Eric Clapton 79 jaar

Hoewel ik een vrij vol programma heb vandaag heb ik toch besloten voor deze dag een deel van m'n Clapton collectie uit de kast te trekken. Platen zet ik pas terug als ze gedraaid zijn. Dus zal een lang Paasweekend met Eric worden..........

Clapton jarig in het meest - voor de meeste gelovigen dan toch - heilige weekend van het jaar: Pasen!
Al vroeg in de carrière van Clapton verscheen hier en daar op muren in de UK de legendarische tekst CLAPTON IS GOD.

Nu is het de vraag of er überhaupt een God is maar als er iemand echt uit de dood is opgestaan dan is het Clapton wel. Door extreem zware drugverslaving had het zomaar heel anders af kunnen lopen.

Ik trek de parallellen nog even door want als er een iemand echt op vreselijke wijze z'n zoon heeft verloren moet ik triest genoeg ook aan Clapton denken.

Dat alles neemt niet weg dat Clapton een meer dan indrukwekkende catalogus bij elkaar heeft gespeeld. Een enorme rij soloalbums maar ook de nodige meesterwerkjes met The Yarbirds, The Bluesbreakers, Cream, Blind Faith, Delaney & Bonnie, Derek & The Domino's, J.J. Cale en B.B. King.

Daarnaast werkte Clapton mee aan een groot aantal muziekprojecten zoals Concert For Bangla Desh en The Last Walz. Het zal ook niemand verbazen dat Clapton een prijzenkast vol heeft met onderscheidingen en prijzen. Leukste blijk van waardering is echter toch een ster die naar Clapton is genoemd.

Recent heb ik een docu over de beginjaren van Clapton zitten kijken op Netflix. Als je geen plannen voor vandaag hebt is dat een prima manier om de regen te gaan ontwijken.

50 jaar Starless and Bible Black

King Crimson is samen met Pink Floyd en Jethro Tull de bepekte erfenis op het gebied van Progressieve Rock waar ik nog regelmatig op terugval. 

Bekende namen als Camel, Yes, Genesis, Eloy, ELP (Emerson, Lake & Palmer) zien nauwelijks nog mijn draaitafel. Overigens van Pink Floyd draai ik eigenlijk ook maar zelden de iets te toegankelijke albums zoals Dark Side Of The Moon en The Wall. 

Hoewel ik vroeger bands als Yes en Genesis naar binnen lepelde als een aalscholver die z'n eerste visje van de dag te pakken heeft doet het mij niks meer. Het is natuurlijk nog steeds fenomenaal goede muziek maar de uitdaging als luisteraar is bij mij weg.

Met bands als Led Zeppelin, The Stones heb ik ook geen uitdaging maar bij dat soort muziek heb ik ook een ander verwachtingspatroon. Gewoon lekker Rock.

Wie liefhebber is van Progressieve Rock en langdurig door een album uitgedaagd wil worden kan prima terecht bij King Crimson. Zeker bij dit zesde studio album dat 50 jaar geleden het levenslicht zag. Leuk detail is dat het album deels in het Amsterdams Concertgebouw is opgenomen. 

Starless and Bible Black zal - zelfs na 50 jaar - voor veel luisteraars een uitdaging zijn om naar te luisteren. Zeer muzikaal maar soms zeer complex. Van soms bijna romantisch tot bombastisch, van stevig Rock tot aanzwellend mysterieus.
Lastige melodielijnen en beslist geen album met meezingers. Dat laatste is ook precies de reden waarom deze Starless and Bible Black na 50 nog steeds een genot is om door de oren te laten waaien............

 

Wereld Tuberculosedag

In de westerse wereld is TBC behoorlijk onder controle, maar in minder ontwikkelde gebieden sterven er jaarlijks nog zeer veel mensen aan deze ziekte.

De doelstelling van de WHO om de ziekte in 2015 uit te bannen is niet gelukt en in 2018 behoorde TBC wereldwijd nog tot de 10 meestvoorkomende doodsoorzaken.

Alle reden om aan deze ziekte nog eens stevig aandacht te besteden. 

 

Als we aan TBC en muziek denken dan is er natuurlijk één nummer en dat steekt boven alles uit namelijk "T.B. Sheets" van Van Morrison. Het is te vinden op zijn debuutalbum Blowin' Your Mind! dat in 1967 verscheen. 

 

In 1973 verscheen een verzamelalbum van Van Morrison met als titel T.B. Sheets. Heerlijke verzamelaar met daarop ook het bekende "Brown Eyed Girl". Een nummer over een liefde die niet meer is dan een herinnering. Wel met pikante mijmeringen en er moest zelfs een speciale gekuiste versie voor de preutse BBC gemaakt worden.
Een ingekorte (zo jammer) versie van "T.B. Sheets"fungeerde als B-kant van "Brown Eyed Girl".

Het nummer "T.B. Sheets" was met ruim negen minuten te lang om als hitsingle het op de radio te gaan halen. Radiostations draaide in die jaren geen lange nummers en negen minuten op een singletje is technisch ook wel een uitdaging.

 

Het nummer "T.B. Sheets" is dus een echt albumnummer en wie onder een steen heeft gezeten en het niet kent doet er goed aan om vooral de lange versie eens op te zoeken.

"T.B. Sheets" grijpt je bij de keel terwijl het juist een nummer is over loslaten. Het nummer heeft een typische jaren 60 sound maar is een klassieker in de categorie hartverscheurend.

 

Waxahatchee: Tigers Blood

Gister kwam dit nieuwe album van Waxahatchee uit en ik kan wel gelijk verklappen dat het smullen is en happy dat ik gelijk de vinylversie heb gekocht.

Waxahatchee is de artiestennaam van Katie Crutchfield. Eigenlijk is het een naam voor een band of meer nog van een muziekproject. Crutchfield is echter de grote drijvende kracht achter het geheel en wordt per album en optreden aangevuld met andere vakkundige muzikanten.

Het was al weer even geleden dat de bewierookte voorganger "Saint Cloud" was verschenen. Op een paar dagen na zit er vier jaar tussen de voorganger en deze nieuwe telg. Deze Tiger Blood is het zesde album van Waxahatchee en net als de vijf voorgangers krijgt ook dit album weer de ene na de andere lovende recensie.

Vier jaar wachten zal voor sommige fans een lange periode zijn geweest, maar Waxahatchee doet met dit album weer een enorme stap.
Een stap? Het is een sprong voorwaarts en een verdere ontwikkeling van de muziekstijl die Crutchfield met het album "Saint Cloud" al uit je speakers liet rollen.

Waxahatchee laat zich niet makkelijk in een hokje duwen en speelt een blend van Rootsrock, Folkrock en Indie. Het album voelt bij een eerste draaibeurt al heel vertrouwd aan, maar bij volgende draaibeurten kom je er als luisteraar achter dat het album wemelt van verborgen uitdagingen.
De songs op deze Tigers Blood bevatten namelijk nog meer diepgang dan voorgaande albums en ook muzikaal zet Waxahatchee net wat pittiger aan.

Niet alleen de muziek is om te smullen, want wie zich in de teksten vreet gaat alledaagse persoonlijke thema's tegenkomen zoals angst, rouw, liefde, frustratie, vergeving en acceptatie. Waxahatchee brengt de nummers - ondanks thema's als onzekerheid - met zeer grote overtuigingskracht.

Tiger Bloods is gevarieerd van rustige Rock tot heerlijke ballads die een mix zijn van Folk en Indie. Ook als je niet teveel met de teksten bezig wilt zijn is de muziek een feestje voor de oren.
De intense uitvoering van de nummers zal echter menigeen toch nieuwsgierig maken wat Waxahatchee te "vertellen" heeft. Wie zich dan toch in de teksten wil verdiepen wordt geholpen door een keurig inlegvel met songteksten in de fraaie hoes.

Het jaar is nog jong maar dit album gaat vast mijn Top 10 Album 2024 lijstje halen. 

50 jaar On The Border

Het derde album van de Eagles viert vandaag haar 50e verjaardag. Toen ik in 1972 met het debuut van de Eagles bij mijn vrienden aankwam werd ik toch een beetje uitgelachen. Te Country en te weinig Rock.

Folk mocht - mits maatschappijkritisch - dan nog wel in mijn vriendenkring, maar het moest niet te soft gaan worden. Uiteindelijk hadden ze allemaal na een paar jaar een rij albums van de Eagles staan. Met deze On The Border werd dan ook nog eens aan hun behoefte voldaan om iets meer Rock in te brengen.

 

Voor mij persoonlijk is On The Border echter toch het minste album van de Eagles en ik draai het eigenlijk nooit. Het album mist een bepaalde consistentie en samenhang. Mogelijk omdat er halverwege van producer is gewisselden.  Glyn Johns die we oa kennen van The Kinks, The Rolling Stones, Eric Clapton en Led Zeppelin werd halverwege vervangen door Bill Szymczyk.

 

Szymczyk die producer is geweest voor oa B.B. King, The Who, The J. Geils Band, Joe Walsh, Santana en de Outlaws heeft vanaf On The Border alle studio albums van de Eagles geproduceerd.

Daaronder ook het meesterwerk Hotel California. 

 

Deze On The Border blijft echter wat mij betreft toch een zwakke schakel in de catalogus van de Eagles.

Het debuut uit 1972 en opvolger Desperado van een jaar later hadden bij mij de verwachtingen vrij hoog gezet. Verwachtingen die - in mijn bescheiden mening - niet werden waargemaakt. De band is op dit album veel te geforceerd op zoek naar een meer stevige Rock sound. Dat gaat wat mij betreft bij de opener al fout. Iets teveel gitaar en who, who roepen maakt je nog geen hardrocker.

Het is allemaal niet slecht en het album doet het prima in de auto als je een lange rit moet maken. Toch zal ik in tegenstelling tot Desperado en Hotel California dit album niet uit de kast halen om echt naar te gaan zitten luisteren.

 

Toch heb ik op deze On The Border wel een paar favoriete nummers. Het zal niemand verbazen dat het de nummers zijn die wat meer tegen de Countryrock aanleunen die mijn voorkeur hebben.

Met On The Border is de titel zeer passend gekozen want het ligt toch op de grens van een stijlwissel die de Eagles hebben ondergaan. Niet dat ze de Countryrock volledig bij het grof vuil hadden gezet, maar vanaf deze On The Border werd Rock de dominante muziekstijl van de Eagles.

 

Echt duidelijk wordt de grens bij de laatste twee nummers van kant A van dit album. Met "My Man" brengen de Eagles een schitterende Countryrock ballad ter ere van de kort daarvoor overleden Gram Parsons.

Het nummer wordt opgevolgd door titelsong "On The Border" waar Rock, een soort van Soul, R&B, gitaren, handclaps een onhandig gevecht voeren om aandacht om zo een brutalere sound neer te zetten. 

Daar waar "My Man" nog het bewieroken van collega is blijkt "On The Border" zich vooral af te zetten tegen de macht. Geschreven aan de wortels van het Watergate Schandaal en het nummer bleek zelfs enige voorspellende waarde te hebben. Deze twee nummers zijn zowel muziek als boodschap een enorm contrast van elkaar.

De regel "I'm try'n' to change this water to wine" uit deze titelsong had overigens ook zomaar een knipoog kunnen zijn naar de transitie die de band op dat moment doormaakte.............

 

50 jaar Buddha and the Chocolate Box

Zoals ik al eens eerder schreef op deze blog werd ik als dromerige puber begin 70er jaren door Cat Stevens de muziek ingetrokken. Het was vooral de hit "Tuesday's Dead" die mij enorm fascineerde. Heerlijk ritme en een wat mysterieuze tekst. Ik moest en zou dat nummer als plaat hebben en gewapend met mijn - als zaterdaghulp bij de Simon de Wit - zuur verdiende geld trok ik naar de platenwinkel om mijn eerste plaat te kopen.

Helaas was het album Teaser And The Firecat waar "Tuesday's Dead" op te vinden is uitverkocht. Met lege handen naar huis was geen optie want het geld branden in mijn zak. Dus ik naar huis met het album Tea For The Tillerman. Geweldige keuze want het sloot naadloos aan op mijn gevoelsleven van zoekende puber. Ook de mismatch met mijn vader, de ontdekking van de liefde en zorgen om de toekomst van onze aarde waren thema's op dit album die mij raakte.

Al snel had ik alle albums van Cat Stevens en ieder nieuw album dat verscheen werd direct aan de collectie toegevoegd. Zo ook deze vandaag jarige Buddha and the Chocolate Box. Gelijk gekocht.

Wat direct opvalt is de zeer fraaie hoes met stripverhaal en een zogenaamd chocoladedoos. Uiteraard is een fraaie hoes mooi meegenomen, maar het gaat natuurlijk om de muziek.

Dit achtste album van Cat blijft zeker anderhalve ster achter ten opzichte van het meesterwerk Tea For The Tillerman, maar is toch wel een beetje ondergewaardeerd.
Het was de zoektocht van Cat Stevens die mij altijd heeft aangesproken. Een zoektocht die weerspiegeld werd in zijn muziek. Toen Cat zich bekeerde tot de Islam en zich Yusuf noemde vond hij blijkbaar rust en dat is doorgaans dodelijk voor nieuwsgierigheid en creativiteit.

Zijn eerste treden bij de Islam kon ik ook moeilijk enthousiast over worden. Gelukkig heeft hij daar een weg gevonden die hem zelfs een groot aantal maatschappelijke onderscheidingen heeft opgeleverd. 

Als Yusuf heeft Cat een aantal albums gemaakt maar hij leefde tot 2017 toch vooral een wat teruggetrokken bestaan. De laatste jaren treed Cat weer wat meer op de voorgrond met als resultaat een paar geslaagde albums. Op de recente albums mis ik echter toch de zoekende Cat Stevens die we juist wel horen op deze Buddha and the Chocolate Box.

De schoonheid van de zoektocht naar de gouden pot aan het eind van de regenboog wint het bij mij namelijk van de pot met goud. Mensen met een pot met goud komen niet meer in beweging. Ze beschermen hun pot zodat ze die niet kwijt raken. Ze gaan bezit verheffen boven beleven.
Muzikaal zijn de recente albums van Cat Stevens pareltjes, maar ik hoor toch liever deze Buddha and the Chocolate Box.

Had ik dan liever gehad dat Cat een boeddhist was geworden? Nee zeker niet. Ik had liever gehad dat hij was blijven zoeken. Daarnaast ziet Cat Stevens muziek als een belangrijke vredesstichter en ook dat blijf ik een geweldig thema vinden:

Music:

Take a look at the world
Think about how it will end
Thered be no wars in the world
If everybody joined the band
Think about the light in your eyes
Think about what you should know
Thered be no wars in the world
If everybody joined in the show Oh Oh

Think about the light in your eyes
Think about what you should know
Thered be no wars in the world
If everybody joined in the show
In the show

R.I.P. Steve Harley

Zojuist is het droevige nieuws bekend gemaakt dat Steve Harley op 73 jarige leeftijd is overleden. We kennen Harley natuurlijk vooral van de Britse Popband Cockney Rebel. Met deze band had Harley in de jaren 70 een aantal zeer grote hits. Hits die zelfs nu nog enorm populair zijn, want nummers als "Sebastian" en "Make Me Smile (Come Up and See Me)" staan al vanaf het begin onafgebroken in de Top2000.

Naast een aantal albums die Harley met Cockney Rebel heeft gemaakt bracht Harley ook een aantal solo albums uit. In 2020 verscheen nog het zeer geslaagde album Uncovered. Hierop oa. nummers van Lennon–McCartney,  Jagger & Richards, Bob Dylan, David Bowie en Cat Stevens. 

Niet zomaar covers maar Harley geeft een geheel eigen draai aan een elftal nummers van zijn collega's. Absoluut de moeite om dit album eens te luisteren.

Het is toch een soort ode aan een aantal muzikanten die voor inspiratie hebben gezorgd. Na dit album kreeg Harley kanker en behandelingen hebben blijkbaar deze geweldige artiest niet kunnen redden.

Triest nieuws maar van het nummer "Make Me Smile (Come Up and See Me)" zal ik tot in de eeuwigheid een beetje vrolijk worden..........

Rust zacht Steve...........

World Sleep Day 2024

Deze dag valt niet op een vaste datum maar is altijd op een vrijdag halverwege de maand maart. Gister was ik met een vriend (delen ook de muziekhobby) wandelen en hij wilde mij wat tips geven om te slapen. Er zijn genoeg aspecten waar ik nog tips kan gebruiken, maar met slaap heb ik totaal geen probleem.

Zeker niet als ik die dag een lekker stuk gefietst (racefiets) of gewandeld heb. Helaas zijn er heel veel mensen die wel problemen met slaap hebben. Soms is dat fysiek maar heel vaak liggen er mentale oorzaken aan de basis van slapeloosheid.

Met de stijgende kosten. gerommel in de politiek, tekort aan huizen en dreiging voor meer oorlog zal de slapeloosheid onder de bevolking helaas alleen maar verder toenemen.

 

Dus mijn keuze voor bij de koffie valt niet op een slaapliedje maar op het album  Sleepless Nights van Gram Parsons en The Flying Burrito Brothers. Album verscheen in 1976 en dat was dus al een aantal jaren na het trieste overlijden van Parsons.

Op dit Countryrock album horen we - uiteraard zou je haast zeggen - ook Emmylou Harris een aantal keren een bijdrage leveren. Opvallende bijdrage van anderen zit vooral in de setlist. Het zijn namelijk allemaal nummers van anderen. 

 

Albums die postuum* worden uitgegeven scoren zelden vijf sterren en deze Sleepless Nights vormt daar geen uitzondering op. Een lekker album maar ook niet veel meer dan dat. 

De nummers zijn duidelijk restjes die bij eerdere albums niet gebruikt zijn en een groot aantal nummers op deze Sleepless Nights mist toch wat pit.

Grote fans van Gram Parsons nemen het door hun compleetheidsdrang uiteraard toch op in hun collectie. Wil je echter maar een paar albums van Parsons en The Flying Burrito Brothers in je collectie opnemen zou ik de keuze toch op iets anders laten vallen.

Bij de koffie een prima album en dat het wat minder is dan we van Parsons gewend zijn ga ik geen nacht slechter door slapen.

* Grievous Angel is het tweede solo album van Gram Parsons en verscheen een paar maanden na zijn dood. Dit album was echter al gepland en valt niet in de standaardcategorie van postuum albums. Die laatste categorie - waar deze Sleepless Nights zeker wel onder valt - is toch een soort van gegraai van platenmaatschappijen om opnames die door de artiest waren afgekeurd alsnog in dollars om te zetten.

De dag van de ingenieur

Binnen de muziek denk ik bij dag van de ingenieur (engineer) vooral aan één iemand en dat is Tom Dowd. Geboren op 20 oktober 1925 in New York. Beide ouders waren zeer muzikaal en Tom leerde al snel diverse instrumenten bespelen.

Voordat Tom in de muziek zijn plek wist te veroveren had hij al een stevige omweg gemaakt langs het leger en was hij zelfs werkzaam op het mega geheime Manhattanproject. 

 

Dat project is in WWII opgestart voor de ontwikkeling van nucleaire wapens. Het project staat door de vorig jaar zomer verschenen film Oppenheimer ineens weer in de belangstelling. De indrukwekkende film wist deze week van de 13 Oscar nominaties er maar liefst zeven te winnen.

Dit project liep in 1946 ten einde en Dowd ging zijn passie volgen en koos definitief voor een rol in de muziek.

 

Tom Dowd - die ik vooral ken als geluidstechnicus en producer van The Allman Brothers en Eric Clapton - mogen we wel beschouwen als de alchemist van de geluidsstudio. Wie zich iets meer in de achtergrond van albums heeft verdiept kan ook niet om Tom Dowd heen. 

De meesten zullen dan ruimhartig toegeven dat Tom Dowd pure magie was. De tovenaar van geluidsbanden, kabels, microfoons, geluidspanelen, opstellingen en instellingen op mengpanelen.

 

Dowd werkte naast de eerder genoemde Allman Brothers en Clapton onder meer met  The Bee Gees, Lynyrd Skynyrd, Black Oak Arkansas, Derek and the Dominos, Rod Stewart, Wishbone Ash, New Model Army, Cream, Lulu, Chicago, Joe Bonamassa, the J. Geils Band, Charlie Parker,  Meat Loaf, Sonny & Cher, Willie Nelson, Diana Ross, John Coltrane, The Souther-Hillman-Furay Band, Eagles, the Four Seasons, Neil Young, Stepgen Stills, Kenny Loggins, James Gang, Dusty Springfield, Charles Mingus, Herbie Mann, Booker T. & the M.G.'s, Otis Redding en Aretha Franklin.

Dowd - die in 2002 overleed - was niet alleen een perfectionist in het vastleggen van geluid, hij had ook een neus voor het creëren van een unieke sound. Dowd heeft dan ook een zeer belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van de Southern Rock. 

Samen met The Allman Brothers wist hij muziekstijlen zoals Jazz, Country, Rock en Blues te kneden tot een geheel eigen sound die heel veel navolging heeft gekregen. Zo werkte Dowd later ook samen met Southern Rockbands zoals Lynyrd Skynyrd en Black Oak Arkansas.

 

Voor vandaag vier live albums waar deze geluidstovernaar een belangrijke rol heeft gespeeld.

James Taylor 76 jaar

Vandaag wordt James 76 jaar. Taylor is in 1966 als artiest begonnen en nog steeds actief. Zijn debuut album (James Taylor) kwam uit in 1968 en in 2020 bracht Taylor nog een keurig album uit.

James is nooit een overdreven productief baasje geweest, maar wat hij maakt mag in een lijstje. Totaal staat Taylor op 20 studio albums en een vijftal live albums. Daarnaast zijn er natuurlijk talloze al of niet officiële compilaties van Taylor uitgebracht.

 

Hoewel Taylor met name in de VS een aantal nummer 1-hits heeft gehad, is James vooral een man van de albums en optredens.

In de totale catalogus van Taylor zitten wel een paar wat zwakkere albums, maar over het geheel genomen zijn het hoogwaardige albums en is het fijne kost om naar te luisteren.

Van de albums uit het tweede deel van James z'n carrière vind ik persoonlijk October Road (2002) het fraaist. Heerlijke Folkrock en Countryrock maar wel met een modern sausje. Dat album zou ik nog wel eens op vinyl willen hebben. Het album October Road heeft in de VS platina gehaald en dan moet je daar meer dan een miljoen exemplaren verkopen!

October Road staat zeker op de verlanglijst, maar doe het voorlopige met de digitale versie.....

Voor vandaag doe ik het even met een van de beste albums van James uit het begin van z'n carrière. Het gaat hier om het album Sweet Baby James uit 1970.

Zelden waren muziekjournalisten het zo met elkaar eens: 5 sterren album!

Het album haalde in de VS driemaal (!) platina en is zelfs 50 jaar na verschijnen nog een verkoop hit. Terecht want het album is om duimen en vingers bij af te likken.

Dit is echt een klassieker onder de klassiekers en mag eigenlijk in geen enkele vinyl collectie ontbreken.

Taylor heeft ook in Nederland een behoorlijk trouwe aanhang en hij heeft al jaren maar liefst drie nummers in de Top 2000. 

 

Fijne stem, prima songs, altijd goede muzikanten om zich heen en wat een lekkere luistermuziek.

Happy Birthday James.

Neil Young - Dume

Vorige week vrijdag verschenen als LP, maar dit album maakte al deel uit van de in 2020 verschenen CD-box Neil Young Archives Vol. 2. Het gaat om opnames uit 1974 en 1975 die gemaakt zijn ten behoeve van het album Zuma en voor de liefhebber nu ook los op vinyl leverbaar.

Het gaat om een dubbel LP en de platen zitten in een hoes die zeer sterk doet denken aan de hoes van Zuma. Overigens een keurige klaphoes inclusief een vel met songteksten.

Het album bevat een groot aantal nummers zoals ze op Zuma staan en zijn aangevuld met nummers en versies die in 1975 niet gebruikt zijn.

Na één draaibeurt ben ik er van overtuigd dat Zuma in 1975 een dubbelabum had moeten zijn. Wat een geweldig materiaal en wat zijn Neil en Crazy Horse hier lekker op dreef. Lekker? Topvorm!

Dubbelalbums waren voor platenmaatschappijen doorgaans niet zo interessant. Voor veel consumenten te duur en dan gaat er al snel een ander album mee naar huis.

Halverwege de 70er jaren was Neil samen met Crazy Horse misschien wel op z'n best. Hoewel de latere rijpheid ook heel veel moois heeft opgeleverd blijft het album Zuma uit 1975 toch wel een fenomenaal album.
Het materiaal waar toen uit gekozen kon worden was - blijkt nu met deze Dume - enorm.  Sommige nummers die niet voor Zuma zijn gebruikt zijn later wel een akoestische versie verschenen zoals "Kansas" (Homegrown 2020) en "Hawaii" (Hitchhiker 2017). 

 

Fraai is ook de prille versie van "Powderfinger". Best interessant om eens alle versie's in een tijdlijn achter elkaar te zetten. Mooi hoe dit nummer zich zowel akoestisch al elektrisch ontwikkeld heeft.

In een tijdlijn zetten geldt wat mij betreft ook voor de versie van "Pocahontas".

 

Met "Born To Run" bevat de Dume ook een "nieuw" nummer. Niet te verwarren met de klassieker van Bruce Springsteen. Deze van Neil is ook ouder maar werd pas officieel vrijgegeven in 2020 op de CD versie van deze Dume in de box Neil Young Archives Vol. 2.

Inmiddels kennen we dat nummer ook van de box Neil Young ORS Vol 5. Een box met vier albums waaronder Ragged Glory. Dat album heeft in deze box een upgrade gekregen waaronder de toevoeging van deze "Born To Run". Al een oud nummer van Neil maar blijkbaar heeft hij dat recent pas echt omarmt.

Wie Zuma al heeft zal de nodige doublures ervaren, maar de extra's maken deze Dume toch wel tot een zeer interessant album. Dat vooral omdat Neil en Crazy Horse in die jaren in een fenomenale vorm waren. Dit album kan ik gerust een weekend op repeat zetten.............

Zuma had - zoals ik hierboven al heb aangegeven - in 1975 gewoon een dubbelalbum moeten zijn en dat is bij deze helemaal, maar dan ook helemaal rechtgezet!

Meteorologische Lente

Vandaag begint de meteorologische lente en die loopt net als de drie andere jaargetijden drie weken voor op de astrologische jaargetijden.

Jaargetijden in muziek zijn sinds 1723 toen Vivaldi zijn Le Quattro Stagioni van de finale noten voorzag altijd een dankbaar onderwerp geweest. 

 

Toch zit er gek genoeg in mijn fysieke muziekcollectie nauwelijks een nummer met Spring in de titel.

Dus maar eens vijf albums uit de kast getrokken die voor mij het gevoel van voorjaar geven. Soms is het de hoes, soms een bepaald nummer en soms zelfs wa

Voor mij is voorjaar toch vooral lekker gaan fietsen op de racefiets en het liefst in een korte broek. Een handje bananenschuimpjes in je shirt en bij thuiskomst lekker douchen en een plaatje draaien........

 

Mijn album voorjaar top 5:

Astral Weeks – Van Morrison

Houses of the Holy - Led Zeppelin

Sweetheart of the Rodeo - The Byrds
In the Wake of Poseidon - King Crimson
Folklore - Taylor Swift