Het derde album van de Eagles viert vandaag haar 50e verjaardag. Toen ik in 1972 met het debuut van de Eagles bij mijn vrienden aankwam werd ik toch een beetje uitgelachen. Te Country en te weinig Rock.
Folk mocht - mits maatschappijkritisch - dan nog wel in mijn vriendenkring, maar het moest niet te soft gaan worden. Uiteindelijk hadden ze allemaal na een paar jaar een rij albums van de Eagles staan. Met deze On The Border werd dan ook nog eens aan hun behoefte voldaan om iets meer Rock in te brengen.
Voor mij persoonlijk is On The Border echter toch het minste album van de Eagles en ik draai het eigenlijk nooit. Het album mist een bepaalde consistentie en samenhang. Mogelijk omdat er halverwege van producer is gewisselden. Glyn Johns die we oa kennen van The Kinks, The Rolling Stones, Eric Clapton en Led Zeppelin werd halverwege vervangen door Bill Szymczyk.
Szymczyk die producer is geweest voor oa B.B. King, The Who, The J. Geils Band, Joe Walsh, Santana en de Outlaws heeft vanaf On The Border alle studio albums van de Eagles geproduceerd.
Daaronder ook het meesterwerk Hotel California.
Deze On The Border blijft echter wat mij betreft toch een zwakke schakel in de catalogus van de Eagles.
Het debuut uit 1972 en opvolger Desperado van een jaar later hadden bij mij de verwachtingen vrij hoog gezet. Verwachtingen die - in mijn bescheiden mening - niet werden waargemaakt. De band is op dit album veel te geforceerd op zoek naar een meer stevige Rock sound. Dat gaat wat mij betreft bij de opener al fout. Iets teveel gitaar en who, who roepen maakt je nog geen hardrocker.
Het is allemaal niet slecht en het album doet het prima in de auto als je een lange rit moet maken. Toch zal ik in tegenstelling tot Desperado en Hotel California dit album niet uit de kast halen om echt naar te gaan zitten luisteren.
Toch heb ik op deze On The Border wel een paar favoriete nummers. Het zal niemand verbazen dat het de nummers zijn die wat meer tegen de Countryrock aanleunen die mijn voorkeur hebben.
Met On The Border is de titel zeer passend gekozen want het ligt toch op de grens van een stijlwissel die de Eagles hebben ondergaan. Niet dat ze de Countryrock volledig bij het grof vuil hadden gezet, maar vanaf deze On The Border werd Rock de dominante muziekstijl van de Eagles.
Echt duidelijk wordt de grens bij de laatste twee nummers van kant A van dit album. Met "My Man" brengen de Eagles een schitterende Countryrock ballad ter ere van de kort daarvoor overleden Gram Parsons.
Het nummer wordt opgevolgd door titelsong "On The Border" waar Rock, een soort van Soul, R&B, gitaren, handclaps een onhandig gevecht voeren om aandacht om zo een brutalere sound neer te zetten.
Daar waar "My Man" nog het bewieroken van collega is blijkt "On The Border" zich vooral af te zetten tegen de macht. Geschreven aan de wortels van het Watergate Schandaal en het nummer bleek zelfs enige voorspellende waarde te hebben. Deze twee nummers zijn zowel muziek als boodschap een enorm contrast van elkaar.
De regel "I'm try'n' to change this water to wine" uit deze titelsong had overigens ook zomaar een knipoog kunnen zijn naar de transitie die de band op dat moment doormaakte.............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten