dinsdag 7 mei 2019

16 maal een debuut

Grijze dag. Eens zestien debuut albums uit de kast getrokken om er toch een beetje vrolijke dag van te maken.

Van links naar rechts en van boven naar beneden.

Het debuut album van Led Zeppelin is natuurlijk onbetwist het beste debuut album ooit.
Met dit album werd de weg geplaveid voor heel veel mooi Hardrock werk.
Oa met het imposante "Dazed and Confused". Ja dat was iedereen wel na de introductie van dit album
Acht maal platina in de USA en terecht in de lijst van Q: "The Music That Changed the World"

Het debuut van King Crimson is misschien nog genialer, maar slechts bij een aantal fijnproevers bekend. Daar waar Led Zeppelin kleur gaf aan wat we Hardrock zijn gaan noemen, waren het groepen als King Crimson die Progressieve Rock op de landkaart zetten. Een uniek debuut en een plaat als deze nu uit zou komen nog steeds als briljant zou worden ontvangen.
Verkoopcijfers zijn natuurlijk niet te vergelijken, maar platforms als Mojo en Allmusic geven dit album allemaal vijf sterren.

Het debuut van een supergroep die voortkwam uit drie top groepen:
David Crosby van The Byrds, Graham Nash van de Hollies en Stephen Stills van Buffalo Springfield.
Briljant debuut en liefdesverdriet rond Judy Collins heeft Stephen Stills er toe gebracht een paar schitterende bijdrages af te leveren voor de klassieker.

Dit eerste album van multi-instrumentalist Al Di Meola liet mooi zien hoe Pop, Rock en Jazz gemixt kunnen worden. Hij was daar niet alleen in maar met dit album was er geen weg meer terug en Jazz Fusion was definitief een serieuze muziekstroming.

Toen ik met het debuut album van de Eagles thuis kwam vonden m'n vrienden het maar niks. Commentaar van "wat is dit nu weer" tot "kansloos".
We weten inmiddels allemaal hoe het is afgelopen en Country-Rock was niet langer weggelegd voor liefhebbers, maar werd volledig door het grote publiek omarmt.

10 Mistakes van Gruppo Sportivo was zeker geen foutje. Integendeel! Zeer succesvol debuut en het album liet mooi horen dat New Wave van Nederlandse bodem mee kon met de wereldtop.
Nog steeds een feestje om te draaien!

Na een album of tien is Chicago de kant van de commerciële pop opgegaan. Niet slechts maar toch te gewoon. Jammer want in die eerste tien albums lieten ze horen dat ze meesters zijn in het samenbrengen van Rock en Jazz. Opmerkelijk is trouwens dat dit geweldige debuut album een dubbelaar is. Zeker voor die tijd.

Persoonlijk ben ik helemaal gevallen voor de stem van George Ezra. Maar niet ieder zal dit met mij delen. Opmerkelijk is ook dat deze plaat in de UK in een mum van tijd vier (!) maal platina haalde en in de USA niet verder kwam dan één keer goud.

Nog geen 20 jaar en Kate Bush levert een debuut plaat van ongekende klasse. Natuurlijk is Kate een prachtige verschijningen en maken haar mysterieuze dankpassen de schitterende zangpartijen  helemaal af.

Door sommige afgedaan als een goedkope kopie van Led Zeppelin. Nu was er in de jaren 70 natuurlijk geen andere band die zo liep te kopiëren (ik noem het liever inspireren) dan Led Zeppelin.
Dus dat is een wat lastige kritiek. Ik vind het heerlijk dat een groep jonge gasten er voor kiest lekker ongecompliceerde Hardrock te maken.
Ik niet alleen want dit album kreeg al een Grammy en nog een aantal onderscheidingen.

J.J.Cale was een briljante componist en de rij covers van nummers van Cale is ook oneindig.
Toch is het een feest om Cale zelf aan het werk te horen. Zijn wat aparte stem met "klein" gitaarwerk waren vanaf z'n eerste album z'n handelsmerk.

Het behoeft geen uitleg dat de Dire Straits zich door J.J. Cale hebben laten inspireren. Daarnaast besteedde deze Britse band veel aandacht aan de geluidskwaliteit. Dit heeft er voor gezorgd dat de band een belangrijke rol speelde bij de opkomst van de CD.

Album kwam uit vlak nadat ik was afgezwaaid van militaire dienst. In het leger heel veel Punk en New Wave geluisterd. Soms vond ik dat wat te....... The Cars lieten met dit debuut het publiek kennismaken met een fraaie mix tussen Rock en New Wave. Klasse!
Zes (!) keer platina in de U.S.A.!!!!

Wat een debuut! Nog steeds een van m'n favoriete platen van Bruce Springsteen. Ik vind sowieso alles van voor The River het betere werk. Daarna werd hij helaas bezit van het grote publiek en werd de muziek mij iets te toegankelijk. Dat kan je van Greetings From Asbury Park niet zeggen en daarom is dit album na vele jaren nog steeds de moeite om te draaien.

New Wave met een vleugje Rock en Reggae en het grote publiek was verkocht. Natuurlijk hielp het dat ook nog drie leuke jongens waren, maar ze zorgde er onmiskenbaar voor dat New wave breed gewaardeerd werd. The Police deed het erg goed in Nederland en alle albums vlogen naar nummer 1 of 2 in de album hitlijsten.

Ik draai eigenlijk zelden platen van Boston er er is toch niks mis mee. Toch lijkt het een vorm van Hardrock die het vooral erg goed doet in het thuisland van de band.
Maar liefst zeventien keer platina in de U.S.A. tegen slechts één keer goud in de UK?

Er zijn natuurlijk nog honderden fraaie debuut albums. Deze zestien zonder uit te zoeken uit de kast gerukt om een grijze dag een beetje minder grijs te maken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten