Neil Young – The Unofficials

Neil Young is een van de artiesten waar bizar veel bootlegs en unofficials van zijn verschenen. Neil is in de herfst van 2021 begonnen om albums die als bootleg waren verschenen zelf als officiële release uit te brengen. De albums worden gecodeerd als OBS (Official Bootleg Series) en deze serie heeft al een mooi rijtje opgeleverd:

• Carnegie Hall 1970 - OBS01
• High Flyin’ (The Ducks) - OBS02
• Royce Hall 1971 - OBS03
• Dorothy Chandler Pavilion, 1971 - OBS04
• Citizen Kane Jr. Blues (Live at The Bottom Line) - OBS05
• Under The Rainbow - OBS06

Voor Neil was begonnen met het uitbrengen van officiële bootlegs was hij al even bezig om concertregistraties uit te brengen die nog nooit eerder waren verschenen.
Ook dat is een indrukwekkend rijtje. Op CD zijn het er een paar meer maar ik beperk mij met het verzamelen van Neil tot vinyl anders wordt ik echt helemaal gek.
Deze serie niet eerder uitgebrachte concertregistraties vallen buiten de gewone live albums zoals Time Fades Away en Live Rust en worden genummerd als PS (Performance Series).
Ook dat is al een heel fijn rijtje:

• Sugar Mountain/Live at Canterbury House 1968 - PS00
• Live at the Cellar Door - PS02.5
• Live at Massey Hall 1971 - PS03
• Young Shakespeare - PS03.5
• Tuscaloosa - PS04
• Roxy: Tonight's the Night Live - PS05
• Songs for Judy - PS07
• A Treasure - PS09
• Bluenote Café - PS11
• Way Down in the Rust Bucket - PS11.5
• Dreamin' Man Live '92 - PS12
• Return to Greendale - PS16
• Noise & Flowers - PS21

En zelfs dan is bij sommige (met enige schaamte schaar ik mij daaronder) fans de honger naar live materiaal van ome Neel nog niet over. Geen nood want er is echt een onwaarschijnlijk rijtje bootlegs en unofficials van onze eigenzinnige Canadees (en Amerikaan) in de afgelopen 50 jaar uitgebracht. Menig blogger is begonnen met een compleet overzicht te maken maar dat is gewoon een kansloos traject.

Niet alles wat ik tegenkom neem ik mee naar huis, maar zo nu en dan kan ik het niet laten staan. Zoals Live at Superdome, New Orleans 1994. Ik kwam deze vorige week tegen toen ik in Delft met een vriend was wezen lunchen.
De meeste nummers op dit album heb ik in een enorme hoeveelheid. In de kast staat zeker een dozijn verschillende versies van "A Heart Of Gold". Op dit album echter een uitvoering van Dylan's "All Along The Watchtower".
Diverse uitvoeringen heb ik van "De Wachttoren" maar van Neil nog niet. Prima argument om dan zo'n album mee te nemen.
De versie van Hendrix blijft op nummer 1 staan en Dylan blijft de beste runner up. Toch weet Neil - zonder dat hij een van deze twee giganten probeert te imiteren en te verbeteren- er weer zijn eigen draai aan te geven. Heerlijk!

Het tweede album wat ik deze week niet kon laten staan is Live At Farm Aid. De opnames zijn van een drietal verschillende Farm Aid concerten van begin jaren 90. Ook hier veel nummers die ik in meerdere versies in de kast heb staan. Van het nummer "Harvest Moon" had ik nog geen live versie en toen dit album bij de Lidl in de actie voor Vaderdag stond heb ik er maar een meegenomen. Op zo'n tas boodschappen valt dat toch niet op maak ik mijzelf dan wijs.

Twee leuke aanwinsten voor de Neil fan die denkt dat hij alles al heeft...............

Cat Stevens - King Of A Land

Vandaag verscheen dit nieuwe album van Cat Stevens. Het was Cat Stevens die mij begin jaren 70 bij mij de interesse in muziek deed aanwakkeren. Dat was met het nummer "Tuesday’s Dead". Heerlijk ritme en een totaal onbegrijpelijke tekst.

In nul en geen tijd had ik alle albums van Cat, had er een spreekbeurt over gehouden en zelfs een stukje geschreven in het blad van Veronica. Groot fan maar ik bleef kritisch!

 

Cat kent eigenlijk een viertal fases in zijn muziekcarrière:

 

1967-1969

De popster - het was 1967 en de jonge Cat rijgde successen aan elkaar zoals "Matthew and Son", "I Love My Dog" en "I'm Gonna Get Me a Gun". De periode bleek zeer belastend en de weerstand was laag en tuberculose werd bijna het einde van Cat. In deze fase maakt Cat een tweetal sterk pop gerichte albums: Matthew and Son en New Masters.

 

1970-1978

In fase twee van zijn carrière was Cat vooral de dromerige folkzanger. Zo nu en dan wat poprock en vooral teksten die over vrede en liefde gingen als ze al te begrijpen waren. Daarnaast was Cat ook duidelijk op zoek naar spiritualiteit. 

Deze fase levert zonder meer het beste werk van Cat op. Acht officiële studio albums zien in deze periode het licht, waarbij Tea for the Tillerman (1970 en Teaser and the Firecat (1971) toch als meesterwerken gezien mogen worden

1979-2016

De Yusuf Islam periode. Cat wordt moslim en doet dat in aanhef iets te enthousiast. Ik had bijna al z'n platen verbrand, maar Cat maakte de traditionele fout als mensen zich bij een nieuwe club aansluiten en zich iets teveel willen bewijzen. Gelukkig is het goed gekomen en heeft hij inmiddels vele maatschappelijk prijzen ontvangen voor zijn inzet voor vrede. Diverse albums verschenen onder de naam Yusuf die doorgaans goede kritiek kregen zoals het album Roadsinger uit 2009. Zelf ken ik te weinig uit deze periode maar misschien toch eens verkennen.

2016-2023

Ik noem dit de fase van de nuance. De fase van de maturiteit. Je kan gerust moslim zijn EN popartiest. Cat moest dat duidelijk even leren. Inmiddels heeft deze fase een drietal albums opgeleverd.

In 2017 verscheen The Laughing Apple met daarop wat nieuw materiaal en wat oud materiaal in een nieuw jasje. Dat album werd genomineerd voor een Grammy Award voor het beste Folk album.

In 2020 kwam Cat met een remake van het album Tea For The Tillerman dat 50 jaar werd. Minder goed dan het origineel maar erg knap gedaan en eindelijk een artiest die wat creatiefs doet met een 50 jaar oud album. 

Vandaag verscheen dus het derde album in wat ik dan maar even de fase van de nuance en de maturiteit noem.

 

De hoes is helemaal in de sfeer van Tea For The Tillerman en Teaser and the Firecat maar ook een voortzetting van de hoes van The Laughing Apple.

Reliëf opdruk en een schitterend songbook............ De songs verraden al snel dat het Cat vooral om vrede is te doen. Veel tips voor wereldleiders maar wat mij betreft leunt hij iets teveel op God die wel even gaat helpen. Dylan heeft ook zo'n drietal albums waar ik niet teveel naar de teksten moet luisteren terwijl juist troubadours met een boodschap zo heerlijk zijn om ook de teksten mee te pakken.

Op het onderwerp God loop ik een beetje mank want ik geloof niet. De muziek is - ondanks de inmiddels iets brozere stem van Cat - echt geweldig. Lekker ingetogen (perfect passend bij het thema vrede) album met hier en daar wat meer pit. Geweldige muzikanten, orkest en achtergrond zang en puike productie. Dat mag want er schijnt heel lang (10 jaar las ik ergens) aan dit album gewerkt te zijn.

 

Als je je niet stoort aan een aantal verwijzingen naar onze lieve heer, dan is dit een geweldig bewijs dat je nooit te oud bent om popartiest te zijn. 

Alleen die inspiratie maakt dit album al de moeite. Wat niet wegneemt dat ik met mijn verleden wel een beetje bevooroordeeld ben................

Waylon Jennings

Het is vandaag de geboortedag van deze in 2002 overleden countrylegende. Jennings had overigens zomaar goed 40 jaar eerder aan de hemelpoort kunnen staan. Het was immers Jennings die op 3 februari 1959 zijn plaats in het vliegtuig beschikbaar stelde aan de zieke Richardson (The Big Bopper). Het vliegtuig verongelukt met daarin tevens Buddy Holly en Ritchie Valens en het gruwelijke ongeluk ging de geschiedenis in als The Day The Music Died.

 

Dat moet toch een raar gevoel zijn als je je stoeltje beschikbaar stelt en het vliegtuig kort daarna verongelukt. Het is overigens niet de enige keer in de pop- en rockgeschiedenis dat zoiets is gebeurd. Bekend is natuurlijk Clapton die zijn stoeltje in de heli beschikbaar stelde aan Ray Vaughan. Een andere tragische gebeurtenis is die rond Randy Rhoads (Ozzy Osbourne), Randy had vliegangst en wilde beslist niet vliegen en werd toch een keer overgehaald en het ging ook gelijk mis.

 

Genoeg over vliegtuigongelukken en terug naar Waylon Jennings die toch beschouwd mag worden als een van de toonaangevende countryartiesten. Binnen de Country was Jennings een groot ambassadeur van de Outlaw Country en sommige fans zullen hem zelfs als een van de uitvinders beschouwen.

 

Jennings heeft een zeer indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld met 45 studio albums, 5 live albums en een 30 tal verzamelalbums. Totaal bracht Jennings zo'n 100 (!!!) singles uit die nagenoeg allemaal in de bovenste regionen van de country charts terecht kwamen.

Naast zijn indrukwekkende lijst aan solo werk mocht Jennings graag samenwerken met anderen zoal met Willie Nelson waarmee hij een vijftal albums maakte.

 

Persoonlijk vind ik de meest aantrekkelijke samenwerking die met The Highwaymen. Deze supergroep bestond naast Jennings uit Johnny Cash, Kris Kristofferson en Willie Nelson.
Alleen voor die affiche maak je al een hele, hele diepe buiging en een dergelijke samenstelling noemen we dan ook een supergroup.

The Highwaymen maakte drie officiële albums en er verschenen maar liefst vijf verzamelalbums. Naast deze officiële albums - en dat zie je bij alle supergroepen - verschenen er de nodig bootlegs en unofficial releases zoals dat zo mooi heet.

Zo ook deze Aberdeen Fm 1992. Duidelijke titel en jaar. Voor wie het allemaal echt wil weten: Aberdeen Exhibition and Conference Centre op 13 april 1992.

Het getalenteerde kwartet speelt die avond voor een live publiek een setlist van 17 nummers waarvan er 15 op dit album zijn verschenen. Omwille van de speelduur van een LP moesten twee nummers sneuvelen.

Dat terwijl de platenmaatschappij Cult Legends toch haar best gedaan heeft om de speelduur te optimaliseren want op de hoes worden beide kanten aangeduid met Side A.

Dit soort foutjes zie je vaak bij dit soort schimmige maatschappijen. Dat doet echter niets af van het enorme luisterplezier dat dit album geeft.

 

Waylon Jennings...........met nog drie toppers! 

Geboortedag Donald Duck

Het is vandaag min of meer de officiële geboortedag van Donald Duck. In 1934 was Donald voor het eerst te zien in de bioscoop in de film The Wise Little Hen. Stel je er niks bij voor want de rolprent duurt nog geen 8 minuten!

Een paar jaar eerdere was de naam Donald Duck al wel eens opgedoken in de stripverhaal Micky Mouse en was er ook een eend in de buurt. Deze eend lijkt in de verste verte niet op de Donald zoals wij, onze ouders, onze grootouders en zelfs onze overgrootouders die kennen.

 

Donald gaat natuurlijk ook nooit vervelen. Een onhandige stuiterbal die ondanks zijn goede bedoelingen zichzelf keer op keer in de problemen brengt. Donald ziet zichzelf als een soort van wereldverbeteraar, maar keer op keer betekend het bijna het einde van de wereld.

Donald is dan ook een heerlijke metafoor als je zelf eens last hebt hoe je jezelf ziet en hoe anderen je zien.

 

Een tijdje terug kwam ik op een platenbeurs een LP tegen met verhalen van Donald Duck. Heel even dacht ik dat is een leuk thema om platen te verzamelen! Gelukkig is het bij die gedachte gebleven want wat er in de loop der jaren is gemaakt is onwaarschijnlijk. Genoeg om een 4x4 Kallax (Ikea kast waar 1200 lp's in passen) te vullen............

  

Mocht je als vinylverzamelaar van het thema Donald Duck van platen alleen niet genoeg krijgen dan is er ook nog een scala aan platenspelers.

Mickey Mouse mag de bekendste muis zijn en Donald Duck de bekendste eend maar Disney is natuurlijk de bekendste geldwolf. 

Strips en films zijn natuurlijk heerlijk om te lezen en te zien, maar de lawine aan speelgoed en  merchandise krijg ik toch pukkeltjes van. Disney is voor mij daardoor naast een geweldige uitvinder van vele strips en cartoons helaas ook een van de motoren die voor de enorme overconsumptie heeft gezorgd waar we in terecht zijn gekomen.

Dat neemt niet weg dat ik prima snap dat mensen Disneyitems verzamelen en als vinylliefhebber kan je ook helemaal los.

 

 

Gary U.S. Bonds

Vandaag wordt Gary 84 jaar en hij is strikt genomen nog actief. Geen grote tours meer en geen nieuwe platen maar officieel nog niet met pensioen.

Zelf heb ik Gary een keer live mogen zien spelen en dat was op 14 augustus 1981 in het Zuiderpark in Rotterdam. Het was tering tyfus warm maar Gary wilde we perse zien. Dat mede omdat Gary sterke banden had met Bruce Springsteen die toen naar de top aan het stormen was.

Toch doen we Gary tekort om het zomaar een artiest te noemen die een beetje meelift met de grote namen. Ver voor Springsteen zijn eerste successen haalde scoorde Gary namelijk al de nodige hits zoals "New Orleans", "Quarter To Three", "School Is Out", en "Dear Lady Twist".

Dat neemt niet weg dat het wel degelijk Springsteen was die in de jaren 80 de carrière van Gary weer een zetje gaf. Springsteen had het grote publiek weten te strikken met lekkere pure Rock en voor Gary was dat een prikkel om ook wat meer gas te geven.

Dat leverde - na een "pauze" van bijna 20 jaar - in 1981 het album Dedication op en The Boss en zijn band geven Gary een enorme zet. Drie singles kwamen er van dit album waarvan "This Little Girl" in diverse landen goed was voor een top 10 notering.

Ook op album opvolger On the Line (1982) was Bruce met zijn mannen van de partij en het zijn twee heerlijke Rock & Roll albums.

Gary is niet de meest productieve artiest en tussen 1961 en 2009 maakte hij slechts acht albums. Wel acht albums met lekkere ongecompliceerde Rock

Ik zet nog even Dedication op en doe de ogen even dicht en doe net of het 14 augustus 1981 is.........het weer vandaag speelt toevallig lekker mee.....

Gary Happy Birthday!

R.I.P. Astrud Gilberto

Neil Young ORS Vol 5.

Voor half juli staat van Neil Young de vijfde box in de ORS (Official Release Series) aangekondigd. Er is echter met dit deel wel wat vreemds aan de hand ten opzicht van de vorige vier delen.

Bij deze ORS series worden in chronologische volgorde alle Reprise (op 5 na alles dus) albums van Neil opnieuw uitgebracht. Dat gaat steeds in porties van vier albums.

 

Dit jaar zijn we aan deel 5 toe en er wordt fors afgeweken van de officiële releases. Freedom dat oorspronkelijk op 2 oktober 1989 verscheen gaat ineens van een enkele LP naar een dubbel LP.
Bij Ragged Glory (9 september 1990) is de upgrade helemaal extreem en gaan we 1 naar 3 platen!

Dat hoeft in beide gevallen niet slecht te zijn, want zowel Freedom als Ragged Glory zijn heerlijke Rock albums.

Het kwartet in dit vijfde deel uit de ORS series wordt compleet gemaakt met Weld - die van 2 naar 3 platen gaat - en Arc. Van de vier albums in dit deel was Arc nog niet eerder op vinyl verschenen. 

Voor mij veel redenen om mij te laten verleiden tot deze box, maar dat er afgeweken wordt van de oorspronkelijke releases vind ik toch wel opmerkelijk.
Voor de consistentie was het beter geweest deze vier albums 1 op 1 over te nemen en het overige materiaal in een van de andere series (bv SRS of PS) uit de NYA (Neil Young Archives) uit te brengen.

Voor de liefhebbers is het nog - net uitgerekend - 39 nachtjes slapen!

 

Aanvulling: de geplande release op 14 juli 2023 is uitgesteld naar 28 juli 2023.

DeWolff – Love, Death & In Between

Het tiende album van deze Limburgse formatie verscheen enkele maanden geleden, maar er kwam toen zoveel geweldige albums uit dat het even duurde voor deze in mijn collectie was opgenomen.

Gisteren was ik in Gouda voor wat nieuwe kleren en gelijk maar even de platenwinkel ingeschoten. Een paar manko's (JJ Cale en Ry Cooder) uit de jaren 70 gescoord en dit nieuwe album van DeWolff.
De vinyl versie bestaat uit twee platen die in een hoes zitten die sterk doet denken aan het tweede deel van de jaren 60 toen in de VS de Psychedelische Rock in opkomst kwam.

De Wolff laat zich ook nu weer verleiden tot geëxperimenteer met Psychedelische Rock die heerlijk is doorspekt met Southern Rock en Bluesrock.
Als je het album een eerste keer opzet hoor je onmiskenbaar invloeden van Leon Russell en The Allman Brothers. Vooral bij het bijna 17 minuten lange "Rosita". Smullen trouwens!

Na een paar nummers is echter duidelijk dat DeWolff een heel eigen invulling aan hun muziek geven. Vier kantjes knalt het uit de speakers. Stevige en vooral brede sound zet DeWolff met dit album neer. Soms ook gewoon heel mooi zoals het nummer "Pure Love". Of een mega zwoele Blues zoals "Mr Garbage Man".

Niet alle voorgaande albums ben ik mee bekend, maar we kunnen gerust stellen dat DeWolff na 15 jaar zich nog steeds ontwikkeld.

Love, Death & In Between is een zeer volwassen album geworden dat voor vele uren luisterplezier gaat zorgen. Dit album gaat zeker in mijn 2023 top 10 komen............brrr wat goed.

 

DeWolff bestaat uit:

Pablo van de Poel - gitaar, zang

Luka van de Poel - drums, zang

Robin Piso - Hammond en Wurlitzer

 

Op dit album spelen verder mee:

Levi Vis - bas, achtergrondzang

Hectror Wijnbergen - piano, gitaar, bas, tamboerijn, orgel, achtergrondzang

Kim Schulte - achtergrondzang

 Diwa Meijman - achtergrondzang

Luca Simonelli - trompet, fluit

Nick Feenstra - Sax

Isaac McCluskey - trombone, achtergrondzang, synth

Marnix Wilmink - percussie, bas

Charlie Watts

Vandaag zou Charlie zijn 82e verjaardag vieren. Een leeftijd die verre van abnormaal geweest zou zijn en toch mocht het niet zo zijn. Het is al weer bijna twee jaar geleden dat Charlie verhuisde naar de rockhemel. 

Sindsdien kan ik geen Stones plaat opzetten zonder daar toch even bij stil te staan. Ik had niet echt een favoriete Stones maar als ik die toch had moeten kiezen was Charlie zomaar de belangrijkste kandidaat geweest.

 

Een drummer en een bassist worden vaak wat ondergewaardeerd in een band, omdat een zingende frontman en een solerende gitarist doorgaans de show stelen. Toch zijn een bassist en een drummer de motor van een iedere succesvolle rockband.

Naast zijn fenomenale drumkwaliteiten was Charlie als gentleman natuurlijk ook nog eens een geweldige verschijning. 

Iedere dag zullen er Stones fans zijn die hem missen en op een dag als vandaag helemaal.

Even een stapel live albums van The Stones uit de kast gehaald want dan was Charlie op z'n best. 

Wat voor rare capriolen Mick en Keith ook uithaalde op het podium het was iedere keer weer Charlie die de band dan weer de juiste pace gaf. Dan ben je een hele coole gast en een fenomenale drummer................

 

 Tips Live Albums van The Rolling Stones

 'Got Live If You Want It!' (1966)

'Get Yer Ya-Ya's Out!' (1970)

 'Live Licks' (2004)

The Brussels Affair '73 (2011)

The Marquee Club: Live 1971 (2015)

Sticky Fingers Live at the Fonda Theatre (2017)

Totally Stripped (2020)

50 jaar solodebuut Roger McGuinn

Deze maand is het 50 jaar geleden dat Roger McGuinn zijn eerste solo album uitbracht. McGuinn had er toen al een hele carrière opzitten, want hij maakte samen met The Byrds tussen 1965 en 1973 een dozijn studio albums. 

Dit solodebuut laat wat mij betreft mooi horen hoe McGuinn met name op de eerste albums van The Byrds zijn stempel heeft gedrukt. Dit debuut voelt ook authentieker aan dan de laatste albums van The Byrds.

Geen synthesizer en McGuinn heeft wat bekende Byrds maatjes de studio ingelokt zoals David Crosby, Chris Hillman, Gene Clark en Michael Clarke. De originele Byrds dus!
Daarnaast verschenen Bob Dylan, Hal Blaine, Bruce Johnson, Jim Gordon en nog wat topmuzikanten in de studio.

Toch is de bijdrage van al deze topsterren beperkt en is het een echte Roger McGuinn plaat geworden die de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan. Het album Cardiff Rose wat McGuinn een aantal jaar later maakte is mogelijk nog een halve ster beter, maar dit debuut is in het genre van de Folkrock (vleugje Countryrock) nog steeds een dikke aanrader.

Van de 11 nummers op dit album zijn er 7 van de hand van McGuinn waarbij de meeste nummers samen met Jacques Levy zijn geschreven. Twee nummers van collega's en een tweetal traditionals maken het album compleet.

Een prima setlist waarbij McGuinn laat horen prima op eigen benen kan staan maar dat graag samen doet met zijn oude maatjes en wat andere goede bekende zoals zijn vriend Dylan.

De eerste tonen van dit album verraden wel gelijk de aanwezigheid van Dylan. Die blaast zo kenmerkend in een mondorgel. De rol van Dylan is overigens zeer beperkt op dit album.
Een opvallende rol wordt echter wel gespeeld door saxofonist Charles Lloyd die we vooral kennen als jazzmuzikant. In de jaren voor zijn bijdrage aan dit album van McGuinn had Lloyd al gespeeld op albums van Canned Heat, The Beach Boys en The Doors. Een gast met een fenomenaal trackrecord en ondanks zijn 85 jaar nog steeds actief.

Dat geldt ook voor McGuinn die bijna 65 jaar als muzikant actief is! Waar blijft de tijd en toevallig vind ik het laatste nummer van kant A het beste nummer van dit album: "Time Cube".
Wat mij betreft Folkrock van de bovenste plank. Overigens zit in dit nummer wellicht de echte oplossing voor het klimaatprobleem: verhuis!

Ander lekker Folkrock nummer is de traditional "Heave Away". Een nummer als "Bag Full Of Money' leunt dan weer heerlijk tegen de Countryrock aan. De nummers "My New Woman"  en "Draggin'" waar Charles Lloyd op sax te horen is mogen dan weer als pure Rock beschouwd worden.

Tot slot heeft een nummer als "M' Linda" onmiskenbaar wat Caribische invloeden en mag misschien zelfs wel Calypso genoemd worden.

Dit debuut van McGuinn laat duidelijk horen dat hij de begin periode van The Byrds het meest wist te waarderen, maar de zijstapjes die hij op dit album maakt laten tevens zien dat McGuinn verre van een one trick pony is waardoor dit een tijdloos album is geworden.