R.I.P. Keith Reid

Vorige week overleed deze woordentovenaar, maar het nieuws komt nu pas naar buiten. Keith leed aan kanker en overleed in een ziekenhuis in Londen.

Keith Reid is een van de belangrijkste leden van Procol Harum geweest en was samen met Gary Brooker de basis van de band. Brooker - die vorig jaar overleed - met zijn heerlijke stem en Reid zorgde voor de schitterende teksten.

Reid was zoals we dat zo mooi zeggen een non-performing-member van de band. Kan zijn maar zonder Reid geen Procol Harum en hij was er altijd bij om de band van de meest geniale teksten te voorzien.

Reid heeft naast Porcol Harum ook voor andere teksten gemaakt en ook een aantal solo-albums gemaakt. Ook op die solo-albums is hij zelf niet te horen, maar heeft hij een aantal briljante musici verzameld die paste bij het idee wat Reid bij de teksten had.

Met Reid is een mega creatieve woordenkunstenaar van ons heengegaan.

Rust zacht Keith..........

Houses of the Holy 50 jaar

Vandaag viert het vijfde album van Led Zeppelin haar 50e verjaardag. Houses of the Holy raasde overal de album-hitlijsten in en haalde in de VS elf (!!!) maal platina! Dat waren toen 11 miljoen fysieke LP's die over de toonbank waren gegaan. Van één album in één land!

De voorganger welke officieel zonder titel door het leven gaat maar doorgaans de titel IV krijgt, was met 24 platina platen in de VS een nog groter succes en is voor veel fans het favoriete Zep-album.

Toch ken ik genoeg fans die juist - mede door de grote diversiteit - deze Houses of the Holy tot hun favoriete album rekenen. Toen het album begin 1973 verscheen kreeg het hier en daar toch wat matte kritiek in de media die teveel in de Hobbit-voorganger waren blijven hangen.  

Nummers als "D'yer Maker" waren voor afgestompte muziekjournalisten duidelijk te experimenteel maar Led Zeppelin laat daardoor juist horen hoe breed ze eigenlijk wel niet waren als band. Ook een nummer als "The Crunge" zal voor vastgeroeste kenners 50 jaar geleden een lastig nummer zijn geweest.

Met de geweldige opener "The Song Remains the Same" en nummers als "No Quarter" en " Over the Hills and Far Away" laten dan weer het zo geliefde brutale Led Zeppelin horen.
"The Rain Song" zorgt dan weer voor een schitterend rustig intermezzo wat na een aantal minuten op schitterende wijze aanzwelt.

Het debuut album van Led Zeppelin blijft nog steeds een van de beste debuut albums ooit gemaakt. Led Zeppelin II is een soort van geboortekaartje van de Hardrock terwijl Led Zeppelin III dan weer de beste albumopener ooit bevat en is daarnaast een schitterende ode aan de Folk Rock.
Met IV verbrede de band zich nog meer door flink uit te pakken met Hobbits en Trollen en steeg de band naar bijna goddelijke hoogte wat met "Straiway To Heaven" nog eens extra werd onderstreept.

Die goddelijkheid zorgde er ook voor dat de band afstapte van een nummering van haar albums en als knipoog naar de fans - die overal waar de band verscheen als een heilige plaats beschouwde - voor de titel House Of The Holy koos.

Op dit vijfde album laat Led Zeppelin horen heel breed te zijn als band en ondanks de verschillende stijlen past het geweldig bij elkaar. Knap want het album is een mix van muziekstijlen als Hardrock, Folk Rock, Progressieve Rock, Reggae Rock, Funk Rock, Psychedelische Rock en...............wellicht heb ik nog wat gemist. 

The Dark Side Of The Moon Live

Hoewel The Dark Side Of The Moon niet mijn favoriete Pink Floyd album is kon ik het 50 jarig jubileum van dit album niet helemaal langs mij heen laten gaan. Een bizar kostbare box is uitgebracht en een van de onderdelen in die box is een LP met een live registratie van dit meesterwerk.

Gelukkig is deze LP sinds afgelopen vrijdag ook los verkrijgbaar en dat heb ik maar gedaan. Prachtige hoes en posters en de geluidskwaliteit is beslist erg goed. Het is allemaal keurig uitgewerkt en ziet er berestrak uit en klinkt ook als een klok.

Toch mag in dit blogje een punt van kritiek niet ontbreken. De opname die in 1974 in Wembley is gemaakt is 55 minuten lang en dat is teveel voor één enkele LP om een hoge geluidskwaliteit te garanderen.
Hier en daar is er dus wat muziek weggesneden. Eigenlijk een doodzonde en ik snap niet waarom ze die 55 minuten niet over twee platen hebben verdeeld. Desnoods kant vier van een ets voorzien zoals dat zo vaak wordt gedaan.

Dan wordt zo'n album een tientje duurder maar niemand gaat het daardoor ineens laten staan. Sterker nu dit bekend is zal er wellicht minder vinyl van dit album worden verkocht, want de CD versie bevat - voor zover ik heb kunnen zien - wel de volledige 55 minuten.

Over de muziek uiteraard niks dan lof, schitterende hoes en weergaloos goed klinkende LP. 

Het weglaten van een stuk muziek is echter een respectloze zet naar zowel de consument als naar de band zelf.

Een van de nummers waarin is gesneden is uitgerekend het nummer "Money" en helaas is dat gelijk een heel een soort van trieste symboliek.

Ga maar vast sparen want de geldgeile platenmaatschappij zal al wel een 55 jarige jubileum set klaar hebben liggen met de wervende tekst: "Now Complete Setlist On Vinyl".

Beetje jammer maar wel een heerlijke ervaring om The Dark Side Of The Moon net een beetje anders te ervaren. De gewone studioversie kon ik immers dan 50 jaar noot voor noot opdreunen. 

R.I.P. Wim de Bie

Zojuist is bekend gemaakt dat Wim de Bie op 83 jarige leeftijd is overleden. Wim de Bie was al een tijdje ziek maar zijn overlijden zal toch voor veel mensen toch een schok zijn. 

Wim de Bie vormde jaren lang samen met Kees van Kooten een legendarisch duo. Als duo zorgde ze voor humor van de bovenste plank van gewoon dolle gekkigheid tot en met een kritisch geluid.

Als het Simplistisch Verbond op TV was bleef ik daar zelfs voor thuis en daarin was ik niet alleen. Heerlijke humor en de volgende dag op kantoor was het meermaals het gesprek van de dag.

Naast de vele grappen en sketches was Wim de Bie ook schrijver van een aantal boeken en was hij meermaals actief als zanger bij andere artiesten.

Toch zullen veel mensen Wim de Bie blijven herinneren als die geweldenaar van de typetjes zoals  Otto den Beste, Walter de Rochebrune, Berendien uut Wisp, Aad van de Naad en de onvergetelijke Tedje van Es.

Rust zacht Wim

50 Jaar Ring, Ring

Vandaag viert het debuut album van ABBA haar 50e verjaardag. Je kan het je nauwelijks voorstellen. 50 jaar............time flies...........

Dit album zorgde nog niet gelijk voor de grote doorbraak van ABBA en toch werden er al zeven singles van dit album getrokken en voor de Japanse markt zelfs een achtste!
De definitieve doorbraak van ABBA naar de absolute wereldtop zou een jaar later plaatsvinden met het album Waterloo en de gelijknamige wereldhit.

Toch mag het album Ring, Ring beschouwd worden van een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de popmuziek. Het is immers toch het geboortekaartje van een van de succesvolste popgroepen.

Het album Ring, Ring werd in eerste instantie buiten Scandinavië maar in een beperkt aantal landen uitgeven waaronder Australië en Mexico.

Van de naam ABBA was zelfs nog geen sprake en de hoes van de originele uitgave vermeld de artiesten bij de volledige voornamen: "Björn & Benny, Agnetha & Frida"

Toen ABBA aan populariteit won werd het album meermaals opnieuw uitgebracht en kwam het album wereldwijd in de platenshop te staan. Vanaf begin jaren 90 werd op de hoes ook ABBA vermeld.
Bij de revival van de LP kon het album op een groeiende populariteit rekenen en werd de wens van de verzamelaar vervuld door weer terug te stappen naar het oorspronkelijke hoesontwerp.

Ring, Ring is gewoon een lekkere zondagochtend familieplaat en wie had in 1973 gedacht dat dit viertal zich zou ontwikkelen tot een van de best popgroepen?

Komende weken verschijnen een aantal jubileumedities van Ring, Ring en de enthousiaste ABBA verzamelaar gaat waarschijnlijk een maand droog brood eten.

Zo komt er een half speed mastered dubbel LP en een box met vijf singles op gekleurd vinyl. Alle singles uit de box worden ook los uitgebracht maar dan als picture disc. Van de titelsong wordt zowel een Zweedse als een Engelstalige single als picture disc uitgebracht. 

 

Mooi spul voor de ABBA fan om dit 50 jarig jubileum te vieren Sommige verzamelaars vinden dit soort releases maar niks maar het is heel simpel: je mag het in de winkel laten staan.

Wie zich toch niet kan beheersen: geniet ervan!

 

Nike Lowe

Deze Britse zanger-songwriter en producer doet er vandaag een jaartje bij. Lowe's carrière begint in het tweede deel van de zestiger jaren en hij is nog steeds actief. 

In zijn catalogus staan 14 studio-albums en een drietal live-albums. In Nederland is Lowe vooral bekend van de hit "I Love the Sound of Breaking Glass" uit 1978.

 

Naast zijn uitvoerige solowerk heeft Lowe altijd veel waardering gekregen voor zijn enorme rij aan bijdrages aan albums van collega's. 

Zowel als leverancier van songs, als muziekant (bas) en als als producer.

 

Lowe werkte samen met artiesten als Dave Edmunds, Johhny Cash, Elvis Costello, The Pretenders, Graham Parker, Wilco, Tanita Tikaram, John Lee Hooker en tientallen anderen.

Het lijstje samenwerkingen laat tevens zien over welk enorme muzikale breedte Lowe beschikt. Iets is hem ook niet snel te gek. Een van de meest intensieve samenwerkingen heeft Lowe met Elvis Costello gehad waar hij maar liefst acht albums voor heeft geproduceerd.

 

Een andere opvallende samenwerking van Lowe is die met Ry Cooder, John Hiatt en Jim Keltner. Onder de naam de naam Little Village bracht deze supergroep slechts één album uit.

Het album kreeg geen echt slechte kritiek maar het werd ook niet als een topalbum gezien Zeker niet gezien de bezetting van vier van deze toptalenten. 

Het album klinkt prima maar geeft hier en daar ook wel eens het gevoel dat de heren het elkaar niet heel moeilijk hebben gemaakt. 

Een constatering dat er meer in had gezeten is zeker op z'n plaats en daarom is het ook zo jammer dat het bij dit ene album is gebleven.

 

Los van de kritiek die op het album van toepassing is mag ik het graag draaien dus..........koffie en Little Village!

 

Happy Birthday Nike

Grand Hotel 50 jaar

We kennen Procol Harum natuurlijk allemaal van het nummer "A Whiter Shade Of Pale" wat in 1967 een megahit werd.
In Nederland kan door de uitvaart van Peter R. de Vries helemaal niemand meer om dit nummer heen. Het was immers het favoriete nummer van de Vries en werd dan ook op tijdens zijn uitvaart collectief door alle Nederlandse radiostations gedraaid.

Procol Harum heeft nog een aantal hits gehad zoals "A Salty Dog", "Homburg" en "Conquistador". Allemaal schitterend maar mijn persoonlijke favoriete werk van de Britten is toch het deze maand (exacte release datum is onbekend) jarige album Grand Hotel.

50 jaar en Grand Hotel is nog steeds dik de moeite om op de draaitafel te leggen. Progressieve Rock met een flinke scheut Symfonische Rock. Hier en daar wat bombastisch maar in dit album past het als ingelopen schoenen. Dat wat bombastische geluid past ook bij de context van het album wat de absurde grootsheid op de hak neemt.
Het gaat te ver om het album een echt concept album te noemen maar overdaad zit toch wel een beetje als rode draad door de negen prachtige nummers.

Overdaad of over de daad is dan nog wel de kwestie, want het nummer "A Souvenir of London" werd door de preutse BBC verboden. De verwijzing dat een geslachtsziekte oplopen in Londen een heel naar souvenir is wist de altijd correcte BBC niet te waarderen.

"A Souvenir Of London"

Bought a souvenir in London
Got to hide it from my mom
Can't declare it at the Customs
But I'll have to take it home
Tried to keep it confidential
But the news is leaking out
Got a souvenir in London
There's a lot of it about
Yes, I found a bit of London
I'd like to lose it quick
Got to show it to my doctor
'Cause it isn't going to shrink
Want to keep it confidential
But the truth is leaking out
Got a souvenir in London
There's a lot of it about 

Dit album hadden wij vroeger toen ik als puber nog thuis woonde en ik zing het foutloos mee van de eerste tot de laatste regel. Niet dat ik daar iemand een plezier mee ga doen.........

Wat een geweldig muzikaal album is dit nog steeds en wat had de vorig jaar overleden Gary Brooker toch een heerlijke stem.

50 jaar en nog dik de moeite om regelmatig een keer af te spelen!

Internationale dag van het water

Een belangrijke dag en in New York zijn op dit moment een hoop bolleboze bij elkaar om de problemen rond het water op onze planeet te bespreken. Hopelijk niet alleen te bespreken en vooral om realistische plannen te maken.

Zelf woon ik op het laagste punt van Nederland, duik al 30 jaar dus water gaat mij aan het hart maar dat zou het bij een ieder moeten doen.

 

Om bij water een paar songs uit te zoeken is niet zo lastig. In mijn fysieke muziekcollectie heb ik ruim 70 nummer met water in de titel, ruim 60 met sea in de titel en met 53 stuks doet river ook lekker mee.

 

Vandaag geen opsomming van de tien beste omdat qua titel - in relatie tot de problemen die spelen - er één ver boven uitsteekt namelijk "High Water Everywhere".

Het nummer is een pure Delta Blues en is oorspronkelijk van Charley Patton die zich liet inspireren door de grote overstroming van de Mississippi in 1927. 

Een zeer groot deel van de Mississippi Delta kwam onder water te staan en schattingen zijn dat er zo'n 500 mensen zijn verdronken.

Daarnaast werden duizenden huizen verwoest van met name de Afro-Amerikaanse bevolking. De overstroming liet pijnlijk zien dat gelijkheid niks meer is dan een begrip ergens in een woordenboek.
 

Helaas staat deze overstroming teveel model wat de komende jaren ons gaat geven als we geen zeer stevige maatregelen gaan nemen. Ook bij die maatregelen zullen we gaan zien dat de dijken rond rijke landen hoger, dikker en betrouwbaarder zullen zijn.

 

Charley Patton maakte van "High Water Everywhere" in 1929 een hartverscheurende opname en dit nummer is - mede door de context - niet zomaar een Delta Blues.

Het nummer ging dan ook niet aan de aandacht van moderne artiesten voorbij want Bob Dylan maakte met het nummer "High Water (For Charley Patton)" een schitterend eerbetoon aan Patton.

Het nummer "High Water Everywhere" is veelvuldig gecoverd, maar niemand heeft het waarschijnlijk live zo vaak gespeeld als Joe Bonamassa.

Een van de fraaiste uitvoeringen vinden we op deze An Acoustic Evening At The Vienna Opera House. Bonamassa mag gerekend worden onder de beste gitaristen en heeft inmiddels en indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld. Daaronder 15 studio-albums en maar liefst 18 live-albums. 

Bij deze An Acoustic Evening At The Vienna Opera House gaat het om een dubbelalbum en de opnames zijn gemaakt in 2012.

Een jaar later verscheen het album als 2CD set, DVD en 2LP set. Op de 2LP set ontbreken een zevental nummers die wel op de 2CD set te vinden zijn. 

In 2016 kwam er alsnog een vinyl versie met alle nummers en werd er een extra plaat toegevoegd. Deze set heb ik echter nog nergens gezien, dus ik doe het met de vier kantjes uit 2013.

Joe Bonamassa live is altijd een feestje en deze akoestische set is een heerlijke afwisseling op al dat moois wat Joe al door onze oren heeft laten waaien.

War On Drugs - I Don't Live Here Anymore

Deze Amerikaanse Indie-band werd in 2005 opgericht en mag gerekend worden als een van de beste bands die deze eeuw uit de startblokken is gegaan.
Toch is er de nodige tijd overheen gegaan voor ik mij aan vinyl van deze jongens ben gaan wagen. Er is bizar veel goede nieuwe muziek, maar voor ik het aan mijn vinylcollectie toevoeg wil ik toch overtuigd zijn dat er sprake is van enige eeuwigheidswaarde.

In 2021 verscheen het vijfde album met als titel  I Don't Live Here Anymore. Als een band vijf albums op een rij maakt die 4-5 sterren krijgen kan je er eigenlijk niet meer omheen.

In de beginjaren wisselde de bezetting - met name achter de drumkit - regelmatig maar de afgelopen 10 jaar is er de nodige rust ontstaan De huidige bezetting van War On Drugs bestaat uit:

• Adam Granduciel – zang, gitaar, harmonica, toetsen
• David Hartley – bass, guitar, zang
• Robbie Bennett – toesten, piano,gitaar
• Charlie Hall – drums, orgel
• Jon Natchez – sax, toetsen
• Anthony LaMarca – gitaar, toetsen, zang

Het album I Don't Live Here Anymore opent met het schitterende ingetogen "Living Proof" dat in 2021 tevens de eerste single was welke van dit album werd gehaald. Overigens met een schitterende videoclip (zoek maar eens op)

Na deze fraaie opener gaat het met de nummers  "Harmonia's Dream" en "Change" (ook als single uitgebracht) naar een hoger tempo.

Daarna leunt het zestal met de nummer "I Don't Wanna Wait" en " Victim" met wat fantasie tegen progrock aan. Prima gedaan overigens!

Dan volgt titelsong "I Don't Live Here Anymore" welke ook op single is verschenen en eveneens van een schitterende videoclip is voorzien. Ook wel een lekkere tekst hoewel ik dat bij dit soort muziek doorgaans wat minder relevant vind.
Na deze vlotte - bijna filosofische - zoektocht naar eigen ruimte volgt het heerlijk intense "Old Skin" wat misschien wel mijn favoriete nummer van dit album is.

Het daarop volgende "Wasted" vind ik een van de mindere nummers. Niet echt slecht maar iets teveel Indie-brei. Alsof je een tapasbuffet in de blender hebt gedaan.
Met "Rings Around My Father's Eyes" en "Occasional Rain" wordt dit album op zeer gepaste wijze afgesloten.

Een heerlijk muzikaal album van een band die misschien niet zo heel erg bekend is bij het grote publiek.
Met vijf puike albums op een rij mogen we War On Drugs echter wel degelijk tot de gevestigde orde van deze eeuw gaan rekenen en verdienen ze dan ook zeker wat bredere aandacht.

Caroline Corr

Vandaag wordt deze getalenteerde drumster en zangeres 50 jaar en ze is vooral bekend van de Ierse band The Corrs. De band speelt vooral Pop Rock, Folk Rock met hier en daar wat Celtic invloeden. The Corss zijn een echte familie band en bestaan sinds 1990.

In Nederland hadden The Corss hits met de nummers "Radio" (1999), "Breathless" (2000), "Would You Be Happier?" (2001) en "Summer Sunshine" (2004). De nummers "Radio" en "Breathless" hebben ook een tijdje in de Top 2000 gestaan en "Radio" is ook een behoorlijke oorwurm.

De band is nog steeds actief maar hield tussen 2007 en 2014 min of meer een adempauze en lag de nadruk meer op een aantal soloprojecten.

The Corrs vallen niet helemaal in mijn dagelijkse muzieksmaak maar in ben wel een behoorlijke fan van de MTV Unplugged serie en zodoende staat hier toch en CDtje van deze succesvolle Ierse band.
Vooral succesvol in eigen land want sommige albums haalde daar maar liefst 20(!!!) keer platina.

Prima Unplugged uit 1999 met een heerlijke setlist waarbij "Little Wing" van Jimi Hendrix wel een van de meest opvallende keuzes is.

Happy Birthday Caroline.

Eric Bibb

Deze bluesmuzikant is inmiddels 71 en maakt al 65 jaar muziek. Eric komt uit een zeer muzikale omgeving en het zou bijna vreemd zijn als hij geen muzikant was geworden.

De vader van Eric was een professioneel zanger en z'n oom was jazzpianist. Artiesten als Odetta en Pete Seeger waren bevriend met de familie Bibb en van jongs af aan werd de jonge Bibb ondergedompeld in de muziek. Op z'n zevende kreeg hij z'n eerste gitaar en als puber ontmoete hij Bob Dylan die hem het advies om het simpel te houden.

 

Dat advies heeft Eric in z'n oren geknoopt en dat heeft een indrukwekkende CV opgeleverd:

• Op z'n 16e eerste optreden op TV
• Ruim 20 soloalbums
• Een kleine 20 albums met artiesten als  Bert Deivert en Rory Block
• Een handje live albums
• Een drietal muziek DVD's
• Groot aantal prijzen waaronder Grammy nominatie 

 

Bibb verkaste vrij snel naar Stockholm en heeft met zijn Fins vrouw zelfs een aantal jaren in Finland gewoond.

Hoewel Bibb al jaren in Europa woont kreeg zijn laatste album de titel Dear America. Het is opgenomen tijdens de pandemie en verscheen in 2021 en de vinylversie bestaat uit twee platen. 

De titel doet vermoeden dat Bibb last heeft van heimwee en we mogelijk getrakteerd worden op een bewieroking van America. Maak je geen zorgen want menig tekst is doorspekt van van kritiek op zowel het gebied van klimaat als gelijkheid.

Dear America bevat 13 akoestische pareltjes die klein maar toch vol klinken. Bescheiden maar met grote overtuiging. Soms is het iets te mooi om pure Blues te noemen. Dat komt vooral door de wonderschone stem van Bibb. Zo mooi dat je nauwelijks kan geloven dat deze man wat te melden heeft wat op ellende zou lijken.

Met het begin van "Talkin' 'Bout A Train Part 1" zet Bibb ons even op grappige wijze op het verkeerde spoor. Het nummer begint als een echt hobo song uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Na een paar regels schakelt hij op en hier en daar doemt er zo'n heerlijk trein mondharmonica op.

Niet alleen de zang, gitaar en mondharmonica spelen op de dit album een hoofdrol. Let eens op het baswerk op "Emmet's Ghost" en "Whole Lotta Lovin'" waar de inmiddels 85 jarige jazzlegende Ron Carter op akoestische bas de sterren van de hemel staat te spelen.

Op gitaar horen we een andere jazzlegende namelijk Eric Gale en op slide horen we gospelvirtuoos Charles Campbell (bekend van The Cambell Brothers). 

Op de schitterende klaphoes vinden we nog een groot aantal muzikanten die op een of meerdere nummers hun bijdrage hebben geleverd.

 

De productie en opnametechniek van het album is gedaan door Glen Scott. Deze werkbij speelt ook op een groot aantal nummers mee en dit manusje van alles hoor je op drums, toetsen en andere ondersteunde instrumenten.

Het album is opgenomen tijdens de pandemie en knap hoe de samenwerking tussen een groot aantal andere artiesten is gerealiseerd. 

Hoewel het album met een duet samen met nachtegaal Lisa Mills eindigt of de blues nooit bestaat, is Dear America voor mij een van de beste Lockdown albums. En die stem van Bibb.............wat goed!

 

Koffie en gewoon nog een keer!

 

Gemiste Kansen #012

Door het overlijden van David Crosby eerder de jaar is een reünie van Crosby, Stills, Nash & Young uitgesloten. Het laat maar weer eens zien dat hoop doorgaans niks meer is dan een uitgestelde teleurstelling.

 

Heel veel fans hadden gehoopt het viertal toch nog eens samen aan de gang te zien. Eerst was het David zelf die voor de blokkering zorgde, door zich wel heel erg negatief over de nieuwe vlam (Daryl Hannah) van Neil Young uit te laten. Later was het dan weer Graham Nash die een reünie in de weg stond.

Het had ook te mooi geweest om waar te zijn als het viertal nog eens samen de studio in zou kruipen of op het podium zou staan.

 

Toch is er goed nieuws voor de fans van het viertal want eerdaags staan Stephen Stills en Neil Young samen op het podium.

Dat is tijdens het ‘Light Up the Blues’ concert. Een serie concerten welke georganiseerd worden door Stephen en Kriste Stills om geld in te zamelen voor autistische kinderen waarvan ze er zelf een hebben.

Het concert - dat na een Corona pauze van een aantal jaar voor de zesde keer wordt gehouden - zal zijn op 22 april 2023 en gespeeld wordt er in het Greek Theatre in Los Angeles en alle kaarten zijn inmiddels verkocht!

Naast Stephen Stills en Neil Young zijn ook Lukas Nelson & Promise of the Real and Still’s kinderen Chris en Oliver van de partij.

Ook gaat het gerucht dat de zoon van David Crosby van de partij zal zijn. Een aantal andere acts blijven voorlopig een verrassing, maar gezien de vorig editie mag je er vanuit gaan dat nog een paar prominenten artiesten zullen aanschuiven.

 

Sills en Young samen op het podium is zomaar acht jaar geleden. Ik kan zelf enorm naar dit concert uitkijken en zal er als de kippen bij zijn zodra er een registratie beschikbaar is. 

Geloof maar dat Stills en Young nog een keertje lekker met elkaar tekeer gaan op gitaar.

Dat het zonder de maatjes Nash en Crosby is - die voor wat mooie close harmony hadden kunnen zorgen - voelt toch als een gemiste kans.

 

Van Stills en Young dan maar even een knap live album uitgezocht:

Een dozijn thuis.............

Gisteravond thuisgekomen van wintersport. In de auto natuurlijk prima muziek maar een echt feest is het toch als je weer een echte plaat kan draaien. De plaat die als eerste op mag na een vakantie is altijd een gevecht als spermacellen die met z'n allen naar een eicel stormen.

Hier is het dan welke plaat is het eerste bij de platenspeler. Als ik in de buurt van Keulen rij begin ik al te denken welke plaat als eerste aan de beurt is. Dan kan je gaan loten, een random nummer genereren of een creatief lijstje maken. 

Dat laatste proberen te doen en een dozijn albums uitgezocht met daarom een nummer met het toepasselijk "Home" in de titel. 

Dus er staan nu twaalf albums klaar om als eerste gedraaid te worden. Dan is het ook ineens heel simpel welke "Home" er wint en als eerst op de platenspeler mag.

"Going Home" - Ten Years After - Recorded Live (1973)
"Country Home" - Neil Young & Crazy Horse –  Way Down In The Rust Bucket (2021)
"Darling Be Home Soon" - Slade - Slade Alive! (1972)
"Bring It On Home" - Led Zeppelin - :Led Zeppelin II (1969)
"On The Way Home" - Buffalo Springfield - Last Time Around (1968)
"Home Again" - Carole King - Tapestry (1977)
"Long Way Home" - Ally Venable - Texas Honey (2019)
"Be My Home" - Ina Forsman – Been Meaning To Tell You (2019)
"Coming Home" - Delaney & Bonnie & Friends With Eric Clapton – On Tour (1970)
 "Bring It On Home To Me" - Van Morrison – Roll With The Punches (2017)
"Home At Last" - Steely Dan – Aja (1977)
 "Bring It On Home To Me" - Otis Redding & Carla Thomas – King & Queen (1967)

Rory Gallagher

In 1995 ging deze briljante Bluesrock gitarist veel en veel te vroeg bij ons vandaan. Een longontsteking werd Rory fataal maar eigenlijk liep hij al lang met diverse kwalen te sukkelen. Vandaag zou hij zijn verjaardag vieren en geloof mij dat heel, heel veel fans bij deze dag stil zullen staan.

 

Rory heeft een onwaarschijnlijke fanbase en dat heeft niet alleen te maken dat hij een geweldige muzikant was. Rory was ondanks zijn status een eenvoudig mens. Geen sterallures, geen glamour maar gewoon een jongen van de straat en jongen van het volk.

 

Ik heb een aantal bijzondere albums van Rory staan die na zijn dood zijn verschenen maar op een dag als dit kies ik uiteraard voor de klassieker Live. In Europe uit 1972

Oplettende lezers zal zijn opgevallen dat op deze hoes de tekst In Europe ontbreekt. Het heeft er alle schijn van dat in het begin op de Amerikaanse versies deze tekst is weggelaten. Ze waren daar zeker bang dat dat minder goed zou verkopen. 

Dit blijft na 50 jaar nog steeds een heel fijn album en mag als een klassieker gezien worden in de Bluesrock live-albums.

Rory gaat uiteraard een paar keer lekker tekeer op z'n "plank" maar wie goed naar het akoestische "Pistol Slapper Blues" luistert moet toch toegeven dat Rory een gitarist was met een enorme bereik.

 

De CD liefhebbers werden in 1999 getrakteerd op een heruitgave met daarop twee extra nummers. Totaal 14 minuten extra muziek wat er op de originele LP niet meer bijpast want deze zit met een speelduur van ruim drie kwartier stevig aan de max. Hopelijk komt er nog eens een dubbel LP met deze extra nummers.

Voorlopig doe ik het even met het origineel uit 1972.

Koffie en Rory zeg ik dan!

50 jaar Dark Side Of The Moon

In de VS verscheen dit album op 1 maart maar in Nederland moesten we volgens de overlevering nog drie weken wachten.
Pink Floyd had het album al meermaals live gespeeld en de verwachtingen waren dan ook erg hoog toen de studioversie het daglicht zag.
 

De fans en media werden niet teleurgesteld en het werd op afstand het grootste succes van Pink Floyd en is nog steeds een van de best verkochte albums.

Het album is na het verschijnen in de VS vele jaren in de albumhitlijsten blijven staan. Het succes van het album staat helaas in schril contrast met het huidige Pink Floyd. 

De bandleden (voor zover nog in leven) staan op zeer gespannen voet met elkaar en met name Roger Waters en David Gilmore kunnen elkaars bloed wel drinken. Ze doen in ieder geval geen moeite om ons anders de doen denken!

Daarnaast is Waters de afgelopen weken meermaals zeer negatief in het nieuws gekomen doordat concerten van hem zijn afgelast wegens antisemitische uitlatingen.

Allemaal zaken die niet horen bij de 50ste verjaardag van een van meest succesvolle albums. 

 

Hoewel niet mijn favoriete blijft Dark Side Of The Moon ook ik na 50 jaar een briljant album vinden. Daarom betreur ik het dat deze verjaardag teveel donkere kantjes heeft en daar heeft de maan geen zak mee te maken.

Van het album zijn inmiddels de nodige jubileumedities aangekondigd. Van remasters tot boxen met veel extra muziek, boeken en posters. Een van extra's die we in veel boxen zien terugkomen is een album (LP/CD) met een live-uitvoering van Dark Side Of The Moon. Deze liveopnames zijn in 1974 gemaakt in het beroemde Wembley Stadium. Gelukkig is dit album niet exclusief voor de diverse jubileumboxen en is eind van de maand ook los verkrijgbaar.

 

Daarnaast is Dark Side Of The Moon al 50 jaar een inspiratiebron voor heel veel merchandise. Zo heb ik zelf een fietsshirt van dit briljante album.

Voor wie nooit op de racefiets zit is er genoeg ander moois, want zo zijn er honderden verschillende T-shirts, caps, vloerkleden, horloges, sneakers, mutsen, wekkers, sieraden, glazen, agenda's, sleutelhangers, mokken, barkrukken, sokken, asbakken, tassen, onderzetters, telefoonhoesjes en sinds de Coronacrisis natuurlijk ook mondkapjes.

Veel van die merchandise is natuurlijk niet officieel maar de fans krijgen er geen genoeg van.

Helaas geen feest bij de bandleden zelf, maar de fans zullen deze dag massaal in hun agenda hebben aangekruist. Je mag er ook gerust vanuit gaan dat Dark Side Of The Moon vandaag het meest gedraaide album is en ik doe natuurlijk even mee.................