In 1995 ging deze briljante Bluesrock gitarist veel en veel te vroeg bij ons vandaan. Een longontsteking werd Rory fataal maar eigenlijk liep hij al lang met diverse kwalen te sukkelen. Vandaag zou hij zijn verjaardag vieren en geloof mij dat heel, heel veel fans bij deze dag stil zullen staan.
Rory heeft een onwaarschijnlijke fanbase en dat heeft niet alleen te maken dat hij een geweldige muzikant was. Rory was ondanks zijn status een eenvoudig mens. Geen sterallures, geen glamour maar gewoon een jongen van de straat en jongen van het volk.
Ik heb een aantal bijzondere albums van Rory staan die na zijn dood zijn verschenen maar op een dag als dit kies ik uiteraard voor de klassieker Live. In Europe uit 1972
Oplettende lezers zal zijn opgevallen dat op deze hoes de tekst In Europe ontbreekt. Het heeft er alle schijn van dat in het begin op de Amerikaanse versies deze tekst is weggelaten. Ze waren daar zeker bang dat dat minder goed zou verkopen.
Dit blijft na 50 jaar nog steeds een heel fijn album en mag als een klassieker gezien worden in de Bluesrock live-albums.
Rory gaat uiteraard een paar keer lekker tekeer op z'n "plank" maar wie goed naar het akoestische "Pistol Slapper Blues" luistert moet toch toegeven dat Rory een gitarist was met een enorme bereik.
De CD liefhebbers werden in 1999 getrakteerd op een heruitgave met daarop twee extra nummers. Totaal 14 minuten extra muziek wat er op de originele LP niet meer bijpast want deze zit met een speelduur van ruim drie kwartier stevig aan de max. Hopelijk komt er nog eens een dubbel LP met deze extra nummers.
Voorlopig doe ik het even met het origineel uit 1972.
Koffie en Rory zeg ik dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten