Twee weken later dan officieel was aangekondigd verscheen vandaag (28 juli) de vijfde box in de serie ORS (official release series) van Neil Young.
Ome Neel is al jaren druk om zijn volledige muzikale erfenis op zijn manier voor de fans beschikbaar te stellen.
De laatste jaren brengt hij veel albums uit die op de plank zijn blijven liggen en brengt officiële versies uit van opnames die eerder als bootleg zijn verschenen. Dat alles naast een jaarlijks nieuw album.
In die lawine aan releases ook regelmatig een box met heruitgave van eerdere albums.
Dat gaat steeds in groepjes van vier en inmiddels zijn we aan de vijfde box bezig.
Bij de eerste vier delen werd 1 op 1 de oorspronkelijke albums in de box opgenomen. Van dit principe is bij dit vijfde deel op een aantal punten afgeweken.
Dit vijfde deel uit Original Release Series bestaat uit de albums:
- Freedom (2lp)
- Ragged Glory (3lp)
- Weld (3lp)
- Arc (1lp)
Freedom
Door een aantal muziekjournalisten werd in 1989 dit album gezien als een soort van comeback. Onzin! Neil Young is nooit weggeweest. Hij maakt hooguit dingen die je niet bevalt. De Geffen periode die toen net achter ons lag heeft Neil meer dan behoorlijk geëxperimenteerd tot grote ergernis van platenbaas David Geffen en een aantal fans. Ik vind ook niet alles geweldig uit de Geffen periode maar ik vind het wel geweldig als een artiest zijn eigen creatieve grenzen zoekt.
Freedom - dat de meeste van ons vooral kennen van "Rockin' in the Free World" - in deze box is gegroeid van een enkel album naar een dubbel lp. Dit omwille van de geluidskwaliteit.
De originele lp staat eigenlijk te vol waardoor de groef wel heel dicht op elkaar zit. Juist met muziek waar de gitaar regelmatig stevig wordt beetgepakt is dat eigenlijk niet zo'n goed idee.
Dus bij deze nieuwe Freedom heeft de groef wat meer vrijheid en deze frisse geremasterde versie klinkt werkelijk subliem. Je moet iets vaker opstaat maar dat is dik de moeite.
Ragged Glory
Dit album wat oorspronkelijk in 1990 verscheen is zelfs van één naar drie schijven gegaan. Dit niet alleen omwille van de geluidskwaliteit maar er zijn ook een viertal nummers toegevoegd die destijds op de plank zijn blijven liggen.
Ragged Glory mag als een van de beste albums van Neil worden beschouwd waar hij samenwerkt met Crazy Horse. Het behoort ook tot een van mijn favoriete elektronische albums van Ome Neel
Dit album heb ik enorm vaak gedraaid en bij deze nieuwe geremasterde heruitgave valt gelijk de geluidskwaliteit op. "Country Home" klonk nog nooit zo goed. Geweldige dynamiek en detaillering.
Weld
Dit live album verscheen in 1991 en heeft omwille van de hierboven genoemde geluidskwaliteit een upgrade gekregen van 2 naar 3 platen.
Twee uur (!!) Neil op het podium met een aantal klassiekers als " Hey Hey, My My (Into The Black)", "Like A Hurricane", "Powderfinger", "Cinnamon Girl" en natuurlijk "Rockin' In The Free World".
Neil en Crazy Horse live op hun best..........smullen! Ik ken de originle vinyl versie niet en ken alleen de CD versie maar deze remaster klinkt fenomenaal goed.
Arc
Dit album verscheen nog niet eerder op vinyl. Voor veel muziekliefhebbers wellicht wat te experimenteel maar het laat vooral horen hoe breed Neil is.
Is het herrie of is het briljant? Ik ben fan van Neil Young omdat hij altijd op zoek is wat er achter de muzikale horizon is. Deze dik 30 minuten lange waterval aan geluiden vind ik geniaal gemaakt, maar ik snap ook dat als je Harvest als referentie voor Neil Young hebt dit niet gaat smaken,
Verdict (voor wat dat waard is)
De eerste vier boxen uit deze serie heb ik aan mij voorbij laten gaan omdat ik de betreffende albums allemaal heb.
Dit vijfde deel bevat echter extra materiaal op Ragged Glory en twee albums die ik nog niet op vinyl heb dus mijzelf getrakteerd op deze box.
Let op waar je deze box koopt want bij JPC is deze 80(!!!) Euro goedkoper dan bij Bol!
Een box die dik en dik de moeite waard is voor de meeste Young fans. Vooral zij die er van houden als hij - al of niet samen met Crazy Horse - lekker op z'n gitaar tekeer gaat.
Geluidskwaliteit en artwork zijn dik en dik in orde zoals we bij de boxen van Neil gewend zijn,
Dat neemt niet weg dat ik het opvallend vind dat is afgeweken van het concept van de eerste vier delen.
Van iemand als Neil Young kan je aan de andere kant ook niet anders verwachten, want waarom zou je vijf keer achter elkaar hetzelfde kunstje doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten