Timothy B. Schmit

We kennen Timothy natuurlijk vooral van de Eagles, waar hij in 1978 Randy Meisner verving. Meisner is ook het enige oorspronkelijke Eagles lid wat aan geen enkele verzoening en reünie van de Eagles heeft meegewerkt. Dat is toch lastig te rijmen dat velen hem een heel aardige vent vinden. Nu kan je eigen weg gaan en aardig zijn best samen gaan en laten we het daar dan maar op houden.

 

Het was overigens niet de eerste keer dat Timothy als vervanger van Randy werd ingezet. Eerder was dat al gebeurd in 1970 bij Poco. Aanvankelijk was Timothy een mogelijke kandidaat om van meet af aan bij Poco te gaan spelen maar de keuze viel uiteindelijk op Meisner. 

Meisner had het na één album gezien en er lonkte met de Eagles mogelijk een veel groter muzikaal avontuur. Overigens heeft Meisner later nog heel even bij Poco gespeeld en is hij te horen op het album Legacy uit 1989.

Genoeg over Meisner want het is vandaag de verjaardag van Timothy. Naast basgitaar neemt Timothy ook regelmatig een zangpartij voor z'n rekening en heeft hij voor de Eagles enkele nummers geschreven zoals "I Can't Tell You Why" en "Long Road Out of Eden".

Over z'n gehele carrière is Timothy een zeer ijverige baasje geweest. Als we verzamelalbums even buiten beschouwing laten moet toch gesteld worden dat dit een erg fraai lijstje is:

11 albums met Poco (1970-1984)

4 albums met de Eagles (1979-2007)

6 solo albums (1984-nu)

Daarnaast heeft Timothy meegewerkt aan albums en optredens van onder anderen Bob Seger, Crosby, Stills & Nash, Toto, Ringo Starr, Dan Fogelberg en solo projecten van andere leden van de Eagles.

Harde werker die Timothy en in tegenstelling tot de meeste andere leden van de Eagles niet zo'n ruziemaker.

Bij een grijs (als we naar buiten kijken) zaterdag ontbijt even twee hele fijne live albums waar Timothy op te horen is.

 

Happy Birthday Timothy!

 

Duane Allman

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat Duane Allman met z'n Harley-Davidson Sportster verongelukte.

Voor de muziekwereld een enorm verlies en voor The Allman Brothers Band in het bijzonder.

Duane Allman - die als bijnaam Skydog had - begon begin jaren 60 als sessiemuzikant en speelde in diverse kleine bandjes. Als briljant studiomuzikant is hij uiteraard meermaals opgevallen, maar veel van zijn werk zal altijd onbekend blijven.
Dat heeft alles te maken dat Duane de gewoonte had in de studio cash af te rekenen en de credits op een albumhoes boeide hem niet.

 

Bij het grote publiek is natuurlijk vooral zijn bijdrage aan Layla van Derek and the Domino's bekend. Eric Clapton die daar de frontman was kon het goed met Duane vinden en deed een paar opmerkelijk uitspraken over hem.
Voor de samenwerking was Clapton al enorm onder de indruk van het werk van Duane. Met name zijn bijdrage aan de uitvoering van "Hey Jude" van Wilson Pickett is volgens Clapton een van de beste gitaar solo's ooit.

 

De rij artiesten waar Duane mee heeft samengewerkt onwaarschijnlijk groot. Zeker als je in ogenschouw neemt dat zijn carrière maar 11 jaar heeft geduurd.
Toch even een opsomming van een aantal opvallende bijdrages. Wellicht ga je dan wat anders naar de nummers luisteren:

• Boz Scaggs - diverse nummer album Boz Scaggs (1969)
• Wilson Pickett - "Hey Jude" (1969)
• King Curtis - "Instant Groove" (1969)
• Arthur Conley - album More Sweet Soul (1969)
• John P. Hammond - album Southern Fried (1969)
• Otis Rush - album Mourning in the Morning (1969)
• Lulu - album New Routes (1970)
• Aretha Franklin - "When the Battle Is Over" (1970)
• Delaney & Bonnie - album To Bonnie from Delaney (1970)
• Aretha Franklin - "It Ain't Fair " (1970)
• Aretha Franklin - "The Weight" (1970)
• Laura Nyro - album Christmas and the Beads of Sweat (1970)
• Derek and the Domino's - "Layla" (1970)
• Delaney & Bonnie - album D&B Together (1972)
• Herbie Mann - album Push Push (1971)

Voordat Duane in 1969 een start maakte met The Allman Brothers had hij naast het vele sessiewerk al in aantal andere bandjes gespeeld. Zowel The Allman Joys als Hour Glass zijn de belangrijkste en beide bands mogen gezien worden als opstapjes en voorlopers van The Allman Brothers.

Met Hour Glass maakte Duane een tweetal albums:

• Hour Glass (1967)
• Power of Love (1968)

Samen met The Allman Brothers maakte Duane een drietal albums. In 1969 toen Woodstock in volle gang was stond hij met z'n maatjes in de studio om het geweldige debuut The Allman Brothers Band op te nemen.
Een jaar later verscheen de uitstekende opvolger Idlewild South. Weer een jaar later verscheen het legendarische dubbele live-album At Fillmore East. 

Door vele wordt dat nog steeds gezien als het beste live-album wat er ooit gemaakt is. Zelf ben ik een heel groot fan van dit genre en van The Allman Brothers in het bijzonder dus ik moet die vraag maar niet beantwoorden.

Dat neemt niet weg dat het album At Fillmore East eigenlijk wel in iedere muziekverzameling hoort te zitten. Deze unieke mix van Rock, Blues en Jazz horen eigenlijk bij iedere muzikale opvoeding.

Na de dood van Duane ging de rest van de band niet bij de pakken neerzitten en binnen vier maanden verscheen het briljante dubbel album Eat a Peach. De titel verwijst naar een uitspraak die Duane graag gebruikte als mensen zich te druk om niks maakte.

Het album Eat a Peach bevat zowel nieuw studiomateriaal wat zonder Duane is gemaakt en een flink porti live werk waar Duane nog op meespeelt. Vooral het ruim een half uur lange "Mountain Jam" is voor liefhebbers van Jam bands om te smullen.

Na de dood van Duane zijn er een onwaarschijnlijk rij live albums uitgebracht waar hij op te horen is. 

Zowel in het legale als grijze circuit is een groot aantal live-albums te vinden waar Duane nog op te horen is.

Aanraders zijn:

• Live at Ludlow Garage: 1970 (1990)
• American University 12/13/70 (2002)
• Live at the Atlanta International Pop Festival: July 3 & 5, 1970 (2003)
• Boston Common, 8/17/71 (2007)
• Live from A&R Studios (2016)
• Down in Texas '71 (2021)

Niet al bovenstaande albums zijn ook op vinyl verschenen en in aantal gevallen zal je je moeten behelpen met een CD of streaming.

Vorig jaar oktober verscheen het live-album The Final Note. Het betreft de laatste opnames waar Duane op te horen is. Historisch gezien zijn dit unieke opnames. De geluidskwaliteit is echter om te janken en als het je om de muziek te doen is kan je beter een album uit het rijtje hierboven kiezen.

The Allmans zijn live sowieso om te smullen, maar het album The Final Note doet geen eer aan deze geweldige muzikant.

Het eerbetoon wat The Allman Brothers in 2003 aan Duane gaven is heel wat indrukwekkender. Toen verscheen het twaalfde en tevens laatste studio-album van de band met als titel Hittin' The Note.

Dit was een door Duane graag gebruikte term. Hij bedoelde daarmee dat je als band als een geoliede machine moet samenspelen. Duane mag dan een geweldige sologitarist zijn geweest hij was vooral een enorme teamplayer en uitstekende frontman.

Op deze dag kies ik een dubbelalbum met daarop een overzicht van de carrière van Duane. Op dit album uit 1972 zowel nummers van Hour Glass, The Allman Brothers, maar ook nummers van onder anderen Aretha Franklin en Wilson Pickett waar hij als sessiemuzikant een bijdrage heeft geleverd.

Uiteraard ontbreekt op dit album het nummer "Layla" niet. Liefhebbers zullen het weten te waarderen dat het hier om een andere mix gaat dan gebruikt is op het album van Derek and the Domino's.

Koffie met Duane en An Anthology.

Gov't Mule

Deze Southern Rock band is min of meer een spin-off van The Allman Brothers Band. In 1994 werd de band opgericht door Warren Haynes en Allen Woody.

Haynes speelde op dat moment gitaar bij The Allmans en Woody speelde daar bas. 

 

Gov't Mule is een zeer geslaagd zijlijn project dat nog steeds actief is, maar Allen Woody is in 2000 veel en veel te jong overleden. Heroïne is zo goed als zeker de doodsoorzaak. Dat maakt het niet minder triest want jonge mensen horen niet dood te gaan.

 

Het veel te jonge overlijden van Woody ontging de Canadese band Big Sugar niet en zij maakte speciaal voor Woody het nummer "Nashville Grass".

Woody werd opgevolgd door Andy Hess die op zijn beurt in 2009 werd opgevolgd door Jorgen Carlsson.

De verdere bezetting van de band bestaat uit Matt Abts die vanaf het begin achter de drums zit.

In 2009 heeft Danny Louis plaats genomen achter de toetsen en de laatste 12 jaar zijn er geen wisselingen geweest.

Dat neemt niet weg dat de band graag wat extra muzikanten meeneemt als ze op het podium gaan staan. Op het podium komt Gov't Mule ook het best tot z'n recht. Lekker uitgesponnen jam's waarbij ze doorgaans een iets ruigere stijl hanteren dan de Allman Brothers. Ook zijn de Jazz invloeden een stuk minder dan bij de Allman Brothers en is het vooral heerlijke Southern Rock en Blues Rock.

 

De naam Gov't Mule is een afkorting van Goverment Mule. Toen de slavernij was afgeschaft kregen ex-slaven een stuk grond en een ezel om een eigen bestaan op te bouwen. Die ezels kregen dus de naam Goverment Mule. 

Het verhaal gaat echter ook dat het Gov't Mule een verwijzing is naar het achterste van de vrouw van James Brown, 

Een naam van een band is ook maar een onbenullig detail en het gaat natuurlijk vooral om de muziek. En deze band maakt heerlijke compromisloze muziek, Zeker als de band op het podium staat!

 

Aan het eind van de werkdag heb ik het album Bring On The Music: Live At The Capitol Theatre part 1 opgezet.

Een registratie van een aantal concerten ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van de band. Op CD is - voor zover ik weet - het als één set uitgebracht. Voor de vinyl liefhebber is het wat complexer gemaakt.

De totale jubileum optredens zijn verdeeld over twee dubbel LP's en één enkel album.

 

Voordeel is wel dat je de aanschaf kan spreiden, want als het een box van vijf platen was geweest ben je budgettair waarschijnlijk wel aan de beurt.

 

De enkel LP mis ik nog in m'n collectie maar deel 1 en 2 zijn briljant en in het genre stevige Southern Rock ga je niet heel veel betere live-albums vinden.

Ieder album van deze gasten smaakt naar meer en...............ze hebben al zeker een stuk of 30 gemaakt! 

50 jaar American Pie

De tijd vliegt zeggen we dan. Precies vijftig jaar geleden verscheen dit tweede album van Don McLean. De titel song "American Pie" werd net als het album wereldwijd een grote hit. Het nummer "American Pie" verwijst met de tekst The day the music died naar het tragische vliegtuigongeluk op 3 februari 1959 waarbij Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper om het leven komen.

Het is nog steeds een schitterend album en mag gerust beschouwd worden als een klassieker. Voor mij persoonlijk hangen er aan dit album ook de nodige sentimenten. Een jaar nadat Mclean met "American Pie" een hit had verscheen het prachtige nummer "Vincent" op single. Beide nummers staan al vanaf het begin vrij hoog in de Top2000 en het is bijna ondenkbaar dat iemand die nummers niet kent.

Het nummer "Vincent" was voor mijn oma voldoende reden om voor mij de LP te kopen. Ik zat nog op school en een LP koste net zoveel als een hele dag werken in de supermarkt.

M'n oma ving mij vaak op als ik uit school kwam. Toen dit nummer op de radio was wist ze op haar eigen zeer directe wijze te vertellen dat ze DIT WEL mooie muziek vond. Toen ik vertelde dat het over Vincent van Gogh ging was mijn oma om.

Een week later kreeg ik het album van haar. Dat gebeurde tussen de middag toen ik even een boterham thuis was wezen eten. Ik wilde gelijk niet meer naar school. De middelbare school was toch een klein (eigenlijk groot) drama. Een school waar ik meermaals door een leraar geslagen ben. Meer hoef je dan eigenlijk niet te zeggen. Vreselijke tijd maar de vlucht naar de racefiets en de muziek hebben mij dan weer de rest van m'n leven zeer veel voldoening gegeven.

Toen ik die middag terug naar school liep zong ik in mijn hoofd keer op keer "American Pie" en terug naar huis heb ik vast alle records gebroken.
Tot we aan tafel moesten voor het avondeten draaide ik keer op keer dit album. Ik had zo'n eenvoudige koffergrammofoon met zeer matige kwaliteit maar ik smulde van dit album van kop tot staart.

Dit was niet de dag dat de muziek dood ging. De muziek was nog meer gaan leven!

 

Grijs

Er staat zo een stevige wandeling op het programma maar het is mega grijs weer. Dus even moed verzamelen met een goeie bak koffie en een lekker plaatje. Als we het over grijs hebben dan is dit er wel een die ik grijs gedraaid heb!

Het gaat om het debuutalbum van de Eagles uit 1972. Toen het album net uit was hoorde ik het bij de Berenkuil (voormalige platenwinkel Rotterdam) en ik was meteen verkocht.

Toen ik thuis kwam met de plaat waren mijn vrienden echter minder enthousiast. Sterker ze vonden het niks. Ook de recensies die de weken daarop in de "de bladen" verschenen waren geen weerspiegeling van mijn enthousiasme. Het toonaangevende blad Rolling Stone kwam niet verder dan 3,5 ster. Nu is dat blad ook daarna niet erg scheutig geweest met sterren als het gaat om albums van de Eagles.

Wat mijn vrienden en Rolling Stone er toen ook van vond is het met dit album is het uiteindelijk toch goed gekomen. In de VS haalde het album op z'n sloffen de platina status. Belangrijker is echter dat de Eagles met dit album de Countryrock naar een level hebben getild dat het brede publiek het volledig heeft omarmd.

Het album Sweetheart Of The Rodeo (1968) van The Byrds mag echt wel gezien worden als de officiële geboorte van de Countryrock. Dit debuut van de Eagles - die daarvoor actief waren als begeleidingsband van Linda Ronstadt - mag gerust gezien worden als de grote doorbraak van de Countryrock bij het grote publiek.

Hoewel de heren dit album beginnen met het nummer "Take it Easy" was het vanaf dit debuut voor de band een gekkenhuis. Dat heeft voor de nodige wrijvingen en bandwisselingen gezorgd. De eerste periode heeft de band dan ook maar amper 10 jaar geduurd en slechts zes studio albums opgeleverd.
Toch is het - zelfs nu nog - een van de populairste bands met indrukwekkende verkoopcijfers. Het album Eagles Greatest Hits behoort wereldwijd zelfs tot een van de best verkochte platen. 

Zelf ben ik echter niet zo van de Greatest Hits albums en draai liever een plaat zoals de artiest(en) dat zo gemaakt heeft. 

Koffie dan maar met dit heerlijke debuut van de Eagles.

60 jaar Stones

Het is deze maand 60 jaar geleden dat Mick Jagger en Keith Richards elkaar weer zagen. Dat was op perron 2 van het station Dartfort in Kent. De tweede kende elkaar van de kleuterschool, maar waren elkaar uit het oog verloren.

De klik was er gelijk en de twee besloten een bandje te maken en..............."the rest is history!"

Natuurlijk hebben Richards en Jagger genoeg conflicten gehad, maar hoe de chemie tussen die twee 60 jaar lang is blijven bestaan blijf ik wel heel uniek vinden.

Tijdens een show als Havana Moon bestond de band 55 jaar en ze speelde als jonge honden die net verliefd op elkaar waren geworden. Het blijft razend knap hoe ze 60 jaar lang keer op keer zichzelf weer wisten uit te vinden.

Met het wegvallen van Charly Watts zal er wel het een en ander gaan veranderen en misschien is het een mooi moment om er een punt achter te zetten.
Er was door de band aan een nieuw album gewerkt en dat kan natuurlijk gewoon uitgebracht worden.
Daarnaast zullen de Stones nog genoeg materiaal vanuit The Vault uit gaan brengen zoals dat de afgelopen jaren regelmatig is gebeurd.

Vooral liefhebbers van live materiaal van The Stones beleven geweldige tijden met het materiaal wat de laatste jaren beschikbaar is gekomen.
Soms is het wat veel wat er wordt uitgebracht maar het is heel simpel: je hoeft het niet te kopen!

Bij ons thuis hing vooral een Beatles sfeer en de Stones heb ik dan ook moeten ontdekken door vriendjes op school.
Een van de eerste album waar ik mee werd geconfronteerd was 'Get Yer Ya-Ya's Out!'. Een geweldig livealbum uit 1970 wat een jaar eerder in Baltimore was opgenomen. Titel van het album is geïnspireerd door het nummer "Get Yor Yas Yas Out" van Blues legende Blind Boy Fuller.

Op de voorkant een piep jonge Charly Watts en een ezel met een hoop rommel om z'n nek. De ezel is een ludieke verwijzing naar Bob Dylan's briljante "Visions Of Johanna": Jewels and binoculars hang from the head of the mule

Heerlijk concert en album staat ook in menig lijstje van de beste live albums.

Uit De Nieuwe Wereld

Ik draai maar heel zelden klassieke muziek. Beetje depri weer en depri nieuws helpen doorgaans wel om tot die keuze te komen.
Niet dat ik dan zelf depri ben maar dan ontstaat er zo'n gevoel dat het voor veel mensen niet leuk is. Ik draai dan liever wat abstracte (instrumentale) muziek dan muziek met heel concrete songteksten.

De negende van Antonín Dvořák is zonder meer een van m'n favoriete klassieke werken. Van deze symfonie heb ik ook een groot aantal versies staan.

Toch sluit de titel wel een beetje aan bij m'n gevoel wat ik bij het nieuws heb. Dit is niet gelijk een blog om het over de narcoticastaat Nederland te hebben waar niet onze regering maar criminelen de baas zijn.
Niet gelijk een blog over schandalig geblunder van ambtenaren en politici betreffende de toeslagen affaire. Oneindige rij steekpartijen met minderjarige daders en slachtoffers en de politiek kijkt toe. Geen huizen voor starters zonder dat ze miljonairs als ouders hebben.

Alleen dit kwartet aan aspecten zou toch voor iedere burger genoeg moeten zijn dat er op geen enkele manier een volgende regering komt onder Rutte? Of heb ik onderweg wat gemist?

Misschien wordt dit met het nieuwe normaal bedoeld?

Dvorak heeft zich natuurlijk door een heel andere nieuwe wereld laten inspireren en dat gebeurde tijdens zijn verblijf in de VS.
Dvořák die naast muzikant, orkestleider, componist ook muziekles gaf verbleef in de VS tussen 1892 en 1896 waar hij leiding gaf aan een conservatorium in New York.
Een veeleisende baan maar Dvořák gebruikte de overgebleven tijd optimaal met het maken van deze negende symfonie als resultaat. 

Een meesterwerk!

Op 16 december 1893 ging de symfonie in première in de legendarische Carnegie Hall in New York.

Leuk detail is dat deze symfonie ook in de moderne muziek doorklinkt. Meest bekend is het nummer Miracles van Don Williams. De melodie van deze Country hit komt onmiskenbaar uit de negende van Dvořák. 

Opper Doobie

Vandaag doet Patrick Simmons er een jaartje bij. Het enige lid van de Doobie Brothers die er altijd bij is geweest.
Voor wie hem niet gelijk voor de geest kan halen. Die gitarist met dat lange sluike haar.
Simmons bepaalde met zijn gitaarspel mede het geluid van de Doobies, maar heeft daarnaast ook een aantal composities op z'n naam staan die voor het nodige succes hebben gezorgd.

De Doobies zijn midden 80er jaren een tijdje uit elkaar geweest. Eind jaren 80 kwamen ze eigenlijk voor een enkel concert bij elkaar maar dat kreeg een opmerkelijk vervolg.
De rijpheid had wellicht de scherpe kantjes er wat afgehaald en ze zijn nog steeds bij elkaar en dat heeft begin deze maand zelfs een nieuw album opgeleverd. 

Het album Liberté verscheen 1 oktober en is en prima album. Geen hoogvlieger maar het luistert lekker vlot weg. Zo nu en dan het vertrouwde Doobies maar ze halen niet het niveau van Toulouse Street en The Captain and Me. Voor de liefhebbers is het toch wel smullen met lekker drum en gitaarwerk. De vinyl versie laat ik nog even staan, maar bij de tweede luisterbeurt op YouTube zit ik er toch weer van te genieten.

Naast een uitstekend muzikant is Simmons ook een enthousiaste motorrijder en heeft al meegedaan aan "races" dwars door America.
Zijn voorliefde voor mooie oude motoren herkennen we ook op een aantal hoezen. zoals een prachtige tank van een motor op het album The Very Best Of The Doobie Brothers.

The Doobies waren mijn eerste concert van een grote act. Midden jaren 70 in de Doelen in Rotterdam.
De heren lieten erg lang op zich wachten en of het een goed of slecht concert was weet ik eigenlijk niet eens. De kranten waren wat wisselend en vooral veel kritiek dat het erg lang duurde voor ze op het podium kwamen.
Bij de meeste muziek-recensisten denk ik wel eens dat ze erg gefrustreerd zijn dat ze zelf geen muziek kunnen maken en hun pen het liefst in de azijn dopen.
Ik had een geweldige avond en zo'n eerste groot concert maakte best we indruk. Naast het lekkere gitaarwerk en het indrukwekkende mondharmonica was voor mij vooral de dubbele drumbezetting een feest voor rock liefhebbers. GE-WEL-DIG! 

Laat helder zijn: Nobody beats Bonham and nobody beats like Bonham, maar wat een feest twee van die drummers.

Iedere keer als ik een plaat van de Doobies draai denk ik: waarom heb ik er niet meer. Na Liberté toch even een paar platen uit de kast getrokken!

Patrick Happy Birthday!

This Sweet Old World

Dit is het dertiende album van Lucinda Williams en verscheen in 2017. Opmerkelijk aan dit album is dat het een remake is van haar vierde album Sweet Old World uit 1992. Wie de jaartallen ziet rekent snel uit dat deze remake is gemaakt ter gelegenheid van het 25 jarig junbileum van het origineel.

Dat is trouwens een uitstekend album met de ene na de andere positieve recensie. Alleen het zou nog zes jaar duren voor Lucinda bij het grote publiek doorbrak.

Dat gebeurde in 1998 met het geweldige album Car Wheels on a Gravel Road. Dat album is werkelijk briljant, maar drie van de vier albums die ze daar voor had gemaakt waren van een uitzonderlijk hoog niveau. Het blijft - als we nu in de achteruitkijkspiegel kijken - toch wel vreemd waarom die doorbraak van Lucinda zo lang heeft geduurd?

Veel aan veranderen kunnen we niet wat niet wegneemt dat Sweet Old World in 1992 een geweldig goed albums was. Toch vond Lucinda het nodig om in 2017 een remake van dit album te maken.

Boeiende vraag is dan: is het beter? Of juist niet?

In dit geval vind ik het een heel lastige vraag. Het origineel is zwarter en iets rauwer. In de teksten komt heel ellende voorbij en het origineel is dan mogelijk wat authentieker. Dat neemt niet weg dat de rijpheid in de laatste versie ook wat toevoegt.

De rijpheid zit vooral in de kracht dat Lucinda heel beeldend kan zingen. Misschien is dat ook wel de stap die ze gezet heeft tussen Sweet Old World uit 1992 en Car Wheels on a Gravel Road waar je het hele album lang door het zuiden van de VS wordt gesleept.

Het origineel heb ik een groot aantal keren gehoord en deze remake zal ik toch een paar keer door de oren en hoofd moeten laten gaan om een finaal oordeel te vellen.

Wie het origineel niet kent gaat deze remake zonder meer waarderen want we horen Lucinda op haar best.

Countryrock maar de term Alternatieve Country wordt voor dit genre maar wat graag gebruikt. Verder wat Folkrock en eigenlijk blijft het labeltje Americana altijd wel een handige uitweg om dit soort muziek te typeren. Heerlijke mengelmoes van stijlen met een rauw randje en topmuzikanten.

De remake bevat buiten de het dozijn oorspronkelijke nummers een viertal bonustracks. Hierdoor past het niet meer op één LP en de remake bestaat dan ook uit twee platen. Het exemplaar wat ik heb bevat een gouden en een zilveren plaat. Verder een fraaie hoes en idem binnenhoezen met songteksten en een kaartje met een code om het album te kunnen downloaden.

 

Wie beide albums nog niet heeft kan dat mee laten spelen dat deze remake een viertal extra nummers bevat. Beide albums zijn echter top.

 

Nu koffie met een tweede luisterbeurt van This Sweet Old World.

Way Down in the Rust Bucket

Dit Neil Young album met daarop een concertregistratie verscheen begin dit jaar maar was al in 1990 opgenomen. Omdat het om een box gaat met vier platen heb ik zelf even gewacht met de aanschaf. Doorgaans zakt van dit soort producten de prijs na een half jaar spectaculair. Zo ook nu. Ik ben geen krent maar als wachten vier tientjes scheelt ben ik een meester van het geduld.

 

Het concert is verschenen als 2CD set, een box met 4LP's maar ook als DVD. Voor wie niet kan kiezen en niet op de portemonnee hoeft te letten is er een luxe box met daarin zowel de twee CD's, vier LP's en de DVD.

Het album is uitgebracht in Performance Series welke onderdeel is van de Neil Young Archives.

Tweeënhalf uur lang speelt Neil samen met Crazy Horse de sterren van de hemel. De aanwezigheid van Crazy Horse verraad gelijk de aanwezigheid van veel gitaarwerk. Prima gitaarwerk!

Op de setlist een aantal nummers die Neil regelmatig speelde met Crazy Horse zoals "Sedan Delivery", "Cortez the Killer", "Don't Cry No Tears", "Cinnamon Girl" en natuurlijk "Like a Hurricane".

Daarnaast is er ruime aandacht voor het album Ragged Glory dat twee maanden voor dit concert was uitgebracht. Het optreden wordt geopende "Country Home" wat tevens de opener is van Ragged Glory.

Met zeven van de tien nummer die we op Ragged Glory vinden komt dit album tijdens dit optreden ruim aan bod. Daarmee heb je nog geen doublure in huis. Op deze live set spelen Neil en z'n band immers nog een dozijn pareltjes. 

Daarnaast weet Neil van een nummer op het podium altijd net wat anders te maken. Nummers van Ragged Glory zoals "Love to Burn" en "Love and Only Love" worden op deze Way Down in the Rust Bucket met heerlijke gitaarimprovisatie beide met drie minuten opgerekt.

 

Wie Neil samen met Crazy Horse weet te waarderen gaat zeker genieten van dit optreden. Gewoon lekker tweeënhalf uur Rock (eigenlijk wel Hard Rock) van een heel hoog niveau. 

Enig minpunt is het ontbreken van een boekje met wat meer achtergrondinformatie. Dat mag je in een box als deze toch wel verwachten dan een enkel infovel.

Wel fraaie binnenhoezen met sfeervol fotowerk en in de binnenhoezen speciale antistatische binnenhoezen. 

Drukwerk, persing en afwerking is allemaal prima in orde, maar een box met vier platen had best een beetje opgeleukt mogen worden.

Qua muziek - en dat is toch het belangrijkste doel - is deze box smullen en nog eens smullen.

Wereld Normalisatiedag

Wij mensen zijn natuurlijk wel wat eigenaardige wezens. Aan de ene kant willen we maximale vrijheid en zelf keuzes maken en aan de andere kant lopen we te klagen als snoertjes voor telefoons niet zijn gestandaardiseerd.

We moeten ons wel realiseren dat zonder standaardisatie nagenoeg alle technische ontwikkelingen zich nog bevonden in het begin van de vorige eeuw.

Zo ook de hele muziekindustrie waar dan helemaal niks terecht van was gekomen. Het afspelen van een LP laat overigens mooi zien dat maximale standaardisatie hand in hand gaat met enorme vrijheid.

Een artiest is immers volledig vrij in het maken van muziek. Als luisteraar ben je volledig vrij in je keuze welke plaat je wel of niet opzet.
Dat spel van muziek maken en muziek luisteren zou zonder standaardisatie nooit zo mega populair zijn geworden.

Het begint al met de stekker van je installatie in het stopcontact te steken. Zonder NEN1010 (norm elektrische installaties waaronder die in huis) was het al lastig want hoe hoog is de spanning die uit "de muur" komt. Past de stekker wel?

De belangrijkste norm in het afspelen van een LP is echter de RIAA correctie. De RIAA is de Recording Industry Association of America en deze club heeft half jaren 50 een aantal normen opgezet.
Een zeer belangrijke norm is de zogenaamde RIAA correctie. 

Lage tonen (bas) die op hoog volume zijn opgenomen zorgen voor zeer brede groeven. Brede groeven hebben een aantal nadelen. Uiteraard kan er dan minder muziek op een plaat, maar het zorgt ook voor een onrustiger aftastgedrag. Om dit te compenseren wordt bij het maken van de plaat de lage tonen verzwakt en de hoge tonen versterkt.
Om te zorgen dat bij jouw thuis de bas weer lekker stevig klinkt vind ik jouw installatie precies het tegenovergestelde plaats en worden de lage tonen iets versterkt en de hoge tonen afgezwakt (zie figuur)

Andere normen die een bijdrage hebben geleverd aan het succes van vinyl in het algemeen zijn natuurlijk het formaat en toerental.

We willen geen van alle in een keurslijf maar op veel gebieden is standaardisatie toch heel, heel, heel erg fijn.

Dank zij die standaardisatie hoef ik nu niet na te denken welke plaat ik uit de kast trek. In een enkel geval moet ik het toerental van 33 naar 45 zetten maar verder doet het wat het moet doen.

Koffie met een plaat dan maar. Gewoon lekker een oude verzamelaar. Omdat het kan.....

Internationale Suit-Up Dag

Voor zo'n dag komt toch maar één artiest in aanmerking? Wellicht nog meer maar ik denk bij een knap pak en muziek vooral aan Bryan Ferry.

De bedoeling van deze dag is dat je je in je beste en mooiste pak hijst. Zelf draag ik bijna geen pakken meer en soms vind ik dat toch wel eens jammer. Een tijd heb ik door mijn werk in pakken gelopen en dat had toch ook wel wat.
Tegenwoordig moet er iemand doodgaan of een heel chique feest voor ik een pak aan wil trekken.

Bryan heeft een dergelijke prikkel niet nodig en een knap pak is zijn standaard outfit. Vorig jaar met de verjaardag (26 september) van Ferry blogde ik al eens over deze geweldige performer.
Gek genoeg ben ik een enorme fan van Ferry maar Roxy Music ziet hier eigenlijk nooit de draaitafel.

Ferry draai ik dan toch regelmatig. Voor het album Dylanesque dat ik helaas (nog steeds) niet op vinyl heb.
Misschien moet ik eens een pak aandoen en bij een platenmaatschappij aankloppen dat ze dat eens gaan regelen..............

Ik gooi er aan het eind van de dag even het album  Let's Stick Together tegenaan met daarop het gelijknamige nummer maar ook het schitterende "The Price Of Love".

Stay of Your Bright Baby Blues

Vandaag is het de verjaardag van Jackson Browne. Geweldige zanger maar vooral een briljant componist. Browne heeft - zeker in relatie tot de lengte van z'n carrière - geen extreem grote catalogus.

15 albums op een carrière van 55 jaar is immers best wel karige te noemen. De eerste vijf albums van Jackson zij zoals de Fransen zo mooi zeggen: oustanding!
Vijf jaar op een rij een meesterwerk ophoesten zorgde bij de muziekpers echter voor extreem hoge verwachtingen. Vanaf het album Hold Out werd het zo nu en dan wel wat minder, maar de pers wilde kopieën van eerdere albums. Ik noem dat voor het gemak het Harvest-effect.

Je kan natuurlijk maar één briljante debuut (1972) maken en dat was Jackson gelukt. The Pretender uit 1976 is een van de andere uit de eerste vijf albums en werd met drie maal platina in de VS ook commercieel een mega succes.

Algemeen wordt het album Late For The Sky als Jacksons beste gezien. Absoluut een meesterwerk maar het is geen slecht idee om ook eens naar z'n laatste album te luisstern. Deze zomer verscheen Downhill from Everywhere en wat mij betreft een pareltje. Helaas heb ik deze nog niet op vinyl want de honger naar muziek is nu eenmaal groter dan het beschikbare budget.

Op dit nieuwe album een heerlijk duet met Leslie Mendelson en het nummer "The Dreamer" als mijn persoonlijk favoriet.
Ik doe het voor dit laatste album nog even met de YouTube versie en bij de koffie maar eens twee oudjes van Jackson uit de kast getrokken.

Bij de koffie mijn favoriete nummers van Jackson Browne namelijk "Stay" en "Your Bright Baby Blues".
"Stay" is te vinden op het album Running On Empty uit 1977 en "Your Bright Baby Blues" staat op het eerder genoemde The Pretender.

Jackson heeft naast zijn eigen soloalbums veel muziek gemaakt voor anderen, onwaarschijnlijk veel sessiewerk gedaan en echt met alle grote muzikanten op het podium gestaan. Daarnaast is Jackson altijd druk in de weer om maatschappelijk misstanden aan de kaak te stellen en schroomt het niet om daarbij persoonlijk risico te lopen.

Koffie en Jackson Browne...... Fijne manier om de zaterdag te beginnen.

Jackson Happy Bithday!

Austin City Limits 1995

Ik voel mijzelf niet echt een verzamelaar maar van de week kwam de postbode een twaalfde live album van The Allman Brothers brengen. Dat begint toch al verdacht veel op verzamelen te lijken.....
Omdat het om live albums gaat komen veel nummers op meerdere albums voor, want een aantal nummers stonden nu eenmaal vast op het programma. Ik blijf het toch boeiend vinden om te luisteren naar verschillende uitvoeringen van een nummer. 
Zo'n opmerking is natuurlijk ook niet veel meer dan een smoes om weer zo'n live album in de kast te zetten............

De opnames van deze Austin City Limits stammen uit 1995 en zijn gemaakt tijdens (via broadcast) het gelijknamige festival. Het is de periode dat Warren Haynes de band was komen versterken en ik blijf het razend knap vinden hoe deze band - ondanks de vele tegenslagen - zichzelf steeds opnieuw heeft weten uit te vinden.

Het album valt in het zogenaamde onofficiële domein en is uitgebracht door het vage label Parachute.Voor een live album van The Allman Brothers is het wel wat aan de korte kant. Dat heeft waarschijnlijk te maken dat op een dergelijk festival iedere act precies één uur krijgt om hun kunstjes te tonen.
Voor The Allmans een wat onnatuurlijke situatie, want na een uur zijn ze doorgaans pas echt op dreef om vervolgens nog minimaal twee uur helemaal los te gaan.

Dit is een setlist die net niet past op één LP past en voor twee is het net een beetje te schraal. Dat betekend dat kant C en D slechts 10 minuten muziek bevatten.

Toch heeft - zeker voor een ABB fan - dit album wel toegevoegde waarde want de setlist is zeker bijzonder te noemen. Nummers als "Whipping Post", "In Memory Of Elizabeth Reed" en "Statesboro Blues" ga je op dit album niet vinden. Logisch als je bedenkt dat de band maar een uur de tijd kreeg. Dan ga je geen 25 minuten lange jams staan spelen. Toch is het razend knap dat ze in een uur acht nummers spelen die toch wel als een representatief voor de band gezien mogen worden.

Zo spelen ze klassiekers als "Ramblin'Man" en "Midnight Rider" maar is er ook ruimte voor toendertijd nieuw werk zoals "Where It All Begins". Die laatste wordt samen met "One Way Out" gebruikt om te laten zien wat The Allmans als jamband in huis hebben. Knap hoe ze in de beperkte tijd zichzelf weten te presenteren.

Voor de enthousiaste (fanatiek is zo'n onhandig woord) ABB-fan zal dit een fijne aanvulling zijn. Wie echter met één a twee live albums van de band gelukkig kan zijn laat deze echter beter in de winkel staan. Dan gaan officiële live albums als At Filmore East en At Ludlow Garage 1970 waarschijnlijk meer plezier geven.

Neil Young - Carnegie Hall 1970

Ome Neel brengt de laatste jaren echt een lawine aan platen uit. In de serie van gewone reguliere albums is Neil altijd al erg productief, maar sinds hij in 2009 de Neil Young Archives heeft opengezet  is het voor de meeste verzamelaars droog brood eten.

Vooral zij die CD's verzamelen, want daar zijn de nodige indrukwekkende boxen op uitgekomen.

Gelukkig komen de meeste albums op vinyl als los album uit zodat je zelf keuzes kan maken waar je wel of niet je geld aan uitgeeft.

 

Neil brengt op dit moment regelmatig albums uit die om verschillende redenen op de plank zijn blijven liggen zoals Hitchhiker en Homegrown.

Hitchhiker is 1976 opgenomen en werd pas in 2017 uitgegeven. Bij Homegrown zagen we een zelfde patroon want dit album is in 1974 en 1975 opgenomen en werd pas vorig jaar uitgebracht.

Niet eerder uitgebrachte albums worden door Neil gecodeerd als SRS (Special Release Series) en we mogen in deze serie nog wel een paar albums verwachten.

Daarnaast brengt Neil een groot aan live opnames uit in de Performance Series kortweg aangeduid als PS. Pareltje in die serie is zonder meer het album Live at Massey Hall 1971 maar Live at the Fillmore East 1970 en Live At Cellar Door mogen er ook zijn.

1 oktober is Neil begonnen met het uitbrengen van een nieuwe serie en hier betreft het officiële bootlegs. Dat klinkt natuurlijk een beetje gek want een bootleg is natuurlijk per definitie niet officieel. Neil heeft bedacht om albums uit te brengen van de belangrijkste en meest populaire bootlegs di van zijn optredens zijn gemaakt.

Daar waar bootleggers schaamteloos gebruik maakte van de spullen van Neil Young doet hij dat nu andersom.

Uiteraard beschikt Neil over betere opnames van die concerten en vanaf vrijdag jl lag Carnegie Hall 1970 in de winkel.

Op vinyl zijn het twee platen en het is echt een magistrale setlist. Anderhalf uur Neil in akoestische modus. Smullen.

 

Dat alles neemt niet weg dat ik het wel jammer vind dat alles wat in de afgelopen 12 jaar uit de Neil Young Archives is verschenen wel heel erg in de jaren 70 blijft hangen.

Ik zou liever zien dat ze met wat meer gevarieerde stappen door de carrière van Neil gaan,

 

Dat neemt niet weg dat deze Carnegie Hall 1970 een must is voor de echte Neil Young fans. Alleen al een aantal akoestische  uitvoeringen van nummers die doorgaans elektrisch worden gebracht maken Carnegie Hall toch een heerlijke aanwinst.

Setlist Carnegie Hall 1970

A1		Down By The River	4:23
A2		Cinnamon Girl	3:33
A3		I Am A Child	2:50
A4		Expecting To Fly	4:01
A5		The Loner	5:28
A6		Wonderin'	2:00
B1		Helpless	4:14
B2		Southern Man	4:47
B3		Nowadays Clancy Can't Even Sing	5:31
B4		Sugar Mountain	8:13
C1		On The Way Home	3:27
C2		Tell Me Why	3:10
C3		Only Love Can Break Your Heart	3:04
C4		Old Man	3:31
C5		After The Gold Rush	5:13
C6		Flying On The Ground Is Wrong	4:15
D1		Cowgirl In The Sand	4:00
D2		Don't Let It Bring You Down	2:33
D3		Birds	3:13
D4		Bad Fog Of Loneliness	2:21
D5		Ohio	3:08
D6		See The Sky About To Rain	3:45
D7		Dance Dance Dance	3:14

Chubby Checker - Lovely Lovely

Negen jaar was ik en het is mij eerste bewuste herinnering dat ik muziek ging waarderen. Ik kwam op een zaterdagmiddag thuis en m'n ouders hadden dit singeltje gehoord.

Iedere keer als dit nummer op de radio werd gedraaid werd ik helemaal vrolijk. Dat was blijkbaar een geschikte aanleiding om het singletje in huis te halen. Eenmaal in huis is het ook echt grijs gedraaid.

Het is vandaag de verjaardag van Chubby Checker en dat is toch een prima moment om "Lovely Lovely" nog eens uit de speakers te laten rollen.

Checker is geboren in 1941 en heeft niet zo gek lang geleden nog optredens gedaan. Helaas is veel materiaal van Checker in de grote brand bij Universal Studios verloren gegaan.

De klassieker "Loverly, Loverly" gaat voor mij echter nooit verloren.

Happy Birthday Chubby

Koffiedag

Het is vandaag internationale koffiedag. Wij Nederlanders vinden ons zelf behoorlijk koffieleuten en menig reclame is op die veronderstelling gebaseerd.

Sterker we (vele dan toch) denken dat we een geweldige koffiecultuur hebben. Zolang je het land niet uitgaat is het mogelijk om die gedachten vol te houden............

Zelf was ik vorige maand twee weekjes in Italië. Niet één keer matige - laat staan slechte - koffie gekregen. In de ochtend als eerste bakkie mag ik graag een cappuccino drinken en na de lunch en avondeten een espresso. Wat een zaligheid.

In Nederland is cappuccino vaak niks meer dan koffie met veel melk en een espresso doorgaans niks meer dan een hele kleine koffie.

Slechts heel zelden veer ik in Nederland in de horeca op omdat ik echt geweldige koffie heb gekregen.

Zelfs in toprestaurants valt het vaak gewoon tegen. Niet vies maar 7tjes...........

Geen slecht idee om koffie gewoon lekker zelf thuis te maken en dat doen we dan ook in veel verschillende varianten. Uit Italië een mokapotje meegenomen. Er stonden er hier al een paar, maar dat zijn toch betere souvenirs dan het Colosseum in een sneeuwbal. 

In een mokapotje koffie maken is een van mijn favorieten maar genoeg over de koffie en het is tijd voor een plaat bij de koffie.

De meeste muziek die ik heb staan is prima te draaien bij een goed bakkie koffie. Toch was het lastig om passend vinyl te vinden waarop wat stond met een directe verwijzing naar koffie.

Slechts twee songs stonden gelijk op het vizier: Beth Hart & Joe Bonamassa met "Black Coffee" en "One More Cup Of Coffee" van good old Bob Dylan.

De plaat van Beth en Joe had nog recent op de draaitafel gelegen dus de keuze viel op Bob.

"One More Cup Of Coffee" is te vinden op het album Desire uit 1976. Het album mag wel als een van de beste werken van Dylan worden beschouwd. Desire kreeg grote bekendheid mede door het nummer "Hurricane". Het nummer is een protest tegen de rechtsgang van bokser Rubin Carter. Omwille van strafvermindering van een paar kleine crimineeltjes werd Carter als Afro-Amerikaan opgeofferd.

 

Los van de inhoud is "Hurricane" ook qua muziek een heerlijke opener van dit album en eigenlijk staan er op dit album geen mindere nummers.

Ik ben ook al ruim 40 jaar bezig de nummers van dit album in volgorde van goed naar super te zetten. Opvallend is dat ik nummers als "Isis" en........................."One More Cup Of Coffee" vaak in de top drie zet.

 

Dat Emmylou Harris op "One More Cup Of Coffee" de tweede partij zingt heeft zeker invloed om mijn voorkeur voor dit nummer. Ik kan mijzelf best wel als een groot fan van Emmylou Harris beschouwen en dat helpt natuurlijk.

Toch is het vooral het contrast tussen de stem en de zangkwaliteiten van Dylan en Harris die dit nummer tot een pareltje maken. Pareltje? Diamantje had ik in moeten tikken!

Strikt genomen is het qua verhaal een niemendalletje met het standaard verhaal van twee geliefde die beide uit een ander sociaal milieu komen.

Het zit echter qua tekst, qua muziek en qua zang briljant in elkaar. Meesterwerkje!

 

Koffie dan maar!

"One More Cup Of Coffee"

Your breath is sweet
Your eyes are like two jewels in the sky
Your back is straight your hair is smooth
On the pillow where you lie
But I don't sense affection
No gratitude or love
Your loyalty is not to me
But to the stars above

One more cup of coffee for the road
One more cup of coffee 'fore I go.
To the valley below.

Your daddy he's an outlaw
And a wanderer by trade
He'll teach you how to pick and choose
And how to throw the blade
He oversees his kingdom
So no stranger does intrude
His voice it trembles as he calls out
For another plate of food.

One more cup of coffee for the road
One more cup of coffee 'fore I go.
To the valley below.

Your sister sees the future
Like your mama and yourself
You've never learned to read or write
There's no books upon your shelf
And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.

One more cup of coffee for the road
One more cup of coffee 'fore I go.
To the valley below.'

 

- ##### -