Precies op mijn verjaardag bracht Neil Young afgelopen vrijdag dit album uit en het gebaar wordt gewaardeerd. Het gaat om een album dat hij samen met Crazy Horse in 2001 heeft opgenomen. Het is een van de vele albums van Neil die om uiteenlopende redenen kortere of langere tijd op de plank zijn blijven liggen.
Soms dwong een maatschappij ome Neel om een album op te houden zoals het gitzwarte Tonight's The Night. Voor de platenmaatschap te zwart en het album ging voor korte tijd op de plank en On The Beach kreeg voorrang. Tonight's The Night kwam uiteindelijk ruim een jaar later uit dan Neil had gehoopt.
Soms bleven albums nog langer liggen zoals Hitchhiker dat in 1976 is opgenomen en pas in 2017 in de schappen van de platenwinkel verscheen. Neil nam dit album in één set op en was behoorlijk stoned. Eind jaren 70 vond hij dat blijkbaar toch wat gênant en gelukkig heeft hij de schaamte overwonnen want Hitchhiker is een pareltje.
Zo is ook het album Homegrown pareltje en ook dat bleef - dit keer vanwege liefdesverdriet - jaren op de plank liggen. Homegrown is eveneens opgenomen in de eerste helft van de 70er jaren en pas in 2020 officieel uitgegeven.
Ook het nu voorliggende dubbelalbum Toast heeft een lange weg achter de rug voor het van de opnamestudio in een platenwinkel is terechtgekomen. De opnames zijn uit dezelfde periode als het album Are You Passionate? dat in het voorjaar van 2002 verscheen. Are You Passionate? is voor vele een experiment teveel en Neil flirt daar meer dan stevig met Soul, R&B en zelfs een beetje Jazz.
Are You Passionate? is een van de vele eigenzinnige albums van de al even eigenzinnige muzikant. Toch gaat door de jaren heen ook een album als Are You Passionate? voor meer en meer waardering zorgen. Dat blijft toch wel de kracht van Neil met dit soort albums. Net zoals je zoute haring en oesters moet leren eten.
Dat geldt ook zeker voor deze nieuwe telg. Toast welke net als Homegrown om persoonlijke redenen op de plank is blijven liggen. We horen Neil en Crazy Horses zoals we ze nog niet eerder hebben gehoord. Flink wat tranentrekkers over een hoop ellende in de liefde. Het begint al gelijk met Quit waar een hopeloze Young de meubelen probeert te redden van een relatie die gedoemd is te mislukken:
Hey, baby, don't count me out
I still got a lot to give, stick around and find out
I might surprise you with what our love still brings
I'm never quitting you, even if you quit me
No, I got to tell you baby that our love is strong
I'm the one, the one who did you wrong
Zeven nummers lang neemt Young ons mee in teleurstellingen in de liefde. De hang naar liefde lijkt zo nu en dan groter dan het zelfrespect. Dat is misschien wel gelijk de grootste les die we uit dit album kunnen halen. Liefde is goed, liefde is geweldig maar verloochen jezelf niet.
Wel schitterende teksten die je zo nu en dan bij de keel pakken en dat doet ook het heerlijk pittige gitaarwerk. Ik mag Neil graag solo horen in een akoestische set maar samen met Crazy Horse blijft toch wel het ideale huwelijk.............om het toch even over liefde en relaties te hebben.
Toast is opgenomen in de gelijknamige studio en dat gebouw was tevens inspiratie voor de zeer fraaie klaphoes die voorzien is van binnenhoezen met songteksten.
Als je een doorsnee fan van Neil bent zou ik het album een keertje via streaming luisteren en het daarna snel vergeten. Voor de gewone fan is het immers niet bij te houden wat de beste man allemaal uitbrengt en voor augustus staat alweer een volgend album (Noise & Flowers) gepland.
Ben je een liefhebber van dit ongeleide muzikale projectiel - die z'n hele carrière aan het uitgraven is - dan is Toast toch dik de moeite om een Toast op uit te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten