Robert Lamm

Deze multi-instrumentalist, singer-songwriter is een van de oprichters van Chicago. Geboren in Brooklyn maar als puber verkast naar Chicago waar de band ook haar naam aan te danken heeft.

De band Chicago werd in februari 1967 opgericht Walter Parazaider (sax), Terry Kath (gitaar), Danny Seraphine (drummer), James Pankow (trombone), Lee Loughnane (trompet) en de vandaag jarige Robert Lamm die de zang en toetsen voor zijn rekening nam.

 

Aan de bezetting zien we dat Chicago met een ijzersterke koperbezetting uit de startblokken ging. Hiermee realiseerde de band een geweldige mix tussen Jazz en Rock. Na zeven albums ging de Pop en de Softrock het echter meer en meer winnen van de Jazzrock. Voor fans als ikzelf jammer en mijn favoriete albums van Chicago zitten dan ook bij de eerste zeven.

 

Toch zijn een paar latere albums zoals deze Chicago XI uit 1977 in mijn collectie gekomen. Op deze XI het hitje "Baby, What A Big Surprise". Het is natuurlijk niet slecht want het album is best heel erg gevarieerd maar de luisteraar wordt nauwelijks echt uitgedaagd.
Lekker op een regenachtige ochtend zoals nu. Goeie bak koffie erbij en als achtergrond van het opruimen van m'n werkkamer.

 

Commercieel is de transitie van Jazzrock naar Pop/Softrock echter geen slechte keuze geweest, want in thuisland de VS is de band onwaarschijnlijk populair. Deze Chicago XI werd dan ook gewoon platina.

Veel oude fans waren wat ouder en hadden inmiddels een gezin en dat zorgt vaak voor iets gematigdere muziekkeuzes. Door de toegankelijkheid van de nieuwe richting kwamen er ook nieuwe fans bij.

 

Toch op deze Chicago XI een opvallende nummer: "Take Me Back To Chicago".

Is het gewoon een sentimenteel deuntje? Of is het meer? Is het wellicht een verborgen boodschap? Het besef dat ze een weg zijn ingeslagen die weliswaar veel geld en roem oplevert, maar niet meer de creatieve uitdaging van de beginperiode. Een hang naar het oude Chicago? 

 

In Chicago, whoa
Take me back, take me back, take me back
To Chicago
To Chicago oh oh

 

Overigens op deze XI toch nog wel een paar nummers die iets meer van de luisteraar vragen zoals "Vote For Me" met daarop Terry Kath die heerlijk gitaarles geeft. Overigens zou Terry een paar maanden na het verschijnen van dit album om het leven komen bij een ongeluk met een vuurwapen.

Ook het door Kath gezongen "Little One" smaakt mij wel. Lekker die blazers en achtergrond zang.

Chicago bestaat nog steeds en van de oorspronkelijk bezetting zijn naast Robert Lamm ook Lee Loughnane en James Pankow van de partij. 

Naast zijn werk met Chicago heeft Robert ook een dozijn soloalbums gemaakt. Ken ik er eigenlijk geen een van. Misschien toch eens wat aan doen..........

 

Robert Happy Birthday 

Danny Seraphine

Vandaag doet deze drummer er een jaartje bij. Seraphine was in 1967 een van de zes oprichters van Chicago. De band noemde zichzelf aanvankelijk The Big Thing. Het debuutalbum Chicago Transit Authority zorgde er mede voor dat het uiteindelijk Chicago werd.

 

Seraphine is een uitmuntende drummer die op een heel natuurlijke wijze Jazz en Rock in elkaar laat overlopen. Seraphine was ook mede verantwoordelijk dat nummers lekker lang werden uitgesmeerd. Met name in die eerste jaren van Chicago toen de Jazz Fusion nog niet verdrongen was door de Pop Rock.

Seraphine werd in 1990 ontslagen door een meningsverschil over zijn boek Street Player: My Chicago Story. 

Op het moment van zijn vertrek had hij samen met Chicago een twintigtal albums gemaakt. Van de zes oorspronkelijke oprichters was Terry Kath door een tragisch vuurwapenongeluk in 1978 al eerder weggevallen.
Opmerkelijk is dat de overige vier oprichters nog steeds deel uitmaken van de huidige bezetting. 

Na zijn periode bij Chicago heeft Seraphine niet stilgezeten, maar is hij toch een minder commerciële weg gaan bewandelen dan waar Chicago op terecht was gekomen.

 

Seraphine hield zich bezig met een enorme diversiteit aan muziek gerelateerde projecten. Het boek wat er toch kwam, producer van een film en een instructie DVD voor drummers. Uiteraard kwamen er signature drumsticks van Danny en ontving hij de nodige onderscheidingen zoals bij The Cape Drum Festival.

De belangrijkste is echter een Grammy Lifetime Achievement Award.

 

Een van de initiatieven die Seraphine na e Chicago periode op poten zetten was California Transit Authority. Duidelijk een bandnaam met een knipoog naar het eerste album van Chicago. 

Met CTA - zoals de band kortweg wordt genoemd - heeft Seraphine twee albums gemaakt die in eigen beheer zijn uitgebracht. 

De albums bevatten klassieke Rock met hier en daar wat Blues en Jazz invloeden. Als fan van de beginperiode van Chicago kan ik deze "nieuwe" Transit Authority prima waarderen.

Het album Sacred Ground uit 2013 bevat wel een leuke knipoog met het nummer "Take Me Back To Chicago". Dat het niet realistisch is om het oude Chicago terug te krijgen heeft Seraphine ook wel door want het - overigens zeer geslaagde - album eindigt met het nummer "Daydream Lover".

 

CTA is nog steeds actief maar dit voorjaar kwam het nieuws dat Seraphine last van zijn hart zou hebben. De berichten waren wat wisselend en we wensen Danny natuurlijk het beste. Zeker op een dag als vandaag.

Danny Happy Birthday!

Chicago V - 50 jaar

Heel goed kan ik mij nog goed herinneren dat het nummer "Saturday In The Park" een hitje was. Een nummer waar ik nog steeds mega vrolijk van wordt. Het album waar we dit nummer op vinden viert vandaag haar 50e verjaardag. Het is het vijfde album van Chicago en opmerkelijk is dat het het eerste enkelvoudige album van de band is. Alle voorgaande albums van de band waren namelijk dubbelalbums.

 

Nog veel opmerkelijker is het onwaarschijnlijke commerciële succes van dit album. Het album haalde namelijk niet alleen de eerste plaats op de gewone albumhitlijst, maar ook de eerste plaats op de Jazz hitlijst.

Daarmee verraden we gelijk dat we hier te maken hebben met een Jazz Rock album. Een stijl die Chicago in de eerste 10 jaar van haar bestaan als geen ander wist te omarmen. Daarna zijn ze de Pop hoek op gaan zoeken. Dat leverde vast veel nieuwe fans op maar zelf ben ik vooral een liefhebber van het vroege Chicago.

 

Het album werd een megasucces en haalde in een paar dagen goud. Daarna bleef het album een bestseller en de heeft in de VS tweemaal platina gehaald. 

 

Het album Chicago V is uit de catalogus van de band misschien wel het meest ideale album om te snuffelen aan Jazz Rock en aan de begin periode van de band. Vind je het te Jazz dan kan met je verkenning beter naar de latere albums gaan. Als het iets progressiever mag dan is het zeker de moeite om voorgangers van V te verkennen.

 

50 jaar oud maar het lepelt nog steeds heerlijk de oren in!

Chicago VIII

Ik was nog een vrij jong piepkuiken en ik wist Chicago al enorm te waarderen. Dan hebben we het over Chicago van voor de koerswijziging. Aanvankelijk speelde Chicago vooral Jazz Fusion, Jazz Rock maar na grofweg een tiental prima albums was daar ineens de disco. Toen ben ik afgehaakt terwijl ik nog niet volledig bekend was met hun "vroege" werk.

 

Zo kon het dan gebeuren dat het album Chicago VIII uit 1975 volledig aan mij voorbij is gegaan, terwijl het toch een prima album blijkt te zijn.

Afgelopen week een stapel platen gekocht via Marktplaats en deze VIII was onderdeel van een aantal heerlijke aanwinsten. 

De eerste luisterbeurt van VIII zit erop en het is gewoon een uitstekende Rock plaat. Alle zes de oorspronkelijke oprichters van de band zijn op dit album nog aan boord en staan dan ook garant voor het authentieke Chicago geluid.

Chicago werd in 1967 opgericht en bestaat nog steeds. Latere en recente albums ken ik niet wat niet wegneemt dat het toch eens een regenachtige middag waard is mij daar eens in te verdiepen. Want vier van de oorspronkelijk oprichters zijn steeds betrokken geweest en die disco zullen ze toch ook wel een keer zat zijn geweest........

 

VIII kan uiteraard niet op tegen het sublieme debuut Chicago Transit Authority uit 1969 of III,V en VI wat andere persoonlijke favoriete Chicago albums zijn. Toch past VIII prima in een Chicago collectie van het eerste uur. Het album VIII haalde in de VS de eerste plaats in de Billboard 200 en een platina status.

Voor een paar Euro is deze Chicago VIII een hele fijne aanvulling van de collectie. Hoes is niet super mooi meer maar het vinyl is als nieuw. Niet gek want een aantal nummers vragen toch wel wat aandacht van de luisteraar. VIII een plaat - en dat geldt voor veel albums van Chicago van het eerste uur - waar je even je tanden in moet zetten.

Een aantal nummers zoals het hitje "Old Days" luisteren lekker vlot weg, maar een nummer als "Ain't It Blue?" moet je echt wel een paar keer op kauwen. Complexe blaaspartijen die zich als ongeduldige Jazz scootertjes door het degelijke Rock verkeer manoeuvreren. Heerlijk...........

VIII krijgt van mij een 8.

Terry Kath

Een van de oprichters van de legendarische band Chicago. Terry zou vandaag jarig zijn maar een gruwelijk ongeluk met een vuurwapen zorgde ervoor dat hij zijn 32e verjaardag niet heeft gehaald.
Alle aanwijzingen maken het aannemelijk dat het niet om zelfmoord of moord gaat maar om een ongeluk uit misplaatste baldadigheid.
Het was op een feestje en er zal wel wat drank en drug aan te pas zijn gekomen, maar Terry was nog lang niet klaar met muziek maken.

Chicago fans van het eerste uur zullen zijn dood om meerdere reden enorm betreuren. In de eerste plaats horen jongen mensen niet dood te gaan, maar Terry drukte zijn stempel toch heel nadrukkelijk op de band.
Na de dood van Terry heeft Chicago een transitie doorgemaakt,
Chicago had zich toch heel specifiek als Jazz Rock band ontwikkeld. Soms wat meer Rock dan Jazz en dan was de Jazz weer wat meer dominant.
Terry overleed 23 januari 1978 en voor mij zijn de platen die Chicago daarna heeft gemaakt veel minder boeiend. Nog steeds goeie muziek maar meer gewone Rock en zelfs Pop.
Chicago debuteerde in 1969 met Chicago Transit Authority (links op foto). Opmerkelijk hierbij was dat het om een dubbelalbum gaat.
Dubbelalbums waren sowieso nog niet erg gebruikelijk laat staan als debuut album.
Het album kreeg de ene na de andere lovende recensie en eigenlijk gold dat voor alles wat Chicago de eerste 10 jaar uitbracht.
Heel fraai is het 5de album (rechts op foto) wat simpelweg Chicago V is genoemd.
Voor wie een wolkje Jazz door de Rock weet te waarderen een album om duimen en vingers bij af te likken.

Het album behaalde in de hitlijsten in de VS een heel opmerkelijk resultaat. Zowel in de gewone album hitlijst als in de Jazz hitlijst wist het album de eerste plaats te halen.
In een paar maanden goud maar daarna bleef het album verkopen, verkopen en verkopen en leverde in de VS uiteindelijk tweemaal platina op.
Wie nog niet zoveel Fusion/Jazz-Rock heeft geluisterd zal even aan het album moeten wennen, maar heb je de blazers een paar keer gehoord zal je ze zeker gaan waarderen.
Op dit album de hit Saturday in the Park en het mooie aan dit nummer is dat mensen die muziek maken in het park (NY) inspiratie is geweest om dit nummer te maken.
Een nummer waar je wel vrolijk van kan worden ondanks dat het triest blijft dat Terry Kath ons veel en veel te vroeg verlaten heeft.
Moet je ook de tekst van het door Terry geschreven Alma Matter eens goed luisteren.........

Terry Happy Birthday

16 maal een debuut

Grijze dag. Eens zestien debuut albums uit de kast getrokken om er toch een beetje vrolijke dag van te maken.

Van links naar rechts en van boven naar beneden.

Het debuut album van Led Zeppelin is natuurlijk onbetwist het beste debuut album ooit.
Met dit album werd de weg geplaveid voor heel veel mooi Hardrock werk.
Oa met het imposante "Dazed and Confused". Ja dat was iedereen wel na de introductie van dit album
Acht maal platina in de USA en terecht in de lijst van Q: "The Music That Changed the World"

Het debuut van King Crimson is misschien nog genialer, maar slechts bij een aantal fijnproevers bekend. Daar waar Led Zeppelin kleur gaf aan wat we Hardrock zijn gaan noemen, waren het groepen als King Crimson die Progressieve Rock op de landkaart zetten. Een uniek debuut en een plaat als deze nu uit zou komen nog steeds als briljant zou worden ontvangen.
Verkoopcijfers zijn natuurlijk niet te vergelijken, maar platforms als Mojo en Allmusic geven dit album allemaal vijf sterren.

Het debuut van een supergroep die voortkwam uit drie top groepen:
David Crosby van The Byrds, Graham Nash van de Hollies en Stephen Stills van Buffalo Springfield.
Briljant debuut en liefdesverdriet rond Judy Collins heeft Stephen Stills er toe gebracht een paar schitterende bijdrages af te leveren voor de klassieker.

Dit eerste album van multi-instrumentalist Al Di Meola liet mooi zien hoe Pop, Rock en Jazz gemixt kunnen worden. Hij was daar niet alleen in maar met dit album was er geen weg meer terug en Jazz Fusion was definitief een serieuze muziekstroming.

Toen ik met het debuut album van de Eagles thuis kwam vonden m'n vrienden het maar niks. Commentaar van "wat is dit nu weer" tot "kansloos".
We weten inmiddels allemaal hoe het is afgelopen en Country-Rock was niet langer weggelegd voor liefhebbers, maar werd volledig door het grote publiek omarmt.

10 Mistakes van Gruppo Sportivo was zeker geen foutje. Integendeel! Zeer succesvol debuut en het album liet mooi horen dat New Wave van Nederlandse bodem mee kon met de wereldtop.
Nog steeds een feestje om te draaien!

Na een album of tien is Chicago de kant van de commerciële pop opgegaan. Niet slechts maar toch te gewoon. Jammer want in die eerste tien albums lieten ze horen dat ze meesters zijn in het samenbrengen van Rock en Jazz. Opmerkelijk is trouwens dat dit geweldige debuut album een dubbelaar is. Zeker voor die tijd.

Persoonlijk ben ik helemaal gevallen voor de stem van George Ezra. Maar niet ieder zal dit met mij delen. Opmerkelijk is ook dat deze plaat in de UK in een mum van tijd vier (!) maal platina haalde en in de USA niet verder kwam dan één keer goud.

Nog geen 20 jaar en Kate Bush levert een debuut plaat van ongekende klasse. Natuurlijk is Kate een prachtige verschijningen en maken haar mysterieuze dankpassen de schitterende zangpartijen  helemaal af.

Door sommige afgedaan als een goedkope kopie van Led Zeppelin. Nu was er in de jaren 70 natuurlijk geen andere band die zo liep te kopiëren (ik noem het liever inspireren) dan Led Zeppelin.
Dus dat is een wat lastige kritiek. Ik vind het heerlijk dat een groep jonge gasten er voor kiest lekker ongecompliceerde Hardrock te maken.
Ik niet alleen want dit album kreeg al een Grammy en nog een aantal onderscheidingen.

J.J.Cale was een briljante componist en de rij covers van nummers van Cale is ook oneindig.
Toch is het een feest om Cale zelf aan het werk te horen. Zijn wat aparte stem met "klein" gitaarwerk waren vanaf z'n eerste album z'n handelsmerk.

Het behoeft geen uitleg dat de Dire Straits zich door J.J. Cale hebben laten inspireren. Daarnaast besteedde deze Britse band veel aandacht aan de geluidskwaliteit. Dit heeft er voor gezorgd dat de band een belangrijke rol speelde bij de opkomst van de CD.

Album kwam uit vlak nadat ik was afgezwaaid van militaire dienst. In het leger heel veel Punk en New Wave geluisterd. Soms vond ik dat wat te....... The Cars lieten met dit debuut het publiek kennismaken met een fraaie mix tussen Rock en New Wave. Klasse!
Zes (!) keer platina in de U.S.A.!!!!

Wat een debuut! Nog steeds een van m'n favoriete platen van Bruce Springsteen. Ik vind sowieso alles van voor The River het betere werk. Daarna werd hij helaas bezit van het grote publiek en werd de muziek mij iets te toegankelijk. Dat kan je van Greetings From Asbury Park niet zeggen en daarom is dit album na vele jaren nog steeds de moeite om te draaien.

New Wave met een vleugje Rock en Reggae en het grote publiek was verkocht. Natuurlijk hielp het dat ook nog drie leuke jongens waren, maar ze zorgde er onmiskenbaar voor dat New wave breed gewaardeerd werd. The Police deed het erg goed in Nederland en alle albums vlogen naar nummer 1 of 2 in de album hitlijsten.

Ik draai eigenlijk zelden platen van Boston er er is toch niks mis mee. Toch lijkt het een vorm van Hardrock die het vooral erg goed doet in het thuisland van de band.
Maar liefst zeventien keer platina in de U.S.A. tegen slechts één keer goud in de UK?

Er zijn natuurlijk nog honderden fraaie debuut albums. Deze zestien zonder uit te zoeken uit de kast gerukt om een grijze dag een beetje minder grijs te maken.