Marianne Faithfull

Vandaag doet Marianne er een jaartje bij. Niet meer de jongste maar nog steeds actief en vorig jaar bracht ze samen met  Warren Ellis een album uit. Echter niet als zangeres maar als voordrager van gedichten. Het roken en andere kwalen heeft een zware tol geëist maar Marianne kan het niet laten om bezig te zijn en dat is een stevig compliment waard.

We kennen Marianne natuurlijk vooral van hits als "As Tears Go By", "Come and Stay with Me" en het beklijvende "The Ballad of Lucy Jordan". Dat laatste nummer werd gek genoeg in thuisland Groot Brittannië niet zo'n grote hit als in de rest van de wereld.

Marianne was voor de problemen met haar gezondheid begonnen een geweldige zangeres, maar daarnaast ook een geweldige verschijning. Ik zal toch niet de enige geweest zijn die slappe knieën van haar kreeg?
Ik geloof dat ik zelfs nu nog het leeftijdsverschil op de koop toe zou nemen. Ze zal niet meer voor mij zingen maar ga er maar vanuit dat iemand die bijna 60 jaar in de muziekscene heeft gezeten een lawine aan mooie verhalen heeft.

Zelf had ik bij de Top 2000 nog op Marianne gestemd en uiteraard op het nummer "The Ballad of Lucy Jordan". Op de Top 2000 wordt meer en meer gestemd door jongeren en dat is goed. Heel goed zelfs want het moet geen oude mannenlijst zijn.
Ik had echter liever gezien dat er een paar flauwe carnavalsnummers uit waren geduveld dan dit schitterende werkje.

Geen nood want ik heb het album Broken English uit 1979 staan en daar is dit heerlijke nummer op te vinden.
Voor ieder die dit album niet heeft en het jammer vindt dat het nummer uit de Top 2000 is hieronder Marianne met een van haar beste werken.

Marianne Happy Birthday!

Rory Gallagher - Cleveland Calling

Deze akoestische set verscheen in 2020 ter gelegenheid van Record Store Day (RSD). Nu ben ik een beetje allergisch voor RSD omdat handelaren speciale dingen achter houden om deze later tegen absurde prijzen op de markt te gooien.

 

Toch wordt niet altijd alles verkocht en dit op 3000 exemplaren gelimiteerde album van Rory Gallagher kwam ik van de week voor een schijntje tegen. Omdat het hier om een akoestische set gaat kon ik het album niet laten liggen.

Teveel albums van Rory Gallagher heb je sowieso niet zo snel, maar zo'n akoestische set heb ik doorgaans wel een zwak voor. Dat Rory als geen ander op een plank het publiek een avond lang kon vermaken is bekend, maar ook in deze akoestische set stelt hij niet teleur.

 

De opnames dateren van 7 augustus 1972 en werden live uitgezonden door WNCR-FM. Een zender die gehuisvest is in Cleveland (Ohio) en daar heeft dit album dan ook haar naam aan te danken.

 

Na één luisterbeurt bekruipt mij toch een wat weemoedig gevoel. Niet omdat het niet goed is want het is geweldig. Zo geweldig dat Rory het verdient had dat dit als album tijdens zijn leven was uitgebracht.

Het is album is zo te horen gewoon 1 op 1 overgenomen van de uitzending dus inclusief wat aankondigingen en wat babbeltjes tussen de DJ en Rory.

Gelijk bij het eerste nummer (Pistol Slapper Blues van Blind Boy Fuller) horen we de enorme kwaliteit van Rory als gitarist. Even lijkt het of Leo Kotke uit het vertrek gaat maar na het briljante intro ontwaakt het bluesbeest in Rory.

De interactie met de DJ en de akoestische set maken het geheel tot iets intiems en kleins maar iedere aanslag op de gitaar horen we dat hier een hele grote meneer aan de gang is.

 

Van de acht nummers die Rory speelt is de helft van eigen hand en de andere vier van grote bluesnamen waaronder twee nummers van Muddy Waters.

Na een paar nummers waan je je bij de radio in de jaren 30 van de vorig eeuw. Rory neemt je mee op een tijdreis wat alleen de allergrootste kunnen. Doe je ogen dicht en stel je voor dat je in een mooi Amerikaanse klassieker rijdt over Highway 61 van New Orleans naar Memphis. Je zet de radio aan en Rory rolt met deze akoestische set uit de speakers............ Wat een cadeautje!

 

Er zijn de nodige bootlegs met akoestisch materiaal van Rory en die ga ik toch een beetje in de gaten houden. Rory heeft meermaals tijdens concerten een aantal akoestische nummers gespeeld, maar deze set laat zo geweldig horen dat Rory niet zomaar een bluesmuzikant was. Het album laat vooral horen hoe ongelooflijk dicht Rory tegen de bron stond.

Blues liep door z'n aderen..................

Briljant muziekdocument wat eigenlijk niet voorbehouden had mogen worden voor RSD maar thuishoort in de officiële discografie van Rory.

Setlist Cleveland Calling

A1 Pistol Slapper Blues (Blind Boy Fuller)
A2 Don't Know Where I'm Going (Rory Gallagher)
A3 Gypsy Woman (Muddy Waters)
A4 Out Of My Mind (Rory Gallagher)
B1 The Cuckoo (Traditional)
B2 Bankers Blues (Big Bill Broonzy)
B3 Should've Learnt My Lesson (Rory Gallagher)
B4 Blow Wind Blow (Muddy Waters)

Boss Soul Covers

Bruce met covers en op de Soul toer. Dat is even wat heel anders maar persoonlijk vind ik het smullen. Een maatje had kort voor de introductie van het album al wat losse nummers geplaatst op Facebook en ik was gelijk verliefd op dit nieuwe avontuur van The Boss.

Mijn naaste omgeving maande mij echter om niet alles maar zelf te kopen zodat er ook nog wat met kerst te wensen viel. Zo gezegd zo gedaan (geduld is overigens niet mijn kernkwaliteit) en met kerstavond kwam Bruce onder de boom vandaan.

Als LP is dit album uitgevoerd als twee platen waarbij kant vier voorzien is van een ets. 15 heerlijke Soul en R&B nummers waarvan de meeste van ons wel gelijk mee zullen zingen zoals met het nummer "Nightshift".
Dat nummer kennen we natuurlijk van de jaren 80 toen The Commodors daar een grote hit mee hadden.

Bruce speelt normaal bijna uitsluitend eigen werk en uitstapjes zijn doorgaans dicht bij zijn eigen dna zoals nummers van Creedence en Dylan.
Met dit album vol met Soul en R&B covers neemt Bruce toch wel het nodige risico want veel muziekfans zijn nu eenmaal erg overgevoelig voor veranderingen.
Je hoort echter dat The Boss er echt heel veel lol in heeft en dan wordt iets doorgaans wel een succes. Bevlogen en passie zoals we Springsteen kennen.
Ja covers, maar niet domweg het origineel na willen doen. Bruce drukt duidelijk zijn eigen stempel op een heerlijke selectie aan songs.

Naast de uitstekende muziek zitten de twee platen in een prachtige klaphoes. Grappig detail zijn de inkepingen aan de binnenzijde van de hoes. Eigenlijk best handig. Mooi is de bedrukking van de binnenzijde van de hoes. Dus niet de binnenkant maar de binnenzijde. Op de binnenkant een prachtige foto van Bruce en de binnenhoezen en labels hebben een nostalgische uitstraling. Het geheel wordt compleet gemaakt met een miniposter op de achterkant info over de gespeelde nummers en wie bij de totstandkoming van dit heerlijke album betrokken is geweest.

Het albumtitel heeft als toevoeging cover vol. 1 wat al gelijk voor gespeculeer onder de fans zal gaan zorgen. Of er een vol. 2 komt zie ik wel. Voorlopig geniet in met volle teugen van deze Only The Strong Survive (Covers Vol. 1).

Kerstverhaaltje 2

Als muziekliefhebber wil je altijd meer dan redelijkerwijs kan maar als ik eerlijk ben kan ik platen die ik echt wil hebben wel kopen.
Toch is het extra leuk als je op een verrassende wijze platen aan je collectie kan toevoegen. Platen met een verhaal zeg maar. Zo kreeg ik met Sinterklaas (waar we niks aan zouden doen) van een vriend het fenomenale album How Much Longer Must I Wait? van Lee Moses.

Dat album blijft voor de eeuwigheid aan die vriend (m'n beste mag ik wel zeggen) verbonden. Afgelopen week stuurde een andere vriend volledig onverwacht een speciaal singeltje van The Stones. Het is maar Rock 'n Roll maar bij dit soort verrassingen voel je je weer even kind.

Of het deze december maand nog niet genoeg is kwam daar gister met kerstavond nog zo'n heerlijke verrassing bovenop.
Begin dit jaar zijn we wezen eten bij de schoonouders van onze dochter. Haar schoonvader is ook een enorme muziekliefhebber, maar de LP's waren inmiddels naar zolder verhuisd. Tussen de koffie en het bier toch samen even wezen kijken.

Met enige gene kon ik bij een heel groot deel van de platen zeggen: "heb ik, heb ik". Beetje het gevolg van ongedisciplineerd een hobby uitoefenen. Hier noemen ze het papa slaat door!

Echter was er één album dat ik NIET in de kast had staan namelijk het geweldige debuut album Pros and Cons of Hitch Hiking van Roger Waters uit 1984.
Brutaal als ik kan zijn floepte het er al uit dat ik die wel wilde hebben. Overigens gaf ik ook aan dat ik er wel voor wilde betalen.

De plaat ging echter keurig terug de kast in tot................gisteravond. Voor kerstavond had ik mij flink uitgesloofd en dat werd gewaardeerd als ik kijk welke fijne cadeaus ik heb gekregen.

De mooiste? Deze Pros and Cons of Hitch Hiking................ M'n schoonzoon had de plaat bij z'n vader los weten te peuteren. Geweldig dat ze dat onthouden hebben want de plaat was al een half jaar niet meer ter sprake geweest.

Vroeger heb ik het album om CD gehad. Het verscheen namelijk kort na de brede introductie van de zilveren schijfjes. Nu ik weer vol aan de LP's zit was dit toch een album dat wel in de collectie hoort. De manier waarom is natuurlijk onbetaalbaar. Wederom (zoals ook met de twee eerder genoemde surprises) een deel van mijn directe omgeving in het complot en ik wist van niks. Mooi toch?

Beter gaat een december maand niet worden..............

Overigens was bij het verschijnen van dit debuut van Waters niet iedereen even enthousiast. Het album kreeg zeer uiteenlopende waarderingen van zeer matig tot geweldig.

Ook de hoes zorgde voor de nodig ophef. Woodstock lag inmiddels 15 jaar achter ons en naakt werd toch minder gewaardeerd. Zeker toen bleek dat het om een pornoactrice ging. Op de hoes zien we Linzi Drew in die jaren ook wel bekend Mistress Monique.

Na een aantal jaren werd de hoes dan ook gecensureerd (zei foto boven), wat maar weer eens mooi laat zien hoe we de laatste 30 jaar in een vreselijke verpreutsing terecht zijn gekomen.

Fijne Kerstdagen

Heel veel heb ik niet met Kerst. Dat heeft wel een beetje met vroeger te maken. Bij ons thuis was het heel erg opzitten en pootjes geven. Ik zal jullie de details besparen maar toen ik eenmaal uit huis was ben ik nog maar één keer met Kerst naar het ouderlijk huis geweest en had er al weer gelijk spijt van.

Ik ben beslist fan van samen zijn en van lekker eten. Een cadeautje geven en krijgen is ook leuk. Een zwaar georkestreerde driedaagse (het begon al op kerstavond) trek ik echter niet.

Natuurlijk moet je een beetje plannen maar een menu bedenken en die spullen in huis halen lijkt mij planning genoeg.

De kerstdagen laat ik dus aan mij voorbijgaan maar kerstavond vieren we wel om daarna ieder lekker z'n eigen gang te laten gaan.

Bij een beetje feestelijke avond hoort natuurlijk een beetje passende muziek. Bij feestjes mag muziek best een beetje uit m'n comfortzone zijn. In de kroeg blèr ik na 7 bier ook met Andre Hazes mee en ik heb er echt niet één plaat van.

Toch heb ik een drietal kerstplaten die er gewoon wezen mogen en vet uitspringen.

Robbie Williams - The Christmas Present (2019)

Zelf vind ik dat Robbie na het verlaten van Take That sowieso goed is opgedroogd, maar deze dubbelaar is gewoon een prima kerstplaat. Gewoon lekkere Pop voor bij de Kerst.

Norah Jones - I Dream Of Christmas (2021)

Deze geweldige zangeres maakt vooral wat rustige en vooral lekkere luistermuziek in de genres Pop, Jazz en Country. Toch is dit geen mierzoet album geworden. Norah op haar best met deels werk van haar zelf en een deel van anderen. Een album - dat net als het album van Robbie Williams - prima achtergrond is voor een kerstdiner met een wat breder publiek.

Lucinda Williams -Have Yourself A Rockin' Little Christmas (2021)

Het vijfde deel uit de lockdown serie Lu's Jukebox. Dit album is wat minder geschikt voor een heel breed publiek. De rauwe wat monotone stem van Lucinda weet niet iedereen te waarderen. Zelf smul ik er van en ik schreef al eerder dat dit het perfecte after party album is. Als iedereen weer naar huis is trek je deze plaat uit de kast. Stoer glaasje whisky en dat mag best een stevige Islay zijn. Meeslepende Bluesrock en voor mij de perfecte tegenhanger van het opzitten en pootjes geven.

Hoe je Kerst ook gaat vieren wens ik jullie allen hele fijne dagen!

Eddy Vedder

Vandaag doet de frontman van Pearl Jam er een jaartje bij. Pearl Jam is in 1990 opgericht maar kwam bij mij pas goed op de radar toen ze in 1995 samen met Neil Young het album Mirror Ball maakte.
Pearl Jam maakte in 1991 het legendarisch debuutalbum Ten. We kunnen gerust stellen dat het album Ten inmiddels een grote klassieker is.

Inmiddels staat bij de teller op 11 studio-albums en een nog veel groter aantal live-albums, 

Naast zijn bijdrage aan Pearl Jam heeft Eddy ook een aantal schitterende solo-albums gemaakt. Uiteraard kennen de meeste van ons het album Into the Wild. De muziek is niet helemaal 1 op 1 gelijk aan de film, maar Eddy neemt je wel mee in het bizarre proces van de hoofdrolspeler.

Dit jaar bracht Eddy het solo-album Earthling uit. Voor sommige heeft het album wat weinig rode draad maar dat is voor mij juist de kracht. Het album - dat ik al diverse keren online heb zitten beluisteren - laat mooi horen hoe divers Eddy is. Niet zomaar een geweldig zanger maar ook een fenomenale liedjeschrijver.

Earthling heb ik nog niet in de collectie maar een ander album waar ik echt voor warm loop is Pearl Jam Unplugged. Lekker voor bij de koffie! Zo goed!

Eddy Happy Birthday!

Jaaroverzicht 2022

Het is gewoon niet te doen wat er allemaal uitkomt. 2022 was echt een lawine. Veel artiesten waren uit hun lockdown gekropen en brachten weer een album uit wat in veel gevallen met optredens werd gepromoot.

Zelf ook weer bij een paar optredens geweest en qua albums was het gewoon niet bij te houden. Veel moderne en nieuwe muziek luister ik eerst en via online diensten. Als een album voor mij het gevoel van eeuwigheidswaarde oproept loop ik graag naar de platenwinkel.  

In dit persoonlijke jaaroverzicht beperk ik mij tot albums/boxen die in 2022 zijn verschenen en die ook bij mij in de kast terecht zijn gekomen.

10. The Dead South - Easy Listening For Jerks, Pt. 1 (10 inch EP)

Country, Bluegrass en Folk en ik heb deze EP net weer een keer gedraaid en moet maar snel deel twee gaan halen. Heerlijk hoe deze mannen die verschillende stijlen weten te mengen. Smaakt bij iedere luisterbeurt dus naar meer. 

9. Van Piekeren - Gedaan wat ik wilde (CD)

Helaas nog niet als LP maar met de CD ben ik ook al heel erg blij. Een van mijn favoriete Nederlandstalige artiesten die ik ook graag live mag horen. 

8. Neil Young - Noise & Flowers: Live 2019 (LP)

Een live-album uit een periode waar Neil nog niet veel van had uitgebracht. Lekkere setlist met niet de platgetrapte nummers. 

7. Neil Young - Toast (2LP)

Onbegrijpelijk dat dit album op de plank is blijven liggen en we tot 2022 hebben moeten wachten. Het album is een reis langs het nodige liefdesverdriet en doorgaans levert dat prachtig werk op.  

 

6. Neil Young - Citizen Kane Jr. Blues 1974 (LP)

De periode 70-72 is helemaal platgewalst met live materiaal van ome Neel en dan is deze Citizen Kane Jr. Blues wel een verademing. Liefhebbers van een album als On The Beach gaan deze officiële bootleg dan ook zeker waarderen.

5. Taj Mahal & Ry Cooder - Get On Board - The Songs Of Sonny Terry & Brownie McGhee (LP)

Twee grootheden brengen een ode aan twee andere grootheden. Heerlijke Blues waarbij je zo nu en dan het gevoel hebt bij die gasten in de studio te zitten. 

4. Muddy Waters & The Rolling Stones - Live at the Checkerboard Lounge 1981 (2LP)

Was in iets andere samenstelling als eens eerder uitgebracht in beperkte oplage. Nu eindelijk beschikbaar voor de normale consument. De Stones verschijnen "spontaan" bij een optreden van Muddy Waters en dat zorgt voor een heerlijk energiek samenspel. 

3. Lucinda Williams - You Are Cordially Invited... A Tribute to the Rolling Stones (2LP)

Deel 6 uit de Lu's Jukebox serie welke Lucinda maakte tijdens de lockdown periode. Een schitterend tribuut aan de grootste Rock & Roll band van de Melkweg. 

 

2. Beth Hart - A Tribute To Led Zeppelin (2LP)

Dit podiumbeest had even een aanloop nodig om dit album te maken, maar toen ze eenmaal op weg was bleek het de route naar een waar meesterwerk. 

1. Neil Young - Harvest 50 Anniversary (Box)

Voor mij een no-brainer. Harvest was een van mijn eerste album en het eerste van Neil Young. Zelf ben ik niet in Harvest blijven hangen maar ben met Neil mee op reis gegaan door al zijn experimenten. Soms zijn die erg geslaagd en soms wat minder zoals in de Geffen periode. Ik heb inmiddels een zeer ruime Neil Young collectie maar Harvest blijft een bijzonder plekje houden.

De manier waarop deze box is gemaakt doet volledig rechte aan mijn persoonlijk gevoel voor dit album maar ook aan de internationale status die dit album heeft bereikt.

Schitterende box (en een perfect kerstgeschenk) met muziek van een ongekende eeuwigheidswaarde.

 

Alvin Lee

Het is vandaag de geboortedag van de in 2013 te vroeg overleden Alvin Lee. We kennen Alvin natuurlijk vooral als frontman van de Britse bluesformatie Ten Years After.

Met dit gezelschap maakte hij een dozijn studioalbums en verschenen er maar liefst tien live albums waarvan twee na het overlijden van Alvin.
Ten Years After is een van de bands die zich tijdens het Woodstock Festival in 1969 definitief op de kaart heeft gezet. 

Voor mij persoonlijk is het optreden van Ten Years After tijdens dit meerdaagse festijn ook een van de beste. Met het nummer "Going Home" zette de band een signature song neer die tot ver in de volgende eeuw zal nagalmen.
Alvin bijna in trance zweept z'n maatjes en het publiek op zoals we nog niet eerder hadden gezien. Tijdens een van de avondsessies pakt Ten Years After op ongekende wijze haar moment of fame.
In één klap was de band gearriveerd zoals we dat zo mooi zeggen. Zeker toen een jaar later de film van Woodstock in de bioscopen verscheen.

Ten Years After bestaat nog steeds maar heeft natuurlijk flink ingeleverd na de dood van Alvin. De band is altijd een zeer aantrekkelijk live act geweest en de live-albums zijn ook smullen. SMULLEN bedoel ik.

Een van de beste is deze Recorded Live uit de zomer van 1973. Het album is opgenomen in Frankfurt eerder dat jaar.

Een puike set met daarop uiteraard een versie van "I'm Going Home" en deze doet niet onder voor de Woodstock versie. 

Vier kantjes knallen voor liefhebbers van Blues Rock. 

Kerstverhaaltje.....spoiler: it's only rock & roll

Vanmorgen boodschappen wezen doen en alvast wat voor de Kerst in huis gehaald. Wij zijn niet zo van het klef opzitten en pootjes gegeven. Zeker niet op de Kerstdagen zelf. M'n schoonvader is alleen en we doen wel ons best het voor die man zo leuk mogelijk te maken.

Al 30 jaar vieren we wel kerstavond en daarna is het klaar. Lekker eten doen we hier het hele jaar dus dat is niet ineens anders. We doen wat bescheidde cadeaus en als er een flesje Schots wijwater onder de boom staat en een knappe LP maakt de Kerstman mij al helemaal blij.

Zojuist wordt ik echter verrast door een "onbekende" Kerstman. Na het boodschappen doen zit ik achter m'n pc en ik was bezig met een lijstje van mijn nieuwe muziekaanwinsten van dit jaar. Het lijstje moest al weer aangepast worden.
Een onbekende Kerstman liet namelijk de single "It's Only Rock n'Roll" van The Rolling Stones bezorgen samen met een T-shirt en een geweldig lieve brief.

Een subtiele aanwijzing verraad om welke Kerstman het gaat. Hoewel we elkaar wel eens ontmoet hebben kennen we elkaar vooral van Facebook waar we fietsen en muziek als gemeenschappelijk interesse delen.

Leuk om cadeaus onder de boom te zien staan en veel wat uitgepakt gaat worden maar stond doorgaans op een lijstje. Dit onverwachte presentje is wat mij betreft echter wereldkampioen van de Kerstcadeautjes. Dat onverwachte en de handgeschreven brief maakt het helemaal af.
Wie neemt er nog die moeite om met de hand een heel A4tje vol te schrijven.

"Onbekende" Kerstman dank je wel!

Velen zullen zeggen het is maar rock & roll maar voor mij is het een heerlijk Kerstverhaal.

Niet alleen ik ga van dit singeltje genieten maar ook de buren aan het eind van de straat............

Kerst, Stones, dit soort lieve verrassingen. M'n neusje krult!

Internationale Dag van de Aap

Op deze dag wordt aandacht gevraagd voor het wel en wee van de aap. Het oprukken van de landbouw en industrie gaat zwaar ten kosten van de leefgebieden van de aap. Daardoor zijn veel soorten met uitsterven bedreigd.

De oorlog in Oekraïne heeft de wereld zo op z'n kop gezet dat klimaat en dierenwelzijn flink naar achteren zijn geduwd.
Voor mensen in Oekraïne is het echt een kwestie van overleven maar de effecten van de oorlog zijn tot ver buiten de grenzen van Oekraïne voelbaar.
Energie is onbetaalbaar en dat heeft dan effect op nagenoeg alle goederen want daar is immers energie voor nodig om ze te maken en te vervoeren. Voor veel mensen is het daarom heel zwaar het hoofd boven water te houden en die maken zich echt niet druk om het klimaat en het leefgebied van de aap.

Daarom om deze dag van de aap geen vrolijke deuntjes van The Monkees maar een nummer van David Crosby.

Het gaat om het nummer "Monkey And The Underdog" en staat op het album "Oh Yes I Can" uit 1989. David speelde het echter ook regelmatig live zoals op 8 april 1989 in het Tower Theatre in Upper Darby (Pennsylvania).
Het Russische DOL maakte in 2015 van dit optreden een dubbel album en dit klinkt wel hoe we David graag horen. 14 heerlijke songs waaronder een aantal klassieker uit de periode met zijn maatjes Nash en Stills.

Op de setlist dus ook het hierboven genoemde "Monkey And The Underdog". Het nummer gaat over vechten en vooral over overleven. Pijnlijk actueel.

Been fightin'...fightin'
Fightin' just to stay alive
I've been fightin'...fightin'
Fightin' to get from
Four o'clock to five.

The Lady In The Balcony: Lockdown Sessions

De Corona-crisis lijkt de goede kant op te gaan en je kan je nauwelijks nog voorstellen wat een malle dingen we allemaal aan het doen waren. Of het allemaal nodig was zullen wel nooit weten maar de tol was voor velen hoog.

Zwaar te lijden had dan ook de amusementsindustrie en zo ook gingen de geplande Royal Albert Hall concerten van Slowhand in de prullenbak.

Clapton had echter een aantal schitterende lijstjes samengesteld en liet zich niet uit het veld slaan. Dus trok Clapton samen met een beperkte crew naar het schitterende landgoed van Cowday House om de zogenaamde Lockdown Sessions op te nemen.

Clapton liet zich muzikaal begeleiden door Chris Stainton (toetsen), Nathan East (bas en zang) en Steve Gadd (drums). Daarnaast waren er een beperkt aantal mensen aanwezig om de opnames te verzorgen. 

 

Dit alles zorgde voor een uitmuntend intieme sfeer wat ook direct is terug te horen op dit fenomenaal goed klinkende "huiskamerconcert".

Het klinkt niet alleen technisch fenomenaal maar vooral qua sfeer. 

Eigenlijk is het een soort van Unplugged revisited waren het niet dat Clapton ook een paar nummers op een plank speelt.

Clapton wordt ook een jaartje ouder en de stem wordt ietsje brozer. Toch is het enorm indrukwekkend wat hij op dit album weet neer te zetten. Ingetogen maar met zeer grote overtuiging. 

Clapton brengt een prachtige ode aan Peter Green met uitvoeringen van "Black Magic Woman"
 en "Man Of The World".  Er schijnen tijdens deze sessies trouwens nog meer nummers van Green te zijn gespeeld en dan hoop je gelijk al op een tweede deel.

Uiteraard speelt Clapton een nummer van J.J. Cale waar hij goed mee bevriend was. Verder speelt Clapton op heerlijke wijze een aantal klassiekers zoals "Bell Bottom Blues", "Key To The Highway", "Tears In Heaven" en "Layla".

Het geheel wordt compleet gemaakt met een aantal lekkere Blues klassiekers zoals "Got My Mojo Working".

De vinyl versie is uitgevoerd als dubbelalbum in een schitterende klaphoes met veel foto's die tijdens de opname zijn gemaakt.

Daaronder een aantal foto's vanaf het balkon en wie de lady daar is laat zich uiteraard makkelijk raden.

In mijn collectie zitten al heel wat lockdown/corona albums maar dit pareltje van Clapton en z'n maatjes is wel een van m'n favorieten.

Lekker album na een dagje werken. Clapton op een plank is natuurlijk een ware meester, maar om even te relaxen krijg ik geen genoeg van hem als hij akoestisch gitaar speelt.

 

After The Gold Rush 50th Anniversary

Toen een paar maanden geleden werd aangekondigd dat er een 50th Anniversary Deluxe Edition van het album Harvest zou komen kon ik het niet laten die gelijk te bestellen. Zoals ik al meermaals heb geblogd verre van m'n favoriete album van Neil Young, maar wel MIJN vertrekpunt voor mijn Neil Young reis.

 

Afgelopen dagen een paar keer het album uit die box gedraaid en ik ben enorm onder de indruk van de remaster en de kwaliteit van de persing. Oustanding zoals de Fransen zeggen.

Neil Young is een paar jaar geleden begonnen om alle albums opnieuw uit te brengen. Veel aandacht wordt daarbij besteed aan de kwaliteit.

 

Ik had al remasters van On The Beach (1974) en  Rust Never Sleeps (1979). Twee albums die heel stevig in mijn Neil Young top vijf staan.

Op nummer één staat onvermoeibaar het album After The Gold Rush uit 1970. Dat album verscheen net toen ik wat belangstelling in muziek kreeg. Alleen ik had toen geen pick-up en al helemaal geen budget.

Toen er eindelijk een beetje budget was waren we anderhalf jaar verder en was Harvest net verschenen. Als puber onder de pukkels gewapend met zes knaken koos voor Harvest mede omwille van de hit "Heart Of Gold".

Geen foute keuze en een album waar tientallen miljoenen mensen luisterplezier aan hebben. Niet lang daarna had ik wat auto's staan wassen en kon ik het album After The Gold Rush gaan halen.

De achterkant van de hoes inspireerde mij om een spijkerbroek te verbouwen die ik tijdens een Interrail vakantie aan een Joegoslavische dame ben kwijtgespeeld. 

Los van die schitterende hoes was ik compleet van slag van de muziek. Harvest is een meesterwerk maar voor mij is After The Gold Rush de Capo onder de meesterwerken. Commercieel minder dan Harvest, maar de maatschappelijke boodschap overstijgt alles en is nog steeds beangstigend actueel.

Of het nu over het klimaat gaat, mentale toestand, gelijkheid en .............ok.....liefde blijft sowieso een universeel onderwerp.

Van meet af aan was ik gegrepen door de enorme diversiteit aan teksten op dit album, maar ook de diversiteit aan soorten muziek die Neil wist op te hoesten.

In 33 minuten verpakt Neil hier alles waar een mens zich druk over kan maken. Ik zal 15-16 geweest zijn en heb het album dat weekend wel 20 keer gedraaid. 

Het inlegvel met songteksten had binnen een maand vlekken van pindakaas, stroop en platgedrukte hagelslag.

Het werd mijn favoriete Neil Young album en is het nog steeds. Inmiddels was ik toe aan een derde vinylversie en tussendoor een CD versie gehad.

Tot ik de remaster van Harvest had gehoord...............

Ergens diep in de krochten van mijn cave stond nog een spaarvarken en die is er nu ook aan voor de moeite.

Ik kwam een aanbieding tegen van de 50th Anniversary Edition en het varken had meer spek aan het lijf dan gehoopt. Deze After The Gold Rush box is zeer mager uitgevoerd in vergelijking met opvolger Harvest. Slecht één LP en één single. Toch zijn er winkels die probleemloos 120 Euro vragen voor dit boxje!

Een aanbieding van deze week kwam maar net boven de 50 Euro uit. Een losse remaster LP kost 35 Euro dus.............een grote hamer en het varken lag in scherven. Sorry!

 

Als je mij tegenkomt en vraagt wat ik het beste album van Neil Young vind krijg je dit dus als antwoord. Met een beetje pech gevolgd door een college dat dit tevens het bewijs is waarom hij een van de grootste rockartiesten is. Niet een one trick pony maar grenzen zoeken. Qua teksten EN qua muziek.

 

Verder is dit een bizar goed klinkende versie. Absurd goed. Stil waar het stil moet zijn, geweldige dynamiek en met een nummer als "Southern Man" zou je willen dat het een uur gaat duren.

 

Naast de LP met de bekende nummers een single met twee keer een outtake van het nummer "Wonderin'".

De box en hoes zijn schitterend (ze glimmen echt door een soort van zilverdruk) afgewerkt en bevat ook nog een fraaie litho. Dat alles neemt niet weg dat de prijs die deze box eigenlijk moest kosten gewoon crimineel is.

Door de aanbieding ben ik toch gezwicht en m'n oren zijn enorm blij met mijn slappe knieën! 

 

Bobby Elliott

Vandaag wordt deze Hollies drummer 81 jaar en deze Britse band is nog steeds actief. Bobby was niet bij de oprichting van de Hollies maar kort voor het eerste album werd gemaakt voegde hij zich samen met Tony Hicks bij de band. Samen zijn ze ook nog de enige twee leden van het eerste uur.

 

Eigenlijk weet ik niet zoveel van de Hollies en als ik eerlijk ben kan ik maar twee dingen opnoemen:

• De band waar Graham Nash vertoefde voor hij naar de supergroep Crosby, Stills, Nash & Young verhuisde.
• Dit album waar The Hollies uitsluitend nummers van Dylan zingen.

Zelf ben ik een groot liefhebber van Dylan en niet alleen van zijn eigen uitvoeringen. Een album waar gerenommeerde artiesten een album vol zingen met songs van de woordentoverhaar heb ik doorgaans ook een zwak voor.

Het is niet moeilijk een enorme collectie aan te leggen met albums van artiesten die een heel album vol zingen met Dylan.

Daaronder grote namen zoals The Byrds, Bryan Ferry, Lucinda Williams, Odetta, Joan Baez, Chrissie Hynde, Willie Nile, Chrissie Hynde, Maria Muldaur en Judy Collins om er even een paar te noemen.

 

Deze Hollies Sings Dylan was een idee van de vandaag jarige Bobby en voor Graham Nash was het de excuus Truus om The Hollies de rug toe te keren.

Het album is opgenomen in 1968 en verscheen een jaar later in de schappen van de platenwinkels. Uiteraard heeft een album als dit grote liefhebbers en stevige tegenstanders. Gelukkig was er toen nog geen Facebook want de reacties - van vooral Dylan fans - zullen niet mals geweest zijn.

 

The Hollies reageerde echter op perfecte wijze door hun volgende album de titel Hollies Sing Hollies te geven.

Zelf kan ik prima genieten van dit Dylan avontuur van The Hollies. Prima Pop Rock uitvoeringen en de teksten zijn natuurlijk een feest der herkenning.

 

Fijn dat Bobby z'n zin heeft doorgedrukt en we wensen hem natuurlijk een Happy Birthday!

 

Tom Waits

Vandaag wordt de man met de meest opvallende stem 73 jaar. Begin dit jaar blogde ik dat even duurde voor Waits überhaupt in m'n muzikale vizier kwam. Er was de uitvinding van de CD-speler voor nodig om Tom in mijn collectie te krijgen.

Uiteindelijk is dat goedgekomen en op enig moment had ik een vrij uitvoerige collectie CD's van Tom. Een scheiding zorgde voor een halvering en ook een paar CD's die ik had uitgeleend zijn helaas nooit meer teruggekomen.

 

Ik ben al weer bijna zes jaar volledige gefocust op LP's en Tom bleef om de een of andere idiote reden ook nu weer achterlopen.

Begin dat jaar dat rechtgezet met het fenomenale album Blood Money uit 2002. Inmiddels is het wensenlijstje wat ik aan Tom Waits graag in de collectie zou willen alleen maar aan het groeien.

 

Een van de albums die ik wel op CD heb maar graag op LP zou hebben is Early Years Vol.2. Een heerlijk luisteralbum dat ik vaak in de auto op heb staan. Het liefst als ik in het donker naar huis rij met de ruitenwissers aan. Heerlijk album waarmee ik echt een eigen sfeer op kan roepen.

Juist omdat het tot een van mijn favoriete albums hoort moet hier gewoon een LP versie van komen.

Op deze Early Years Vol.2 een dertiental pareltje met onder meer "Hope I Don't Fall In Love With You", "Please Call Me, Baby" en mijn absolute favoriet "Shiver Me Timbers".

 

Tom Waits is als 95% pure chocolade. Stevig, tikje bitter, donker maar eenmaal naar binnengewerkt zijn daar toch de nodige zoete elementen en wordt de opwinding compleet.

 

Ik ga zo aan het werk en zet op Tom's verjaardag lekker deze vroege jaren deel 2 op. Wel een kop zwarte koffie erbij en natuurlijk een stukje pure chocolade.

 

Tom Happy Birthday.

 

J.J. Cale

Het is vandaag de geboortedag van deze Tulsa muzikant. Eigenlijk is Cale gewoon DE uitvinder van de Tulsa sound.

Cale heeft ene veertiental puike studio albums afgeleverd en als we het postuum verschenen Stay Around uit 2019 meetellen staat de teller op 15.

Gezien de lengte van zijn carrière misschien zelfs wat mager, maar Cale ging nooit voor kwantiteit maar altijd kwaliteit. Zo bevatten veel van zijn album maar amper een half uur muziek en het album Okie uit 1974 haalt dat niet eens.

Daar kwam we eens wat kritiek op maar de eigenzinnige Cale had daar maling aan. Het moest goed zijn voor Cale. Punt!

Van andere artiesten staan hier genoeg platen in de kast waarvan je denkt dat een nummer minder een veel beter album had opgeleverd.

 

Cale was goede maatjes met vakbroeder Eric Clapton en samen maakte ze in 2006 het heerlijke album The Road to Escondido. Ook is Cale een aantal nummers op de 3LP set Eric Clapton Live In San Diego. Dit laatste album dat in 2016 verscheen kwam helaas drie jaar nadat Cale van ons was heen gegaan.

 

Een ander album waar Cale aan heeft meegewerkt wat nog hoog op mijn verlanglijstje staat is  The Super Duper Record of Super Heroes uit 1966.

Dat is een unieke samenwerking tussen Cale, The Allman Joys (dus met Duane en Gregg Allman) en Leon Russell. Hoeveel kwaliteit kan je proppen in één album?

Voor de geboortedag van Cale hou ik het even bij mijn drie favoriete albums van de master of The Tulsa Sound.

Wat een heerlijke sound is dat toch.

 

Harvest - 50th Anniversary Deluxe Edition

Gister verscheen deze jubileum box. Ja......wat doe je dan als Neil Young fan want het gaat wel om serieus geld.

Een heel groot fan van dit soort boxen ben ik niet. Ook is Harvest verre van mij favoriete album van Ome Neel. Waarom dan toch de kachel een week uit vraag je je af?

 

Harvest verscheen in februari 1972 en ik was net een beetje serieus met muziek bezig. Serieus op mijn manier. Ik las Popfoto en Muziekexpress en haalde iedere week trouw de in die tijd immens populaire Top 40. De tafelradio op m'n ombouw van m'n bed stond altijd aan als ik geen platen draaide.

 

Veel platen had ik in 1972 nog niet maar Harvest kocht ik die zomer een paar maanden na het verschijnen. Het is een van m'n eerste LP's en ook de eerste van Neil Young.

In mijn lijstje favoriete solo-artiesten staat Neil ruim op nummer één en van hem heb ik ook een paar platen die ik eigenlijk niet zo goed vind. Hij is een van de weinige artiesten waar ik dat van accepteer. 

Bij andere artiesten gaat een plaat gewoon weg.

 

Harvest is natuurlijk een fenomenaal goed album en ook Neils grootste succes. Het markeert bij mij ook een periode dat ik echt voor muziek was gevallen. Het is zo'n rijtjes albums van een stuk of tien. Allemaal verschenen in 1969-1972.

 

Jarenlang was Harvest mijn favoriete album van Neil, maar het staat inmiddels niet meer in mijn Neil Young Top 10. Dat maakt het nog geen matig album want Neil heeft wel 25 meesterwerken gemaakt.

Alleen veel mensen zijn in de Harvest modus blijven hangen en niet meebewogen met de ontwikkeling die Neil gemaakt heeft.

Dat  mag maar Neil is zelf ook een beetje klaar met Harvest. Hij sloeg pas een bod van 1 miljoen dollar af om Harvest integraal te spelen voor een productiemaatschappij. Sloeg hij af!

Ook van een box als deze gaat hij niet rijk van worden. Oplage is beperkt en wie deze box uitpakt snapt dat hier serieus veel werk in gezeten heeft. Heel veel en het ziet er allemaal even prachtig uit.

De box bevat:

De box

Keurige stevige box met structuur en afbeeldingen op voor en achterzijde zoals op het album van 1972.

LP Harvest

Het album zoals we dat kennen maar dan remastered. Ik moet deze toch een paar keer draaien om een stevige uitspraak te doen. Mijn oude exemplaar klinkt niet heel geweldig meer dus vergelijken is lastig.

Het klinkt goed maar ik blijf kritisch..............

LP BBC Concert (Royal Albert 23 februari 1971)

Concert registratie die dat jaar in april op de BBC is uitgezonden. De meeste nummer vinden we terug op Harvest maar waren toen voor de luisteraar nieuwe kost. Mooi om dat op die manier in de tijd te horen.  Uitvoering en geluidskwaliteit overtuigen mij wel. Is gewoon belachelijk goed.

Zelf heb ik vooral een zwak voor de pure versie van "A Man Needs A Maid". Prachtig. Zelf vind ik dit mooier dan de versie op Harvest...............brr wat is dit goed!

 

Single (7") Harvest Outtakes

Op het hoesje de bekende barn en op het vinyl een aantal nummers in uitvoering die nog niet eerder zijn vrijgegeven. Leuk maar ik had liever een extra 12"gezien.

DVD 1 - Harvest Time (The Making Of Harvest)

Documentaire over de totstandkoming van dit meesterwerk. Deze film draait sinds afgelopen donderdag ook in een groot aantal theaters over de hele wereld.

DVD 2 - BBC Concert (23 februari 1971)

Als album hierboven maar dan als DVD met bewegende plaatjes. Quick preview: prima maar hier moet je echt voor gaan zitten!

 

Poster van de barn

Uitklap poster van de Neil met de The Stray Gators terwijl ze spelen in de beruchte barn.

Foto op LP formaat

In zwart wit een foto van onze eigenzinnige muzikant bij de Broken Arrow Farm. Onder de foto een nummer wat waarschijnlijk het gevoel moet geven dat het om een limited edition gaat. Dat is iets dat boeit mij geen zak. Is pas relevant als ik dood ben. Schat let je op?

Hardcover fotoboek

Werkelijk een schitterend fotoboek met vooral foto's die we nog niet eerder hebben gezien. Veel aandacht aan besteed. Ik maak zelf veel van dit soort boeken en hier zit serieus werk in!

Coupon Neil Young Archive

Bon om je aan te moedigen om je daar betaald aan te melden. Ik ben heel enthousiast over deze box maar bij zo'n aanschaf mag wel drie maanden gratis lidmaatschap. Toch?

Conclusie

De coupon wordt ik schijt ziek van maar voor de rest is dit een meesterwerk van een meesterwerk. Alles is even fraai uitgevoerd en dit is gewoon een 10 uit 10.

Het is veel geld (slim shoppen kan 40 Euro verschil geven) maar wie een fan is van dit album doet toch maar een paar dagen de kachel uit en deze box gaat veel en veel meer warmte geven.............

 

Leif De Leeuw Band in Bibelot

Gister met twee vrienden naar een optreden van Leif De Leeuw Band geweest. Het optreden was in Bibelot in Dordrecht. Prima locatie en naast de deur een parkeergarage. Altijd handig.
Zelf hoorde ik voor het eerst van deze band kort nadat ze het album Leif de Leeuw Band – Plays The Allman Brothers Band in 2019 hadden uitgebracht.

 

Ik ben een groot fan van The Allman Brothers en heb het niet zo op tribute bandjes, maar daar is hier geen sprake van. Zie het als Beth Hart die een album met Led Zeppelin vol zingt of Lucinda Williams met haar Stones album, The Byrds plays Dylan.

 

Dus ik in de winter 2019-2020 eens een avond stuk gegooid aan alles clips en videos van deze Nederlandse Southern Rockers te bekijken en beluisteren.

Al snel was ik gegrepen door de authenticiteit, beheersing van de instrumenten, muziekkeuzes en een enorm enthousiasme. 

 

Niet lang daarna het bovengenoemde album besteld en dat ziet ook meer dan regelmatig de schijvendraaier.

Ik ga niet veel naar concerten maar deze gasten wilde ik wel een keer zien spelen. Iemand anders eiste echter ineens een enorme hoofdrol: Corona. De bitch!

Gelukkig is het de goede kant op aan het gaan en gisteravond stond een dol enthousiast publiek te genieten van een al even enthousiaste band.

Twee uur heerlijke Southern Rock met een Blues nummer tussendoor. Daarnaast gaf Leif een paar zeer eigen solo's weg die het gewoon verdienen een eigen muziekstijlnaam te krijgen.

Een aantal solo's waren zo bizar stil dat je bij wijze van spreken een speld kon horen vallen. Om daarna weer te accelereren waarbij om beurten een bandlid bijspringt om zo een enorme taart van muziek te maken. 

 

De band bestaat uit een klassieke Southern Rock configuratie zoals The Allman Brothers die op de kaart hebben gezet. Dus twee gitaristen, twee drummers, een bassist en een man achter de toetsen.

Alle zes heerlijke muzikanten die hun vak beheersen, maar die vooral mega enthousiast aan het spelen zijn.

Smullen!
 

Als groot fan van The Allman Brothers was ik uiteraard verguld dat "Jessica" als toegift werd gespeeld. Mijn favoriet van de avond is echter het nummer "Soulshine". Geweldig hoe daar een eigen intro voor is gemaakt. Ik ken het nummer heel erg goed maar Leif begint met een riedeltje en plakt er steeds weer een noot aan en weer een tot het duidelijk wordt om welk nummer het gaat.

Een soort cadeau wat je heel langzaam aan het uitpakken bent. De rest van het zestal stelt vervolgens niet teleur en bezorgde mij zelfs een kippenvel moment. Dank daarvoor!

Ook de lang uitsponnen jams in een aantal andere nummer deden mijn bloed fors sneller stromen.

Na afloop had ik als souvenir voor de oren het laatste album mee willen nemen. Helaas uitverkocht.............en we snappen allemaal waarom!

Gestemd Top2000

Met dit concept heb ik altijd een wat dubbel gevoel. Ik ben toch een beetje allergisch als mensen 15,20 of gewoon alle 35 nummers van dezelfde band kiezen. 3-5 maximaal van dezelfde band zou ik geen slecht idee vinden.

Daarnaast was ik allergisch voor MvN. Te nep, teveel façade wat achteraf ook bleek te kloppen. Daarnaast werd het wel eens tijd daar wat jong talent neer te zetten. Als kennisbank is zou "oudje" als Leo prima maar doe iedere dag een ander jong talent. We schieten niemand naar de maan. Is gewoon een uurtje gezellig over muziek ouwehoeren. En Leo zit er dan als inhoudelijke back-up.

M'n eigen lijstje bevat de nodig klassiekers. Vooral ingevuld met waar ik dit jaar veel plezier aan heb gehad en een paar nummers als metafoor voor het leven (wereld-maatschappij) zoals dat nu gaat.

The Rolling Stones Gimme Shelter
The Rolling Stones Sympathy For The Devil
The Rolling Stones Brown Sugar
Allman Brothers Band Jessica
Allman Brothers Band Midnight Rider
Allman Brothers Band Ramblin' Man
Neil Young Rockin' In The Free World
Neil Young Like A Hurricane (Albumversie)
Nirvana Where Did You Sleep Last Night (unplugged)
Bob Dylan Don't Think Twice It's All Right
Led Zeppelin Immigrant Song
Led Zeppelin Going To California
Led Zeppelin Thank You
Van Piekeren Blijf voor altijd bij me
The Who Won't Get Fooled Again (Albumversie)
The Teskey Brothers Pain And Misery
St. Germain Rose Rouge
Leon Russell A Song For You
Rare Earth Get Ready
Gianna Nannini Primadonna
Van Morrison Bright Side Of The Road
Joni Mitchell Both Sides Now
Janis Joplin Me And Bobby McGee
Jethro Tull Locomotive Breath
Guess Who American Woman
Four Tops Reach Out I'll Be There
Marianne Faithfull The Ballad Of Lucy Jordan
The Doors Roadhouse Blues
Doobie Brothers Listen To The Music
Johnny Cash San Quentin (Live)
Canned Heat On The Road Again
The Beach Boys God Only Knows
Rickie Lee Jones Chuck E's In Love
Chris Stapleton Tennessee Whiskey
Rory Block Lovin' Whiskey

• 

John Densmore

Vandaag doet John - die we vooral kennen als drummer van The Doors - er een jaartje bij. Recent speelde hij nog een schitterende rol in documentaire Classic Albums: The Doors Morrison Hotel. 

 

John gaat in die docu - die in 2021 verscheen en op de NPO vorige maand nog een keer te zien was - zeer gedetailleerd in op de totstandkoming van het vijfde album van The Doors.

We zien John nog een paar keer achter de drumkit en die kan nog probleemloos een volledige Doors set spellen.

The Doors zijn helaas een van de vele voorbeelden van een magistrale band die door de drugs, drank en de dood van een van de leden hun Waterloo hebben gevonden.

John was ook degene die het gedrag van Jim Morrison het zwaarst veroordeelde en heeft meermaals op het punt gestaan op te stappen.

Uiteindelijk besloot hij niet meer met Jim op het podium te gaan staan en ook Ray Manzarek (toetsen) en Robby Krieger (gitaar) waren wel klaar met Jim.

Jim vertrok naar Parijs en de teller van het aantal album wat The Doors hadden gemaakt stond op dat moment op zes. Wel zes meesterwerken die eigenlijk allemaal een klassieker zijn geworden.

Kort na het verschijnen van LA. Woman kwam Jim Morrison te overlijden. Het resterende drietal maakte nog een tweetal platen maar zonder Jim Morrison haalde ze niet het oude niveau.

Het drietal kwam in 1978 nog bij elkaar om een aantal gesproken gedichten van Jim te voorzien van muziek wat resulteerde in het album An American Prayer. Voor heel fanatieke fans mogelijk boeiend maar persoonlijk hou ik het bij de eerste zes albums.

Na The Doors speelde John in diverse andere bandjes en door zijn brede (is ook een uitstekende Jazz drummer) inzetbaarheid ook regelmatig als sessiemuzikant en gaf hij workshops aan andere drummers.

Verder is John actief geweest in de filmindustrie en zijn meesterwerk is toch het boek wat hij over The Doors schreef.

Hierin ook ruime aandacht voor een enorm juridisch getouwtrek rond de legacy van The Doors. John verzetten zich tegen het ongebreideld uitmelken van nummers van The Doors maar vooral de nabestaande van Jim Morrison hadden veel Dollars in hun ogen. Veel rechtszaken en dus veel geld verbrand aan de verkeerde dingen. Het boek geeft een schitterend inkijkje!

Het is ook beslist de moeite om de docu die ik hierboven noem eens te bekijken. Het gaat uiteraard over een fenomenaal album, maar het is mooi om te zien hoeveel passie en vuur de oude John nog heeft.

Voor bij de koffie kies ik echter voor het zesde en laatste album met Jim Morrison. Uit 1971: L.A. Woman.

John Happy Birthday!