Van m’n schoonvader had ik voor de Kerst een economische bijdrage voor
de hobby’s gekregen. Dat mocht ik naar eigen inzicht stukslaan.
Een deel gebruikt om met duikvakantie afgelopen maand extra lekker te eten.
Maar het is ook leuk wat blijvends te hebben. Vorig jaar was hij sponsor van die prachtige box van Buffalo Springfield.
Dit jaar viel de keuze op Cream. Er waren nog wel wat boxen (Gene Clark, The Band, Jimi Hendrix, David Gilmour) die m’n aandacht hadden maar deze was zo bizar in de aanbieding.
Heerlijke box van het debuut album van deze drie geweldenaren.
Als liefhebber van Bluesrock (en Psych) heeft Cream het bij mij altijd goed gedaan, maar ik weet ook de drie leden los enorm te waarderen.
Verreweg het bekendst is natuurlijk Eric Clapton op gitaar. Gespeeld bij The Yarbirds, Blind Faith, The Bluesbreakers en Derek & the Dominos.
Basist Jack Bruce kende Clapton uit de tijd van BluesBreakers en toen drummer Ginger Baker bij Bruce aanklopte was het super-trio snel gevormd.
Ginger Baker is ons een paar maanden geleden ontvallen. Een van de beste drummers – zeker in dit genre – die we hebben gehad. In dit genre alleen getopt door John Bonham.
Jack Bruce is een jaar of vijf geleden overleden. Een reünie van dit super trio is dus uitgesloten of het moet in de Bluesrock hemel zijn. Maar laat Clapton nog maar even hier blijven!
Formeel bestond de band maar een paar jaar. Dat was eind jaren 60.
Daarna zijn ze nog twee keer bij elkaar geweest, maar dat heeft alleen live registraties opgeleverd.
Strikt genomen is de catalogus van Cream vrij beperkt. Formeel maar vier studio albums en uiteraard een aantal verzamel- en live-albums.
Wel vier albums vol met pareltjes!
Van Cream is er ook veel op de plank blijven liggen wat toch dik de moeite is.
Het album Fresh Cream haalde overal 4-5 sterren. Ga er dan maar van uit dat er materiaal is wat het album niet gehaald heeft wat ook dit de moeite is.
Deze box geeft met zes platen inzicht in wat voor moois er jaren op de plank is blijven liggen.
In de box het originele album zowel in mono als in stereo.
Veel platen uit die periode zijn in mono gewoon veel beter.
Stereo was in het begin toch een soort truukje. Een effect.
Pas van begin 70er jaren wint bijna altijd de stereo versie het van de mono versie en mono platen zouden vrij snel verdwijnen.
Pas sinds de revival van de LP een aantal jaar geleden worden weer mono platen gemaakt.
Het gaat dan eigenlijk altijd om een heruitgave van een plaat die voor begin 70er jaren is uitgebracht.
Alleen in tegenstelling tot de oude mono platen hebben nieuwe monoplaten moderne groeven.
Dus speel moderne monoplaten NIET met een mono-element/naald!
Ik vind tussen de mono en de stereo het verschil in dit geval niet erg groot, maar de geweldige drumsolo (iedereen wist gelijk wie Baker was) op Toad vind ik de mono een stuk indringender klinken. Bij een trio met één drummer hoort de drummer nu eenmaal niet links EN rechts te staan.
Naast het originele album is één plaat gevuld met EP’s die in Frankrijk zijn uitgebracht. Verder drie platen met nummers/versie die het originele album niet hebben gehaald.
De zes platen zitten in een stevige box en worden vergezeld van een boek in lp formaat. Vooral veel foto’s en leuk om door te bladeren als een van deze geweldige platen opstaat.
Overigens waren de drie heren met dit debuut in goede handen. Als producer hadden ze Robert Stigwood. Misschien rinkelt er niet bij een ieder een belletje maar Stigwood is onder anderen bekend van musicals als Hair, Evita en films als Tommy, Grease (1&2), Saturday Night Fever en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Fresh Cream is natuurlijk niet alleen het resultaat van een goede producer, maar van het juiste moment (muziek zat in een versnelling qua ontwikkeling) en drie geweldige topmuzikanten
Als liefhebber van Blues-Rock en Psychedelische-Rock is het zo, zo, zo smullen!
Opa (met veel respect noem ik mijn schoonvader zo) DANK!
Een deel gebruikt om met duikvakantie afgelopen maand extra lekker te eten.
Maar het is ook leuk wat blijvends te hebben. Vorig jaar was hij sponsor van die prachtige box van Buffalo Springfield.
Dit jaar viel de keuze op Cream. Er waren nog wel wat boxen (Gene Clark, The Band, Jimi Hendrix, David Gilmour) die m’n aandacht hadden maar deze was zo bizar in de aanbieding.
Heerlijke box van het debuut album van deze drie geweldenaren.
Als liefhebber van Bluesrock (en Psych) heeft Cream het bij mij altijd goed gedaan, maar ik weet ook de drie leden los enorm te waarderen.
Verreweg het bekendst is natuurlijk Eric Clapton op gitaar. Gespeeld bij The Yarbirds, Blind Faith, The Bluesbreakers en Derek & the Dominos.
Basist Jack Bruce kende Clapton uit de tijd van BluesBreakers en toen drummer Ginger Baker bij Bruce aanklopte was het super-trio snel gevormd.
Ginger Baker is ons een paar maanden geleden ontvallen. Een van de beste drummers – zeker in dit genre – die we hebben gehad. In dit genre alleen getopt door John Bonham.
Jack Bruce is een jaar of vijf geleden overleden. Een reünie van dit super trio is dus uitgesloten of het moet in de Bluesrock hemel zijn. Maar laat Clapton nog maar even hier blijven!
Formeel bestond de band maar een paar jaar. Dat was eind jaren 60.
Daarna zijn ze nog twee keer bij elkaar geweest, maar dat heeft alleen live registraties opgeleverd.
Strikt genomen is de catalogus van Cream vrij beperkt. Formeel maar vier studio albums en uiteraard een aantal verzamel- en live-albums.
Wel vier albums vol met pareltjes!
Van Cream is er ook veel op de plank blijven liggen wat toch dik de moeite is.
Het album Fresh Cream haalde overal 4-5 sterren. Ga er dan maar van uit dat er materiaal is wat het album niet gehaald heeft wat ook dit de moeite is.
Deze box geeft met zes platen inzicht in wat voor moois er jaren op de plank is blijven liggen.
In de box het originele album zowel in mono als in stereo.
Veel platen uit die periode zijn in mono gewoon veel beter.
Stereo was in het begin toch een soort truukje. Een effect.
Pas van begin 70er jaren wint bijna altijd de stereo versie het van de mono versie en mono platen zouden vrij snel verdwijnen.
Pas sinds de revival van de LP een aantal jaar geleden worden weer mono platen gemaakt.
Het gaat dan eigenlijk altijd om een heruitgave van een plaat die voor begin 70er jaren is uitgebracht.
Alleen in tegenstelling tot de oude mono platen hebben nieuwe monoplaten moderne groeven.
Dus speel moderne monoplaten NIET met een mono-element/naald!
Ik vind tussen de mono en de stereo het verschil in dit geval niet erg groot, maar de geweldige drumsolo (iedereen wist gelijk wie Baker was) op Toad vind ik de mono een stuk indringender klinken. Bij een trio met één drummer hoort de drummer nu eenmaal niet links EN rechts te staan.
Naast het originele album is één plaat gevuld met EP’s die in Frankrijk zijn uitgebracht. Verder drie platen met nummers/versie die het originele album niet hebben gehaald.
De zes platen zitten in een stevige box en worden vergezeld van een boek in lp formaat. Vooral veel foto’s en leuk om door te bladeren als een van deze geweldige platen opstaat.
Overigens waren de drie heren met dit debuut in goede handen. Als producer hadden ze Robert Stigwood. Misschien rinkelt er niet bij een ieder een belletje maar Stigwood is onder anderen bekend van musicals als Hair, Evita en films als Tommy, Grease (1&2), Saturday Night Fever en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Fresh Cream is natuurlijk niet alleen het resultaat van een goede producer, maar van het juiste moment (muziek zat in een versnelling qua ontwikkeling) en drie geweldige topmuzikanten
Als liefhebber van Blues-Rock en Psychedelische-Rock is het zo, zo, zo smullen!
Opa (met veel respect noem ik mijn schoonvader zo) DANK!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten