Opper Doobie

Vandaag doet Patrick Simmons er een jaartje bij. Het enige lid van de Doobie Brothers die er altijd bij is geweest.
Voor wie hem niet gelijk voor de geest kan halen. Die gitarist met dat lange sluike haar.
Simmons bepaalde met zijn gitaarspel mede het geluid van de Doobies, maar heeft daarnaast ook een aantal composities op z'n naam staan die voor het nodige succes hebben gezorgd.

De Doobies zijn midden 80er jaren een tijdje uit elkaar geweest. Eind jaren 80 kwamen ze eigenlijk voor een enkel concert bij elkaar maar dat kreeg een opmerkelijk vervolg.
De rijpheid had wellicht de scherpe kantjes er wat afgehaald en ze zijn nog steeds bij elkaar en dat heeft begin deze maand zelfs een nieuw album opgeleverd. 

Het album Liberté verscheen 1 oktober en is en prima album. Geen hoogvlieger maar het luistert lekker vlot weg. Zo nu en dan het vertrouwde Doobies maar ze halen niet het niveau van Toulouse Street en The Captain and Me. Voor de liefhebbers is het toch wel smullen met lekker drum en gitaarwerk. De vinyl versie laat ik nog even staan, maar bij de tweede luisterbeurt op YouTube zit ik er toch weer van te genieten.

Naast een uitstekend muzikant is Simmons ook een enthousiaste motorrijder en heeft al meegedaan aan "races" dwars door America.
Zijn voorliefde voor mooie oude motoren herkennen we ook op een aantal hoezen. zoals een prachtige tank van een motor op het album The Very Best Of The Doobie Brothers.

The Doobies waren mijn eerste concert van een grote act. Midden jaren 70 in de Doelen in Rotterdam.
De heren lieten erg lang op zich wachten en of het een goed of slecht concert was weet ik eigenlijk niet eens. De kranten waren wat wisselend en vooral veel kritiek dat het erg lang duurde voor ze op het podium kwamen.
Bij de meeste muziek-recensisten denk ik wel eens dat ze erg gefrustreerd zijn dat ze zelf geen muziek kunnen maken en hun pen het liefst in de azijn dopen.
Ik had een geweldige avond en zo'n eerste groot concert maakte best we indruk. Naast het lekkere gitaarwerk en het indrukwekkende mondharmonica was voor mij vooral de dubbele drumbezetting een feest voor rock liefhebbers. GE-WEL-DIG! 

Laat helder zijn: Nobody beats Bonham and nobody beats like Bonham, maar wat een feest twee van die drummers.

Iedere keer als ik een plaat van de Doobies draai denk ik: waarom heb ik er niet meer. Na Liberté toch even een paar platen uit de kast getrokken!

Patrick Happy Birthday!