitgebracht.
Voor vele een van de beste Stones albums en ook nog onderdeel van een uniek rijtje.
Want laten we eerlijk zijn: Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers
en Exile on Main St. is toch een uniek kwartet.
Allemaal vijf sterren albums en daar hoef je geen groot Stones fan voor te zijn.
Wie niet zoveel met de Stones heeft doet zichzelf een plezier en niet zomaar wat rond te dolen in de enorme discografie. Begin gewoon bij een van deze vier albums.
Vind je het niks? Zou ik zeker niet verder zoeken want dan gaat het met jou en de Stones gewoon niks worden.
Overigens blijft het opmerkelijk dat vier van die kwaliteits- platen op rij werden afgeleverd.
Let It Bleed was immers de laatste plaat voor Decca en dat soort afscheid gaat nooit zonder slag of stoot.
Daarom blijf ik het briljant vinden dat het laatste nummer van Let It Bleed………….. voor Decca wel erg toepasselijke is: “You Can't Always Get What You Want”.
De meeste kennen dat nummers wel. Begint met zo’n koortje (London Bach Koor) en zwelt dan langzaam aan.
Op dit album andere bekende nummers als “Love In Vain” en “Midnight Rambler” en mijn favoriete Stones nummer “Gimme Shelter”.
Hierop zingt Merry Clayton (op de hoes staat ten onrechte Mary Clayton) de tweede partij en heeft zich daarmee voor eeuwig beroemdheid verworven.
Merry heeft trouwens kort hierop een solo-album uitgebracht met de titel…………..Gimme Shelter.
Leuke details in de muziekgeschiedenis.

Meer details dan maar. Aan dit schitterende album van deze rockers werken nog een paar toppers mee:
Nicky Hopkins, Ry Cooder, Leon Russell, Bobby Keys en Al Kooper.
Uiteraard Mick Taylor die toen nog aspirant-lid van de Stones was!
Opmerkelijk is ook de rol van Jimmy Miller.
Miller “trommelt” wat op een paar nummers, maar is bovenal producer van dit album. Niet alleen van dit album maar ook van de andere drie albums uit dit unieke kwartet.
Tot slot is het vermelden van de Brian Jones op z’n plaats. Jones was al uit de Stones gezet en overleden toen dit album uitkwam. Op een tweetal nummers speelt Jones nog mee en dat zijn dus zijn laatste bijdrages aan de Stones.

Het album Let It Bleed is recent in een 50 jarig jubileum editie uitgebracht. De box kost 150 euro voor de LP en CD beide in mono en stereo. Geen extra’s en uitvoeringen die we nog niet kennen.
Voor de goede orde: 42 minuten muziek in 2x2 technische formaten!
Nu zit ik niet te wachten op rommel die toen niet goed genoeg was. Maar het is heel goed denkbaar dat er 4-5 nummers omwille van de ruimte het album in 1969 niet gehaald hebben en toch de moeite zijn.
Jubileum edities van Sticky Fingers en Exile on Main St. hebben toch veel mooi extra werk opgeleverd. Maar dat is op het Stones label en die jongens snappen dat je geld mag verdienen als je er ook wat voor levert. De Stones zelf geven ook veel materiaal uit maar maar dan krijg je wel waar voor je geld en je hoeft niet alles te kopen. Maar The Vault en Bridges serie heb je steeds een volledig concert op een 3lp in schitterende hoes.
Decca melkt hun rechten alleen maar uit van de eerste 8 (in VS 10) Stones albums. Ze doen dat niet alleen bij de Stones maar overal waar het maar kan.
Iedereen mag geld verdienen maar dit is iets te makkelijk. Ik ben een groot Stones fan maar deze box laat ik in de winkel staan.
Jammer want Let It Bleed is een mijlpaal in de rock geschiedenis en had het verdient om op een gepaste manier haar 50e verjaardag te vieren.

En verder?
Wie het origineel heeft?
Volg de aanwijzing op de binnenhoes:

THIS RECORD SHOULD BE PLAYED LOUD

woensdag 4 december 2019

Chris Hillman 75 jaar

Dit muzikaal multitalent is vandaag 75 jaar geworden. Hillman is een van de vijf oprichters van de legendarische Byrds.
The Byrds behoren zonder meer tot een van de meest boeiendste stambomen uit de moderne (alles na WWII) muziek.
De Byrds zijn een vogelnest geweest waar velen zijn uitgevlogen naar andere mooie initiatieven.
Nagenoeg altijd ego’s en daarom niet makkelijk om de boel bij elkaar te houden.
Ik ga mij even niet wagen aan een poging tot een compleet lijstje.

Nagenoeg alle Byrds leden hebben ook prima solo platen gemaakt.
Als je het leuk vindt googel dan maar eens naar “The Byrds Family Tree”. En dan plaatjes zoeken.
Darwin fans en ornithologen zullen teleurgesteld zijn, maar wie de muziekgeschiedenis boeiend vindt is de rest van de dag zoet.

Chris Hillman speelt daar een belangrijke rol in en hier een rijtje van bands waar Hillman heeft gespeeld:
  • The Scottsville Squirrel Barkers (‘62-’63)
  • The Hillmen (‘62-’64)
  • The Byrds (‘64-’73)
  • The Flying Burrito Brothers (‘68-’73)
  • Manassas (‘71-’73)
  • Souther–Hillman–Furay Band (‘73-’75)
  • McGuinn, Clark & Hillman (‘79??)
  • McGuinn & Hillman (‘80)
  • Down Home Praise (‘83)
  • Ever Call Ready (‘85)
  • The Desert Rose Band (huidige band)
Daarnaast speelde Hillman op een groot aantal albums van collega’s. Hillman is een prima zanger met een zeer aangename stem. Daarnaast is hij en degelijk bassist, gitarist en we zagen hem nog wel eens met andere instrumenten.

Een allrounder waar anderen al 55 jaar graag mee samenwerken.
Die samenwerking levert doorgaans heerlijke juweeltjes op.

Happy Birthday Chris

dinsdag 3 december 2019

Aussie Soul

Met het kopen van platen uit deze eeuw ben ik wat spaarzaam. Simpel: zowel de fysieke als de budgettaire ruimte is beperkt en tweedehands aanbod van platen uit deze eeuw te verwaarlozen.
Daarnaast koop ik alleen platen met een bepaalde eeuwigheidswaarde. Alle andere muziek kan ik via radio, youtube en spotify horen.
Maar soms heb je geen keus. Met dit album van The Teskey Brothers had ik geen keus.
Album al een paar keer in m’n handen gehad en toen ik van de week “Pain and Misery” weer een keer hoorde ben ik even stil in een hoekje gaan zitten.
 

De prikkel om naar de platenzaak te gaan wilde echter maar niet zakken!
Nog een keer koffie en een koekje. Even een half uurtje onder de zonnebank. Glaasje single malt. Niks hielp.


Ouwe echte soul (niet te verwarren met die disco troep) door een stel bleke aussies! Vleugje Blues-Rock.
Is het Blue Eyed Soul? Ja maar niet zoals Hall & Oates dat maken.
Dit is doorleefd en minder gepolijst.
Als Joe Cocker? Nee dit is net wat minder rauw en iets meer soulfull.
Eigenlijk doen een hoop nummers je vooral aan Otis Redding denken.
Wat ik als liefhebber van Otis wel weet te waarderen.
Vooral de echte soul nummers. Een aantal nummers (zoals Shinny Moon) waar ze iets meer de blues kant opgaan zullen liefhebbers van J.J. Cale en Clapton zich bedient voelen.
Maar wat een achterlijk goed album. Dit debuut album komt uit 2017 en een paar maanden geleden hebben ze opvolger gemaakt die ik recent in de trein heb zitten luisteren. Ook bizar goed!
Ik vond de keuze lastig maar “Pain and Misery” heeft de doorslag gegeven.
Maar opvolger “Run Home Slow” gaat er zeker komen.
Dit is muziek met eeuwigheidswaarde die een plekje in de kast verdient!

Brrrrrrrrr wat goed!