King Crimson is samen met Pink Floyd en Jethro Tull de bepekte erfenis op het gebied van Progressieve Rock waar ik nog regelmatig op terugval.
Bekende namen als Camel, Yes, Genesis, Eloy, ELP (Emerson, Lake & Palmer) zien nauwelijks nog mijn draaitafel. Overigens van Pink Floyd draai ik eigenlijk ook maar zelden de iets te toegankelijke albums zoals Dark Side Of The Moon en The Wall.
Hoewel ik vroeger bands als Yes en Genesis naar binnen lepelde als een aalscholver die z'n eerste visje van de dag te pakken heeft doet het mij niks meer. Het is natuurlijk nog steeds fenomenaal goede muziek maar de uitdaging als luisteraar is bij mij weg.
Met bands als Led Zeppelin, The Stones heb ik ook geen uitdaging maar bij dat soort muziek heb ik ook een ander verwachtingspatroon. Gewoon lekker Rock.
Wie liefhebber is van Progressieve Rock en langdurig door een album uitgedaagd wil worden kan prima terecht bij King Crimson. Zeker bij dit zesde studio album dat 50 jaar geleden het levenslicht zag. Leuk detail is dat het album deels in het Amsterdams Concertgebouw is opgenomen.
Starless and Bible Black zal - zelfs na 50 jaar - voor veel luisteraars een uitdaging zijn om naar te luisteren. Zeer muzikaal maar soms zeer complex. Van soms bijna romantisch tot bombastisch, van stevig Rock tot aanzwellend mysterieus.
Lastige melodielijnen en beslist geen album met meezingers. Dat laatste is ook precies de reden waarom deze Starless and Bible Black na 50 nog steeds een genot is om door de oren te laten waaien............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten