vrijdag 25 februari 2022

A Hard Rain's Gonna Fall

Als ik iemand - zoals afgelopen week een hoge Russische functionaris - met kernwapens hoor dreigen wordt ik toch wel een beetje nerveus. Oorlog is überhaupt gruwelijk maar de inzet van nucleaire wapens gaat zo goed als zeker voor een onomkeerbaar proces zorgen.
Discussies over Corona, klimaat, economie, MToo en BLM gaan dan ineens helemaal nergens meer over...........
 
Ga daar niet teveel aan zitten denken maar Dylan deed dat wel begin jaren 60. Met de Cuba crisis op de achtergrond schreef Dylan het schitterende nummer "A Hard Rain's Gonna Fall".
Het staat op zijn tweede album The Freewheelin' Bob Dylan.
Dit album is op deze blog al vaker langsgekomen maar het blijft dan ook een meesterwerk wat je om een groot aantal uiteenlopende reden uit de kast kan halen.


Het nummer is oneindig vaak gecoverd door onder meer Bryan Ferry, Leon Russel, Robert Plant, Melanie, Pete Seeger, Joan Bazz en vele anderen. Onze eigen Ernst Jansz heeft er een fraai Nederlandse versie van gemaakt.

Voor mij is een van de mooiste versies die van Dylan zelf namelijk tijdens het Concert For Bangla Desh. Dylan speelt op dit door zijn vriend George Harrison georganiseerde benefietconcert en open met dit legendarische nummer.
 
Het concert is uitgebracht als 3LP set die in 1971 werd uitgebracht. De platen zaten verpakt in een box met daarin tevens een fraai fotoboek. Per nummer is aandacht in het fotoboek zo ook voor "A Hard Rain's Gonna Fall". De bladzijde ernaast is echter een zwarte bladzijde.

Hopelijk houdt een ieder z'n hoofd erbij....................


"A Hard Rain's A-Gonna Fall"

Oh, where have you been, my blue-eyed son?
And where have you been, my darling young one?
I've stumbled on the side of twelve misty mountains
I've walked and I've crawled on six crooked highways
I've stepped in the middle of seven sad forests
I've been out in front of a dozen dead oceans
I've been ten thousand miles in the mouth of a graveyard
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall

Oh, what did you see, my blue-eyed son?
And what did you see, my darling young one?
I saw a newborn baby with wild wolves all around it
I saw a highway of diamonds with nobody on it
I saw a black branch with blood that kept drippin'
I saw a room full of men with their hammers a-bleedin'
I saw a white ladder all covered with water
I saw ten thousand talkers whose tongues were all broken
I saw guns and sharp swords in the hands of young children
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall

And what did you hear, my blue-eyed son?
And what did you hear, my darling young one?
I heard the sound of a thunder, that roared out a warnin'
I heard the roar of a wave that could drown the whole world
I heard one hundred drummers whose hands were a-blazin'
I heard ten thousand whisperin' and nobody listenin'
I heard one person starve, I heard many people laughin'
Heard the song of a poet who died in the gutter
Heard the sound of a clown who cried in the alley
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall

Oh, what did you meet, my blue-eyed son?
Who did you meet, my darling young one?
I met a young child beside a dead pony
I met a white man who walked a black dog
I met a young woman whose body was burning
I met a young girl, she gave me a rainbow
I met one man who was wounded in love
I met another man who was wounded in hatred
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall

And what'll you do now, my blue-eyed son?
And what'll you do now, my darling young one?
I'm a-goin' back out 'fore the rain starts a-fallin'
I'll walk to the depths of the deepest dark forest
Where the people are many and their hands are all empty
Where the pellets of poison are flooding their waters
Where the home in the valley meets the damp dirty prison
And the executioner's face is always well hidden
Where hunger is ugly, where souls are forgotten
Where black is the color, where none is the number
And I'll tell and speak it and think it and breathe it
And reflect from the mountain so all souls can see it
And I'll stand on the ocean until I start sinkin'
But I'll know my song well before I start singin'
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall

woensdag 23 februari 2022

Whisky of Whiskey

Het verschil is vrij simpel. In Ierland en de VS wordt whiskey gemaakt en in de rest van de wereld whisky. In alle gevallen gaat het om het om een een distillaat van een graanbeslag dat minimaal drie jaar is grijpt op houten vaten. Verder mag er met uitzondering van één bepaalde kleurstof niets aan het product worden toegevoegd. Het distillaat mag aangelengd worden met water maar het alcohol percentage mag daarbij niet onder de 40% komen.

Afgelopen maanden hard werken en mede door het slechte weer weinig kans om lekker te wandelen of fietsen. Naast een plaatje draaien mag ik aan het eind van de middag dan ook graag een glaasje whisky inschenken.
Ik ben al jaren een enorme liefhebber en ging vroeger regelmatig naar whiskyproeverijen. Op enig moment werd mij dat toch een beetje teveel bla, bla. Ik pretendeer totaal niet een kenner te zijn maar ik kan wel slecht mensen die dat ook niet zijn en zich zo wel voordoen. Ik ben vooral een liefhebber en gewoon met vrienden een paar goeie platen draaien met een glaasje is wel zo leuk.
 
Tien jaar geleden ben ik eens voor een bedrijfsblad geïnterviewd over dit goddelijke drankje. Toen heb ik ook een lijstje gegeven van mijn vijf beste whisk(e)y songs. Dat had in extra blokje in het artikel moeten komen maar ging door de ruimte verloren. 
 
 
Op deze blog ben ik zelf de baas en heb mijn whisk(e)y top 5 songs inmiddels herzien:
  1. Tennessee Whiskey - Chris Stapleton
  2. Lovin' Whiskey - Rory Block
  3. Whiskey For Sale - Buddy Guy
  4. Whiskey Rock-A-Roller - Lynyrd Skynyrd
  5. Running Whiskey - Supersonic Blues Machine
 
Plaatje............glaasje whisk(e)y........niks mis mee! Fijne avond!
 

R.I.P. Gary Brooker

Gister kwam het nieuws binnen dat Gary Brooker deze week op 76 jarige leeftijd is overleden. Medeoprichter en frontman van de legendarische band Procol Harum. Deze Britse band werd in 1967 opgericht en was nog steeds actief.

Procol Harum heeft vooral de wat meer Progressive Rock in hun catalogus staan. Niet vreemd want deze muzieksoort komt voort uit de Psychedelische Rock. Deze muziekstijl was enorm populair in de jaren dat de band gevormd werd.

"A Whiter Shade of Pale" is zonder meer de grootste hit van Procol Harum en Gary Brooker was een van de songwriters.
In Nederland werd het nummer tot tweemaal toe een hit. Zowel in 1967 als in 1972 kwam het nummer op de eerste plaats van de hitlijsten.
Het nummer staat ook vanaf het begin in de Top 2000 en maakte daar afgelopen keer een enorme sprong naar de derde plaats. Dat heeft alles te maken met de moord op Peter R. de Vries. Het was het favoriete nummer van Peter en werd ook op zijn indrukwekkende uitvaart gespeeld. De stemmers op de Top 2000 maakte maakte op deze manier een mooi eerbetoon aan Peter.

Andere hits van Procol Harum zijn "Homburg" en "Conquistador" maar strikt genomen moet Procol Harum toch gezien worden als een band die vooral albums maakt. Het leeuwendeel van de composities kwam voor rekening van Gary Brooker.

Naast zijn gedreven en eigenzinnige wijze van het leiden van Procol Harum heeft Gary ook een viertal soloalbums gemaakt en werkte hij samen met een keur aan Britse muzikanten.

Gary leed aan kanker en overleed in huiselijke kring.

R.I.P. Gary en dank voor al die schitterende muziek.



dinsdag 22 februari 2022

For What It's Worth

Oorlog is verschrikkelijk en een ieder houdt z'n hart vast wat er in Oekraïne staat te gebeuren. Niet iedereen is tegen oorlog, want als dat zo zou zijn was die pandemie al lang uitgedoofd. 
Omdat niet iedereen tegen oorlog is kan het knap lastig zijn om je ongenoegen kenbaar te maken. Een tranentrekkend voorbeeld blijven de avondklokrellen in november 1966 in Los Angeles als het gevolg van een anti-oorlog-demonstratie die volledig uit de hand liep.

Ongenoegen over geweld wat dan tot geweld leidt is natuurlijk een bizar resultaat, maar we hebben vrij recent ook in Nederland gezien hoe protesten uit de hand lopen. Net zoals de meeste mensen geen oorlog willen zullen de meeste demonstranten geen rellen en geweld willen. Toch zijn er altijd en overal mensen die wel oorlog willen, wel rellen willen en wel geweld willen. Soms omwille van economisch gewin, soms om status en sommige mensen zijn gewoon slecht bedraad.

Dat neemt niet weg dat het tegengeluid van oorlog de kop indrukken natuurlijk de grofste manier is om je burgers kort te houden. 

Stephen Stills maakt naar aanleiding van de gebeurtenissen in november 1966 in LA het schitterende "For What It's Worth" en nam het op met z'n maatjes van Buffalo Springfield.
Het eerste album van Buffalo Springfield verscheen op de dag (5 december 1966) dat "For What It's Worth" werd opgenomen. Op een volgende versie (6 maart 1967) van dit debuut het album werd het nummer - dat inmiddels een mega hit was geworden - alsnog toegevoegd. Dat ging ten kosten van het nummer "Baby Don't Scold Me".
 
Vreselijk gebeurtenissen die op dit moment in Oost-Europa aan de gang zijn. Dat neemt niet weg dat het barst van de conflicten op deze wereld waar wij als Nederland en Europa voor wegkijken. Nu het dichtbij komt staan we ineens op maximaal bezorgd. Tsja.............
 
Eenvoudige mensen als ik kunnen het ook niet oplossen, dus maar even dit prachtige album op de speler. Voor wat het waard is............
 

maandag 21 februari 2022

The Weathermen

Het weer bepaald de laatste dagen in heel hoge mate de muziek die op de draaitafel beland. Nu de Olympische spelen achter de rug zijn en ook de Corona zich aan het terug trekken is heeft Het Weer op dit moment maar weinig concurrentie. Eigenlijk alleen de zeer gespannen situatie in en rond Oekraïne komt boven het weer uit.

Over Oekraïne ga ik niet veel zeggen. De VS heeft ons al een keer eerder een oorlog ingekletst en zonder paranoia te worden vertrouw in geen enkele wereldleider als het om dit soort zaken gaat.
Gezond wantrouwen is normaal al een handig stukje gereedschap, maar als het om dit soort zware dossiers gaat een absolute voorwaarde.

Dus dit keer gewoon lekker een praatje over het weer en waar je deze dagen ook binnenkomt gaat het daar over. Bij het pompstation, bij de bakker en in de wachtkamer van de tandarts. Daar moest is zelfs even iemand gerust stellen dat het de wind was en niet een nieuw speeltje van de beksmid. Eigenlijk vind ik dat in de wachtkamer van de tandarts standaard de eerste zes albums van Led Zeppelin op herhaal stand gespeeld moeten worden. En dat op en niveau dat boren en gegil van patiënten niet meer hoorbaar is. Misschien kan je het dan niet meer met elkaar over het weer hebben, maar het geluid van tandartsboren en gillende kinderen kan ik echt niet verdragen.

Op een dag als vandaag was het logisch geweest een plaat uit te zoeken met Stormy Monday. Twee jaar geleden hadden we ook zo'n maandag met storm en toen kwam op deze blog de schitterende versie van Stormy Monday van The Allman Brothers At Fillmore East al ruim onder de aandacht. Wereld plaat en nog steeds een referentie als het om live albums gaat.

Vandaag eens aandacht voor een gekkigheid welke met de weerman te maken heeft. Het is - met wat zoeken - te vinden op de twee LP's die in de box A Letter Home van Neil Young zitten.
Beide LP's bevatten dezelfde muziek waarbij één van de platen gelijk is aan de losse LP die te koop is en bij het tweede exemplaar gaat het om een audiofiele versie. 

Grappig detail is dat de tekst die in de uitloopgroeven staat gekrast voor beide platen verschillende is. Het album begint met een gesproken brief van Neil aan zijn overleden moeder. In dat bericht ruim aandacht voor The Weathermen.

We zien de weerman dan ook terug tussen de uitloopgroef. De standaard LP (TMR-261) bevat de tekst We Do Need A Weathermen. Op de de audiofiele versie kunnen we dan weer lezen dat Neil dikke maatjes met hem is: Shakey And The Weathermen.

Handig om te weten dat Shakey een van de schuilnamen is van ome Neel. Grapjes als teksten tussen de uitloopgroeven zijn natuurlijk alleen mogelijk op vinyl. Ook hier staan CD en Spotify weer hopeloos met 10-0 achter.
Toch zijn weerman graveringen tussen een uitloopgroef allemaal klein bier in vergelijk met wat het weer de laatste dagen heeft aangericht. Door de stormen zijn er duizenden en duizenden mensen in de problemen. Ik ken iemand die schadeafhandeling doet en die wordt al dagen getrakteerd op een lawine aan trieste verhalen.
Om het met wat pech (en vooral doorgesnoven wereldleiders) maar niet over Oekraïne te hebben als het daar losbarst.

Toch is het - tevens kijkend naar de problemen in deze wereld - niet slecht de brief van Neil aan zijn overleden moeder er nog eens bij te pakken. Bedoeld hij nu echt The Weathermen of is het stiekem een metafoor................

zondag 20 februari 2022

Girl From The North Country

Als het zo stormt als de afgelopen dagen en de komende dagen gaat doen is binnen plaatjes draaien geen slecht idee. Er zijn genoeg nummers met storm als thema maar één nummer steekt er bij mij bovenuit als het om hard waaien en kou gaat: Girl From The North Country van Bob Dylan..
 
The Freewheelin' Bob Dylan
Het verscheen voor het eerst op het briljante album The Freewheelin' Bob Dylan uit 1963. Een heerlijk Folk album met hier en daar wat Blues invloeden. Op zijn debuut album een jaar eerder leunde Dylan nog vrij fors op composities van anderen. Op The Freewheelin' horen we niet alleen een Dylan zingen en spelen die in een jaar zich enorm heeft ontwikkeld maar ook de woordenkunstenaar is definitief opgestaan.
Op dit album klassiekers als  "Blowin' In The Wind", "A Hard Rain's A-Gonna Fall" waarmee Dylan zich als ongeruste protestzanger definitief een plek veroverde.
Op dit album vinden we ook het prachtige "Don't Think Twice, It's all Right" wat een van de meeste gecoverde nummers van Dylan is.
En op The Freewheelin' Bob Dylan mijn favoriete "blijf maar binnen liedje":
Het nummer is onwaarschijnlijk vaak gecoverd en zelf Dylan nam het in een geheel andere setting nog keer op voor een regulier album. Dat was in 1969 en Dylan vertolkte het samen met de grote Johnny Cash en dit sublieme duet verscheen op het album Nashville Skyline. De naam van het album en de bijdrage van Cash zijn natuurlijk een spoiler alert van de bovenste plank: Country Album!
Het album kreeg geheel terecht veel lovende kritieken. Toch waren niet alle fans even happy. Dylan had al eerder "verraad" gepleegd om als Folkie ineens met een Stratocaster op het podium te verschijnen.
Sommige Folk fans bleken ook Rock fan te zijn maar nog eens een switch naar Country was voor sommige fans een te ingewikkelde stap.
 
Nashville Skyline
Zelf heb ik een zeer brede muzieksmaak en artiesten die grenzen opzoeken en experimenteren hebben bij mij sowieso een streepje voor.
Overigens als we in de muzikale achteruitkijkspiegel kijken kunnen we gerust stellen dat het album Nashville Skyline een mijlpaal is geworden en briljante Dylan klassieker.
Met dit pleurisweer The Freewheelin' Bob Dylan en Nashville Skyline maar eens uit de kast getrokken. Het ziet er niet naar uit dat ik zo nog ga wandelen of fietsen dus ook drie albums met daarop heerlijke cover van Girl From The North Country.
 
Stills & Collins – Everybody Knows
De mislukte liefde tussen Stepen Stills en Judy Collins heeft schitterende muziek opgeleverd. Vooral uit de met tranen doorweekte mouwen van Stephen Stills. Draai het album Crosby, Stills & Nash (1969) nog maar eens. Staan toch een paar heftige tranentrekkers op. Gelukkig heelt in de geval de tijd alle wonden en enkele jaren geleden zochten Judy en Stephen elkaar op en maakte deze heerlijke plaat.
Op dit album een aantal heerlijke eigen composities maar ook een aantal covers waaronder "Girl From The North Country". Beide waren tijdens de opnames de 70 al ruim voorbij, maar ze zetten toch een prima album neer en de versie van "Girl From The North Country" mag er zijn!
 

Neil Young - A Letter Home
We kunnen Bob Dylan best wel als eigenzinnig bestempelen. Toch wordt hij door Neil Young "verslagen" als het om geëxperimenteer  gaat met diverse muziekstijlen. Ik geloof dat Neil alleen nog geen K-Pop plaat heeft gemaakt. Zeg het niet tegen hem want voor je het weet zitten we opgezadeld met een oorwurm van een zomerhit.
Neil vertolkt vooral eigen materiaal maar heeft in 2014 een opmerkelijk experiment gedaan. Op het album A Letter Home spreekt hij een bericht in aan zijn moeder en neemt hij een dozijn nummers op van artiesten die hij bewonderd. 
Zo ook het nummer "Girl From The North Country". Niet zo'n een heel geweldige cover. Dat heeft alles te maken met de speciale opnametechniek. Het album is namelijk opgenomen in een Voice-o-Graph. Dit opnameapparaat heeft de vorm van een telefooncel. Vroeger kon je in zo'n apparaat een opname maken die dan op een plaatje werd gesneden die je dan naar je geliefde kon sturen. Ieder snapt dat de kwaliteit wat te wensen overlaat. Toch beschouw ik A Letter Home als een gewenst experiment maar de plaat ziet zelden de speler.
 
Joe Cocker - Mad Dogs & Englishmen
Dit was een van mijn eerste LP's en is nog steeds een van mijn favoriete live albums. Opnames zijn van 1970 en gemaakt in de legendarische Fillmore East (NY). Uiteraard een hoofdrol voor Cocker maar zonder ceremoniemeester en bandleider Leon Russell was deze tournee nooit een dergelijk succes geworden. 
Een van de vele hoogtepunten van het dubbel album wat deze tournee heeft opgeleverd is het duet van Joe en Leon van "Girl From The North Country". De band krijgt even adempauze en Joe en Leon toveren een van de fraaiste versies van dit nummer tevoorschijn. Schitterend!
 
Geweldige muziek allemaal waarmee de vraag wie is dan dat meisje uit het noorden nog niet is beantwoord. Ik heb eens ergens een naam (van een bekende) gelezen maar kom daar nergens een bevestiging van tegen. Wie het weet mag het zeggen maar dan wel graag met een bron vermelden.
Dat neemt niet weg dat het ook geheimzinnig mag blijven want kennen we niet allemaal een meisje (of jongen) uit het noorden?
 

zaterdag 19 februari 2022

R.I.P. Dallas Good

Vandaag werd bekend dat een Dallas Good gister op 48 jarige leeftijd is overleden. We kennen Dallas vooral als een van de oprichters van The Sadies. Deze Canadese band speelt voor Country Rock, Alternatieve Country en Garage Rock.

Onder de liefhebbers hebben The Sadies een behoorlijke aanhang en wie dit genre weet te waarderen kan genieten van een fraaie catalogus die de heren in 25 jaar hebben opgebouwd. Een kleine 20 albums hebben de heren gemaakt die er stuk voor stuk mogen wezen.

Dallas overleed op natuurlijke wijze en dat is natuurlijk veel en veel te jong.

Neil Young: The Mojo Collection

Mojo is een woord dat enorm vaak in de muziek wordt gebruikt. Zeker in de hoek van de Blues zien we het begrip Mojo regelmatig opduiken. Het blijft een beetje lastig om het te vertalen in één enkel woord. 
Het kan een eigenschap van een persoon zijn die veel geluk heeft (eigenlijk afdwingt) maar het kan ook een amulet zijn die voor dat geluk moet zorgen.

In Nederland kennen we Mojo vooral als concertorganisator en in de UK is het een bekend muziektijdschrift. Zelf koop ik dat blad een paar keer per jaar omdat het echt een heel fijn muziektijdschrift is. Dit keer was het feest extra groot omdat een verzamel CD van Neil Young was bijgevoegd die special voor Mojo was gemaakt.
Wat mijn betreft gelijk een van de beste compilaties van Ome Neel. Gelukkig geen 'Heart Of Gold", "Old Man", "Like A Hurricane" en "Rockin The Free World".

 
Acht schitterende Young klassiekers verpakt tussen twee nummers van zijn laatste album Barn. We wandelen even door deze heerlijke setlist:

"Heading West"
We openen met lekker pittige gitaren. Het nummer is afkomstig van het album Barn wat in december 2021 verscheen. Young wordt wat broos als het om de stem gaat maar lekker op een plank scheuren gaat hem nog prima af!

"Tell Me Why"
Neil zong dit juweeltje in 1969 met zijn maatjes van Crosby, Stills, Nash & Young en het verscheen in 1970 op het briljante album After The Goldrush. Op deze Mojo verzamelaar staat een versie die afkomstig is van het live album  Young Shakespeare dat vorig voorjaar verscheen. De opnames zijn echter 50 jaar oud maar je hebt het gevoel er zelf bij te zijn. Schitterend

"Out On The Weekend"
Ook met de opener van Harvest worden we getrakteerd op een live versie. In dit geval van het album Tuscaloosa. Album verscheen in 2019 maar de opnames zijn van kort na het verschijnen van Harvest in 1972. Heerlijke live opname.

"Powderfinger"
Een van mijn favoriete nummers van Neil en deze versie is afkomstig van  het album Rust Never Sleeps (1979). "Powderfinger" is een nummer dat het zowel in een stevige elektrische gitaren versie goed doet als in een akoestische setting zoal de versie op het album Hitchhiker (2017). De akoestische versie is heerlijk ingetogen en deze elektrische versie een tikje brutaal en overweldigend. Smullen!

"Separate Ways"
We vinden het op het album Homegrown wat eindelijk in 2020 het levenslicht zag. Voor Neil was het album jarenlang te persoonlijk en bleef het op de plank liggen. Gelukkig bleef dit pareltje voor de fans niet voor de eeuwigheid verborgen. 
Als ik zelf had moeten kiezen welk nummer ik voor deze Mojo verzamel zou hebben gekozen zou ik het echt niet weten. Lastige want Homegrown barst van de meesterwerkjes. Dat neemt niet weg dat binnen de context van het album "Separate Ways" wellicht de meest logische keuze is. Daarnaast is het intro van dit nummer echt wonderschoon!

"Country Home"
De opener van het fenomenale album Ragged Glory uit 1990. Misschien wel een van de beste albums die Neil Heeft gemaakt. De versie van "Country Home" die op deze verzamelaar is gezet is afkomst van het live album Way Down in the Rust Bucket (2021). Ruim 9 minuten knallen en gek genoeg is het nummer ook een soort van oorwurm. Dat maakt het niet gelijk tot een niemendalletje want Neil is ook nog eens op de filosofische toer:
I'm thankful for my country home
It gives me peace of mind
Somewhere I can walk alone
And leave myself behind

 
"Falling From Above"
In 2003 bracht Neil de Rock opera Greendale uit. Een heel concept met zelfs een stripboek. Deze Rockopera is ook een aantal keren live vertolkt en de registratie daarvan is verschenen als album Return To Greendale. Lekker veel gitaar maar het luistert gewoon heel lekker weg. Het nummer "Be the Rain" is mijn favoriet maar met "Falling From Above" voor deze verzamelaar kan ik prima leven.
 
"Only Love Can Break Your Heart"
Een van de eerste nummers die ik van Neil leerde kennen. M'n broertje had dit nummer als singletje en voor mij was dat nummer in die jaren een belangrijke motivatie om het album Harvest te kopen.
Het nummer "Only Love Can Break Your Heart" staat op het album After The Goldrush wat de voorloper van Harvest is. Pareltje van een album en "Only Love Can Break Your Heart" is het pareltje onder de pareltjes en ook nog eens een waarheid als een koe!
 
"Milky Way"
In 2019 verscheen het album Colorado wat Neil maakte samen met Crazy Horse. Hij was al even niet actief geweest met het gekke paard, maar de samenwerking heeft daar beslist  niet onder geleden. Album kreeg prima kritieken en het nummer "Milky Way" was een van de singels die van dit album werd getrokken. Hoewel het geen hit werd is het wel een uitstekende keuze om op deze Mojo verzamelaar te staan. Briljant nummer met een schitterende opbouw maar om dit als singel uit te brengen?
 
"Tumblin' Thru The Years"
We sluiten af met een nummer van het album Barn. Zoals hierboven valt te lezen is dat het laatste album van Neil en een heerlijk ingetogen afsluiter van deze verzamelaar.

Neil Young maakt 60 jaar muziek en wie denkt een compilatie te maken welke op één schijfje past heeft duidelijk niet door welke indrukwekkende catalogus deze gast bij elkaar heeft gespeeld.
Dat neemt niet weg dat ik deze Mojo Collection een zeer geslaagde Neil Young compilatie vind. De setlist overstijgt het traditionele denken als het om een carrière overzicht gaat van Ome Neel.
Natuurlijk zijn de twee nummers van het recent verschenen album Barn tevens een teaser om je lekker te maken voor deze nieuweling. De andere acht geselecteerde nummers mogen dan geen logische keuzes zijn het is wel Neil in de volle breedte en een briljante setlist.

De Mojo van februari 2022 bevat ook nog eens 18 pagina leesvoer over Ome Neel. Smullen dus!

vrijdag 18 februari 2022

Storm

Op dit moment raast er een enorme storm (Eunice) over Nederland. Ik heb net nog een schutting vast staan schroeven, maar dat is klein bier in vergelijk bij een aantal slachtoffers wat helaas al op valt te tekenen.
Zelf had ik vanavond een film en snack avond bij een goede vriend maar dat kan ook morgen. Niet zo gezellig voor m'n vrouw als ik er op zaterdagavond niet ben. Toch altijd beter dan een boom op vrijdag op je auto als je er in zit of een auto die voor je op z'n kant geblazen wordt.
 
Ik ben beslist niet bang uitgevallen maar door de vele buitensporten (fietsen, wandelen, duiken, bergbeklimmen, skiën, hardlopen) heb ik wel respect voor de natuur. 
Daarom is soms binnenblijven wel zo verstandig. Na al dat Corona gekloot willen we niet binnen blijven en dat snap ik. Draai (LP, CD, Spotify) maar gewoon lekker een plaatje en maak wat lekkers te eten!
 
Wie wel denkt aan binnen blijven hier drie luistertips met als thema storm!
  • Roger Hodgson – In The Eye Of The Storm(1984)
  • Jimmy Page – Playin' Up A Storm (2018)
  • Jack Bruce – Out Of The Storm (1974)
Het album van Roger Hodgson is briljante en voor toen zeer eigentijdse Progressieve Rock. Echt mega goed en wat minder klef, clean en gepolijst dan de platen die hij met Supertramp heeft gemaakt. 

Het album van Page bevat opnames van het begin van z'n carrière. Het is daardoor relatief eenvoudige Rock maar vanuit historisch oogpunt toch wel een heel boeiend album. 
 
Tot slot Jack Bruce die we kennen als bassist van de legendarische Cream. Met Cream maakte hij misschien alleen maar vij sterren albums en dat is dit album niet. Toch is het heerlijke Rock met stevige invloeden van Jazz en Blues. 

Drie totaal verschillende storm albums maar geen slecht idee om ze nu te gaan zitten beluisteren. Beter dan naar buiten te gaan!

Ringwear

Dit heeft niks te maken met het dragen van een ring. Ook niet dat je ring versleten is en dat het einde van je huwelijk nabij zou zijn.
Ringwear is niks meer dan de visuele afdruk van een plaat aan de buitenkant van de hoes. Soms is een hoes zo dun dat er een reliëf ontstaat, maar meestal is het vooral dat de hoes slijt op de plaats waar de rand van de plaat zit.
Voor mij persoonlijk is een hoes een heel belangrijk onderdeel van het spelletje "plaatjes draaien". Sinds vijf jaar ben ik weer heel serieus bezig met LP's. Tegenwoordig zeg je dan heeft deftig vinyl.
 
Ik probeer het liefst iedere dag maar zeker meermaals per week een plaat te draaien zonder dat ik wat anders doe. Daar ben ik ooit na mijn scheiding (ergens in de vorige eeuw) mee begonnen. Toen nog met CD's maar het gaat om het idee. Geen andere dingen. Dus geen PC, laptop, tablet, telefoon, boek of tijdschrift.
Alleen het betreffende album (LP of CD) op, languit op de bank en bakje espresso erbij en is het na twaalven mag dat ook een glaasjes Schots wijwater wezen.
 
 
Ik heb alleen de hoes op schoot en spel dan de songteksten uit als die aanwezig zijn en kan ik ook weg dwalen in de credits. Hier wint de LP het met met 10-0 van Spotify, maar ook de CD blijft dan toch mijlenver achter. 
Dat wil niet zeggen dat alle hoezen even fraai en informatief zijn. Soms is het echt onder de maat maar in z'n algemeenheid blijft een hoes toch een soort van kunstwerkje.
 
Wil je van de muziek genieten zal je (en daar winnen Spotify en de CD het) zuinig  moeten zijn op je vinyl (deftig, ahum, ahum).
Wie van de hoes wil genieten zal die ook willen koesteren. Dat kan door ze in plastic hoezen te stoppen maar voor mij is dat toch zoiets als sex met een condoom. 
Van een hoes wil je de structuur kunnen voelen en met zo'n plastic monster om de hoes glimmen ze allemaal. Daarnaast stinken die dingen.
Verder is ruimte een niet onbelangrijk argument om geen plastic hoezen te gebruiken. Als je 50, 100, 200 platen hebt gaat het nog wel. Ben je eenmaal de 1000 voorbij dan is 1000 plastic hoezen toch een significante hoeveelheid kastruimte.

Hoe zuinig je ook op hoezen bent zal er altijd wel eens een beschadigen en.................soms kom je er niet omheen dat er ringwear ontstaat. Vaak gaat het om hoezen waarvan het karton toch wat dun is of de drukinkt is niet zo goed als de muziek waarvoor je dit album had uitgezocht.
Als het om albums gaat die jezelf ooit nieuw hebt gekocht is het gewoon een kwestie van accepteren. 

Loop je echter op een platenbeurs en valt je oog op een album met veel ringwear heb je twee keuze's.
- laten staan omdat je een mooie hoes wilt
- gebruik de ringwear als argument om de prijs te laten zaken
 
Een hoofdprijs betalen voor een album met ringwear is niet alleen als koper een gebrek aan respect voor het fenomeen langspeelplaat maar ook vanuit de verkoper.
 
Dat neemt niet weg dat sommige ringwear vanaf het begin aanwezig is. Een nieuwe trend die we de laatste paar jaar zien. Ik heb inmiddels diverse albums waar je bij een nieuw album de ringwear al cadeau krijgt. 
Een dergelijke gimmick werkt natuurlijk ook alleen bij de LP en ook hier is de CD weer kansloos. Dat neemt niet weg dat in de jaren 60 en 70 niemand kon vermoeden dat ringwear op een bepaald moment een creatief "dingetje" ging worden bij het ontwerp van nieuwe album covers.

Het is nu alleen nog wachten op platen waar een geplande tik in zit. Of sla ik nu door. Of over?

donderdag 17 februari 2022

Lou Ann Barton

Deze geweldige zangeres doet er vandaag een jaartje bij. Formeel met pensioen maar staat zo nu en dan nog op het podium.
En dat al 50 jaar!
Lou Ann heeft geen heel grote discografie bij elkaar gezongen, maar wat er is dat mag er echt zijn.
Bluesy, vleugje Jazz en tikje R&R…..
 
Dit soort muziek kan ik echt de hele dag horen. Zeker met de geweldige stem van Lou Ann.
Lou Ann heeft met divers blues muzikanten op het podium en in de studio gestaan. Haar samenwerking met de broertjes Vaughan (Steve Ray & Jimmie) is daarbij wellicht de meest bekende.
Lou Ann heeft zich eigenlijk haar hele carrière opgehouden in Texas. Ze trad daar op bij festivals, TV en radio.
Registraties van de twee grote festivals in Austin en de daaraan gekoppelde TV/Radio show zijn dik de moeite om te beluisteren en te bekijken.
 
Grote acts als Radiohead, John Mayer, Amy Winnehouse, Metallica, The Eagles. Pearl Jam, Elvis Costelo, Paul McCarney, Oasis, Hot Chili Peppers hebben daar al op het podium gestaan.
De festivals en bijbehorende TV shows moeten van Austin een muzikale hoofdstad gaan maken.
Echte muziekliefhebbers kennen het concept Austin City Limits ongetwijfeld.
 
Wie er nog nooit van gehoord heeft? Zoek eens op YouTube met Austin City Limits. Kan je als muziekliefhebber wel een paar regenachtige dagen mee doorbrengen.
Omdat het in Austin gebeurd had Lou Ann nooit veel aanleiding om het verder op te zoeken.
Ze trad ook diverse keren op bij bovengenoemde festivals en TV serie. Toch vind ik persoonlijk haar muziek meer geschikt voor een wat kleinere setting.

Op een enkele popplaat na is haar koers vooral gericht op wat swingende blues die het vooral in kleine clubs erg goed doet.
Bij dit soort muziek hoort nu eenmaal een verlaagd plafond van rook, schrale biertjes, een zweterige barman, dames met te rode lippenstift en in de hoek die ene fan die alle liedjes mee zit te mompelen.
 
Een aantal van haar platen zijn helaas niet op vinyl uitgegeven. Daarnaast is Lou Ann in Europa en Nederland nauwelijks bekend, waardoor je op platenbeurzen in de polder dit niet snel tegen gaat komen.
 
Lou Ann Happy Birthday
 

dinsdag 15 februari 2022

Bob Dylan - The Bootleg Series, Vols. 1-3

Het zal 1974 geweest zijn dat ik als puber door een zeer zware pfeiffer weken lang op bed lag. Geen nood want ik had een redelijk installatie op m'n kamertje en dan kom je de dagen wel door.
Dagenlang platen draaien dus. Vooral platen van Bob Dylan.
 
Op het debuut album na had ik alle officiële studio albums van Bob Dylan. Toen was dat nog te overzien want Planet Waves - wat begin 1974 is uitgebracht - was Dylans veertiende reguliere album.
 
Ondanks mijn behoorlijke Dylan collectie was de honger naar meer en nog meer Dylan nog lang niet voorbij. Als je de hele dag niks mag doen dan alleen een beetje muziek luisteren en wat lezen zijn de songteksten van Dylan een welkome traktatie.
Tijdens mijn ziekte ging mijn broer regelmatig platen voor mij halen en op enig moment komt hij met een witte plaat van Bob Dylan thuis. Het begrip witte platen was in die jaren redelijk ingeburgerd, maar het ging natuurlijk gewoon om bootlegs.
 
Vooral bootlegs van Trade Mark Of Quality dat vaak werd afgekort als TMQ of TMOQ. De platen waren vaak van een zuurstokkleurige substantie en het woord Quality mag gerust als misleiding worden bestempeld.
Bob Dylan werd op de eenvoudig uitgevoerde hoezen meestal aangeduid als GWW wat staat voor Great White Wonder.
Op enig moment had ik meer witte platen van Dylan dan officiële albums. Een artiest steun je daar natuurlijk niet mee maar ik vond het machtig interessant. Een aantal titels van deze witte albums kan ik mij nog goed herinneren en in de kast stonden onder anderen: Talkin Bear Mountain Massacre Picnic Blues, Troubled Troubador (dat zijn de beroemde Basement Tapes) , Royal Albert Hall en John Birch Society Blues. 
Mijn absolute favoriete witte album van Dylan was While The Establishment Burns. Daarop onder meer een heerlijke uitvoering van het nummer "Desolation Row". Het was echter vooral het nummer "Who killed Davey Moore?" wat mij enorm aansprak. Het is een nummer dat gaat vooral over verantwoordelijkheid nemen en was impliciet ook een aanklacht tegen de bokssport. Het nummer is nooit op een regulier album verschenen waardoor bootlegs in die jaren beslist een functie hadden.

In 1991 is Dylan begonnen om heel veel materiaal wat op bootlegs was verschenen zelfs uit te geven onder de naam The Bootleg Series.
Inmiddels zijn er een veertiental albums verschenen. In alle gevallen bevat zo'n uitgave meerdere LP's/CD's. 
Het eerste deel verscheen dus in 1991 en kreeg de titel The Bootleg Series, Vols. 1-3. Het overspant een periode van 1961 t/m 1989 maar de nadruk van de opnames ligt op begin jaren 60. Zeg maar de Folk periode van Dylan.

Zoals hierboven valt te lezen ben ik van jongs af aan al een Dylan fan en ik kan helemaal verdwalen in de beste man z'n teksten. Begrijp ik het altijd? Nee heel vaak niet. Ook niet na 2,3,....,10, of 50 keer. 
De meeste teksten van Dylan prikkelen echter als geen ander en zolang teksten nog nog niet helemaal duidelijk zijn blijven ze extra boeiend.

De voorliggende box bevat naast de vijf platen een heerlijk boekwerkje met over alle 58 nummers de nodige achtergrond informatie. Ook zijn alle nummers voorzien van zeer gedetailleerde credits en het is onwaarschijnlijk wie er allemaal langs komen. Weer zo'n prachtig voorbeeld waarom Spotify voor mij niks is.
In tegenstelling tot de witte platen die hierboven ter spraken kwamen klinken deze opnames suk voor stuk prima. 
Tien kantjes smullen, smullen en nog eens smullen.

Dit soort boxen vind ik doorgaans veel te duur en dus was deze altijd aan mij voorbij gegaan. Deze week een aanbieding voor net iets meer dan 50 Euro en toen kon ik deze niet laten staan. 
Probleem is dat het dan weer wel naar meer smaakt. Vooral het deel met The Basement Tapes ben ik ook wel heel erg benieuwd naar. 

Ineens heb ik weer de witte platen koorts zoals een kleine 50 jaar geleden want wat is deze box een feestje. Lang mij niet in deze serie officiële verdiept omdat ik toch een beetje vreesde voor de geluidkwaliteit. Nu ik daarin gerust ben gesteld is het hek waarschijnlijk van de dam...........

Deze box verdient het om echt van te genieten. Deur op slot, gordijnen dicht, telefoons uit, kan koffie, schaal koekjes, languit op de bank met het boekje en de oren en vooral de hersenen verwennen.........

Dylan op z'n best!

maandag 14 februari 2022

Valentijnsdag

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: ik vind het niks. Ik moet ook enorm om die mensen lachen die staan te steigeren over onze cultuur als het om Zwarte Piet en dat soort zaken gaat. Net twee maanden later "vieren" ze dan wel zonder enige gene Valentijnsdag.
 
Los van die dubbele moraal moet je wat mij betreft het hele jaar er voor je geliefde zijn. Wie denkt dat je liefde kan bewijzen met prullaria en rozen van zeven Euro per stuk heeft van oppervlakkigheid toch een levenskunst weten te maken.
 
Ben ik dan geen romanticus? In alle bescheidend ben ik dat juist wel en daarom past daar Valentijnsdag niet in. Iedereen wil beminnen en bemind worden. Iedereen ontvangt graag aandacht en zo nu en dan wat bevestiging is ook wel lekker. 
Natuurlijk is er niks mooier dan de liefde en er is ook geen ander onderwerp wat zo dominant in de muziek aanwezig is.
 
Zo dominant als de liefde in de muziek is zien we ook dat gebroken liefde veelvuldig aanwezig is. Daar waar nummers waarin de liefde wordt bezongen doorgaans mierzoet zijn, kunnen nummers over gebroken liefde ware meesterwerkjes zijn.
Zelf ben ik al heel lang gelukkig in de liefde en heb dan ook al jaren geen fatsoenlijk gedicht meer gemaakt. Het laatste top gedicht maakte ik in een tijd dat het liefdesverdriet nog vrij hoge waardes had. De liefde kan best prima muziek opleveren, maar als het fout gaat met de liefde kunnen de beste tekstdichters net wat meer.
Ze stijgen dan naar de toppen van hun kunnen.
 
Mooi voorbeeld is het Blood On The Tracks (1975) van Bob Dylan en dat is eigenlijk een soort van  conceptueel scheidingsalbum. Dylan had natuurlijk al eerder de vinger op de zere plek gelegd en gaf als het fout ging maar wat graag de ander de schuld. Want in "Just Like A Woman" bewierookt hij de vrouw..........totdat het fout gaat:
She takes just like a woman
Yes, she does, she makes love just like a woman
Yes, she does, and she aches just like a woman
But she breaks just like a little girl
 
Het nummer is door alle groten der aarde gecoverd dus............... het gevoel zal wel spot on zijn. Daarbij wil ik niet zeggen dat mannen wel goed zijn in het beëindigen van de liefde. Ik geloof ook niet dat mijn eigen CV op dit vlak iets is om mee op te scheppen. 
Eigenlijk is het ook simpel. Als de ander nog niet toe is aan het einde van de relatie maakt het niet uit wat je doet en wat zegt. Trek de pleister er dan  maar gewoon in één ruk af. 
 
Toch maar even dat geweldige album Blond On Blonde uit 1966 met daarop het geweldige "Just Like A Woman".


 

zondag 13 februari 2022

50 jaar verbod op lang haar

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat Led Zeppelin de toegang tot Singapore werd ontzegt vanwege.....................hun lange haar. 
Een gepland concert in Singapore moest daardoor worden geannuleerd en vele, vele fans bleven op hun honger zitten.
 
Helaas voor die fans was er nog geen live album op dat moment beschikbaar. The Song Remains the Same is het eerste live album van Led Zeppelin en verscheen pas vier jaar (1976) na het Singapore incident. Het blijft vreemd dat het zo lang geduurd heeft voor dit album verscheen, want de opnames zijn gemaakt in de zomer van 1973 in de legendarische Madison Square Garden.
Wellicht heeft het monteren, fixen wat langer geduurd omdat er tevens een film van deze concerten werd gemaakt. Eigenlijk is dit album - en zo wordt het ook genoemd - de soundtracks van de betreffende concertfilm.

Als we naar de tijdlijn van Led Zeppelin kijken verscheen dit live album tussen Present (1976) en In Through the Out Door (1979). Dat waren de laatste twee - en tevens mindere - studio albums van Led Zeppelin. 
In 1980 hield Led Zeppelin het voor gezien want de overgebleven leden besloten immers om na de dood van drummer John Bonham in 1980 er een punt achter te zetten. 
Wie naar dit live album luistert snapt helemaal waarom dat zo'n verstandig besluit is geweest. Nobody beats like Bonham! Nobody!
 
Dit live album verscheen op een moment dat Led Zeppelin toch een beetje een mindere periode kende. Door die bril werd ook dit album beoordeeld. Door de tijd heen is er een veel genuanceerder (lees: meer waardering) beeld over dit album ontstaan.
Het viertal speelt rauw en brutaler dan we op de studio albums gewend waren. Het knalt en ramt vanaf het begin en de heren zijn gewoon prima in vorm Het is alleen ruwer en rauwer en dat mag van mij bij een live performance. Dan mag er best een stevig tandje bij. 
Ook zal de mega lange jam van "Dazed and Confused" van maar liefst 27 minuten niet bij een ieder in de smaak zijn gevallen.
Los van de kritiek die bij het verschijnen hier en daar hoorbaar was, haalde het album in de VS vier maal platina. Wat mij betreft heeft het publiek sowieso altijd gelijk!

Voor wie de brutale, rauwe kant van Led Zeppelin altijd heeft weten te waarderen zijn deze opnames uit de Madison Square Garden nog steeds om te smullen.
Wie er geen genoeg van krijgt doet er goed aan op zoek te gaan naar de heruitgave uit 2009 waar nog eens 25 minuten extra brute Rock is toegevoegd.
 
Lekker hoor!
 

zaterdag 12 februari 2022

Angelo Branduardi

Vandaag doet deze kasteel troubadour er een jaartje bij. Vooral geliefd in eigen land maar ook buiten de grenzen van Italië kan Angelo op de nodige belangstelling rekenen. Angelo speelt en zingt Folk maar dan van een heel zuivere en klassieke soort. Angelo is dan ook totaal niet te vergelijken met folkartiesten zoals Pete Seeger en Woody Guthrie. Bij deze laatste twee zit er altijd wel een rauw randje van het dagelijks leven aan of is de muziek een drager van protest en ongenoegen.

Angelo's catalogus wordt toch wat rijkelijker gevuld met romantiek en de suikerspinnen zijn nooit heel ver weg.
Ik kom graag in Italië en heb daar ook een aantal vrienden. We gaan er ieder jaar skiën en ik mag er graag fietsen. Vooral in de Dolomieten en Toscane. Ook kan ik enorm genieten van de Italiaanse keuken. Eigenlijk zijn het allemaal verschillende keukens want iedere streek heeft heel eigen specialiteiten.

Als liefhebber van Italië kom je er dan ook niet onderuit om je wat te verdiepen in de muziek die daar vandaan komt. Twee pijler doen het redelijk goed in mijn collectie en dat is de Italiaanse opera en de stevige Rock van Gianna Nannini.

Het is nooit verkeerd om wat verder te kijken en toen ik deze Gulliver. La Luna E Altri tegenkwam die maar eens meegenomen. De plaat ligt niet vaak op de draaitafel wat niet wegneemt dat het prachtige ingetogen Folk is met de nodige Barok invloeden. Angelo zingt heel duidelijk en wie wat woordjes Italiaans wil leren heeft aan Angelo een fijn hulpje.

Het album Gulliver. La Luna E Altri verscheen in 1980 en is een soort remake van het album La Luna uit 1975. Zoet, braaf maar onmiskenbaar erg fraai gemaakt.
Als enthousiast wielertoerist weet ik de hoes natuurlijk als geen ander te waarderen. Zo'n driepoot zat op mijn eerste racefiets die ik eind 1969 kreeg. Beetje sentiment en dan mag de muziek wat zoet zijn.
Als tegengas doe ik er een dubbele ertxa sterke espresso bij. Lekker. Ook uit Italië!

Angelo Auguri!

donderdag 10 februari 2022

Nigel Olsson

Deze allround drummer doet er vandaag een jaartje bij. Hoewel Nigel als drummer van Pop tot Hard Rock z'n bijdrages heeft geleverd is hij vooral bekend als de vaste drummer van Elton John.
Nigel speelt op zo'n 20 albums van Elton en heeft meer dan 2000 optredens met deze opvallende Rockster gedaan.

Zelf ben ik niet zo'n fan van het latere werk van Elton John. Ik vind het vaak te disco en latere albums missen de verfijningen die ik in zijn eerste albums zo weet te waarderen.
Het album Elton John is gewoon een topplaat, maar toevallig zit daar iemand anders achter de drumkit. Wel drumt Nigel op mijn andere favoriete albums van Elton John:
Tumbleweed Connection (1970)
Madman Across the Water (1971)
Honky Château (1972)
Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player (1973)

Ik heb ook wat later werk van Elton John staan waarop Nigel de drums verzorgd, maar die komen maar hoogst zelden op de draaitafel. Het zijn toch vooral de albums van Elton John van begin jaren 70 die ik graag mag luisteren.

Dat kwartet van hierboven maar eens klaar gezet om vanmiddag lekker met een goeie koffie languit van te gaan genieten.
Dit keer zal ik extra goed op de drums letten maar ook op de achtergrond zang want ook daar is Nigel veelvuldig te horen. 
Naast zijn enorme berg werk bij Elton John heeft Nigel ook gedrumd bij Rod Stewart, Linda Ronstadt, Leo Sayer, Neil Sedaka, B.B. King en vele anderen. Eind jaren 60 is Nigel even lid geweest van de Spencer Davis Group en begin jaren 70 speelde hij een blauwe maandag bij Uriah Heep. Een veelzijdig baasje die zich blijkbaar toch het meest thuis voelt in de Elton John Band.

Nigel Happy Birthday!

woensdag 9 februari 2022

Led Zeppelin's debuut

De Olympische spelen zijn aan de gang en dat gaat voor een groot deel aan mij voorbij. Veel sport is tijdens werktijden, maar ik ben ook dat chauvinistische gedoe wat rond dit soort evenementen hangt wel een beetje zat.
Toch even een plaat gepakt met daarin Olympia. Olympia in het legendarische debuut van Led Zeppelin? Het album wat nu opstaat is een heruitgave van dit debuut met twee extra platen. Naast het brute en weergaloze debuut krijgt de luisteraar vier kantjes live in..................de Olympia.
Veel passender wat betreft Olympische Spelen krijg ik het niet en dat is prima want ik ben ze eigenlijk al weer meer dan zat. De Olympische Spelen bedoel ik dan en niet Led Zeppelin.

Het debuut van Led Zeppelin is al meer dan genoeg over gezegd en geschreven. Het is een van de beste debuut albums die er in dit deel van het universum is gemaakt. Brutaal en Bluesrock van de aller, aller bovenste plank en we waande ons ook al een beetje in de kraamkamer van de Hardrock.
Een wat ouder vriend z'n broer had dit album en vooral nummers als "Good Times Bad Times" en "Dazed and Confused" maakte op de jonge snaak die ik nog was een verpletterende indruk.
Ik was nog maar net een beetje aan muziek aan het snuffelen, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat een ieder die al wat meer met muziek bezig was volledig uit z'n schoenen werd geblazen.
 

Het debuut van Led Zeppelin verscheen in januari 1969 en wie er de beste Rock albums van het jaar ervoor bij pakt kan toch maar één conclusie trekken? Led Zeppelin gooide de steen niet naar de overkant van de straat, ook niet naar het einde van de straat, maar de steen ging helemaal de stad uit. 
Dit was echt een mega stap in de ontwikkeling van de moderne muziek. Later dat jaar zouden ze het met Led Zeppelin II nog eens overdoen door het definitieve muzikale geboortekaartje van de Hard Rock te maken.
 
Terug nog even naar het debuut. In 2014 verscheen deze speciale editie met twee extra platen met daarop een concert in de Olympia in Parijs. Het optreden is gehouden in oktober 1969 kort voor het verschijnen van het album Led Zeppelin II. De setlist bevat een groot aantal nummers van het debuut en de bezoekers werden tevens getrakteerd met een voorproefje van Led Zeppelin II waaronder het inmiddels mega bekende Moby Dick.

Het oorspronkelijke album werd ook commercieel een mega succes. In de VS haalde het album acht (!!!) keer platina. Dat zijn acht miljoen platen! 8.000.000! Dat voor een debuut.
Ter vergelijking: debuut Stones: 500.000, debuut Beatles 1.000.000..........
Just numbers!

Ruim 50 jaar oud en voor de liefhebbers van Blues Rock en lekker ouderwetse Hard Rock blijft dit een album om vingers en duimen bij af te likken.
Het extraatje met de setlist van de Olympia laat overduidelijk horen waarom Led Zeppelin van begin af aan geen goud wist te winnen, maar alleen voor heel veel platina in de wieg was gelegd.

maandag 7 februari 2022

Sticker Terreur

Om een beetje collectie op te bouwen kom er niet omheen om ook tweedehands platen te kopen. De prijzen van nieuwe platen gaan immers hand in hand met de prijzen van huizen sky high de hoogte in.
Soms zijn er naast prijs ook andere argumenten om voor tweedehands te gaan. Zo kan het zijn dat een bepaald album niet of nog niet opnieuw is uitgebracht en heb je eenvoudig weg geen andere keuze.
Daarnaast kan - los even van de 1,5 meter - een platenbeurs waar veel tweedehands staat een hele leuke plek zijn om naast het zoeken naar manko's ook wat impuls aanvullingen te doen.

Nadeel van tweedehands is dat je nogal eens te maken hebt met een platen die gewoon mishandeld zijn. Opletten dus en een plaat die er goed uitziet kan evengoed nog vervelende tikken bevatten.
Naast de mishandelde platen zijn er natuurlijk ook de mishandelde hoezen. Gescheurd, watervlekken, ruggen die als krabpaal zijn gebruikt, beschreven en..............stickers, stickers, stickers en nog eens stickers.
Probleem is dat ze bijna nooit netjes te verwijderen zijn.................... Overigens worden stickers niet alleen te pas en onpas op hoezen geplakt maar ook labels zijn regelmatig de klos.

Stickers komen voor in alle soorten en maten, maar ook om verschillende doelen. We onderscheiden even de belangrijkstee soorten:
- de aanprijssticker
- de prijssticker
- de aanbiedingsticker
- de herkomststicker
- de zakelijke eigendomssticker
- de privé eigendomssticker

De aanprijssticker
Bij deze sticker heeft de voorkant van de hoes een opvallende (soms wel schreeuwerige) boodschap met de hits van de betreffende artiest die je op dit album kan vinden. Speciaal bedoeld voor mensen die niet zo goed weten hoe het allemaal zit.


De prijssticker
Logisch en daar kom je haast niet omheen. Maar dan graag op de achterzijde en removable.  

De aanbiedingsticker
Soms enorme roundels en uiteraard niet verwijderbaar, want stel je voor dat een klant de sticker op een ander album plakte. Historisch gezien snap ik dat maar met de streepjescode (en die zijn al even) niet meer van belang dat die stickers er zo moeilijk afgaan.


De herkomststicker
Sommige platenzaken geilen er blijkbaar op dat een plaat daar gekocht is. Een aantal vindt hun plasje achterlaten zo legitiem dat ze daarvoor de hoes - die eigenlijhk van de klant is - mogen beschadigen.



De zakelijke eigendomsticker
Naast de prijs eigenlijk de enige begrijpelijke reden om een sticker te plakken. Denk aan bibliotheken en ik snap dat graag hun spullen terug willen zien. 
Ook dat soort platen komen op enig moment in het tweedehands circuit. Kan je als koper leven met (hardnekkige) stickers op hoes en label? Prima want je hebt wel een mooi argument dat er wat aan de prijs gedaan moet worden. Overigens heeft het vinyl van dit soort platen doorgaans ook iets meer op z'n lazer gekregen dus betaal niet teveel voor dit soort platen.
 


De privé eigendomsticker
De oplossing is natuurlijk om je platen niet uit te lenen. Doe je dat toch schrijf je toch gewoon in je agenda aan wie je welke plaat heb uitgeleend. 
Vertederend zijn de stickers met de namen van een stelletjes. Platen die 40-50 geleden zijn gekocht en als je ze nu Googelt zijn ze al lang geen stelletjes mee........


De koning van de sticker terreur
Veel stickers zijn slecht te verwijderen en die kan je beter dan laten zitten en mee leren leven. Er is echter één specifieke sticker die moet je echt van label en hoes verwijderen. De lettertangsticker..........
Omdat deze letters een reliëf hebben drukken de letters in naast gelegen binnen of buitenhoes. Ze besmetten als het waren "de buren". Ook zorgen dit soort stickers als ze op een label zitten de plaat niet vlak op de speler geplaatst kan worden. Weg ermee dus!


Nieuwe platen
Bij nieuwe platen speelt het sticker probleem nog nauwelijks. Nagenoeg alle nieuwe platen zijn tegenwoordig in krimpfolie verpakt en stickers ben je dus gelijk kwijt als je het folie verwijderd.
Sommig verzamelaars laten de krimpfolie zitten en snijden deze aan de zijkant voorzichtig open. Zonde omdat je dan nooit de hoes in al z'n schoonheid krijgt te zien. Zeker niet bij een klaphoes. 
Weer andere verzamelaars verwijderen de krimpfolie waarop stickers zitten en bewaren dit bij het betreffende album. 
 
Hoezen en labels zijn voor mij een belangrijk onderdeel van het plezier wat ik heb aan het draaien van LP's. Veel hoezen zijn ware kunstwerken en ik krijg dan ook serieuze uitslag als ik zie als zo'n hoes met stickers is mishandeld.
 
Ik heb dan ook maar één oproep: Stop de sticker terreur!