Vandaag verscheen dit nieuwe album van Cat Stevens. Het was Cat Stevens die mij begin jaren 70 bij mij de interesse in muziek deed aanwakkeren. Dat was met het nummer "Tuesday’s Dead". Heerlijk ritme en een totaal onbegrijpelijke tekst.
In nul en geen tijd had ik alle albums van Cat, had er een spreekbeurt over gehouden en zelfs een stukje geschreven in het blad van Veronica. Groot fan maar ik bleef kritisch!
Cat kent eigenlijk een viertal fases in zijn muziekcarrière:
1967-1969
De popster - het was 1967 en de jonge Cat rijgde successen aan elkaar zoals "Matthew and Son", "I Love My Dog" en "I'm Gonna Get Me a Gun". De periode bleek zeer belastend en de weerstand was laag en tuberculose werd bijna het einde van Cat. In deze fase maakt Cat een tweetal sterk pop gerichte albums: Matthew and Son en New Masters.
1970-1978
In fase twee van zijn carrière was Cat vooral de dromerige folkzanger. Zo nu en dan wat poprock en vooral teksten die over vrede en liefde gingen als ze al te begrijpen waren. Daarnaast was Cat ook duidelijk op zoek naar spiritualiteit.
Deze fase levert zonder meer het beste werk van Cat op. Acht officiële studio albums zien in deze periode het licht, waarbij Tea for the Tillerman (1970 en Teaser and the Firecat (1971) toch als meesterwerken gezien mogen worden
1979-2016
De Yusuf Islam periode. Cat wordt moslim en doet dat in aanhef iets te enthousiast. Ik had bijna al z'n platen verbrand, maar Cat maakte de traditionele fout als mensen zich bij een nieuwe club aansluiten en zich iets teveel willen bewijzen. Gelukkig is het goed gekomen en heeft hij inmiddels vele maatschappelijk prijzen ontvangen voor zijn inzet voor vrede. Diverse albums verschenen onder de naam Yusuf die doorgaans goede kritiek kregen zoals het album Roadsinger uit 2009. Zelf ken ik te weinig uit deze periode maar misschien toch eens verkennen.
2016-2023
Ik noem dit de fase van de nuance. De fase van de maturiteit. Je kan gerust moslim zijn EN popartiest. Cat moest dat duidelijk even leren. Inmiddels heeft deze fase een drietal albums opgeleverd.
In 2017 verscheen The Laughing Apple met daarop wat nieuw materiaal en wat oud materiaal in een nieuw jasje. Dat album werd genomineerd voor een Grammy Award voor het beste Folk album.
In 2020 kwam Cat met een remake van het album Tea For The Tillerman dat 50 jaar werd. Minder goed dan het origineel maar erg knap gedaan en eindelijk een artiest die wat creatiefs doet met een 50 jaar oud album.
Vandaag verscheen dus het derde album in wat ik dan maar even de fase van de nuance en de maturiteit noem.
De hoes is helemaal in de sfeer van Tea For The Tillerman en Teaser and the Firecat maar ook een voortzetting van de hoes van The Laughing Apple.
Reliëf opdruk en een schitterend songbook............ De songs verraden al snel dat het Cat vooral om vrede is te doen. Veel tips voor wereldleiders maar wat mij betreft leunt hij iets teveel op God die wel even gaat helpen. Dylan heeft ook zo'n drietal albums waar ik niet teveel naar de teksten moet luisteren terwijl juist troubadours met een boodschap zo heerlijk zijn om ook de teksten mee te pakken.
Op het onderwerp God loop ik een beetje mank want ik geloof niet. De muziek is - ondanks de inmiddels iets brozere stem van Cat - echt geweldig. Lekker ingetogen (perfect passend bij het thema vrede) album met hier en daar wat meer pit. Geweldige muzikanten, orkest en achtergrond zang en puike productie. Dat mag want er schijnt heel lang (10 jaar las ik ergens) aan dit album gewerkt te zijn.
Als je je niet stoort aan een aantal verwijzingen naar onze lieve heer, dan is dit een geweldig bewijs dat je nooit te oud bent om popartiest te zijn.
Alleen die inspiratie maakt dit album al de moeite. Wat niet wegneemt dat ik met mijn verleden wel een beetje bevooroordeeld ben................
Altijd een fan! Ik weet het nog goed!
BeantwoordenVerwijderen